telwada ทำไมจึงคิดว่าตัวเองเป็น พระศรีอารย์ ? ขอให้อ่าน แล้วจะรู้

tammajak · 20 กรกฎาคม 2005

pongsiri said:

<TABLE class=tborder cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 width=175>telwada<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_95136", true); </SCRIPT>

สมาชิก

Join Date: Sep 2004
Location: 31 Mau 1 sansai T. sansailaung A.Muang chiangrai
โพส: 386
Rep Power: 49

</TD><TD class=alt1>ตำราวิชชา 3 วิชชา 8 ตอน ความโลภ ความโกรธ ความหลง

<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1>ความโลภ ความโกรธ ความหลง คืออะไร

การที่ผู้เขียนได้นำเอาหัวข้อเรื่อง ความโลภ ความโกรธ ความหลง มากล่าวก็เพราะว่าการที่เรามีความรู้หรือมีความเข้าใจในเรื่องต่างๆบ้าง ก็ย่อมเป็นปัจจัยหรือสิ่งประกอบในอันที่จะทำให้การปฏิบัติธรรม หรือการฝึกตนนั้นไปสู่ความสำเร็จได้ ในที่นี้หมายถึงการมีความรู้ความเข้าใจทั้งในสภาวะภายในและภายนอกของตัวเรา ย่อมทำให้เราสามารถพิจารณาในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเราและเกิดขึ้นกับผู้อื่นสิ่งอื่นว่ามีสาเหตุเป็นอย่างไรและจะมีผลเป็นอย่างไร หรือจะทำให้เกิดพฤติกรรมต่างๆอย่างไรอย่างนี้เป็นต้น หรือถ้าจะให้ง่ายต่อการทำความเข้าใจว่าทำไมถึงต้องรู้ว่า ความโลภ ความโกรธ ความหลง คืออะไรเป็นอย่างไรนั้น ก็เพราะว่าความรู้ในเรื่องนี้เป็นชั้นพื้นฐานในการที่จะพิจารณาให้บรรลุถึงขั้นโสดาบันปฏิมรรค โสดาบันปฏิผล เป็นปัจจัยเป็นส่วนประกอบที่สำคัญยิ่ง ดังนั้นผู้เขียนจึงได้นำเรื่อง ความโลภ ความโกรธ ความหลง มาเขียนอธิบายไว้เพื่อเป็นแนวทางในการทำความเข้าใจ และเป็นแนวทางในการคิดพิจารณาเพื่อให้บรรลุมรรคผลดังจะได้อธิบายหรือพรรณนาดังต่อไปนี้.-
ความโลภ ความโกรธ ความหลง มีทั้งระดับหยาบและละเอียด ที่กล่าวว่ามีทั้งหยาบและละเอียดก็เพราะในชั้นแรกความโลภหรือความอยากได้ ในชั้นปุถุชนคนทั่วไปย่อมเป็นความโลภหรือความอยากได้เกี่ยวกับการเป็นอยู่ คือเกี่ยวข้องกับปัจจัย 4 เช่น อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค และเป็นความโลภความอยากได้ตามกระแสสังคมการเป็นอยู่ร่วมกัน เช่น อยากมีเงิน อยากมีรถขี่ อยากมีงานทำหรืออื่นๆ อีกมาก ความอยากได้ถ้ามีความพอดีก็ไม่เป็นอันตรายหรือเป็นทุกข์ แต่ถ้ามีความโลภหรือความอยากได้มากเกินไปจนกลับกลายเป็นการแย่งชิงของผู้อื่น เบียดเบียนโกงผู้อื่นหรือทำผิดกฎเกณฑ์กติกาของสังคมก็ย่อมทำให้เกิดความทุกข์ทั้งตัวเอง และเกิดความทุกข์ต่อผู้อื่นที่เราไปเบียดเบียน ความโลภในระดับนี้เป็นระดับชั้นปุถุชนเป็นความโลภที่มองเห็นได้ง่ายแต่ขจัดได้ยากพอสมควร และที่ผู้เขียนกล่าวว่าขจัดได้ยากก็เพราะว่าความโลภประเภทนี้ จะมีติดตัวเรามาแต่กำเนิดอีกทั้งยังมีอยู่ให้สภาพแวดล้อมต่างๆทั้งภายในครอบครัว จนไปถึงภายนอกครอบครัวคือชุมชนต่างๆที่เราปฏิสัมพันธ์อยู่ ทำให้มีการขัดเกลาอบรมบ่มความคิดในเรื่องความโลภ หรือความอยากได้นี้ติดตัวเราอย่างหนาแน่น ที่ได้กล่าวไปนี้เป็นความโลภในชั้นธรรมดาหรือชั้นหยาบ อันเป็นความโลภหรือความอยากได้ในด้านรูปธรรม ส่วนความโลภในชั้นหยาบอีกแบบหนึ่งนั้นไป เป็นความโลภที่เป็นนามธรรม