ระวังมนุษย์ ดร ครับ

ในนี้ผมไม่รู้จักใครทั้งน้านเเละครับผมเเค่เป็นเด็กเช็คโต๊ะทำความสะอาดในงานประกวดใหญ่ๆน่ะครับ ต้องขออภัยครับถ้าผมกล่าวล่วงเกินท่านไป;ปรบมือสงสัยผมต้องเเขวนนวมเปิดทางให้ท่านที่มีความรู้ในเว็บเเห่งนี้เสียเเล้วครับลาเเบบถาวร;41

 

คุณสากลนิยมจะลาแบบถาวรทำไม มันเป็นแค่ความเข้าใจผิด
ผมว่า ผู้ใหญ่อย่างพี่ P คงไม่ใส่ใจอะไร เว็บแห่งนี้เป็นเว็บสาธารณะ
เป็นธรรมดาที่จะมีทั้ง ดีและไม่ดี ในแง่มุมของการมองจากดวงตา ร้อยคู่
พันคู่ หมื่นคู่ มีทั้งคนได้ประโยชน์ เสียประโยชน์ อย่าง ดร.กล่าวหาคนทั้งเว็บ
(เกือบจะทั้งเว็บ) ก็เกินไปถือว่ามีความรู้ในวาทะศิลป์ แต่เอามาใช้ในทางที่ผิด
ผมถือว่าเป็น อวิชชา หรือ มิจฉาทิฐิ คือนำวิชาที่ได้เรียนรู้ไปใช้ในทางที่ผิด
และนำมาทำร้ายคนอื่นเพียงแค่ตวัดปลายปากกา ถ้าเรามีวุฒิภาวะดีพอ
ก็คงไม่หลงไหลไปกับความคิดที่บ่อนทำลาย ถูกถ่ายทอดลงมาเป็นตัวหนังสือ
ภาษาไทย (ถ้าเป็นภาษาอื่นผมก็คงอ่านไม่เข้าใจเท่าไหร่)
ที่คอยจะล่าเหยื่อด้วยความหิวกระหาย เขาคงเป็นนักล่า ผมว่าเราอย่างตกเป็นเหยือเลย
เราเป็นพี่น้องกันเราต้องรักกันนะครับ

 

อ้อ คุยเรื่องการซ่อมวัดพระแก้ว ประมาณ ปี พ.ศ. ๒๕๒๕ ถ้าจำไม่ผิด หลายท่านที่เขามาอ่านนี่...แหะๆ อาจจะยังไม่มีชื่อ ยังไม่เกิดมาดูโลก ยุ่งๆใบนี้

เผอิญว่าผมรู้จักกับ ท่านอาจารย์ใหญ่ แห่งกรมศิลปากรที่ไป ช่วยดูแล ศิลป คุมช่างซ่อม จะเข้าจะออก เขาตรวจครับ ไม่มีอะไรติดกระเป่าออกไปได้ ยกเว้นผู้ใหญ่จริงๆ ที่แห่งนั้น เป็นมหาราชวัง วัง มีมาตรการ เข้มงวดครับ

และไม่มี พระกรุวัดพระเเก้วครับ แต่ถ้าท่านเคยไป พิพิธภัณฑ์ ที่ในพระบรมมหาราชวัง ด้านติดกับ ท่าเตียน มีพระครับ ส่วนใหญ่จะเป็นพระบูชา แบบบุเงิน บุทอง ตามคตินิยม สมัยก่อน มีพระเครื่องบ้าง เป็นโลหะส่วนใหญ๋ และ มีพวกเครื่องราง จำพวกตะกรุด วางโชว์อยู่ ผมไปมาหลายสิบปีแล้ว อาจจะมีรายการเปลี่ยนแปลง แต่ไม่มี สมเด็จครับ

การซ่อม ดำเนินการอยู่นาน มีหลายช่าง จากช่างสิบหมู่ และ ช่างนอก ท่านอาจารย์ท่านนี้ ดูแลงานในงานวาดเขียน ในส่วนของท่านอย่างใกล้ชิด มีชื่อ ว่า อ. ตอนนี้ท่านก็มีชีวิตอยู่ และ ผมไปเชิญมาช่วยสร้าง โบสถ์ น้ำ ที่เป็นแพลอยน้ำที่ อ. พยุหคีรี ทำให้ต่อมา สนิทสนมกัน และ ผมไปหล่อพระกับท่านหลายครั้ง และ ท่านแจกพระให้ผม หลายสิบองค์ เป็นพระที่ท่านสร้าง เสกที่วัดพระแก้ว ตอนนี้ บางพิมพ์ เล่นหากันหลักหมื่น

