หนูเผลอตบแม่คืนเพราะความโมโห ช่วยหนูด้วยค่ะ

หลักจิตวิทยามันใช้ได้แค่เปลือกนอกครับ แต่มันไม่ใช่แก่นสาร

 

กราบพระรัตนตรัยจุดธูปกลางแจ้ง16ดอกสารภาพบาปต่อฟ้าดิน ไปกราบขอขมาคุณแม่ให้ท่านอโหสิให้ แล้วตั้งสัจจะว่าจะมีสติมากกว่านี้ไม่ทำผิดอีก คงพอผ่อนวิบากลงได้ระดับหนึ่ง เพราะสิ่งที่หนูทำเป็นการขาดสติ มิได้เจตนาซึ่งจักเป็นอนันตริยกรรม ต่อไปก็ทำดีกับท่านมากๆนะคับขอให้เจริญในธรรมคับ

 

เรื่องความผิดหรือเป็นบาปอย่างไรนั้น หลายท่านคงเห็นตรงกันและน้องคงจะพอทราบแนวทางบ้างแล้วนะ ว่าควรทำอย่างไรต่อกับคุณแม่
แต่ผมขอเสนอมุมมองของความเป็นพ่อแม่บ้างครับ ว่าควรอบรมลูกอย่างมีสติ อย่าใช้อารมณ์มากเกินไป เพราะบางทีพ่อแม่อาจเป็นฉนวนเหตุให้ลูกทำกรรมชั่วโดยไม่ตั้งใจ

 

กราบขอโทษท่านนะคะ ยังไงท่านก็เป็นแม่ ผู้เป็นแม่ไม่มีทางโกรธหรือเกลียดลูกหรอกค่า พี่เคยผ่านวัยเรามาก่อนเวลาว่าแม่บอกหรือสอนอะไรจะหาว่าแม่ไม่เข้าใจ ขี้บ่น หาว่าแม่ไม่รัก แต่จริงๆท่านรักเรานะคะ หลายๆคนบอกว่าเราจะเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ก็ต่อเมื่อเรามีลูก แต่พี่ว่าไม่ต้องรอให้เรามีลูกหรอกค่า เพราะเมื่อเราโตขึ้นเราจะรู้ได้โดยอัตโนมัติค่าว่า สิ่งที่ท่านสอนท่านบ่นเพราะท่านรักเรานะคะ

 

หลวงตามหาบัวท่านไดัเมตตาสอนไว้พอจำได้โดยย่อว่า พ่อแม่ให้ชีวิต มีบุญคุหณอยากที่จะทดแทน ดังนั้นลูกควรต้องทำตัวเปรียบเหมือนผ้าขี้ริ้ว ไม่ว่าพ่แม่จะถูกผิดอย่างไร ว่ากล่าวด้วยเหตุผลผิดถูกอย่างไร ลูกครวนิ่งเฉย ไม่ว่ากล่าวตำหนิโทษท่าน สรุปแล้วท่านอยู่สูงเหนือชีวิตเราเราไม่ควรแม้แต่จะคิดตำหนิท่าน ถึงแม้ท่านทำสิ่งไม่ถูกต้อง ซออนุญาติถ่ายทอดเพี่อให้น้องวางใจและการกระทำต่อบุพการีอย่างที่ควรในโอกาสต่อไป สิ่งที่ผ่านไปแก้ไขไม่ได้ หากสำนึกก็ขอขมาต่อท่านและตั้งใจทำวันต่อไปให้ดีนะคะ อย่าไปกลัดกลุ้มใจสิ่งที่ผ่านไปให้เกิดทุกข์เลย นอดจากไม่มีประโยชน์ยังเกิดโทษแก่จิตใจ เริ่มใหม่นะคะ ทุกคนย่อมเคยผิดผลาด อย่างน้อยมีสำนึกถือว่ายังไม่สายเกินแก้

 

เนี่ยแหละครับสังคมไทยเราปลูกฝังว่า"ผู้ใหญ่ถูกเสมอ"

ผมคิดว่าครั้งนี้ผิดทั้ง2ฝ่ายนะครับ

แม่คุณผิดเพราะใช้อารมณ์รุนแรงใส่คุณ ทำร้ายคุณ ด่าด้วยวาจารุนแรง ก็ผิดกรรมบถแล้ว สรุปว่าบาป

ส่วนคุณเองก็เถียงและลงมือกับแม่คุณ ก็บาป

สรุปว่าไม่มีใครถูกไปซะหมด

คุณควรจะพาแม่เข้าวัดทำบุญอุทิศส่วนกุศล ทำบุญมากๆ กรรมหนัก เป็น เบา จากเบา เป็นหาย

