เรื่องจริงไม่อิงนิทาน ประสบการณ์ตั้งแต่ 3 ขวบ จนถึงอายุ 57 ปีของผม

และมีคุณยาย ชื่อยาย ฮันยา อยู่ จ.ปัตตานี แต่มา เช่าบ้านอยู่หน้าวัดท่าซุง คอยมาทำบุญสวดมนต์ไหว้พระ ที่วัดท่าซุง รู้จักกันดี ไปไหนมาไหน ด้วยกันบ่อยๆ ผมได้ พาแม่ไปรู้จัก ที่พาท่านแม่ไปทำบุญ แกเล่าว่า คืนหนึ่ง ก่อนท่านแม่ผม จะตาย ไม่เกิน ๓ วัน เป็นอย่างมาก แกบอกนอนไม่เคยมีใครมาทำอะไรเลย อยู่ๆ แกบอกว่า คล้ายแม่ผม มาดึง แขนขาแก แกเลยสดุ้ง นี่แค่เล่าให้ฟัง ค่าวๆครับ


ส่วนวันสิ้นใจ ก่อน สิ้นใจ ช่วง ท่าน หัวใจหยุดเต้น ที่ผมคำนวนดู แฟนผม ที่ผมถามดู เธอเล่าว่า ในระหว่างที่ผมไป โรงพยาบาล นั้น เธอเห็นท่านแม่ผม มาเดิน อยู่ในบ้านผม เดินเข้าๆออกๆ ในบ้านผม อยู่แบบนั้น หลายเที่ยว โดยเดิน สวนกับเธอ ไปมา (เห็นด้วยตาเนื้อ นะครับ) นี่ก็ส่วนหนึ่ง ที่มาเล่าสู่กันฟัง

 

และก็ พระ อ.ณัฐวุฒิ อยู่ถ้ำเขากะจี อ.สว่างอารมย์ จ.อุทัยธานี ท่านกว่าวว่า เอ่ อยู่ๆก็ท่านแม่ผม ไปหา ท่านเล่าว่า จิตไม่เคย คิดถึงกัน เพียงผมเคยพาไปหล่อพระที่ สำนัก ท่านเท่านั้น ไม่กี่ครั้ง ท่านเล่าว่า ท่านฝัน คุณยายเธอไปหา คือท่านแม่ผม นุ่งขาว ห่มขาวไปหา ท่านไปพูดคุย หลายเรื่อง ท่านจะโทรมาถามผม ไม่ได้ ทันโทร ผมโทรไปก่อน ท่านเลยเล่าให้ฟัง พร้อมบอกว่า คุณยายเธอไปที่ดีแล้ว


และวันไปเผา ท่านแม่ผม ผมนิมนต์ท่านไปด้วย ๕ องค์ และท่านได้บอก ให้น้องสาว ที่อยู่นครปฐม ตัดผมท่านแม่ผม ไว้บูชา สัปเร่อ ตัดให้นิดเดียวผมเลยขอมีดขี้เท่อ สัปเร่อ ตัดให้ไปอีก ๑ กระจุก และผมขอแม่ ตัดอีก กรกจุกใหญ่ ผมกะจะตัดให้หมด ที่ผมกำไว้ ผมกับตัดเข้าไปไม่หมด คือ ที่กำไว้ เลยบอก ได้แค่ไหนเอาแค่นั้นพอ ผมเลย ปล่อยวางลง เลยได้มากะจุกใหญ่ และได้ เอาพานใส่ไว้ในตู้ ส่วนในวันเผา แปลกนะ ไม่มีใคร คอยแล ดูศพเลย แม้แต่สัปเล่อ ตอนช่วงก้นกบ กับ สมอง ไม่ไหม้ ในเวลา ๒ ชั่งโมงเศษๆ ผมคอย กับกลิ้ง เขี่ย ใช้ไม้ไผ่ กระแทก ให้มันสมอง กระจาย จะได้ติดไฟ ง่ายๆ ผมใช้ไม้ไผ่กระแทก ทีไร ไฟจะลุกโชน ขึ้นทันที ทำแบบนี้อยู่ ๒ ชั่งโมงกว่า จึงคิดในใจว่า ใครไม่มาดู ไม่ใส่ใจ ขอเราส่งท่านแม่เป็นครั้งสุดท้ายเป็นพอแล้ว ใครไม่เห็นไม่เป็นไร

 

ผลสุดท้าย เหลือแค่ไม่ถึงกำปั้น ผมเลยเอาถ่านใส่ถุง ใช้ไม้ไผ่หย่อน ลงไปในเตาไปไว้ที่ตรงสมอง ซึ่งที่ไหม้ยากทีสุด พร้อมบอกแม่ว่า อย่าขัดเลยขอให้ไหม้ให้หมด ไม่เหลือ มื่อเหลือน้อย ผมเอาไว้ กองกะจุกเล็กๆแล้ว โทรบอกทุกๆคน ให้มาเก็บกระดูกตอนเช้า จะเสร็จ หมดทุกอย่าง และให้ เก็บใส่โกฎิไว้ส่วนหนึ่ง พร้อมกับบอกว่า ทุกส่วนขี้เถ้ากระดูก ให้กวาดเก็บ ใส่กระสอบปุ๋ยไว้ จะนำไปหล่อเป็นองค์พระต่อไป เพราะก่อนจะกลับ ก้บังเอิญอีกแหละครับ มีน้องโทรมาบอก จะมีคนมาซื้อบ้านท่านแม่ผม ให้ผมไปคุยด่วน พอดี เหตุการณ์ อัศจรรย์ พอดี ที่จะทำให้ผม ต้องสร้างพระไว้ ที่ดิน

