สุดท้ายก็มีคนว่าเราบ้าอีกเหมือนเดิม

เข้ามาอมยิ้ม...กริ่ม ครับ คุณสันโดษ

 

Give her a break. Come on! She ain't nuts. Absolutely not! She just got the courage of her convictions, whereas many people don't.

Hat off to you, girl.

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->After2012<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2464537", true); </SCRIPT> ไอขอบอก ยูเชย มั่กๆ นะ

คุณจอยเขาเดินเข้าออก รพ.เป็นว่าเล่น เขากำลังรักษาตัวเองอยู่

ว่าแต่ว่า คุณเริ่มรักษาจิตตัวเองมั่งยัง ถ้าเริ่มแล้ว ก็ขออนุโมทนาด้วยนะ

 

จากสุขสวัสดิ์ สู่อิสรภาพ .. แด่ส้มที่หายไป

-กวีไร้นามเคยกล่าวว่า .. สิ่งที่ทำให้มนุษย์ยอมพลีชีวิตนั้น ไม่ใช่เพื่ออาหารหรือความหิวโหย หากแต่คือ “อิสรภาพ”-








หลังจากเสร็จสิ้นการปั่นจักรยานไปอัมพวาแล้ว เหล่าคนโง่ทั้งหลายต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ทำมาหากินเลี้ยงปากท้องกันตามอัตถภาพ เพื่อจะได้มีเรี่ยวแรงและเงินทองกลับมาโง่ได้ใหม่

หลายวันที่ชีวิตของชาวคนโง่ทั้งหลายดูจะเป็นปกติสุขไม่มีเรื่องกังวลใด อ้อ! .. ยกเว้นเฮียชัย ที่หลังจากออกเรือนไปอยู่บ้านห้องแถวของเจ้าสาวฝั่งตรงกันข้าม รู้สึกว่า .. เฮียแกต้องเปลี่ยนพฤติกรรมให้ตื่นเร็วขึ้นกว่าปกติ

“ไอ้เราก็เกรงใจ คนอื่นเค้าตื่นกันหมดแล้ว เราจะมานอนตื่นสายตะวันโด่งอย่างเดิมก็ไม่ได้” แกนั่งบ่นกระปอดกระแปดที่โรงเรียนศิลปะ ณ เจริญพาศน์โดยมีบรรดาครูสาวนั่งฟังตาปริบๆกันแต่เช้า

“มิน่า หมู่นี้แปลกๆแวะมาที่โรงเรียนแต่เช้าเลย” ครูแป๋มถึงบางอ้อ เพราะปกติเฮียแกจะมาแวะพักที่โรงเรียนช่วงสายๆหรือไม่ก็คล้อยบ่าย หลังจากไปรับเหล็กจากคลองถมเพื่อเอาไปกลึงที่บ้านย่านบางปะกอก-สุขสวัสดิ์ แต่หลังจากออกเรือนไป แกก็โผล่มาที่โรงเรียนแต่ ๙ โมงเช้าอยู่บ่อยๆ

“อะไรเฮีย แต่งงานไม่ทันไรกลัวเมียแล้วเหรอ” ครูแจงสาวเหนือสำทับเพิ่ม

“ไม่ได้กลัว..” เสียงอ่อยในลำคอ “อยู่บ้านเขาก็อย่านิ่งดูดาย” ...

"อยากจะปั้นอะไรให้ลูกท่านเล่นล่ะ" ครูแป๋มถาม "มีดินน้ำมันไว้สอนเด็กๆพอดี เดี๋ยวช่วงบ่ายเฮียแวะมาเรียนปั้นควายกับพวกเด็กๆก็ได้นะ" ครูแป๋มแซวจนเฮียแกตั้งตัวไม่ทัน

และนั่นก็คือชีวิตที่เปลี่ยนไปหลังแต่งงานของเฮียชัย พระเอกคนโง่ของเรา.. แต่งแล้วไปไหน คราวนี้แกคงได้รู้แล้วล่ะ .. ส่วนคนอื่นๆกระทั่งผมเอง ก็มีชีวิตที่ราบเรียบเหมือนท้องทะเลยามคลื่นลมสงบ
แต่โบราณชาวเลท่านว่า อย่าไว้ใจทะเลที่สงบนิ่งมากนัก เพราะพายุอาจแอบอยู่เบื้องหลังความสงบนั้นก็เป็นได้

...


