อินเดียแดนพุทธภูมิ : ดินแดนแห่งศรัทธา

​

......ปี 2550..เดินทางไปอินเดียเป็นครั้งแรก
ไม่เคยมีความตั้งใจที่จะไปในทื่ที่มีความเจริญก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์..เมื่อพ่อกับแม่จากไป..ไม่อยู่กับเรา..คิดแต่จะต่อบุญที่ท่านทั้งสองเคยทำไว้..ก็เท่านั้น..เมื่อมีชีวิตอยู่พ่อกับแม่มีศรัทธาและปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอ...มักพูดให้ลูก ๆ ฟังเสมอว่า..เป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้า....แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้มีโอกาสไปอินเดีย..แม้สักครั้ง..

.......ก่อนไปอินเดียราว ๆ 3 เดือน เริ่มสวดมนต์ให้ได้เกือบทุกวัน..ไม่ดูทีวี..ตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่..อธิษฐานขออย่าให้มีงานยุ่ง..มีเหตุการณ์ใด ๆ ที่จะทำให้ไม่ได้ไปกราบพระพุทธองค์

.......เมื่อถึงอินเดีย..และตลอดเวลาที่เดินทางแสวงบุญ..น่าแปลก..พบคณะกัลยาณมิตรที่มาจากทุกภาคของประเทศไทย..เวลาที่อยู่ด้วยกัน 10 วัน 10 คืน ทำให้คณะที่แสวงบุญมีความสนิทสนมกลมเกลียว..ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน.. การเดินทางในอินเดีย...ทำให้ทุกคนรักพระพุทธองค์มากขึ้น..ด้วยทรงดำเนินด้วยพระบาท...ซึ่งยากลำบากมากกว่าที่กัลยาณมิตรทั้งหลายเดินทางในสมัยนี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า..ด้วยพระกรุณาธิคุณของพระตถาคต..ทรงเมตตาสรรพสัตว์ทั้งหลายทรงเสด็จด้วยพระบาท...ผ่านไป..หลายเมือง..หลายแว่นแคว้น..

.......กัลยาณมิตรทุกคน..เมื่อเดินทางถึงสังเวชนียสถานแห่งใด..ก็พากันสวดมนต์..ก้มกราบแผ่นดินตรงนั้นอย่างเคารพสูงสุด..ต่างอธิษฐาน..ด้วยแรงบุญแรงใจ..สิ่งที่ได้ฝึกมากตลอดการเดินทางคือ ขันติ วิริยะ และเมตตา...ที่ทั้งต้องเมตตาตัวเองและเมตตาผู้อื่น...

.......สถานที่แสดงปฐมเทศนา ธรรมเมกขสถูป ...บทสวดมนต์ มนต์บทสำคัญ..ธรรมจักรกัปปวัตนสูตร..ดังกึกก้อง..จากพุทธศาสนิกชนที่มาจากประเทศต่าง ๆ ..ขณะที่สวดมนต์นี้กลัยาณมิตรทั้งหลายเหมือนรู้สึกได้สวดต่อหน้าพระพักตร์พระพุทธองค์..เป็นที่ปลาบปลื้ม..แม้เมื่อเดินกลับออกมาก็มากันหันกลับไปมองจนลับตา..

........ที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้น..เมื่อเดินทางไปถึงสังเวชนียสถานแต่ละแห่ง...โดยเฉพาะที่กุสินารา..สถานที่ปรินิพพาน..มีเสียงสะอื้น..จากพุทธศาสนิกชนทุกชาติทุกภาษา...น้ำตาไหลไม่หยุด..

........สิ่งที่คิดถึงตอนนั้นคือ..ตัวเรามากราบพระพุทธองค์ช้าไปเพียงวันเดียว..ไม่ทันได้ฟังธรรมจากพระโอษฐ์..เพราะพระพุทธปรินิพพานที่อยู่เบื้องหน้าเหมือนพระพุทธองค์เพิ่งเสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน...ต่างคนต่างเข้าไปกราบที่พระบาททั้งสอง..พยายามให้ศีรษะได้สัมผัสพระบาท..เหมือนให้ได้ฝังสิ่งอันเป็นมงคลสูงสุดของชีวิตไว้..