 

เป็นกรรมที่ขออโหสิได้นะ

 

เราแก้ไขตัวเองได้ แต่แก้ไขคนอื่นไม่ได้
เราเปลี่ยนตัวเองได้ แต่เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้
ถึงแม่จะผิด แต่ท่านก็คงไม่ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้
ฉะนั้น ไม่มีประโยชน์ที่จะไปบอกว่าแม่ก็ผิด
สำคัญที่ลูก...
สำนึกผิด แล้วก็ไปขอขมาท่าน(อย่างจริงใจ)
ไม่มีแม่ที่ไหนใจแข็งกับลูกได้นานหรอก
พี่ว่า...หนูน่ะกล้าทำป่าว ขอโทษแม่น่ะ (บางคนมัวแต่อาย หรือไม่ก็ทิฐิอยู่นะ)
อย่ารอให้สายเกินไปนะจ๊ะ.....ขอเตือน

 

พระอรหันต์ของบ้าน เข้าไปกราบเท้าและนำน้ำไปล้างเท้าท่าน คุณจะเห็นน้ำตาของท่านและคุณก็จะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง ขอเป็นกำลังใจค่ะ

 

ไปกราบขอขมา แล้ว ขอลา จากบ้านไป อย่าได้อยู่ใกล้ให้มีปัญหาเลย ผมก็ใช้วิธีนี้แหละ เป็นกรรมของเค้าเอง ถ้าทำไม่ดีจะมีใครมาอยู่ใกล้ ถ้าไม่ดีกับเราก็ไม่ต้องอยู่ใกล้ แค่นี้แหละ

 

เห็นด้วยนะ ถ้าไม่มีวิธีอื่นแล้ว การอยู่ห่างกันเป็นผลดีแก่กันทั้งสองฝ่าย
ของเราไม่ได้มีเหตุทะเลาะนะ แต่รู้สึกว่าอยู่ด้วยนานๆ แล้วท่านไม่ได้พักผ่อน
ขนาดเราโตมีครอบครัวแล้ว เขาเป็นห่วงเรามากเกินไป พอจะนั่งว่างๆ ท่านก็บอกว่ากินนี่สิ นั่งเก้าอี้ตัวนี้ดีกว่า ยกพัดลมมาให้บ้าง เป็นต้น
รู้สึกว่าอยู่กับแม่นานๆ ไม่สงบเลย แต่ท่านก็มีลูกคนอื่นๆ อยู่ด้วยเลยไม่มีอะไรมาก

 

ตอนนี้คุณแม่ยังไม่หายโกรธ เราก็พยายามอยู่ห่างๆ กันก่อน ถ้ารู้ว่าคุณแม่ชอบทานขนมอะไร ก็ซื้อไปฝากท่านนิดๆหน่อยๆ ซักพักท่านอารมณ์เย็นแล้วก็ค่อยไปขอขมา ไม่มีใครโกรธได้ตลอดไปหรอกค่ะ พ่อแม่ส่วนใหญ่ก็ยังเป็นปุถุชน ลูกส่วนใหญ่ก็ยังเป็นปุถุชน ใครๆ ก็ทำผิดทำพลาดกันได้ สำคัญว่าพอรู้ตัวว่าผิดเราก็พยายามแก้ไขอย่างเต็มที่ ไม่ช้าก็เร็วท่านก็ยกโทษให้เองแหละค่ะ ที่โกรธมากก็เพราะรักคุณมาก ที่คุณโกรธแม่มากจนคุมสติไม่อยู่ก็เพราะรักแม่มากเหมือนกัน ยิ่งรักมาก เวลาโกรธก็โกรธมาก ก็อาจจะใช้เวลาทำใจให้อภัยนานหน่อยเท่านั้นเอง หมั่นดูอารมณ์แม่เข้าไว้ วันไหนท่านอารมณ์ดีก็รีบๆ ไปขอขมาแล้วกันนะคะ ส่วนเรื่องที่ทำให้ทะเลาะกัน ลองไตร่ตรองดูแล้วกันค่ะ ว่าเรายอมลงให้ท่านได้บ้างไหม ไม่งั้นก็เดี๋ยวจะกลับมาทะเลาะกันใหม่นะ ถ้าคิดว่าลงไม่ได้ ก็จับเข่าพูดกันตรงๆ พูดกันดีว่าเรามีเหตุผลอย่างนี้นะ พูดกันดีๆ อาจจะต้องพูดกันหลายๆครั้งหน่อย (พยายามพูดอย่างนุ่มนวลหน่อยนะคะ) คุณแม่คงค่อยๆ รับได้เองแหละค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