ช่วงสายของวันหนึ่ง .. ซึ่งน่าจะเป็นวันธรรมดาที่ควรจะนอนตื่นสายสักหน่อย อากาศครึ้มฝนข้างนอนนั่น ทำให้แต่เช้าจนสายใกล้เพล มีลมเย็นโชยพัดผ่านกรอบหน้าต่างห้องนอนเข้ามาเป็นระยะ จนผมต้องบิดขี้เกียจลุกขึ้นไปปิดพัดลม หมายจะงีบต่ออีกสักนิด แต่พอกลับมาล้มตัวลงอีกครั้งยังเตียงกระด้าง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นกลบเสียงนกร้องระงมบนหลังคา


“วันนี้อากาศดีนะพี่โจ้” ครูแหลมเอ่ยผ่านมือถือเป็นนัย

“ครับ”

“เหมาะแก่การเดิน ..”


“อ้าว .. เอาจริงเหรอครับเนี่ย” น้ำเสียงผมออกจะตื่นเต้นกับประโยคนั้น


“เดี๋ยว .. ขอดูก่อนสิว่าศิลปินเขาจะมีอารมณ์เดินรึเปล่า เดี๋ยวรอกินข้าวกินปลาแล้วนั่งดูอารมณ์ซ่ะก่อน ระหว่างนี้พี่โจ้ก็ซ้อมเดินไปก่อนนะ แล้วหลังเที่ยงค่อยว่ากัน”

หลังจากที่ผ่านมา คนโง่-ปั่นจักรยานไปหลายต่อหลายที่ แต่ก็ยังรู้สึกว่าความโง่นั้นยังไม่สาแก่ใจ ครูแหลมเลยมีไอเดียว่า ถ้าจะให้ชีวิตคนโง่อย่างพวกเราได้สัมผัสกับวิถีผู้คนรายทางอย่างแท้จริงเหมือนดูหนังสามมิติ บางทีการปั่นจักรยานมันก็ยังเร็วไปอยู่ดี จึงว่า .. "ทางที่ดีเราควรจะเดิน และถ้าจะให้ดีจริงๆเราควรถอดรองเท้าเดินตีนเปล่าย่ำไปบนพื้นพิภพนี่แหละ" ..

...

บนถนนสายแคบ ที่ลัดเลาะผ่านเรือกสวนรกร้างของบางมด



ล้วงกระเป๋ากางเกงเอามือถือขึ้นมาดูเวลา “บ่ายสองโมงสี่สิบห้า .. ตายล่ะ! นี่เราเดินมาเป็นชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย!” ผมอุทานลำพังและเริ่มรู้สึกกระหายอยากได้น้ำเย็นๆชื่นใจสักหน่อย ว่าแล้วก็ขยับจะถอดเป้ใบเล็กที่สะพายอยู่ข้างหลังเพื่อหยิบเอาขวดน้ำเย็นที่เตรียมมา
แต่ ในวินาทีนั้น .. ฉุกคิดได้ว่า
นี่เรากำลังเดินอยู่ที่บางมดนี่หว่า .. บางมด .. มันก็ต้องหาน้ำส้มคั้นบางมดแท้ๆดื่มสิว่ะ และจำได้ว่าจากนี้ไปไม่ไกล จะมีเพิงเล็กๆที่เคยเห็นแม่ค้าวางแผงขายส้มและบ่อยครั้งมีน้ำส้มคั้นขายด้วย ..

เอาล่ะ คราวนี้จะได้ถึงบางมดซ่ะที ..


สิบกว่าปีแล้วที่หนุ่มทุ่งคำน้ำแซบอย่างผมปลอมกายมาเป็นชาวบางมด ย่านที่ได้ชื่อว่า ส้มรสอร่อยหวานแหลมชุ่มลิ้น สมัยเป็นเด็กชายวัยน่ารัก ผมเคยได้ยินแม่เล่าว่า ส้มเขียวหวานที่อร่อยที่สุดต้องมาจากบางมดเท่านั้น .. สมัยนั้นส้มสายน้ำผึ้ง โชกุน และอีกสารพัดที่กินกันทุกวันนี้ ยังไม่มีขายหรอก มีแต่ส้มบางมดเท่านั้นที่แม่ค้าขนเอามาขายจากกรุงเทพฯจนเต็มล้นตลาดไปหมด


