เจตสิก ๕๒ เกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

ก็ยากอยู่นะที่จะรู้ได้ทั่งหมด ไม่ใช่ว่าเพียงตัวหนังสือ เเต่ต้องเป็นสถาวะธรรมนี้เลย ที่ยืนยัน เป็นตามตารางนี้อะ
จิตของเราเนี่ยนะ ไวยิ่งกว่าเเสงอีก ยากที่จะคิดตามได้ ถ้าไม่รู้ว่ามันเกิด-ดับ ก็จะเป็นจิตต่อเนื้อง ซึ่งมันจะเปลี่ยนไปเปลียนมา ก็ไปนึกว่ามันยังไม่เกิด-ดับ เรื่องนี้ยากที่จะเห็นเเล้ว เฉพาะพระอริยะขั้นสูงๆทั่งนั้นเเละ ที่จะมีสติเร็วพอการเกิด-ดับ ถึงจะ ตามเห็นจิต เเถมยัง บัญญัติมาได้อีก ต้องมีสมาธิมากพอ คือการทรงจำสภาวะนั้นมาไว้ เเต่ก็ไม่ใช่ว่ามีอาจารย์คนเดียวนะ ที่บัญญัติ นี้ มีหลายๆท่าน ช่วยกันบอก ช่วยกันเล่า สืบต่อกันมา 100คน พูด จะเหมือนกันไหมก็ต้องลองดู เสี่ยงโชค เเล้วจะให้เราเห็นตามด้วยนั้นมันจะยากไปหรือไม่? เพียงเเค่มีจิตเป็นสมาธิ ก็ยากพอที่จะรู้เห็นตามความจริงของสภาวะธรรมเเล้ว
ถ้าเรามีสติไวเเบบ้เค้าบ้าง จำเป็นหรือ ที่จะเลือกบัญญติให้วุ่นวาย ก็ต้องรีบปล่อยวางขันธ์5 รวมถึงสัญญาด้วยใช่มั้ย พระองค์ก็ตรัสเเก่ภิกษุไวว่า ไม่ต้องบัญญัติ เเละที่บอกว่า ภิกษุ สัญญาเที่ยงไหมหนอ // สาวกบอกไม่เที่ยงพระเจ้าข้า
ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงเเละไม่น่าจดจำเท่าไร เเถมรู้อยู่ เพียงกลุ่มๆเดียว ไม่ค่อยจะมีใครรู้เห็นด้วยหรอก เพราะเป็นคำที่พึ้งบัญญัติใหม่ โต่งๆขึ้น บอกเเบบชัดๆมาละ เเบบนี้ อาจจะต้องเป็นปัจจัตตังด้วยเหมือนกันนะ เพราะเราไม่รู้เเบบเค้าด้วย เพียงเเค่ เกิด-ดับ เท่านี้ก็ลำบากเเล้ว ต้องอาศัยอธิบาทพอสมควร คนที่จะเห็นสภาวะตามท่านผู้บัญญัติได้ทั่งหมด อาจมี คงจะทั่งเก่งเเละฟลุกพอตัว ตรงนี้อันตรายหน่อย จะกลายไปเป็นมานะ ว่าสิ่งที่เห็นนั้นมันเที่ยง อีกนัย1คือ สิ่งที่รู้นั้นมันเที่ยง ตรงจริงอย่างที่ตัวตนคิด พระองค์ตรัสว่าหลักธรรมของพระองค์ในการตามรักษาซึ่งไว้ความจริงคืออย่าพึงคิดว่าสิ่งนี้เท่านั้นจริงสิ่งอื่นเปล่า! ไม่มีอะไรเเน่นอน คิดเพียงเท่านี้คือการรักษาซึ่งความจริงเรียก สัจจานุลักขณา คือทุกสิ่งไม่มีอะไรเที่ยงเเท้ ไม่เเน่ มันจะเป็นไปตามเหตุปัจจัย คนเราหิวข้าวไม่พร้อมกันถูกมั้ย มาบอกว่าเราต้องหิวด้วยไม่ดูที่เหตุนี้ก็ผิด ต้องให้รู้ด้วย ถึงเเม้จะไม่มีคำของตถาคตยืนยันด้วยก็ตาม เเถมสั่งห้ามไว้อีก ยังนี้ละ ถึงต้องมีพยานในตัวเองคือเห็นด้วย ตามคำสาวกบอก แป็ๆ ไม่ผิด คือสักขีภูโต ไม่งั้นมันจะถกกับตัวเองไม่ขึ้น... ถ้าเราเห็นสิ่งที่เรียกว่าภพเกิด ก็ต้องปล่อยเลย เดียวมันจะเป็นเบบเหมือนไฟกำลังไหม้ที่หัวอย่างนั้นละ ก็ต้องรีบดับพรมจรรย์นี้มีไวเพื่อละขาดซึ่งภพ ถ้าใช้ทั่งรูป ใช้ทั่งนาม มันก็จะจบลงกับภพนี้ละ