ท่านบอกว่า ไม่มีพระในการ ซ่อม วัดพระแก้ว การซ่อมๆ ซ่อมไปถึง บุษบก ขององค์ พระแก้วมรกต ทางช่างขุดเอา ชันของเก่าที่ติด เพชร พลอย และแก้วเปอร์เซียออก ทิ้ง และ ทำขึ้นมาใหม่จากเพชร พลอย ของเดิม ผสมกับชุดใหม่ที่คนบริจาค ผมก็หนึ่งในนั้นที่ร่วมบริจาค เพราะถือว่าเป็นมหาโชคของชีวิต

ผมเองก็เคยฟังพวก พระเจ้าคุณกรมท่า พระวังหน้า พระสมเด็จสายรุ้งเบญจรงค์ ฯลฯ นึกว่าถ้ามีคราวคงแตกกรุ ...แหะๆ แต่ไม่มีครับ แต่ชันเพชร ( ที่เขาเรียกกัน ) และเศษแก้ว เศษพลอยเล็ก เขา เอามาทำพระขึ้นมาใหม่ อันนี้มีจริงครับ ทำเป็นรูปพระแก้ว สามเหลี่ยมมน มีให้บูชาที่วัดพระแก้ว ตอนแรกวางหน้าพระอุโบสถเลย แต่ตอนหลัง มีวางขายที่สำนักงาน และ ชุดนี้ เคยมีฝรั่งท้าลอง เอาปืนลูกซองยิง แต่ไม่ออก ตอนหลังฝรั่งคนนั้นไปบวชครับ ตอนนี้น่าจะสึกไปนานแล้ว

พระแบบนี้มี คือ พระผงชันเพชร ส่วนกระเบื้องหลังคา พระอุโบสถ ที่ประดิษฐานพะรแก้วมรกต เขาเอามาบดทำพระ บูชาครับ ทำหลายครั้งมากเพราะความต้องการสูง ขนาดหน้าตักประมาณ ๔ นิ้ว องค์เขียวๆ ไม่ทรงเครื่อง ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ ว่ายังเหลือ ถ้าจะเล่นเล่นแบบนี้ดีกว่าครับ ให้รีบไปบูชาน่ะครับ

ในคราวนั้น มี อาจารย์ที่คุมช่างปูนท่านหนึ่ง ท่านออกมาเขียนประสบการณ์ ว่า เอาแบบสั้นๆ ย่อๆ เพราะนานจัดผมชักลืมรายละเอียด ท่านคุมพวก การปั้นปูนแบบโบราณ การปั้นปูนท่านจะติด พวกเศษ กระเบื้อง ให้สวยงาม แต่ กระเบื้องของเก่าไม่มีครับ ในขณะที่สถานะการณ์เป็นทำนองนั้น อยู่

ก็บังเอิญมีช่างทำน้ำหก น้ำแทนที่จะนองกับพื้น กลับไหลไปยังช่องหนึ่งที่ผนัง ช่างเขาแปลกใจ เลยทุบดู เพราะจะซ่อมอยู่แล้ว ปรากฎว่า ข้างในมีไห ใส่ไว้ เป็นไห ที่จะเตรียมไว้ให้ช่างปูนทุบ แล้วเอามาซ่อมวัดน่ะแหละครับ คนโบราณ ท่านรอบคอบ อ่านขาด เลยเตรียมไว้ให้ แต่ยังไม่จบน่ะครับ และ ไม่มีพระ ครับ มีแต่ไห

การจะทุบไหนี่ต้องทุบเป็น เพราะถ้าทุบไม่เป็น กระเบื้องที่แตกออกมาจะไม่สวย มีหลายขนาด ไม่มีใครทำเป็นครับ และ ผมคิดเอาเองว่า ของเก่า เขาคงไม่ทุบแต่เอาไว้ดู แต่ของใหม่น่ะ คงต้องทุบเลือกที่ล่ะชิ้น

ขรธที่กังวลอยู่ ในความรับผิดชอบ ต่อมา ปรากฎว่า ท่านอาจารย์ท่าน ฝันไปว่า มีคนมาบอกว่า ให้ไปหา นางนั้น บอกชื่อ เสียง เสร็จ ว่า ทำงานที่กลางไร่อ้อย ที่ปราณบุรี หรือ เพชรบุรีนี่แหละ ฝันแปลกมาก ว่าจะรู้วิธี รู้คำตอบ

