แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

นับ 1 จะถึง 100 แล้วครับ ตามรู้ดูจิตอย่าคิดมาก ขอให้ทุกคนมีความสุข สบายๆอย่าทำให้ใจเป็นทุกข์หรือหม่นหมอง...กายใจเป็นสุขลุกนั่งสบาย ขอให้มีรอยยิ้มกันทุกคนครับ

 

ทุกอย่างเป็นอนิจจัง
ต้องขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาให้ความคิดเห็นและข้อคิดดีๆมากมาย

 

หากตั้งใจให้เป็นพระแท้ แบบของเก่าดั้งเดิม ก็ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
คิดเสียว่าทำบุญบำรุงศาสนาก็แล้วกัน

 

100 หน้า

 

ถ้าจะทำให้แท้ไม่ยากครับ นำฝากเข้าพิธีพุทธาภิเศกเลย พระของเราๆ มั่นใจของเรา ทุกวันนี้กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญครับ พระเครื่องบางอย่างก็ศักดิ์สิทธิ์แม้ไม่ได้เสกครับ

 

ขอขอบคุณ คุณหนุ่ม ในความอนุเคราะห์ครับ

ช่วยดันให้ได้ 100 หน้า ครับ

 

ผมก็สนับสนุนว่าอย่าปิดเลยครับ เก็บไว้ให้เพื่อนๆสมาชิก ได้มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันเอง แม้พี่หนุ่มจะไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเท่าไร บางครั้งเพียงผ่านมาทักทายบ้างก็ดีแล้วครับ สำหรับผมที่ผ่านมาเล่นเว็บบอร์ดมีโอกาสได้พบมิตรที่ดีมากมาย บางครั้งผมก็ไปหาเค้า บางคราเค้าก็มาหาผมที่สุโขทัย หลายคนก็หายไปไม่ได้พบได้เจอกัน เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่การงานของตัวเอง แต่ความทรงจำดีๆ ยังมีเก็บไว้ในใจไม่เคยลืมกันครับ

 

อย่าเชียวนะครับ เดี๋ยวเวลาเลี่ยม ถ้าไม่ชำนาญ หรือไม่ใจเย็น พระผงอาจแตก หรือบิ่นได้ เพราะเหรียญใหญ่พอๆกับ พระสมเด็จปรกโพธิ์เล็ก

 

รบกวนถามคุณหนุ่มและ ทุกท่านครับ

ช่วยแนะนำ วัตถุมงคลที่มีอำนาจเกื้อหนุน ดวงชะตาเช่นเดียวกับ พระปรกโพธิ์ ๙ ใบและ แหวกม่าน ของหลวงพ่อกวย ของพระคณาจารย์ในยุคปัจจุบัน ด้วยนะครับ ถือเป็นวิทยาทาน แก่พวกเราที่อ่านทุกคนครับ

ขอบคุณครับ

 

จะด้วยเหตุใดก็ตาม....อย่าปิดกระทู้ดีๆแบบนี้เลยนะครับ..ขอร้อง...(>_<)....

 

นั่นสิคะ อยากรู้ๆ เหมือนกันเลยค่ะ

 

สนับสนุนอีก 1เสียง ไม่อยากให้ปิด อยากให้กระทู้นี้อยู่ตลอดไป เพราะเป็นทั้งแหล่งความรู้ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ให้กำลังใจกัน แนะนำสิ่งดีๆ ให้กัน ครับ

 

อยากทราบว่าพระของหลวงปู่หมุน 3 รุ่นนี้ รุ่นไหนที่เด่นที่สุดในด้านเมตตาค้าขายค่ะ
1.พระผงดวงเศรษฐี
2.เหรียญรวย รวย๙๙๙๙๙
3.เหรียญหมุนเงินหมุนทอง๙๙๙
ขอบคุณค่ะ

 

สนับสนุนด้วยคนค่ะ อย่าปิดเลยค่ะ ผู้อ่านในที่นี้ต้องเหงากันแน่ๆค่ะถ้าปิดไป

 