 

ศึกษาศีล แนะนำ พระวินัย

ศึกษาภาวนา แนะนำ พระสูตร

ศึกษาปัญญา แนะนำ พระอภิธรรม

พิจารณาเอาครับ ความรู้สภาวะธรรมมากมาย รู้หมดสัตว์มีรูป สัตว์ไม่มีรูป

ลักษณะสภาวะธรรมต่างๆ จนสามารถจำแนกบัญญัติเพื่อสั่งสอนได้มากมาย

ปัญญาปุถุชน ไม่มีทางเลย

ปัญญาพระปัจเจค รู้ได้ แต่บัญญัติ ออกมาสั่งสอนไม่ได้

ภคว แปลว่า พระผู้จำแนกแจกธรรม

พระอรหันตสาวก รู้ได้ ด้วยการฟังตาม

เหตุนี้ จึงสรรเสริญ พระพุทธองค์ ผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง



อนึ่ง จิต เจตสิก รูป นิพาน เป็นปรมัตถ์ธรรม คือสภาวะสัจจะ

ปัญญา เป็นคู่ปรับกับ อวิชา

อะไรเล่า คือ ปัญญา

วิปัสสนา คือ ความรู้แจ้ง รู้อะไรเล่า

รู้ ขันธ์ ธาตุ อายตนะ อินทรีย์ อริยะสัจ ปฏิจสมุปบาท

รู้อย่างไรเล่า คือ รู้ ขันธ์ ธาตุ อายตนะ อินทรีย์ อริยะสัจ ปฏิจสมุปบาท

รู้ รูปนาม ปัจจัย เหตุใกล้ ไตรลักษณ์

รู้อย่างไรเล่า คือ รู้ รูปนาม ปัจจัย เหตุใกล้ ไตรลักษณ์

รู้ ลงวิเสสลักษณ์ และ สามัญลักษณะ

รู้อย่างไรเล่า คือ รู้ ลงวิเสสลักษณ์ และ สามัญลักษณะ

รู้ ความหมาย จิต เจตสิก รูป นิพพาน

รู้อย่างไรเล่า คือ รู้ ความหมาย จิต เจตสิก รูป นิพพาน

ศึกษาพระอภิธรรม

 

อกุศลเจตสิก 14 ชนิด

(14) โมหเจตสิก คือ เจตสิกที่หลงมืดบอดปกปิดความจริง
(15) อหิริกเจตสิก คือ เจตสิกที่ไม่ละอายต่อบาป
(16) อโนตตัปปเจตสิก คือ เจตสิกที่ไม่เกรงกลัวต่อบาป
(17) อุทธัจจเจตสิก คือ เจตสิกที่ฟุ้งซ่านในอารมณ์
(18) โลภเจตสิก คือ เจตสิกที่ยินดีติดใจในอารมณ์
(19) ทิฏฐิเจตสิก คือ เจตสิกที่มีความเห็นผิดจากความเป็นจริง
(20) มานเจตสิก คือ เจตสิกที่มีความถือตัว
(21) โทสเจตสิก คือ เจตสิกที่ประทุษร้ายต่ออารมณ์
(22) อิสสาเจตสิก คือ เจตสิกที่ริษยาผู้อื่นจะได้ดี
(23) มัจฉริยเจตสิก คือ เจตสิกที่ตระหนี่ถี่เหนียว
(24) กุกกุจจเจตสิก คือ เจสิกที่รำคาญใจ
(25) ถีนเจตสิก คือ เจตสิกที่ยังให้จิตหดหู่ท้อถอยจากอารมณ์
(26) มิทธเจตสิก คือ เจตสิกที่ยังให้เจตสิกอื่นหดหู่ท้อถอยจากอารมณ์
(27) วิจิกิจฉาเจตสิก คือ เจตสิกที่ลังเลสงสัย

 

ดูการตอบของเอ็งที่ผ่านมา เอ็งหลงเข้าไปอยู่ในสัญญาตลอด จึงไม่เห็นความจริง

ยกตัวอย่างเวลาข้าถามเอ็งว่า การเรียนอภิธรรมขัดเกลานิสัยเอ็งอย่างไร ดับทุกข์อย่างไร
แทนที่เอ็งจะ พิจารณาจากชีวิตจริง เอ็งยังไปมองในเชิงทฤษฎีแล้วตอบมาตามทฤษฎี