ท่านอาจารย์ท่านนี้เลยไปตามที่ในฝันบอก ปรากฏว่ามีจริงครับ คุณป้านี่ เป็น รุ่นเหลน ของช่างซ่อมวัดพระแก้ว เมื่อถามย้อนกัน เป็นประมาณเหลนช่างปั้นงานปูน มือหนึ่ง ของเพชรบุรี ในยุคนั้น ตอนนี้ช่างเพชรก็ยังสืบทอดกันอยู่ น่าจะตอนสร้างวัดพระแก้ว เมื่อ สองร้อยปีก่อน หรือ ตอนซ่อม ๑๕๐ ปี แต่การซ่อมตอน ๑๕๐ปี ไม่ใหญ่เหมือนคราวนี้

พอถามถึง การทุบไห เป็นศิลป ที่เอามาติดกับปุูน คุณป้าเลยทำให้ดู จากไหที่เตรียมไป คุณป้าท่านมีเคล็ดการทุบ มีวิชา ทุบและกระเบื้องจะแตกออกมารูปทรงสวยงาม เท่าๆกัน ได้ปริมาณ เศษแตกมาก ในการทุบไห ครั้งหนึ่ง เศษที่แตกจะมีขนาดพอดี และ ใกล้เคียงกัน เหมาะแก่งานปูน เป็นวิชาที่ถ่ายทอดกันมา จากรุ่น ทวด รุ่นตา ในตระกูล ฟังดูไม่สำคัญสำหรับเรา แต่ช่างเขามีวิชาแบบนี้ และเห็นเป็นเรื่องสำคัญ เลยถ่ายทอดกันมา และ คุณป้าเป็นคนสุดท้ายในแผ่นดิน ที่รู้วิชาทุบไหครับ อาจารย์ท่านเลยขอเรียนมา

จากสิ่งที่ได้สัมผัส ทำให้อาจารย์ท่านนี่ตระหนักถึง เรื่องจิตวิญญาณ ครูบาอาจารย์ ความดีมีอยู่จริงๆ ในปลายยุค ท่านชอบปลีกวิเวก ปฏิบัติธรรม เมื่อปลดเกษียณ ท่านไปอยู่บ้านนอกเงียบ และ อาจจะบวชอยู่น่ะครับ ตอนนี้

และที่ผมอยากจะสรุป คือว่า

๑) คนที่ทำงานคุม การซ่อมวัดพระแก้ว บอกว่า ไม่มีพระครับ แม้จะซ่อมแบบแทบทั้งวัด แต่มีพระอยู่รุ่นที่เล่นหากัน เป็นพระองค์เล็กๆ ดำๆ เหมือนเม็ดบัว ปลายแหลมๆ หายาก ราคาแพงมาก เล่นกันเป็น แตกมาจาก พระบรมมหาราชวัง นอกนั้น ยังมี สมเด็จ รูปพระนาคปรก ก็เล่นหากันว่า แตกออกมาจาก พระบรมมหาราชวัง หลวงพ่อวัดปากน้ำ ยังเคยเอามาแจกศิษย์ อันนี้พระมีจริง เก่าจริง แต่จะมากจากไหนก็ว่ากันไป

แต่ไม่มี พระเบญจรงค์ สายรุ้ง วังหน้า หลังคาโบสถ์ ฯลฯ มีแต่ฝุ่นครับ...แหะๆ

๒) พระบรมมหาราชวังเป็นที่ศักสิทธิ์ มี เทพ เทวดา ครูบาอาจารย์ท่านอารักษ์อยู่มา ไม่ได้ไปไหน ตัวอย่างเช่นเรื่องคุณป้าทุบไห ปฏิบัติต่อ สิ่งเหล่านี้ด้วยความเคารพ จะดีต่อตัวท่าน อย่าเอาไปอ้างประกอบการขาย

ครูบาอาจารย์ ท่านอาจจะไม่ชอบครับ

๓) สมเด็จพุฒาจารย์โต พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ เสด็จ เตี่ยกรมหลวงชุมพร หลวงปู๋ พระครู โลกอุดร ( ถ้ามีจริง ) หลวงปู่ทวด ต่างเป็นของสูง มีคนนับถือเยอะ การเอามาทำเป็นรูป พระเก็ ซื้อขายกัน แบบแบกะดิน ขายกันเหมือนสินค้า เป็นการไม่เหมาะสม

และถ้าของแบบนี้มีจริง คงมีไม่มาก เพราะเวลาเนิ่นนานมาก และเจตนาที่พวกท่านทำมา ก็คงไม่ต้องการให้พวกเรามาซื้อขายกัน แต่ให้ฟรีๆ แบบแจกมา และผู้ได้ คงมีวาสนาบารมี และ คงไม่เอามาขายครับ

อย่าไปเชื่อว่ามีแบบเป็นกระบุง เขียนตำราได้เล่มใหญ่ๆ มันเป็นไปไม่ได้ครับ

สติปัญญา พวกท่านมีกันทุกคน เลือก อ่าน และ เลือกเสพ พิจารณาดุูเอาครับ

ผมเขียนจากความจำของคนแก่ รายละเอียดอาจจะเลือนๆไปบ้าง แต่ไม่ผิด และ หลงประเด็นครับ