ที่ผมเคยไปถวายไว้ กับพระศาสนา ๒๐ ไร่ ซึ่งตอนนี้ จะมีคนเอาไปเป็นของตนเอง และพระไม่อยู่แล้ว กุฏิจากพังไปหมดแล้ว เหลือแต่ส้วม ๓ ห้องเท่านั้น พระพุทธ ๒ องค์ กับหลวงปู่หลวงพ่อ อีก ๒ องค์เขาไปไว้วัด หมดแล้ว นี่อีกอย่างที่เป็นสาเหตุ ที่ผมจะต้องไปสร้างพระ ไว้คุมที่ดินไว้ เพราะมันเป็นสมบัติ ของพระศาสนาไปแล้ว ที่ผมเคยพูดไว้ว่าจะเลิกสร้าง สิ่งต่างๆ แล้ว แต่เหตุการณ์ มันมาบังคับ ให้ต้องทำต่อไปครับ นี่มันเป็นอย่างนี้ครับ กะว่า จะสร้าง สัก ๒ องค์จะได้หรือไม่ได้ ต้องดูกันต่อไปครับว่าเหตุการณ์จะมาทำให้ผมต้อง หยุดหรือไม่ แต่ตอนนี้ได้มาแล้วครับ เงิน ตก ๕ หมื่นบาท กะว่าถ้าสร้างได้ ก็คงพระต้องตากแดด ก้แล้วแต่ท่านจะสงเคราะครับ

 

สวัสดีครับ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ก็เข้ามาคุย เล่าประสบการณ์กันต่อนะครับ ขอเล่า ตอนอยู่ หมู่บ้านกล้วยก็แล้วกันครับ บางที่ก้อาจเล่าข้ามตอนไปบ้าง ต้องขออภัยด้วย เพราะ ความจำ มันเลอะเลือนไปบ้าง จึงจำ เรื่องก่อนหลัง ผิดไปบ้าง แต่ จะเล่าถึง เค้าโครงเดิมไว้ ให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ครับ ตอนที่มาอยู่ หมู่บ้านกล้วยนี้ ได้มาซื้อที่ ตั้ง บ้านเรือน ทำมาหากิน กันตามประสา คน ทั่วๆไป เรื่อง ทำสวน ผลไม้ ตก ๓๐ ชนิด ๓๐ ไร่ และทำไร่ ผัก ชนิดต่างๆ และ ไร่ข้าวโพดนี่ อีก ไม่ต่ำกว่า ๒๐ ไร่ บางปี อาจจะ เช่าที่ยุคคลอื่นทำเพิ่ม แล้วแต่ ใครมีที่ให้เช่าครับ


สมุนไพรอีก ก็ ๕ ไร่กว่าๆ ตก ๒๐๐ ชนิด จะเล่าเรื่อง สมุนไพร สบู่เลือด ซึ่งเป็น สบูเลือด สายพันธุ์ ยางเป็นสีแดง มีสี อกคล้ายเลือดคน มีจาง เข้มข้น เหมือนคนไม่มีผิดครับ ในสมัยโบราณ พวกนักนิยม สักยันต์รูปสัตว์ ชนิดต่างๆ ได้ เอานำยาง ของสบูเลือด สายพันธุ์นี้ ไปสักยันต์ ข้อดีทำให้ เป็นอยู่ในจำพวก หนังเหนียว หรือนำไปใช้ ทำคุณไสย และนำไปรักษาโรค ชนิดต่างๆได้หลายโรค และ ไปใช้เป็นยาผสม ยาโด๊ป และยาอายุวัฒนะ ในส่วนผสมครับ ถ้ารู้จัก วิธี ในกระบวนการ ผสมสูตรยาครับ

 

จำเพราะเรื่อง สบู่เลือดนี่ ก็ผมเอง ศึกษา ในตำรา และศึกษา ปลูกของจริง ซื้อตำรามา และปลูก มาใช้เวลา ๕-๖ ปี เกือบๆ ใกล้ๆ หมื่นหัว ตั้งแต่หัวเท่า อีโป้ง อีก้อย จนถึง หัวหนึ่งถึง นับเป็น ๑๐ ๆโลๆถ้าหัวใหญ่ จะขาย เป็นโลๆละ ๕๐ ถึง ๗๐ บาท ถ้าหัว เท่ากำปั้น หรือ หัวน้ำหนักหัวละ ๒ ถึง ๕ ขีด จะขายเป็นหัว ได้ ราคาดีกว่า ขายเป็นกิโล และต้องดู คนซื้ออีกด้วยครับ คนไหนมีเงิน หน่อย ก้เรียก ราคาแพงหน่อย ถ้าคนไหน มีเงินน้อย หรือจนหน่อย ก้เรียก ราคาถูกลงหน่อยครับ นี่คือ การ ขายของผม ดู คนมีเงิน น้อยมาก เป็นหลัก ไม่ จำกัด ในราคา


ถ้าคนพื้นบ้าน ถ้องถิ่น เราก็ต้องดูถึงอุปนิสัย ของคนเป็นหลักอีกครับ ดูหลายๆปัจจัยครับ และประสบการณ์ นี้ ก็สำคัญที่สุด ที่จะทำอะไร ตัดสินใจอย่างไร แล้วเอามาเป็นพื้นฐาน หลัก สำคัญ ในทุกๆกรณี เราต้อง เรียนรู้ อยู่ตลอดเวลา ปรับเปลี่ยน แล้วแต่เหตุการณ์ จะพาไปครับ ตานี้ก็มาพูดคุย กันถึงเรื่อง สบู่เลือด ต่อไป และก็ประการ สำคัญ ผมจะทำตัวอย่างให้ชาวบ้านดู ไม่ใช่ เราจะเป็นผู้บริโภคอย่างเดียว ไปหาแต่ในป่า จนในป่า สมุนไพร หลายๆอย่างแทบหมดป่า เมื่อก่อน วันๆชาวบ้าน จะไปหาในป่า วันเป็นคันรถๆตอนระยะหลัง คนหากันมาก จนไปหาในป่า แทบจะไม่ได้ ของกันเลย นี่คือประการ จุดประกายสำคัญ ที่จะทำให้ดู ไม่ใช่ บริโภค อย่างเดียว ฉนั้นเราต้อง ปลุกเอง ขายเอง ไม่ต้องเข้าป่าไปหามาขายอย่างเดียว

