ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ได้บริจาคทานเลย

ผมรู้น่าคุณอินว่าคุณคิดอะไรอยู่ ผมทำบุญอยู่ทุกวันนี้ไม่คิดมากหรอกทำเพื่อละความตระหนี่เท่านั้้น ส่วนสัตว์แค่อดสงสารเขาไม่ได้ไม่มีใครดูแลแล้วเขาก็อยู่บริเวณอณาเขตที่เราพอจะดูแลได้ไม่ได้ว่าไปดูแลสะทั่วไป ผมพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ส่วนเรื่องตักบาตรทุกวันเราชาวพุทธไหนๆก็ทำบุญแล้วก็เลือกที่จะทำบุตรด้วยการตักบาตร เพราะง่ายๆสบายๆพระเดินมาหน้าบ้าน ผมก็แค่อยากบอกว่าเราสามารถปลูกฝังเอุปนิสัยได้อย่างผมเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เคยทำก็ลุกขึ้นมาทำได้ สบายๆอย่าคิดมาก ผมเข้าใจโลกดีพอสมควรครับ

 

เออ ไปๆ มาๆ มันจะกลายเป็น "ปลูกฝังอุปนิสัย" ไปเสียอีก

สรุปแล้ว จะเอาเข้าเพิ่ม หรือ จะละออก?

นิพพาน นี่ไปถึงโดยการเอาเข้าไปเพิ่มเติม ให้มันหนาแน่นขึ้นเหรอ จะเป็นพระอริยบุคคล นี่มีการยึดติดในนิสัย แน่นหนากว่าคนธรรมดาเหรอ?

 

การให้คือการเอาออกครับท่านอิน ท่านเชื่อพระพุทธองค์เถอศรัทธา ศิล สุตตะ จาคะ ปัญญา นี้คือทางแห่งนิพพาน

 

..ไอ้คนนี้มันเป็นนิวรณ์จริง ๆ.. 555+

 

..จิตที่ชุ่มไปด้วยการให้ คงจะหมายถึงนัยอีกแบบที่ว่า พระโสดาบันมีจิตไม่ยึดติดในวัถตุสิ่งของภายนอกด้วยมองเห็นว่า ตายก้อเอาไปไม่ได้ เราเอามาบริจาคเสียสละออกเสียจะเป็นบุญกุศลส่งเสริมเราไปในภายภาคหน้าเป็นมรรคผลนิพพาน ดั่งผู้ขนของออกจากเรือนที่ไฟไหม้.. ญาณปัญญาพระโสดาบัน จึงไม่พอใจยินดีที่จะเก็บของไว้โดยไม่ได้ทำประโยนช์

 

พิจารณาให้ดี

"ไม่มีทิฎฐิในการยึดถือสิ่งใด ว่าเป็นของๆ เรา"

กับ

"ต้องบริจาคทาน ต้องเอาสิ่งของๆ เรา ออกไปจากตัวเรา"

มันต่างกันมากนะ

newamazing ที่ post มานี้ เป็นลักษณะของข้อหลังทั้งหมด คือ อวดอ้างว่า กล้าสละสิ่งของที่เป็นของตนเองออกไป

ซึ่งมันผิดวัตถุประสงค์ที่แท้จริง!!!

 

สาธุๆๆๆๆครับ

 

พระองค์กล่าวว่าเจตนาเป็นกรรม การที่ท่านดูว่าเราอวดอ้างนั้น ท่านมีจิตใจที่ไม่สมดุลย์เลย ท่านมีสิทธิที่จะคิดได้ดีกว่านั้น

 

newamazing ไม่เห็นจิตของตนเอง จึงคิดว่าไม่ได้อวดอ้าง มันอยู่ในนั้นแหละ แต่ไม่เห็นเอง

 

ผมเข้าถึงสภาวะสูงสุดแล้วแค่เห็นจิตทำไมผมจะไม่เห็น ผมเห็นจิตผมเกือบทุกขณะท่านอิน

 

อ๋อ เป็นพระอรหันต์แล้วหรือ? ยินดีด้วยนะ

 

หมายความว่าสภาวะไม่เกิดไม่ดับชั่วคราวแต่ยังทำกิจไม่เสร็จ

 

