เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

จัดให้คุณสุรเดชอีกหนึ่งทัก
เป็นมิตรรักนักอ่านผู้น่ารัก
ไม่ค่อยทักโพสท์เพราะไม่ถนัดเขียน

ขอบคุณการทักมา โมทนาบุญที่ทำด้วย
ตามอ่านต่อไป คันนิ้วเมื่อใด เชิญจิ้มมา
คุยเก่งไม่เก่งไม่เป็นไร ทักมาก็สุขใจแล้ว

เผ่นละ โพสท์ที่เหลือจัดการช่วงบ่าย
วันนี้ ไม่พลาดท่องตะนาวฯแน่นอน

 

ธรรมมะสวัสดีวันนี้ครับ
วันศุกร์ที่ใครๆหลายคนรอคอยครับ

 

ขอสมัครเป็น FC คุณอาเลยครับ ตามไล่อ่านจากหน้าแรกถึงหน้า 130กว่า

อีก 3 วันน่าจะทันครับ ปล.อ่านจนเบรคแตกเลยครับ 555

 

คุณอาครับ
เกจิในดวงใจ
ในแต่ละภาค
มีรูปไหนบ้างครับ

 

เช้าวานท่วมหนัก รถติดยับ
เช้านี้พอหายใจคล่องหน่อย
มีที่แห้งพอปูเสื่อน้องสกายฯ

 

ช้างน้อย อดรนทนไม่ไหว ฝ่าฝน
ด้วยบทกลอนนุ่มๆ พอครึ้มใจ-ฮ่า

 

ปูเสื้อรอตลุยตะนาวศรีแต่เช้าตรู่ครับคุรอา กลัวรถติดยับแบบเมื่อวานอีกครับ

 

เรียกว่า"ตน"เหมาะสุดน้องฤทธิ
ถ่ายให้สมาชิกชมกันได้เลย
มีตั้ง2ตน ช่างโชคดีแท้

 

โมทนาครับ คุณสุวิน
กุศลส่ง บุญสื่อถึงกัน
รู้เท่าทัน ปัจจุบันทันด่วน

 

ใช้ธรรมะขย่มไว้ดีแล้วน้องน็อตฯ
วันนี้จะส่งให้ชมอีกชุด ฝึกตนดีนักแล-ฮ่า

 

ทานข้าวกันครับพี่วัน และทุกๆท่าน

 

ธรรมะดีค้างแต่วันวาน
จับสะสางกันสักหน่อย
หลวงตาทั้งสองโพสท์...

สร้างทางสุข.......ต้องทุกข์ยาก
ทนลำบาก..........ฝ่าขวากหนาม
อยากสบาย.........ชั่วครู่ยาม
ไม่แบกหาม.........ตายปลายทาง

อีกหนึ่งกลบทธรรม...

เมื่อธรรมา...........กิเลสหมอบ
หลวงตาตอบ.......มอบคำไข
ปลุกสติ................รักษาใจ
กิเลสไกล..............ธรรมไล่เปิง!

ขอบคุณสิ่งดี คุณสาธิตแบ่งปัน
สะพานบุญแข็งแรง ไม่มีสูญ

 

ถ่ายมาอีกตู้แล้ว เดี๋ยวให้น้องต้อดเอาลง
ผบ.ผมท่านบ่น จนระอาไปเองแล้วเดี๋ยวนี้
แต่ก็แปลกการจัดเก็บรักษา ดีกว่าเรา-ฮ่า

 

โอ้โห น้องยุ้ย อย่าเบรคแตกช่วงนี้เชียวนา
ฝนตก ถนนลื่นมาก ค่อยๆไปก็ได้ เป็นห่วง
กลัวแฟนคลับเป็นไรไป จะยุ่ง

แต่ก็ขอบคุณด้วยใจจริง
ยินดีต้อนรับครับกับทักแรก

 

รอนิดเดียวน้องสกายฯ
กำลังจะได้ฤกษ์จิ้มแล้ว

 

