เซียนสู - ฆราวาสผู้สำเร็จอภิญญา

ละครฉากสุดท้าย

เตี่ยมักพูดเสมอว่า

“ความรักนี่แหละ เป็นด่านสำคัญที่นักปฏิบัติยากจะผ่านไปได้ เพราะเมื่อรักแล้ว ก็เกิดห่วง และห่วงอันนี้แหละ จะเป็นเหมือนโซ่ที่คอยดึงนักปฏิบัติไว้ คนเราธรรมดาเมื่อแต่งงานมีครอบครัว ก็ต้องเกิดความรัก ความห่วงใยในครอบครัวของตนขึ้น ต้องดิ้นรนต่าง ๆ นานาเพื่อครอบครัวของตน เหมือนกับเป็นการชำระหนี้สิน เป็นขี้ข้ากับร่างกายตนเองไม่พอ ยังต้องเป็นขี้ข้ากับลูก-เมีย แล้วก็หลานอีก ทรัพย์สินเงินทอง ชื่อเสียงเกียรติยศก็เช่นกัน เป็นเหมือนกับยาเสพติด ถ้าใครไม่เคยมีก็แล้วไป แต่ถ้าใครได้ลองมีเข้า ก็มักจะติดงอมแงม หลงงมงายไปกับมันโดยไม่รู้สึกตัว และยากที่จะถอนตัวขึ้น

ถ้ามองให้ลึกซึ้งแล้ว จะเห็นว่า สิ่งเหล่านี้แหละ เป็นต้นเหตุของเภทภัยความสูญสิ้นต่าง ๆ คนเราโดยมากกว่าจะสำนึกได้อย่างนี้ก็มักจะสายเกินไปเสียแล้ว นักปฏิบัติถ้าปลงตกในข้อนี้อย่างแท้จริงแล้ว ก็นับว่าได้มายืนอยู่บนต้นทางอันถูกต้องที่จะนำไปสู่ความหลุดพ้น”

สำหรับเตี่ยเอง ในบั้นปลายของชีวิต เตี่ยมักปรารภให้ลูก ๆ ฟังเสมอว่า เตี่ยได้เห็นหลานแล้วถึง ๑๗ คน ลูก ๆ ทุกคนก็สมารถช่วยตัวเองได้แล้ว และก็พร้อมที่จะดูแลแม่แทนเตี่ยได้ นับว่าเตี่ยได้ปฏิบัติหน้าที่ของสามีและบิดาเรียบร้อยบริบูรณ์แล้ว เรื่องต่าง ๆ ที่มุ่งหวังก็ได้ทำสำเร็จครบถ้วนแล้ว หนี้สินต่าง ๆ ก็เป็นอันว่า ได้ชำระจนหมดสิ้นแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องห่วงอีกต่อไป เตี่ยมองเห็นชีวิตที่ผ่านมาเหมือนเป็นการเล่นละคร และละครของเตี่ยโรงนี้ก็พร้อมที่จะปิดฉากลงได้ทุกเมื่อ

ก่อนที่เตี่ยจะจากไปไม่ถึงเดือน งานทุกอย่างที่เตี่ยเคยจัดการและรับผิดชอบ เตี่ยก็ได้มอบหมายให้ลูก ๆ และลูกสะใภ้จัดการและรับผิดชอบแทนตามความเหมาะสม โดยเฉพาะประเพณีการขึ้นไปกราบไหว้หลวงก๋ง บนเขาในวันที่ ๔ เมษายนของทุกปี (เช็งเม้ง) เตี่ยได้มอบหมายให้ลูกสะใภ้คนที่สองเป็นคนรับผิดชอบแทนเมื่อครั้งที่พวกเราขึ้นไปกราบไหว้หลวงก๋งในวันที่ ๔ เมษายนของปีนี้นี่เอง ซึ่งเป็นเวลาก่อนที่เตี่ยจะจากไปเพียง ๑๓ วัน เตี่ยก็ได้เข้าไปที่วัดทุ่งสาธิตฯ เหมือนจะเป็นการเข้าไปสั่งเสียและจัดการธุระอย่างสุดท้าย ซึ่งรายละเอียดนั้น ท่านอาจารย์วัดทุ่งสาธิตฯ ก็ได้เล่าไว้ในคำไว้อาลัยของท่านแล้ว เรื่องทุกอย่างที่เตี่ยจัดการลงไปนั้น เหมือนกับเตี่ยรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องจากไปอย่างแน่นอนแล้ว แต่ลูก ๆ ทุกคนรวมทั้งท่านอาจารย์วัดทุ่งฯ กลับคิดเพียงว่า เตี่ยคงต้องการที่จะเลิกยุ่งเรื่องราวเดี่ยวกับทางโลกโดยสิ้นเชิง ต้องการมุ่งที่จะปฏิบัติธรรมอย่างเดียว เพราะลูก ๆ เห็นว่า เตี่ยยังมีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ ใบหน้ามีสง่าราศี ไม่มีวี่แววของโรคภัยไข้เจ็บใด ๆ มาคุกคามเลย

