หลวงปู่แหวนมาโปรดในนิมิตร(ฝัน)

ระบบการศึกษาแบบยุโรปในสยามประเทศ​

ผมขอคัดเอาบทความบางตอนในผลงานวิจัยของผมเกี่ยวกับระบบการศึกษาของไทย ที่เริ่มได้รับอิทธิพลจากประเทศยุโรปมาตั้งแต่ช่วงต้นของรัชกาลที่ 5 ดังต่อไปนี้
...............................................................................​

ระบบการศึกษาของไทยตั้งแต่สมัยรัตนโกสินทร์เป็นต้นมา ปรากฏว่า ระยะแรกตั้งแต่ปี พ.ศ. 2325 ถือเป็นช่วงเวลาแห่งการวางพื้นฐานสังคมในทุกๆด้าน ไม่ว่าจะเป็นการเมือง เศรษฐกิจ การศึกษา ศิลปวัฒนธรรม สรรพวิชา และแบบแผนการดำรงชีวิต ที่สืบเนื่องมาจากสมัยสุโขทัย อยุธยา และธนบุรีแทบทั้งสิ้น ในส่วนของการศึกษาศิลปะจึงเริ่มที่วังและวัด ซึ่งถือเป็นจุดศูนย์กลางของการเรียนรู้ที่สำคัญ ระบบศิลปศึกษาจึงมักขึ้นอยู่กับศาสนาที่มีความมุ่งหมายในการรักษา ส่งเสริม และค้ำจุนศาสนาไว้ โดยมุ่งเน้นที่ครูเป็นศูนย์กลางในการถ่ายทอด สอนให้มีการเลียนแบบตามตัวอย่าง การเน้นความจำ การควบคุม และลักษณะพิเศษของแต่ละบุคคลเป็นสำคัญ ต่อมาการเรียนการสอนทางด้านศิลปะจึงได้มีการพัฒนาให้มีรูปแบบเป็นสากลมากขึ้น

การศึกษาในระบบโรงเรียนของไทยได้เริ่มขึ้นในปี พ.ศ. 2414 เมื่อโรงเรียนหลวงได้ถือกำเนิดขึ้นในพระบรมมหาราชวังเป็นครั้งแรก และถือเป็นการเริ่มต้นของการปรับตัวตามอิทธิพลตะวันตก เมื่อโรงเรียนหลวงตั้งขึ้นเป็นครั้งแรก (2414) โดยมุ่งเน้นการรู้หนังสือและอบรมสั่งสอนขนบธรรมเนียมข้าราชการ เพื่อเตรียมคนไปรับราชการ และต่อมาการรู้หนังสือก็ขยายตัวไปสู่วิชาเลข ประวัติศาสตร์ บัญชี ภาษาอังกฤษ และวิทยาศาสตร์ แต่ยังไม่พบหลักฐานว่ามีการเรียนการสอนศิลปะในระบบโรงเรียนในระยะเริ่มแรกนั้น จนถึงหลักสูตรการศึกษาฉบับแรกของไทยในปี พ.ศ. 2438 พบว่าศิลปะซึ่งกินความเฉพาะ “การวาดเขียน” ได้เข้ามามีบทบาทในหลักสูตรระบบโรงเรียน ซึ่งก่อนหน้านั้นศิลปะได้มีบทบาทอยู่ในวัด ในกลุ่มช่างฝีมือ หรือในหมู่ช่างฝีมือประจำราชสำนัก และการศึกษาศิลปะในเวลานั้นก็เป็นในเชิงช่างฝีมือ (วิรุณ ตั้งเจริญ. 2548ก: 15-16) ซึ่งการสอนศิลปะในสมัยแรกนั้น เป็นการสอนตามหลักสูตรที่มุ่งเน้นศิลปะแบบเหมือนจริง ตามอิทธิพลสายประเพณีนิยมของชาวตะวันตกที่ไหลบ่าเข้ามาพร้อมกันทุกด้านในขณะนั้น
..............................................................................................................................
จากบทความดังกล่าว คาดว่าระบบการใช้ตัวเลขแบบอารบิคคงเริ่มต้นมาตั้งแต่ปี 2414 เพราะการศึกษาวิชาคณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ เริ่มใช้หลักสูตรแบบยุโรปแล้ว แต่ผมไม่ยืนยันว่า เลขอารบิคที่ปรากฏในพระจิตรลดาดังกล่าวจะทันหลวงปู่โตหรือไม่ เพราะผมยังไม่พบหลักฐานการสร้างพระชุดนี้ เพียงแต่คาดคะเนตามที่พระอาจารย์...(รูปหนึ่ง...)... บอกว่าพระกริ่งจีนอธิษฐานจิตโดยหลวงปู่โต และในคราวเดียวกัน พระจิตรลดาเนื้อทองก็เสด็จมาทางอากาศตามที่พระอาจารย์....อัญเชิญมาเช่นกัน แต่พระเหล่านั้นเป็นของญาติธรรม มิใช่ของผม ผมจึงมิได้ตรวจสอบภายในได้ จึงขอแสดงความคิดเห็นไปตามนี้ก่อน หากมีข้อมูลใหม่จะได้นำมาบอกกล่าวกันอีกครั้งครับ​