 

และข้อประการสำคัญ คนที่จะเห็นคุณค่า หรือมองเห็น มันหาแทบไม่ได้เลยครับ มีแต่คนเห็นแก่ตัวเสียส่วนใหญ่ แม้ บรเพ็ด ผมจะไปตัด มาแขวนไว้ กันคันรั้วบ้านผม ทุก ๆแทบจะทุกตารางนิ้ว แทบไม่มีที่ว่างเลย แน่นไปด้วย สมุนไพร เรียกว่า แค่สมุนไพร อย่างเดียว เดือนหนึ่ง มีเงินเข้า บ้านให้ได้ใช้จ่าย ตั้งแต่ พันกว่าบาท ถึง หลายๆพัน เดือนไหน โชคดี ก้ได้เป้หมื่น รายได้ ผมจะมาในหลายๆทาง แต่ การลงทุนสิ่งต่างๆ แทบไม่พอ ใช้จ่ายครับ


การทำงานของผม ตื่นแต่เช้า เข้าดูสมุนไพร ใน สวน ข้างบ้าน เมื่อกินข้าวเสร็จ ก็เข้าไปสวน ผลไม้ ไม่เคยตอแยใคร ไปเช้า กับเย็น เอาแต่ สบูเลือดอย่างเดียว ผมทำประสบความเร็จ อย่างคาดไม่ถึง แต่ยัง ไม่ประสบความสำเร็จด้านการเงิน เท่าที่ควรจะเป็น ในตำรา บอก แพร่พันธุ์ ด้วยหัว ผมก็ใช้วิธี ตัด กะเถา ใช้ปูนป้าย แล้วนำไปชำ จะไปเป็น หัวนี้ ใช้เวลา ตก ๒ เดือน ๑๐๐ ท่อน นี่ก็น่าจะได้ ตก ๒๐ เปอร์เซ็น ถึง ๒๐ กว่าเปอร์เซ็น

 

ถ้าการใช้หัวแบบตามตำรา ได้ผลน้อย โดยการ ใช้มีดปาดหัว ใช้ ปูนป้ายหรือแต้ม หัวมันจะโตช้ามาก พัฒนาการ ได้ผลน้อย แต่ถ้าเอาหัวเล็กๆไปปลูก แล้วจะนำมาจากไหนล่ะครับ อันนี้โตไว และด้วยการ พัฒนาของผม ผมใช้ เมล็ดไปเพาะ ถ้าใช้เม็ดไปตากให้แห้ง จะไม่ค่อยขึ้น ใช้เวลานาน หลายเดือน จึงจะขึ้นหรืองอก แต่ได้ผล ไม่มากนัก แต่ถ้า ใช้ เมล็ด สุกแดงๆ ไปเพาะ ในถุงพลาศติก ชำ อันนี้ขึ้นดีมาก ใช้เวลา ไม่ถึงเดือน ก้ขึ้น หรือเดือนเศาๆ เมื่อออกมาได้ ๒ ใบ แล้วใช้ ไม้ เสียบงัดต้นขึ้นมาชำ ถุงชำ ละต้นใช้เวลา ถึงประมาณ ๒ เดือน จะเริ่มออกหัว เท่าหัวไม้ขีดไฟ หรือใหย่กว่าแล้วแต่ความสมบูรณ์ ของต้นนั้นๆ



สบู่เลือด มีความสอาดคล้ายคน ถ้าใช้เมล็ดเพาะปลูกนี้ จะได้ผลผลิต ๓๐ กว่าเปอร์เซ็น ถึง ๕๐ เปอร์เซ็น ได้ผลดีกว่า วิธีอื่นๆ ซึ่งในตำรา ยังห่างไกลเกินไปครับ และ ข้อสำคัญ แม่พันธุ์นี้ ต้องคัด แม่พันธุ์ ที่ดีหน่อย และออกลูกดก แต่ถ้า ต้นตัวผู้ จะไม่มีลูก ออกดอก เฉยๆ แต่ถ้า ต้นกะเทย ออกดอก มาก มีลูกน้อย ถ้าพุดถึง ต้นกะเทย ที่มีลูกนี่ ๑ ในหลายๆพันถึงจะมีลูก ให้เห็นนะครับ เรียกว่า ถ้าคนไม่ได้ปลูก เยอะๆ จะไม่มีโอกาศ ได้เห็น ต้นตัวผู้ออกลูก ผมจึกเรียก ว่า ต้นกะเทย ไม่ต่างจากคนครับ

 

และขอย้อนหลังไปพูดเรื่องการปลูกสักนิดครับ ของดเรื่องการปลูก สบู่เลือดไว้ก่อน มาขอเล่าเรื่องการปลูก ต้นพระเจ้า ๕ พระองค์ ซึ่งมี เมล็ด ด้านใน เมื่อแห้งแล้ว จะดูคล้ายๆพระ ซึ่งมีหลายองค์ คนที่รู้จัก จึงนิยมเรียก ว่า ต้นหรือ ลูกพระเจ้า ๕ พระองค์ วึ่ง ในป่า มันขึ้นยากมาก ไอ้ที่มันขึ้นมาได้ ก็นาจะ ถูกไฟไหม้ หรือ สัตว์กิน ทำให้เมล็ดแตก จึงขึ้นได้ เพราะว่า เม็นด้านใน มันแข็งมากๆ ผมกับน้องชาย ได้ นำไปเพาะ เพื่อจะเอาไปขาย หรือ ไปให้พระท่านปลูกในวัด กับไม่ขึ้นเลย จึงคิดวิธี ใช้ มีดฟัด กะเทาะ