ในที่สุด “ละครของเตี่ย” ก็ได้ปิดฉากลงจริง ๆตามคำที่เตี่ยเคยพูดไว้เป็นกลอนเปล่า เตี่ยจากพวกเราไปอย่างนักปฏิบัติโดยแท้ ดวงตาของเตี่ยปิดสนิท บนใบหน้าไม่มีริ้วรอยของความห่วงอาลัยอยู่เลย เตี่ยจากพวกเราไปในลักษณะง่าย ๆ เช่นนี้เอง โดยไม่คิดที่จะก่อความเดือดร้อนให้กับผู้ใดทั้งสิ้น แม้นในเวลาที่จากไป เตี่ยก็ยังได้ทิ้งคำสั่งสอนชิ้นสุดท้ายไว้ให้ลูก ๆ ด้วยการกระทำ ความรัก ความเมตตาและพระคุณของเตี่ยที่มีต่อพวกเราช่างมากมายเกินกว่าที่พวกเราจะคาดคิด ซึ่งยังแสดงออกมาให้พวกเราเห็นแม้ในเวลาที่จากไป

ละครของเตี่ยได้ปิดฉากลงแล้ว ส่วนลูก ๆ ก็ยังคงต้องแสดงต่อไปตามบทบาทของแต่ละคน ซึ่งเตี่ยได้เคยวางแนวไว้ให้ ในคืนที่เตี่ยจากไป พวกเราได้ตกลงกันว่า จะเผาศพของเตี่ยเมื่อ ๗ วันล่วงแล้ว ตามคำสั่งของเตี่ย แต่มีข้อหนึ่งที่ลูก ๆ มาสามารถจะปฏิบัติตามคำสั่งของเตี่ยได้ก็คือ ลูก ๆ ไม่สามารถที่จะหักห้ามใจ ไม่ให้โศกเศร้าและไม่ร้องไห้ได้ เพราะเตี่ยเคยสั่งว่า เมื่อเตี่ยตาย ใครร้องไห้ จะลุกขึ้นมาเตะ” ตอนนั้นลูก ๆ ก็ยังมีความหวังอย่างโง่ ๆ อีกว่า “เมื่อไหร่เตี่ยจะลุกขึ้นมาเตะสักที ลูก ๆ จะได้หยุดร้องไห้”

ในวันรุ่งขึ้นต่อจากวันที่เตี่ยจากไป ท่านอาจารย์วัดทุ่งสาธิตฯ ได้กลับจากลำพูนและตรงมาที่บ้านของเรา ท่านก็ได้มาพบกับความสูญเสียและความโศกเศร้าอย่างใหญ่หลวง ย่างที่ท่านเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน และก็เป็นเช่นเดียวกัน สำหรับลูกศิษย์ของเตี่ยคนอื่น ๆ ที่มาในวันนี้และวันต่อ ๆ มา ในที่สุดท่านอาจารย์วัดทุ่งสาธิตและผู้ใหญ่อีกหลายท่านได้ปรึกษากันและเห็นพ้องต้องกันว่า ควรที่จะเก็บศพของเตี่ยไว้ ๑๐๐ วัน แล้วค่อยเผา เพราะเห็นว่า เตี่ยมีลูกศิษย์มาก ถ้า ๗ วันเผาก็จะเร็วเกินไป ซึ่งลูกศิษย์คนอื่น ๆ ที่ยังไม่ทราบข่าวก็จะตำหนิเอาได้ และเวลา ๑๐๐ วันก็เป็นเวลาที่เหมาะสม ไม่ช้าไม่เร็วเกินไป พวกเราก็เลยตกลงเห็นควรตามนั้นด้วย นับว่าพวกเราได้ขัดคำสั่งของเตี่ยเป็นครั้งที่สองนับจากเตี่ยจากไป

