เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

--นัดหมายสำคัญแจ้งเลื่อนเป็นเที่ยงพรุ่งนี้
--มีเวลาเฮือกใหญ่เข้าป่า หลังฝนฟ้าพายุสร่าง
--รอทำไมไปลุย"ตะนาวศรี"กันเลยดีกว่า
--อ้อ...ต้องรอจิ้มประเดี๋ยวตามธรรมเนียม

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
====================
ความเดิม...เธอต้องอยู่ในภาพอัศจรรย์สุดขอบโลกนั่นสิ...ก็เธอเป็นคนสำคัญที่สุดคนหนึ่งนี่นา!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"นี่เป็น "คิมหันต์" สุดท้ายของเรา ยอดรัก"!

ดังอ่านใจกับความคิดผมออกทุกขณะจิต เสียงเธอลอยสัมผัสโสตนุ่มนวล เปลี่ยนสรรพนามเรียกขานกระทบใจแปลบปลาบ ผมเปลี่ยนท่าเป็นนั่งลงกับพื้นอย่างเงียบงัน จับตามองการหมุนวนของภาพอดีตที่กำลังฉายวงจร ปฏิจจสมุปบาทตรงหน้า...

วงจรกิเลสอันเกิดด้วยจิตปรุงแต่งภพชาติ ทับถมสลับซับซ้อนเป็นบ่อบังเกิด ตัณหา มานะ ทิฏฐิ ภายใต้ตะกอนอวิชชาหมักหมม

คลื่นอดีตสร้างความสะเทือนใจห่มคลุมยังมิหนำ เธอยังร่ายลำนำด้วยโศลก น้ำเสียงอ้อยอิ่งเศร้าสร้อย กำสรดอาดูร แทบฉีกหัวใจผู้รับฟังขาดวิ่น!

"คิมหันต์" สาดแรงแจ้งปฐพี
ผีเสื้อสลัดคลี่ปีกอิสระปลอกดักแด้
คนรักกลับกลายเป็นคนแปลกหน้า
รักแท้แม้สละชีพได้ ช่างผันแปร
นิจจาเอ๋ย...ร้อนแล้งเพลิงประลัยกัลป์
ไฟนรกดั่งโชติช่วงชั่วโกฏิปี!!

ภาพเดินเรื่องเคลื่อนไหวต่อเนื่อง พิธีกรรมดำเนินฉับไว!

พราหมณ์ราชสำนักกำกับพิธีครั้งสุดท้าย ส่งสัญญาณให้ทุกความเคลื่อนไหวสงบนิ่ง ร่ายโองการมอบร่างและจิตวิญญาณแม่ทัพทหารกล้า กลับคืนสู่อ้อมกอดแลอุทรอันเป็นอมตะของพระผู้เป็นเจ้าแห่งสรวงสวรรค์

เมื่อหลั่งน้ำอมตรสราดรดรอบหลุมสมเกียรติยศรอบสุดท้าย แตรสังข์ถูกยกขึ้นเป่าสั่งลา มันหวีดสำเนียงแหลมสูง ตัดกับกลองทุ้มที่โหมกระหน่ำรุนแรงไม่เบามือ สรรพสำเนียงกึกก้องอึกทึกทั่วลาน ทาสกายกำยำเปลือยท่อนบนนุ่งผ้าเตี่ยวท่อนร่าง 2 นาย ยืนชูคบเพลิงท้าทายสายลมกลางเปลวระอุสุริยฉาน

2 ทาสย่อตัวทำความเคารพ เดินแยกคนละมุมหัวท้าย คุกเข่าโน้มร่างจ่อคบเพลิงลงกับสายชนวน นำเปลวไฟลูกเล็กวิ่งจากเชื้อประทุเข้าหากองฟืนไม้จันทน์หอม

แม้การลุกไหม้เผาผลาญร่างไร้วิญญาณ ก็ยังกระทำด้วยศิลปแห่งชนชั้นสูง...!