เปลือกออก เอาเม็ดด้านใน สีขาวๆ ออกมา ซึ่งมี ๕ เม็ด หรือกว่า แล้วเอาไปเพาะชำ ซึ่งได้ผลเกินคาด ๑๐๐ เม็ด เนื้อใน ได้เกือบ ๑๐๐ เปอร์เซ็น ไอ้ที่ไม่เต็ม ๑๐๐ เปอร์เซ็น เพราะ เม็ดมันเสีย นิดหน่อย จึงทำให้เสีย เรียกว่า ๙๕ เปอร์เซ็นได้แน่นอนครับ ลูกพระเจ้า ๕ พระองค์ สัตว์ น้อยใหญ่ ลิงข้างบ่างชนี กระรอก ชอบกินลูก พระเจ้า ๕ พระองค์ นี่ยังไม่มีใครเปิดเผย ที่ไหนมาก่อนแน่นอน แต่ผมกับน้องชาย เคยทำมา น่าจะตก ใกล้ ๒๐ ปีแล้วครับ ตอนนี้ ไม่มีอะไรเหลือว้ ให้เห็นซากเลย สักอย่างครับ วันนี้จึงขอจบแค่นี้ก่อนครับ พรุ่งนี้หรือ วันอื่นๆ จะนำเล่าต่อไปครับผม

 

สวัสดีครับ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ขอมาเล่าเรื่องสมุนไพร เรื่องเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ซึ่งจะไม่ละเอียดทุกๆอย่างนะครับ จะพูดค่าวๆแล้วผ่านไป พอหอมปากหอมคอ ว่า ทุกๆคน นำไปทำหรือรวมกลุ่มกัน ผลมันก็จะเกิด เป็นรูปธรรม ทุกวันนี้ มันเป็นยุคของอิทธิพล ลูกโซ่ ถ้าไม่รวมกลุ่มกัน หรือรวมตัวกัน ทางพ่อค้า แม่ค้า ที่รับของ ที่เกษตรกร ปลูก เขาเหล่านั้นจะไม่ยอมรับ หรือ รับซื้อ นั่นเอง เหมือน หามผี เข้าป่าช้า ถ้าผู้คนพ่อค้า แม่ค้า คน ซื้อ แต่เขาจะถูกกฎราคา สมมุติจาก ราคาจริง ๕ บาท เหลือไม่ถึงครึ่ง ราคา หรือไม่ซื้อเลย ทำให้ผม นี้ น้อยใจ และอดสู มาพอสมควร บางครั้ง ถึงกับ สมน้ำหน้า พวก ชาวไร่ ชาวนา ไม่ค่อย มีความสามัคคีกัน โดยให้พวก พ่อค้า แม่ขาย เอาเปรียบ มาโดยตลอด ผมน้ำตาตกใน มานานมาก จึงได้ปลีกตัว ออกมา ทำ ธุรกิจ ส่วนตัวในรูปแบบ วัตถุมงคล แต่ก็ไม่วาย โดนในหลายรูปแบบ ซึ่งในปัจจุบัน



ซึ่งคนในยุคปัจจุบันมัน ขาด จริยธรรม ศิลธรรม คุณธรรม จารีตประเพณีอันดีงาม มีแต่เห็นแก่ตัว กันส่วนใหญ่ ว่าร้าย ป้ายสีกัน ในสังคม ยุคไฮเทค ยุคออไลร์ ต่างๆ มันทำให้ สังคมนี้ ย่ำแย่ลงทุกๆวัน เพราะ ตัวชี้วัด มาจาก สังคมออไลร์ พวกสิ่งเหล่านี้ มันมีคุณ มันก็มีโทษมหันต์ เหมือนกัน การเห็นแก่ตัว ว่าร้ายป้ายสีกัน อิจฉาริษยา แล้วจะส่งกันต่อๆไป ยังอีกคน โดย ที่ ไม่ได้ ไตร่ตรอง หรือหาเหตุผล เพียงได้ฟัง ได้ยิน จากคนอื่นพวกพ้องของตน เล่าให้ฟัง หรือเห็นสิ่งที่เขาแชร์มาให้ ก็เชื่อกันแล้ว และข้อสำคัญ โดยไม่ได้ใช้ปัญญา ของตนเองไตร่ตรอง อันนี้ มันเป็นมหันต์ภัย ร้ายแรงที่สุด นะครับ

 

แวะมาเรื่องสบู่เลือดอีกหน่อย ครับ แต่ละภาค ของไทยเรา จะเรียกชื่อไม่เหมือนกันครับ และ อย่างน้อย จะมี ๒ สายพันธุ์ คือสีขาว กับ สีเลือดแดง ๆก็มีหลายแบบ สีแดง เป็นตัวยา ที่ผู้คนต้องการกันมาก สีขาวแทบคนไม่นิยมเลย หรือน้อยมาก เมื่อหา สีแดงไม่ได้ ตอนระยะหลังๆ คนจึงหันมาหา สายพันธุ์สีขาวแทน และจำพวก สบู่เลือด ประเภท ไม่ชอบ ของสกปรก ชอบสอาด ถ้าเอาของสกปรก ไป ใส่หรือ สาดลาด ไม่ช้าก็จะเกิดเชื้อราเน่าตายไปในที่สุด และก็ ประเภท ที่มีคบอก พญาสบู่เลือด อันนี้ ก็ยังไม่เคยเห็นเหมือนกันครับ เพียงแต่



