ปิดรับบริจาค รวมบันทึกการเดินทางตามรอยพระอาจารย์ ณ บึงลับแล ๒๕๕๒/ร่วมบุญใหญ่หน้า ๑๐๘

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๑)

พระอาจารย์ให้ข้อคิดกับชาวคณะก่อนออกเดินทาง
​

..อย่างที่เคยบอกไปตั้งแต่ต้<wbr>นว่า ทริปนี้เกิดขึ้นจากผลต่อเนื่<wbr>องจากเมื่อปลายปี และมีการวางโครงการเตรียมงานมาตั้งแต่วันนั้น จนมาถึงวันนี้ เป็นวันที่เดินทางกลับมาจากทริ<wbr>ปแล้ว หญิงขอเล่าบันทึกการเดินทางตามเส้นทางมาให้กัลยาณมิตรทุกท่านที่ไม่ได้ไป ร่วมอ่านกันตามสัญญาค่ะ

วันศุกร์ที่ ๖ กพ. เวลาประมาณ ๒๑.๐๐ น. ได้ส่งเอสแจ้งชาวคณะทุกท่านว่า อย่าลืม! คืนนี้ล้อหมุนเวลาตี ๒ แต่มีบางท่านที่ติดต่อไม่ได้<wbr>ทำให้พลาดการรับเอสนั้นไป (พี่ตุ่น) สมาชิกที่ร่วมเดินทางมาจากทุ<wbr>กภาค ไม่ว่าจะเป็นภาคใต้ ภาคเหนือ ภาคกลาง แต่ละคนก็เดินทางมาจากจังหวัดที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ ไม่ว่าจะเป็นพี่ณัฐที่มาจากเพชรบุรี น้องธีร์มาจากนครสวรรค์ กุ้งมาจากหาดใหญ่ และอีกหลายๆ คน

เวลาประมาณ ๒๒.๐๐ น. พี่ณัฐแจ้งว่าเดินทางใกล้ถึง หญิงเลยรีบออกจากบ้านเพื่อมาดักรอรับเธอก่อนที่จุดนัดพบ คือ ปั๊ม ปตท.สนามเป้า ปรากฎว่ามาถึงเจอเธอมารออยู่ก่<wbr>อนแล้ว เท่ากับว่าวันนั้นเธอมาถึงเป็<wbr>นลำดับที่ ๑ หญิงเป็นลำดับที่ ๒ และพี่กรมาเป็นลำดับที่ ๓ หลังจากหาที่นั่งพูดคุยกันได้สั<wbr>กพัก ก็มีสาวน้อยผมฟูฟ่องเดิ<wbr>นลากกระเป๋าใบใหญ่ส่งยิ้<wbr>มหวานเข้ามาแต่ไกล ทันทีที่เห็นหญิงก็ทราบทันทีว่า นั้นมิใช่อื่นไกล เธอคือแม่นางซินของพวกเรานั้นเอง เธอเดินทางมาถึงเป็นลำดับที่ ๔

นั่งพูดคุยกันได้อีกสักพัก น้องธีร์โทรเข้ามาถามว่าปั้มอยู่ตรงไหนเธอเดินทางมาถึ<wbr>งสะพานควายแล้ว ก็เลยบอกว่านั่งรถมาเรื่อยๆ พอเห็น BTS สนามเป้าก็ให้เตรียมตัวลง ในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไปอีกไม่<wbr>นานนัก หนุ่มน้อยแต่หุ่น(ใหญ่) เสื้อแดงก็เดินทางมาถึง เป็นลำดับที่ ๕

ตามมาติดๆ ด้วยน้องนะ (หนุ่มผิวแทน) ผู้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวคือยิ้มหวานฟันขาวเห็นแต่ไกล เลยได้ลำดับที่ ๖ ไป และสาวหนึ่งจากนวนครที่คราวนี้<wbr>มาถึงเร็วผิดปกติ เป็นลำดับที่ ๗ และสาวแอนเป็นลำดับที่ ๘