........ได้ไปกราบสถานที่ประสูติในประเทศเนปาล...ในเวลาบ่ายแดดร้อนมากแต่ก็ไม่มีใครย่อท้อ..จนพระอาทิตย์เริ่มจะลับไป.อากาศก็เปลี่ยนเป็นหนาวเย็นจับใจ..จนต้องช่วยคุณยาย คุณย่าทั้งหลายหาผ้าพันคอ..เสื้อกันหนาว..

........ก่อนกลับเมืองไทย..พักที่วัดไทยพุทธคยา..ผู้แสวงบุญพากันเดินไปที่พระมหาเจดีย์พุทธคยาไม่ขาดสาย..และที่พระมหาเจดีย์และใต้ต้นโพธิ์ที่พุทธคยานี้เอง..เป็นสถานที่..อธิษฐานเจริญสมาธิภาวนาตลอดจนถึงเช้า...แม้อากาศกลางคืนหนาวเย็นจับใจชาวพุทธทั้งหลายทุกชาติทุกภาษาไม่เคยย่อท้อ....ตั้งใจขอให้ได้เฝ้าพระพุทธองค์..แม้สักครั้ง...<!-- google_ad_section_end -->

​

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.160711/[/MUSIC]​

 

​

ปี 2551
.......หลังกลับจากอินเดียเพียง 2 เดือน..ได้พบทางบุญมากขึ้น มีญาติธรรมมากขึ้น..มีกัลยาณมิตรมากขึ้น..วันหนึ่งหลงเข้ามาพบเว็บพลังจิต..และเว็บที่เกี่ยวกับพระบรมสารีริกธาตุ..เป็นบุญที่จะได้บูชาพระบรมสารีริกธาตุ..ไปเชียงใหม่ได้ไปกราบท่านอาจารย์ภูวดล ท่านเมตตามอบพระบรมสารีริกธาตุให้มาบูชา..แล้วก็มีเพิ่มขึ้น ๆ ๆ ..พบชมรมวัชรธาตุต้นบุญถวายพระบรมสารีริกธาตุและพระอรหันตธาตุต่าง ๆ ให้แก่วัดทั่วประเทศไทย..ลองเข้าไปขอให้วัดที่พ่อกับแม่ไปทำบุญเป็นประจำ..

.......ไปอินเดียในปีที่สองท่านอาจารย์ภูวดลท่านมอบพระบรมสารีริกธาตุไปประดิษฐานที่วัดไทยต่าง ๆ ในอินเดีย...
เดินทางไปกราบสังเวชนียสถาน..ทุกแห่งทุกที่..ด้วยศรัทธา..และความเชื่อมั่นในพุทธบารมีมากขึ้น..ตั้งใจไว้..จะมากราบพระพุทธองค์ทุกปี.. ปีที่แล้วมีเหตุให้ไม่ได้ไปแม่น้ำคงคา...แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์..กัลยาณมิตรหลายคนพบสัจจะธรรมมากขึ้น.. เกิด แก่ เจ็บ และตาย..

.......วัดไทยหลายวัดอยู่ในระหว่างปฏิสังขรณ์และสร้างใหม่..ปัจจัยที่มีเพื่อน ๆ พี่ ๆ ....น้อง ๆ ฝากไปขอร่วมบุญได้มีส่วนช่วยอย่างมาก..ทั้งสำหรับพระสงฆ์ ฆราวาสที่ไปอยู่ช่วยงานพระศาสนา จนถึงชาวอินเดียรอบ ๆ วัดไทย..สำหรับวัดไทยในประเทศอินเดีย..วัดไทยเชตวัน ต้องสร้างใหม่.ย้ายที่รวมถึงถมดินสูงขึ้นเพราะเมื่อช่วงฤดูฝน ปี 2550 มีน้ำท่วม..พระท่านเล่าว่าไม่มีรั้วรอบขอบชิด กลางคืนมีหมาป่ามาด้วย..กุฏิสงฆ์ก็ทำด้วยไม้เล็ก ๆ หลังคามุงหญ้าคล้ายหญ้าคา..เรียกชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว..พระสงฆ์ที่ไปจำพรรษาอยู่..ท่านต้องทำงานเองทุกอย่าง.มีก่อสร้างทำก่อสร้าง..รวมถึงต้องต่อสู้กับอากาศที่ร้อนจัด..และหนาวจัด..สมเป็นสาวกของพระพุทธเจ้า..