ขอเจริญในธรรม
ดร.นนต์
14 กพ. 2555 ​

 

เรียนคุณ D-Crew

พระสมเด็จนางพญา รุ่นนี้ เรียกชื่อเช่นนี้ตามกล่องที่บรรจุพระและเอกสารที่เผยแพร่ครับ
ผมเข้าใจ(เอาเอง)ว่า อาจเป็นเพราะ เป็นรุ่น สก (สมเด็จพระบรมราชินีนาถ) จึงมีคำว่าสมเด็จ

สำหรับสมเด็จจิตรลดาอุณาโลม รุ่นนี้ ผมขออภัยครับที่เรียบเรียงชื่อผิดไปนิด ไม่ได้ตรวจสอบคำให้ถูกต้อง แต่เรียกตามชื่อกล่องบรรจุพระและเอกสารเผยแพร่
เรียกสมเด็จพระอุณาโลม ทรงจิตรลดาครับ

ขอบคุณครับ

 

พระจิตรลดา

พระจิตรลดาองค์นี้ เจ้าของให้ผมบูชา เมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2552
ผมได้ถ่ายรูปเก็บไว้ดังรูปที่ 1-2
จนกระทั้งเมื่อปลายปี 2554 ผมถ่ายรูปเก็บไว้ ดังรูปที่ 3-4-5

ลองพิจารณาดูครับ

 

ข้อความของท่านผู้อาวุโสผู้ครอบครองพระเครื่องมากอีกผู้หนึ่งของเมืองไทย ได้ส่งข้อความยืนยันผลการตรวจเนื้อโลหะในพระจิตรลดาเนื้อทอง จากสถาบันวิจัยอัญมณีแห่งชาติ ตามข้อความดังต่อไปนี้
................................................

ผมเคยนำไปตรวจเนื้อทองคำ จำนวน 5 องค์ พบว่า

ที่มีตอกตัวเลขอารบิค องค์ใหญ่ จำนวน 2 องค์
(ของผมหมายเลข 9 และ 35) มีเนื้อทองคำ 60%

องค์เล็ก หมายเลข 9 (ผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นคู่กับองค์ใหญ่ หมายเลข 9) เนื้อทอง 50%

ไม่มีการตอกหมายเลข องค์ใหญ่ 1 องค์ เนื้อทอง 50%

องค์เล็กที่ไม่มีตอกเลข เนื้อทอง 29%

 

ขอบคุณครับที่ช่วยขยายความผมไม่รู้จริงๆ
ขอบคุณท่าน ด.ร. และท่านน้องครับ

 

ผมมีหลวงพ่อเงินเนื้อทอง ( น่าจะทองบางสะพาน ตามความเข้าใจ )
ส่วนใต้ฐานเป็นมุก จปร เรียนถามครับครับว่าเป็นรุ่นเดียวกันหรือเปล่าครับ
ท่านนนต์ ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

 

อื้มมมม!
หลวงพ่อเชียงแสนน้อย หนักคอกว่าปกติที่ห้อยพระกริ่งหรือองค์ดำ
อิทธิคุณให้ 5 ดาว ชักอิจฉาคุณถวัลย์แล้วซี หึหึ!​

 

พระพุทธชินราช

พระเนื้อชิน แต่ไม่ชัดเจนมีหน้ามีตาเท่าของท่านสมบัติ
แต่กรอบเป็นกรอบเก่าครับ

 

ห้อยเหรียญเนื้อเงินเลยหรือเปล่าครับ หุหุ

1. เหรียญแรกในชีวิต เป็นของหลวงพ่อปลัดเสน วัดไสกระดาน เพชรบุรี
ศิษย์เอกหลวงพ่อแดง วัดเขาบันไดอิฐ
(ไม่น่าเชื่อว่ายังจำชื่อท่านได้ ผมห้อยจนห่วงขาด ข้างหลังเลือน)

ภาพจาก internet พึ่งจะบูชามาเมื่อคืน หึหึ!
2. ต่อมาเป็นเหรียญของหลวงพ่อผาง จ.ขอนแก่น