หวังว่าผมคงได้เริ่มหน้าที่ 100 คนแรกนะ

ถ้าจะปิดกระทู้ไปก็เสียดายครับ เดี๋ยวไม่มีกระทู้ให้ผมระบายความคิดเห็นส่วนตัว
ถ้าบรรยากาศค่อนข้างเปิด ทุกคนที่เข้ามาก็สบายใจ
ถ้ามันอึมครึม ใครๆ เข้ามาก็ไม่อยากที่จะอยู่
ฟ้าหลังฝน ย่อมมีความสดใสเสมอ เราต้องร่วมกันฝ่าฟันไปให้ได้
ผมเข้าใจความรู้สึกพี่หนุ่มครับ ทำอะไรที่มันได้ผลดี ผลเสียทั้งสองฝ่าย
คนที่ได้ดีก็ยินดี แต่คนที่เสียผลก็ย่อมต้องป้องกันสิทธิ์ของตน
แต่คนที่ลำบากคือ คนกลางครับ แบกทั้งสองฝ่ายไว้

สิ่งที่เราต้องหากันให้ได้ในบอร์ดนี้ คือ " แนวคิด "
ทุกคนล้วนมาจากต่างที่ต่างถิ่น สภาพแวดล้อมที่ต่างๆ กัน
ความคิดย่อมแตกต่างกันไป ตามสภาวะที่ตนได้ประสบพบเจอมา
แต่สิ่งที่สำคัญ ณ ที่นี้ คือ สติ แนวคิด หวนคิดการกระทำที่เราได้ผ่านพ้นมา

วัตถุมงคลเมื่อได้ครอบครอง ก็ทำให้สบายใจได้ดีขึ้นสักระยะหนึ่ง
เมื่อใจเราไม่ยึดมั่น เห็นว่ามีสิ่งอื่นดีกว่า น่าสนใจกว่า ทำให้เราลืมสิ่งที่เราไขว่ขว้ามา ในฉับพลัน
แต่้ถ้าเราปรับ แนวคิด เมื่อเราเชื่อมั่น สิ่งใดๆเราก็มีความสุข
นั่นล่ะครับ ที่เรียกว่า "สิ่งสำคัญ"

555...ได้คนที่สอง เมื่อสักครู่เน็ตไวไฟตัดไป ดีนะที่ผมชิงเซฟข้อความไว้ ไม่งั้นได้พิมพ์ใหม่หมด
​

 

ฉลอง 100 หน้า ครับ

 

ถ้าต้องปิดจริงๆ ก็ไว้เจอกันในเมล์ นะพี่หนุ่ม

ขอบารมี หลวงปู่กวย คุ้มครองพี่และครอบครัว ครับ

ผมยังรอพระมงคลมหาลาภวัดสารนาถ พิมพ์ใหญ่ อยู่นะครับ ขอบคุณที่พี่จะหาเพื่อนให้ครับ

ขอขอบคุณมากๆ ครับ

 

กระทู้นี้ ไม่ต้องปิดก็ได้ครับ เป็นแหล่งแลกเปลี่ยนความรู้และแนวคิด ทัศนคติ ในเรื่องต่างๆ ได้เป็นอย่างดี

ใครๆก็เข้ามาอ่านได้ ผมขอสนับสนุน อีกหนึ่งเสียงครับ

 

hp_dayว้าววว ครบ100หน้า แว้ววว

 

100 หน้าแว้วววว ..(^_^)...

ในวาระที่กระทู้คุณหนุ่มครบ 100 หน้า...ผมขอนำประสบการณ์เกี่ยวกับพุทธคุณที่ทำให้ตัวผมรอดตายมาได้จนถึงทุกวันนี้สักเรื่องนะครับ....อาจจะเรียบเรียงเรื่องราวไม่สนุกตื่นเต้นเท่าไรแต่ก็พยายามหาเวลามาเขียน มาเล่า มาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังกันนะครับ.....(^_^)..