ไม่มีพระแตกกรุ จากวัดพระแก้วครับ (ในจำนวนมากๆ แบบที่ซื้อขายกัน )

 

พี่สากล ครับ สำหรับผมไม่มีอะไรครับ ผมนับถือครับพี่พี

 

ต่ออีกหน่อย มันติดลม...แหะๆ

ในยุคเมื่อ สามสิบกว่าปี มาแล้ว ตอน ตลาดสามย่านยังอยู่ ยังไม่กลายเป็นศูนย์การค้าแบบเดี๋ยวนี้ บ้านผมอยู่แถวนั้น โตที่นั่น หนุ่มมาก็เรียนที่นั่น เรียกว่าใช้ชีวิตแถวนั้นครับ รู้ทุกซอย ทุกซอกครับ ก่อนเขาทุบทิ้งน่ะครับ สร้างใหม่ ยังไม่ว่างเลย จะไปเดินดูสักหน่อย...แหะๆ

มีร้านขายยา ลืมชื่อ เพราะนานจัด อยู่ตรงข้ามวัดหัวลำโพง ตรงโค้งถนนพระรามสี่พอดี เลย ส. โบตั๋น เก่ามาหน่อย...แหะๆ ติดซอยที่มี ข้าวหมูแดง นายปากแหว่ง ( แต่เมียสวยเป็นที่ร่ำลือ ) ข้าวหมูแดงอร่อยแบบโคตรๆ ตักขาย ใส่ห่อไม่ทัน ถ้าพี่แหว่งยังไปม่องไป ผมยังคิดถึงเฮียน่ะครับ

ร้ายขายยานี่แจกพระครับ แจก คนล่ะองค์ เป็นสมเด็จ หลังคาโบสถ์ ครับ แจกฟรีจริง เพราะพ่อ เก็บไว้เยอะ เป็นตุ่มๆ พอตายไป คนลูกเจ้าของร้านเลย เอาแจก แจกแบบไม่เรื่องมาก ไปขอก็ให้ แต่ไม่ให้เลือก ท่านจะหยิบส่งให้จากหลังเคาเต่อร์ ตอนคุณพ่ออยู่ ท่านไม่แจกครับ ไม่งั้นผมคงมีหลายองค์...เหอๆๆ

ตอนนั้นผมรับราชการแล้ว เลยแต่งเครื่องแบบไปขอมั่ง กลัวเขาไม่ให้ เฮียเขาก็หยิบให้ ผมก็เลยชวนคุย จับใจความได้ว่า มีเป็น เป็นตุ่มๆ หลังคาโบสถ์ วัดระฆังมีหลายตุ่ม พ่อหรือ เตี่ยได้มา พอเตี่ยตาย คุณลูกเลยเอาแจกเอาบุญ ไม่หวง

เป็นสมเด็จแบบเดียวกับท่านรองอธิบดี นี่แหละครับ ผมได้มา เอาไปอวดลูกน้อง ที่ทำงานแท่นเจาะน้ำมันที่เมืองฝาง ลูกน้องมันอยากได้มาก ผมเลยให้ไป และไม่ได้ไปขออีก เพราะทราบมุข

เรื่องแบบนี้มีมานานแล้วครับ น่าจะก่อนผมเกิดมานาน พระมีเป็นตุ่มๆ แจกทุกวัน แจกเป็นปีๆ ยังไม่หมด

ในยุค วัด มหาธาตุยังเป็นสนามพระ แบบพื้นดิน ตรงมุมที่ ท่านสร้างรูป วังหน้า น่ะครับ ยุคนั้นมีหลายร้าน มีพระแบบนี้ เพียบ ทั้งองค์เล็ก องค์ใหญ่ แบบ รูป บูชาเท่าคนนั่งจับมือชักลูกประคำ รูปงาช้างติดสมเด็จ รูป โอ่งน้ำมนต์ ติดพระ รูปไห ติดพระ ฝังเพชรพลอย ฝังทองคำเงิน ลูกประคำ ฯลฯ โอ้ยเยอะแยะ เดินดูเพลินเลยครับ

ตอนหลังวัดท่านคงไล่ที่ เลย เอามาแบบกะดิน กับบุกไปที่ท่านพระจันทร์ ยังไปเดินดูได้ มีลูกแก้ว ตู้ปลาด้วยน่ะครับ บางลูกราคาแพง หลายพันบ่าท มีพระธาตุด้วย ขายเป็นขวดๆ ราคาแพงน่ะครับ เป็นพวกทรายที่ฝรั่งเอาใส่ตู้ปลาให้ดูสวยๆ น่าจะไปเดินชมกันสักวันน่ะจ้ะ น้องๆ