เช่น เอ็งตอบว่า รู้จิตว่ามีลักษณะอย่างไร ก็คลายกำหนัด

การตอบแบบนี้เขาเรียกว่าตอบโดย นึกเอา คิดเอา ตรึกเอาตามทฤษฎี

ถ้าเอ็งดูจากชีวิตจริง เอ็งก็ต้องระลึกได้สิว่า เวลาพบเจอเหตุการณ์ใด แล้วเองเอามันไปใช้จริง

 

เรียงให้ใหม่ น้องโหน่ง

ศึกษาศีล สิกขาบท แนะนำพระวินัยปิฎก

ศึกษาวิธีเข้าถึงปัญญา แนะนำพระสูตร ทุกสูตร ใช้ได้หมด

ศึกษาบัญญัติคำ คำที่เป็นบัญญัติที่พระศาสดาจำแนกสภาวะ แนะนำ
พระอภิธรรมปิฏก

 

เจตสิกกลุ่มที่ฉอง

เป็นกลุ่ม อกุศล เกิดได้กับทุกคน

ในแต่ละวัน กุศลเกิดน้อยมาก อกุศลเกิดมากกว่า

นั่งหายใจเฉยๆอยู่หน้าคอมนี้ โลภะรับประทานอยู่ก็ได้

ขณะนี้จิตเป็นกุศล หรือ อกุศลเคยรู้มันบ้างไหม

เมื่อไม่รู้ ย่อมไม่ใช้ฐานะ ที่จะแทงตลอดในรูปนาม

 

เห็นอย่างนี้ก็พอดีขึ้นมาบ้าง พอหลุดจากมิจฉาทิฏฐิได้บ้าง ก็สาธุนะครับ

ขึ้นชื่อว่าพระธรรม ไม่มีอะไรขัดกันเลย

จริตชอบสมาธิ ชอบสงบก่อน ค่อยขัดเกลา ก็ศึกษาสัลเลขสูตรนะครับ ^^

 

รูปมันก็คือรูป มันไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

นั่งเคาะๆ เปิด เปลี่ยนกระทู้มันก็ อิริยาบถเดิมๆ กระทบแข็งอ่อนเหมือนเดิม

ตาก็เห็นสีเดิมๆ เห็นก็ไม้่ได้ไปเดือดร้อนกับสิ่งที่เห็นเลย มันก็กิจของตาเห็น

แต่กระทบมา เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวกระหยิ่ม เดี๋ยวขัดเคือง เดี๋ยวอยากข่ม อยากเอาชนะ เดี๋ยวหดหู่

เคยรู้มันบ้างไหม ว่าเหล่านี้เป็นสภาวะธรรม ไม่ใช่คน สัตว์

 

นั่นน่ะ ปัญญาแยก ขันธ์ แยกสังขารขันธ์ แยกธรรมในธรรม ธรรมเป็นกุศล ธรรมเป็นอกุศล

ธรรมเป็นนิวรณ์ ธรรมเป็นโพชงค์

รู้รสหวานนั้น หากมีปัญญารู้ว่า มหาภูติรูป๔ มีรสด้วย มีสีด้วย นั้นก็เป็นปัญญา

รู้รสหวานนั้น หากรู้ว่า ขณะนั้นธรรม ๓ อย่างประชุมกันอยู่เฉพาะหน้า นั้นก็เป็นปัญญา

รู้รสหวาน เป็น เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มี ไม่ใช่คนสัตว์ที่รับรส เกิดแต่ รูปกระทบ เกิดรู้ทางลิ้น นั้นก็เป็นปัญญา

 

ถูกแล้ว ปุถุชน ไม่สามารถจำแนกบัญญัติสั่งสอนได้มาก
ปัญญาปุถุชนไม่มีทางเลย

พอพระปัญจวคีย์ ทั้ง 5บรรลุธรรม

และเมื่อ มีพระสาวกบรรลุตามได้หลายองค์
พระพุทธเจ้าก็รับสั่ง พระสาวกทั้งหลาย อันมีพระปัญจวคีย์เป็นต้นฯ

พวกเธอ จงไปประกาศศาสนา

หากจะบอกว่า
พระปัญจวคีย์ออกมาสั่งสอนไม่ได้ เป็นความคิดที่มีความเห็นผิด

แต่หากจะบอกว่าพระปัญจวคีย์ ไม่สามารถเป็น ภควาได้ ก็ยังมีเหตุผล

 

อนึ่ง จิต เจตสิก รูป นิพพาน

อ่าน ท่องจำ ชื่อ ได้ที่ พระอภิธรรมปิฎก

รู้แจ้งเห็นจริงได้ที่การใช้ กาย ใจ เป็นเครื่องศึกษา

 

ถูกแล้วน้องโหน่ง

 

