"หนึ่งในการกล่าวบรรยายที่ดีที่สุดในโลก" โดยสตีฟ จ็อบส์

การที่คิดว่า “ไม่ว่าจะยังไง คุณต้องตาย” เป็นวิธีที่ดีที่สุดเท่าที่ผมรู้จัก


ผมคาดการณ์ว่า เขาคงไม่รู้หรอกว่า เขาได้เจริญมรณัสสติกรรมฐาน ซึ่งมีอานิสงส์ต่อผู้

ปฏิบัติ ทำให้ตัดกิเลสเหตุแห่งความทุกข์ ได้ง่าย และ ลัดสั้นที่สุด ตามคำสอนของครูบา

อาจารย์พระกรรมฐานองค์สำคัญทุกๆรูปที่มีอยู่ในประเทศไทยเรา

มรณัสสติ? โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

จากหนังสือ กรรมฐาน ๔๐​

โอกาสนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายได้พากันสมาทานศีลและสมาทานพระกรรมฐานแล้ว? ต่อไป? นี้ก็เป็นโอกาสที่บรรดาท่านพุทธบริษัทจะได้รวบรวมกำลังใจให้เป็นสมาธิ?

คำว่าสมาธิแปลว่าการตั้งใจมั่น? ก็ตั้งใจไว้เฉพาะอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งคือระยะนี้ที่สอนกันมาเป็นพื้นฐาน คือ ให้บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน

พยายามกำหนดจิตให้รู้ลมหายใจเข้าหายใจออก? เวลาหายใจเข้านึกว่าพุทธ? เวลาหายใจออกนึกว่า โธ? เอาเท่านี้พอ? ถ้าขณะใดที่จิตของท่านยังรู้ลมหายใจเข้าหายใจออก?

รู้คำว่า? พุทโธ? ก็แสดงว่าจิตของท่านเป็นสมาธิ? เป็นมหากุศลใหญ่ตั้งใจไว้เพียงเท่านี้ก็เป็นบุญอนันต์? คือว่าจะนับประมาณอานิสงส์ไม่ได้?

ถ้าทรงจิต? ไว้ได้ตามปกติตายแล้วก็เกิดเป็นพรหม? นี่ว่ากันถึงสมถภาวนา? อารมณ์นี้ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลยทรงไว้ให้เป็นปกติ? จะเป็นเวลานี้หรือเวลาอื่นใดก็ตาม


ทำงานอยู่? นั่งรถนั่งเรือเดินทางไปไหนก็ตาม? นึกถึงอารมณ์นี้ไว้เป็นปกติ? เวลาตายจะไม่หลงตาย? จุดที่ไปอย่างเลวก็ต้องสวรรค์? อย่างดีก็ต้องพรหมโลก?

เพราะว่าสมถภาวนา มีผลถึงพรหมโลก? และเราจะไปนิพพานได้? ถ้ามีสมถภาวนาแจ่มใสพอสมควร? ปัญญาก็จะเกิดเป็นวิปัสสนาญาณขึ้นมาเอง?

ในวันนี้ก็จะขอแนะนำอนุสสติข้อต่อไปเพื่อเป็นการศึกษา ไว้เวลาปฏิบัติ? วันนี้จะสอนเรื่อง มรณัสสติกรรมฐาน? สำหรับมรณัสสติกรรมฐานนี้เป็นกรรมฐานสำหรับบุคคล

ที่มีจริตเป็นพุทธจริตคือเป็นบุคคลฉลาด? บุคคลที่มีความฉลาดแล้วย่อมไม่กลัวความตาย?

รู้จักสภาวะปกติของขันธ์ห้าคือร่างกายว่ามันมีความเกิดขึ้นเป็นเบื้องต้น? มีความแปรปรวนในท่ามกลางและก็ตายไปในที่สุด? ที่นี้การที่นึกถึงความตายไว้เป็นปกติ?

การนึกถึงความตายจงอย่านับอายุว่าเวลานี้เรายังหนุ่มอยู่? เรายังสาวอยู่? ยังไม่แก่? ยังไม่ตาย? เวลานี้เราเป็นบุคคลวัยกลางคน? มันยังไม่แก่? มันยังไม่ตาย?

หรือว่าเวลานี้เราแก่แล้วแต่ก็ยังคงไม่ตายอารมณ์อย่างนี้ไม่ควรคิด? เพราะว่าความตายย่อมไม่มีนิมิตเครื่องหมาย? คนที่ตายไม่ใช่ว่าแก่หง่อมแล้วถึงจะตายเสมอไป?

บางคนเข้าอยู่ในครรภ์มารดาไม่ทันที่จะออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันก็ตาย? บางรายคลอดจากครรภ์มารดาไม่ทันจะเห็นเดือนเห็นตะวัน?

ไม่รู้ว่าโลกนี้เป็นอย่างไรก็ตาย? บางรายเกิดมาแล้วไม่กี่วันก็ตาย? หนุ่มก็ตาย? เด็กก็ตาย? แก่ก็ตาย? วัยกลางคนก็ตาย? นี่ความตายหาความแน่นอนไม่ได้?

องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจาจึงทรงแนะนำให้บรรดาท่านพุทธบริษัทนึกถึงความตายเป็นอารมณ์? จงคิดไว้ว่าวันนี้เป็นเวลาค่ำเรายังมีชีวิตอยู่?

