เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

วันที่ ๑๘ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๔ ตรงกับวันเสาร์ ขึ้น ๑๔ ค่ำ เดือน ๑ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

เปิดกระทู้กับบุญใส่บาตรไม่ขาดหาย ยามเช้าที่ลมหนาวยังไม่คลาย ทำบุญสบายใจ ตามอนุโมทนาก็อิ่มใจ

 

เรื่อง'มองต่างมุม'
มองให้เป็นเรื่องดี...

คนคิดต่าง.....บ้างเป็นครู
ใช่"ศัตรู".......ห้ามดูแคลน
แม่นมุมมอง...มองมุมแม่น
รอบรู้แล่น.....เสริมแน่นเนา!

 

เช้าวันหยุดที่อากาศบริสุทธิ์ห้อมล้อม เป็นหนึ่งวันที่อากาศดีมาก จะช้าอยู่ไยในความรื่นรมย์เช่นนี้ ตามไปตะลุย"ตะนาวศรี"กันเถอะ

รอการจิ้มและการแก้คำผิดซึ่งเจ้าเครื่องมือโปเกทำให้เกิดมโหฬารบานตะไทมากกว่าปกติ สักพักใหญ่...จะแวะทานข้าวเที่ยงก่อนก็ยังไหว-ฮ่า

 

ขอปูเสื่อ นั่งรอด้านหน้า ครับ

 

(ต่อ)..อาถรรพ์เหล็กไหล-ประจันหน้าเจ้าถ้ำ
==================
ความเดิม...พลังทันตธาตุถ้ำอรหันต์กับรังสีพุทธาเหนือโลกียะ เมื่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพลังจิตที่ใช้อย่างถูกวิธีของอาจารย์ พิสูจน์แจ่มแจ้งตรงหน้า

ไม่มีพลังใดในโลกมืดต้านทานได้!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

หินก้อนใหญ่น้อย ยังพรั่งพรูร่วงหล่นสู่แอ่งน้ำตก บางก้อนกระดอนใกล้พวกเรานั่งแต่ไม่ส่งอันตรายระคายผิว

น้ำส่วนหนึ่งวิ่งแหวกกระจายเป็นทาง เป็นริ้วคลื่นเล็กๆเห็นชัด มันวิ่งเข้าหาสายน้ำตกที่ครืนโครมไม่รู้ร้อนหนาว คลื่นฝอยน้ำเส้นนั้นกระฉอกสั่งลาครั้งสุดท้าย เสียงคำรามเจ็บปวด โกรธเกรี้ยว สิ้นหวัง ค่อยๆเลือนหายไปกับสายลม

ธรรมชาติคืนความสงบสู่แอ่งผีสิง ผมไม่แน่ใจว่า ต่อไปอาถรรพ์ที่พวกเราถึงขั้นให้สมญานาม"น้ำตกผีสิง"กับสถานที่สวยงามแห่งนี้ จะยังคงสถิตดังเดิมหรือไม่? ในเมื่อวิญญาณร้าย สัมภเวสีผีเร่ร่อน โขมดไพร ฯ กระเจิดกระเจิงอย่างที่พวกเราชอบพูดกันขำๆว่า...

วิ่งหนีน้ำบาน!!!

เรากลับไปสมทบชาวคณะที่เสร็จสิ้นภาระกับหลุมศพมอญลูกหาบเคราะห์ร้าย จอมขมังเวทย์ ก้มลงใช้สองมือกอบดินเหนือหลุมขึ้นมา หลับตาบริกรรมชั่วอึดใจ เป่าลมปราณพรวดใส่ดินนั้น แล้วส่งต่อให้หัวหน้าชาวมอญ

"เอาห่อผ้ากลับบ้าน ก่อนเข้าบ้านจุดธูป 1 ดอก บอกกล่าวว่า...นี่คือบ้านเกิด เอาดินนี้หว่านโปรยกับแม่พระธรณีรอบบริเวณบ้าน วิญญาณจะไม่หลงทาง แล้วทำบุญส่งให้ตามประเพณีพวกเธออีกที"!