ไม่ช้ากองกูณฑ์ก็ประทุโชติช่วง ปิศาจไฟร้อนแรงสำแดงฤทธา แผดเผาทุกอย่างในหลุมเกรี้ยวกราด กองฟืนมหึมาอาจทำให้เทพอัคนีเปลืองแรงบ้าง แต่ก็ไม่น่าเกินชั่วยาม ท่านต้องเก็บกวาดทุกสิ่งเป็นภักษาหารจนเกลี้ยงเกลา

เสียงโห่ร้องพลันอึงคนึง กระหึ่มมาจากกระโจมปะรำหลวง ซึ่งอยู่ห่างจากลานดำเนินพิธีกรรมราว 100 เมตร...

อาชาสีขาวสูงใหญ่สง่างามเป็นยอดอัสดรโดยแท้ เหยาะย่างออกมา สายบังเหียนหนังเงาวับถูกจูงด้วยคนเดินเท้า ด้านข้างม้าทรงซ้ายขวาขนาบด้วยทาสีกับทาสข้างละ 2 คู่

อานอาชาแสนสวยพาดทับด้วยพรมแดง ปล่อยริ้วขลิบทองล้อลมบางเบา กระจังหน้าอาชาถูกครอบด้วยหน้ากาก ซึ่งถักทอประดิษฐ์จากผ้าแพรไหมเดินดิ้นหักทองขวาง เจาะเพียงช่องดวงตา 2 ข้างกับรูจมูก

ยอดอาชาไนยทรง สำหรับผู้สูงศักดิ์เท่านั้น!

เธอ...อยู่บนหลังยอดม้า!!!

อิสตรีในชุดเลอโฉม หากวงหน้างดงามโดนบดบังคาดด้วยผ้าแพรดำบางถึงจมูก เห็นเพียงดวงตากลมโตหล่อรื้นหยาดอัสสุชลแวววะวับ

บางหยดอัสสุชลจากดวงตางามซึ้ง กำลังหลั่งรินรดผ่านแพรไหมเป็นทาง...!

(ยังมีต่อ)

--------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

บรรยากาศหนักอึ้งครอบงำทั่วลานพิธียิ่งใหญ่จนเห็นได้ชัด!

รายรอบมีแต่ภาพผู้คนกำลังตะลึงเฝ้ามอง บ้างชูมือสองแขนขึ้นฟ้าสวดอ้อนวอนเทพเจ้า บางคนหมอบกราบทำความเคารพอย่างสูงสุด...

ผู้หญิงทุกเพศวัยกรีดร้องร่ำไห้ ยกผ้าซับน้ำตา บ้างปิดหน้าสะอื้น เมื่อยอดอาชาขาวปรอทดังหิมะเหยาะย่างผ่าน

ห่างหลุมพระเพลิงที่กำลังกลืนกินคนตายเบื้องล่างเกือบ 10 ก้าว เปลวระอุร้อนแรงแห่งอัคนีในหลุม ทำให้ยอดอาชาแสนสวยชะงัก ไม่ยอมขยับขาก้าวต่อ

ฮี้...ฮี้ มันร้องขัดขืนเมื่อบังเหียนถูกกระตุกเตือนเบาๆ ทำท่าจะยกขาหน้า

จุ๊ย์ จุ๊ย์...ซู่ส์ ซู่ส์... เธอร้องสั่งอย่าได้บังคับม้า ส่งสัญญาณทาสชายด้านข้างเข้ามาคุกเข่าค้อมกาย เธอปล่อยขาเหยียบหลังเปลือย แล้วก้าวยืนบนพื้นดินที่ความร้อนระอุกำลังชำแรกเข้ามาใกล้

ร้อนแค่นั้นมิทำให้เธอประหวั่น กลับเดินชูสองแขนขึ้นฟ้า ย่างเท้าเชื่องช้าสง่างามเข้าหาหลุมเพลิง เธอแหงนหน้าสู่ฟ้าเบื้องบน เมฆขาวลอยฟ่องตัดกับฟ้าสีคราม มีควันดำพวยพุ่งจากหลุมขึ้นเป็นภาพประกอบ

วันที่งดงาม ไม่สมควรจะมีคนตายไม่ว่าใคร...