ดูนาฬิกาข้อมือ เวลาบ่งบอกว่าเที่ยงคืนแล้ว สมาชิกมาถึง ๘ คน ยังไม่ครบนี่ยังขาดอีกตั้ง ๑๖ คน ณ.จุดนี้ ก็นั่งดูซิว่าใครหนอจะเป็นคนที่<wbr>มาหลังเที่ยงคืน ปรากฎว่ามาแล้วอีก ๔ คนคือ น้องเจี๊ยบ พี่กุ๊กไก่ พี่แมน ชาดำ จากรังสิต เท่ากับตัวเลขขยับไปเป็น ๑๒ ตามมาอีกติดๆ ด้วยกฤศ และจิ๋ม มุก และน้องนนท์ อ้าว! ๑๖ คนแล้วหรือนี่ แล้วกลุ่มน้องเบญไปไหนทำไมยั<wbr>งไม่มา เดินไปหน้าเซเว่นเห็นมีกลุ่มหนุ่มๆ สาวๆ นั่งอยู่ ๖ คน แต่ก็้ไม่แน่ใจ ไม่เป็นไร ยังไม่ได้เวลานี่นา ถ้าใกล้ได้เวลาแล้วยังไม่มาค่<wbr>อยโทรตาม เม้งกับศาลตามมาเป็นคนที่ ๑๗ และ ๑๘ ในขณะที่เวลาขณะนั้นยังไม่ถึงตามเวลานัด (แสดงว่าแต่ละคนตื่นเต้นกับการเดินทางกันน่าดู ถึงได้มาก่อนเวลากันแต่เนิ่นๆ) พอเวลา ๐๑.๓๐ น. ก็มีเสียงโทรเข้ามาบอกว่า ผมน้องเบญนะครับ ผมกับเพื่อนๆ มารอแล้ว พี่หญิงอยู่ไหนครับ พอถามว่าใช่กลุ่มหน้าเซเว่น หรือเปล่า พอคำตอบว่าใช่ก็คือ จบข่าว เท่ากับรวมพลกันติดในเวลานัดพบพอดี รีบโทรตามรถตู้บอกคนครบแล้วจำนวน ๒๔ คนมาจอดรับได้แล้วนะ และโทรหาน้องเล็กให้โทรหาพี่ตุ่น (ด้วยความเข้าใจว่าพี่ตุ่นไปรอที่หน้าขนส่งสายใต้เรียบร้<wbr>อยแล้ว) น้องเล็กจะได้เจอกับพี่ตุ่นและ้<wbr>เดินออกมารอที่ป้ายรถหน้าสายใต้พร้อมกั<wbr>น

เดินทางมาถึงสายใต้เวลาสองนาฬิ<wbr>กาเศษ เจอน้องเล็กกับเพื่อนๆ อีก ๓ แต่ไม่เจอพี่ตุ่น ถามน้องเล็กว่าพี่ตุ่นไปไหน น้องเล็กบอกว่า ติดต่อไม่ได้ อ้าว! หญิงรีบโทรเข้าเบอร์พี่ตุ่น ตายละหว่า ปิดมือถือนี่นา เอ้าไม่เป็นไร โทรหาพี่เอื้อมถามว่ามีเบอร์บ้<wbr>านพี่ตุ่นมั๊ยโทรให้หญิงหน่อย หญิงติดต่อไม่ได้ พี่เอื้อมก็โทรหาแต่แจ้งว่าไม่<wbr>มีคนรับสาย เอาอย่างไรดี จะรอนานก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะเสียเวลามาก ตัดสินใจบอกทุกคนว่า รอ ๑๕ นาทีถ้าไม่มาพวกเราก็จะออกเดิ<wbr>นทางต่อเพราะต้องไปถึงวัดให้ทั<wbr>นก่อน ๖ โมง ระหว่างรอก็โทรหาเป็นระยะแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ในที่สุดก็ต้องเคลื่อนพลต่อไป ด้วยจำนวนคน ๒๗ คน แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะจอดรับน้องชไมเคิลที่หน้าสาย ๓ เป็นคนที่ ๒๘ ของคณะ