เมื่อย้อนไปในช่วงต้นปี พ.ศ.2550 .. ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมต้องเผชิญกับการงานที่หนักมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเนื้องานที่รับผิดชอบและการเดินทางที่ต้องต่อรถหลายต่อ..ซึ่งใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆกว่าจะไปถึงที่ทำงาน บวกกับเวลาพักผ่อนก็น้อย..เพราะกว่าจะเลิกงานก็ค่ำและกว่าจะได้นอนก็ดึก..แถมยังต้องตื่นเช้าตั้งแต่ตี 5 ครึ่ง เพื่อเตรียมตัวออกไปทำงาน ( วิถีชีวิตแบบนี้หลายๆท่านที่อยู่ในกรุงเทพคงเคยเผชิญกันมา) ในช่วงนั้นบอกตรงๆว่าเป็นช่วงไฟแรงเพิ่งจบใหม่ ๆ มาได้ปีกว่า..จึงทุ่มเทกับงานจนลืมดูแลสุขภาพ..บวกกับอุณภูมิช่วงต้นปีนั้นก็ต้ำและพักผ่อนน้อยจนทำให้ฝืนสังขารไม่ไหว..จนป่วยถึงกับนอนโรงพยาบาล ตอนนั้นก็ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมไข้ขึ้น และเจ็บหน้าอก..หมอเลยให้นอน รพ. และผลตรวจมาว่า..เป็นปอดบวม สาเหตุเพราะพักผ่อนน้อย และมีการติดเชื้อที่ปอด ก็เลยเกิดอาการอักเสบ ผมงงมากๆในตอนนั้น เพราะปกติอาการปอดอักเสบมักจะเกิดกับผู้ที่ดูดบุหรี่..แต่ผมนั้นไม่ได้เป็นคนดูดบุหรี่ ก็เลยถามหมอว่า..มันเป็นไปได้ยังไง หมอตอบว่ามีโอกาสเป็นเช่นกัน ถ้าหากช่วงนั้นร่างกายอ่อนแอ และได้รับเชื้อโรคผ่านลมหายใจเข้าไปที่ปอด..เพราะโดยทั่วไปอากาศรอบตัวก็เต็มไปด้วยเชื้อโรคมากมายหลายชนิดอยู่แล้ว..ผมก็เลยเกิดความเข้าใจใหม่..พอผมต้องนอนโรงพยาบาลอย่างไม่มีกำหนดก็เริ่มเครียดสิครับ เพราะตั้งแต่โตมาก็ไม่เคยเป็นอะไรที่หักหนาถึงขนาดต้องเข้ารพ. อาจจะเพราะเพิ่งผ่านช่วงเบญจเพสมารึป่าวก็ไม่รู้.. ในระหว่างที่นอน รพ. คืนแรก ขอบอกว่าทรมานมากๆ กับอาการไข้ขึ้นสูง และไม่สามารถหายใจให้เต็มปอดได้ เพราะถ้าเราสูดอากาศหายใจเต็มที่มันจะเจ็บร้าวไปทั่วบริเวณหน้าอกเลยครับ ต้องค่อยๆหายใจแบบแผ่วๆ และการให้ยาก็เป็นแบบฉีดยาเข้าเส้นที่แขนเพื่อให้ตัวยาไปฆ่าเชื้อในปอดของผม...แขนข้างหนึ่งก็สายน้ำเกลือ อีกข้างหนึ่งก็ต้องคอยให้ยาทางเส้นเลือด ..นาทีชีวิตช่วงนั้นทรมานมากๆ ในตัวตอนนั้นก็ไม่ได้แขวนพระอะไร..อาศัยว่าพยายามสวดมนต์ในใจเวลาก่อนนอนเสมอ...และบทสวดบทหนึ่งที่ขาดไม่ได้คือพระคาถาชินบัญชรครับ...โชคดีที่ รพ.นี้ติดแม่น้ำเจ้าพระยา ผมจึงมักจะลากสายน้ำเกลือออกไปที่ระเบียงเพื่อมองไปทางวัดระฆังเสมอๆ พร้อมกับอธิฐานขอพรจากสมเด็จโตที่ผมเคารพยิ่ง..