เช่นความโลภอยากให้คนกราบไหว้หรือนับถือมากๆความโลภอยากให้มีคนชอบมากๆความโลภอยากพูดมากๆ และอื่นๆอีกมากมายหลายอย่าง ส่วนความโลภในชั้นละเอียดนั้นจะเป็นทั้งในแง่ของรูปธรรมและนามธรรม แต่จะเป็นความโลภที่เราอาจจะไม่รู้สึกตัวหรือเช่นเมื่อเราปฏิบัติธรรมไปแล้วก็จะเกิดฤทธิ์ขึ้น ฤทธิ์ที่เกิดจะเป็นกิเลสคือความโลภฯอย่างละเอียด อันนี้จะไม่อธิบายในรายละเอียดเพราะเมื่อท่านฝึกตนบรรลุถึงชั้นโสดาบัน ท่านก็จะรู้ได้ด้วยตัวของท่านเองคือ เกิดความเข้าใจด้วยตัวเองว่าทำไมผู้เขียนจึงกล่าวว่า สิ่งที่ผู้เขียนเรียกว่าฤทธิ์ที่เกิดมีขึ้นเป็นกิเลสหรือความโลภความหลงฯอย่างละเอียด ท่านทั้งหลายเมื่ออ่านมาถึงจุดนี้อย่าเพิ่งท้อใจว่า การจะฝึกตนให้บรรลุถึงซึ่งโสดาบันนั้นเป็นเรื่องยาก ซึ่งในทางที่เป็นจริงนั้นถ้าไม่มีหลักการหรือธรรมะหรือหลักวิชชาที่ถูกต้อง ย่อมไม่สามารถนำพาให้ท่านบรรลุถึงชั้นโสดาบัน แต่เมื่อท่านทั้งหลายได้อ่านได้ศึกษาตำรานี้จนจบครบถ้วนกระบวนความ อีกทั้งได้ทำความเข้าใจในวิชชาของบทเรียนแล้วท่านทั้งหลายย่อมบรรลุโสดาบันได้อย่างแน่นอน และในส่วนของความโลภที่ได้กล่าวถึงไปแล้วข้างต้น ก็จะไปสัมพันธ์กับความหลงและความโกรธ ซึ่งในที่นี้จะแยกให้เห็นเป็นอย่างๆไปเพื่อง่ายต่อการทำความเข้าใจ
ความโลภเกิดจากอะไร และเกิดขึ้นได้อย่างไร ความโลภเกิดจากร่าง
กายและระบบการทำงานของร่างกาย หากจะกล่าวอีกรูปแบบหนึ่ง ก็คือ ความโลภเกิดจาก รูป เวทนา สัญญา สังขาร และจิตวิญญาณ ความโลภหรือความอยากได้เกิดจากการได้สัมผัสโดย ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วเกิดเป็นความคิด ความโลภเป็นความรู้สึกชนิดหนึ่งที่มีปัจจัยหรือสิ่งประกอบหลายอย่างทำให้เกิดความโลภหรือความอยากได้ เช่น กรรมพันธุ์ สภาพสิ่งแวดล้อม สังคมความเป็นอยู่ ความรู้ ความจำ การปรุงแต่ง สรีระร่างกาย และอื่นๆ อีกมากมายหลายอย่างด้วยกัน
ความโลภที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ ซึ่งก็เป็นความคิดอย่างหนึ่งของแต่ละบุคคลไม่เหมือนกันจะมีมากมีน้อยหรือมีพอดีตามครรลองคือ ตามสังคมทั่วไปยอบรับ ก็เพราะ กรรมพันธุ์ สภาพแวดล้อม ความรู้ ความจำการปรุงแต่ง สรีระร่างกาย การสังคมและความเป็นอยู่จารีตขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรม การเศรษฐกิจ อาชีพ หรือหากจะกล่าวในรูปแบบหลักธรรมหรือหลักการแห่งข้าพเจ้าแล้ว ความโลภย่อมเกิดจาก ความคิดและการนึกถึง เกิดจากอาชีพและการประพฤติแห่งอาชีพหรือพฤติกรรมแห่งการครองเรือน เกิดจากการพูดและการรู้คุณในสิ่งต่างๆ เกิดจากการครองเรือนและการให้ทาน ซึ่งทุกอย่างที่กล่าวไป ล้วนเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดความคิดและความรู้สึก อยากได้ หรือความโลภทั้งสิ้น ความคิดและหรือความรู้สึกอยากได้หรือความโลภนั้น ย่อมก่อให้เกิดพฤติกรรมต่างๆของแต่บุคคลแตกต่างกันไป หากพฤติกรรมเหล่านั้นไม่ขัดต่อวัฒนธรรมประเพณีไม่ขัดต่อกฎหมายก็ถือได้ว่าเป็นพฤติกรรมที่ดี แต่หากพฤติกรรมต่างๆของแต่ละบุคคลที่แสดงออกเมื่อเกิดความรู้สึก หรือความคิดอยากได้หรือความโลภนั้นขัดต่อจารีตขนบธรรมเนียม วัฒนธรรมประเพณีหรือ ขัดต่อกฎหมายขัดต่อการสังคมเป็นอยู่ร่วมกันหรืออาจจะไปขัดต่อความคิด