หลังจากนั้นก็เป็นการเดิ<wbr>นทางมาตามปกติ ถึงวัดเอาเวลาประมาณ ๐๕.๔๕ น. ปราำกฎว่าพอมาถึงพระอาจารย์ท่<wbr>านเตรียมรอรับอยู่แล้ว ชาวคณะขึ้นไปกราบท่านบนศาลา ท่านก็พูดคุยทักทายถามถึงการเดินทาง ชาวคณะได้ร่วมกันถวายผ้าไตร ๖ ผืน ผ้าธงสามเหลี่ยม ๓ ผืน น้ำดื่ม ๓ โหลและข้าวสารอีก ๑ กระสอบ (ข้าวสารได้มอบให้พี่เอื้อมนำมาถวายแทนให้ตั้งแต่เมื่อวาน) ท่านก็ได้้พูดให้ข้อคิด ให้สติ<wbr>และตั้งคำถามกับชาวคณะไว้ เกี่ยวกับการเดินทางไปบึงในวั<wbr>นนี้ ว่าการเดินทางที่เป็นคนหมู่<wbr>มาก อุปนิสัย จิตใต้สำนึกของแต่ละคนที่<wbr>จะแสดงออกมาในระหว่างการเดินทางเมื่อยามที่เหนื่อยจะฟ้องออกมา คนที่รักกันเป็นเพื่อนกัน อาจจะโกรธกันได้หรือรักกันมากขึ้น และบอกว่า บึงลับแลนี่เป็นสถานที่ๆ ง่ายที่สุดที่ท่านเคยไปมา รองลงมาก็คือทุ่งสาน ที่เส้นทางสุดท้ายก่อนจะถึงเป็นช่องทางเดินแคบมาก สองฝั่งคือเหว แต่อย่านึกว่าท่านพูดอย่างนั้นแล้วทุกคนจะกลัวนะ หญิงมองหน้าแต่ละคน เห็นนั่งฟังกันตาแป๋ว เก็บข้อมูลที่พระอาจารย์บอกกันเต็มที่.....

 

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๒)

​

ชาวคณะหน้าศาลาไม้

​

หลังจากคณะฯ รับฟังโอวาท คำสอนระหว่างการเดินทางของพระอาจารย์กันจบ ท่านก็บอกให้พักผ่อนกันตามอัธยาสัย ส่วนตัวท่านเองก็ออกไปเดินบาตร จนกระทั่งเวลา ๐๖.๐๐ น. พี่เล็กก็มาบอกว่า อาหารที่คณะสั่งทำให้สำหรับถวายเช้ามาถึงเรียบร้อยแล้ว ให้คณะไปช่วยกันจัดเตรียมที่โรงครัว พวกเราทั้งหมดก็เฮโลไปที่นั่นและช่วยกันคนละไม้ละมือในการจัดเตรียมอาหารและสถานที่

ได้เวลาพระฉัน หนุ่มๆ ช่วยกันประเคน สาวๆ ร่วมส่งใจ หลังจากนั้นก็ได้เวลาหม่ำ ทุกคนก้มหน้าก้มตาหม่ำเพราะรู้ดีว่า หลังจากนี้ไม่นานนั้นคือการที่ต้องใช้พลังสูงสุดในการไปเดินป่า

พี่เอื้อมกับพี่เก๋มาถึงวัดในเวลานั้น และมาร่วมทานข้าวด้วยกัน อาหารสำหรับถวายเพลจัดเตรียมสั่งทำไว้แล้ว รวมถึงอาหารกลางวันของคณะ อาหารถวายเพลให้แม่ชีท่านเป็นคนถวายแทนพวกเราทั้งหมด หลังทานอาหารทุกคนช่วยกันล้างจานอย่างขยันขันแข็ง ไม่มีการเกี่ยงงอน ส่วนคนที่ไม่ได้ล้างก็ช่วยกันเก็บเก้าอื้ เก็บโต๊ะ น่ารักกันมากทุกคนจนได้รับคำชมจากแม่ชี อิ อิ อิ

