สอบถามเรื่อง ระหว่าง สมถะ กับ วิปัสนา ต่างกันอย่างไร

ไม่ได้หมายความว่าไม่ให้สดับ ช่วงแรกหากจะสดับควรจะสดับแต่แก่นการปฏิบัติ จับแก่นแนวทางนั้นให้มั่นเพียงพอต่อการเดินทางแล้วค่ะ ในแนวทางที่ท่านสอน “ทุกข์ให้รู้”

ดีแล้วนี่ค่ะ การที่เราเห็นว่าอดีตเรามันแย่ แสดงว่าตัวเราพัฒนาขึ้น ไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่เป็นเรืาองของธรรมที่แสดงออกมาให้เราเห็นล้วนๆ

 

อยากถามคริปโต สบายดีไหม จะเข้ามาล้อนิดๆ
ก็เกรงว่ากระทู้นี้บิน เลยหยุดแค่นี้พอครับ จขกท จะเดือดร้อน ^^

 

@Piccola Fata @ภราดาทิวาโจ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำทั้ง 2 ท่านครับ ทุกคนสามารถตอบกระทู้ผมได้หมดเลยครับเพื่อเป็นวิทยาทาน ทั้งตัวผมเอง และ คนอื่นๆ ในการเริ่มต้นศึกษา ผมเองเริ่มต้นศึกษา ยังมีเรื่องไม่รู้อีกมาก ผมเลยยินดีรับคำแนะนำจาก กัลยาณมิตร ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็น เพื่อนๆพี่ๆ น้องๆ ทั้งหลาย รวมถึง คุณทั้ง 2 ที่กล่าวมาข้างต้น ครับ

 

@Piccola Fata ใช่ครับ เป็นแบบที่คุณกล่าวมาเลยครับ แต่หลังจากวันนั้น ผมไม่ได้สภาวะ นั้นอีกเลยครับ แต่ก็ ปฏิบัติก่อนนอน ก็แค่คิดว่า ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้สภาวะนั้นอีก ทำไปเรื่อยๆ ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ช่วงนี้ได้ความฟุ้งซ่าน (ความคิดจร) มาแทนครับ น่าจะต้องสะสมชั่วโมงบินอีกนาน

 

@ภราดาทิวาโจ เรื่อง ปฏิจจสมุปบาท ผมหาอ่านมาบ้างแต่ ค่อนข้าง งง ครับ น่าจะเพราะ ปัญญาผมยังน้อยนิด รบกวน ช่วยแนะนำแหล่งข้อมูลในการหาอ่านเพิ่มเติม เพื่อเป็น วิทยาทาน ครับ อนุโมทนา ครับ

 

หมายเหตุ คุณถามถึงแหล่ง ผมเลยแนะนำแหล่งที่ผมฟัง ถ้าฟังไม่ลื่นหู ไม่ชอบ ๆลๆ แนะนำให้หาฟังตามที่คุณชอบนะครับ เพราะธรรมมะเรื่องนี้ถ้าเข้าใจ มันจะร้อยเรียงเรื่องราว เชื่อมโยงไปกับธรรมมะอื่น"ทั้งหมด" รวมถึง"การปฏิบัติ"ด้วยนะครับ(อานาปานสติ (สูตร)) (รับฟังไปก่อนพอเข้าใจเมื่อไรจะรู้เองว่าผมหมายถึงอะไร)
ใครบรรยายก็ได้ เอาตามที่คุณสะดวก และคิดว่าจะเก็บความรู้ได้นะครับ

หมายเหตุอีกข้อ ทุกวันนี้ผมก็ยังนานๆฟังเรื่อยๆอยู่เลย มันเพลินดี ถึงจะเข้าใจแล้วก็เถอะ ดังนั้นฟังไปเถอะครับซ้ำๆ ไม่เสียหายอะไร ผมก็บ้าๆบอ ฟังเพลง Broken Hearth Women เสร็จ ก็มาฟังปฏิจจะสมุปบาท แบบคนในบ้านตามอารมณ์ไม่ทัน จะเลียนแบบผม ถ้าไม่กลัวคนหาว่าบ้า ก็ไม่เสียหายนะครับ

 

ถูกแล้วค่ะ ทำแบบไม่ต้องคาดหวัง
เวลาภาวนามันจะรู้สึกผ่อนคลายกว่า

อย่าไปคาดหวังว่าจะต้องได้เจอสภาวะอะไรหวือหวา
อย่าไปคาดหวังอะไรที่เกินกว่าการกำหนดรู้

ให้การกำหนดรู้เป็นใหญ่กว่าสภาวะธรรมทั้งปวง

ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตรงหน้าก็ตาม ทั้งนิมิต แสง อาการปิติฉูดฉาด หรือแม้แต่ความสงบนิ่งราบเรียบ เวิ่งว้าง ขอให้อย่าทิ้งแก่นภาวนา คือความรู้เนื้อรู้ตัว อย่าทิ้งปฏิปทาเดิม

ให้สังเกตุความเปลี่ยนแปลงของกายใจตลอดที่มีสภาวะเหล่านั้นปรากฏ หยิบมันมากำหนดรู้อย่างเดียว แล้วคุณจะไม่มีวันหลงทางค่ะ

 

สมถสมาธิ เป็นเรื่องความตั้งมั่นของจิต ปฏิบัติเพื่อให้จิตตั้งมั่นรวมลงเป็นอารมณ์เดียว เพื่อใช้เป็นฐานกำลังของวิปัสสนาต่อไป

ส่วนวิปัสสนา เป็นเรื่องของปัญญาล้วนๆ ปัญญาที่เห็นตรงตามจริงว่า ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

 

ระหว่างปฏิบัติ บางครั้งผมมีโทสะ แรงมาก และ คุมไม่ค่อยอยู่ จนต้องยอมมันบ่อยพอสมควร ไม่ทราบว่า ท่านใด เคยเป็นบ้างครับ แล้วจัดการคุม หรือ ดับลงอย่างไรครับ

 

ขออนุโมทนาทุกท่านครับ
เหตุเกิดตรงไหน ดับตรงนั้นครับ
เกิดโทสะเพราะการคิดถึงเรื่องที่ทำให้ไม่พอใจ ก็หยุดคิด
เกิดโทสะเพราะถูกกระทบ ก็เลี่ยงการถูกกระทบ (อายตนะ6)

แต่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ใดๆในโลก ล้วนไม่ใช่สิ่งที่จะบังคับบัญชาได้ มันเป็นไปตามกฎไตรลักษณ์

มีสติอยู่เสมอเพื่อตื่นรู้ มีจิตตั้งมั่นอยู่ในฐานเพื่อไม่ให้หลงยึดเป็นตัวตน หากทำได้ดั่งนี้ ท่านจะเข้าใจในกฎไตรลักษณ์

ทุกสิ่งล้วนปรุงแต่ง ใดๆในโลก แม้แต่จักรวาลล้วนว่างเปล่า

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

หากโทสะที่เกิดนั้นไม่ได้ทำให้เกิดการละเมิดศีลข้อใดก็ไม่ต้องกังวลร้อนใจกับสิ่งที่จิตแสดงค่ะ

การภาวนาเราไม่เน้นเพื่อจะเอาแต่ดีอย่างเดียว จนขาดความเฉลียวว่าแท้จริงจิต มันมีความแปรปรวนเสมอ

เหตุที่โทสะเกิดขึ้น เพราะอะไร เพราะมีความคาดหวังใช่หรือไม่ ถ้าใช่ ก็มาสังเกตุต่อ

เมื่อมีความคาดหวังอยากดี อยากสงบ มีความมุ่งจะเอาเข้าตัว ไม่ได้เป็นความสละออก ดวยเหตุนี้มันมีตัณหาเกิดขึ้นมา แต่เราขาดการกำหนดรู้ความดิ้นรนจะให้ทำได้ดี เมื่อตัณหาเกิด กิเลสตัวอื่นย่อมแสดงตัวขึ้นมาตามบีบคั้นให้เราทำให้ได้อย่างที่อยาก…เมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว ต้องทำยังไงล่ะ

จะมานั่งโมโหมันอีก…มันก็ซ้อนอารมณ์ไปเรื่อยไม่รู้จบ ….ให้ย้อนไปทวนคำสอนของพระพุทธเจ้าเสมอ …ทุกข์ให้กำหนดรู้

เพียงกำหนดรู้ให้ชัดๆ ก็เท่ากับละที่ต้นเหตุ มันจะมีอาการสละออก ทุกข์มันก็ดับ …เอามาสังเกตุ อาการแตกต่างมันได้ต่อ เพียงเท่านี้ก็ถือว่าท่านได้ทำวิปัสสนา ไม่พลาดโอกาส ไม่เสียของ…อย่าไปมองว่า มันเป็นของไม่ดี แต่ให้เฉลียวใจพลิกมันมาเป็นสิ่งที่น่าเรียนรู้ ด้วยการกำหนดรู้ หรือสังเกตุดูมันตรงๆไป…ว่ามันเกิดขึ้นมาเอง เราไม่ได้สังให้เกิดมันก็เกิด แถมสังให้ดับ ระงับก้อไม่ได้ เพราะมันเป็นอนัตตา

นักภาวนาต้องหมั่นเฉลียวใจ สังเกตุอาการแปรปรวนที่เกิดขึ้นกับกายใจตัวเองเนืองๆ เพื่อให้เกิดปัญญา …ไม่ใชเอาแค่เพียงความสงบอย่างเดียว

ถึงกาลที่ควรข่มจึงข่ม
ถึงกาลที่ควรปล่อยจึงปล่อย
ให้รู้จังหวะการภาวนาในตนค่ะ

 

เรามีหน้าที่แค่รู้ค่ะ ดู...เห็น...รู้ไป รู้เฉยๆ ไม่เข้าไปปรุงแต่งแทรกแซง รูปเกิด รูปดับ นามเกิด นามดับ โทสะเป็นนาม เกิดขึ้นตามเหตุ และดับลงตามเหตุ เพียงแค่ไม่หลงเข้าไปยึดว่าโทสะเป็นเรา เป็นของเรา เพราะโทสะก็คือโทสะ เป็นสภาพธรรมอย่างหนึ่ง ซึ่งมีอยู่จริง การเข้าไปรู้เห็นก็จัดว่ามีสติระดับหนึ่งแล้ว เมื่อจิตยอมรับว่าโทสะคือโทสะ มันก็ดับไปเองโดยไม่ต้องไปทำอะไรกับมันเลย

เมื่อใดที่สติกล้าขึ้น เท่าทันขึ้น มันจะดับได้เร็วขึ้น ตอนนี้ก็สะสมอินทรีย์พละไปก่อนค่ะ

 

ขอบคุณ @Piccola Fata กับ @อนัตตา และ @Supop มากๆครับ อธิบายได้เห็นภาพเลยครับ