แต่ว่าเราอาจจะไม่เห็นพระอาทิตย์ของวันรุ่งขึ้นก็ได้ ความตายอาจมาถึง? ทีนี้คนที่นึกถึงความตายเป็นปกติดีหรือเลวเป็นประการใด?

อันนี้องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแนะนำว่าคนที่นึกถึงความตายเป็นปกติเป็นคนดีไม่มีความประมาท? เมื่อรู้ว่าเราจะตายสภาวะความตายไม่ใช่สภาวะสูญ?

ถ้าเรายังไม่หมดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหานเป็นอรหันต์เมื่อไร? ความเกิดก็ปรากฎ? เมื่อตายแล้วก็เกิด? ไม่ใช่หมายความว่าเกิดเป็นคนเสมอไป? ถ้าทำกรรมชั่วไว้?

จิตใจสั่งสมอยู่ในอารมณ์ชั่วก็ไปเกิดเป็นสัตว์นรกบ้าง? เป็นเปรตบ้าง? อสุรกายบ้าง? เป็นสัตว์เดรัจฉานบ้าง? ถ้าเกิดเป็นคนมีความอุดมสมบูรณ์กับใครเขาไม่ได้?

นี่เป็นปัจจัยของความชั่วที่เราเรียกกันว่าบาป? ทีนี้คนที่มีความดีมีศีลห้า? กรมบถสิบบริสุทธิ์ก็เกิดเป็นมนุษย์ได้? แล้วก็เกิดเป็นมนุษย์ชั้นดี? หรือมิฉะนั้นมีการภาวนาอยู่บ้าง?

มีศีลมีทานเป็นปกติเกิดเป็นเทวดาก็ได้ถ้ามีกำลังใจเป็นฌาณสมาบัติทรงความดีไว้เป็นปกติ? คำว่าฌานแปลว่าการเพ่ง? เป็นอารมณ์ที่ทรงอยู่?

ทรงอยู่แต่เฉพาะในอารมณ์ที่เป็นกุศล? เวลาจะตายจิตก็ทรงอยู่ตามนั้น? อย่างนี้ตายแล้วเกิดเป็นพรหม? ถ้าตัดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหาน? เราก็ไปพระนิพพาน

เป็นอันว่าความตายมีอยู่? แต่ว่าตายแล้วก็ไม่สูญต้องเกิด? จะเกิดเป็นอะไรก็ช่าง? สุดแล้วแต่กรรมที่จะพึงกระทำ? เมื่อเรารู้แล้วเราทำความดีไปเกิดใหม่ในส่วนผลดีที่มีความสุข?

ทำความชั่วต้องไปเสวยทุกข์ในอบายภูมิ? อย่างนี้เราก็ควรจะหลีกเลี่ยงความชั่วไว้เป็นสำคัญ? จงระลึกถึงความตายเป็นปกติ? อาจจะคิดว่าวันนี้เรามีชีวิต? พรุ่งนี้เราอาจจะตายก็ได้?

หรือว่าเวลานี้ขณะที่เรานั่งอยู่อาจจะตายไปก่อนเวลาที่เราจะนอนเสียอีกก็ได้? ถ้าเราคิดไว้อย่างนี้เสมอ? จิตใจของเราก็ไม่ประมาท? พยายามแสวงหาความดีไว้เป็นปกติ?

การแสวงหาความดีไว้เป็นปกติจะเอาความดีกันทางไหนล่ะ? เรารู้ตัวอยู่ว่าเราจะตายเราก็เลือกทางเอา? ถ้าเราต้องการเกิดเป็นมนุษย์? ก็พยายามรักษาศีลให้บริสุทธิ์?

พยายามรักษากรรมบถ ๑๐ ให้บริสุทธิ์? เราก็พยายามคุมอารมณ์ศีลให้เป็นปกติ? อย่างนี้ตายแล้วเป็นมนุษย์ได้แบบสบาย ๆ? แล้วก็เป็นมนุษย์ชั้นดี?

ตามพระบาลีว่า? สีเลนะ? สุคติง? ยันติ? เวลาตายแล้วคนมีศีลจะไปสู่สุคติ? มีความสุขสมบูรณ์? สีเลนะ? โภคะสัมปะทา? เราจะมีโภคทรัพย์มากมาย?

สีเลนะ นิพพุติง? ยันติ? ย่อมเป็นปัจจัยให้ถึงพระนิพพานได้โดยง่าย? ทีนี้ถ้าเราเป็นคนมีศีล? เรานึกถึงความตายไว้แล้ว? ถ้าเราต้องการดีเราก็รักษาศีลให้เป็นปกติ

ทีนี้การเจริญมรณัสสติกรรมฐานเราจะไปได้แต่เฉพาะพรหมโลกหรืออย่างไร? ความจริงไม่ใช่อย่างนั้น? เราสามารถจะไปพระนิพพานได้โดยยกสมถภาวนาขึ้นเป็นวิปัสสนาภาวนา?

การนึกถึงความตายเป็นอารมณ์เป็นสมถภาวนา? มีผลตั้งแต่กามาวจรสวรรค์ถึงพรหมโลก? ทีนี้การที่มีผลถึงสวรรค์หรือพรหมโลกเมื่อกี้ว่ายังหาความสุขให้เพียงพอไม่ได้?

เราก็ต้องสรรหาความสุขให้ยิ่งไปกว่านั้น? ความสุขที่ยิ่งไปกว่านั้นเราก็ต้องถือความตายเป็นอารมณ์? ว่าเราเกิดมานี้มันต้องตายแน่? เราไม่สามารถจะทรงชีวิตอยู่ได้?