3. ต่อมาเป็นเหรียญของหลวงปู่ฝั้น จ.สกลนคร (น่าจะรุ่น 10)
4. ต่อมาเป็นเหรียญของหลวงปู่แหวน จนจบ ป.6 แล้วบวชเณร (ห้ามห้อยพระ)
5. ค่อยมาเริ่มห้อยหลวงพ่อพระพุทธชินราช รุ่นปฏิสังขรณ์ ตอน ม.5


6. และเหรียญหล่อนาคปรกหลังยันต์กลับ เนื้อนวะของหลวงพ่อเชิญ วัดโคกทอง (ปี 39-52)

ซึ่งเป็นเหรียญที่ผมกับเพื่อนซิ่งมอไซต์จาก กท. มาบูชารับกับมือและรับเป่ายันต์เกราะเพชร
จากหลวงพ่อเลย (วาระเสาร์ 5 ปี 39) เป็นเหรียญที่ผมติดตัวและแคล้วคลาดมาตลอด (วัยคะนอง)

(ยันต์กลับหัว)
7. และเหรียญนี้..ทำให้รู้จักองค์หลวงปู่ทวดมากยิ่งขึ้น


8. หลวงพ่อปาน วัดคลองด่าน


9. กริ่ง 08 หลวงพ่อพระพุทธโสธร


10. จนมาพบพระพิมพ์สายวัง (ปี 52) ค่อยเปลี่ยนพระพิมพ์มาเรื่อยๆ (เกินซาวองค์)
11. ก็คิดอยู่ลึกๆว่า หลวงพ่อทองคำเชียงแสน คงเป็นองค์สุดท้ายแล้วหล่ะ หึหึ

ปล:
- พระพุทธปฐวีธาตุ นรธ.ต้องอาราธนาติดตัวเป็นหลักเจ๊า
- ข้อมูลเพิ่มเติมที่ http://thamasenapakdee.blogspot.com/

 

-----------------------------------------
มาดูประวัติศาสตร์ว่า(เรา)ประเทศไทย โบราณรู้จักเลขอารบิดหรือไม่?
-----------------------------------------
ยกตัวอย่าง[FONT=&quot] ความสัมพันธ์ระหว่างไทยกับสาธารณรัฐโปรตุเกส[/FONT][FONT=&quot]ความสัมพันธ์ทางการทูต[/FONT]
[FONT=&quot] โปรตุเกสเป็นชาติตะวันตกชาติแรกที่เริ่มเข้ามาติดต่อกับไทยในสมัยกรุง ศรีอยุธยา เมื่อปี ค.ศ.1511 ในรัชสมัยของสมเด็จพระรามาธิบดีที่ 2 ได้มีการติดต่อค้าขายและร่วมมือกันหลายด้านด้วยดี สมเด็จพระไชยราชาธิราชได้พระราชทานที่ดินแก่ชาวโปรตุเกสที่อาศัยอยู่ในพระ นครศรีอยุธยา ซึ่งเรียกกันทั่วไปว่าบ้านโปรตุเกส และต่อมาพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยได้พระราชทานที่ดินฝั่งตะวันออก ของแม่น้ำเจ้าพระยาให้แก่โปรตุเกส เมื่อปี ค.ศ.1820(พ.ศ.2363) อันเป็นที่ตั้งของสถานเอกอัครราชทูตโปรตุเกสในปัจจุบัน ดังนั้น โปรตุเกสจึงนับเป็นประเทศยุโรปที่มีความสัมพันธ์กับไทยมานานที่สุดเกือบ 5 ศตวรรษไทยและโปรตุเกสได้มีการสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตเมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1859(พ.ศ.2402) ซึ่งทั้งสองประเทศได้ลงนามในสนธิสัญญาทางไมตรี การพาณิชย์ และการเดินเรือ (Treaty of Friendship, Commerce and Navigation)

ในปี พ.ศ. 2554 เป็นปีที่ครบรอบความสัมพันธ์ 500 ปี ไทย-โปรตุเกส[/FONT]

--- คนไทยรู้จักเลขอารบิดมีบันทึกสมัยอยุธยายาวนานไม่น้อยกว่า 500 ปี
--- สมัยรัตนโกสินทร์ได้กล่าวไว้ในสมัย ร.2 เข้ามาตั้งถิ่นฐานมีบันทึกไว้ พ.ศ.2363
--- ดังนั้นตัวพระนางพญาที่พบ เนื้อผง เนื้อโลหะ เนื้อทองคำผสม และพระนางพญาพิมพ์พิเศษเนื้อทองคำฝังลูกแก้วนาคา(เม็ด)องค์เล็กๆ ได้สร้างในสมัย ร.4 พบเห็นตัวเลขด้านหลังขององค์พระนางพญาเนื้อทองคำผสมเป็นเลขอารบิด ซึ่งเป็นการแสดงจำนวนตัวเลขจำนวนองค์พระ...ที่สร้าง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด
--- ที่ควรศึกษาและปฏิบัติเมื่อถึงแล้วจะรู้เองว่า...ใครสร้าง...ใครอธิษฐานจิต...วาระปี พ.ศ.ใด...พลังอนุภาพเด่นและมีด้านใด...รังสีออร่าที่มองเห็นมีสีอะไรบ้าง... เรื่องเหล่านี้เป็นของแถมเล็กๆน้อยๆเท่านั้น...ดังคำกล่าวที่ว่า "ปฏิบัติเอง ได้เอง รู้เอง จะบอกหรือบังคับให้คนที่ไม่รู้ให้มารู้ตามย่อมเป็นไปไม่ได้"
ธรรมสวัสดี
ดร.ณัฐชัย