ได้ยินได้ฟังมาจาก พวกที่ เลี้ยงสมุนไพร บางคนเล่าให้ฟังเท่านั้น จริงๆ ก็มี สมุน อีก นับไม่น้อย ที่ไม่ชอบของสกปรก และสมุนไพร บางพวก ชอบ ของสกปรก ไปใส่ รด ลาด พวกนี้ชอบมาก โตวันโตคืน งามสพั่ง แตกดอก ออกผล รวดเร็วทันใจ และสมุนไพร ในหลายๆอย่าง ไปนำไปปลูก อยู่รวมกันกับ พวกตระกูลเดียวกัน จะทำให้กายสายพันธุ์ ใหม่ขึ้นมา หรือ กายไปเป็นอีกสายพันนั้นๆไปเลยครับ อันนี้เรื่องจริง ผมเห็นมาแล้ว เพราะปลูก และใช้ด้วยตนเอง จึงดูไม่ออก ว่าเป็นสายพันธุ์ไหนกันแน่ เหมือน ข้าวโพด ถ้านำข้าวโพด กิน กับข้าวโพด ไปทำอาหารสัตว์ ปลูกใกล้กัน ก็จะกายสายพนธุ์ ทันทีครับ จากเกษร ของพืชนั้นๆ และการผสม สายพันธุ์ ข้ามสายพันธุ์ มาจากพวกแมลง แต่ถ้าพวก หัว หรือราก น่าจะมา ข้ามสายพนธุ์ ทางหัวหรือราก เดินถึงกัน น่าจะเป็นเช่นนั้นครับ

 

การปลูกพือชสมุนไพร ไม่ให้ข้าม สายพันธุ์ ก็ต้องเอา ที่ สมุนไพร บางจำพวก ที่นำไปปลูก ใกล้กับ สมุนไพร อะไรๆก็ได้ ก็ไม่มีการข้ามสายพันธุ์ ปลูกขั้น ๒-๓ อย่าง ก็จะ เกิดเป็นสายพันธุ์ของใครของมัน สมุนไพร หลายๆสายพันธุ์ เขามั่นคง ทำอย่างไร ไม่การข้ามสายพันธุ์ บางสายพันนี่ ตอแหล ดอกทองเก่ง นำไปปลูก ใกล้ สายพันธุ์ ใกล้เคียงกันไม่ได้เลย มันคอยจะกายพันธุ์ ถ้าพูดแบบคน พ่อเป็นฝรั่ง กับแม่เป็นคนคนไทย ลูกจะกายพันธุ์ ไปเป็นลูกครึ่ง คล้ายลูกฝรั่ง พ่อ พันธุ์ มันแรงกว่าไงครับ นี่ผม หาเหตุผลมาอ้างอิง ให้ใกล้เคียงกันครับผม



ถ้าคนเรา ศึกษาด้านใด ด้านหนึ่ง ให่เก่งจริงๆ ตั้งแต่อายุยังน้อย ๆ หรือ ศึกษา ๒-๓ อย่างให้เก่ง รับรอง ได้ผลแน่นอนครับ และยังนำไปต่อยอด ได้ดีแน่นอนครับ แต่ทั้งนี้ ก็ต้อง สังคม ผู้หลักผู้ใหญ่ เห็นคุณค่าไหม และ ก็พื้นที่ ก็สำคัญเป็นอย่างมาก และท้องถิ่น ให้ความสนับสนุน เพียงใด และการตลาด กับผู้ร่วม โครงการ ไม่เหมือนเมื่อก่อน ใครก็ได้ พ่อ แม่ค้า คนทำไร่ทำสวน ไม่มีอิทธิพลลูกโซ่แบบทุกวันนี้ เขาซื้อ ในราคาเดียวกันหมด ใครนำไปขาย เขาก็ซื้อในราคาเดียวกัน มาฏฐานเดียวกัน ย้อนหลังไปเมื่อ พ.ศ.ไม่ถึง ๑๐ จนถึง พ.ศ.๒๐ กว่าๆ

 

สวัสดีครับพี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ก็มาพบกันเช่นเคยครับ ในระหว่าง ที่ผม ทำไร่ ทำสวน ไร่นาสวนผสม ซึ่งผมจะทำอะไร บางครั้ง ก็ไปคุยกับพระ ซึ่งเป็นพระที่ผมเคารพเช่น หลวงพ่อพยุง วัดบรรลัง อ.หนองหญ้าไซ จ.สุ๑๐๐๐บุรี ผมจะปลูกอะไร ท่านก็จะแนะนำผม ปลูกหลายๆอย่าง และต่อมา พ.ศ ๔๐ หรือ ไม่เกิน พ.ศ. ๔๒ โครงการของ ในหลวง ที่ออกข่าวทางทีวี ได้เกิด โครงการ ไร่นาสวนผสม ทั่วประเทศ เรียกว่า ทำไร่สวนนาผสม ของผม เขาเรียก ขี้ ตรงล่องพอดี สวน ๓๐ ไร่ มีผลไม้ ตก ๓๐ ชนิด มี ผลไม้ หมุนเวียน กินทั้งปี ซึ่งใครๆ ไม่มีแบบไร่สวนผม แบบผม


อดีด ใกล้ ปัจจุบัน ตั้งแต่ ปลูก หมาก เป็น ร้อยต้น ชายห้วย พลู ๔-๕ ค้าง มะพร้าว น้ำหอม มะพร้าวกิน เนื้อ เป็นร้อยต้น มะขามเทศ เกือบ ๑๐ ต้น ออกฟัก ทั้งปี มะขามหวาน ๖ ต้น มะม่วง ทวายโชคอนันท์ ๕๐ -๗๐ ต้น มะม่วง น้ำดอกไม้ เขียวเสวย เทพนิมิตร อกร่อง มะม่วงแก้ว เกือบร้อยต้น มะไฟ ๑๐ กว่าต้น มะเฟือง ๒ ต้น ลำใย พันอีดอ ๓๐๐ ถึง ๔๐๐ ต้น พันพวงทอง ๔-๗ ต้น พัน กระโหลก ๕ ต้น สีชมภู ๕ ต้น ลำใยพันทวาย ๕๐-๖๐ ต้น ชมภู่ ทัพทิมจันทร์ ๕๐ ต้น ทูลเกล้า ตก ๑๐ ต้น พันเพชร ๕ ต้น มะนาว ตกพันต้น มะกูด ๒-๓ ต้น ส้มโอ ๒๐ กว่าต้น ส้มเขียวหวาน ปลูกยังไม่ได้ผล ๓๐ ต้น ตอนนั้น กล้วยหอม เขียว ๒๐ กอ กล้วยไข่ ๕ กอ กล้วยหอมเตี้ย ๕ กอ กล้วย น้ำหว้า เป็นพันกอ ๑,๐๐๐ กอ