ขัดต่อสายตาของผู้อื่นก็ย่อมถือว่าเป็นสิ่งไม่ดี ซึ่งที่ผู้เขียนได้กล่าวไปข้างต้น ก็คงจะเป็นแนวทางเป็นความรู้ชั้นพื้นฐานเกี่ยวกับความโลภคือ ความอยากได้ เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้คิดพิจารณาต่อไป เพราะรายละเอียดปลีกย่อยของความคิดและหรือความรู้สึกอยากได้นี้ยังมีอีกมากมายซึ่งก็แล้วแต่ว่า ผู้ใดจะมีความสนใจมีความขยันมีเวลาทำความเข้าใจ และพิจารณาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพราะจะเป็นพื้นฐานเป็นความรู้ ที่จะทำให้บรรลุถึงชั้นอริยะบุคคลในชั้นต่างๆได้
ความหลงหรือโมหะ โมหะคือ ความหลงความไม่รู้ซึ่งความเป็นจริง หรือเป็นอวิชชา ซึ่งตามที่ผู้เขียนได้กล่าวไปข้างต้นนี้เป็นความหมาย ตามพจนานุกรมพุทธศาสตร์ ของเจ้าคุณธรรมปิฎก และพจนานุกรมพุทธศาสนาอีก
หลายเล่มได้ให้ความหมายไว้ที่ใกล้เคียงและเหมือนกันดังได้กล่าวไว้ข้างต้น
ความหลงหรือโมหะ ในทางความเป็นจริงนั้นเป็นความต้องการ เป็นความรู้สึกเป็นความคิดที่บุคคลผู้นั้นชอบ ผูกติดหรือยึดถือ ซึ่งหากจะกล่าวว่าบุคคลผู้นั้นไม่รู้ซึ่งความเป็นจริงหรืออวิชชาก็เพราะไม่รู้ว่า สิ่งเหล่านั้นเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอคือ มีเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป เป็นทุกข์ทำให้เกิดความโลภ ความโกรธ สำหรับในส่วนที่เป็นรายละเอียดในส่วนที่ลึกซึ้งกว่าระดับปุถุชน หรือในส่วนที่นอกเหนือไปจากการดำเนินชีวิตของสรรพสิ่งทั่วๆไปจะไม่กล่าวถึง เมื่อท่านทั้งหลายได้ฝึกตนไปแล้วก็จะรู้และสามารถขจัดความหลงอย่างละเอียดได้ด้วยตัวเองโดยอัตโนมัติ ที่กล่าวไปอย่างข้างต้นนั้นก็เพราะในวิถีชีวิตในธรรมชาติแห่งสรรพสิ่งย่อมมีความหลงหรือโมหะเกิดขึ้น หรือมีอยู่ในตัวบุคคลหรือสัตว์ไม่มากก็น้อย ซึ่งในสังคมหรือวิถีชีวิตหรือธรรมชาติของสรรพสิ่งนั้น ความหลงหรือโมหะก็ใช่ว่าจะผิดทำนองคลองธรรม แต่เป็นความคิดความรู้สึกที่เป็นไปตามธรรมชาติ เป็นไปตามความต้องการของบุคคลเหล่านั้น แต่หากคิดพิจารณาให้ลึกซึ้งหรือแยกแยะรายละเอียดให้กว้างออกไป ความหลงหรือโมหะเป็นกิเลสคือเป็นเครื่องทำให้ใจเศร้าหมอง เช่น ต้องสูญเสียสิ่งที่ตนรักตนหวง ต้องเสียเงินมากโดยไม่อยากจะเสียเช่นตกหาย ความหลงเกี่ยวกับสรีระร่างกาย ความหลงเกี่ยวกับสิ่งของเครื่องใช้ ยศถาบรรดาศักดิ์ ความหลงเกี่ยวกับวัฒนธรรมประเพณีและอื่นๆ อีกมากมาย อย่างนี้เป็นต้น หากท่านผู้อ่านได้คิดพิจารณาด้วยตัวเองก็จะมีความเข้าใจได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เพราะที่ได้กล่าวถึงความหลงหรือโมหะไปข้างต้นเป็น หัวข้อหลักเท่านั้น
โมหะคือความหลง เกิดขึ้นจากอะไร เกิดขึ้นได้อย่างไร ความหลงเกิดขึ้นจากสรีระร่างกายอันเป็นผลมาจาก กรรมพันธุ์ สภาพสิ่งแวดล้อม การสังคมเป็นอยู่ร่วมกัน การศึกษา ความรู้ ความจำ ความคิด ศิลปะวิทยาการ เทคโนโลยี สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ลักษณะภูมิประเทศ สภาพลมฟ้าอากาศ ฯลฯหรือหากจะกล่าวในรูปแบบหลักธรรมหรือหลักการแห่งข้าพเจ้าแล้ว ความหลงย่อมเกิดจาก ความคิดและการนึกถึง เกิดจากอาชีพและการประพฤติแห่งอาชีพหรือพฤติกรรมแห่งการครองเรือน เกิดจากการพูดและการรู้คุณในสิ่งต่างๆ เกิดจากการครองเรือนและการให้ทาน ซึ่งสิ่งต่างๆที่ได้กล่าวไปล้วนเป็นปัจจัย ที่ทำให้เกิดความหลงหรือโมหะ