เธอกรีดร้องโหยหวนคร่ำครวญหาเจ้าแม่กาลี โปรดจงเป็นสักขีพยาน วิญญาณอันสัตย์ซื่อ จะตามไปรับใช้พระสวามีทุกภพชาติ

อีกหนึ่งนั้น...เจ้าแม่ทุรคาเทวี โปรดทรงเมตตารับเธอไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่นทรงฤทธิ์

เทวะทุกชั้นโปรดเป็นพยาน...เธอกำลังกระทำ...

=========="พิธีสตี"!!!==========

การอุทิศตนของสตรีม่ายโดยวิธีบูชายัญ กระโดดเข้ากองไฟตายตามสามี ส่งเธอกลายเป็น "มหาเทวีสตีมาตา" เป็นสุดยอดแห่งภริยาผู้ซื่อสัตย์ มีอนุสาวรีย์ข้างหลังเตือนความจำถึงความหาญกล้า เสียสละ ความรักยิ่งใหญ่เหนือมวลมนุษย์ชาติด้วยกันนับล้าน!

แล้วเธอก็ปลดแพรผืนน้อยคลุมหน้าออก หันหาผู้ชมทุกฐานันดรที่มาเป็นพยาน

"จำข้าไว้ทุกท่าน ข้าคือดารณีเทวี"!!!

ขาดสุรเสียงสุดท้าย ในท่าหันหลังให้หลุมเพลิง เธอกางแขนออกหงายหลังนำร่างงามเฉิดโฉม ชุดโอ่อ่าเฉิดฉันสมอัครฐานะที่สุด ลอยผ่านม่านควันนรกหายวับลงไปในหลุม

เสียงกรีดร้องอำลาของเธอในทะเลเพลิงกึกก้องสยบทุกสรรพสำเนียง!!!

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียนดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
ดารณีเทวี
วีรสตรี
ช่างน่าเห็นใจ
และน่ายกย่อง
เวลา คือปัญหา
อันน่าหนักใจ

 

สวัสดีครับพี่วัน ท่าน บก. และ fcทุกท่าน

พรุงนี้น่าจะได้ส่งเบี้ยแก้แล้วครับ
สองท่อนนี้โศกสลดกำสรวล อ่านแล้วฟ้าดินยังรู้สึกเศร้าสร้อย กับการจากไปของวีรบุรุษผู้ปกป้องผืนแผ่นดิน ยิ่งเศร้าใจในการบูชาที่สามานย์ กระนั้นยังต้องเคารพน้ำใจนางเทวีผู้เสียสละตน แม้รู้ว่าชีพจะแตกสลาย เจ็บปวดโศกตรมบนกองไฟรักโดยไม่อาจหวนคืน

อ่านแล้วช่างน่ารันทดสะทกสะท้อนใน วัฏฏะปฏิจจสมุปบาท ยิ่งนักครับ

 

วัฏฏะวนเวียน เปลี่ยนผัน โลกโศกกำสวรสรร แปรเปลี่ยน

วงล้อหมุน กงจักรเวียน แปรปรวน เคลื่อนย้ายเปลี่ยน แรงกรรม

น้ำตา น้ำคำ น้ำกรรม ทับถม ดำดิ่งผุด ฉุดจม แหวกว่าย

ตะเกียก กายล่องลอยน้ำ มหาสมุทร สุดเอือม เกินคาด เวียนวน หาหนทางไป

 

สุดยอดมากๆๆ ตอนอ่านเหมือนผมจะลืมหายใจ

 

หุ่นพยนต์ อาจารย์ลอย ยอดนิยมที่สุดแสนหายาก พลาสติกหุ้มเก่าชนิดแตกลายงา


เขียวน้ำเงินแดงแรงฤทธิ์ขนาดกำลังพอดีแค่เหรียญ10บาท เหมาะเหน็บเป็นเพื่อนไปไหนๆ แล้วจะเขียนวิธีดูให้อ่านกันเพลินๆ พอเป็นแนวทางเผื่อเจอะเจอของแท้
​

 

ตะกรุดนารายณ์แปลงรูป ท่านพระอาจารย์นอง วัดทรายขาว ซึ่งปัจจุบันเล่นหายากเย็น จนไม่รับออกใบการันตี ดอกนี้รับกับมือท่านในปี 24
​

 