 

ขนุน ๔๐ ถึง ๖๐ ต้น ทั้งปลูกด้วยเมล็ด และ ปลูกด้วยการ ซื้อแบบทาบต้นมาปลูก ถ้าปลูกเม็ด ไม่มีความรู้ ตอนปลูกใหม่ๆ จะกายพันเป็นขนุนละมุด ซึ่งยวงไม่สวย ออกสุกแล้ว จะเละๆ ถ้าจะไม่ให้ ขนุนกลายพันธ์ ต้องเวลาปลูก ต้องใช้พันดี และต้องมี รก ที่ติดเม็ด อย่าเอาออก ถ้าเอารกออก จะกลายพัน เป็นขนุนละมุด ทันที ถ้าคนทุกๆคนรู้จัก ผลไม้หรือ เมล็ดพันพืชผลไม้ ทุกชนิด อย่างเอารก ออกเด็ดขาด เอาออก คือกลายพัน ๙๙ เปอร์เซ็น ถ้าไม่เอารกออก จะได้ สายพัน ที่ดี และมีอายุยืนยาว กว่าปลูกด้วย ทาบ หรือ ตอน นี่คือประสบการณ์ครับ ของจริง


สัปรด ปลูกไว้กิน เป็นร้อย กอ มะละกอ ปลูกทุกๆปี ๔๐๐ ถึง ๖๐๐ ต้น หรืออาจค้างปี และนำไปทำบุญ งานธุดงค์ วัดท่าซุง เป็นคันรถ ทุกๆปี น้อยหน่า ๒๐-๓๐ ต้น ฝรั่ง ๓๐ ถึง ๖๐ ต้น เงาะปลูก ตอนนั้นยังไม่ได้ผล ลองกอง ไม่ถึง ๑๐ ต้น ลิ้นจี่ ไม่ถึง ๑๐ ต้น ส่วนทุเรียน ปลูก ๕๐ ถึง ๗๐ ต้น ตายหมด เพราะขาดน้ำ ราคาต้นละ เกือบร้อยบาท ตอนที่ปลูก ในสมัยนั้น ณ ปัจจุบัน มีคนปลูก ได้ผลแล้ว หลายราย ทุเรียนครับ ยังจำไม่ได้อีก ว่ามีอะไรอีก ส่วนสมนไพรปลูก ๕ ไร่กว่าๆ เกือบ ๒๐๐ ชนิด นี่เป็แบบนี้ครับ

 

และผมเอง ปลูกผักชนิดต่างๆ มีฟักทอง แตง ฟัก พริก เผือก หัวผักกาด (หรือไชเท้า ปลูกครั้งเป็น ๑๐ ไร่ ข้าวโพด กิน ทั้งข้าวโพดแป้ง ผักต่างๆ ตั้งแต่ ปี ๓๘ ถึง ๔๘ เป็นระยะเวลา ๑๐ ปี ผมได้นำผัก วึ่งปลูกด้วยตนเอง มางาน วัดท่าซุง งานธุดงค์ ปีหนึ่งๆ ๒-๓ คันรถทุกๆปี ย่างไหนไม่มี ก็ซื้อมาเพิ่ม มางาน ธุดงค์ และหลังจาก ปี ๔๘ แล้ว เว้นบ้าง และปีสุดท้าย คือ ปี ๕๔ ปีน้ำท่วม นำมา ถวายวัด และแจกชาวบ้าน ๔ คันรถปิ๊กอัพ และบอก บุญแม่ชี วัด ก.ม.๘ เอาของมาแจกน้ำท่วม เกือบ พันห่อ เกือบ ๑,๐๐๐ ห่อ


และขอเล่าย้อน ในระหว่าง ทำไร่ ทำสวน ได้เกิดเหตุการณ์ มากมาย จากเจ้าหน้าที่ ท้องถิ่น กลั่นแกล้ง หาเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย จะเล่าค่าวๆได้ให้ท่านทั้งหลายได้อ่านกันครับผม

 

ระหว่างที่ผมได้ ทำไร่ทำสวน อยู่หมู่บ้านกล้วย ด้วยเหตุที่ผม ไม่เคย ไปหาเรื่องใครผู้ใด เช้าเข้าไร่สวน เย็นกลับบ้าน วัดหรือ ชาวบ้านม่งาน ผมเอง จะเข้าไปช่วยงาน หรือ ไปทำบุญด้วย กับชาวบ้านเป็นประจำ เป็นนิสัยของผม ที่ไม่ว่าไปอยู่ ณ แดนใด ไม่เคยทิ้ง ด้านส่วนรวมเลยแม้แต่น้อย เมื่อมีทั้ง ตำรวจ อดีดผู้ใหญ่ บ้าน พักพวก พ้องเขา ป่าไม้ หลายหน่วยงาน รวมตัว แกล้งผม หาเรื่อง จับเรื่องราวต่างๆ ด้วยสาเหตุนี้เป็นหลัก ทำให้ผมต้องดิ้นรน ออกหาประสบการณ์ ช่วยตนเอง โดยการ เข้าร่วม ประชุม เข้าองค์กรณ์ ต่างๆ เพื่อหา พักพวก ประชุมเรื่องการทำมาหากิน


