อย่าไปเถียงกันให้มันลำบาก

ไม่ได้มาเถียงเหมือนกัน...ความเพียรเผากิเลส ก็คือ กุศลธรรมย่อมเจริญ อกุศลธรรมย่อมเสื่อม..หรือสัมมัปธานสี่...หรือ สิกขาสามอันเป็นที่ส่งเสริมกันตามลำดับ...หรือแม้แต่ อนุสติภาวนา กระทำได้แม้การทำงาน หรือแม้นอนเบียดบุตรบนที่นอน

 

อือ. เป็นเช่นนั้นๆ โอเคๆ เห็นมั้ยยังพอคุยกันรู้เรื่อง ถ้าเอาไปพูดกับนักปราวานามาเพื่อสอนคนอื่นอย่างเดียวเเบบนี้ไม่น่าได้ ประเดนสำคัญในกระทู้นี้ ที่พระอาจารย์ท่านบอกว่ามีคนพูดการนั้งสมาธิเเบบนั้นเเบบนี้ หลับตาบ้างลืมตาบ้าง ผมก็พูดไปตามภาษาของผมกับผู้ที่มากล่าวกับอาจารย์ไว้ ก็ตอบได้โอเคนะ ไม่ได้พาดพิงอะไร ผมก็เอาตามที่เข้าใจเเบบตรงๆ เเต่ว่าเมื่อพูด ถึงเรื่องสติสัมปะชัญญะนี่เราต้องเเยกเเยะเเล้วนะว่าอะไร คือ การรู้สึกตัวทั่วพร้อม หรือการนั้งอารมอันเดียว อย่างถ้าบอกว่านั้งสมาธิ เเต่ไปคู้เเขนเหยียดเเขน1~2~3 เป็นจังหวะๆเเบบนี้ ใช่สิ่งที่พระองค์บัญญัติมั้ยมันก็ต้องใครควรดูเอา เพราะการที่จะเข้าปฐมฌานได้กายต้องสงบระงับ เเต่การที่มีสัมปะชัญญะ ยืน เดิน นั้ง นอน ถ้าเราลองทำดูจะรู้ว่าการรู้สึกตัวทั่วพร้อม กับ การตั้งกายตรงดำรงสติเฉพาะหน้าต่างกันจริงๆ เราคงเอามารวมกันไม่ได้หรอก ถ้าคุณพิจรณาดูจะเห็นความต่างอยู่