สวัสดีครับ กลางสัปดาห์ล่ะ ส่งแรงใจเชียร์ทุกท่าน สู้สู้ครับ ปลอดภัยทุกท่านครับผม

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน ถึงพุธแล้ว ขอให้การงานราบรื่นทุกท่านน่ะครับ

 

สวัสดีตอนเช้าครับอา ได้สองตอนนี้หายลงแดงเลยครับอา. ได้ความรู้ทั้งภาษา ได้คำเก่า จินตนาการ เพลิดเพลินเจริญใจจริงๆครับอา แถมความรู้เรื่องพระอีก เห็นกรอบพลาสติก มีเจาะรูแสดงว่าเป็นยุคเก่าก่อนแหงๆเลยครับ

 

สวัสดียามเช้าครับพี่วันและทุกๆท่าน

 

หลังจากได้รับตายายเมื่อวานกันมาแล้ว เรายังได้อ่านเรื่องเล่าจากตะนาวศรีกันอย่างจุใจถึง 2 ตอนด้วยกัน เช้าวันนี้เรามาอ่านเรื่องเล่าของคุณสุจากบ้านสวนรักกันดูบ้างนะครับ




Su Wannaying
23 ชม. ·
#ปาฏิหารย์จากพระคาถาชินบัญชร
ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 31 ปีที่แล้ว ครั้งนั้นเราอายุ24ปี ทำงานอยู่ที่ห้องตั๋วหัวลำโพง
บางวันต้องอยู่งานดึก กว่าจะปิดยอดเงิน ส่งเงินเสร็จก็ล่วงเวลาไม่ต่ำกว่า 5 ทุ่ม-เที่ยงคืน ครั้งนั้นอาศัยอยู่บ้านพี่สาวต่างแม่ที่ตลาดพลู จะมีรถเมล์สาย 4 ตลอดคืนแต่จะขาดระยะนานมาก บางคืนต้องรอเป็นชั่วโมง ๆ มีอยู่คืนนึงเราตัดสินใจเรียกรถตุ๊กๆ กลับบ้าน เพราะรอนานเกิน เมื่อตกลงราคาก็ขึ้นรถ คนขับหน้าตาดูซื่อ ๆ วัยใกล้เคียงกันในสมัยนั้น คนขับก็ขับไปถึงวงเวียนใหญ่แต่ไม่ยอมตรง ไปทางตลาดพลู มันกลับเลี้ยวรถวนมาทางเดิม ขึ้นสะพานพระปิ่นเกล้าเข้ามาทางหัวลำโพง เหมือนเดิมขับวนอยู่างนั้นเป็นชั่วโมง ๆ ถามอะไร ๆ บอกอะไร ๆ มันก็ไม่พูดไม่ตอบแม้แต่คำเดียวนิ่งตลอด

ในขณะที่รถวิ่ง ๆ เราก็คิดในใจตลอดว่า "ไอ้นี่มันหลงทางหรือว่ามันคิดชั่วกับเรากันแน่" แต่เราก็พยามพูดกับมันดี ๆ ถามมันดี ๆ ตลอดถึงแม้ว่ามันจะเงียบอย่างเดียว
ถ้าถามเราว่าตอนนั้นกลัวมั้ย ก็ขอตอบว่ากลัวเหมือนกันแต่อาศัยว่าในใจสวดพระคาถาชินบัญชรตลอด สวดจบขึ้นใหม่ จนนับจำนวนไม่ได้ว่ากี่จบ ๆ ในใจก็อธิษฐานไปด้วยว่า

"หากมันคิดร้ายก็ขอให้กลับกลายเป็นคิดดี ขอบารมีหลวงปู่โตเป็นที่พึ่ง ขอบารมีแห่งเทพเทวดาเป็นที่พึ่ง ขอเมตตาบารมีที่ลูกมีให้แก่สรรพสัตว์ทั้งหลายรวมถึงบุญบารมีที่เคยสั่งสมมา จงปกปักรักษาให้ลูกแคล้วคราดปลอดภัยทุกประการด้วยเถอะ"

สวดพระคาถาแล้วอธิษฐานจิตเป็นระยะ ๆ ด้วยความสงบนิ่งทั้งๆที่ในใจวิตกมาก ปากก็พยายามพูดถามคนขับตลอด

เรา : ไปไม่ถูกเหรอ? ไม่เป็นไรนะจอดเถอะเดี๋ยวเรียกคันอื่นไปจะจ่ายค่ารถให้เต็ม

คนขับ : เงียบไม่ตอบ

เรา : หลงทางใช่มั้ย?