 

พูดถึงองค์พระธาตุดอยสุเทพ ในวันศุกร์นี้ผมเดินทางขึ้นไปทำธุระเชียงใหม่
คิดว่าจะแวะกราบสักการะองค์พระธาตุลำปางหลวง จ.ลำปาง
และองค์พระธาตุหริภุณไชย จ.ลำพูน
จากนั้นก็ขึ้นไปสักการะองค์พระธาตุดอยสุเทพ จ.เชียงใหม่
หากเป็นไปตามแผนก็คงดีและมีภาพกลับมาฝากญาติธรรมครับ

 

ยินดีด้วยครับผมที่มีสิ่งสูงค่าไว้บูชา

สิ่งที่ปรากฏในองค์พระ เป็นเครื่องรับรองฯได้ดีครับ หึหึ

 

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปัน(ภาพ) หลวงพ่อพระพุทธชินราชใบเสมา องค์พิเศษนี้ครับ

 

งดงามมากทุกองค์เลยครับ เข้าตาจนเจ็บตาไปหมด คงต้องหายาแก้ หุหุ..

 

สมัยนั้น เนื้อเงิน ไม่ถึงมือผมหรอกครับ คงได้แต่อัลปาก้าบ่ดาย

(ก็คิดอยู่ลึกๆว่า หลวงพ่อทองคำเชียงแสน คงเป็นองค์สุดท้ายแล้วหล่ะ หึหึ...) ผมว่ายังคิดได้ลึกกว่านั้นอีกนะ ฮ่า... (สุดท้ายของสุดท้าย............)

 

หลวงปู่สุข ดังมากทางบ้าน สมัยพายุเกรลงภาคใต้แล้วรอดชีวิตมาเพราะห้อยเหรียญของท่าน
คนอิสานนิยมห้อยเหรียญประมาณว่า...ต้องติดเนื้อครับ หึหึ!

ท่านก็เลยแก้ไขโดยเคลือบให้ซะเลยนี่...เข้ากับทองดี

เหรียญยันต์ดวงก็ดังมาตามลำดับ เรื่องโชคลาภ เงินทอง มหานิยม

หลวงพ่อพระครูศิริวรรณาภรณ์ พระอุปัชฌาจารย์ของผม เป็นเพื่อนกับคุณพ่อสมัยเป็นเณร


ปล: ละสังขารแล้วทั้งสองรูป รูปแรกกระดูกกลายเป็นแก้ว (ประวัติ)

 

เอ๊า...แม่นว่า?

​

พูดถึงตรงนี้ก็นึกถึงถ้อยคำที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์พูดถึงหลักการคัดเลือกพระพุทธรูปมาเป็นพระประธานว่า...
- พระพักตร์ต้องดูอิ่มและเต็ม
- เวลาขัดสมาธิแล้ว ฐานต้องกว้าง ดูสง่างาม
- และสมส่วน
- จึงจะมีพลานุภาพมาก
- สรุปสั้นๆ ให้ไปดูหลวงพ่อพระพุทธชินราชเป็นแบบคร๊าบผม

 

ประวัติพระอานนท์เถระ

เอตทัคคะในทางผู้เป็นพหูสูต​

พระอานนท์ พระราชโอรสของพระสุกโกทนะ ผู้เป็นพระอนุชาของพระเจ้าสุทโธทนะ พระมารดา พระนามว่า พระนางกีสาโคตมี พระเถระท่านมีศักดิ์เป็นพระอนุชาของพระบรมศาสดา (พระราชโอรสของพระเจ้าอา) เมื่อสมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสรู้แล้ว ในพรรษาที่ ๒ ได้เสด็จกลับไปโปรดพระพุทธบิดา และพระประยูรญาติวงศ์ศากยะ ณ นครกบิลพัศดุ์ ในครั้งนั้น บรรดาศากยราชิกูลได้ทรงเลื่อมใสศรัทธา ต่างได้ถวายพระโอรสของตนให้ออกบวชตามเสด็จ ยังเหลือแต่ศากยกุมารเหล่านี้ คือ เจ้าชายมหานามะ เจ้าชายอนุรุทธะ เจ้าชายภัททิยะ เจ้าชายภัคคุ เจ้าชายกิมพิละ เจ้าชายอานนท์ และเจ้าชายเทวทัต ครั้นพระพุทธองค์ประทับอยู่กรุงกบิลพัศดุ์พอสมควรแก่กาล แล้วก็เสด็จจาริกต่อไปยังที่อื่น