หัวหน้าคนงานน้ำตาคลอ พร่ำขอบคุณอาจารย์ไม่หยุดปาก พวกเขาเห็นเหตุการณ์ที่น้ำตกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ บังเกิดความเลื่อมใสสุดหัวใจ อาจารย์เลิศชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ไม่มีใครกล้าเถียง

ยังไม่ทันที่ชาวมอญจะหาผ้ามาใส่ดินสองกำมือนั้น นายหัวเหมืองก็ล้วงกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เห็นชัดว่ายังไม่ได้ใช้ ออกมาคลี่สะบัด พยักหน้าให้หัวหน้าคนงานเทดินจากสองมือลงมา จับรวบห่อผูกมุมเรียบร้อยจับยัดใส่มือหัวหน้า เอามือโอบบ่าลูกน้องคนสำคัญอันเปรียบเสมือนขุมพลังขับเคลื่อนเหมืองให้มีชีวิตเดินหน้าไปได้

นายหัวเอามือตบบ่า พูดเบาๆ..."ไปกินข้าวกันเถอะ"

ทุกขั้นตอนลื่นไหลเรียบง่าย ดูจริงใจไม่เสแสร้ง ผมมองด้วยความทึ่งในวิธีดูแลคน ปฏิบัติกับลูกน้องอย่างมีจิตวิทยาล้ำลึกของนายเหมือง เพียงผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว กับเงินช่วยเหลือทีหลังซึ่งคงไม่มากนัก ก็ทำให้ชาวมอญหายขุ่นเคืองการสูญเสีย แถมยังรู้สึกติดหนี้พระคุณ

พวกเราคารวะอำลาหลุมศพคนถึงคราวเคราะห์ซึ่งต้องนอนเฝ้าน้ำตกอยู่ตรงนี้ตลอดกาล อาจไม่มีใครในคณะได้กลับมาเยือนอีกแล้ว เนินศพที่ดูเหมือนอนาถาได้รับการปฏิบัติค่อนข้างดีในสภาพแวดล้อมย่ำแย่ มีก้อนหินน้ำตกขนาดไม่เล็กวางทับทั่วปัองกันสัตว์กินซากจอมคุ้ยเขี่ย ต้นพุ่มหนามถูกตัดวางสุม วางสะไว้โดยรอบ

พ่อครัวหัวป่าก์บักสมกับจุมโพ่ผู้กุมปากท้องชาวเหมืองและเมียหัวหน้าคนงานมอญหุงหาอาหารจัดสรรเสร็จสรรพ รอเพียงพวกเราล้างเนื้อตัวทำความสะอาด ก็พร้อมจัดการกับมื้อสั่งลา

2 คณะ 17 ชีวิต กลมกลืนรื่นรมย์มื้อสำคัญของวันแม้เพิ่งผ่านนาทีเศร้าหมอง หาก "กองทัพต้องเดินด้วยท้อง" ชีวิตคนเป็นต้องดำเนินต่อไป เก็บคนตายไว้ในความทรงจำ

แน่นอน ผลงาน 2 แม่ครัวกับ1 พรานพรสวรรค์เสน่ห์ปลายจวักที่เด็ดขาดไม่แพ้การลั่นไกปืน ส่งอาหารรสชาติระดับ 'เหลาบ้านป่า' กระชากความเศร้าโบยบิน เราฟาดกันเต็มคราบไม่กลัวกระเพาะคราก ผมเองสวาปามเข้าไปน้องๆชูชก!

หลังมื้อรวมมิตร ผู้การคนขยันไม่ปล่อยเวลาสูญเปล่า สั่งลูกน้องลูกหาบแบ่งแยกข้าวของ เสบียงส่วนหนึ่งปันให้คณะเรา คณะชาวเหมืองขาดลูกหาบไปคน ไม่มีความจำเป็นแบกหามหอบหิ้วเท่าเดิม

ของสำคัญเต้นท์สนามหนึ่งหลัง นายหัวใจแม่น้ำ จัดให้คุณเทพทีมนายจ้าง สำรวจปืนผาหน้าไม้ กระสุนของทุกคนอย่างรอบคอบ ประสานักบริหารผู้เชี่ยวงานเล็ก-งานใหญ่ ไม่ปล่อยผิดพลาดเล็ดรอดสายตา

"น้องชาติ...ไรเฟิลยังไม่ได้ใช้ เอานี่สำรองติดตัวไว้"

ปืนสั้นลำกล้อง 4 นิ้ว รีวอลเวอร์ .38 สมิธแอนด์เวสสัน ไอ้ปืนโตตัวเล็กอานุภาพสูง คืออาวุธสำรองที่นายเหมืองส่งให้คุณชาติพร้อมกระสุนหนึ่งกล่อง