คนขับ : เงียบไม่ตอบ

ถามซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นในใจก็สวดมพระคาถาอธิษฐานจิตตลอดอยู่เนือง ๆ เวลาก็ผ่านไปเป็นตี 2 ตี 3 มันก็ขับวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมันวกกลับมาทางวงเวียนใหญ่อีกรอบ คราวนี้มันวนตรงไปทางที่จะไปตลาดพลู เราก็อุตส่าห์ดีใจว่ามันจะพากลับถึงบ้านได้แน่ แล้วแต่เปล่าเลยเราคิดผิด มันเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ๆ แคบ ๆ น่าจะเรียกว่าตรอกถึงจะถูก สองข้างท่างเป็นกำแพงสูงและมืดมากไม่มีไฟแม้แต่ดวงเดียว คาดว่าน่าจะเป็นกำแพงโรงงานทั้งสองด้าน เพราะว่าในสมัยนั้นแถวนี้เขตภาษีเจริญจะมีโรงงานทำกระเป๋าทำรองเท้ามาก พูดง่าย ๆ ว่าเป็นดงผลิตก็ว่าได้ เราก็พูดกับมันดี ๆ ต่ออีกว่า

"ทางนี้ไม่ใช่แล้วอย่าเข้าไปเลยอาจจะซอยตัน จอดเถอะเดี๋ยวไปต่อเองจะจ่ายค่ารถให้"

คนขับ : เงียบเหมือนเคย

ถ้าถามเราว่าตอนนั้นรู้สึกอย่างไรตอบได้เลยว่ากลัวมาก แต่ก็พยายามพูดจากับมันด้วยความสงบนิ่งเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกหวาดระแวงอะไร ในใจก็ยังคงสวดพระคาถาหลวงปู่แล้วอธิษฐานแบบเดิม ๆ ให้ช่วยอยู่ตลอด สวดกลับไปกลับมาสวดจบขึ้นใหม่ซ้ำ ๆ

คราวนี้เล่าถึงมันเลี้ยวเข้าไปในตรอกนั้นจนสุดตรอกมืดมาก ๆ ไม่มีบ้านคน สองข้างยังคงเป็นกำแพงสูง เมื่อสุดตรอกมันก็ดับเครื่องรถ ก่อนหน้าที่มันจะดับเครื่องรถ แสงไฟที่รถส่องไป จะมีต้นไม้ใหญ่อยู่ต้นนึงคิดว่าน่าจะเป็นต้นไทร มีผ้าผูกไว้รอบต้นคงจะมีคนไปกราบไหว้ คิดว่าอย่างนั้น ในใจเราก็ยังนึกถึงหลวงปู่โตให้ช่วยลูกด้วยอยู่ตลอด เราก็กลัวแต่พยายามมีสติสงบนิ่งไม่กระโตกกระตาก ปากก็พูดกับมันอีกว่า

"บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ทางนี้ ถอยรถกลับออกไปเถอะจากนี่เลี้ยวตรงไปขึ้นสะพานวัดนางชี ตรงตีนสะพานก็ถึงแล้วล่ะ"

คนขับ : เงียบไม่ตอบเช่นเดิม

มันดับเครื่องรถนั่งเงียบอยู่พักใหญ่ แล้วมันก็สตาร์ทรถถอยหลังกลับออกมา แล้วก็ขับส่งถึงทางเข้าบ้าน เหตุการณ์แบบนี้น้อยคนที่จะรอดยากมาก ๆ จะว่า1ในร้อยในพันเท่านั้น