ความหลงหรือโมหะเกิดขึ้นจากการที่สรรพสิ่งได้สัมผัส ได้จับต้อง ได้ปฏิบัติ ได้แสดงออก ได้ใช้ ได้ใกล้ชิด ได้เห็น ได้ฟัง ได้ลิ้มรส ที่กล่าวไปนี้เป็นการกล่าวโดยรวมว่า ความหลงย่อมเกิดขึ้นเมื่อได้มีพฤติกรรมต่างๆคือได้สัมผัสจับต้องปฏิบัติ แสดงออก ได้ใช้ ได้ใกล้ชิด ได้เห็น ได้ยินหรือฟัง ได้ลิ้มรส แม้บางครั้งการมีพฤติกรรมอย่างที่ได้กล่าวไป อาจจะไม่ก่อให้เกิดความหลงหรือโมหะก็ตามที แต่ส่วนใหญ่แล้วความหลงหรือโมหะจะเกิดขึ้นก็เพราะมีพฤติกรรมอย่างนั้นและมีปัจจัยต่างๆเป็นสิ่งประกอบอย่างนั้น เช่นนี้เป็นต้น
สรุปแล้ว ความหลงหรือโมหะคือความไม่รู้ซึ่งความเป็นจริง หรืออวิชชา เป็นความไม่รู้ว่าสิ่งต่างๆเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ไม่รู้ซึ่งความจริงว่าสรรพสิ่งทั้งหลายย่อมเป็นอย่างนั้นมีอย่างนั้น ซึ่งก็เป็นความรู้เพียงชั้นพื้นฐานเป็นความรู้ที่กว้างและลึกซึ้งเพิ่มจากการสังคมเป็นอยู่ร่วมกัน เพราะธรรมชาติแห่งสรรพสิ่งล้วนย่อมมีความหลงย่อมเกิดความหลง อาจจะเป็นความหลงที่ก่อให้เกิดความสมัครสมานสามัคคี ก่อให้เกิดการสร้างสรรค์ ก่อให้เกิดเทคโนโลยีที่ทันสมัย ก่อให้เกิดความรักใคร่กลมเกลียว ปราศจากปัญหาทางสังคม แม้ว่าในส่วนที่ลึกซึ้งเฉพาะตัวบุคคลอาจจะเกิดความเศร้าหมองคือ เกิดกิเลสเครื่องทำให้ใจเศร้าหมองก็ตามที
อนึ่งผู้เขียนขอย้ำว่า การประพฤติปฏิบัติหรือการทำงานใดใด ต้องมีความรู้หรือความเข้าใจชั้นพื้นฐานอยู่ก่อนจึงจะสามารถประพฤติปฏิบัติ หรือทำงานนั้นได้ การปฏิบัติธรรมก็เป็นการทำงานอย่างหนึ่งของร่างกายเรา ดังนั้นจึงต้องมีความรู้ขั้นพื้นฐานเสียก่อน
ความโลภหรือโลภะคือความอยากได้ โมหะคือความหลงความไม่รู้ซึ่งความเป็นจริง อวิชชาอันหมายถึง ความไม่รู้ว่าสรรพสิ่ง เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ สรรพสิ่งย่อมเป็นไปอย่างนั้นย่อมมีอย่างนั้นเป็นเพียงความรู้ชั้นพื้นฐาน เป็นหัวข้อบอกกล่าวให้รู้ว่า การที่จะสามารถหลุดพ้นหรือสามารถขัดเกลา โลภะ โทสะ โมหะ ได้นั้น ต้องรู้ก่อนว่า ความโลภ ความโกรธ ความหลง เป็นอย่างไรมีต้นกำเนิดอย่างไรซึ่งก็ย่อมหมายรวมไปถึงปัจจัยต่างๆหรือสิ่งประกอบต่างๆ ที่ทำให้เกิด โลภะ โทสะ โมหะ ด้วย
โทสะ คือ ความคิดประทุษร้าย เป็นความหมายตามพจนานุกรมพุทธศาสตร์ของท่านเจ้าคุณพระธรรมปิฏก และพจนานุกรมพุทธศาสนาหลายเล่มได้ให้ความหมายไว้คล้ายคลึงกัน หรือตามความหมายในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานได้ให้ไว้ว่า ความโกรธคือ ความไม่พอใจอย่างรุนแรงซึ่งนำไปสู่การคิดประทุษร้าย ในที่นี้จะใช้คำศัพท์ทั้ง 2 คำก็ขอให้ท่านผู้อ่านอย่าได้สับสนและอนุโลมว่า โทสะก็คือความโกรธ ผู้อ่านจะได้ไม่เข้าใจสับสน