​

พี่อวบของน้องๆ กับท่าล้างจานสุดเท่ห์
​

และแล้ว..... เวลาที่ทุกคนตั้งตารอคอยก็มาถึง มันคือเช้าวันเสาร์ที่ ๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒ หลวงพี่กอล์ฟเดินทางมาถึงวัดด้วยท่าทีสงบ แต่ไม่วายยิ้มหวานปลุกปลอบใจคณะ (ในใจท่านคงมองเห็นสภาพและรูปร่างของแต่ละคนแล้วว่ามัน... จะเดินกันไปไหวกันเปล่าหว่า ๕๕๕)

พระสมุห์ศราวุธ (่กอล์ฟ) ฐานิสฺสโร ผู้นำทาง

ได้เวลาพวกเราทิ้งรถตู้ไว้ที่วัดเพราะพระอาจารย์ท่านบอกว่าเอากระบะไปจะดีกว่า น้องตั๊กกับเพื่อนอีก ๒ คนมาสมทบ ทำให้คณะทริปบึงลับแลทั้งหมดรวมเป็น ๓๔ ชีวิต ปรากฎว่ารถกระบะ ๒ คันไปไม่พอ พระอาจารย์จึงให้รถกระบะที่วัดไปอีก ๑ คัน รวมเป็นรถกระบะที่ใช้ในการเดินทาง ๓ คัน และรถเก๋งของน้องตั๊กอีก ๑ คัน รวมเป็น ๔ คัน โดยผู้ขับคันกระบะคันที่ ๓ คือพี่กร (พี่อวบ) ของพวกเรา

​

เส้นทางไปบึงตั้งต้นจากวัด วิ่งตรงไปเส้นทางขึ้น อช.ทองผาภูมิ ประมาณ ๓๐ กม. จนถึงทางแยกเข้าบ้านไ่ร่ จากนั้นจึงเลี้ยวซ้ายวิ่งเข้าไปสู่เส้นทางไปบึงลับแล (ป้ายเขียนว่า บึงน้ำทิพย์ ๑๐ กม.) เส้นทางจากนั้นเป็นถนนลูกรังสีแดง ทำให้คณะที่นั่งกระบะเปิดท้าย โดยเฉพาะหนุ่มๆ ในคันที่ ๓ กลายสภาพเป็นฝรั่งผมแดงไปในบัดนาว

​

หนุ่มๆ ท้ายรถกระบะเมื่อถึงทางเข้าบึงลับแล
​

รถขับตามกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปสิ้นสุดที่เชิงเขาที่เริ่มชัน รถเก๋งไปไม่ได้ ต้องถ่ายรถเอาคณะน้องตั๊กลงมาขึ้นกระบะพี่เอื้อม และขับต่อไปจนถึงจุดที่รถไปต่อไม่ได้ ต้องลงเดินเท้า คณะจึงจัดเตรียมอาหารเป็นข้าวเหนียวหมูทอด ข้าวปลาทอดติดตัวพร้อมน้ำดื่มคนละ ๒ ขวด และพร้อมที่จะลงเดินเท้ากันในเวลา เกือบ ๑๐.๐๐ น.

จุดจอดรถเตรียมสัมภาระ อาหารและน้ำก่อนเดินเท้าเข้าสู่ป่า

​

 

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๓)

ตั้งแถวเดินเรียงหนึ่ง โดยมีหลวงพี่กอล์ฟเป็นผู้นำ
​

... และแล้วเวลาแห่งการพิสูจน์กำลังใจของชาวคณะทุกคนก็มาถึง สภาพป่าที่หญิงมองเห็นเบื้องหน้า คือป่าไผ่ ทุกคนยิ้มแย้มสดใส ร่าเริง ตะโกนพูดคุยหยอกล้อกันเต็มที โดยหารู้ไม่ว่าจะพบกันอะไรในเบื้องหน้า ตั้งแต่ตอนที่ลงรถมีผึ้งมารอต้อนรับพวกเรา โดยการบินมาเกาะและตอมตามตัวของแ่ต่ละคน แต่ไม่ต่อยหรือทำร้ายใคร