ยิ่งทำให้เกิดการ กลั่งแกล้ง ไปในระดับ จังหวัด ตอนหลัง ถึงระดับประเทศไปเลยทีเดียวครับ ผู้ใหญ่บ้าน ได้ แจ้งไปในส่วน ราชการต่างๆ ของทางจังหวัดสุพรรณบุรี หาว่าผมปลุกระดม ชาวบ้าน เป็นพวกขบวนการ คอมมิวนิตย์ ซึ่ง ณ ปัจจุบัน พ.ศ. ๓๘ เป็นต้นมา คอมมิวนิตย์ มันไม่มี มันหมดไปนานแล้ว ซึ่งผมเอง เข้าประชุม เรื่องการทำมาหากิน เกษตรกร เกษตรกร รายย่อย เข้าประชุม ร่วมป่าไม้ อุทยาน เจ้าหน้าที่ดับไฟป่า ประชุม องค์กร ป่าชุมชน ชุมชนชาวเขา องค์กรร่วม ชนเผ่า องค๋ กรเรารักแม่น้ำ ลำคลอง องค์กร พัฒนา เศรษกิจ และสังคมแห่งชาติ องกร เขื่อข่ายหนิ้สิน ชาวนา แห่งประเทศไทย และองค์กร รายย่อย เล็กๆต่างๆ องค์กร เขื่อข่าย มรดกโลก องค์กร เอ็นจีโอ องค์กร สืบนาคะเสถียร องค์กร มรดกโลก ห้วยขาแข้ง

 

และได้เข้าร่วมประชุมไปใน จังหวัดต่างๆ ตก ๒๐ จังหวัด ทั้งระดับหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด และสุดท้าย ระดับประเทศ นี่ก้หลายวาระ ระดับเข้าประชุม ที่มหาลัย เกษตรศาสตร์ โรงแรมตามจังหวัดต่างๆ ระดับผู้ว่า รองผู้ว่า ส.ส. หลายวาระ และได้เสนอแนะในหลายๆโครงการ เช่น ที่ ป่าชุมชน ป่าอุทยาน ป่าห้วยขาแข้ง ระหว่าง ชุมชนกับป่า อยู่ร่วมกันได้ ปลูกข้าวไร่ ของชาวเขา ซึ่ง ตอนระยะหลังได้ มีมหาลัยของทางเชียงใหม่ นำไป วิเคราะ การวิจัย การปลูก ข้าวของชาวเขา และเสนอ ปลูก สมุนไพร ของไทย และกมากมายหลายอบ่าง จำได้ไม่หมดหรอกครับ


และโดยเฉพาะ อย่างยิ่ง องค์กร เขื่อข่าย ๑๔ ตุลา ๑๖ นี่เขายังมี บทบาท อิทธิพล สูงอยู่มากทีเดียว ซึ่งพวกเขาเหล่านั้น จะ ปลุกระดม ส่งคนเคลื่อนไปในทุกๆจังหวัด ตามป่าเขาลำเนาไพร มันจะส่งผลไปถึงกัน อย่างน่าทึ่ง ทีเดียว พวกนี้ เขาทำกันยิ่งกว่าขบวนการอีกนะครับ ผมว่าเขาวางแผน กันยาวมาก เรื่อง ระบบ ที่พวกเราเอง ยังไปไม่ถึงเขา ทั้งทางด้านการ เรียนจิตวิทยา และการ ออก หาเสื่อ มวลชน สัมพัน ผมว่าเขาวางแผน กันมาอย่างดี และวางแผน ล่วงหน้า การมีตัวตาย และตัวแทน ของชนคนรุ่นต่อๆไป ลึกๆ มันน่ากลัว ทีเดียว และผมว่าเขาวางแผน กันมาหลายเชิงชั้น และยิ่ง มันแปรขบวนไปถึง พวกนักการเมือง ไอ้คนที่ ไปไม่ถึงกึ๋นเขา ก็ว่าเขาดี และช่วยเหลือ พวกเรา แต่ที่จริง มี เบื้องลึก เบื้องหน้า เบื้องหลัง ที่เราๆท่านๆ โง่ให้เขาเชือด แบบนิ่มๆ เลยทีเดียว ก็ท่านทั้งหลาย อ่านแล้ว อย่าเชื่อพิจรณาเอาครับ

 

สวัสดีครับ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้เราก็มาพบกันใหม่ ความเดิมตอนที่แล้ว จบลงตอน ที่เข้าร่วมประชุม ร่วมองค์กรต่างๆ เหตุการณ์ มากมายได้เกิดกับชีวิตประจำวันของผม เรียกว่า วันหนึ่งๆ บางที่ ต้อง แก้ไข ในเรื่องต่างๆ วันละ ถึง เป็น ๑๐ๆ เรื่องทีเดียว บางทีกัเบื่อ บางทีก็คิดที่จะแก้แค้น บรรดา พวกอิทธิพล เจ้าหน้าที่ แต่ถ้า มีขบวนการแบบ ทางภาคใต้ ของไทย นี่ผมคิด มานานเหมือนกัน จะถล่ม ไอ้พวกเจ้าหน้าที่เลวๆบางคน และพวกอิทธิพล ให้หมดสิ้น แต่ก้ผิดหวัง กะว่า ถ้าทำ ถ้ามีอาวุธ จะทำคนเดียว ให้มันดังกว่าภาคใต้ ของไทยเราอีก



และได้เคยชวน ชาวบ้านหลายคน อายุ ๒๐ กว่า ถึง ๔๐-๕๐ ปี ต้องการ ตั้งเป็นองค์กร ชุมชน จับคนชั่ว ทั้งเจ้าหน้าที่ชั่ว เข้าสู่ส่วนกลาง โดยไม่ผ่าน จังหวัด แต่ไม่มีใครเล่นด้วย และกลัวตายกันเสียมากกว่าครับ ถ้ามีคนร่วนด้วย สัก ๑๐ กว่าคนผมว่า ผมทำได้ ครับ แต่ ความคิดของเรา ไม่,มีผู้สนใจโดยใจไม่ถึงพอ ก็คงปล่อยไปตามกรรม ยอมรับกฎของกรรม ไม่ยอมรับ มันก็ต้องยอมรับครับมันไม่มีทางเลือก นอกจากใช้ ธรรมะ ขัดเกราจิตใจ และหาทางต่อสู้ ด้วยวิธีหลบหลีก ถ้าไม่จนใจจริงๆ จะไม่เข้าไปแลก หนีได้ก็หนี เลยครับ ในโลกนี้ หาความเป็นธรรมได้ยาก ฉนั้น จึงต้อง เรียกร้อง หาความเป็นธรรมให้กับตนเอง