"ผมถนัดปืนยาวมากกว่า แต่ไอ้ก้านสั้นมีไว้ก็ไม่เลว"

หนุ่มกรุงว่าพลาง จับปืนสั้นกระบอกงามพลิกชมไปมาอย่างพึงใจ ก่อนส่งให้คู่หมั้น

"เอ้า...ปืนคุณนงพังแล้ว พกตัวนี้ไปก่อนแล้วกัน"

สาวงามรับอาวุธอันตรายอย่างระวัง รอบคอบกับการถือในหมู่คน ดูเธอผ่านหลักสูตรความปลอดภัยเรื่องปืนผาหน้าไม้พอตัว

ลุงพรานสะกิดผมออกนอกวง ขอเวลานอก...

"ไปหาเหยื่อไอ้ลายกัน นายทหาร"

ผมยิัมรับคำชวน แต่คุณชาติหันควับ กระเหี้ยนกระหือรือ

"ผมไปแทนได้มั้ย น้องพราน?"

"อย่าเลยค่ะ"...แม่สาวงามโพล่งขัดทันที แจงเร็วปรื๋อ คุณชาติเพิ่งฟื้นไข้ อย่าเพิ่งไปล่า ควรนอนพักเต็มที่อีกวัน

หนุ่มลูกเศรษฐีหันมองหน้าผม แต่ผมแสร้งเสมองไปทางอื่น ใครจะกล้าขัดใจแม่เสือสาวที่ทำตาเขียวปั้ดด้วยความขุ่นเคืองคู่หมั้นอยู่ใกล้ๆ

"เอางี้"...คุณเทพตัดสิน

"น้องชาติไปได้ ให้เวลาสองชั่วโมง ไม่ได้เหยื่อต้องกลับ คืนนี้ผมไปนั่งห้างกับลุงเอง"

"หา"...! เสียงร้องประสานในหมู่นายจ้าง ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร กลบเรื่องคุณชาติไปล่าเหยื่อยิ่งกว่าหนังสยองหักมุมแอนตี้ไคลแม็กซ์ ผมได้แต่คิด...

"เอาแล้วไง เรื่องปวดหมองเพิ่มมาอีกจนได้"!

"น้องพรานหนักมาหลายวัน คืนนี้พักเถอะ ปล่อยผมทำหน้าที่สอยมันให้รู้ดำรู้แดง มันจะแน่สักแค่ไหน"

คุณเทพจอมตื๊อเอามือตบพานท้ายไอ้ปืนโตอย่างมาดมั่น นายหัวเหมืองตีหน้าปูเลี่ยน ยิ้มไม่ออก หัวเราะก็ไม่ได้...แต่ก็อุตส่าห์แค่นเสียงออกมาจนได้

"เอ้อ...พี่เทพปล่อยน้องพรานนัดเดียวจอดไม่ดีกว่าหรือ?"

เกรงคำพูดน้ำหนักไม่พอ นายหัวปล่อยสงครามจิตวิทยา สำทับฉายาของผมข่มเชิงไปเล็ก ๆ เพราะเป็นห่วงเพื่อน... เสียคนงานให้เสือขบหัวก็แทบสุดทน ขืนเสียเพื่อนตระกูลใหญ่ให้ไอ้ลายเกเรอีกคน นายหัวก็นายหัวเถอะ มีหวังม้วนเสื่อพับฐานแน่..!

ผิดคาด คุณเทพนักตื๊อบันลือโลกไม่ถือสา หัวเราะเสียงดัง ชูไอ้ปืนโต กระบอกชี้ฟ้า...

"กระบอกนี้เล่นไอ้ลายหกศอก ช่วยเจ้ามะรอดชีวิตมาแล้ว ปืนเพชฌฆาต ต้องพิฆาตไอ้ตัวแสบนี้ได้แน่ มันถูกโฉลกกับเสือ"!!!

ตรรกะดื้อดึงดันให้เหตุผลพิลึกเข้าข้างตัวเอง ผสมความอาวุโส ทำทุกคนรอบวงปากอ้า แต่ไม่กล้าปล่อยเสียงค้านอีกคำรบ

ทว่า จอมตื๊อก็ยังคงเป็นสุภาพบุรุษ หันมาทางผม..

"น้องพรานเห็นเป็นไง ว่ามาเลยตามสบาย"?