​

 

​

เขียนไปเขียนมา..กลับมาระลึกถึงว่า..ใช้เวลานานมากในการเขียนกระทู้บุญนี้..จนได้กำหนดเดินทางใหม่ในเดือนกุมภาพันธ์ 2554 แล้วค่ะ...
บทสุดท้าย...จะได้เล่าถึงเมื่อคืนที่อยู่กันที่ใต้ต้นโพธิ์...กับการทำสมาธิ วิปัสสนา..หวังว่า.จะได้เฝ้าพระพุทธองค์...

​

 

รออ่านนะคะ

 

ขอน้อมอนุโมทนาบุญด้วยค่ะสาธุๆๆ<!-- google_ad_section_end -->

 

...

​

...ก่อนกลับออกจากดินแดนพุทธภูมิ ชาวไทยผู้ใฝ่ธรรมทั้งหลายจะใช้เวลาอยู่ที่ต้นพระศรีมหาโพธิ์ให้นานที่สุด..ด้วยการปฏิบัติภาวนาตามที่แต่ละคนเคยฝึกมาค่ะ....และหลายคนก็เริ่มต้นการภาวนา ณ ที่แห่งนี้..หวังว่า.จะได้เฝ้าพระพุทธองค์...หรือแม้แต่เพียงได้เข้าใจในธรรมะของพระพุทธองค์เพิ่มขึ้น..หรืออิ่มเอมใจกับการปฏิบัติบูชา ที่ถวายเป็นพุทธบูชาแด่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น....

...ทางการอินเดีย..อนุญาตให้ผู้ที่จะปฏิบัติบูชา ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ในคืนสุดท้ายของการจาริกบุญ..เข้าสู่บริเวณพระมหาเจดีย์..และบริเวณโดยรอบได้ในเวลา 18.00 น. เป้นต้นไปจนถึงตีสี่ของวันรุ่งขึ้นค่ะ..แต่ละคนก็จะจับจองหาที่เหมาะ ๆ ของตนเองที่จะใช้ปฏิบัติตลอดคืน..ตามแต่ว่าจะอธิษฐานปฏิบัติอย่างไรค่ะ..

...ราว ๆ ทุ่มเศษเราจึงได้ยินเสียงสวดมนต์ทำวัตรเย็น..ดังสะท้อนไปสะท้อนมาของแต่ละคณะที่มาจาริกบุญ..ในทุกชาติทุกภาษา..และจึงเข้าในคำว่า..สงฆ์..ที่แปลว่าสามัคคี..ก็ตอนนี้เอง



<!-- google_ad_section_end -->

 

กราบอนุโมทนาบุญด้วยครับ อ่านแล้วปลื้มปิติจนน้ำตาจะไหล อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขออนุโมทนาค่ะ
ขอให้ได้รับบุญกุศลร่วมกันค่ะ

 

ปฏิบัติตลอดทั้งคืน
​

...ทุกคนที่ได้อยู่ที่มหาเจดีย์พุทธคยาในคืนนั้น ถือเป็นโอกาสทองของตัวเองกันทุกคน..ที่จะใช้เวลาตลอดทั้งคืนให้อยู่ในธรรมมากที่สุด..จึงพบว่าไม่ว่าจะฝึกปฏิบัติกันมาแบบไหนก็ถูกนำมาใช้กันจนหมด..ที่สำคัญแทบทุกคน..ไม่มีอิริยบทนอน..เลยค่ะ..ไม่ว่าจะเป็นคนชาติไหนก็ตาม...

...เสียงสวดมนต์ดัง ๆ ค่อย ๆ ลดลง อาจเพราะเกรงใจกัน..หรือไม่ก็ต้องการความเป็นส่วนตัวและงดใช้เสียงก็เป็นได้...นอกจากพระธิเบต..ที่มักใช้เวลาในตอนกลางคืนนี้...ทำพิธีทางศาสนาค่ะ...แต่ก็มีมารยาทคือจะใช้บริเวณรอบนอกของรั้วมหาเจดีย์...ไม่มีใครว่าใคร...เพราะเข้าใจความตั้งใจของกันและกันดี...แม้มีเสียงก็กลายเป็นคำภาวนา.."ยินหนอ ยินหนอ"..จนหมดสิ้น...

...ผู้ปฏิบัติชาวไทยส่วนใหญ่เป็นนักจองที่..บริเวณใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์จึงเป็นที่ที่มีคนไทยมากที่สุด...หากโดยตัวเองแล้วคิดว่า..บริเวณหน้าขององค์มหาเจดีย์..เป็นบริเวณที่ดี..เพราะอากาศดีที่สุด..มีลมอ่อน ๆ เย็น ๆ พัดผ่านตลอดเวลาค่ะ...ชาวจีนเป็นอีกชาติหนึ่งที่น่านับถือมาก..มีการปฏิบัติอย่างเคร่งครัด..

...ไม่มีใครรู้ว่า..เกิดอะไรขึ้นบ้างในแต่ละคน...เพราะไม่มีการพูดคุยกัน..เร่งทำความเพียรของตัวเองอย่างเข้มแข็ง...ถึงตอนนี้เมื่อลองนึกย้อนกลับไป..จึงรู้ว่า "ความเพียร" นั้นโดยความหมาย ก็คือ...ความต่อเนื่องของการปฏิบัติ ..ที่เราเคยอ่าน.."เร่งทำความเพียรตั้งแต่ปฐมยาม มัชฌิมยาม จนถึงปัจฉิมยาม"..นั้นเองค่ะ...

​

 

​

...เมื่อเวลาในคืนสำคัญผ่านไป..จึงได้รู้ชัดถึงเงาสะท้อนของตัวเอง..ที่ทำอย่างไรได้อย่างนั้น..ทุกนาทีที่อยู่ในบริเวณมหาเจดีย์..จึงมีคุณค่าต่อชีวิต..และการเดินทางไปอินเดียอย่างยิ่ง..ธรรมะต่าง ๆ ที่เคยได้อ่านฟัง..ทะยอยหลั่งไหลเข้ามาให้พินิจพิจารณา..สุดท้ายเหลือเพียงรูปและนาม..ที่เป็นไปตามเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป..หมุนเวียนเป็นวัฎจักร..ที่เมื่อก่อนหน้านี้เราไม่เคยเอาใจใส่เท่าที่ควรค่ะ...

...ทำให้นึกไปถึงว่า..อินเดีย..ดินแดนแห่งศรัทธา..นี้..ไม่ได้ผิดจากความเป็นจริงเลยค่ะ...พุทธศาสนิกชนทั้งหลายจากทุกมุมโลก ทั้งที่นับถือแล้วและอยู่ระหว่างแสวงหา..จึงพากันค้นพบศรัทธาอันยิ่งใหญ่..ณ..ดินแดนแห่งนี้...ท่ามกลางพุทธบารมี ธรรมะบารมี และสังฆบารมี..องค์แห่งพระพุทธศาสนา..



​

 

และแล้ว..การหวังที่จะได้เฝ้าพระพุทธองค์...
ก็เป็นผลด้วยการเข้าใจในธรรมะอันวิเศษเพิ่มมากขึ้น...
จนมองเห็นทางที่จะปฏิบัติได้จริง....
แล้วจึงมุ่งมั่น ตั้งใจ..
เดินตามรอยบาทพระศาสดา..
จากจุดเล็ก ๆ เป็นต้นไป...

​

 

​

.....บริเวณมหาเจดีย์พุทธคยา..สวยมากทั้งกลางวันและกลางคืน..เหมือนมีสิ่งดึงดูดผู้คนตลอดเวลา...ผู้แสวงบุญทั้งหลายจึงไม่เบื่อที่จะเดินจงกรม นั่งสมาธิ กรรมฐาน หรือเดินเล่นในบริเวณโดยรอบ..สำหรับตัวเองก็ยังเดินชมไม่ทั่วเลยค่ะ...บางทีเห็นรูปคนอื่นถ่ายภาพไว้มาให้ดู..ยังงง..งง..ว่า เอ..อยู่ตรงไหนทำไมเราไม่เห็น...

 

​

...ถึงเวลานี้..หลายท่านคงได้ไปกราบพระพุทธองค์ที่อินเดียแล้ว...ผู้ที่ได้เดินทางจาริกในอินเดียเกือบทั้งหมดมีความเจริญทางธรรมเพิ่มขึ้น... มีศรัทธาเพิ่มขึ้น...มีวิริยะในการประพฤติปฏิบัติธรรมเพิ่มขึ้น...หรืออย่างน้อยก็รับรู้สิ่งต่าง ๆ ว่าเป็นธรรมดา ธรรมชาติมากขึ้น..จนแม้เมื่อมีสิ่งทั้งที่พอใจ..ไม่พอใจ ดีใจ เสียใจ ฯลฯ ก็จะยังสติสัมปชัญญะไว้ได้อย่างดี..ลดความโกรธ ความโลภ ความหลง..ไปได้มากขึ้น..มากน้อยแล้วแต่สภาวะของแต่ละบุคคล...​

....ดิฉันเริ่มเขียนเส้นทางจาริกนี้...มานาน...แม้เดินทางไปกราบพระพุทธองค์กี่ครั้งก็ตามก็จะเกิดความรู้สึกต่าง ๆ กันทุกครั้ง...ในเดือนมีนาคม 2554 นี้ก็จะได้เดินทางไปยังดินแดนพุทธภูมินี้อีกค่ะ...

 

คำอธิษฐาน

​

นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมา สมฺพุท ธสฺส
นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมา สมฺพุท ธสฺส
นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมา สมฺพุท ธสฺส​

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ขอนอบน้อมแด่พระธรรม
ขอนอบน้อมแด่พระสงฆ์​

​

.....ขอบพระคุณทุกท่านที่ได้ติดตามอ่านเรื่องราวต่าง ๆ ....
ซึ่งเป็นกำลังใจอันดียิ่ง..
หลังเดือนมีนาคมแล้ว..คงได้มีสิ่งต่าง ๆ มาเล่าเพิ่มเติมค่ะ


ขอพุทธบารมี ธรรมบารมี สังฆบารมี
ได้โปรดดลบันดาลให้ข้าพเจ้า, พุทธศาสนิกชน
และสรรพสัตว์ทั้งหลาย
ได้มีดวงตาเห็นธรรม บรรลุธรรมโดยง่ายและโดยเร็ว

สาธุ สาธุ สาธุ​

สวัสดีค่ะ

 

<TABLE cellPadding=6 width=556><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
ขอให้การเดินทางของคุณตุ่มและทุกคนปลอดภัย คุณพระคุ้มครอง
ได้ปฏิบัติและทำบุญตามตั้งใจทุกประการค่ะ...สาธุ

 

ขอบคุณค่ะ..คุณแอ๊ด
และขอบคุณที่เป็นกำลังใจ..ติดตามอ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาตลอดค่ะ

 

จาริกแสวงบุญแดนพุทธภูมิ ครั้งที่ ๔

กำหนดเดินทางจาริกแสวงบุญแดนพุทธภูมิครั้งที่ ๔
๑๕ - ๒๖ มีนาคม ๒๕๕๔
​