ความตายเป็นของปกติ? เราจะตายเช้า? ตายสาย? ตายบ่าย? ตายเย็น? ตายเที่ยง? เมื่อไรนี่เราไม่รู้? แต่ว่ามันต้องตายแน่? ฉะนั้น? เราก็ต้องเตรียมความตายไว้เฉพาะทุกลมหายใจเข้าออก?

คำว่ามรณัสสติ? การนึกถึงความตายเป็นอารมณ์นี้? องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงกล่าวกับพระอานนท์? ถามพระอานนท์ว่า? อานันทะ? ดูก่อนอานนท์?

เธอนึกถึงความตายวันละกี่ครั้ง? พระอานนท์ทูลตอบว่าข้าพระพุทธเจ้านึกถึงความตายประมาณวันละ ๗ ครั้งพระเจ้าข้า? สมเด็จพระบรมศาสดาทรงกล่าวว่า?

อานันทะ? ดูก่อนอานนท์มันยังไกลเกินไปสำหรับตถาคตนี้นึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก? นี้แม้แต่พระพุทธเจ้าเองก็ยังไม่ละความตาย

นี่เรานึกถึงความตายแล้วปรารถนาความดี? มีการให้ทาน? การรักษาศีล? มีการเจริญภาวนา? ถ้าภาวนาเป็นด้านสมถะ? ภาวนาก็เป็นปัจจัยให้เกิดเป็นพรหมหรือไปสวรรค์ได้?

การให้ทานรักษาศีลก็ไปเกิดบนสวรรค์ได้? เกิดเป็นมนุษย์ได้? แต่มันยังไม่ถึงที่สุดของความทุกข์?? เพราะมันยังต้องมีการเกิดต่อไป? เราก็มาหาทางตัดความเกิดเสีย?

ถ้าเราไม่เกิดเสียอย่างเดียว? เราก็หาความตายไม่ได้? ทีนี้ถ้าเราจะทำมรณัสสติกรรมฐานให้เป็นวิปัสสนาญาณเราทำอย่างไรมันจะเข้าถึงพระนิพพานได้?

ความจริงสมถะทุกกองแปลงเป็นวิปัสสนาญาณได้หมด? เราเจริญพระกรรมฐานกองไหนจนอารมณ์จิตเป็นฌานมีความมั่นคง? เราใช้กรรมฐานกองนั้นเป็นวิปัสสนาญาณ?

เวลานี้เรามาพิจารณามรณัสสติกรรมฐานเป็นอารมณ์? อันนี้ไม่ควรจะลืม? จงคิดไว้ว่าความตายจะเข้ามาถึงเราเมื่อไรก็ได้? หายใจเข้าแล้วไม่หายใจออกมันก็ ตาย

หายใจออกแล้วไม่หายใจเข้ามันก็ตาย? กินข้าวไม่ทันอิ่มมันอาจจะตายคาชามข้าวก็ได้? ในเมื่อเรานึกถึงความตายเป็นปกติ? คิดว่าเราจะต้องตาย?

แล้วก็ย้อนถอยหลังขึ้นมาสักนิดหนึ่งว่าก่อนที่เราจะตาย? นับตั้งแต่ที่เราเกิดจนถึงวันนี้เราจะตาย? เราเป็นคนมีความสุขหรือมีความทุกข์?

ใช้ปัญญาเป็นเครื่องพิจารณาหาความจริง? ความทุกข์แปลว่าจำจะต้องทน? คือทนทำ? ทนอยู่? ทนคิด? ทนประกอบกิจการงานทุกอย่าง? นี่เป็นอาการของความทุกข์?

ทีนี้เรามานั่งคิดดูว่าความทุกข์ที่มันปรากฎมีอะไรบ้าง? เราเกิดมานี้เราพบกับความทุกข์บ้างหรือเปล่า? ก็นั่งใคร่ครวญกันดูนับตั้งแต่เกิดจากครรภ์มารดา

นี้เรามีความสุขหรือความทุกข์? ขณะที่เราไปนั่งคุดคู้อยู่ในครรภ์มารดานี่เราดูสภาพของคนที่นั่งกอดเข่า? นั่งคุดคู้อยู่ในครรภ์มารดา? จะเหยียดมือเหยียดเท้าก็เหยียดไม่ได้?

เพราะรังของมดลูกมันมีอยู่นิดเดียว? นั่งกอดเข่าอยู่สิ้นเวลา ๑๐? เดือน? เวลา? ๑๐? เดือนนี่มันนาน? นี่เราเป็นคนโตแล้ว? เรามานั่งกอดเข่าเล่นโก้ ๆ สัก ๑ วัน?

จะทนไหวไหม? เราก็ทนไม่ไหว? เพราะมันเมื่อยมันปวด? ไม่มีการขยับขยายอริยาบถ? นี่แสดงว่าความทุกข์มันมีมาตั้งแต่เกิดอยู่ในครรภ์มารดา? นี่มันทุกข์?

อยู่ในครรภ์มารดาอาศัยความอบอุ่นจากธาตุไฟของมารดา? พอเคลื่อนมาจากครรภ์มารดาแล้วมากระทบกับอาการของความหนาวและความร้อน?

แม้ว่าจะเป็นอาการปกติ? แต่ว่าเราไม่เคยสัมผัสกับอากาศ? เด็กที่เกิดจากครรภ์มารดาใหม่ ๆ ส่งเสียงร้องจ้า? นั่นแสดงว่าร่างกายมันแสบเต็มทน?

