เจโตวิมุตติ และปัญญาวิมุตติ ต้องไปคู่กัน จะเกินกว่ากันมิได้ ท่านเห็นเป็นเช่นไร

ในสมัยพุทธกาล มีบุคคล จำพวกหนึ่ง เรียกว่า ผู้เก้อยาก ผู้เก้อยาก คือ พวกที่ไม่รู้จักละอาย ฟังอะไรไป ทำเป็นไม่รู้สึก
ในสมัยนั้นพระบรมศาสดาบัญญัติศีลเอาไว้ เพื่อ ข่มผู้เก้อยาก

ใครมีศีลในการกล่าววาจา มากกว่ากัน เล่า

ในเมื่อ คนมีศีลกล่าว คนร้อนรนรีบออกมาแสดงอาการ ต่างๆ นาๆ ก็ตลกดี

 

ดีแล้วถ้าเป็นอย่างนั้น

 

ผมแค่บอกว่า เหมือนสุนัขเห่าเท่านั้นเอง อย่าไปกล่าวถึงกับเป็นหมาขี้เรื้อนเลย
เอาแค่ สุนัข ปากเปาะ ปากเหม็น เอาเท่านั้นก็พอแล้ว แค่นี้มันก็น่าสมเพชแล้ว นะเอาเท่านั้น

 

เอ้า เห่าใหญ่เลย มีเอ๋งๆ อีกอย่างสิ ถึงจะครบสูตร

มีคำนี้ด้วย โบร๋วๆ ต้องไปฝึกมานะ จึงจะครบ

 

เวปทั่วไปร้อนแรงนัก เวปศาสนาก็ร้อนแรงไม่ยิ่งหย่อนกัน ความร้อนแรงแทรกซึมทั่วไปจริงๆ อนุโมทนาค่ะ ^___^

 

โอ้ย เริ่ม คันแล้วครับ แสดงท่าทาง ทั้งแสบทั้งร้อนทั้งคัน เกายิกเลย จร

 

แนะ เห็นมาถึงหน้าผม หรือว่า ส่องกระจกอยู่หละ เห็นมาหลายช็อต เกายิก เลย
หน้าไม่แดง ก็ผิวแดงกระมัง มันเกาเลือดเข้าเลือดออกแล้ว จร อุวะ

 

โรคขี้เรื้อน กับ ปากเปาะนะจร ผมบอกวิธีแก้ให้

กินขนมถ้วยฟู แล้วก็ อมน้ำยาบ้วนปากมากๆ

รีบรักษานะ ไม่งั้นมันจะติดไปคนรอบข้าง

 

เปิดพจนานุกรม ไม่ทันเลยหรือจร คิดมุกใหม่ดีกว่ามั้ง ไม่เห็นเจ็บเลย เอาแบบเจ็บๆสิ แบบว่าโดนแล้ว คันแบบจร เกายิกอะ
วะฮ่าๆ

 

โห จรมุกแปก ไม่เกายิกเลยจร
เอา แบบ ว่า โดนทีเหมือนกับ ขี้เรื้อนโดนน้ำร้อนลวกอะ แบบนั้นนะมีไหม
วะฮ่าๆ

 

นั่นนะสิ อายคนไปหลายวันเลย นอนไม่หลับแน่

 

อ้าว อายแล้วหรือ อายทำไม ผู้เก้อยากปากเหม็น

 

แนะ มีกลับไปกลับมาได้ด้วย เดี๋ยวอาย เดี๋ยวด้าน เอายังไงกันแน่ ขจร ผู้เก้อยาก
อย่าหน้าซีดซี่ เอาหน้าแดง ผิวแดงดีกว่ามั้ง

 

ผมเกรงว่าจร ผู้เก้อยาก ควรจะบอกตัวเองนะครับ เพราะผมเห็นว่า ผู้เก้อยาก ปากเหม็นแผ่วลงไป ไม่อิอิ เอ๋งๆ อุวะ แล้ว หรือ เอาแบบหัวเราะขี้แตกขี้แตนก็ได้นี่ วะฮ่าๆๆ