โทสะ เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นจากการที่ได้สัมผัสในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ด้วยกาย วาจา จากสรรพสิ่งต่างๆ ในความรู้สึกโกรธหรือโทสะนี้ จะรวมเอาความโลภและความหลงไว้ด้วย เรียกว่าโทสะมีความโลภและความหลงหรือโมหะเป็นปัจจัยที่สำคัญที่ก่อให้เกิดความโกรธได้ ที่ว่าโทสะเป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งก็เพราะความโกรธทำให้เกิดความทุกข์ไม่สบายใจว้าวุ่น เป็นความรู้สึกที่ร้อนรุ่มกระวนกระวาย โทสะหรือความโกรธนี้หากจะกล่าวในรูปแบบหลักธรรมหรือหลักการแห่งข้าพเจ้าแล้ว ความโกรธหรือโทสะย่อมเกิดจาก ความคิดและการนึกถึง เกิดจากอาชีพและการประพฤติแห่งอาชีพหรือพฤติกรรมแห่งการครองเรือน เกิดจากการพูดและการรู้คุณในสิ่งต่างๆ เกิดจากการครองเรือนและการให้ทาน ซึ่งย่อมเกิดจากการสัมผัสแล้วคิดจึงรู้สึกโกรธ ความรู้สึกที่ว่านี้ อาจจะไม่ตรงกับความหมายของคำว่าเวทนาในภาษาบาลีเหตุเพราะเรื่องของความหมายของภาษา กับความเป็นจริงนั้นบางครั้งก็อาจจะมีความหมายไปคนละอย่าง ในที่นี้จะใช้คำว่าความรู้สึกโกรธหรือโทสะเป็นความหมายหนึ่งของคำว่า เวทนา เพราะไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมและกะทัดรัดมาแทนได้ และหากท่านผู้อ่านได้อ่านพบ คำว่าเวทนาในตำราหรือในหนังสือเล่มนี้ ก็ขอให้เข้าใจความหมายไปในทางเดียวกับผู้เขียนว่า เวทนาคือความรู้สึก หนาว ร้อน เป็นสุข เป็นทุกข์ โลภ โกรธ หลง ดีใจ เสียใจ และอื่นๆอีกหลายอย่างซึ่งเจตนาของผู้เขียน ต้องการให้ท่านผู้อ่านทั้งหลายได้คิดพิจารณาด้วยตัวเองเป็นหลัก ดังนั้นจึงไม่เขียนในรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องเวทนามาก เพื่อเหลือไว้ให้ท่านทั้งหลายได้คิดพิจารณาด้วยตัวของท่านเองบ้าง
สรุปแล้ว ความโลภหรือโลภะ, ความโกรธหรือโทสะ, ความหลงหรือ โมหะ เป็นความรู้สึกเป็นเวทนาอย่างหนึ่ง เป็นหลักความจริงในสรรพสิ่ง กล่าวคือ สรรพสิ่งย่อมต้องมีความโลภ ความโกรธ ความหลง ถ้าจะกล่าวให้เข้าใจง่ายขึ้น ความโลภ ความโกรธ ความหลง เป็นส่วนปลีกย่อยของความรู้สึก บางท่านที่ติดหลงในพระไตรปิฎกอันนี้หมายความว่า ศึกษาในพระไตรปิฎก แล้วยึดถือรายละเอียดในพระไตรปิฎก จนไม่คิดพิจารณาถึงสภาวะจิตใจของตัวเองหรือของผู้อื่น ผู้เขียนก็ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าการให้ความหมาย หรือการตีความหมาย หรือการทำความเข้าใจเกี่ยวกับคำว่าเวทนาของผู้ที่ได้เรียนได้ศึกษาพระไตรปิฎกมานั้นอาจจะไม่ตรงกับผู้เขียน แต่การทำความเข้าใจหรือการตีความหมายของคำว่าเวทนาของผู้เขียนนี้ เป็นการหยิบยืมคำว่าเวทนามาเป็นหลักการ เหตุเพราะว่าไม่สามารถหาคำใดที่เหมาะสมและกะทัดรัดมาใช้ได้ อีกประการหนึ่งหลักการขันธ์ 5 นี้ก็เป็นแก่นแท้ เป็นหลักความจริงแห่งธรรมชาติของสรรพสิ่งมีอยู่ในพระไตรปิฎก หากจะมีผู้ใดมีความคิดคัดค้านความหมาย ความเข้าใจ ก็ขอให้คิดและรู้ไว้ก่อนว่า ที่ผู้เขียนได้ให้ความหมาย หรือความเข้าใจไปแล้วนั้น ได้จากการใช้หลักการขันธ์ 5 แล้วศึกษา ค้นคว้า วิจัย โดยการสังเกตจากตัวเองและผู้อื่น ดังนั้น ผู้เขียนจึงให้ความหมายและความเข้าใจซึ่งเป็นสิ่งที่ได้ประสบมากับตัวเอง และที่ผู้เขียนได้อธิบายไปทั้งหมดแล้วนั้นก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ความโลภ ความโกรธ ความหลง ขอให้ท่านทั้งหลายจงระลึกไว้เสมอว่าสรรพสิ่งย่อมมีโลภะคือความโลภเป็นธรรมดา ย่อมมีโทสะคือความโกรธเป็นธรรมดา ย่อมมีโมหะคือความความหลงเป็นธรรมดา ฉะนี้
____________________________
telwada

<MARQUEE></IMG></IMG></MARQUEE>

</TD></TR><TR><TD class=alt2> </TD><TD class=alt1 align=right> </TD></TR></TBODY></TABLE>

<TABLE cellSpacing=1 cellPadding=4 border=0><TBODY><TR><TD class=thead>telwada</TD></TR><TR><TD class=vbmenu_option style="CURSOR: default">View Public Profile</TD></TR><TR><TD class=vbmenu_option style="CURSOR: default">Send a private message to telwada</TD></TR><TR><TD class=vbmenu_option style="CURSOR: default">Find More Posts by telwada</TD></TR><TR><TD class=vbmenu_option style="CURSOR: default">Add telwada to Your Buddy List</TD></TR></TBODY></TABLE>

Click to expand...

คุยเสียดี ที่แท้ แพ้กิเลส
น่าสมเพช เตือนเท่าไร ก็ไม่เห็น
ว่าเป็นทาส กิเลส อยู่เช้าเย็น
จะอวดเป็น ปราชญ์ไป ทำไมนา

ค้นธรรมมะ หาทางออก อุ้มกิเลส
น่าสมเพช จริงๆ เที่ยววิ่งหา
ตำรานี่ ตำรานั่น สรรหามา
ได้เป็นข้า กิเลสไป สมใจเอยฯ

telwada · 20 กรกฎาคม 2005

แล้วท่านว่า ศาสดา พระองค์ไหน
ที่นิ่งไว้ ไม่สอน ซึ่งมรรคผล
ศาสดา พระองค์นั้น ไม่สอนคน
สัปดน เป็นได้ฤา ศาสดา

ฉันนี้เป็น ผู้คนพบ เจนจบทั่ว
จึงไม่กลัว คำติฉิน ของคนหนา
จึงประกาศ ซึ่งตัวเอง สอนวิชชา
ให้รู้ว่า ข้าฯนี้คือ พระศรีอารย์

ฉันได้รู้ ได้พบ ประสบซึ่ง
วิชชาหนึ่ง ศ่าสนา มาเล่าขาน
อีกทั้งรู้ เรื่องแก่นแท้ ที่เรียก ญาณ
จึงอาจหาญ ประกาศตน ประกาศตัว