เพราะว่ากระทบความหนาวนิดหนึ่งแล้ว? ความร้อนนิดหนึ่งมันไม่เคยสัมผัส? มันก็มีความแสบกาย? จึงร้อง? แพทย์สมัยปัจจุบันมีความรู้พอ? มีความฉลาดพอ?

เมื่อเด็กออกใหม่ ๆ? เขาจึงนำผ้าสำลีมาหุ้มกายเด็กทันทีป้องกันการสัมผัสอากาศ? มีการแสบตัวทีนี้เมื่อเกิดมาเป็นคนแล้ว? ความหิวมันก็เป็นทุกข์?

ความหิวเป็นอาการเสียดแทง? มันทุกข์? ไม่ใช่สุข? ถ้าใครคิดว่าเป็นสุข? ลองปล่อยให้มันหิวตลอดกาล? ไม่กินข้าว? ไม่กินน้ำ? ไม่กินอาหาร? ลองดูซิมันจะทนไหวไหม?

และความกระหาย? การปวดอุจจาระ? ปัสสาวะ? มันก็เป็นทุกข์? นอนไม่หลับก็เป็นทุกข์? นั่งมากเกินไป? ยืนมากเกินไป? นอกมากเกินไป?

กินมากเกินไปเลยความต้องการ? มันก็เป็นทุกข์? ปวดเมื่อยไปทั้งตัว? ความป่วยไข้ไม่สบายเกิดขึ้นกับเราก็เป็นทุกข์? มันทุกข์? ความปรารถนาไม่สมหวังก็เป็นทุกข์?

การประกอบอาชีพต่าง ๆ การแสวงหาเงิน? เราต้องใช้แรงงาน?? เราต้องใช้ความคิด? เราจะนั่งเฉย ๆ นอนอยู่เฉย ๆ? มันไม่ได้? เพราะอะไร? เพราะว่ามันจะต้องทำงาน?

อาการที่มันต้องทำงานมันก็ต้องทน? จะหนาวก็ทน? จะร้อนก็ทน? จะปวด? จะเมื่อยก็ทน? ต้องทน? อยู่ดีไม่ไดี? กระทบกระทั่งกับบุคคลใต้บังคับบัญชาก็ดี? ผู้บังคับบัญชาที่เหนือกว่าก็ดี?

เขาสร้างความกระทบกระเทือนใจเราก็ต้องทน? ในเมื่อเราพบกับอารมณ์ที่เราไม่ชอบใจ? ก็พบกับอาการกลัดกลุ้ม? มันเป็นอาการของความทุกข์

ทีนี้อาการป่วยไข้ไม่สบายเกิดขึ้นกับเรา? มันก็เป็นอาการของความทุกข์? พอแก่ลงเข้าหน่อยหนึ่งหูตาฟาง? ฟันหัก? ผมหงอก? ร่างกายไม่ดี? สติปัญญาฟั่นเฟือน?

จะทำอะไรก็ไม่คล่องแคล่ว? นี่เป็นอาการของความทุกข์? ในที่สุดเมื่อความตายจะเข้ามาถึง? เวลาตายจริง ๆ มันไม่ได้ตายแบบสบาย ๆ หรือนอนหลับ?

คนที่จะตายนั้นถูกทุกขเวทนาบีบคั้นอย่างหนัก? มีทุกขเวทนาอย่างหนัก? มันเหลืออดเหลือทน? ถ้ายังพอทนได้มันไม่ตาย? อันทุกขเวทนามาบีบคั้นจนเหลือจะทนมันจึงตาย?

อันนี้เป็นอันว่า? กว่าเราจะตาย? เรามีความทุกข์ตั้ง แต่วันเกิดจนกระทั่งถึงวันตาย? นี่เราไม่มีความสุข? ถ้าหากว่าเราจะปรารถนาความเกิดต่อไป? ก็ชื่อว่าโง่เต็มที?

ถ้าท่านจะเกิดเป็นคนอีกกี่แสนชาติก็ตาม? มันก็ต้องพบกับความทุกข์อย่างนี้ตลอดเวลา? ถ้าเราไปเกิดเป็นพรหม? หรือเทวดาเมื่อหมดอายุขัย? หมดบุญวาสนาบารมี?

มันก็พบกับความทุกข์? กลับมาเกิดเป็นคนก็ทุกข์แบบนี้? ดีไม่ดีเลยไปเกิดเป็นสัตว์นรกมันก็ยิ่งทุกข์ใหญ่? ไฟไหม้ตลอดทั้งวัน?

มีสรรพาวุธสับอยู่ตลอดเวลา? นึกถึงภาพดู? เมื่อเกิดเป็นเปรตมีความทุกข์แสนสาหัส? มีไฟท่วมตัวอยู่ตลอดเวลา? จะเกิดเป็นอสุรกายก็ไม่ไหวมันหิวโหย?

ต้องไปหาอาหารที่เททิ้งแล้วจะเน่าเปื่อยแล้วกิน? คอยหลบซ่อนตนไม่ให้คนเห็น? แต่ถ้าเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน? แม้จะมีคนเมตตาปรานีประการใดก็ดี? ย่อมมีความปรารถนาไม่สมหวัง?