 

ไร้สาระจริงๆ ทำปากดี ปากเหม็น ไปทั่ว
ทำตัวเป็นผู้เก้อยาก มันยากเสียเมื่อไรการเป็นคนหน้าด้านเนี่ย

 

บุคคลทั้งหลายผู้ยังติดขัดในโพธิญาณ เราจะแสดงธรรมที่มีอยู่ก่อนแล้วเราตถาคตเป็นผู้พบ แล้วเอาออกมาตีแผ่เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น พระอรหันตมรรค อันบุญบาป ศีลก็ดี พระธรรมก็ดีพระวินัยก็ดีพระปรมัตถธรรมก็ดี บาปบุญคุณโทษร้ายดี ล้วนเป็นสิ่งที่สมมติขึ้นมาใช้แต่ในโลกนี้เท่านั้น ผู้ต้องการพระนิพพานแต่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อถึงพระนิพพานแล้วต้องวางใจคืนให้กับโลกทั้งสิ้น ถ้าหากดับวิญญาณก็เป็นพระนิพพานโลกุตตระได้ เป็นความสุขอย่างยิ่งอันหาส่วนเปรียบมิได้ เพราะสุขทุกข์เป็นของอยู่เนื่องด้วยกัน ถ้าไม่วางสุขเสียก็เป็นอันไม่พ้นทุกข์บุคคลทั้งหลายที่จะรู้ว่าสุขทุกข์ติดกันอยู่ นั้นหายากยิ่งนักมีแต่เราตถาคตผู้ประกอบด้วยทศพลญาณ นี้เท่านั้นบุคคลทั้งหลายที่ยังเป็นปุถุชนคนโง่เขลานั้นทำความเข้าใจว่าทุกข์ ก็มีต่างหากสุขก็มีต่างหากเพราะเหตุที่เขาไม่รู้ว่าสุขกับทุกข์ ติดกันอยูเขาจึงไม่พ้นทุกข์ เราแสวงหาความสุขโดยส่วนเดียว ไม่มีทางที่จะพึงได้ เราจึงวางสุขเสียครั้นวางสุขแล้วทุกข์ ไม่ต้องวางก็หายไปเองอยู่กับเราไม่ได้เราจึงสำเร็จพระนิพพาน พ้นจากกองทุกข์จึงเรียกชื่อว่าถือเอาอัพยากฤต เป็นอารมณ์เป็นองค์พระอรหันต์คือได้เข้าตั้งอยู่ในพระนิพพาน ด้วยอาการดั้งนี้พระอรหันต์ท่านเป็นผู้บริสุทธิ์ เป็นผู้พ้นทุกข์แล้ว ถึงตัวเราตถาคตก็ต้องน้อมตัวเข้าไปหาท่าน ท่านจึงโปรดให้ตถาคตนี้ได้เป็นครูแก่โลกดั้งนี้​

 

ตถาคต เลยหรือ สีอาน มันไม่มากภปหน่อยหรอกหรือ

 

คุณขันต์ในวิถีที่ไร้วิถีของพระมหากัสสปะเคารพกันที่พุทธธาตุธรรม
คุณขันธ์เส้นทางเก่ามันขรุขระไปอยากไปลำบาก คุณขันธ์โดนไปไม่ใช่น้อย
ถือว่าเป็นแบบทำสอบของชีวิต ว่าจะปล่อยวางจากเสียงได้แค่ไหน

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 2 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิษณุ12, sriaraya5

ค่ำแล้วคนน้อยครับ
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

พระมุนีผู้สงบย่อมเรียกบุคคลผู้มีปรกติอยู่อย่างนี้ มีความเพียรไม่เกียจคร้านทั้ง กลางวันและกลางคืน นั้นแลว่า ผู้มีราตรีหนึ่งเจริญ