สติคือไม่คิด มันใช่เหรอ ผมว่าไม่ใช่นะ

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

ก็ น้าจร อ่านเอา ศัพท์ เพื่อไป ดัดแปลง

เจอ ประโยค มีสะมะแกน ก็ งง จิฮับ

ส่วนคนปฏิบัติ เขาอ่าน เขาก็เห็นเหมือนน้าจร นั่นแหละ คือ บัญญัติออกมาแล้วไม่ได้เรื่อง

แต่ทว่า ข้างในเนี่ยะ มี อึ อะ อึก อั๊บ อะ อิวววววส์

 

ที่ว่าสติมีบางอย่างสัมปะยุต คือ..ไปดูที่ ส่วนประกอบของฌาณ 1 2 3 4 ว่า มีตัวประกอบ ครบองค์มั้ย...

ส่วนเปลือกส้ม คือส่วนประกอบองค์ทั่งหลาย
ผลส้มคือ จิตตัวเดียวคือรู้

ไม่มีส้มคือ ที่สุดของการขึ้นฝั่ง

 

แกน่ะบื้อ มีกรรม ทำกรรม....แทนที่จะพูดให้มันชัดเจน เจือกลีลา โยกโย้ ให้เขาคิดผิดคิดถูกบ้างไม่ถูกบ้างอยู่ได้...กรรมมันจะสะท้อนกลับ..จะรอสมนาน่าเด้อ อิอิ

 

ไปกิน เนเจอร์กิฟ แล้วจะเข้าใจ

อะ อึ อึ๊ อึก อั๊ก อิววววววววววววววววส์

 

อีกอย่างนะ..เอกราวี..ไอ้คำว่า พินา พินา..น่ะ เลิกบอกเขาเถอะ

สติคือระลึกรู้ในสิ่งที่มีในตน(ในรูปนาม)....มันจะพินา..หา สวรรค์ นรก อะไรกันเล่า
แค่ดูให้รู้เรื่อง ดูให้รู้เห็นในความเป็นจริงในกายตน ในรูปนามตน...?พินา...หา ห..อ..ก..อะไรกัน

 

บัญญัติ ทุกคำ อาศัย ขันธ์5 ปรากฏ ฮับ

มันเลย ผิด แหง แซะ ทุกคำแหละ

แต่ คนหาแว่นส่องเจอเนี่ยะ เขา อึ๊ อะ อ่ะ อื้ม อิววววววววววส์

 

ชอบอะดิ สนใจอะดิ อะไรน้อ " พินา "

งั้น จัดไปอีก

ต้องมี " รื้อค้น "

ต้องมี "อฺกขิ" อุ เอก อ๋า

อ้อง อี เอ้า ไอ เอ๋น อับ อ้อง อ้าย เอือน อา เอ็น อูป

 

แล้วคนที่ไม่มีแว่น...แกจะทำอะไรกับเขา จะให้อะไรกับเขา
เพี้ยนตามแก หรา

 

ฉันรู้นะว่าอันที่จริง แกถามเอง เพราะอยากได้คำตอบเอง..แค่ตะล่อมๆๆอ้อมไปมา เพื่อ จะถามหาคำตอบสุดท้าย ที่แกอยากรู้ ใจจะขาด...อิอิ

รู้ทันเว้ย...

 

อน ไอ อี แหอ่น อ้อ อำ อาน อู้ เอือกไอ่อุ้มอูกไอ่ ไอ อรง อรง

อน อา อะ แอวก ออิอา อาสอาอะ เอ็น อู๊กไอ่

อังอับ ไอ่ไอ้ อ่อง อกไอ่ เหอือน แอ่ไอ่ ออยอิ๊กอ้าย อิ๊กอ๋า

 

ทุกข์ อุปาทานนั่นก็อาการของจิต, กิเลสก็อาการของจิต, กุศล วิชชา ก็อาการของจิตทั้งนั้น จะให้ว่าไง
ถ้าพ้นจากสมมุติ จะเรียกว่าจิตไม่เรียกว่าจิตก็ไม่เป็นไรกระมั้ง ถ้าสื่อสารออกไปแล้วเข้าใจตรงกัน

ท่านรู้อะไรท่านก็พูดมาเถอะ มันไม่สำคัญอะไรกับท่านมั้งว่าผมรู้อะไร ท่านเอาแค่พอดีๆ ไม่ฟั่นเฝือ ไม่เพ้อเจ้อ แล้วก็อย่าเยอะ
คำถามก็ถามไปแล้วที่หัวกระทู้ ผมมาหาความรู้ ฝึกจิตใจ ไม่ได้มาสอนใคร เอานะพอ

 

อีกอย่าง การพิจารณาในธรรมนั้น..มีเอาไว้สำหรับคนที่ ฝึกสติปัฏฐาน แล้ว ได้พบเจอสิ่งใดบ้าง ในการดูกาย เวทนา จิต ธรรม....แล้วค่อยพินาว่า ตามจริงของรูปนามนั้นว่า มันตรงกับที่เคยคิดมา อ่านมา ฟังมา หรือเปล่า....นี่คือเอาความจริงที่ดูกาย เวทนา จิต ธรรมนั้น มาชำระ ความคิดที่เคยคิดผิด ฟังมาผิดๆ อ่านมาผิดๆ เข้าใจมาผิดๆ..ให้มันตกไป ชำระไป...ให้เหลือแต่ความจริงที่เข้าใจ ไง

 

ตรงนี้ ยกทำการรู้ การสิ้น การดับ การละ อุปทาน อุปาธิ เข้ามาเลย

อย่าเนิ่นช้า

แล้วจะอ่าน ธรรม อุบายธรรม การเอื้อเฝื้อ อนุเคราะห์ธรรม ได้ชัดขึ้น

ไม่หวลกลับไป ตะครุบเงา หรือ บัญญัติอีก จิตล่วงส่วน บ่ายหน้าไปตามกระแส
ไม่มีสลัดกลับหลัง

 

อาการของจิต คือ เมื่อผัสสะรับมาเข้าที่ใจที่ยังมีอวิชชา...ล้วนเป็นอาการของจิตหมดแหล่ะ ที่เรียกว่า เวทนา ตัณหา อุปทาน ...ล้วนเป็นอาการของจิต เกิดมาแล้ว มีตัวตน มีอวิชชา นี่ก็ล้วน อาการของจิต

 

จิตที่พ้นสมมุติโลกแล้วเหลือสติ (สติ)...ก็เรียกว่าจิต
จิตที่พ้นจิต คือ พ้นจากสติ...ก็เหลือใจ (บางคนยังเรียกว่าจิตอยู่)..ตรงนี้แหล่ะที่มันสับสันกันเอง....

สติ กับ สัมปะชัญญะ
สติคือจิตคือกองขันธ์....สัมปะชัญญะคือมโนคือใจ....ผมเข้าใจแบบนี้

ส่วนใครจะยัง ว่าอะไรๆๆก็จิต ก็ตามใจเขา...ฟังแล้วงง

 

เนี่ยะ

หากภาวนาเข้ามา เห็น การคว้าบัญญัติ การห่วงว่าปฏิบัติไปแล้วจะเหลืออะไร

มีการ สบัดกลับหลัง ( เดินไปข้างหน้า แต่ สบัดหน้ามาห่วงข้างหลัง ) ตรงนี้
ยังไงมันก็จะต้องเกิด หากจิต ยังไม่มี โยนิโสมนสิการ ธรรมตรงหน้า ที่ปรากฏ
แล้ว ธรรมไม่มีปัจจัยการปรากฏแล้ว แต่...

แต่หิวอารมณ์ จิตมันแส่ส่ายออกเพราะ จิตเป็นตัว ...

ถ้าไม่ แบกสิ่งนั้น พาขึ้นฝั่ง ไปเห็น สิ่งนั้นเที่ยง เราจะไม่โดน สิ่งนั้นหลอก

หลอกให้ เบือนหน้าหนี จาก หญ้าปากคอก ที่ผ่านไป ผ่านมา ตลอดเวลา ไม่เคย
หายไปไหน [ จิตมีธรรมชาติส่งออกนอก --หลวงปู่ดูลย์ เปลือกส้ม มีหน้าที่หุ้มห่อส้ม ไม่ให้เห็นเนื้อส้ม ]

ซึ่ง มันจะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ กำหนดรู้ สิ่งนั้นแหละคือ ........ หากเป็น ทุกขาปฏิปทา

หากเป็น สุขขาปฏิปทา ก็จะ เดินไปเรื่อยๆ เจื้อยๆ แบบไม่หันหน้ากลับหลัง มั่นใจ
ศรัทธา ปัญญา ไม่มีสลัดกลับหลัง


เห็นครั้งแรก จะได้แค่ ทัศนะ
ก็ฝึกไปอย่างเดิม มรรคมีหนึ่งเดียว

 

การที่สติเห็นความคิด.....รู้ทันความคิด...

แปลว่า สติรู้ มันถูกแยกออกมาฝึกดูกายเวทนาจิตธรรม ส่วนความคิดที่ถูกสติรู้ทัน แสดงว่าความคิดนั้นสติไม่ได้เป็นคนคิด...งั้นความคิดคือผลงานของอะไรล่ะ

ความคิดเกิดจาก...อายตนะรับผัสสะมาที่ใจ ใจเป็นคนคิด นั่นเอง..แล้วถ้าใจคิดแล้วสติไม่ได้ถูกฝึกให้แยกออกมาเป็นผู้ดู ก็แสดงว่า ใจกับสติคิดร่วมกัน ปรุงร่วมกันแบบไม่มีใครรู้ตัว ไง

 

แล้วถ้าฝึกแยกสติออกมาดูความคิด(ร่องรอยของโจร)...ดูว่าอ้าว ตัวสติเองไม่ได้คิดนี่หว่า กายใจ(อายตนะมันร่วมกันทำงานของมันเอง )...สติก็จะเริ่ม อ๋อ ในความจริง ขึ้นมา เริ่มถูกทางละ
เมื่อตามรอยโจร(ตามดูความคิดว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรเกิดจากอะไรจึงจะไปเห็น ตัวโจร(ใจ)

ถามว่า เมื่อเห็นการทำงานของโจรทุกขั้นตอนแล้ว(กระบวนการทำงานของกายใจ) เอกราวีให้ทุบหัวโจร...บ้าดิ...ก็ใหเฝ้าดูตัวโจรไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะไม่สัดส่าย จนกว่าโจรจะรู้ว่าเราเฝ้าดูมันอยู่...จนกว่าโจรจะเห็นหน้ามา สารภาพกับสติเองว่า...ยอมแล้ว

 

สติดูใจจนกว่า ทั้งสองฝ่าย จะปล่อยวางกันและกันเอง....นั่นจึงถึงขั้น....สติพ้นโลก(วางใจไปก่อน)..เพราะนี่แค่เป็นขั้นตอนนึง ในการหาตัวต้นเหตุของทุกข์ทั้งปวง ถึงวางใจไปแล้ว แต่สติก็ยังอยู่ในกายใจ ในรูปนามนี้เหมือนเดิม...แต่ความคิด จะไม่มาเป็นเหตุในการเป็นตัวทุกข์ให้เราเข้าใจว่าความคิดคือความทุกข์ได้อีก...แปลว่า เหลือแต่สติอย่างเดียว รู้อย่างเดียว

เนี่ย กองขันธ์ห้า...ที่ต้อง เอาจริงเอาจัง....มันอุปทานกันได้อย่างไร

 

โอร อี้ อับ อา อบอม อีแอ้ว อำ อาม อุก อา ใอ้

อิววววววววววววววส์


โอร อ้าน อ่อ อึง อิ อา อาอะอาพ อับ ออิ