ท่านnew..ผมตามอ่านมาทั้งหมดสรุปได้ว่า ท่านอินทุบุตร นั่งตกปลาอยู่ในเรือยอร์ช เกาะเสม็ด ..ปลาหมอ..ปลาหมอทะเล..ตายเพราะอะไรครับ
(k)อีกอย่าง..ข้อความที่ผมยกมาข้างบนนั่นนะ ..ท่านจะเปิดสำนักเมื่อใด บอกด้วยนะครับ

 

ไปฟังรุ่นพี่ๆเล่ามาว่า ครั้งหนึ่งพระโพธิสัตว์ได้ถามพระอรหันต์ว่า "จาคะ ไปนิพพานได้ไหม"

 

แล้วก็นี่ ไปก๊อบบางส่วนมาให้อ่านกัน^_^

สำหรับพระสกิทาคามี ถ้าจะกล่าวกันไปก็เป็นแต่เพียงว่า จริยาทั้งหมดเหมือนพระโสดาบัน แต่ว่าระงับความโลภ ระงับความโกรธ ระงับความหลงให้เบาบางลงกว่าพระโสดาบัน

ทีนี้เราก็ย้อนไปดูพระโสดาบันว่า มีกรรมฐานอะไรบ้างเป็นอารมณ์ พระโสดาบันมีมรณานุสสติกรรมฐานเป็นอารมณ์ นึกถึงความตายเป็นปกติ เมื่อรู้ตัวว่าจะตายก็ไม่ยอมตายเลว จะตายอย่างดี ทีนี้ก่อนที่จะตายดี หือเป็นผีดี ก็ต้องเป็นคนดีก่อน คนจะเป็นคนดีได้ก็ต้องอาศัยพุทธานุสสติกรรมฐาน ธัมมานุสสติกรมมฐาน ธัมมานุสสติกรรมฐาน สังฆานุสสติกรรมฐาน สีลานุสสติกรรมฐาน พรหมวิหาร และอุปสมานุสสติกรรมฐาน ยิ่งกว่านั้นก็มีหิริและโอตตัปปะประจำใจอย่างนี้เป็นพระโสดาบัน นี่พระโสดาบันทรงคุณธรรมได้อย่างนี้

สำหรับพระสกิทาคามีก็ทรงคุณธรรมเหมือนกัน แต่ว่าสำหรับพระอนาคามีมรรคเบื้องต้น ก็เพิ่ม อภัยทาน ตามที่กล่าวมาแล้วเมื่อคืนนี้ คือ รวบรวมกำลังใจของพรหมวิหาร 4 ให้หนักขึ้น มีความเข้มข้นยิ่งขึ้น เมื่อกระทบกระทั่งกับอารมณ์ที่บุคคลทำให้เราไม่ถูกใจ เราให้อภัย ไม่ถือโทษโกรธคนนั้น ถ้าอารมณ์ทรงอยู่ได้อย่างนี้จริง ๆ ก็จัดเป็น ก็จัดว่าเป็น พระสกิทาคามิมรรคอย่างหยาบ ยัง ยังไม่ถึงสกิทาคามีผล

ทีนี้การปฏิบัติตนให้เข้าถึงพระสกิทาคามีผล ก็ต้องเพิ่มกรรมฐานหรือวิปัสสนาญาณบางอย่างเข้ามาควบคุม เพราะว่า สำหรับวิปัสสนาญาณในด้านของพระโสดาบันนั้น ในด้านสักกายทิฏฐิยังไม่มีการรังเกียจในร่างกาย อารมณ์ยังไม่ละในร่างกายเด็ดขาด เพียงแต่มีความรู้สึกว่าร่างกายมันจะต้องตาย ความพอใจในร่างกายว่าเป็นของสวยสดงดงามของน่ารักน่าชมยังมีอยู่ ทีนี้มาด้านพระสกิทาคามี เราก็มาเพ่งดูตามคำสอน