ในช่วงนั้นไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธ์ใดที่จะพึ่งได้นอกจากระลึกถึงพระอาจารย์ที่เราเคารพนับถือให้เราสามารถหายป่วยเร็วๆ....และปาฏิหาริย์ที่ไม่อยากให้เกิด..ก็กลับกลายมาเกิดกับผม..ก็คือ...ปกติจะมีพยาบาลมาฉีดยาให้ผมในทุกๆวันเป็นเวลา และเช้านั้นก็มีพยาบาลท่านหนึ่งมาฉีดยาที่แขนผมเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ...เข็มยาที่แหลมคนนั้นมันไม่สามารถทิ่มเข้าไปยังเส้นเลือดของผมได้..ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ เพราะทุกๆครั้งที่ทิ่มเข็มเข้าไป ผมจะเจ็บปวดทุกๆครั้ง... ตอนนั้นพยาบาลท่านนี้ก็ลองพยายามใหม่อีกรอบ..ก็ไม่สารมารถเจาะเข้าไปได้ ผมก็เริ่มสงสัยล่ะ เพราะมันเจ็บมาก ก็ถามว่าเป็นไรเหรอครับ ทำไมต้องทิ่มเข็มหลายรอบ..พยาบาลท่านนี้ก็ค่อนข้างเกิดอาการวิตกนิดหน่อยอ่ะครับ และบอกผมว่า..ไม่รู้ทำไมเข็มที่ทิ่มเข้าไป ปลายเข็มที่แหลมๆเนี่ย..มันทิ่มไม่เข้า และเฉพาะปลายเข็มมันถึงได้งอตัว.. ( ไม่ได้งอซ่ะจนเวอร์นะครับ แต่ปกติปลายเข็มมันจะตรงและแหลมมากๆ แต่นี่ส่วนปลายแหลมๆนั้นอ่ะ มันงอขึ้นมานิดๆ ครับ ) ผมก็บอกว่าแล้วจะทำยังไงอ่ะครับ คุณพยาบาลทำแบบนี้หลายครั้งผมเจ็บนะครับ...หรือว่าเข็มมันคุณภาพต่ำ...ทางพยาบาลก็บอกว่าเข็มคุณภาพดีอยู่แล้ว..งั้นเด๋วขอลองใหม่ ..เอาล่ะ..ผมก็ต้องเตรียมเจ็บอีกแล้ว และสุดท้ายก็ไม่เข้าเหมือนเดิม...สรุปโดนเจาะฟรีๆไป3-4 ครั้ง จนพยาบาลท่านนี้ก็หงุดหงิดและบอกผมว่า..เด๋วขอตัวก่อนนะค่ะ จะให้พยาบาลท่านอื่นมาเสียบเข็มให้ยาใหม่....ผมก็งง อ่ะครับ..อ้าว..ทำไมถึงเป็นแบบนี้..ทั้งๆที่ทุกทีคนอื่นๆก็ทำได้มาตลอด...ตอนนั้นยังไม่ได้คิดเรื่องเหลือเชื่ออะไรมากมายนะครับ..คิดแต่ว่ามันคงต้องมีเทคนิกอะไรสักอย่างในการฉีดยา...แต่พอผ่านไปสักพัก...ผมก็กลับมานอนคิดว่า..มันจะเป็นไปได้มั้ย ที่เราหมั่นสวดคาถาชินบัญชรทุกคืน..เพราะลองดูความหมายนี้แล้ว ก็คือเป็นเกราะที่คุ้มครองผู้สวดรอบด้านตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดเท้า...เพราะตอนที่อยู่ รพ. เราก็ไม่ได้สวมพระที่เกี่ยวกับมหาอุตคงกระพันอะไรเลย...แล้วจะมีเหตุใดที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ล่ะ ...ทีนี้พอพญาบาลท่านใหม่มา...ก็เล่าให้ฟังว่า..พี่พยาบาลท่านเมื่อกี้เค้าขอออกเวรกลับบ้านไปแล้วล่ะ เพราะเสีย self . ที่ไม่สารถฉีดยาเข้าเส้นที่แขนน้องได้...