ศากยกุมารเหล่านี้ได้ถูกพระประยูรญาติวิจารณ์ว่า เหตุที่ไม่ออกผนวชตามเสด็จนั้น คงจะไม่ถือว่าตนเองเป็นพระประยูรญาติของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากระมัง เจ้าชายมหานามะได้ฟังดังนั้นเกิดละอายพระทัย จึงได้ไปปรึกษากับเจ้าชายอื่นๆ ในที่สุดตกลงกันว่าจะออกผนวชตามเสด็จ โดยเจ้าชายมหานามะไม่อาจบวชได้ เนื่องจากจะต้องเป็นกษัตริย์ต่อไป จึงให้พระอนุชาคือเจ้าชายอนุรุทธะออกผนวชแทน ศากยกุมารทั้ง 6 องค์ มีพระอานนท์ เป็นต้นรวมทั้งอุบาลี ซึ่งเป็นกัลบก(ช่างตัดผม ช่างโกนผม) รวมเป็น 7 ท่าน ได้ตามเสด็จพระพุทธองค์ เพื่อขอบรรพชาอุปสมบท และได้เข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าที่อนุปิยอัมพวัน เขตอนุปิยนิคม แคว้นมัลละ แล้ว กราบทูลว่า

“พระพุทธเจ้าข้า พวกหม่อมฉันเป็นเจ้าศากยะยังมีมานะ ความถือตัวอยู่ อุบาลีผู้นี้เป็น นายภูษามาลา เป็นผู้รับใช้ของหม่อมฉันมานาน ขอพระผู้มีพระภาคจงให้อุบาลีผู้เป็นภูษามาลานี้บวชก่อนเถิด พวกหม่อมฉันจักทำการอภิวาท ลุกรับ อัญชลีกรรม สามีจิกรรม แก่อุบาลีผู้เป็นภูษามาลานี้ เมื่อเป็นอย่างนี้ ความถือตัวว่าเป็นศากยะ ของพวกหม่อมฉันผู้เป็นศากยะจักเสื่อมคลายลง” ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคโปรดให้อุบาลีผู้เป็นภูษามาลาบวชก่อน ให้ศากยกุมารเหล่านั้นผนวชต่อในภายหลัง พระอุปัชฌายะของท่าน พระอานนท์ ชื่อพระเวลัฏฐสีสเถระ

ในช่วงปฐมโพธิกาลหลังจากตรัสรู้แล้ว ๒๐ พรรษานั้น ยังไม่มีพระภิกษุใดปฏิบัติรับใช้พระพุทธองค์เป็นประจำ มีแต่พระภิกษุผลัดเปลี่ยนวาระกันปฏิบัติ เช่น พระนาคสมาละ พระนาคิตะ พระอุปวาณะ พระสาคตะ และพระเมฆิยะ เป็นต้น บางคราวการผลัดเปลี่ยนบกพร่ององค์ที่ปฏิบัติอยู่ออกไป แต่องค์ใหม่ยังไม่มาแทน ทำให้พระพุทธองค์ต้องประทับอยู่ตามลำพังขาดผู้ปฏิบัติ บางครั้งพระภิกษุผู้ปฏิบัติ ก็ดื้อดึงขัดรับสั่งของพระพุทธองค์ เช่น ครั้งหนึ่ง เป็นวาระของพระนาคสมาลเถระ ท่านได้ตามเสด็จพระพุทธองค์ไปทางไกลพอถึงทาง ๒ แพร่ง พระเถระกราบทูลว่า

“ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ขอพระองค์เสด็จไปทางนี้เถิด พระเจ้าข้า”
“อย่าเลย นาคสมาละ ไปอีกทางหนึ่งจะดีกว่า”

พระนาคสมาละ ไม่ยอมเชื่อฟังพระดำรัส ขอแยกทางกับพระพุทธองค์ ทำท่าจะวางบาตรและจีวรของพระผู้มีพระภาคที่พื้นดิน พระพุทธองค์จึงตรัสว่า
“นาคสมาละ เธอจงส่งบาตรและจีวรมาให้ตถาคตเถิด”