แม่สวดพุทธมนต์อุทิศให้ลูกประจำเดือนเดียวจากลูกเลวก็กลายเป็นลูกดีได้ทั้งที่ลูกอยู่ต่างประเทศ พ่อแม่ไม่ดีให้แก้ที่ลูกหลวงพ่อจรัญท่านสอนไว้ ไปถือศีลภาวนาที่ไหนก็ได้แล้วอุทิศให้ท่าน ทำบ่อยๆไปเถอะแล้วจะรู้ว่าการมีชีวิตอยู่สภาพนี้จะทำอย่างไร

 

กลับไปขอโทษท่านนะคะ
:z1

 

ต้องระวังนะอย่าให้ท่านโกรธ หลวงพ่อท่านว่าพ่อแม่แช่งนี่เป็นผลเลยนะครับ

ลองกราบท้าวขอขมาให้ท่านอโหสิให้เรา อดีตผ่านไปแล้วช่างมัน ทำไปแล้ว

กังวลไปไม่เกิดประโยชน์ จากนี้ไปตั้งสัจจะว่าจะไม่ทำอีก ขอขมาท่านซะ

แล้วหันมาให้ทาน ถือศีล เจริญภาวนาครับ ท่านองคุลิมาลฆ่าคนเป็นพัน

ยังบรรลุธรรมได้ ตราบใดที่เรายังไม่ฆ่าแม่ ทางสวรรค์ นิพพานก็ยังหวังได้

สร้างความเพียรให้เต็มกำลัง อย่าให้หย่อนในความดีครับ

 

เรื่องเลวร้าย มันเกิดขึ้นแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเครียด รู้สึกสับสน อับจน เหมือนต้อนตนเองให้จนมุมไม่มีทางออก
ตั้งใจใหม่ เลิกพฤติกรรมเก่า ที่ทำให้เรากับแม่ทะเลาะกัน อย่าทำอีก....



สำนึกผิด พิจารณาทบทวน ถึงสาเหตุที่ทำให้ทะเลาะกัน ต่อไปจะไม่ทำให้ท่านโกรธ

หาวิธี ที่ทำให้ท่านหายโกรธเคือง เช่น ให้เงินท่านทุกเดือน ซื้อของถูกใจให้ท่าน ปรนนิบัติเอาอกเอาใจท่าน พูดคุยกับท่านดีๆ ยอมผ่อนปรนอย่าเถียงกับท่าน ฯลฯ

หาโอกาสจังหวะ ช่วงที่ท่านอารมณ์ดี หรือในช่วงวันแม่ หาดอกมะลิและพวงมาลัยมากราบขอขมา
ขอโทษท่าน เพื่อให้ท่านยกโทษ อโหสิกรรม ทำบ่อยๆ อย่างสำนึกจริงๆครับ
เดี๋ยวแม่ก็ใจอ่อนอภัยให้ครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

 

เราก็เป็นแม่ ลูกเราก็วัยรุ่นแรงมาก ๆ เราก็เคยทะเลาะกันแต่เมื่อไหร่ที่ลูกมาอ้อนมาขอโทษแม่ก็ให้อภัยพูดจาทำความเข้าใจกัน กรณีของน้องอาจจะแรงมาก แต่เวลาจะช่วยได้นะ ถ้าน้องตั้งใจพยายามเข้านะ สักวันแม่ก็ต้องให้อภัย ค่อย ๆ พูดจากันแล้วจะรักและเข้าใจกันมากกว่าเดิม ไม่มีใครไม่เคยทะเลาะกับคนอื่น แต่คนที่สำนึกผิดได้ย่อมมีผู้ให้อภัยเสมอ ขอเอาใจช่วยด้วยคนจ๊ะ

 

สำนึกนะดีแล้วครับ อย่าทําอีกละครับ

 

ไม่ว่าเหตุจะเกิดจากอะไรไปเป็นอะไรก็ไม่สำคัญ แต่สิ่งสำคัญคือเรายังรู้ถึงการสำนึกในสิ่งที่กระทำผิดต่อบุพการี ฉนั้นรีบหาวันและเวลาเหมาะๆ ในการเข้าไปกราบเท้าและขอขมาต่อบุพการี ในสิ่งที่เราได้กระทำลงไป โดยการขออโหสิกรรม เพื่อให้แม่เลิกจองเวรกับเรา

 

ผม เคยพูดกับเเม่ว่า มาเเหกตาดูสิ วันนั้น โดนเเมวตะปบ ตา เกือบบอด