บางทีต้องการอยากจะกินอย่างโน้นมีความปรารถนานั้น? เขาก็ให้อย่างโน้น? ป่วยไข้ไม่สบายก็บอกใครเขาไม่ได้? เมื่อเจ้านายบุคคลเลี้ยงเขายังไม่ให้? ก็ให้ทนทุกขเวทนา

นี่เป็นอันว่าถ้าเราจะเกิดต่อไปอีกมันก็เต็มไปด้วยความทุกข์? พระพุทธเจ้าจึงทรงแนะนำให้หนีความเกิด? โดยยกมรณัสสติกรรมฐานขึ้นเป็นอารมณ์? ว่าเราเกิดมาแล้วมันต้องตาย?

ก่อนที่จะตายเต็มไปด้วยความทุกข์? ทำยังไงถึงจะได้ไม่เกิด? อาการที่ทำให้เราเกิดเล่ามันเกิดเพราะอะไร? เกิดเพราะกิเลสความเศร้าหมองของจิต? ตัณหามีความทะยานอยาก?

อยากจะเป็นคนอยู่ตลอดเวลา? อยากจะเกิด? อุปาทานยึดมั่นถือมั่นว่าเกิดเป็นคนนี่เป็นของวิเศษ? อกุศลกรรมเราไม่ยอมทำใจของเราให้บริสุทธิ์?

มีอารมณ์เศร้าหมองอยู่ตลอดเวลา? เศร้าหมองบ้างไม่เศร้าหมองบ้างก็ตาม? ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ของการเศร้าหมอง? อาการทั้ง ๔? ประการนี้มันเป็นปัจจัยของการเกิดมาเสวยความทุกข์

ทีนี้เราหนีความทุกข์ไปหาความสุข? ที่เรียกกันว่า? แดนอมตะ? คือ? พระนิพพานเราหากันยังไงวิธีหาแดนพระนิพพานก็ต้องจับจุดกันเสียก่อน? ว่าอะไรเป็นตัวดึงเราให้เกิด?

ให้ไปพระนิพพานไม่ได้? อาการที่ดึงให้เราเกิด? ไปนิพพานไม่ได้รากใหญ่มันก็มีอยู่? ๓? อย่าง คือ? โลภะ? ความโลภ? โทสะ? ความโกรธ? โมหะ? ความหลง?

นี่หากว่าเราตัดความโลภ? ความโกรธ? ความหลง? เสียได้แล้วเราก็ไปนิพพาน? เราจะตัดความโลภ? ความโกรธ? หรือว่าความหลงได้? ก็อาศัย? กายคตา? สักกายทิฏฐิ?

คือ? การพิจารณาเห็นว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา? ไม่ใช่ของเรา? เราไม่มีในร่างกาย? ร่างกายไม่มีในเรา? ร่างกายเป็นแต่เพียงธาตุ ๔? คือ? ธาตุน้ำ? ธาตุดิน? ธาตุลม? ธาตุไฟ?

มาผสมเป็นเรือนร่างชั่วคราว? แล้วมันก็มีความเสื่อมความทุกข์อยู่ตลอดเวลา? และในที่สุดมันก็พัง? ถ้ามันเป็นเราจริง? มันเป็นของเราจริง? มันย่อมไม่เป็นไปตามนั้น?

เพราะเราเป็นหนุ่มแล้วเราก็ไม่ต้องการแก่? เรามีร่างกายแล้วเราก็ไม่ต้องการป่วย? ถ้าเราทรงตัวมาได้เร็วเราไม่ต้องการตาย? แต่เราห้ามมันได้ไหม? ถ้าเราห้ามมันไม่ได้?

มันจะแก่เสียอย่างใครจะไปห้ามมัน? มันจะป่วยใครจะไปห้ามความป่วย? แม้แต่หมอยังป่วย? ถ้ามันจะตายจริง ๆ? ใครก็ห้ามไม่ได้? การที่เราห้ามไม่ได้?

แสดงว่าร่างกายนี่มันไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา? เราไม่มีในร่างกาย? ร่างกายไม่มีในเรา? เราก็คือจิต? ที่เราเรียกว่าจิต? หรือ? อทิสมานกาย? คือ? การที่เข้ามาอาศัยอยู่ในเรือนร่าง? อาศัยเนื้อหนังกระดูกเป็นต้น? เป็นเรือนร่างที่อาศัย? การต้องการอะไร? เราคือ? จิตเป็นผู้สั่ง? ร่างกายมีอุปมาเหมือนหุ่นเท่านั้น

ทีนี้ เราก็มาคิดว่า? ในเมื่อร่างกายมันไม่เป็นเรา? มันไม่ใช่ของเรา? มันเป็นแดนของความทุกข์? เป็นที่อาศัยของความทุกข์? เราก็วางเสีย? คิดไว้เสมอว่าร่างกายนี้ไม่มีประโยชน์?

มันเต็มไปด้วยความสกปรก? เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน? เต็มไปด้วยอาการของความทุกข์? เราไม่ต้องการร่างกายอีก? เราเกิดมาแล้วชาตินี้ถือว่าเป็นชาติสุดท้าย?

เพราะพบธรรมขององค์สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว? ขอยึดถือพระธรรมคำสั่งสอนของสมเด็จพระประทีปแก้วเป็นสำคัญ? ส่วนที่เป็นสำคัญที่สุดก็นึกอยู่เสมอว่า

ร่างกายนี้ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา? มันเสื่อมทุกวัน? มันพังทุกวัน? มันเต็มไปด้วยความทุกข์? สร้างความเบื่อหน่ายในการที่จะเกิดต่อไป? เห็นโทษของความเกิด?

และประการที่สองตั้งใจยอมรับพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า? โดยใช้ปัญญาเข้าพิจารณาด้วย? ไม่ใช่เชื่อเฉย ๆ? ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่าอย่างไร?