พระนาคสมาละ ถวายบาตรและจีวรแด่พระพุทธองค์แล้วแยกทางเดินไปตามที่ตนต้องการ ไปได้ไม่ไกลนักก็ถูกพวกโจรทำร้ายจนศีรษะแตก แล้วแย่งชิงเอาบาตรและจีวรไป ทั้งที่เลือดอาบหน้ารีบกลับมาเฝ้าพระบรมศาสดา กราบทูลเล่าเรื่องให้ทรงทราบ พระพุทธองค์จึงตรัสว่า

“อย่าเสียใจไปเลย นาคสมาละ ตถาคตห้ามเธอก็เพราะเหตุนี้”

พระพุทธองค์ ได้รับความลำบากพระวรกายเพราะถูกปล่อยให้ประทับอยู่ตามลำพังหลายครั้ง จึงมีพระดำรัสรับสั่งให้ภิกษุสงฆ์เลือกสรรภิกษุทำหน้าที่ปฏิบัติพระองค์เป็นประจำ ภิกษุทั้งหลายมีฉันทามติมอบหมายให้พระอานนท์เถระ รับหน้าที่เป็นพุทธอุปัฏฐากตลอดกาลเป็นนิตย์ ด้วยเห็นว่าท่านเป็นผู้มีสติปัญญา ขยัน อดทน รอบคอบ และเป็นพระญาติใกล้ชิด ย่อมจะทราบพระอัธยาศัยเป็นอย่างดีแต่ก่อนที่พระเถระจะตอบรับทำหน้าที่เป็นพุทธอุปัฏฐากนั้น

​

ท่านได้กราบทูลขอพร ๘ ประการ จากพระบรมศาสดา ดังนี้:-

๑ ขออย่าประทานจีวรอันประณีตแก่ข้าพระองค์
๒ ขออย่าประทานบิณฑบาตอันประณีตแก่ข้าพระองค์
๓ ขอได้โปรดอย่าให้ข้าพระองค์อยู่ในที่ประทับของพระองค์
๔ ขอได้โปรดอย่าพาข้าพระองค์ไปในที่นิมนต์
๕ ขอพระองค์จงเสด็จไปสู่ที่นิมนต์ ที่ข้าพระองค์รับไว้
๖ ขอให้ข้าพระองค์พาบริษัทที่มาจากแดนไกลเข้าเฝ้าพระองค์ได้ในขณะที่มาถึงแล้ว
๗ ถ้าข้าพระองค์เกิดความสงสัยขึ้นเมื่อใดขอให้ข้าพระองค์เข้าเฝ้าทูลถามความสงสัยได้เมื่อนั้น
๘ ถ้าพระองค์แสดงพระธรรมเทศนาเรื่องใด ในที่ลับหลังข้าพระองค์ขอได้โปรดตรัสพระธรรมเทศนาเรื่องนั้น แก่ข้าพระองค์อีกครั้ง

พระบรมศาสดา ได้สดับคำกราบทูลขอพรของพระอานนท์เถระแล้ว ได้ตรัสถามถึงคุณและโทษของพร ๘ ประการว่า:-
“ดูก่อนอานนท์ เธอเห็นคุณและโทษอย่างไร จึงขออย่างนั้น ?”
“ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ถ้าข้าพระองค์ไม่ได้รับพรข้อที่ ๑-๔ ข้างต้น ก็จะมีคนพูดติฉินนินทา ได้ว่า พระอานนท์ ปฏิบัติบำรุงอุปัฏฐากพระบรมศาสดา จึงได้ลาภสักการะมากมายอย่างนี้ การปฏิบัติอุปัฏฐากมิได้หนักหนาอะไรเลย และถ้าข้าพระองค์ไม่ได้รับพรข้อที่ ๕-๗ ก็จะมีคนพูดได้อีกว่าพระอานนท์ จะบำรุงอุปัฏฐากพระบรมศาสดาไปทำไม แม้กิจเพียงเท่านี้ พระพุทธองค์ก็ไม่ทรงอนุเคราะห์ อนึ่ง โดยเฉพาะถ้าข้าพระองค์ไม่ได้รับพรข้อสุดท้ายแล้ว หากมีผู้มาถามข้าพระองค์ว่า ธรรมข้อนี้พระพุทธองค์ทรงแสดงที่ไหน ถ้าข้าพระองค์ไม่ทราบ เขาก็จะตำหนิได้ว่าพระอานนท์ติดตามพระบรมศาสดาไปทุกหนแห่ง ดุจเงาตามพระองค์ แต่เหตุไฉนจึงไม่รู้แม้แต่เรื่องเพียงเท่านี้ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เห็นคุณและโทษ ดังกล่าวมานี้ จึงได้กราบทูลขอพรทั้ง ๘ ประการนั้น พระเจ้าข้า”

