สติคือไม่คิด มันใช่เหรอ ผมว่าไม่ใช่นะ

เอ...หมาปล่อยหำ เคยได้ยินหลวงตา แต่ไม่เข้าใจความหมาย ไหนลองเหลาให้ฟังมาสิ

 

หมาปล่อยหา. ผมไม่เคยได้ยิน. แต่ฮี กรวย. เต็มโรงบาลพระมงกุฏ อันนี้ผมมีเตมสองหู

ฮิวววส์


เอาคำว่า น้ำรดหลังหมา. Search ถามอากู๋ เลยฮับ.

แต่แนะนำ. ให้หาที่ศิษย์ท่าน. นำมาปรับขยาย. จะฟังง่ายกว่า

ของหลวงตา. ท่านเทศนา. ค่อนข้างเจาะจง. สงสัย. มีนักอภิธรรม
ไปฟังธรรมท่านวันนั้น

 

ฮี กรวยนี้ดี เห็นกิเลสเวลาฟังธรรม ได้เห็นสัจจธรรมความจริงเกิดที่จิต
เอาสักดอกสองดอกไม๊เล่า เอกวีร์ ฮีกรวย ฮะ

 

ฟังเป็น จริงอะเป่า

ฟังเป็นจริง จะสนุกนะ ข้างนอก บัญญัติอย่างหนึ่ง โลกฟังกัน ไหลลงต่ำ

คนฟังธรรมเป็น จะเห็น ความไว ความแล่นไป กำหนดรุ้อยู่ แล อยู่ มันส์หยด

 

โห อ้ายลา....มก..อ้ายด้านหน้า...อ้ายยางอายไม่มี

พอตูมีเมีย มันกลับหาว่าตู..ธรรมลวง..อิอิ..

 

อี๋ ก็ ของน้าจร เล่นมี บทจิ้มจุ่มด้วย

ใครเขาล่วงเลยกันแบบนั้น เขากำหนดรู้ แต่ใน นามธรรม ฮับ

ไม่ล้นออกไปเป็น สังขาร เด็ดขาด

 

เอกราวีเอ้ย...เอ้ย
ถามอะไรรู้...รู้
ถามอะไรตอบได้....ได้
ชั้นนอนกะเมียชั้นผิดหรือไม่ผิด.....ผิด
ชั้นนอนกะเมียคนอิ่นผิดหรือไม่ผิด.....ไม่ผิด

อิอิ

จิตเป็นขันธ์ห้ารึเปล่า.....เปล่า

อิอิ

 

เอกราวีเอ้ย...เอ้ย
แกเพี้ยนหรือไม่เพี้ยน....เพี้ยน
แกธรรมแตกหรือไม่แตก.....แตก
อิอิ

 

..การที่ใช้การค้นคว้า เรียกว่า “ปัญญา”

การนึกคิดปรุงแต่งของร่างกายของเรา
นึกคิดถึงอันใดก็แล้วแต่ สิ่งที่เรารัก สิ่งที่เราชอบใจ
ก็เอามาพิจารณา เป็นแก้วแหวนเงินทองข้าวของที่รัก
ที่ชอบใจอันใดอันหนึ่งก็เอามาพิจารณา

ว่าอันนั้นเมื่อเราตายแล้วเป็นของเราหรือเปล่า
แล้วสิ่งนั้นเขาว่าเป็นของของเราหรือ
หรือเราไปยึดเขา ก็ดูหัวใจเรา
ที่เอื้อมไปพิจารณาอย่างนั้นด้วย อันนั้นเขาว่าอะไร
ใจเรานี้ต่างหากเป็นคนไปว่า เป็นของของเรา
ของสวยของงามใครมาลักมาเอาไปไม่ได้
นี่...มันก็ต้องดูตัวนี้อีกทีหนึ่ง
มองดูหัวใจที่มันคิดไปอย่างนั้น นี่...ต้องพิจารณาอย่างนี้

พิจารณาลงไปอย่างนั้นแล้ว เมื่อพิจารณาแล้ว
เราก็มาหยุดใจ ให้เป็นปกติ ไอ้ใจที่เป็นปกตินี้
มันไม่มีว่าอะไรนี่ มันมีแต่หน้าที่แต่ “รู้” อยู่อย่างเดียวเท่านั้น
อยู่กับความปกติของใจ

นี่...เพราะฉะนั้นจึงต้องค้นคิด พิจารณา
การพิจารณาเป็นบาทสำคัญ แต่ว่า การพิจารณาอย่างนี้
คนไม่ค่อยชอบ เพราะมันต้องคิด ต้องนึก ต้องปรุง

ยิ่งปรุงในร่างกายเท่าไร พิจารณาร่างกายเท่าไร
ใจนั้นยิ่งสงบ เยือกเย็นลงเป็นลำดับ
เมื่อใจได้พิจารณาถึงกาย พิจารณาตั้งแต่หัว
มีตา มีหู มีจมูก มีปาก มีลิ้น มีแก้ม มีผม
เบื้องบนลงไปมีคาง มีขากรรไกร มีฟัน กราม
ฟันหน้า ฟันหลัง ฟันล่าง ฟันบน อย่างนี้
พิจารณาอย่างนี้ได้แค่นั้น ใจก็สงบแล้ว

แต่โดยมากผู้ที่ไม่เคยค้นคว้าพินิจพิจารณา
ก็กลับเถียงขึ้นมาอีกแล้วว่า
การค้นคว้าพินิจพิจารณาอย่างนั้น ใจมันไม่สงบนี่
นี่เถียงขึ้นมานะ เถียง...ทำไมว่าเถียง
เพราะไม่เคยเป็น ไม่เคยเข้าใจ จึงเถียง ทะลึ่งเถียงขึ้นมา
ว่า ไม่ใช่ทาง ไม่ใช่หนทางอันแท้จริง นี่...อย่างนี้ก็มี

นั่นก็ต้องให้อภัย
เพราะว่า เหมือนบุคคลที่ทำแกงแต่ไม่ได้กินแกง
ก็มันเปรี้ยว มันเค็ม มันมีหวานมีมันอย่างไร
ท่านเปรียบเหมือนทัพพีที่คนอยู่ในแกงไม่รู้รส

เหมือนกันกับเรา นักปฏิบัติก็เหมือนกัน
ถ้ายังไม่ตกในสภาวะทีค้นคว้าพินิจพิจารณาแล้ว
ยังมืดแปดด้าน ยังไม่เข้าใจส่วนละเอียดส่วนนี้
เพราะฉะนั้นการค้นคว้าพินิจพิจารณา นี้เป็นสิ่งสำคัญ
เราไม่ต้องไปเอาอื่นไกลมาก
เพียงแต่นึกถึงอวัยวะของร่างกายเราเท่านี้ก็พอแล้ว

เพราะฉะนั้นให้เดินอยู่เฉพาะกายอย่างนั้นอยู่ตลอดเวลา
ตั้งแต่เบื้องบนไปถึงปลายตีน ถึงมือซ้ายมือขวา
ถึงปลายตีนเบื้องขวา ปลายตีนเบื้องล่าง
เดินจากปลายตีนเบื้องขวาเดินมาหาเบื้องซ้าย
จากปลายตีนเบื้องซ้ายขึ้นมาหาเบื้องบน
อย่างนี้ตลอดๆ ลองดูเถอะ
แต่อย่างนี้ไม่ใช่ของง่าย ไม่ใช่ของสบายเหมือนกัน
จะทำให้ใจอยู่หนึ่งกับกายอันเดียวเนี่ยลองดูเถอะ
นักสมาธิดีๆก็ลองดูได้ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูว่าจะจริงแค่ไหน
เออ ลองดู ลองดู

ที่เราว่าเรามีความรู้ความฉลาด รู้จักในข้อปฏิบัติจริงแล้ว
ก็ลองดูให้ชัด ว่าจะพิจารณาได้นานขนาดไหน
ตั้งนาฬิกาลืมตาดูก่อนที่จะนั่ง เอาให้จริงๆ อย่างนี้
นี่ “รู้หรือไม่รู้” รู้กันตรงนี้

ถ้าพิจารณากายไม่ได้ แสดงว่ายัง “อยาก” อยู่
อย่าเข้าใจตัวเป็นผู้ประเสริฐ, ไม่ได้ ต้องเข้าใจอย่างนั้น
กำหนดลองดูเถอะ ใจที่มันเข้มแข็งพร้อมด้วยทั้งสติ ทั้งสมาธิ
แล้ว มันก็จะกดดิ่งลงไปได้ตลอดเวลาอย่างนั้น เดินขึ้นเดินลง
เดินไปซ้าย เดินไปขวา เดินไปหน้า เดินไปหลัง
นึกได้ตลอดเวลาอย่างนั้น
นี่...นี่แหล่ะ “มรรค” มรรคตัวสำคัญ

อันนี้เมื่อพิจารณาอย่างนี้แล้ว มันจะเป็นเหตุ
ก้าวไปสู่ความสิ้นทุกข์ ความหมดทุกข์
เพราะคลายตัวนี้ “เราหลงติดกาย” หลงตัวนี้เอง
หลงหญิง หลงชาย หลงสวยหลงงาม ก็หลงตัวนี้
ไม่นอกไปจากตัวนี้ เพราะฉะนั้น
ต้อง ค้นกายของเรา ลงไปให้หนัก ...

หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
ที่มา การพิจารณากาย
แสดงไว้เมื่อวันที่ ๑๓ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๒๔
ฟังเสียงธรรมฉบับเต็มได้ที่ลิ้งค์นี้
[ame]www.youtube.com/watch?v=23uQdgCUZ64&index=12[/ame]

 

ไอ้เราตายไปแล้ว จะเป็นของเรารึเปล่านั้น...ไม่ต้องพิจารณาหรอก..ทุกคนล้วนรู้ ว่าตายแล้วเอาอะไรไปด้วยไม่ได้ แม้แต่บาทนึง

ส่วนถ้ามีโฆษณาชวนเชื่อว่า..เอ้าโยมๆขายดินขายบ้านมาทำบุญเด้อบุญจะได้ติดตามไปชาติหน้า....อันนี้ก็อย่าไปเชื่อ....ให้ทำดี ทำกุศลแปลว่าทำดี..สบายใจดี...ไม่ไช่ทำบุญ..

ส่วนที่ควรพิจารณาจริงๆก็คือ.เรากินสำหรับเราได้เท่าไหร่คือพอดี...เราใช้สำหรับเราเท่าไหร่คือพอดี...เราทำได้แค่ไหนสำหรับเราคือพอดี.......นี่ควรพิจารณา เป็นที่สุด...เป็นที่สุดแปลว่า..จบได้ พอได้ ..หาที่สุดได้...เพราะความพอดีของตัวเรา คือมาตรฐานที่ทุกคน รู้ดี

 

ธรรมของพระพุทธเจ้าก็มี เบื่อมากพวกชอบยกของหลวงปู่หลวงตามา....พวกนี้ถือว่า ปัญญาในตนไม่มี....

เอ้าจะพูดให้ชัดๆเลยนะ...คิดว่าหลวงปู่หลวงตาทั้งหลาย ท่านบริสุทธิ์จริง..เท่าพระพุทธเจ้ามั้ย รู้จริงเท่าพระพุทธเจ้ามั้ย...ก็ไม่

เออ แล้ว ยังยกของหลวงปู่หลวงตา มาทำไมครับ ยกของพระศาสดามาสิครับ...

 

หลวงปู่หลวงตาทั้งหลาย เวลาท่านแสดงธรรม ท่านยังยกพระศาสดา มาก่อน..ยกโทษ เวลา กล่าวไม่ตรง ไม่ครบ

นี่...อะไรกัน...ยกมาอยู่นั่นแหล่ะ..เอามาแข่ง กับพระศาสดาหรือครับ.

 

คนที่โพส ถ้าเข้าใจในธรรมนั้นจริงๆ เขาจะไม่ยกหลวงปู่หลวงตามาหรอก...ไม่กลัวคนอื่นถามด้วย..สามารถตอบได้เลย ..กล้าตอบ ถ้ารู้จริง

นี่อะไร..วันๆยกแต่หลวงปู่หลวงตา เวลามีคนถาม ก็ไม่เกี่ยวกะคนโพส..

โพสไปงั้นๆแหล่ะ...

 

นี่เหตุแห่ง การัสื่อมศรัทธา..เพราะพุทธบริษัท ก็..ให้ความสำคัญกับ หลวงปู่หลวงตา

ท่านมรณะภาพ ไปสิบปี ยังไปลากท่านออกมา...ธรรมปัจจุบันน่ะ...มีมั้ย

ที่มันเข้ากับยุคสมัย กับปัญหากับทุกข์ของคน ในปัจจุบัน

นี่อะไร พากันยก สมัยหลวงปู่เจอเสือ เจอช้างป่า ..สมัยนี้ มีแต่ เจอกองผ้าป่ากองเบอ้เร่อ

 

ทำตัวเหมือนระวิพันไปได้ วันๆไม่ทำอะไร ยกแต่ของหลวงปู่หลวงตา เรื่องในอดีต มาโพส

เรื่องของตัวเอง ไม่มี ..มีแต่อวด.นั่งทางไน ไปวันๆ..ดันกระทู้ตนเอง

 

เชยระเบิด ระเบ้อ

พระท่านก็ บอกอยู่แล้วว่าเป็น " มรรค " เป็นการฝึกหัด

การฝึกหัดเอาแบบง่ายๆ ไม่ต้องมีฌาณส่งฌาณสี่ พระท่านก็
บอกว่าให้ ตรึกไปเลย ตรึกออกมาจากสุญญตา(ตายไปแล้ว)

การตรึกอย่างถูกวิธี หากทำบ่อยๆ การไป คว้าราวแขวนผ้า
คว้าหัวหัวหัวที่เป็นเทวดาในอากาศ คว้าเสื้อผ้ามาแขวน คว้า
กล้วย คว้ากลุ่มร่วมเสวนาเมาปัญญา จะทำให้เห็น แง่มุม
ของ ตัณหา อุปทาน ที่มันลากเราไป

พอกำหนดรู้ได้แบบนั้น พระพุทธองค์ก็ตรัสว่า ผู้ที่ทำการ
ยกกิเลส เห็นอยู่เป็นประจำ ด้วยเหตุเพียงแค่นี้ ก็สามารถ
พยากรณ์มรรค(ผล)ได้

 

ถ้ายก ธรรมหลวงปู่ หลวงตา ถูกสมัย ถูก ตัวที่คัน

อันนี้ ต้องให้คะแนน ฮับ


ปัญญา ที่ออกมาจากสุญญตา มันจะไม่มี สัญญาหมาย วิญญาณครอง
การตรึกนั้นจึงเป็นมรรค

ปัญญา ที่ตรึกสะเปะสะปะ ตรรกศาสตร์ ด้นเด้า เอาจาก ตูด(สำคัญว่า
บรรลุธรรม แล้ว ปู็ดดดดดด )

มันจะต่างกัน

ดังนั้น ยกธรรมบทมา แม้นจะเป็นของพระ ไม่เอาของ สัพพัญญู ก็
พอให้ คะแนน ค่าน้ำหมึกได้

 

ถ้ายก ธรรมหลวงปู่ หลวงตา ถูกสมัย ถูก ตัวที่คัน

อันนี้ ต้องให้คะแนน ฮับ


ปัญญา ที่ออกมาจากสุญญตา มันจะไม่มี สัญญาหมาย วิญญาณครอง
การตรึกนั้นจึงเป็นมรรค

ปัญญา ที่ตรึกสะเปะสะปะ ตรรกศาสตร์ ด้นเด้า เอาจาก ตูด(สำคัญว่า
บรรลุธรรม แล้ว จึง ปู็ดดดดดด หลอกรับทานนวลอนงค์ปราง )

มันจะต่างกัน

ดังนั้น ยกธรรมบทมา แม้นจะเป็นของพระ ไม่เอาของ สัพพัญญู ก็
พอให้ คะแนน ค่าน้ำหมึกได้

 

มันก็จะเพี้ยนๆ บ้าๆบอๆ เหมือนที่แกเป็นไง.....โง้ววววแล้ว ยังเอาม่โชว์อีก

 

อะไร อะราย กล้วยๆ เกล้อยๆ เดี๊ยะเผิ่ง!!ฮะ