 

วันนี้รู้สึก เน็ตไม่ค่อยดี ต้องเสียเวลา มาก ในการรอคอย เน็ต มันช้ามาก บางที ก็ต้อง ปิดคอม แล้วเปิดใหม่ ทำอยู่หลายเที่ยว จึงได้เข้ามาเล่าใหม่ครับ จริงๆงานการ ยังที่ทำยังคั่งค้างอยู่ ฝนตก หลังคารั่ว จึงต้องให้ช่างมาทำการ ทำมุมหลังคา ตึกใหม่ครับ ต้องใช้เวลาถึงเป็นเดือน แก้ไขกันไปครับ

 

เล่าต่อนะครับ เล่าตอนเรื่อง ใหญ่พอควร มีอยู่วันหนึ่ง ซึ่งผม ทำโครงการ เรื่อง ปลูก สมุนไพร เป็นสิ่ง เรียนรู้ แก้ไข ขอใช้พื้นที่ ป่าอุทยาน ป่าสงวนแห่งชาติ ซึ่งมันเป็นพื้นที่ ติดต่อกัน และเป็นแนวเขตุ ทำกินด้วย ซึ่งชาวบ้าน และเจ้าหน้าที่ของรัฐ มีปัญหากันโดยตลอด เรื่องพื้นที่ทำกิน โดยการบริหาร ของทางราชการไม่ถูกต้อง เท่าที่ควร และข้อสำคัญ เจ้าหน้าที่ ท้องถิ่น นี่บทบาท สำคัญ จะชี้ ให้ถูกผิด ประการใด นั้นย่อมทำได้ ข้อตัวบทกฎหมาย มันอยู่ เจ้าหน้าที่พวกนี้ แล้ว ขอ้ปี่พาดส่วนใหญ่ พวกหัวหน้าระดับ ส่วนท้องถิ่น จะรายงานการทำงานของตนเอง ชกไปแบบใดนั้น เป็นเรื่องของเขา ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว ไม่พ้น รายงานเอาหน้าตาเสียส่วนใหญ่ อ้าง ชกงานให้หน่วยเหนือ ทางหน่ายเหนือ สั่งงานมา จะเป็นรูปแบบๆเนี้ยครับ



มาพูดถึง โครการ สมุนไพร ขอใช้พื้นที่ อุทยาน ป่าสงวน พูดง่ายๆว่า ผมทำโครงการขึ้นมา โดยเขียนหนังสือ ขึ้นมา ตก ประมาณ ๓๐ ถึง ๔๐ ฉบับ โดยการร่าง ทำแผนที่แบบค่าวๆ วาดเอง เนื้อที่ ๑,๐๐๐ กว่าไร่ ภูเขาหลายลูก พร้อมที่ลาดชัดและพื้นที่ราบ ปนกัน ทั้งผืนป่า ติดกับหมู่บ้านกล้วย ไม่ถึง ๑ ก.ม.จนไกล ออกไป ถึง ๓ ก.ม. กว่าๆ ถึงเขื่อน ป่าผาก เขตุ ๒ หมู่บ้านติดกัน หมู่บ้านกล้วย กับหมู่บ้านป่าผาก โดยเสนอ โครงการ วัตถุประสงค์ เป็นเชิงสถานที่ท่องเที่ยว เรียนรู้ ปลูกป่าสมุนไพร อนุรักษ์พืชสมุนไพรที่มีแต่เดิม ปลูกเสริม อนุรักษ์ ศิลปะวัฒนธรรมท้องถิ่น ส่งเสริม งาน รายได้

 

ก็คงจำได้ไม่หมด ที่ผมทำโครงการไป ประโยชน์นั้น มากมาย ที่ผมทำรายงาน ออกไป ถ้าโครงการสำเร็จ ผลเสีย แทบไม่มีเลย มีแต่ประโยชน์ ต่อส่วนรวม ต่อ ชุมชน หมู่บ้าน อำเภอ จังหวัด ไปถึงระดับ ประเทศ โดยผมก็ศึกษา จากท่านผู้รู้ หลายคน และเรียนรู้ ของจริงด้วยตนเอง และก่อนจะเขียน ได้ไปหาความรู้จาก คนที่มีประสบการ แล้วใช้ใจ ตนเองประกอบด้วย ความรู้ ความสามารถเฉพาะตัว แล้วเอาใจ ใส่ลงไป อีกที แล้วเขียนร่างโครงการ ออกมา ทุกอย่างต้องทำด้วย ใจบริสุทธิและใจรัก เป็นสำคัญ


วันนั้น โดยทุกอย่าง ผมร่างไว้หมดแล้ว กะว่าเสร็จ เรียบร้อยแล้ว จะส่ง ทุกหน่วยงาน ระดับ หมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด แล้วส่งเข้า ทุก กระทรวง ทะบวงกรมต่างๆ ของประเทศต่อไปพร้อมๆกัน เรียกว่าทำทีเดียว พร้อมๆกัน แต่งานยังไม่ทันได้ส่ง ทางเจ้าหน้าที่หลายหน่วยงาน ของรัฐถะ ทั้ง ตำรวจป่าไม้ ท้องที่ถิ่น ตำบล อำเภอ จังหวัด ป่าไม้เต บ้านโป่ง ที่คุม หลายจังหวัด มากันหมด ตก ๕ คันรถ แล้วเลยบ้านผมไป ๒ คันรถ แวะมาบ้านผม ๓ คันรถ มีทั้ง ปืน สงคราม อาก้า ลูกซอง ห้านัด เอ็ม ๑๖ ถ้าจำไม่ผิด ผิดขออภัย แต่มีปืนสงครามแน่นอน แต่จะครบ ทั้ง ๓ อย่างหรือเปล่าไม่แน่ใจ เจ้าหน้าที่ เกือบ ๓๐ คนถึง ๓๐ กว่าคน อาวุธครบมือ