พระบรมศาสดา เมื่อได้สดับคำชี้แจงของพระอานนท์แล้ว จึงประทานสาธุการ และพระราชทานอนุญาตให้ตามที่ขอทุกประการตั้งแต่นั้นมา ท่านพระอานนท์ได้รับตำแหน่ง ท่านก็ได้อุปัฏฐากพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยดี กิจที่ท่านทำเป็นประจำแก่พระพุทธเจ้า คือ ถวายน้ำ 2 อย่าง คือ น้ำเย็นและน้ำร้อน ถวายไม้สีฟัน 3 ขนาด นวดพระหัตถ์และพระบาท นวดพระปฤษฏางค์ ปัดกวาดพระคันธกุฏี และบริเวณพระคันธกุฏี ในตอนกลางคืนท่านกำหนดเวลาได้ว่า เวลานี้พระพุทธองค์ทรงต้องการอย่างนั้นอย่างนี้แล้วเข้าเฝ้า เมื่อเฝ้าเสร็จก็ออกมาอยู่ยาม ณ ภายนอกพระคันธกุฏี ในคืนหนึ่ง ๆ ท่านถือประทีปด้ามใหญ่เวียนรอบบริเวณพระคันธกุฏีถึง 8 ครั้ง ท่านคิดว่าหากท่านง่วงนอน เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสเรียกท่านจะไม่สามารถขานรับได้ ฉะนั้น จึงไม่ยอมวางประทีปตลอดทั้งคืน

พระอานนท์นั้นเป็นผู้มีความจงรักภักดีต่อสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นอย่างยิ่ง ท่านยอมสละชีพของท่านเพื่อสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ อย่างเช่น เมื่อพระเทวทัตได้วางอุบายจะปลงพระชนม์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยมอมเหล้าช้างนาฬาคิรี ซึ่งกำลังตกมัน แล้วปล่อยออกไปในขณะที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จออกบิณฑบาต โดยมีพระอานนท์เป็นปัจฉาสมณะ เมื่อช้างนาฬาคิรีวิ่งเข้ามาทางพระพุทธองค์ พระอานนท์จึงได้เดินล้ำมาเบื้องหน้าพระศาสดา ด้วยคิดหมายจะเอาองค์ป้องกันสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้มีพระพุทธดำรัสให้พระอานนท์หลีกไป อย่าป้องกันพระองค์เลย แต่พระอานนท์ได้กราบทูลว่า

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ชีวิตของพระองค์มีค่ายิ่งนัก พระองค์อยู่เพื่อเป็นประโยชน์แก่โลก เป็นดวงประทีปของโลก เป็นที่พึ่งของโลก ของพระองค์อย่าเสี่ยงกับอันตรายครั้งนี้เลย ชีวิตของข้าพระองค์มีค่าน้อย ขอให้ข้าพระองค์ได้สละสิ่งซึ่งมีค่าน้อยเพื่อรักษาสิ่งที่มีค่ามาก เหมือนสละกระเบื้อง เพื่อรักษาซึ่งแก้วมณีเถิดพระเจ้าข้าฯ”

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสว่า

“อย่าเลยอานนท์ บารมีเราได้สร้างมาดีแล้ว ไม่มีใครสามารถปลงชีวิตของตถาคตได้ ไม่ว่าสัตว์ดิรัจฉานหรือมนุษย์หรือเทวดามารพรหมใด ๆ”

ในขณะนั้นช้างนาฬาคิรีวิ่งมาจนจะถึงพระองค์ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว พระองค์จึงได้แผ่พระเมตตาจากพระหฤทัย ซึ่งไปกระทบกับใจอันคลุกอยู่ด้วยความมึนเมาของช้างนาฬาคิรีได้ ช้างใหญ่หยุดชะงัก ใจสงบลงและหมอบลงแทบพระบาท พระพุทธองค์ทรงใช้พระหัตถ์ลูบที่ศีรษะพญาช้าง พร้อมกับตรัสว่า

“นาฬาคิรีเอ๋ย เธอกำเนิดเป็นดิรัจฉานในชาตินี้ เพราะกรรมอันไม่ดีของเธอในชาติก่อนแต่งให้ เธออย่าประกอบกรรมหนัก คือทำร้ายพระพุทธเจ้าเช่นเราอีกเลย เพราะจะมีผลเป็นทุกข์แก่เธอตลอดกาลนาน”
ช้างนาฬาคิรีน้ำตาไหลพราก น้อมรับฟังพระพุทธดำรัสด้วยอาการดุษฎี

พระอานนท์เถระ ได้ปฏิบัติพระพุทธองค์อย่างใกล้ชิด มิได้ประมาทพลาดพลั้ง ได้ฟังพระธรรมเทศนาทั้งที่ทรงแสดงแก่ตนและผู้อื่น ทั้งที่แสดงต่อหน้าและลับหลัง อีกทั้งท่านเป็นผู้มีสติปัญญาทรงจำไว้ได้มาก จึงเป็นผู้ฉลาดในการแสดงธรรม พระบรมศาสดาทรงยกย่องท่านในตำแหน่งเอตทัคคะเป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งปวงถึง ๕ ประการ คือ เป็นพหูสูต เป็นผู้มีสติ เป็นผู้มีคติ เป็นผู้มีความเพียร และเป็นพุทธอุปัฏฐาก