อีกทั้งรู้การ ฝึกกาย หลายรูปแบบ
ทั้งจำแนก วิปัสสนา อยู่ในหัว
ฉันนี้จึง ปราศจาก ซึ่งความกลัว
ประกาศทั่ว ว่าข้าฯคือ ศาสดา
__________________

ยอดยาหยี · 7 กันยายน 2006

รั..รัก กันไว้เทอด ทำไมต้องว่ากันด้วยล่ะ T T ใจร้ายกันจังเลย ปล่อยเค้าไปดีกว่า

ninjabadboy · 8 กันยายน 2006

ท่านจักเป็น เช่นใคร สิ่งใดนั้น
รู้มากน้อย ร้อยแสน เท่าไหนกัน
ท่านจงรู้ ว่าพวกเรา มิปอปั้น
ทุกสิ่งนั้น อยู่ที่ตัว มัวดูใคร?

--------พิจารณาตนเองด้วยเทอญ -/|\-...

ท่าข้าม · 8 กันยายน 2006

อารายกันเนี่ย...งง

wong3210 · 8 กันยายน 2006

ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น (f)

๐ ไปไม่กลับ - กาลเวลา เวลาไม่ย้อนกลับ แก่ชราแล้ว ไม่กลับเป็นหนุ่ม เป็นการเตือนสติว่าเวลาผ่านไปแล้วทำความดีแก่สังคมแล้วหรือยัง ท่านจะบริหารเวลาในชีวิตอย่างไร

๐ หลับไม่ตื่น - พวกอวิชชาเหมือนคนตาบอด โดยเฉพาะพวกเห็นผิด คิดผิด พูดอย่างไรก็ไม่รู้เรื่อง เชื่อผิดว่าโลกหน้าไม่มี ทำดีชั่วไม่ส่งผล การเกิดใหม่ไม่มี คนรู้แจ้งไม่มีในโลก พวกคนกลุ่มนี้เป็นพวกหลับไม่ตื่น ปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น

๐ ฟื้นไม่มี - "กิเลส" อันเป็นเครื่องเผาผลาญใจของพระอริยผล ที่ระงับ ดับสูญ ไปแล้ว...จะ "ไม่สามารถฟื้น" ขึ้นมา ในจิตของท่านได้อีก

๐ หนีไม่พ้น - ทุกอย่างเป็นไปตามกฎไตรลักษณ์ ทุกคน ทุกสิ่ง ต้องเป็นไปตามกฎนี้ ไม่มีข้อยกเว้นคือ กฎไตรลักษณ์ มีอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

[music]http://palungjit.org/attachments/a.95020/[/music] (f)

Forest_Sa · 8 กันยายน 2006

เราต่างก็มีกรรมเป็นของตน ใครทำอะไรไว้ย่อมได้รับผลของการกระทำนั้น

vichai2500 · 8 กันยายน 2006

Many FAKES!!!!!!

(nogood) (nogood) (nogood)

Self-proclaimed Maitreyas

Gung Ye, a Korean warlord and king of short-lived state of Taebong during the 10th century, claimed himself as living incarnation of Maitreya and ordered his subjects to worship him. His claim was widely rejected by most Buddhist monks and later he was dethroned and killed by his own servants.

In 613 the monk Xiang Haiming claimed himself Maitreya and adopted imperial title.

In 690 Empress Wu inaugurated the Second Zhou dynasty, proclaimed herself an incarnation of the future Buddha Maitreya, and made Luoyang the "holy capital." In 693 she replaced the compulsory Dao De Jing in the curriculum temporarily with her own Rules for Officials.

Lu Zhong Yi, the 17th patriarch of I-Kuan Tao, proclaimed himself to be an incarnation of Maitreya.

It has been suggested by some that Ram Bahadur Bomjon, a teenage monk in Nepal who began a long period of meditation on May 16, 2005, could be an incarnation of Maitreya.

L. Ron Hubbard, de facto imperator of Dianetics and Scientology, declared himself "Metteya" (Maitreya) in the 1955 poem Hymn of Asia. His editors indicated, in the book's preface, specific physical characteristics said to be outlined -- in unnamed sanskrit sources -- as properties of the coming Maitreya; properties which Hubbard's appearance aligned with neatly and perfectly.