ไ้ด้เวลาพร้อม แต่ละคนเริ่มออกเดินตามกันเป็นงูกินหาง หญิงจัดให้ทุกคนจำลำดับที่ของตัวเอง โดยมีหลวงพี่กอล์ฟนำเป็นคนที่ ๑ น้องชไมเคิลเป็นคนที่ ๒ สลับสับหว่างระหว่างหญิงและชายสลับไปมาไล่มาเรื่อยๆ จนหญิงเป็นลำดับที่ ๓๓ ให้พี่เก๋ปิดท้าย โดยเงื่อนไขที่กำหนดไว้คือ ทุกคนต้องจำหมายเลขของตัวเองให้ได้ และในขณะเดียวกันต้องจำเพื่อนที่อยู่หน้าหลังให้ได้ว่าคือใคร แต่ละคนถ้าจะมีการหยุดพักระหว่างทางต้องมีเพื่อน ห้ามทอดทิ้งกัน

การเดินทางในช่วงต้นยังเดินแบบสบายๆ แต่อีกสักพัก แถวเริ่้มห่างขาดเป็นช่วงๆ ลำดับที่ต้นๆ เริ่มถอยลำดับลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดน้องธีร์ ต้องขอหยุดพักระหว่างทางเพราะไปไม่ไหว ทุกคนหยุดรอแต่น้องธีร์ให้เดินต่อ พี่เก๋กับน้องเบญขออยู่เป็นเพื่อน หญิงและคนอื่นออกเดินต่อ ชมนกชมไม้กันไปตามเรื่อง ตื่นตาตื่นใจกับสภาพป่าที่เริ่มพบเจอต้นไม้ต้นใหญ่ๆ

สภาพต้นไม้ในระหว่างเส้นทางเดิน
​

 

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๔)

สภาพต้นไม้ในป่า
​

... พ้นจากสภาพป่าใหญ่ เส้นทางเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ แต่ละคนเริ่มมีอาการแต่ก็ยังร่าเริงกันอยู่ เพราะใจคิดว่า อีกสักพักก็คงจะถึงบึง...

เดินเมื่อขึ้นจนถึงที่สูง สภาพเส้นทางก็ไต่ระดับลง แล้วก็ขึ้นสูง ไต่ลงขึ้นสูง วนเวียนอยู่อย่างนั้น แต่ละคนเริ่มออกอาการ แต่กำลังใจยังดี มีการช่วยเหลือกันเป็นระยะ ทั้งการดึงมือ ฉุดลาก แต่ก็ยังไม่มากมี แค่ไม่กี่คนที่เริ่มไปไม่ไหวออกอาการเหนื่อย พูดน้อยลง ลิ้นเรีิม (ห้อย) ยาว

พี่ณัฐเป็นที่ห่วงของทุกคนเป็นที่สุด เพราะเธออายุเป็นถึงระดับประธาน สว.ของชาวคณะ เพราะฉะนั้นทุกคนเลยดูแลเธอเป็นพิเศษ ประคบประหงมปานประหนึ่งไข่ในหิน...