ในกาลที่พระพุทธองค์ใกล้ปรินิพพาน พระอานนท์เถระมีความน้อยเนื้อต่ำใจที่ตนยังเป็นพระโสดาบันอยู่ อีกทั้งพระบรมศาสดาบรมครูก็จะเสด็จเข้าสู่พระปรินิพพานในอีกไม่ช้า จึงหลีกออกไปยืนร้องไห้แต่เพียงผู้เดียวข้างนอก พระพุทธองค์รับสั่งให้ภิกษุไปเรียกเธอมาแล้ว ตรัสเตือนให้เธอคลายทุกข์โทมนัสพร้อมทั้งตรัสพยากรณ์ว่า....

“อานนท์ เธอจะได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ ในวันทำปฐมสังคายนา”

เมื่อพระบรมศาสดาปรินิพพานแล้ว พระมหากัสสปเถระได้นัดประชุมพระอรหันต์ขีณาสพ จำนวน ๕๐๐ องค์ เพื่อทำปฐมสังคายนา โดยมอบให้พระอานนท์รับหน้าที่วิสัชนาพระสูตรและพระอภิธรรม แต่เนื่องจากพระอานนท์ยังเป็นพระโสดาบันอยู่ ท่านจึงเร่งทำความเพียรอย่างหนักแต่ก็ยังไม่สำเร็จจนเกิดความอ่อนเพลีย ท่านจึงปรารภที่จะพักผ่อนอิริยาบถสักครู่ จึงเอนกายลงบนเตียง ในขณะที่เท้าพ้นจากพื้น ศีรษะกำลังจะถึงหมอน ท่านก็สำเร็จเป็นพะอรหันต์ในระหว่างอิริยาบถทั้ง ๔ คือ ไม่ได้อยู่ในอิริยาบถอย่างใดอย่างหนึ่งทั้ง ๔ อย่าง คือ อิริยาบถยืน เดิน นั่ง หรือนอน นับว่าท่านบรรลุเป็นพระอรหันต์แปลกกว่าพระเถระรูปอื่น ๆ

พระอานนท์เถระ ดำรงอายุสังขารอยู่นานถึง ๑๒๐ ปี พิจารณาเห็นว่าสมควรที่จะปรินิพพานได้แล้ว ท่านจึงเชิญญาติทั้งฝ่ายศากยะและฝ่ายโกลิยะ ไปที่ริมฝั่งแม่น้ำโรหิณี ซึ่งกั้นเขตแดนระหว่างกรุงกบิลพัสดุ์ และกรุงเทวทหะ ก่อนที่จะปรินิพพาน ท่านเหาะขึ้นไปบนอากาศได้แสดงธรรมสั่งสอนเทวดาและพระประยูรญาติทั้งสองฝ่าย ตลอดทั้งพุทธบริษัทอื่น ๆ เมื่อจบพระธรรมเทศนาแล้วท่านได้ตั้งสัตยาธิษฐานว่า....

“เมื่ออาตมานิพพานแล้ว ขอให้อัฐิธาตุของอาตมานี้จงแยกออกเป็น ๒ ส่วน จงตกลงที่ฝั่งกรุงกบิลพัสดุ์ ของพระประยูรญาติฝ่ายศากยวงศ์ ส่วนหนึ่ง และจงตกที่ฝังกรุงเทวทหะของพระประยูรญาติฝ่ายโกลิยวงศ์ส่วนหนึ่ง เพื่อป้องกันมิให้พระประยูรญาติทั้งสองฝ่ายทะเลาะวิวาทกันเพราะแย่งอัฐิธาตุ”

ครั้นอธิษฐานเสร็จแล้ว ก็ดับขันธปรินิพพาน ณ เบื้องบนอากาศ ในท่ามกลางแม่น้ำโรหิณี เตโชธาตุก็เกิดขึ้น เผาสรีระของท่านเหลือแต่กระดูกและแยกออกเป็น ๒ ส่วน แล้วตกลงบนพื้นดินของ ๒ ฝั่งแม่น้ำโรหิณีนั้นสมดังที่ท่านอธิษฐานไว้ทุกประการ

พระธาตุของพระอานนท์เถระ
สัณฐานดั่งใบบัวเผื่อน พรรณดำดั่งน้ำรัก หรือสีขาวสะอาดดั่งสีเงิน
กราบ กราบ กราบ​

​