 

เข้าใจผิดกันน่ะ เล็กน้อย เพียงแต่ก๊อปข้อความมาลงผิดไป เลยทำให้ดูเหมือนเป็นการออกความคิดเห็นเองสบายๆครับ

 

ผมแก้ไข เนื้อเรื่อง พร้อมลง link ให้อ่านแล้วนะครับ ว่าที่ไปที่มาเป็นอย่างไร จะได้ไม่เกิดการเข้าใจผิดกันครับ

 

แหะๆ...ดีน่ะครับ คุณยังได้อยู่งาน

ผมน่ะแค่ชะเง้อดู พระในตู้เองครับ ...แหะๆ

 

ต่ออีกหน่อย มันติดลม...แหะๆ

ในยุคเมื่อ สามสิบกว่าปี มาแล้ว ตอน ตลาดสามย่านยังอยู่ ยังไม่กลายเป็นศูนย์การค้าแบบเดี๋ยวนี้ บ้านผมอยู่แถวนั้น โตที่นั่น หนุ่มมาก็เรียนที่นั่น เรียกว่าใช้ชีวิตแถวนั้นครับ รู้ทุกซอย ทุกซอกครับ ก่อนเขาทุบทิ้งน่ะครับ สร้างใหม่ ยังไม่ว่างเลย จะไปเดินดูสักหน่อย...แหะๆ

มีร้านขายยา ลืมชื่อ เพราะนานจัด อยู่ตรงข้ามวัดหัวลำโพง ตรงโค้งถนนพระรามสี่พอดี เลย ส. โบตั๋น เก่ามาหน่อย...แหะๆ ติดซอยที่มี ข้าวหมูแดง นายปากแหว่ง ( แต่เมียสวยเป็นที่ร่ำลือ ) ข้าวหมูแดงอร่อยแบบโคตรๆ ตักขาย ใส่ห่อไม่ทัน ถ้าพี่แหว่งยังไปม่องไป ผมยังคิดถึงเฮียน่ะครับ

ร้ายขายยานี่แจกพระครับ แจก คนล่ะองค์ เป็นสมเด็จ หลังคาโบสถ์ ครับ แจกฟรีจริง เพราะพ่อ เก็บไว้เยอะ เป็นตุ่มๆ พอตายไป คนลูกเจ้าของร้านเลย เอาแจก แจกแบบไม่เรื่องมาก ไปขอก็ให้ แต่ไม่ให้เลือก ท่านจะหยิบส่งให้จากหลังเคาเต่อร์ ตอนคุณพ่ออยู่ ท่านไม่แจกครับ ไม่งั้นผมคงมีหลายองค์...เหอๆๆ

ตอนนั้นผมรับราชการแล้ว เลยแต่งเครื่องแบบไปขอมั่ง กลัวเขาไม่ให้ เฮียเขาก็หยิบให้ ผมก็เลยชวนคุย จับใจความได้ว่า มีเป็น เป็นตุ่มๆ หลังคาโบสถ์ วัดระฆังมีหลายตุ่ม พ่อหรือ เตี่ยได้มา พอเตี่ยตาย คุณลูกเลยเอาแจกเอาบุญ ไม่หวง

เป็นสมเด็จแบบเดียวกับท่านรองอธิบดี นี่แหละครับ ผมได้มา เอาไปอวดลูกน้อง ที่ทำงานแท่นเจาะน้ำมันที่เมืองฝาง ลูกน้องมันอยากได้มาก ผมเลยให้ไป และไม่ได้ไปขออีก เพราะทราบมุข

เรื่องแบบนี้มีมานานแล้วครับ น่าจะก่อนผมเกิดมานาน พระมีเป็นตุ่มๆ แจกทุกวัน แจกเป็นปีๆ ยังไม่หมด

ในยุค วัด มหาธาตุยังเป็นสนามพระ แบบพื้นดิน ตรงมุมที่ ท่านสร้างรูป วังหน้า น่ะครับ ยุคนั้นมีหลายร้าน มีพระแบบนี้ เพียบ ทั้งองค์เล็ก องค์ใหญ่ แบบ รูป บูชาเท่าคนนั่งจับมือชักลูกประคำ รูปงาช้างติดสมเด็จ รูป โอ่งน้ำมนต์ ติดพระ รูปไห ติดพระ ฝังเพชรพลอย ฝังทองคำเงิน ลูกประคำ ฯลฯ โอ้ยเยอะแยะ เดินดูเพลินเลยครับ