เราจึงคิดว่า นี่คือบารมีของหลวงปู่โตกับอีกการมีสติที่เราไม่โวยวายให้คนขับมันบันดาลโทสะและคิดว่าในขณะที่มันพาขับวกไปวนมาอยู่นับชั่วโมง ๆ มันคงคิดว่ากระทำดีหรือไม่ดีวะ ใจมันคงคิดดีชั่วปะปนกัน สุดท้ายมันก็ไม่กล้าที่จะกระทำชั่ว

ทุกวันนี้ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่มันจะต้องนึกได้ว่ามันเกือบกระทำความชั่วกับผู้หญิงคนนึง
แต่มันกลับใจได้เสียก่อน เหตุการณ์นี้เราไม่ได้พาตัวไปเสี่ยงแต่เพราะ หน้าที่การงานในครั้งนั้นมันบังคับให้ต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น

มาถึงทุกวันนี้เวลาเห็นข่าวฆ่าข่มขืนเราจะนึกถึงเหตุการณ์เก่านี้อยู่ตลอดว่า"บุญ"
ของเราแท้ ๆ

ต้องขอขอบพระคุณ ป้าท่านนึงที่เคยให้แผ่นพับเป็นบทสวดมนต์พระคาถาชินบัญชรกับยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎกณ์ กับเราเมื่อตอนอายุ21ปี และเราก็สวดมาตลอดโดยเฉพาะพระคาถาชินบัญชรท่องจำได้มาตั้งแต่ครั้งนั้น บวกกับพยายามปฏิบัติสวดมนต์ทำสมาธิมาตลอดมีความเมตตากรุณาต่อคนต่อสัตว์ มาตลอด จึงเป็นผลบุญมาปกปักรักษาให้แคล้วคลาดปลอดภัยเชื่อว่าอย่างนั้น

#สิ่งที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอยู่จริง

คำสอนของพระศาสดาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆประการยังคงเป็น"อะกาลิโก"คือให้ผลไม่จำกัดกาลเวลา เพียงแต่ให้ยึดมั่นถือนำมาปฏิบัติโดยเฉพาะศีลเบื้องต้นของชาวพุทธ นั่นก็คือ "ศีล 5" นั่นเอง

 

--สมศักดิ์ศรีกับการ"ประจันหน้าเจ้าถ้ำ"
--ไม่ใช่ตั้งชื่อเรื่องเอาเท่ ดูดี แล้วมีแต่น้ำ-เนื้อหาไร้สาระไม่มีอะไรเลย
--ได้น้ำ-ได้เนื้อเต็มอิ่ม อีกไม่กี่ตอนก็เตรียมจากลาอย่างมีสไตล์ของ"อาถรรพ์เหล็กไหล"ให้ตะลึงกับเรื่องอดีตชาติอัศจรรย์ส่งท้าย
--ทายให้ตายก็ทายไม่ถูก

 

--โมทนาบุญกับท่านอัครฯที่จะทำร่วมกันอีกวาระ
--พิธีสตีอยู่ในอินเดียห่างไกลปืนเที่ยง ถูกอังกฤษกับเจ้าหน้าที่บ้านเมืองพยายามลบล้างจนสำเร็จ
--แต่ยังมีบางแห่งที่นานครั้งก็เป็นข่าวโผล่ให้โลกรู้ว่า...เชื้อประเพณีไม่มีวันตาย
--เรื่องมันเศร้าจริงๆ

 

--คุณดูงานคงซึ้งเอาการ
--ร่ายลำนำตามอย่างอดใจไม่อยู่
--เขียนดีใช้ได้ ฝึกอีกหน่อยก็ปล่อยอาวุธได้

 

--คนเขียนก็แทบแย่เช่นกัน
--เนื้อหาบีบคั้นมาก
--สำนวนการเขียนก็ต้องประคอง
--อย่าให้เป็นวิธีเขียนโหลๆ
--หรือจินตนาการเอาเองอย่างไร้จุดหมาย ปัญญานิ่ม

 

น้องมากิก็ตามอินกับเรื่องสุดซึ้ง
ปล่อยภาพขอให้ชื่อว่า"เดียวดาย"...

โดดเดี่ยวดาย....คล้ายไร้คู่
เด่นเดียวดู........อยู่เศร้าหมอง
กลางสระน้อย....หงส์ลอยฟ่อง
เรือนรับรอง.......มองเหงาเงียบ!