“แม่ค้า น้ำส้มคั้นขวดนึงครับ” ผมเอ่ยขณะก้าวเข้ามายังเพิงเล็กที่ขายส้ม


แม่ค้าที่นั่งอยู่ด้านหลัง รีบเดินอ้อมโต๊ะที่วางผลส้มและกล่องโฟมออกมา แล้วเปิดฝากล่องโฟมล้วงมือลงไปหยิบน้ำส้มในขวดพลาสติกสีขุ่นขึ้นมา


“ส้มบางมดรึเปล่าครับ” ผมถามอย่างมีหวัง


“โอ๊ย .. แถวนี้ไม่มีหรอกส้มบางมด!” เธอตอบแล้วยื่นขวดน้ำส้มให้


“อ้าว นึกว่าเราอยู่บางมดซ่ะอีก”


“ก็นี่แหละบางมด .. แต่ส้มมันไม่ค่อยมีใครเขาปลูกกันแล้ว ตั้งแต่น้ำท่วมเมื่อปี ๒๖ ตอนนั้นเจ้าของสวนเจ๊งกันหมดตัว พากันขายที่ขายสวน เลิกทำกันไปเกือบหมดแล้ว จะเหลือทำอยู่ก็ไม่เกิน๔-๕เจ้า”


“อ้าว ทำไมไม่ปลูกใหม่ล่ะ น่าเสียดายจะตาย”

“โถ .. ส้มกว่ามันจะโต กว่าจะเก็บขายได้ก็ต้อง ๓-๔ ปีแน่ะ ต้องลงทุนอีกตั้งเท่าไรกว่าจะได้ทุนคืน ดอกเบี้ยมันไม่รอใครนานขนาดนั้นหรอก นี่ญาติฉันเมื่อก่อนก็ทำสวนส้ม เก็บส้มขายแต่ละทีได้เป็นแสนๆ พอน้ำท่วมก็หมดตัว ตอนหลังมีพวกมาขอซื้อที่ดินสร้างหมู่บ้าน ก็เลยขายที่สวนทิ้งไปแล้วก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นกัน เฮ้อ... ไอ้ฉันก็อยากจะขายที่สวนข้างๆนี่ทิ้งไปเหมือนกันแหละ เก็บไว้ปลูกอะไรก็ขายไม่ค่อยได้ ราคาผลไม้มันตก..สู้ของจากเมืองจีนเขาไม่ได้” ..



ผมยืนฟังอย่างสลดพร้อมดูดน้ำส้มที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนรวดเดียวจนเกือบหมดพลางคิดเล่นๆว่า เดี๋ยวนี้ตั้งแต่เรามีคำอุตสหากรรมขึ้นมา มีการผลิตอาหารและเครื่องใช้ต่างๆพร้อมกันจำนวนมหาศาล ความหลากหลายในเรื่องการดำรงชีวิตมันก็หดหายลงไปทุกวัน ร้านสุกี้ที่เคยมีขายริมทางก็แทบสูญพันธุ์ เพราะแพ้โฆษณาและการสร้างค่านิยมการกินใหม่ๆผ่านสื่อไม่ไหว ลูกชิ้นทำเองสูตรดั้งเดิมของร้านก๋วยเตี๋ยวหลายร้านก็เลิกทำ เพราะต้นทุนสูงสู้ซื้อลูกชิ้นสำเร็จรูปที่ถูกกว่าไม่ได้
สภาพชีวิตเรานับวันก็ใกล้ที่จะเกิดเหมือนกัน(ผสมเทียม)กินหัวอาหารเหมือนสัตว์เลี้ยงในฟาร์มเหมือนกัน แล้วก็ตาย(ด้วยมะเร็ง)เหมือนกัน

ผมยกน้ำส้มเหลือติดก้นขวดขึ้นมาดู “เออ .. แล้วส้มบางมดนี่ ทำไมคนเขาถึงชอบกินกัน รสชาติมันยังไงเหรอครับ” ถามจบจึงดูดน้ำส้มที่เหลือจนหมด


แม่ค้าเดินมาหยุดที่โต๊ะซึ่งวางผลส้มไว้กองเล็กๆ


“ส้มบางมดน่ะ ผิวมันจะบาง กลีบส้มข้างในก็บางด้วย รสมันหวานแหลมติดเปรี้ยวหน่อยๆ นี่ถ้าบางมดแท้นะ” แกเอื้อมมือไปหยิบส้มที่กองอยู่ข้างหน้าขึ้นมาหนึ่งผล แล้วยื่นให้ผมดูที่เปลือกส้ม “ถ้าเป็นส้มบางมดมันจะไม่ใสเกลี้ยงอย่างนี้ ผิวส้มมันจะมีขี้มดเกาะอยู่เป็นรอยดำๆด่างๆไม่สวยหรอก แต่อร่อย ใครเอาพันธุ์ส้มที่นี่ไปปลูกที่อื่นก็ไม่อร่อยเหมือนที่บางมด เพราะดินที่นี่มันลักจืดลักเค็ม”


เกิดมาผมไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน –ดินลักจืดลักเค็ม-


“ก็ดินที่นี่มันมีตะกอนน่ะ อยู่ใกล้ทะเล รสดินมันจืดๆ มีเค็มบ้าง ก็ลักจืดลักเค็มไงล่ะ” ว่าแล้วเธอก็หัวเราะให้ความเดียงสาเรื่องดิน


ผมวางขวดน้ำส้มเปล่าลงในตระกร้าขยะ แล้วขอลาเธอด้วยความผิดหวัง

อยู่บางมดแท้ๆ แต่ได้กินน้ำส้มคั้นจากที่ไหนก็ไม่รู้ ...

jtatanan blog

 

<table id="post2464537" class="tborder" align="center" border="0" cellpadding="6" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr valign="top"><td class="alt2" style="border-style: none solid; border-color: -moz-use-text-color rgb(255, 255, 255); border-width: 0px 1px;" width="175">After2012<!-- google_ad_section_end --> <script type="text/javascript"> vbmenu_register("postmenu_2464537", true); </script>
สมาชิก



วันที่สมัคร: Jun 2009
สถานที่: ผู้ป่วยทางจิต ริมคลองมอญ บางกอกใหญ่
อายุ: 100
ข้อความ: 111
Groans: 131
Groaned at 10 Times in 8 Posts
ได้ให้อนุโมทนา: 539
ได้รับอนุโมทนา 345 ครั้ง ใน 125 โพส
พลังการให้คะแนน: 0


</td> </tr> <tr> <td class="alt2" style="border-style: none solid solid; border-color: -moz-use-text-color rgb(255, 255, 255) rgb(255, 255, 255); border-width: 0px 1px 1px;"> <script type="text/javascript"> vbrep_register("2464537")</script>

โอววว สีแดงเกือบทั้งหน้าเลย สวยงามๆๆๆๆค่ะ ^^
​

</td></tr></tbody></table>

 

นู๋ไล้ แบบนี้ >> พลังการให้คะแนน: 0

คืออะไรหรอ กฏใหม่หรือ ไม่รู้ว่าหมายฟามว่าไง

หรือว่า จิตใกล้จะเป็นมารไปแย้ว แดงแจ๋เชียว...

 

ไม่ใช่กฏใหม่หรอกค่ะ ถ้าพี่ขวัญสังเกตนะคะ

ตรงขีดเขียวๆไง

พลังการให้คะแนน: 1035

^
^
^
^
^
อันนี้ได้มาจาก สมาชิกที่เห็นด้วยกับโพสท์ แล้วกดให้คะแนนจ๊ะ รวมทั้งข้อความที่เราโพสท์เองด้วย ^^

ลองสังเกตค่ะ สมาชิกบางท่าน คะแนนตัวเลขไม่มาก แต่ขีดเขียวๆนี่มากมายชิมิ ชิมิ

ยิ่งมีคนกดให้มาก ขีดเขียวๆของเค้าก็จะมากขึ้น

โดยการกดที่ปุ่มนี้ > ใกล้ๆกับแจ้งลบ

จะมีข้อความ ให้เลือดกด

i approve.....เมื่อกดตกลง พลังการให้คะแนน และขีดเขียวก็จะเพิ่มขึ้น

และ ในทางกลับกัน หากไม่เห็นด้วย กด i disapprove คะแนนจะลดลงทันที

หากอยากอนุโมอะไร ก็มีช่องใส่ข้อความ

เสร็จแล้วก็ กด Add to reputation

คะแนนของคนๆนั้นก็จะเปลี่ยนไป ตามที่เราส่งให้จ๊า

ไม่ใช่กฏอะไรใหม่เลยค่ะ

สมาชิกทุกคนที่มีข้อความเกิน 50 สามารถกดให้สมาชิกท่านอื่นๆได้จ๊า

 

เพราะไล้ไม่เห็นด้วยกับโพสท์ ก็เลยกด i disapprove ตามที่สมาชิกทั่วไปจะทำได้

แล้วก็เลยมีขีดแดงๆขึ้นมาเองค่ะ ^^

 