ตอนหลังวัดท่านคงไล่ที่ เลย เอามาแบบกะดิน กับบุกไปที่ท่านพระจันทร์ ยังไปเดินดูได้ มีลูกแก้ว ตู้ปลาด้วยน่ะครับ บางลูกราคาแพง หลายพันบ่าท มีพระธาตุด้วย ขายเป็นขวดๆ ราคาแพงน่ะครับ เป็นพวกทรายที่ฝรั่งเอาใส่ตู้ปลาให้ดูสวยๆ น่าจะไปเดินชมกันสักวันน่ะจ้ะ น้องๆ



ขอขอบคุณจากหัวใจ สำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทอดให้ฟัง เรื่องบางอย่างที่พี่เสาวภาเล่ามา มันผุดให้เห็นภาพที่ผมลืมไปแล้วได้กลับมานึกถึงวันเก่าๆอีกครั้งนึงครับ

เห็นพี่เสาวภาพูดถึงสามย่าน ตอนนั้นหลังร้าน ส.โบตั๋น ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นร้านสมบูรณ์โภชนา ที่มีหมูสเต๊ะและปูผัดผงกระหรี่ที่อร่อยมากอยู่ในซอยด้านหลัง

ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความทรงจำดีๆครับพี่

 

"กินของขม ชมเด็กสาว เล่าความหลัง" พวกเราแก่กันแล้วละนะ ผมเองไม่ได้ไปแถวสามย่านบ่อย แต่ก็หาของกินอร่อยๆแถวนั้นบ้าง ย่าชอบใช้ให้ไปซื้อข้าวหมูแดง(อร่อยจริงๆหอมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พูดแล้วอยากกิน) และหมูสะเต๊ะไม้ใหญ่ๆ แถวนั้น รวมถึงโจ๊ก และที่บ้านไปนั่งกินข้าวแถวกาแลคซี่ จำชื่อร้านไม่ได้ ส่วนส.โบตั๋นผมเคยเห็นแต่ไม่ทราบว่าเป็นอะไร พอเห็นพี่คนปั้นพระเดินออกมาจากในนั้นทาแป้งขาวจั๊ว ผมก็วิ่งร้องไห้กลับบ้านหาย่าพอดี :'(

 

เหอๆๆๆๆๆๆๆ

ท่านต้องไปถามเด็กหนุ่ม จุฬาฯยุคนั้นครับ

คำตอบต้อง แบบเดียวกับผม ....เหอๆๆ

สมบูรณ์นี่ มี เหล้าแม่โขงแบบ จุกก็อกบริการครับ ชนิด ยังห่อด้วยกระดาษแก้วใส มัดเป็นจุก

โขงธรรมดา ขวดล่ะ ๒๔ บาท ถ้าเป็นเหล้าเก่า เขาจะคิดปีล่ะบาท ยี่สิบปี ก็ สี่สิบสี่บาท ถ้ามีเงิน จะแห่ไปเจอกัน ผมกินนกันมาตั้งแต่ขวดล่ะ ๑๘ บาท ขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ที่ขายจะเป็นจุกเขียว เหล้าสวัดดิการทหารครับ เพราะคงไปซื้อต่อมาถูกหน่อย

ถ้ายังเก็บถึงบัดนี้ ผมว่าขวดล่ะ หลายพัน ถึง หมื่น น่าจะขายได้

แต่ร้านประจำของผม เป็นร้าน อี่ โภชนาครับ ตรงหลังโต้รุ่ง ตัวเจ้น่ะสาวใหญ่แล้ว แต่เจ้หมวยน้องสาวนี่ ขาวหมวย หน้าตาจุ๋มจิ๋นน่ารักมาก แต่ไม่มีใครจีบแม่ค้าติดแม้แต่คนเดียว เท่าที่ผมทราบ

สูตรผมเมื่อเมื่อมีเงินกันคนล่ะสิบบาท

จะสั่ง แม่โขงแบน ๑๒.๕๐ โซดา ๒ โซดาขวดล่ะ บาท น้ำแข็งโถ อันนี้ลืม แต่น่าจะประมาณ บาท สองบาท และ เกาเหลา ๑ ถ้วย ประมาณ สามบาท

กินกันสองคน หมด กรึ่มๆพอดี ควักตังค์จ่าย ไม่หนักกระเป่า เพราะมีแค่นั้น แยกกัน ผมเดินกลับบ้าน เพื่อน ชื่อ ไอ้มืด ขึ้นรถเมลล์กลับ ไอ้คนที่ขึ้นรถเมลล์ ตอนนี้เป็นหมอใหญ่อยู่ที่สงขลา น่าจะนั่งเบนซ์มานานหลายปีแล้ว