ว่าความเกิดมาแล้วมันเป็นอนิจจัง? หาความเที่ยงไม่ได้? ทุกขัง? เป็นทุกข์? อนัตตา? มีการสลายตัว? ลองคิดดูว่ามันจริงไหม? อีกอย่างหนึ่ง? พระองค์ทรงตรัสว่า?

ชาติปิ? ทุกขา? ความเกิดเป็นทุกข์? ตามที่พูดมาแล้ว? ชราปิ? ทุกขา? ความแก่เป็นทุกข์? มรณัมปิ? ทุกขัง? ความตายเป็นทุกข์? โสกปริเทวทุกขโทมัสสุปายาส? เป็นต้น?

การเศร้าโศกเสียใจเป็นทุกข์? การพลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นทุกข์? มันทุกข์เพราะอะไร? มันทุกข์เพราะความปกติอันนี้เป็นอนิจจังนั้นเป็นธรรมดาของการเกิด?

สภาวะมันเป็นอย่างนั้น? แต่อุปาทานมันเข้าไปยึด? อวิชชามันบังหน้า? อวิชชาบังใจไม่ให้เกิดปัญญา? ทีนี้เมื่อเราเห็นว่าพระพุทธเจ้าว่าเป็นทุกข์? นี่มันทุกข์จริงไหม?

ถ้าเราเห็นจริงตามนี้? แสดงว่าเรายอมรับนับถือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า? เมื่อยอมรับนับถือแล้วเราก็คิดต่อไปว่า? พระพุทธเจ้าบอกเราว่าตายแล้วมันไม่ถึงที่สุด?

มีเกิด? อันดับแรกก็เลือกทางเกิดในทางดีเสียก่อน? แล้วก็จำกัดความเกิดให้มันน้อยลง? ถ้าเราไม่สร้างความดี? มันเกิดอีกกี่แสนวาระเราก็นับไม่ได้?

นี่เราจะจำกัดความเกิดให้มันน้อยที่สุดที่จะน้อยได้เมื่อยังไปไม่พ้น? นั่นก็คือ? การทำตนให้เป็นพระโสดาบัน? อย่าลืมนะที่ว่าร่างกายมันไม่ใช่เรา? ไม่ใช่ของเรา?

คิดไว้เสมอเป็นปกติ? ไม่ช้ามันจะพัง? มันเต็มไปด้วยความทุกข์? เรายอมเชื่อถือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า? สองจุดนี่คลานเข้าไปจะเต็มอัตราพระโสดาบันแล้ว?

ต่อไปก็ยอมรับนับถือองค์สมเด็จพระประทีปแก้วที่ให้สร้างความดีในเบื้องต้น? นั่นก็คือทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์? ไม่ยอมละเมิดศีลห้า? นี่เป็นหลักใหญ่ ๓ ประการ?

แล้วมีอารมณ์รักพระนิพพานเป็นอารมณ์? เพียงเท่านี้? เรานั่งพิจารณากันแบบง่าย ๆ ว่า ศีลห้าของเราบริสุทธิ์ตลอดกาลตลอดสมัยไหม?

เราจะต้องไม่ละเมิดไม่ทำลายศีลด้วยตนเอง? ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นทำลายศีล? ไม่ยินดีเมื่อบุคคลอื่นทำลายศีลแล้ว? ยอมรับนับถือความดีของพระพุทธ? พระธรรม? พระอริยสงฆ์?

มีจิตตั้งตรงเฉพาะพระนิพพาน? อย่างนี้เขาเรียกกันว่า? พระโสดาบัน? ไม่เห็นมีอะไรยาก? มันของง่าย ๆ? น่าจะทำกันได้ทุกคน? คือว่า? ถ้าเราถึงพระโสดาบันแล้ว?

เราจำกัดความเกิดได้? จำกัดเขตเฉพาะการเกิดได้ด้วย? เมื่อเราเป็นพระโสดาบันแล้ว? สิ่งที่เราไม่มีสิทธิ์ไปเกิดมี ๔ จุด? นั่นก็คือ? นรก? เปรต? อสุรกาย? และสัตว์เดรัจฉาน?

เราไม่มีสิทธิ์เป็น? สัตว์นรก? เปรต? อสุรกาย? เป็นสัตว์เดรัจฉาน? ไปเขาก็ไม่รับ? มีสิทธิ์ที่เราจะเกิดได้ก็เกิดเป็นคนกับเทวดา? หรือว่าพรหมกับคน?

สลับกันไปสลับกันมาอยู่แค่นี้ไม่ลงอบายภูมิ? นี่ถ้าหากว่าเรามีกำลังใจอ่อนไปสักนิดหนึ่ง?

ท่านกล่าวว่าจะเกิดเป็นมนุษย์อีก ๗? ชาติ? โดยสลับกับเทวดา? ตายจากคนไปเกิดเป็นเทวดา? พ้นจากภาวะเทวดามาเกิดเป็นคน?? สลับกันไปสลับกันมาอย่างละ? ๗? เราก็ถึงพระนิพพาน?

เป็นพระอรหันต์? ทั้งนี้? ถ้าหากว่ากำลังใจเข้มข้นขึ้นไปหน่อยหนึ่ง? ขนาดกลาง? เราก็เกิดเป็นมนุษย์อีกแค่? ๓? ชาติ? แล้วเกิดเป็นเทวดาหรือพรหมอีก? ๓? ชาติ?