แนะนำเว็บไซต์

หากคุณตั้งท้องไม่มีพ่ออย่าเพิ่งทำแท้ง แต่งงานกันสิ

 

ขีดแดงๆหรือเขียวๆคือ คะแนนความน่าเชื่อถือในบอร์ดค่ะไม่มีอะไรมาก

สีแดง สวยดีออก

 

รูปน้องไล้น่ารักมากเลยคับ คงมีคนมาจีบเยอะเนอะ ^_^

 

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=headline vAlign=baseline align=left>โรคประสาทกำเริบ คว้ามีดปาดคอตัวเองดับสยอง!</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#cccccc height=1></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>โดย ทีมข่าวอาชญากรรม</TD><TD class=date vAlign=baseline align=left>26 กันยายน 2552 20:48 น.</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=bottom align=left height=12></TD></TR><TR><TD bgColor=#cccccc><TABLE cellSpacing=1 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle bgColor=#ffffff><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle width=160><TABLE cellSpacing=4 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=middle>คลิกที่ภาพเพื่อดูขนาดใหญ่ขึ้น</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR><TR><TD vAlign=baseline align=middle>สภาพศพผู้เสียชีวิต</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle width=165 height=1></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD width=4 background=/images/linedot_vert3.gif></TD><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=7 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>หนุ่มใหญ่คลุ้มคลั่งบุกบ้านคนอื่นคว้ามีดปาดคอตัวเองดับสยอง สอบสวนพบมีประวัติเคยรักษาตัวโรคประสาท ตำรวจคาดอาการกำเริบจึงลงมือก่อเหตุ

วันนี้ (26 ก.ย.) เมื่อเวลา 11.00 น. ร.ต.อ.ประดิษฐ์ ปลายด่วน พนักงานสอบสวน (สบ 1) สน.ราษฎร์บูรณะ รับแจ้งเหตุชายถูกปาดคอเสียชีวิตภายในบ้านเลขที่ 677/6 ซ.ประชาอุทิศ 61 แยก 2 ถ.ประชาอุทิศ แขวงบางมด เขตทุ่งครุ กทม. จึงรุดไปตรวจสอบพร้อมด้วยแพทย์นิติเวช รพ.ศิริราช เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐาน และเจ้าหน้าที่มูลนิธิร่วมกตัญญู

ที่เกิดเหตุบ้านเดี่ยวมีรั้วรอบขอบชิด บริเวณประตูทางเข้าบ้านพบศพ นายชวลิต ครุตเนตร อายุ 48 ปี อยู่บ้านเลขที่ 32/17 แขวงและเขตทุ่งครุ กทม. สภาพศพสวมเสื้อยืดแขนสั้นลายสีแดง นุ่งกางเกงขาสั้นสีดำ นอนหงายเสียชีวิตจมกองเลือด มีบาดแผลถูกปาดด้วยของมีคมที่ลำคอเป็นแผลฉกรรจ์ ห่างจากศพ 2 เมตร พบมีดปลายแหลมเปื้อนเลือดยาวประมาณ 1 ฟุต ตกอยู่เจ้าหน้าที่จึงเก็บไว้เป็นหลักฐาน

สอบสวน นายสมภพ รอดผล อายุ 55 ปี เจ้าของบ้านที่เกิดเหตุให้การว่า เมื่อเวลาประมาณ 11.00 น. ขณะที่ตนและครอบครัวนั่งดูโทรทัศน์อยู่ภายในบ้าน ระหว่างนั้นผู้ตายได้ปีนกำแพงรั้วบ้านเข้ามา ก่อนวิ่งมาที่ประตูบ้าน พร้อมทั้งร้องตะโกนว่า “ช่วยผมด้วย ช่วยผมด้ว” ตนเห็นท่าไม่ดีเกรงว่าผู้ตายจะเข้ามาทำร้ายจึงได้ลุกขึ้นไปยันประตูไว้ไม่ให้ผู้ตายเข้ามาภายในบ้าน แต่เนื่องจากเป็นประตูมุ้งลวดจึงไม่สามารถต้านทานแรงของผู้ตายได้ในที่สุดประตูดังกล่าวก็พัง ผู้ตายจึงสามารถเข้ามาในบ้านได้