อีกร้านที่ประจำ คือ ต้ม เกาเหลา แต่เดิม เป็นร้านไม้ ติดรั้วคณะบัญชี ต่อมาย้ายมาห้องแถว พอเตี่ยตาย ฝีมือ คุณภาพตก แต่ตอนเตี่ยยังอยู่ ต้ม เนื้อเปื่อย อร่อยโคตร ๆ ราคาเด็ก ชามล่ะ สองบาท ข้าวถ้วยล่ะสลึง สองถ้วย น้ำเปล่าฟรี มี สองบาทห้าสิบ อิ่มจนเรอ...เอิ้กๆ ....เหอๆๆๆ

ยังมีอีกน่ะครับ ถ้าจะให้ละเลงกระทู้ อาจารย์น้ำให้เปรอะ ยังมีมะขามคลุก เจ้าอร่อย นับเม็ดขาย

โต็ะสนุ๊ก ฟากโรงหนัง ( ลืมชื่อ ) ที่สิงสถิตย์ ของพวกผม

กล้วยปิ้ง รั้วบัญชี นั่งรถเบนซ์ มาขาย แม้เจ้าฟ้า (เดาเอาเอง ) ยังเดินมาซื้อเสวย ด้วยความเคารพครับ

ก๋วยเตี่ยวเป็ดตุ๋น หน้าศาลเจ้า อร่อย โคตรๆ

ข้าวหน้าเป็ด แบบขายวันล่ะ หลักหลายร้อยตัว ผมจะไปซื้อกระดูกเป็ดมาแทะ อร่อยประหยัด

บะหมี่ ปู หมูแดง ชื่อดัง คิวยาวเพียบ

อีก เยอะ ....แหะๆ

 

เล่าซ๊ะเห็นภาพเลยครับพี่เสาวภา เหตุการณ์ที่พี่เล่าช่วงนั้นถนนสาธรน่าจะยังเป็นคลองที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทั้งสองฝั่ง(เป็นถนนที่ใหญ่และสวยมากในสมัยนั้น) ผมเคยไปสยามตอนสัก8ขวบกับแม่ผม ผ่านถนนอังรีดูนังค์ ที่ยังเป็นถนนลูกรังอยู่จนถึงสยามเลย พูดแล้วก็นึกถึงวันเก่าๆครับพี่ สมัยนั้นสนุกกว่าสมัยนี้เยอะเลย ไม่จำเป็นต้องมีมือถือ ไม่ต้องมีอินเตอร์เน็ตความสุขก็เติมเต็มร้อยได้ตลอด
ขอโทษด้วยครับพี่ที่ลบ ปล.ของผมไม่ทัน พี่เสาวภาก๊อปไปโพสสะแล้ว

 

เกมมันบังคับให้ต้องเดินผ่าน ส โบตั๋น ครับคุณมันตรัย เพราะร้านอร่อยจะอยู่ด้านหลังร้าน ส โบตั๋นทั้งหมดและต้องลงรถตรงนั้นพอดี รู้ว่าเป็นร้านอะไรแต่ก็ไม่เคยเข้าครับ(ตอนนั้นยังหน้าบางอยู่มาก เห็นผู้หญิงนี่วิ่งหนีเลย555)
ทำไปทำมาพวกเราจะอยู่บ้านใกล้กันหมดเลยล่ะมั๊งครับ? คิดว่าถ้าเห็นหน้ากันอาจจะเป็นคนที่รู้จักกันก็เป็นไปได้ครับ(f)
จริงๆต้องมาจัดงานรำลึกความหลังกันสักหน่อยแล้วล่ะครับ

 

เข้ามาดู ผู้เฒ่าหยอกเอิน เล่าความหลังกัน

me// อมยิ้มกรุ่มกริ่ม

 

กระทู้บ้านบางแค ซะแล้ว บ้านผมอยู่สาธร เซนต์หลุยส์3 ที่คุณคนปั้นพระบอกว่าเมื่อก่อนเป็นคลอง ผมเองยังจำภาพเหล่านั้นได้ ตอนเด็กๆมีงานลอยกระทงก็จะลงมาลอยที่คลองตรงกลางนั่นแหละครับ มีต้นไม่ใหญ่ๆ ผมชอบข้ามถนนตรงโรงพยาบาลบางรัก (อ้อโรงพยาบาลนี้รักษาแต่โรคไข้หวัด ฮิๆ) ตอนเรียน วรย.โดนรถกระบะชนจนกระเด็น รถตำรวจวิ่งตามาพอดี เลยไปโรงพญาบาลจุฬา เมื่อก่อนละแวกเซนต์หลุย์ สาธร สี่พระยา สุรวงศ์ ของอร่อยแทบทุกร้าน เดี๋ยวนี้ไม่มีอดีตแบบนั้นอีกแล้ว สาวๆโรงเรียน แถวๆนั้นน่ารักสมวัย ไม่น่ากลัวเหมือนสมัยนี้ รุ่นพี่พี กับคุณคนปั้นพระเป็นหนุ่ม ผมยังเดินเก็บซองบุหรี่กับฝาเบียร์อยู่เลยมั้งครับ