ท่านบอกว่า พระสกิทาคามี บรรเทาความโลภ บรรเทาความโกรธ บรรเทาความหลง อาการที่จะบรรเทาความโลภเขาต้องทำยังไง ก็ต้องเพิ่มกรรมฐานเข้ามาอีกกองหนึ่ง นั่นก็คือ จาคานุสติกรรมฐาน จาคานุสตินี่หมายถึงว่า จิตคิดอยู่เสมอในการที่จะกำจัดความเหนียวแน่น ความตระหนี่หรือความโลภในทรัพย์สิน มีความรู้สึกด้วยอำนาจของปัญญา ว่าคนที่มีความตระหนี่เหนียวแน่น เกาะอยู่ในทรัพย์สินมากเกินไป จนกระทั่งไม่สามารถจะบริจาคทานการสงเคราะห์ ไม่มีการเกื้อกูลบุคคลอื่นให้มีความสุข ตามที่เราจะพึงช่วยได้ อย่างในสมัยปัจจุบันเขาเรียกว่า ไม่รู้จักลดช่องว่าง แต่ความจริงการลดช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนมีการสงเคราะห็เกื้อกูลซึ่งกันและกันนี่ พระพุทธเจ้าทรงสอนมานานแล้ว แต่ชาวโลกไม่มีความสนใจ ไม่ปฏิบัติตาม

ทีนี้การที่จะเป็นพระสกิทาคามีต้องมีจาคานุสติกรรมฐานเป็นอารมณ์ จาคานุสติกรรมฐานนี่ ความจริงก็มาจากพรหมวิหาร 4 นั่นเอง การที่เราจะสละทรัพย์สินให้แก่บุคคลอื่นใด เพราะทรัพย์สินเราหามาได้โดยยาก เราก็จะให้ได้ด้วยอำนาจเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ถ้าเราเกลียด ไม่สงสาร เราก็ไม่ให้แน่ หรืออย่างดีที่สุดก็ให้ด้วยความไม่เต็มใจ

ทีนี้สำหรับพระสกิทาคามีไม่ยังงั้น มีอารมณ์ใจคิดอยู่เสมอว่าทรัพย์สินเป็นของนอกกาย แม้แต่กายของเราเองเรายังควบคุมให้มันดีตลอดสมัยไม่ได้ ห้ามความตายไม่ได้ เราจะสงเคราะห์เพื่อนมนุษย์และสัตว์ ที่เรียกกันว่า เพื่อนเกิด แก่ เจ็บ ตาย ให้มีความสุขตามฐานะที่เราพึงจะทำได้ และจาคะตัวนี้เป็นการให้ตัดขาด ให้เพื่อสงเคราะห์จริง ๆ ไม่มีความหวังในผลตอบแทน แม้แต่คำสรรเสริญเยินยอจากบุคคลผู้รับก็ไม่ต้องการ ให้ด้วยการมีความหวังว่าคิดจะตัดโลภะ ความโลภในจิตให้มันขาดไป


ที่มาการเขาถึงพระสกทาคามีมรรค

 

แล้วท่านมีวันไหนที่ไม่ได้ภาวนาไหมครับ

 

ผมเพียงพยายามนำเสนอมุมมองของทานที่หลายท่านอาจข้ามเรื่องทาน ทานอาจจะไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นที่สุดในการปฎิบัติเพื่อเข้าสู่ความหลุดพ้น แต่คนที่เข้าใจว่าตนเองเป็นอริยะนั้นกล้าที่จะสละทานได้หรือเปล่า มันอยู่ที่ว่าสละได้หรือไม่ได้ในเรื่องทาน ส่วนเรื่องภาวนานั้นผมปฎิบัตืจนเป็นปรกคิ

 

^กล้าสละทาน
ถ้าสิ่งที่จะให้ไม่มีของเรา ต้องใช้ความกล้าไหมคุณนิว

 

อย่าใช้ปรัชญาเลย ลองสำรวจจิตตนเองแล้วจะรู้ว่าที่นิวพูดเป็นอย่างไร ลองทำดูถือเงินสักหมื่นแล้วเอาไปถวายทานดูแล้วท่านจะรู้จิตตน

 

^_^ วันนี้มีน้องผู้ชายเดินเข้ามาในร้าน ขอน้ำเปล่า 1 ขวด ผมให้น้ำไป 1 ขวดแถมขนม 1 กล่อง
คุณนิวว่าจะเหมือนกับผมถือเงินหมื่นไปถวายทานไหมครับ