ผมอึกอัก คำถามที่รู้อยู่แก่ใจว่า คุณเทพไม่ต้องการคำตอบอื่น เพียงแต่อยากให้เกียรตินายหัว ให้เกียรติเพื่อนร่วมตายชาวคณะเท่านั้น...หนุ่มใหญ่ชาวกรุง เชิงสูงเกินไปแล้ว

ผมหันหาตัวช่วยซ้าย-ขวา ลุงพรานเฒ่าเจ้าขุนเขาก็ดันเดินเร่ออกไปจากวงก่อนหน้านั้น คนอื่นก็ไม่มีใครยอมสบตา หากมีคนเดียวที่ประสานตากับผมตรง ๆ ก่อนแสร้งละสายตาไปทางอื่น

ดวงตากลมโตดั่งเนตรนางเนื้อทรายนั้น ส่งประกายเจิดจ้าอันตรึงตาผมทุกโมงยามเมื่ออยู่กลางดงสองต่อสอง ความงามละลายหัวใจที่ผมคุ้นชิน มี "สัญญาณ" บางอย่าง...

แค่เสี้ยววินาทีที่เหมือนโลกหยุดหมุนนั้น ผมอาจอ่านรหัสลับผิด แต่ลองดูไม่เสียหลาย!!!

"ก้อ...ก้อ" ผมทำอึกอักติดอ่าง เอามือเกาหัวเลียนแบบพรานเฒ่า ก่อนโพล่งตอบ

"ฝีมือดี ปืนดี คู่ควรกับเหยื่อชั้นดี คุณเทพว่าไงก็ว่าตามกันเถอะครับ"!!!
------------------------

***เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ มีลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำก็อปปี้ ลอกเลียน เผยแพร่ ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยมิได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

เหมือนดินแห้งแล้งมานาน แล้วได้ฝนเทลงมา
ขอบคุณพี่วันกับ ๑ ท่อนก่อนสิ้นปี งานนี้สงสัยว่าผมคงต้องแก้บนซะแล้วละครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
ดั่งคุณพัฒน์ว่า
ชุ่มชื่นใจแท้

 

วันที่ ๑๙ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๔ ตรงกับวันอาทิตย์ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

น่าจะสนุก

 

สวัสดีคุณอา wanwi และ เพื่อนสมาชิกทุกท่าน อ่านเรื่องราวการผจญภัย ยังสนุกตื่นเต้น เหมือนเดิม ครับ ขอบคุณคุณอา ครับ

 

วันพระ 15 ค่ำคืนจันทร์เต็มดวง ร่วมอนุโมทนาบุญใส่บาตรเช้าตรู่วันหยุดกันก่อน เดินทางไปพบกับสาระดีๆมากมายในกระทู้ที่สมาชิกร่วมกันส่งเข้ามาทักทาย

 

ป่านนี้คุณศรีฯคงเก็บเสื่อเรียบร้อยเพราะสาสมใจกับที่รอคอย แต่ยามเย็นหรือค่ำควรปูอีกรอบ เพราะจะเข้าตะลุยป่าหน้าอากาศดี ให้ผู้อ่านทุกท่านมีความสุขต่อเนื่อง เรื่องขมวด เรื่องเข้มครบรส

 

รับปากไว้แล้วว่าจะเขียนไม่ข้ามปี ต้องทำตามที่ลั่นไว้อย่าให้แฟนานุแฟนผิดหวัง อ่านต้นฉบับเว้าๆแหว่งๆจบแล้ว ต่อบทได้จนจบแน่

เหลือแต่ตอนสุดท้ายก่อนจากลาเหมืองไปติดคุกขี้ไก่ทะวายเกือบสิ้นลายเอาชีวิตไปทิ้งจริงๆ อาจไม่เขียนเพราะทุกความสนุกสุดขีด ความมันส์ที่สุดระดับมหากาพย์ผจญภัย ถูกบรรจุอยู่ในตอน"เหล็กไหล-เจ้าถ้ำ" จนไม่เหลือความเร้าใจ ความประทับทรวง ให้ขุดคุ้ยหาอีกแล้ว

แต่ก็ไม่แน่ หากแฟนๆแห่ถามหา ก็อาจกัดฟันร่ายให้

 

ให้ชุ่มชื่นส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่
เจ้าโคบ้าทำกลัดกลุ้มสุมรุมมานาน
สมควรสุขีผ่อนคลายมั่งน้องบานชื่น

 

วันอาทิตย์ที่ผ่อนคลาย
ทักน้องปรายฯสบายใจ