สวัสดีครับคุณอาWanwiและพี่ๆเพื่อนสมาชิกทุกท่าน ทำงานวันนี้พรุ่งนี้ก็ได้หยุดแล้วนะครับ ขอให้มีความสุขมากๆครับ

 

อือเป็นคำถามที่ตอบยากน้องบานชื่น ตอบไปก็รักพี่-เสียดายท่าน
ผมเป็นคนหลายใจ เฉพาะพระดีๆ รัก-ชอบทุกองค์

แต่ถ้าพอกล้อมแกล้มตอบไม่ให้เสียคำถาม

ภาคใต้-ผมยกให้พ่อท่านคล้าย เพราะ อายุ8ขวบ คุณป้าพาไปให้ท่านจารกระหม่อม เดินทางเป็นวันกว่าจะถึงวัดจันดีที่กำลังสร้างเจดีย์ปี 05 รับพระ รับชานหมากลูกอมกับมือท่าน ทุกวันนี้ ของอยู่ครบ...กลาง ก็ลพ.เงิน วัดดอนยานหอม/ลพ.ขอม ว.ไผ่โรงวัว...กทม.ต้องเป็น หลวงปู่โต๊ะ แน่นอน...เหนือ หลวงปู่ทองดำ วัดท่าทองกับอีกหลายรูป อีสานเป็นหลวงปู่มั่น ทัตโตกับ ฯลฯ

อย่าเอาสาระกับผมมาก ผมเขียนถึงเฉพาะที่ได้ไปกราบ มีอีกมากที่ไม่ได้กราบหรือสัมผัส แต่เคารพรัก นับถือ เลื่อมใส ปฏิปทาท่านด้วยจริงใจ เช่น ลพ.ฤาษี วัดท่าซุง ลพ.เกษม เขมโก/ลป.แหวน หรือฯลฯ

อีกเป็นตัน ที่นับถือก็สายกองทัพธรรม มีในดวงใจหลายรูป ทั้งที่เคยกราบและไม่ได้สัมผัส รวมทั้งลพ.ท่านพุทธทาส/พระพยอม สายไม่สร้างวัตถุมงคล ถ้าปล่อยให้ผมนึกแล้วเขียนไปเรื่อย มีหวังน้องบานชื่นกับแฟนๆ ไม่ได้อ่านตะลุยตะนาวศรีเป็นอาทิตย์แน่

งั้นจบเพียงนี้ดีกว่า
ไปเข้าป่ากันเถอะ
รอจิ้มครับ

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆ ในช่วงบ่ายวันศุกร์ครับ
ช่วงนี้มีผู้มารอมากมายเนืองแน่นกระทูเลย
ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ 26 คน ( สมาชิก 12 คน และ บุคคลทั่วไป 14 คน )
แหมลุ้นๆๆๆๆ ครับ

 

ช่วงนี้ เสื่อริ่งไซด์เต็มเร็วจริง ๆ ยังสนุกในแรงเขียนและวลีเด็ด พร้อมความรู้ หลากหลาย ทั้งจากพี่ wanwi และสมาชิก ขอบคุณ ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ลุงพรานเฒ่า ตบบ่าพรานน้อย แล้วสบตาผม พยักหน้าให้ไม่มีคำพูด...!
___________________________________________

คุณชาติค้ำไม้เท้าจากหลังต้นไม้ จูงแขนคู่หมั้นตามมายืนข้างๆ

"น้องพรานใจเย็นมาก ตะกี้เลยระยะยิงตั้งเยอะ"

"คุณชาติไม่น่าเสี่ยงอยู่ตรงนี้ เล่นเอาผมใจคอไม่ดี"

ผมเลี่ยงบาลีชวนคุยไปอีกทาง หมู่นี้ชักเก่งวิธีเจรจา ไปไหนมา สามวาสองศอก คนพูดอย่าง ผมตอบอย่าง ทำเหมือนเป็นเรื่องเดียวกัน ชำเลืองมองสาวงามข้างๆนิดเดียว

นิดเดียวแต่เห็นแววตาห่วงใย ก็ชื่นใจ ไม่ขอผิดศีลทางกาย แต่ใจยังมีข้องอยู่บ้าง ก็ผมหาใช่พระอิฐ พระปูน คงไม่ต้องบอกย้ำเรื่องวัยฉกรรจ์ที่ยังหุนหันพลันแล่นมาก