ผมก็ตกใจ และถามไปว่า..พี่เขาเสีย selfขนาดนั้นเลยเหรอครับ....พยาบาลท่านนี้จึงตอบว่า...คนนั้นเขาเป็นพยาบาลมานานนะเป็นสิบปีแล้วล่ะ และก็เป็นพยาบาลอยู่สองโรงพยาบาล ที่นี่ด้วย และก็ที่ศิริราช...ตั้งแต่เป็นพยาบาลมาก็ไม่เคยพลาดในการฉีดยาหรือให้ยาทางเส้นเลือดเลยสักครั้ง...ก็เลยเสีย self นิดหน่อยมั้ง..จากนั้นพี่พยาบาลคนใหม่ก็บอกผมว่า..พี่จะเจาะเส้นแล้วนะ..มีพระดีหรือคาถาดีอะไรอยู่ก็ให้ผมขออนุญาติก่อนนะจ๊ะ...<O</O
พอผมได้ยินเช่นนั้น ..ผมก็นึกในใจระลึกถึงสมเด็จโตพร้อมกับระลึกถึงพระประธานที่อุโบสถวัดระฆัง..ว่าขอให้พยาบาลท่านนี้เจาะเข็มให้ยาผมได้ภายในครั้งเดียวด้วยเถิดดด เพราะถ้าเป็นแบบครั้งก่อนผมจะต้องเจ็บหลายครั้ง..ตอนนั้นมือพี่พยาบาลคนนั้นก็สั่นๆนะครับ..ผมแอบมองอยู่...และแล้วก็สำเร็จครับ..เข็มเจาะผ่านเข้าเนื้อไปถึงเส้นเลือดของผมได้สำเร็จ...พร้อมกับเสียงถอนหายใจของพยาบาลท่านนี้.... นี่ล่ะครับ...และจากนั้นอีกไม่นานผมก็สามารถออกจาก รพ.เพื่อกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ครับ..สรุปรักษาตัวแค่ 9 วันครับ ...ก่อนจะกลับบ้าน หมอที่เป็นเจ้าของไข้ผมบอกว่า..โชคดีนะที่คุณหายเร็ว..เพราะช่วงที่ผ่ามาหมอเปลี่ยนยาไป 2-3 ชนิด เพราะเชื้อมันดื้อยา ...ปกติผู้ที่เป็นปอดอักเสบหรือปอดบวม มักจะรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเกือบเดือน..เพราะบางทีเชื้อมันก็ดื้อยาเสมอๆ ยิ่งถ้าเป็นผู้สูงอายุ ยิ่งรักษานาน แต่นี่ก็แปลกนะ ที่หายเร็วขนาดนี้...แต่ถึงกระนั้น ก็ยังต้องกลับมาเอ็กสเรย์ดูเชื้อที่ปอดทุกๆเดือนเป็นเวลาสามเดือนด้วย ว่าเชื้อหมดรึยัง ...นี่ก็เป็นเป็นเรื่องประสบการณ์เล็กๆน้อยๆที่เคยประสบพบเจอในช่วงที่เราไม่ได้มีพระอยู่ที่คอสักองค์ จะมีก็แต่เพียงพระคาถาที่เราหมั่นสวดภาวนาเสมอๆและจิตที่คอยระลึกถึงคณาจารย์ที่เราศรัทธา ....ไม่ว่าจะมีพระหรือไม่มีพระอยู่ที่คอเรา.....อย่างน้อยขอให้เรามีพระอยู่ที่ใจเสมอนะครับ...และเมื่อถึงเวลา..พุทธคุณนั้นอาจจะบังเกิดขึ้นมาก็ได้ครับ.....
เรื่องของผมอาจจะไม่ระทึกตื่นเต้นมากมายนักแต่ก็พยายามเขียนมาให้ทุกท่านได้อ่านกันนะครับ...ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านเรื่องยาวๆของผมนะครับ...(^_^)….

และขอให้กระทู้ดีๆแบบนี้สืบไปอีกหลายๆร้อยหน้านะครับ..สาธุ..(^_^).<O</O