สลับกันไปแค่นี้? เราก็ถึงพระนิพพาน? ถ้าเรามีอารมณ์เข้มข้นจริง ๆ? มีจิตจับดิ่ง? โดยเฉพาะคิดว่าร่างกายไม่เป็นเรื่อง? ธรรมะของพระพุทธเจ้าดีแล้ว?

ทรงศีลบริสุทธิ์มีความเข้มข้น? แล้วมีการระมัดระวังมัธยัสถ์ในการปฏิบัติในการพูด? การกระทำในความคิด? ให้อยู่ในขอบเขตของความดีในกุศล? มีจิตรักพระนิพพานเป็นอารมณ์?

ถ้าจิตเป็นเอกัคตารมณ์อย่างนี้? องค์สมเด็จพระชินสีห์ทรงกล่าวว่า? ตายจากความเป็นคนไปเกิดเป็นเทวดาและพรหม? ลงจากเทวดาและพรหมมาเป็นมนุษย์อีกเพียงครั้งเดียว?

ฟังเทศน์จากพระอีกเพียงครั้งเดียวเป็นอรหันต์ทันที? เข้าถึงพระนิพพานหมดความทุกข์

นี่เพราะอะไร? เพราะนึกถึงความตายเป็นอารมณ์? เพราะก่อนที่จะตายมันเป็นทุกข์? การนึกถึงความตายเป็นสมถภาวนา? เราลองคิดดูว่าตั้งแต่วันเกิดจนถึงวันตาย?

มันเต็มไปด้วยอาการของคนทุกข์? มันไม่เที่ยง? มันสลายตัว? ที่เรียกว่าอนัตตา? อันนี้เป็นวิปัสสนาภาวนา? บวกกันเข้าไปทั้ง? ๒? อย่าง? การเจริญพระกรรมฐานอย่าใช้อย่างเดียว?

มันไม่ทรงสภาพ? เพียงเท่านี้ท่านพุทธบริษัทท่านจะได้ชื่อว่ายับยั้งการเกิดไว้ได้มาก? คือการกำจัดเวลาความเกิดให้สั้นเข้ามา? แทนที่จะเกิดเป็นแสน ๆ ครั้ง?

อย่างเลวที่สุดเราก็เกิดอีก? ๗? ครั้ง? อย่างกลางเราก็เกิด? ๓? ครั้ง? ถ้าเราทำได้ดีที่สุดเราก็เกิดอีกครั้งเดียว? แล้วเราก็ไม่มีโอกาสไปเกิดในดินแดนที่เต็มไปด้วยความทุกข์?

คือ? สัตว์นรก? เป็นเปรต? เป็นอสุรกาย? เป็นสัตว์เดรัจฉาน? อย่างนี้ไม่มีทางจะไปเอาละสำหรับวันนี้? บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย? ให้ท่านศึกษาไว้เพียงเท่านี้?

เวลามันเกินมานานแล้ว? จงนึกถึงความตายเป็นอารมณ์? เรานึกถึงไว้เสมอว่าก่อนจะตายนี่มันสุขหรือมันทุกข์? ถ้าเรายังเห็นว่ามุมหนึ่งมุมใดของความเป็นมนุษย์

ว่าเป็นสุขก็แสดงว่าใช้ไม่ได้? นึกถึงบารมีที่สมเด็จพระจอมไตรทรงตรัสไว้ว่า? อัตตนา? โจทยัตตานัง? ตื่นขึ้นมาตอนเช้าเตือนใจไว้เสมอว่า?

เราจะต้องตายนะ? ร่างกายมันไม่ใช่เรา? มันไม่ใช่ของเรา? ความดีที่พระพุทธเจ้าทรงสอน? ทำให้ครบถ้วน? เราจะเป็นคนมีศีลบริสุทธิ์อยู่ตลอดเวลา?

จิตใจของเรามีความปรารถนาอย่างเดียวคือ? พระนิพพาน? นี่เป็นอาการของพระโสดาบัน?

ถ้าทำอย่างนี้ได้ทุก ๆ วัน? บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่านจงรู้ตัวว่าท่านเป็นพระโสดาบันแล้ว? แล้วยังมีผลตามที่กล่าวมา? ที่กล่าวว่าต้องเกิดเป็นคนอีก? ๗? ชาติ? ๓? ชาติ? ๑? ชาติ?

นั้น? ว่ากันตามตำรา? ถ้าโดยจริยาแล้ว? คนที่เป็นพระโสดาบัน? ถ้าตายไปเป็นเทวดาหรือเป็นพรหม? ไม่ช้าพระศรีอาริยเมตตรัยทรงตรัส?

ฟังเทศน์จากพระศรีอาริย์จบเดียวก็เป็นพระอรหันต์? ถ้าเผอิญเราลงมาเกิดเสียก่อนพระศรีอาริย์ตรัสยังไม่ได้เป็นเทวดาหรือพรหม?

เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์ธรรมดา? พระพุทธเจ้าก็ดี? พระอรหันต์แต่วิชชา? ๓? ขึ้นไปก็ดี? ย่อมจะรู้อัธยาศัยของคนว่า? คนนี่มีบุญบารมีอะไรมาเป็นสำคัญ?

ท่านจะเทศน์เจาะเฉพาะกำลังใหญ่ที่มีทุนมาแล้วเท่านั้น? เทศน์ซ้ำของเดิม? เมื่อเทศน์ซ้ำของเดิม? ความตั้งใจมั่นก็ปรากฎ? ธรรมปีติก็ปรากฎ? ทั้ง ๆ ที่เราไม่รูว่าเป็นของเดิม?