"งั้น ตานี้ เอาไงกันต่อ"...คุณชาติก็ไม่ต่อความยาวสาวความยืด ชี้นิ้วไปกลางแดนสุขาวดี ซึ่งบัดนี้ ความสงบ ความงามหวนกลับคืน

คชสารโขลงพลายงางอน กับแม่พังแป้นร่างใหญ่ใจเด็ด ยังท่องระเห็จเพลิดเพลินกับน้ำและอาหาร

2โขลง แยกยึดธารน้ำคนละฟาก ลูกเล็กเด็กน้อย วิ่งเล่นกลางแสงตะวันเจิดจ้าแต่ไม่ร้อนแรง เจ้าตัวเล็กที่โดนพลายหนุ่มตกมันหวดจุกแอ่กก็ลุกซุกซน มีแม่คอยตามป้อง ด้วยวิธียืนคร่อม อย่าให้วิ่งไถล ไกลมาก

สวนสวรรค์ถูกยึดครองด้วยภูเขาขนาดย่อมเกิน20ขุนเขา...ยากสาหัสที่สุดในโลกต่อการฝ่าด่านนี้ไปสู่โตรกเขาอันเป็นที่หมาย

โตรกเขาลิบตาเบื้องหน้า ขอเพียงข้ามผ่านแต่ละขั้นที่เหมือนบันไดไปอีกฟาก บันไดสวรรค์นั้น นำเราไปสู่ภูนมโตแม่นมั่น...

ลุงยืนยัน เบื้องหลังโตรกเขา เจ้าภูนมโตตระหง่านถัดไป แน่ยิ่งกว่าแช่แป้ง ไม่มีผู้ใดคลางแคลงว่าลุงผิดพลาด

เหลือผ่านโขลงช้างมหากาฬที่กางกั้นเป็นปราการโดยมิเจตนา...ป้อมยักษ์เคลื่อนที่ ที่มองไม่เห็นลู่ทางพิชิตหรือขอไฟเขียวผ่าน!

หมดปัญญา เทวดาก็คิดไม่ตก เราถกกันว่าควรรอให้โขลงสัตว์บกใหญ่สุด จ้าวแห่งไพรสณฑ์ ผละไปก่อนดีไหม?

"ดูท่ามันสำราญนานเป็นวัน" ผมว่าอย่างมึนๆ...เจ้าบักสมดันชี้ทางสว่างปลายอุโมงค์

"พี่...ไอ้ตกมันหายไปทางไหน?"

จริงสิ ไอ้หนุ่มหน้ามืดวัยรุ่น พลังช้างของจริง วิ่งหนี2โขลง พลายแตกเดี่ยวเปลี่ยวเอกาไร้พวก กลิ้งตกเนินแล้วลุก เลี่ยงหายไปทางซ้าย...

"ลงไปดูกัน"...ผมตัดสินใจฉับพลัน

เราเดินลงตีนเนินเงียบเชียบ ช้า ไม่บุ่มบ่าม ไม่ทำเสียงดัง ระวังแม้เหยียบกิ่งไม้แห้ง ฝูงคชสารห่างไปตั้งกว่า 300หลาก็จริง แต่ประสิทธิภาพ การรับรู้พวกมัน เหนือสัตว์อื่นในผืนป่า

อย่าให้มันสำเหนียกว่า มีสัตว์2เท้าแปลกปลอม มาป้วนเปี้ยนในอาณาเขต ตั้ง 4 พระหน่อกับ 1 อนงค์ ดีที่สุด

จากตีนเนิน เราเลียบซ้ายไปทางที่เจ้าพลายตกมันหายไป มีร่องรอยกิ่งไม้หัก แหวกหญ้าลู่ที่ยังไม่เด้งกลับ ผมกระซิบกับลุง ก่อนตัดสินใจลุย...

"แน่ใจนะ ไอ้ตกมันห่างไปไกล"?

ลุงเกาหัว...ผมไม่ชอบท่านี้ ท่าที่คุ้นตาว่า แกไม่แน่ใจ!?

"ต้องลอง มันไม่ย้อนกลับแน่นายทหาร"

เอา เป็นไงก็เป็นกัน รอเวลานานกว่านี้ไม่ได้ เริ่มหิว และต้องหาจุดเหมาะตั้งแค้มป์ยามเย็น ตอนนี้บ่ายกว่า มื้อเที่ยงไม่ตกท้อง มีแต่ผลาญเหงื่อ เผาพลังงาน เสียน้ำ ยังไม่เติมพลัง

ลุงนำหน้า ผมตามหลัง ทุกคนอยู่ข้างหลัง ให้บักสมไอ้ตัวเล็ก ปืนโตปิดท้าย ผมเปลี่ยนถือไอ้ห้านัด...แถวเรียงหนึ่งเคลื่อนที่ เดินไม่ช้า แต่ก็ไม่ผลีผลาม

ไอ้พลายตกมัน หารู้ตัวไม่ มันบุกเบิกนำร่อง ส่งพวกเราเดินง่าย เป็นหนแรกที่เราตามรอยตีนช้าง อาศัยมัน แกะทางที่ทิ้งไว้ไม่ตั้งใจ

ไม่เหลือวิถีอื่นให้เลือก ทางที่ไอ้พลายพาไป เป็นหนหนึ่งเดียวที่จะหลบหลีกพ้น 2 โขลงช้าง...

มนุษย์ย่อมเข้าใจในพฤติกรรมมนุษย์...เหล่าจตุบาทก็เจนใจในวิถีแห่งเทือกเถาเหล่ากอ เหล่ามัน!!!

เส้นทางรกทึบผสมโปร่ง นำเราเลียบเชิงเขาด้านซ้าย บางตอน เป็นเหวลึก มีแค่ทางเดินหมิ่นเหม่ แต่ช้างเดินได้ เราเท้าเล็กกว่าเยอะ ย่อมย่างสบาย แผ่นดินพิลึกพิลั่น ดังธรณีทั้งผุด ทั้งยุบอยู่ในที่เดียวกัน มิน่า จึงเป็นทางที่ข้ามต่อจากภูด้านหลังไม่ได้ ...

ผมแลขวาอย่างกังวล กลัวเจ้าโตรกผาข้างหน้าเป้าหมายจะเลือนหายจากจักษุ

แปลกแฮะ มันยังเห็นชัดอยู่นั่น แม้แจะดูห่างไปหน่อย...ภาพที่เห็น ทำให้ผมนึกออก แนวนี้ พาอ้อมโค้งวกไปหาโตรกเขาลิบๆนั่นได้ ...ทางอ้อม ไม่ใช่ทางลัดตัดตรง

ผมยิ้มในหน้าอย่างยินดี สะกิดลุงพรานให้หยุดแล้วก้มกระซิบ...

ลุงพยักหน้านิดเดียว ชี้มือไปข้างหน้า...

น้ำตกไม่ใหญ่มาก ซ่อนตัวอยู่ถัดดงไม้เล็กๆที่ขวางหน้า เส้นแนวลำธารโผล่วับแวมให้เห็น

ลำธารเส้นนั้น เป็นหนึ่งใน 3 สายที่ไหลไปผสมผสานกับอีก 2 สายที่เราเห็นไกลลิบ ตรงแชงกรีล่า สรวงสวรรค์จำแลงบนผืนพิภพเบื้องหน้า

ใกล้เข้าไป ครืนโครมของน้ำชัดเจน เราต้องระวัง เส้นทางมัคคุเทศก์จำเป็นเจ้าพลายตกมัน ดันเลือนหาย

มันอาจซ่อนตัวแถวนี้?...ซุ่มพักจากบาดเจ็บทั้งกายและใจ ดั่งพยัคฆ์หลบเลียแผล

ช้างทั้งตัวจะหลบมุดดินหนใด ไม่ใช่มด โอกาสซุ่มซ่อนในดงรกช่วงไหนก็ได้!