ขณะพระปัจจวัคคีฟังธรรม ขณะนั้นวิปัสสนาญาณเกิด เกิดปัญญาเห็นธรรม

ไม่มีใครบอกเลย ว่าห้ามนำความรู้นี้ไปสอนต่อผู้อื่น

มีพระสูตรเรื่องผู้อ่านสานของพระราชา กับมหาโจรขโมยสานพระราชา ลองหาอ่านดูครับจะได้เข้าใจความหมายตรงพระสูตร

ความเห็นผิดในตัวอย่างนี้เกิดจาก เข้าใจผิด หรือรู้มาผิด แล้วไปสอนมากกว่า

พระพุทธเจ้า ทรงติเตียน โมฆบุรุษ คือสอนแล้วเอาไปตีความผิด พูดผิด

 

คล้ายๆน้าปราบ ศึกษาพระสูตร แล้วทำความเข้าใจ นำไปปฏิบัติ

ในพระอภิธรรมก็เช่นกัน ศึกษาชื่อปรมัตถ์เพื่อเข้าใจความหมาย แล้วนำไปสู่สภาวะจริงที่เกิดเดี๋ยวนี้

ซึ่งจะหลับตา หรือลืมตา สภาวะปรมัตถ์มันก็มีอยู่แล้ว

ก้อาศัย พระธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงชี้สภาวะลักษณะธรรมต่างๆนี้แลเป็นเครื่องแยก รูปนาม ขันธ์ ธาตุ อายตนะ ^^

คงไม่ใช่เรื่องท่องจำเอาบัญญัติ อย่างที่น้าปราบเข้าใจไม่แยบคายอยู่นี้หรอก

 

การสอนธรรมเป็นเรื่องยาก
ขนาดพระองค์ ยังทรงติเตียนเลย

ฉะนั้นแล้ว การจะพูด หรือสาธยายยกพระไตรปิฎก เพื่อการสอนธรรม
จะกระทำได้ ก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาติ จากคณะมหาเถระ ว่า
ท่านจงเทศนาธรรมเถิด ซึ่ง วินัยนี้
ยังปรากฎ กับคณะมหาเถระ ที่ปฏิบัติดี ตรง ถูก ชอบ ยังมีอยู่

ส่วนในกระทู้ไฮเท็ค เป็นได้แต่เพียง สนทนากัน ระหว่างผู้ศึกษา


ทีนี้ หากผู้ไม่ได้ฝึกปฏิบัติ และยังเข้าถึงไม่ได้
จะมาสอนธรรมตามพระไตรปิฎกนั้น เป็นเรื่องยาก

 

ไหน ไหน น้องโหน่ง ลองยก ตัวอย่าง
วิธี ที่ว่า นำเอาการอ่านอภิธรรมปิฎกมาฝึกหน่อยว่าทำอย่างไร

 

ข้อนี้เห็นด้วย

ฉนั้นแล้ว การตั้งตัวเป็นลักธิ ประกาศธรรมจนเกินพระไตรปิฏกนั้นไม่ควร

ถามหน่อย อะไรหนอ เรียกว่าปฏิบัติ

ให้ข้อคิดอย่างนี้นะ

น้าปราบศึกษาพระธรรม อ่านพระธรรมให้คนฟัง

โพสพระธรรมให้คนพิจารณา

สนทนาธรรม รู้จักอ้างอิงพระสูตร พระวินัย พระอภิธรรม

นั้นแลเซฟสุด เป็นกุศล ๒ ทาง ได้ชื่อ ๑ ทาง

กุศลแก่ตน ๑

กุศลแก่พระพุทธศาสนา ๑

ได้ชื่อว่า เป็นผู้เคารพธรรม ๑

 

เอาสั้นๆเลย

ศึกษาธรรมได้ชื่อว่า ฟังธรรมสัตปุรุษ เป็นเหตุให้ ศรัทธาเกิด สติเกิด

หลักๆเลย การศึกษา เป็น สุตมยปัญญา

โยนิโสมนสิการ เป็น จินตมยปัญญา

การระลึกได้ เป็น สติ

ระลึกอะไร

ระลึกได้ใน รูปนาม สภาวะสัจจะที่ปรากฏ ตามที่เคยบ่มเพาะปัญญา เคยได้ยิน ได้ฟัง พิจารณามา



ให้เหตุผลอย่างนี้นะ ไม่ศึกษาอภิธรรม เจริญวิปัสสนาไม่ได้หรอก

เพราะอภิธรรม บรรยายแต่สภาพปรมัตถ์ ลักษณะ เหตุปัจจัย จิต เจตสิก รูป

โดยนัย ขันธ์ ธาตุ อายตนะ อินทรีย์ อริยะสัจ ปฏิจสมุปบาท

 

แน่ใจนะว่า ที่พิมพ์มานี่ เอามาจากอภิธรรมปิฎก

 

ไม่ศึกษาอภิธรรม เจริญวิปัสสนาไม่ได้หรอก ใครบอกเหรอพี่หลง