Claude Vorilhon (a.k.a. Rael) has claimed directly to people attending Asia Raëlian Church seminars, that someone born in France, a country which is often symbolized by the cock (or rooster), west of the Orient, meets the criteria of the Maitreya. Rael himself claims to be this individual. (b-smile) (b-smile) (b-ng)

NiNe · 8 กันยายน 2006

ภาษีอาน หล่ะไม่ว่า ...

noone · 8 กันยายน 2006

คุณ telwada คุณมีเพื่อนมาอยู่ในอีกกระทู้นึงแน่ะ กระทู้ที่ชื่อ เตรียมรับความจริงเดือนกันยา อะไรนี่แหละ เค้าก็บอกเป็นพระสีอานเหมือนกัน ลองคุยๆ กันดูนะครับ

หนุมาน ผู้นำสาร · 8 กันยายน 2006

*************
รีบสะสมการกระทำ
*************

บางวัน...กำหนด "สัจจะ" ในข้อที่ว่า "ไม่เห็นว่าตนดีแล้ว"
บางวัน...กำหนด "สัจจะ" ในข้อที่ว่า "ไม่เห็นผู้อื่นผิด"
บางวัน...กำหนด "สัจจะ" ในข้อที่ว่า "ไม่โกรธ ไม่โมโหผู้อื่น"

เวลาเหลือน้อยลง
อย่า...สูญเสียเวลาไปกับสิ่งไร้ค่าในใจตน

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

ดรรชนี · 9 กันยายน 2006

กระทู้ล่อเป้า...

ไฟฝัน..ควันรัก · 9 กันยายน 2006

-*-

ไฟฝัน..ควันรัก · 9 กันยายน 2006

-*-

ไฟฝัน..ควันรัก · 9 กันยายน 2006

ไร้สาระ อ่านแล้ว ประสาทแดก

noone · 12 กันยายน 2006

เป็นพระสีอานที่จิ๊กโก๋ขี้โมโหมาก พระสีอาน องนี้ด่ากราด ขี้ดูถูกคน อวดรู้แต่ทำไม่ได้ เห็นคนธรรมดาเป็นแมลง
ส่วนอีก องในกระทู้เตรียมพบกับความจริงเดือนกันยา ก็หลงตัวเองเป็นที่สุด บ้าอำนาจ สาบแช่งเป็นว่าเล่น
มีบ้ากว่าสองคนนี้อีกมั๊ยครับ

boydd · 12 กันยายน 2006

คนนี้ยังดีกว่า อีกกระทู้ เพราะว่าคุยรู้เรื่องกว่า
ถ้าสู้กันอีกคนสงสัยจะสู้ไม่ได้ เพราะ คนนี้ ด่าเก่งกว่า

น้ำริน · 12 กันยายน 2006

เค้าจะเป็นหรือไม่ตัวเราฟังหูไว้หูอย่าไปคิดมาก
หรือไม่ก็อย่าไปสนเลย
เค้าจะดีจะเลวนั้นตัวเค้า เราอย่าไปสนอย่าไปทะเลาะกับเค้าเลย
ขอแค่ว่าเราอ่านอย่างพิจารณา
แล้วทำตัวเราให้ดีที่สุดเท่านั้นก็พอ
อย่าให้ใครที่ไม่ดี(ไม่ได้ว่าใครนะ)
ฉุดตัวเราให้ไม่ดีตามไปด้วย

mayl8e · 12 กันยายน 2006

ปปัญจธรรมข้อที่ 3

windham · 12 กันยายน 2006

อาการอย่างนี้ วิปัสนูกิเลส แน่ๆ

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

telwada ทำไมจึงคิดว่าตัวเองเป็น พระศรีอารย์ ? ขอให้อ่าน แล้วจะรู้

tammajak Active Member

telwada เป็นที่รู้จักกันดี

ยอดยาหยี เป็นที่รู้จักกันดี

ninjabadboy เป็นที่รู้จักกันดี

ท่าข้าม เป็นที่รู้จักกันดี

wong3210 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

มอญร้องให้.mp3

Forest_Sa เป็นที่รู้จักกันดี

vichai2500 เป็นที่รู้จักกันดี

NiNe เป็นที่รู้จักกันดี

noone เป็นที่รู้จักกันดี

หนุมาน ผู้นำสาร เป็นที่รู้จักกันดี

ดรรชนี Active Member

ไฟฝัน..ควันรัก สมาชิก

ไฟฝัน..ควันรัก สมาชิก

ไฟฝัน..ควันรัก สมาชิก

noone เป็นที่รู้จักกันดี

boydd เป็นที่รู้จักกันดี

น้ำริน เป็นที่รู้จักกันดี

mayl8e Active Member

windham เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

telwada ทำไมจึงคิดว่าตัวเองเป็น พระศรีอารย์ ? ขอให้อ่าน แล้วจะรู้

ไฟล์ที่แนบมา:

มอญร้องให้.mp3

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา