เรื่องเด่น ลาบวช และเล่าประสบการณ์(ทางธรรม)

ขออนุโมทนาในบุญครั้งนี้ด้วยครับ


<STYLE>table {background:none;} td {background:none;}</STYLE><STYLE>body{background-image:url("http://www.bloggang.com/data/oordt/picture/1236825355.jpg");}</STYLE>

 

เกี่ยวกับหลวงพ่อวันชัย วิจิตโต วัดป่าภูสังโฆ เพื่อเป็นอจลศรัทธาแด่ผู้สนใจในพระพุทธศาสนา และแม้ศาสนาจะผ่านมากึ่งพุทธกาลแล้ว แต่ก็ยังมีพระอริยสงฆ์อยู่ หากปฏิบัติจริงจัง ต้องได้ธรรมขั้นใดขั้นหนึ่งแน่นอน จึงขออนุญาตมาเขียนในกระทู้นึ้น่ะครับ

หลวงพ่อวันชัย วิจิตโต ท่านเป็นนักเรียนนายร้อยจปรเก่า อุปสมบทเมื่อปี พ.ศ.2521 และพบท่านพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน ที่มูลนิธิท่านพระอาจารย์มั่น ท่านพระอาจารย์มหาบัว เห็นหลักลอยและเห็นแวว หลวงพ่อวันชัย
จึงชวนหลวงพ่อวันชัยมาศึกษาปฏิบัติกรรมฐานจากท่าน จนท่านพระอาจารย์วันชัยได้หลักใจและกิเลศในใจขาดสะบั้น สำหรับผมเองนั้นรู้จักหลวงพ่อครั้งแรกเพราะองค์หลวงปู่หลอด ได้เมตตาไปโปรดหลวงพ่อวันชัยถึงวัด หลังจากคุยธรรมเบื้องสูงเสร็จ ท่านอวยพร ท่านพระอาจารย์ว่า ขอให้สำเร็จมรรคผลนิพพานในชาติปัจจุบัน ผมจึงเดินทางไปเพื่อกราบองค์หลวงพ่อวันชัย ด้วยความเมตตาของท่าน สุขภาพท่านไม่ค่อยดีนัก และเลยเวลากราบท่านแล้ว ท่านก็ยังเมตตาให้พวกผมได้กราบท่าน สนทนาธรรมกับท่าน แม้จะมีเพียง 2 คนก็ตาม ในส่วนธรรมท่านจะสอนเป็นคติ ให้สู้ชีวิต ให้ปฏิบัติภาวนาเป็นหลัก
อาทิเช่น ท่านจะยกตัวอย่างในสมัยที่ท่านมาสร้างวัดใหม่ๆ มีความลำบากมาก
แต่ท่านก็พยายามสู้กิเลศที่มีในตน สู้กลับความที่ไม่สะดวกสบาย การบิณฑบาตร ที่อาหารอัตคัดมาก จนมีศรัทธาญาติโยม เริ่มเห็นถึงการปฏิบัติ จึงมีการสร้างศาลา สร้างกุฏิ จนมีความสะดวกสบายมากยิ่งขึ้น องค์หลวงพ่อวันชัยนั้นท่านทรงคุณธรรมมาก เส้นเกศาท่านที่อยู่กับพระอาจารย์ลูกศิษย์ที่ภูสังโฆ แปรสภาพเป็นเม็ดทับทิมแล้ว ในส่วนปรจิตวิชาท่านขอยกตัวอย่างเรื่องของพี่ท่านหนึ่ง ของผมจะมาเล่าในตอนต่อไป พี่ท่านนึ้มาจากสระแก้ว เดินทางมาไกล มาถึงตอนที่หลวงพ่อพักผ่อนแล้ว(หลวงพ่อจะออกมาพบลูกหลานเป็นเวลาเนื่องจากท่านอาพาธหนัก) เค้าคิดในใจว่า หลวงพ่อครับ ผมมาไกล ขอความเมตตาหลวงพ่อออกมาพบลูกหลานด้วย ทันใดนั้นเค้าได้ยินเสียงพระเดินออกมาจากป่า ถือกิ่งไม้เคาะทางไปเคาะทางมา หลวงพ่อได้เดินมาหยุดที่รถของเค้าและกล่าวว่า "เออ สระแก้วจริงเว่ย" เค้าได้พบหลวงพ่อและได้สนทนาธรรมพอสมควรจึงกราบนมัสการลา ถ้าไม่ใช่ปรจิตวิชาแล้วจะเรียกว่าอะไร
นึ้เป็นความเมตตาและคุณธรรมอย่างหนึ่งของหลวงพ่อ

ลูกหลานขอกราบหลวงพ่อด้วยความเคารพ

 

ได้ความรู้ทางธรรมเพิ่มครับ ขอบคุณครับ

 

ขอขมาและอโหสิกรรมในสิ่งที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินทั้งในอดีตชาติและชาติปัจจุบันโมทนาสาธุบุญทุกประการกับท่านชานนคนไทย สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขออโหสิกรรมในสิ่งที่ได้ล่วงเกินทั้งที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
และขออนุโมทนาสาธุบุญทุกประการด้วยน่ะค่ะ

 

ตอบ...เรื่องการทุกข์หนักทุกข์เบา...ตอนอยู่ในป่าก็ต้องสำรวมคือ...ต้องนั่งแต่ต้องไม่ถ่ายลงน้ำและในที่ๆมีของเขียว(ต้นไม้ใบหญ้า)เพราะจะผิดพระวินัย(พุทธบัญญัติ)...ต่อครับตอนที่ธุดงค์กับท่าน(พระอาจารย์)ท่านจะไม่อยู่กับที่ไหนนาน(ปฏิบัติธรรม)เคยถามท่าน...ท่านตอบว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม...ต้องอยู่สันโดษและไม่อยู่ติดที่...เคยเห็นญาติโยมนิมนต์ให้ท่านอยู่โปรดนานๆไม่อยากให้ไปบ้างครั้งก็นิมนต์ให้ให้อยู่สร้างวัด...แต่ท่านก็จะตอบกับญาติโยมว่าอาตมายัง เป็นผู้ที่ยังสอนตัวอยู่ ก็ยังไม่รู้ธรรมะ...ที่อาตมา เดินธุดงค์ในป่าก็เพื่อมาศึกษาจิตใจตัวของอาตมาเอง..คงจะสอนญาติโยมได้ไม่มาก...กระผมก็ฟังและคิดตามว่า...ท่าน(พระอาจารย์)ที่ท่านตอบไม่รู้(ธรรมะ)ยังสอนตัวเองอยู่...จริงๆแล้วท่านแตกฉานและรู้วาระจิตของคนได้ละเอียด...แต่ท่านต้องตอบแบบนั้นก็เพราะไม่ต้องการให้ญาติโยมยึดติดท่าน(ให้อยู่สร้างวัด)...และท่านก็เมตตาสอนกระผมว่า...เราต้องรู้หน้าที่ของเราก่อนว่ากำลังทำอะไรอยู่...หน้าที่ของเราตอนนี้ ยังต้องอบรมจิตใจเราไม่ให้ตกอยู่ใต้อำนาจของกิเลส...คือ ลาภ,สักการะ,กับการยึดติด...กระผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกับญาติโยมที่นิมนต์ให้อยู่...ท่านก็คงจะรู้ความคิดของกระผม...ท่านจึงเมตตาพูดขึ้นมาว่า...นี้คือกับดักของผู้ปฏิบัติธรรม

 

คำกับดักของผู้ปฏิบัติธรรม...ถ้าเรารับ(นิมนต์)อยู่สร้างวัด เราก็จะยุ่งการก่อสร้างภายนอก...แต่ไม่มาสร้างที่จิตใจเรา(ปฏิบัติธรรม)...ยังไม่ถึงเวลาให้เป็นหน้าที่ของพ่อแม่ครูอาจารย์ที่ท่านจิตมั่นคง(พระอาริยะเจ้า)ผู้พ้นนิสัยรู้แจ้งทางธรรม...เพราะถ้าเราไปรับสร้างทั้งที่ตัวเรายังไม่มีฐานที่มั่นคงในจิตใจ(ภูมิธรรม)จะทำให้จิตใจสั่นคลอน...และไปสร้างและสอนญาติโยมแบบผิดๆ...สอนตามใจกิเลส(รู้แบบผิดๆ)เพราะยังพ้นนิสัย...จะเป็นบาปกับตัวเราเอง...ท่านเมตตาถาม...กระผมว่าท่านเข้าใจหรือยัง...กระผมตอบเข้าใจแล้วครับ...การธุดงค์ครั้งนั้นก็ได้เรียนรู้ข้อวัตรปฏิบัติธรรมในการอยู่ป่าและเข้าใจว่าถ้าเรายังไม่รู้จริงการปฏิบัติธรรมก็ไม่ควรไปสอนผู้อื่น...เพราะเรายังสอนตัวเองเองไม่ได้...และหน้าที่สอนธรรมเป็นหน้าที่ของพระ(กลุบุตรของพระศาสนา)...คือพ่อแม่ครูอาจารย์ที่ท่านพบสัจธรรมแล้ว...จริงๆแล้วกระผมก็ได้พบหลายเรื่อง(ที่เดินธุดงค์)ซึ่งบ้างครั้งก็เป็นเรื่องเหลื่อเชื่อเหมือนกัน...กับนิทาน...ช่วงหนึ่งที่กระผมเดินเข้าไปในป่าทึบก็พบพระธุดงค์ท่านนั่งสมาธิอยู่โคนต้นไม้...เห็นท่านก็เกิดศรัทธาอยากเข้าไปกราบท่าน...ท่านนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวแต่ก็ไม่กล้าไปรบกวนท่าน...จะเป็นบาปแก่ตัวเรา(ท่านกำลังเข้าณานสมาบัติ)ก็เพราะตัวท่านไม่ติดพื้นลอยห่างจากพื้นประมาณ10ซ.ม...(พระอาจารย์)ท่านก็พูดว่าให้กระผมกราบท่านห่างๆจะได้ไม่เป็นการรบกวนท่าน...เมื่อกราบเสร็จแล้วก็เดินต่อไปได้ประมาณกะว่าสักครึ่งกิโล...แล้วก็พบท่านนั่งตรงหน้าที่โคนต้นไม้...ก็หยุดเดินแล้วคิดท่านมาได้เร็วว่าเราได้อย่างไรเพราะตอนเรากราบท่านเสร็จกระผมก็เดินออกมาก่อนท่าน...และก็มองเห้นท่านยังนั่งอยู่...ท่าน(พระอาจารย์)คงจะรู้ความคิดของผมจึงเมตตาพูดขึ้นว่า...ถ้าท่านอยากรู้ก็ไปถามท่านได้...ก็คิดว่าจะดีหรือ...แล้วอยู่ๆท่าน(พระธุดงค์ที่นั่งอยู่โคนต้นไม้)ท่านก็เรียกเบาๆแต่กระผมได้ยินชัดเจนเหมือนกับท่านอยู่ใกล้ๆท่านเรียกว่า...หลวงพี่เข้ามาก่อน...กระผมก็คลานเข้าไป...ท่าน(พระธุดงค์ที่นั่งโคนต้นไม้)ก็เมตตาพูดขึ้นว่า หลวงพี่ต้องการรู้อะไรก็ถามมาได้...ท่านรู้ได้อย่างไรว่าผมอยากรู้อะไร...กระผมจึงถามว่า...หลวงพ่อครับ...หลวงพ่ออยู่ที่ตรงนี้มานานกี่ปีครับ...ท่าน(พระธุดงค์)เงียบสักพักก็ตอบว่า...อยู่ตั้งแต่...กรุงเทพยังไม่เกิดเลย(ยังไม่มี)

 

กระผมก็ไม่อยากคิดต่อ...แต่ถ้าคิดก็ประมาณ200กว่าปี...จะเป็นไปได้อย่างไรท่านดูไม่หน้าถึง70ปี...กระผมกำลังคิดอยู่...ท่าน(พระธุดงค์)ก็เมตตาพูดว่ามีอีกหลายที่หลวงพี่ไม่รู้ในโลกธาตุ...ปฏิบัติธรรมไปแล้วจะรู้เอง...ถ้าไม่ท้อหรือหยุด...แล้วจะเข้าใจธรรมะของพระพุทธเจ้า...หลวงพี่จงจำที่ผมพูด...ให้ทำที่ปัจจุบันให้ดี(ประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง)...แล้วปัจจุบันก็จะส่งผลถึงอนาคต...ทุกอย่างเกิดขึ้นที่ปัจุจบันจึงทำให้ผมมาพบกับหลวงพี่(กำลังจะคิด)ท่าน(พระธุดงค์)เมตตาสอนต่อ...บุญเกิดที่ตัวเราบาปเกิดที่ตัวเรา...แต่ถ้าหยุดสร้างบุญสร้างบาป...ตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรม(ขัดเกลากิเลสในใจตัวเรา)...ก็ถึง...แดนพระนิพพาน...ท่านพูดจบก็หลับตาเหมือนเดิม...กระผมก็ไม่กล้าถามต่อ...ก็ก้มลงกราบลาท่าน...

 

แล้วก็เดินธุดงค์ต่อ...แต่ก็หันหลังกลับไปมองท่าน(พระธุดงค์)...ก็ไม่พบท่านแล้ว...จึงหยุดเดินจะถาม...พระอาจารย์ท่านก็บอกให้เดินต่อ...ก็ไม่ได้ถามเลย...จนมาเย็นที่ชายป่าที่จะออกสู่ป่าโล่ง...ท่าน(พระอาจารย์)ก็เมตตาให้หาที่ปักกลด...กระผมจึงช่วยแบกรับบริขารท่านมา...และปักกลดและปูอาสนะให้ท่าน...อยู่ๆท่านก็เมตตาพูดกับกระผมว่า...ได้สนทนาธรรมกับท่าน(พระธุดงค์)แล้วเข้าใจความหมายธรรมของท่านไหม...กระผมจึงเรียนบอกว่ายังไม่เข้าใจคำว่า...หยุดสร้างบุญและสร้างบาป...ท่าน(พระอาจารย์)เมตตาพูดว่า...คน(มนุษย์)ส่วนมากจะชอบทำบุญสร้างวัด,สร้างวิหาร,และก็สร้างไปเรื่อยๆ...เพราะเข้าใจว่าทำบุญเยอะจะได้สบายไปเกิดแดนสรรค์...และคำว่าสร้างบาปคือ...ทำบาปให้กับตัวเอง...เช่นรู้ว่าทานเหล้า,ไม่ดีทำลายสุขภาพ(ร่างกาย)ก็ยังทำเล่นการพนัน,ทำให้หมดตัวก็ยังเล่น,และสุดท้ายก็ขโมยลักทรัพย์ของผู้อื่นทำให้ต้องถูกจ้องจำ(ติกคุก)......หยุดสร้างบุญสร้างบาป...หมายความคติธรรมของท่าน(พระธุดงค์)คือ...มนุษย์(ตัวเรา)ไม่เคยมาสร้างอะไรให้กับตัวเราเอง(จิตใจ)สร้างแต่ภายนอกกาย(นอกจิตใจ)...ท่านบอกให้หันมาสร้างที่ตัวเราเอง(ในจิตใจ)คือให้มาประพฤติปฏิบัติธรรม(ทำสมาธิ)ขัดเกลากิเลสในจิตใจ...เพราะทางที่จะพ้นทุกข์มีอยู่ทางเดียวคือ...ปฏิบัติธรรม(ทำสมาธิทำให้เกิดปัญญา)...จะหยุดเกิดแดนสรรค์(บุญ)หยุดบาปหยุดแดนนรก...เข้าถึงซึ้งแดนนิพพาน
ท่าน(พระอาจารย์ก็หยุดพูดและมองหน้ากระผม)...กระผมก็ตอบเข้าใจครับแต่ก็ไม่ง่ายๆครับ...ท่านก็เมตตาบอกว่า...จงใช้ความ...เพียร(ขยันทำทุกๆวัน)ท่านบอกเหมือนกับเราเติมน้ำใส่โอ่งทุกๆวันอย่างไงก็ต้องเต็มวันใดวันหนึ่ง...ทำให้กระผมเข้าใจธรรมมากขึ้นแต่ก็ยังต้องสู้กับใจ(กิเลส)เราที่จะคอยหลอกล่อเราหยุดทำบ้างทุกวันนี้ก็ยังแพ้กิเลสอยู่...แต่ก็จะสู้กับ(กิเลสในจิตใจ)ให้ถึงที่สุดไม่มันตายก็เราตาย...ก็ขอจบนิทานแค่นี้ครับ...ต้องเตรียมใจและกายขึ้นวัดวันที่17/3/54 ขอโทษด้วยครับจริงๆแล้วเรื่องที่ผมเขียนก็คิดเป็นนิทานอ่านแล้วได้ความรู้สึกที่ดีนะครับ...ทุกท่านก็มีโอกาสพบและสัมผัสได้ถ้าบุญสัมพันธ์กันมาก่อนเพราะผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมต้อง

 

ผ่าน...ก็ขอให้เรามีความตั้งใจจริงประพฤติปฏิบัติธรรมแล้วไม่อะไรที่เราตั้งใจแล้วจะทำไม่ได้ถ้าจะทำคือ...ความดีให้กับตัวเรา(ปฏิบัติธรรม)ขอให้ธรรมรักษาเพื่อนๆสมาชิกและครอบครัวมีความสูขตลอดไปตราบเข้าซึ้งพระนิพพาน...คงได้พบกันทางธรรม...กราบลาสวัสดีครับ

 

ขออนุโมทนาสำหรับความตั้งใจ และขอให้สำเร็จสมดังเจตนาที่ตั้งไว้ทุกประการ

เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปค่ะ..สาธุ ๆ ๆ

 

ขออนุโมทนายิ่งแล้ว

ขอให้คุณชานนเจริญยิ่งๆในธรรมค่ะ

ขอเก็บเกี่ยวเรื่องราวดีๆเหล่านี้ไว้เป็นกำลังใจในการปฎิบัติธรรมของข้าพเจ้าเองด้วยนะคะ

สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขออนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ

และขออโหสิกรรมในสิ่งที่หนูเคยทำไม่ดีกับคุณ ชานนนนไทย เมื่อ

ครั้งอดีตชาติทั้งมโนกรรม กายกรรม และ วจีกรรม

ขอให้สำเร็จสมหวังในสิ่งที่ใจปรารถนานะคะ ^__^

 

กราบอนุโมทนาค่ะ ได้คำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ มาเป็นกำลังใจต่อไป

 

สาูธุ อนุโมทนาครับ และขออโหสิกรรม ถ้าเคยได้ล่วงเกินด้วยกาย วาจา ใจ ในทุกภพทุกชาติ ครับ

 

อนุโมทนาครับ ขอให้ความปราถนาท่านสำเร็จ ถึงที่สุดแห่งวิมุตติ...

 

ตรึงผมให้อ่านจนจบ รวดเดียวเลยครับ อนุโมทนาสาธุครับ

 

อนุโมทนา สาธุ ๆ บุญกุศล
กับท่านและท่านทั้งหลายด้วย ครับ
และอโหสิกรรมทั้งหลายซึ่งมีต่อกันและกันมา
ตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบันชาตินี้ด้วย
ไม่ว่าด้วย กาย วาจา ใจ
รวมกับทุกท่านด้วยครับ
ขอให้ได้พบพระธรรมที่ทำให้จิตบริสุทธิ์หลุดพ้น
จนเข้าถึง พระนิพพาน โดยเร็วไวด้วยเทอญ
​

 

สาธุ อนุโมทนา อย่างยิ่งครับ
เป็นบุญที่ได้เข้ามาอ่านครับ

ขอให้ท่านเจริญยิ่งๆขึ้นไปครับ

 

สาธุ ขออนุโมทนากับพี่ชานนด้วยครับ
อีกไม่นานผมก็คงจะหมดภาระในทางโลก
ตั้งใจจะเข้าสู่ทางธรรมอย่างเต็มตัวซักที
ขอน้อมเอาคำแนะนำของพี่ไปเป็นเครื่องเตือน
ใจตัวเองด้วยครับ ..