พวกเราได้ตกลงกัน ขอร้องให้ท่านอาจารย์วัดทุ่งฯ ซึ่งเป็นเสมือนพี่ชายคนโตของพวกเรา เป็นประธานในการจัดงานต่างๆ ตามประเพณี งานทุกอย่างที่พวกเราตกลงใจทำกันลงไปนั้น คิดว่าเป็นการทำอย่างดีและเหมาะสมที่สุดแล้ว ที่พวกเราจะสามารถทำให้ “เตี่ย” ได้เป็นครั้งสุดท้าย

พวกเรายังจำคำสั่งสอนทุกอย่างของเตี่ยได้ดี โดยเฉพาะข้อที่ว่า “ให้ทำทุกอย่างสำหรับเตี่ยง่าย ๆ เรียบ ๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตองใหญ่โต” จึงนับว่าพวกเราได้ขัดคำสั่งของเตี่ยเป็นครั้งที่ ๓ รวม ๓ ครั้งแล้ว ก็นับว่าเป็นการขัดต่อคำสั่งของเตี่ยทุกประการ ซึ่งถ้าเตี่ยมีชีวิตอยู่ก็คงจะด่าพวกเราอย่างป่นปี้ไม่มีชิ้นดี แต่เมื่อเตี่ยได้จากพวกเราไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าเตี่ยอาจจะไม่พอใจที่พวกเราไม่ทำตามคำสั่งของเตี่ย พวกเราก็ยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อเป็นการเทิดทูนพระคุณของเตี่ยอันมีต่อพวกเราอยู่เหนือสิ่งอื่นใด และคิดว่าเตี่ยคงจะเข้าใจในเหตุผลข้อนี้ และหยั่งทราบถึงความรักและความเคารพอย่างสูงสุดของพวกเราที่มีต่อเตี่ย ซึ่งเป็นสิ่งผลักดันให้พวกเราต้องการที่จะทำอะไรทุกอย่างให้เตี่ยมาก ๆ มากที่สุดเท่าที่พวกเราจะมีกำลังความสามารถที่จะทำได้

การที่พวกเราได้ขัดคำสั่งของเตี่ยเป็นครั้งที่ ๓ นั้น จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่พวกเราจะไม่ทำตามคำสั่งสอนของเตี่ย เพราะพวกเรารู้ดีว่า นับแต่นี้ต่อไป จะไม่มี “ใคร” มาคอยว่ากล่าว ตักเตือนด้วยความรักและเป็นห่วงพวกเราเหมือน “เตี่ย” อีกแล้ว พวกเราขอกล่าวอีกครั้งหนึ่งว่า

“เตี่ย เป็นพ่อที่ดีที่สุดของลูก พวกเรามีความรัก เคารพ และมีความภาคภูมิใจใน ‘เตี่ย’ อย่างสูง และไม่รู้ว่าจะหาคำใดมากล่าวได้อีก ‘เตี่ย’ จะอยู่ในหัวใจและความทรงจำของพวกเรา ลูก ๆ ชั่วกาลนาน”

ละครปิดฉาก

ลงเรือข้ามฟาก

ที่นี่เรียบเรียบ

ฝากให้รู้ข่าว.

 

งาน มา นี ปะ มี ฮง

โอมมณีปัทเมหุม

อายตนะหก ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ







ไฟล์ที่แนบมา: