อาจารย์โจซี่ และ ทีมงาน ญาณเทพ.คอม

ครับผม แล้วแต่ใจคนนะครับ คนไม่สามารถบังคับใจใครได้จริงๆ
แต่ก็ควบคุมมากนะครับ ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นของในกระทู้ ครับ ^^

 

เข้ามาร่วมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะครับ

 

รักษาศีลให้บริสุทธิ์ที่สุดต้องรักษาให้ถึงใจ

การรักษาศีล5นั้น เป็นพื้นฐานการเกิดมาเป็นมนุษย์
ผู้ที่มีศีล5ครบ คือมีขันครบ5 จะเกิดเป็นมนุษย์
อยากเกิดเป็นมนุษย์ให้ได้อีก ต้องรักษาศีล5
แต่ศีล5นั้นเป็นเพียงข้อบัญญัติในพระธรรมของพระพุทธองค์
ซึ่งแฝงกุศโลบายให้มนุษย์พูดดีทำดีและคิดดี
แต่ในชีวิตประจำวัน จะหาคนที่เข้าใจเรื่องการรักษาศีลให้ถ่องแท้นั้น
ถ้าไม่ได้ตั้งใจศึกษาพระธรรมก็ยากนักที่จะเข้าใจกันจริงๆ

ศีล แปลว่า รักษา คือระวังไม่ให้ตนเองไปสร้างกรรมชั่ว
ขยายออกมาครอบคุลมทั้งหมดเป็น อกุศลกรรม บท10
อกุศลกรรม แปลว่า กรรมฝ่ายที่ไม่เป็นกุศล กรรมชั่วนั่นเอง
มีกันอยู่ 10แบบ เป็นเรื่องของ การกระทำ คือกายทุจริตมี3แบบ
การพูด คือวจีทุจริตมี4แบบ และทางความคิด คือมโนทุจริตอีก3แบบ

อกุศลกรรมบท 10 จำแนกได้ดังนี้

กายทุจริต 3 (การประพฤติผิดทางกาย)
1.ปาณาติบาต คือ การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
2.อทินนาทาน คือ การลักทรัพย์
3.กาเมสุมิจฉาจาร คือ การประพฤติผิดในกาม

วจีทุจริต 4 (การประพฤติผิดทางวาจา)
4.มุสาวาท คือ การปูดปด
5.ปิสุณวาจา คือ การพูดส่อเสียด
6.ผรุสวาจา คือ การพูดคำหยาบคาย
7.สัมผัปปลาปะ คือ การพูดเพ้อเจ้อ

มโนทุจริต 3 (การประพฤติผิดทางความคิด)
8.อภิชฌา คือ การละโมบ จ้องอยากได้ของเขา
9.พยาบาท คือ การคิดทำร้ายเขา
10.มิจฉาทิฏฐิ คือ การเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม




ในส่วนนี้จะว่าด้วยเรื่องขององค์ประกอบในการที่ทำให้เกิดบาป
และระดับโทษที่จะได้รับ หนัก-เบา แยกเป็นสองส่วน คือ ส่วนบาป และ ส่วนโทษ
ต่างกันยังไง บาป เมื่อสะสมมากๆเข้า เป็นตั๋วพาเราไปสู่อบายภูมิ
บุญ ก็เป็นตั๋วพาเราไปสู่สวรรค์ สุดท้ายเราซื่อตั๋วไปไหนมากกว่ากัน
เราจะได้ไปสู่ที่นั่น เพื่อไปเสวยสุขหรือเสวยทุกข์ที่ได้ทำไว้
ส่วนโทษ คือ ผลกรรมจากการกระทำทุกอย่าง ตอนที่เรายังมีชีวิต
โทษจะหนัก จะเบา จะเจตนา หรือไม่เจตนา บทลงโทษเท่ากัน
ถ้าสร้างกรรมดี ก็มีรางวัลไปรอที่สวรรค์ เมื่อสร้างกรรมชั่ว ก็มีบทลงโทษรอที่อบายภูมิ


กายทุจริต 3 (การประพฤติผิดทางกาย)


ปาณาติบาต หมายถึงการฆ่าสัตว์ จะเป็นผู้อื่นก็ดี ตัวเองก็ดี
หรือใช้ให้ผู้อื่นฆ่าก็ดี ถือว่าผิดข้อนี้ทั้งนั้น
องค์ประกอบของบาปปาณาติบาตมี5อย่าง
- สัตว์นั้นมีชีวิต
- รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
- มีจิตคิดจะฆ่าสัตว์นั้นให้ตาย
- ลงมือฆ่าด้วยวิธีการอย่างใดอย่างหนึ่ง
- สัตว์นั้นตาย
*เดินเหยียบมดตาย เพราะไม่รู้ว่ามีมดอยู่ ไม่บาป (แต่มีโทษรออยู่ที่อบายภูมิ)

โทษหนัก-เบาของปาณาติบาต
1.วัตถุ หมายถึง สัตว์หรือบุคคลที่ถูกฆ่า
ขนาดของสัตว์ ฆ่าสัตว์ใหญ่(หมายว่า อายุยืน)โทษมากกว่าฆ่าสัตว์เล็ก ฆ่ายุงโทษน้อยกว่าฆ่าไก่
คุณของสัตว์ ยิ่งมีต่อเรามากยิ่งโทษมหันต์ เช่น ฆ่าบิดา มารดา โทษมหันต์ยิ่งกว่า
ฆ่าโจรปล้นบ้าน (ฆ่าเต่า ฆ่างู โทษหนักเท่าสัตว์ใหญ่)
ความดีของสัตว์ ฆ่าสัตว์ที่มีความดีมากโทษยิ่งมาก เช่น ฆ่าพระอรหันต์ซึ่งศีลบริสุทธิ์
ย่อมมีโทษมากกว่าฆ่าคนทั่วไป

2.เจตนา หมายถึงความตั้งใจของผู้ฆ่า ยิ่งอาฆาตมากยิ่งบาปมาก
ฆ่าคนด้วยความอาฆาตที่จ้องจะฆ่าเขามาเป็นเวลาสิบปี
ย่อมบาปมากกว่า ฆ่าคนเพื่อป้องกันตัว เพราะจิตไปยึดความแค้นที่เป็นอกุศลจิต
สร้างบาปใ้ห้ตัวเองมาตลอดสิบปี สะสมตั๋วไปทัวนรกมาเป็นเวลาสิบๆปี
คนที่ฆ่าเพื่อป้องกันตัว สะสมบาปแค่เพียงครั้งนั้น ย่อมมีโอกาสลงนรกได้น้อยกว่า

3.ความพยายามในการฆ่า ฆ่าเขาด้วยวิธีที่ทรมานมากมีโทษมาก
ยิงหัวทีเดียวตายย่อมมีโทษน้อยกว่า เอาไปเผาทั้งเป็นให้ตาย
ไปทำอะไรกับใครไว้ ทรมานมากน้อยเพียงใด เราจะโดนแบบเดียวกันนั้น
แต่ปริมาณความทรมานสูงกว่ากันเป็นร้อยเท่า

4.ความต่อเนื่องของการกระทำ คือยิ่งฆ่าบ่อย โทษก็สะสม แม้ว่าโทษนั้นๆจะไม่หนักมาก
เช่น ฆ่ามด ฆ่าปลวก แต่ทำทุกวัน ฆ่าเขาทีละมากๆ จิตเราจะยึดติดความโหดเหี้ยมไร้เมตตา
เป็นตั๋วนำสู่อบายภูมิได้ และเมื่อลงสู่นรกแล้ว โทษน้อยหรือโทษมากก็หนีไม่พ้น
สร้างกรรมชั่วไว้น้อย ก็รับโทษไม่นาน ก็พ้นนรก สร้างกรรมชั่วไว้บ่อยสะสมไว้มาก
ก็อยู่นรกรับกรรมนานเป็นเงาตามตัว

 

ทัวร์บุญญาณเทพ ครั้งที่3

































พรุ่งนี้จะนำภาพมาให้ชมกันต่อนะครับ