แต่มันถูกใจเหลือเกิน? มีความถูกใจ? ปลื้มใจ? เลื่อมใส? ฟังเทศน์จบเดียวก็เป็นพระอรหัน์? นี่เป็นอันว่าถ้าเราคุมกำลังใจของเรานี้นั้น?

เป็นพระโสดาบันได้ในชาตินี้เพียงแค่เวลาอีกประเดี๋ยวเดียวที่พระศรีอาริย์ตรัส? เราก็เป็นพระอรหันต์ได้? ขึ้นชื่อว่าหมดความทุกข์? หมดความเกิด

พระนิพพานไม่มีสภาพสูญ? เขาเรียกว่าทิพยวิเศษ? เป็นแดนอมตะ? ไม่มีการเคลื่อน? ไม่เหมือนเทวดาหรือพรหม? เทวดาหรือพรหมหมดวาสนาบารมีก็ต้องลงมา?

ถ้าเข้าถึงแดนพระนิพพานเสร็จไม่มีการลง? คงอยู่อย่างนั้นเป็นปกติ? มีความสุขเป็นปกติ? ไม่มีความหนัก? แม้แต่อารมณ์ข้องขัดแม้แต่เพียงนิดเดียว? ขึ้นชื่อว่าเป็นความดี

เอาละวันนี้เตือนกันเพียงเท่านี้นะ? เป็นการศึกษา? เมื่อเวลานี้ก็จะสอนกรรมฐาน? ๔๐? ไปแต่ละวันจะได้รับจุดหนึ่ง ๆ? ฉะนั้น? ท่านที่มาใหม่อาจจะแปลกว่าสอนกันยังไง?

การที่สอนกรรมฐานครบ ๔๐? ก็จะได้มีไว้ใช้? เก็บไว้ใช้ได้ครบถ้วนว่าอะไรมันเกิดขึ้นยังไง? เราชอบใจกองไหนทำกองนั้นให้หนัก? แล้วอย่าลืมบวกวิปัสสนาญาณ?

เอาละต่อแต่นี้ไปขอให้ทุกท่านตั้งกายให้ตรงดำรงจิตให้มั่น? พยายามกำหนดลมหายใจเข้าออก? หายใจเข้ารู้อยู่ว่าหายใจเข้า? หายใจออกรู้อยู่ว่าหายใจออก?

แต่การหายใจนี่อย่าบังคับมัน? มันจะสั้น? มันจะยาว? มันจะเบา? มันจะแรงช่างมัน? ปล่อยมันไปตามปกติ? เวลาหายใจเข้านึกว่า? พุธ? เวลาหายใจออกนึกว่า? โธ

ที่มา
มรณัสสติ โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน จากหนังสือ กรรมฐาน ๔๐

 

ข้าน้อยขอคารวะ ๑ จอก............

 

สตีฟ จ็อบส์ นับถือพุทธครับ น่าจะเป็นนิกายเซน

ทำให้เป็นส่วนหนึ่งที่สะท้อนออกมาทั้งในเรื่องของแนวความคิดของจ็อบส์ ซึ่งจ็อบส์มักพูดถึงเรื่องของความตายให้เป็นข้อคิดอยู่เสมอ

ทั้งสะท้อนออกมาในการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย จ็อบมักจะชวนคู่สนทนาที่มาต่อรองธุรกิจ ออกไปเดินคุยกันนอกบ้าน โดยที่เขาเดินเท้าเปล่า มีช่วงหนึ่งที่ห้องนอนของเขามีแค่เตียงนอน

และสะท้อนออกมาในการออกแบบสินค้าและกราฟฟิคของแอปเปิ้ล ที่มักออกแบบให้ดูเรียบง่าย ใช้งานง่าย และดูมีเสน่ห์ จนกลายเป็นกระแสนิยมต่องานออกแบบ

จ็อบเคยกล่าวว่า " เขาไม่ต้องการเป็นคนที่รวยที่สุดในโลก เขาต้องการแค่ก่อนหลับตาลงนอน เขาได้รู้ว่า วันนี้เขาได้สร้างสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดไว้ให้กับโลก "


เพื่อความปลื้มปิติในช่วงเวลาเพียงน้อยนิด โดยแลกมาด้วยเวลาทั้งชีวิต

 

สตีฟ จ๊อบส์
"ความตายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ธรรมชาติให้เรามา
เป็นผู้นำความเปลี่ยนแปลงกำจัดของเก่า
เพื่อสละพื้นที่ให้กับของใหม่" ^___^

 

ขอแสดงความไว้อาลัยแด่ สตีฟ จ๊อบส์ ผู้ซึ่งได้สร้างนวัตกรรมใหม่ให้แก่มวลมนุษยชาติ แม้ตัวเขาจะหลับอย่างสงบแล้วก็ตาม แต่ผมเชื่อว่าแนวคิดของเขายังไม่ตายไปจากทุกๆคน จากนี้ไปเขาคือตำนานที่หลายๆคนกำลังเดินตาม ขอขอบคุณ สตีฟ จ๊อบส์ ที่ได้มอบสิ่งดีๆไว้ให้กับทุกคนบนโลกใบนี้

พฤกษกผกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา

 

ขอให้ท่านไปสู่สุคติภพเทอญ

ชีวิตทางโลกท่านยอดเยี่ยมมากเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คนสู้ชีวิต