 

เหอๆๆ ไม่ถือหรอกครับ เมียมันปรับโทษไม่ได้ ความผิดเกิดขึ้นนานก่อน เซ็นต์ สัญญาระยะยาวครับ long term contract ( ทะเบียนสมรส )

บ้านผมน่ะ ติด อังรีดูนังค์ ยังมีเรือพายมาขายโอ่งครับ และ ตกปลาตะเพียนได้ เป็นฝูงๆ หน้าน้ำ เดือน สิบสอง ปลาสร้อย จะแห่มาเป็น แพ จับกันสนุกสนาน

สาธรน่ะก็ไปตกปลา มีปลาให่ เข้ามาจากแม่น้ำ และ แม่น้ำเจ้าพระยายุคนั้น ไปตกกุ้ง ด้วย เข็มหมุด งอปลาย ก็ได้กุ้งครับ

ยุคนั้น สนามม้า มี ผมจะรับจ้างนั่งแท็กซี่ จาก ปากทางเข้ามาที่สนามม้าแล้วเดินกลับ เพราะรถเปล่าตำรวจไม่ให้เข้า

เล่าจะยาวถึง เที่ยงคืน....เหอๆๆ

 

เรื่องตกกุ้งของพี่พี ตรงกับที่ย่าผมบอก น้ำใสเห็นตัวปลา กินก๋วยเตี๋ยวเรือ หากอยากกินกุ้งด้วย ก็ลงไปงมเอาข้างเสาสะพาน เอาขึ้นมาปอกเปลือกแล้วลวกเลย แหม ยังงงี้ต้องเรียกท่านปู่ซะแล้ว

 

ต้องตรงซิครับ ทำเองกับมือ กับเท้า ผมไม่ใช่ ดร อ่านตำรา มาบรรยาย เรื่อง ในฝัน จะทำอะไร ทำให้คนมันจะตีกัน

ต้องทำเองมาก่อนครับ แม่กำชับไว้เลยครับ อยากรู้อะไรต้องทำ

แต่....แหะๆ มันหลาย พ.ศ.แล้ว เหอๆๆ คนเรามันอัลไซเม่อร์ได้ อาจจะเลือนๆไปบ้าง

และไม่ถึงกับปู่ครับ กทม เมื่อ เกือบ ๕๐ ปีมา ต่างจากนี้มาก ประตูน้ำยังมีสวนผักครับ มีจริงๆ เรือหางยาว เรือจ้างในคลองแสนแสบ มีการตกกุ้ง ตกปลา

เพชรบุรีตัดใหม่ เลยประตูน้ำไป ยังมีการทำนาครับ

ส่วนงมกุ้ง เขาทำกัน แต่ผมไม่เคยครับ ได้แต่ตก เพราะไม่เก่งทางน้ำครับ คนเมือง

 

อ้อลืมไปอีกเรื่อง

ผมยังทันนั่งรถราง สายจากหัวลำโพง ไป สี่พระยา จะวิ่งผ่านหน้าสถานเสาวภา บ้านผม แม่ผมพาขึ้นไปโรงเรียนที่ แถว ถนน นเรศ

มีสองชุั้น ถ้าแบบ VIP ที่นั่งจะครอบผ้าคลุมสีขาว แบบธรรมดา ม้านั่งบนไม้

ผมชอบไปยืนเกาะ ดู ลุงแก่ขับรถราง ไม่มีพวงมาลัยมีแต่คันโยก แกเคยให้โยง แตร มั้ง เป็นสายคอยดึง เหมือนจะส่งเสียง เต้งๆๆๆ

ตอนเด็กๆผมไฝ่ฝันอยากเป็นคนขับรถรางมาก

พอโต เขาเลิกไปซ่ะ เลยอด.....เหอๆๆๆ

 

พระกริ่งปวเรศ พระเครื่อง สมเด็จโต พ.ศ.2382 - พ.ศ.2434: 197. ตีแผ่ --> สมเด็จวังหน้า + สมเด&#3655

ลิงค์นี้จะไม่มีปัญหาหมิ่นประมาทกันเหรอครับ ไปบอกพระเค้าปลอมตามองค์ที่กากบาท เกิดลูกค้าเช่าไปแล้วมาอ่านเจอ ไม่ตีกันตายเลยเหรอครับ เหอๆๆ เล่นงี้เลยนะครับ ดร.