“หลังจากนั้นเมื่อเขาเข้ามาในบ้านได้ได้ก็วิ่งตรงไปคว้ามีดปลายแหลมซึ่งวางอยู่บนโต๊ะภายในห้องนั่งเล่น ผมเห็นท่าไม่ดีจึงได้ร้องเรียกให้คนที่อยู่ในบ้านหนีออกมาข้างนอก แต่ผู้ตายยังไม่ได้ตามออกมาด้วย พวกผมจึงรอดูสถานการณ์อยู่ด้านนอก รอประมาณ 2-3 นาที ผู้ตายได้ถือมีดเดินออกมาในสภาพเลือดโชกไปทั้งตัว มีบาดแผลฉกรรจ์ที่ลำคอ ระหว่างที่เดินออกมาได้ใช้มีดปาดคอตัวเองซ้ำๆ 2-3 ครั้ง เท่านั้นยังพอ ผู้ตายยังได้ใช้ด้ามที่ตักขยะกระทุ้งเข้าที่บาดแผลอีก 2-3 ครั้ง ก่อนที่จะล้มฟุบกองกับพื้นและเสียชีวิตในที่สุด” นายสมภพกล่าว

ด้าน ร.ต.อ.ประดิษฐ์ กล่าวว่า จากการสอบถามญาติทราบว่าผู้ตายพักอยู่กับน้องชายภายในแฟลตของ กทม.ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่เกิดเหตุ โดยก่อนเกิดเหตุได้หายตัวไปจากห้องพัก ทั้งนี้ ผู้ตายมีประวัติเคยเข้ารักษาอาการทางประสาทจนอาการดีขึ้น คาดว่าอาการทางประสาทกำเริบจึงได้มาก่อเหตุดังกล่าว อย่างไรก็ตาม ได้มอบศพให้เจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ นำส่งแผนกนิติเวชวิทยา รพ.ศิริราช เพื่อชันสูตรหาสาเหตุการเสียชีวิตที่แท้จริงต่อไป
</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>
Crime - Manager Online

 

เรียนคุณ 2012 จอยเขารู้ตัวอยู่ว่าเขาเป็นอะไร และเขาก็กำลังรักษาตัวเอง
ด้วยวิธีของเขา เขาหาหมอแล้ว หมอก็ให้แต่ยาที่กินแล้วสงบ แต่คนเราจะกินแต่
ยาระงับประสาทตลอดชีวิตได้หรือ คุณไม่ชอบวิธีของเขาคุณก็ปล่อยเขาไว้ในโลก
ของเขา ให้เขามีความสุขในแบบของเขา คุณให้เขาแค่นี้ไม่ได้หรือ จอยเขาเคยทำร้าย
ตัวเองมามากแล้ว เคยเจ็บสาหัสปางตายต้องเข้า รพ. เขาเคยผ่านความเป็นความตาย
มามากกว่าเรา คุณอย่าเห็นว่าเป็นเรื่องสนุกนะ นี่ชีวิตคนจริงๆ ถ้าเรื่องพวกนี้มาเจอกับ
ตัวเราจริงๆ เราอาจจะบ้ามากกว่าจอยก็ได้นะ อาจจะเป็นเหมือนคนในข่าว ก็ได้

 

จ้า.....ผมแค่หยอกน้องเค้าเล่นน่ะคับ น้องจอยเค้าไม่ค่อยด่าตอบ
ผมก็เลยหยอกน้องเค้าเล่น ไม่มีอะไรหรอกคับ ^_^

 

คนที่รักษาเมียงโฮได้ คือ "คิมจังฮัน"
หากแยกคู่หงส์ ย่อมไม่อาจอยู่ได้


หงส์ทั้งสองย่อมต้องอยู่เป็นคู่

 

Really sorry to learn of her condition. Hope she'll be back in shape soon. I'll pray for her.

 

ไม่รู้จักซักคน

รู้จักแต่ "ยืนยังเซ" หนอ

 

ไม่เคยสังเกตเรามีกี่แถวแล้วเนี่ย

 

ว๊า ถูกแบน ซะละ ^_^

 

หยุดต่อว่าคนอื่น ก็จะไม่โดนผู้อื่นต่อว่า...
คนธรรมดา และ คนที่มีพลังพิเศษ แตกต่างกันยังไง ใครโชคดีหรือมีดีกว่ากัน?
คงเป็นการทดสอบกระมัง คุณถึงได้เสียจริตอยู่อย่างนี้... อืม หรือไม่ก็คงยังไม่ชินกับสิ่งที่รับรู้นัก

บางครั้งก็เกิดจากเราวุ่นวายมากเกินไปเอง...