สภาพเส้นทางช่วงกลางที่เป็นแนวสลับขึ้นลงเขา
​

๑ ชม.ผ่านไปใกล้ๆ เพล เข้าสู่ช่วงกลางของการเดินทาง ข้าวมื้อเช้าของทุกคนย่อยหายไปหมดแล้ว แต่ยังไ่ม่มีใครบ่นหิว มีเสียงบอกว่า พักก่อนให้หลวงพี่ฉันเพลก่อน แต่หลวงพี่ท่านบอกว่าไม่ต้องห่วงท่าน ให้ทุกคนเดินทางกันต่อไป ชาวคณะเลยก้มหน้าก้มตาเดินและเริ่มสลับคลานกันเป็นระยะๆ

กฤศถามมาว่า ได้ยินเสียงน้ำบ้างหรือยังครับ ใครได้ยินเสียงน้ำบ้าง แหม! ช่างไม่รู้อะไรเสียเลยว่า นี่มันเส้นทางไปบึง ไม่ใช่ไปน้ำตกนะ ที่เวลาเดินใกล้ถึงจะมีการได้ยินเสียงน้ำไหล (deejai)

พี่ณัฐ พี่เอื้อม พี่กุ๊กไก่ กุ้ง จิ๋ม มุก หนึ่ง แอน น้องเจี๊ยบ น้องฝ้าย น้องลัด น้องเอ๋ น้องเมย์ น้องตั๊ก น้องโอ๋ ชไมเคิล แก๊งค์สาวๆ ของพวกเราแรงดีไม่มีตก ไม่ได้ยินเสียงบ่นกันสักแฮะ (ไม่ใช่อะไร เพราะเหนื่อยจนบ่นกันไม่ออก).... ๕๕๕

 

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๕)

เส้นทางช่วงสุดท้ายก่อนลงบึง

​

ในที่สุด ก็เดินทางมาถึงช่วงสุดท้าย หลวงพี่กอล์ฟท่านบอกให้ทุกคนทราบว่า หลังจากนี้ คือการเล่นสไลเดอร์บึงลับแล ขอให้ทุกคนเตรียม (ก้น) กันได้
ชาวคณะมองแล้วก็ยังนึกภาพไม่ออก ยังเิดินไต่ลงเกาะต้นไม้เล็กๆ กันอยู่ แต่ก็ไม่ได้เนื่องจากสภาพเส้นทางชันสุดๆ ในที่สุดก็ต้องนั่งลงและเอาก้นไถลลงกันเป็นที่สนุกสนานกึ่งหวาดเสียว เรียกว่าถ้ากะระยะเบรคผิด มีสิทธิตกเขาเอาได้ง่ายๆ

สู้ตายค่ะ
​

และแล้วเมื่อลงมาถึง สิ่งที่อยู่ในสายตาของทุกคนคือภาพของบึงน้ำขนาดใหญ่สีเขียวมรกต ทุกคนหายเหนื่อยกันเป็นปลิดทิ้ง นั่งลงพักทอดสายตามองด้วยความปลื้มปิติและอิ่มใจ กระเพาะทุกคนเริ่มทำงาน ไม่ต้องมีใครเตือนใคร ต่างงัดข้าวห่อของตัวเองออกมานั่งทานกันอย่างเอร็ดอร่อย และก็ไม่ลืมที่หลังจากทานข้าวเสร็จ หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน เพราะอากาศเย็นสบาย มีีบางคนแอบหลับกลายสภาพเป็นนาง (ต้น) ไม้

​

ท่าหลับอย่างมีความสุขของนาง (ต้น) ไม้


​

หลังจากนั่งพักผ่อนกันตามอัธยาสัย ก็ได้เวลาที่หลวงพี่กอล์ฟนำสวดมนต์ และนั่งคุยถึงเรื่องราวที่เกี่ยวกับบึงในทุกรูปแบบ และที่พลาดไม่ได้คือรูปถ่ายหมู่ของพวกเราทุกคน

รูปถ่ายหมู่โฉมหน้าผู้พิชิต

​

 

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๖)

และแล้ว เมื่อได้เวลา ๑๔.๓๐ น. คณะก็เริ่มเคลื่อนพลกลับ เพราะถ้าช้าไปก็อาจจะทำให้มืดในป่าได้ ซึ่งไม่เป็นผลดีกับชาวคณะ หลวงพี่กอล์ฟพาเดินขึ้นไปดูถ้ำที่พระอาจารย์พักเวลาเดินทางมาบึงลับแล และพาคณะไต่ขึ้นในเส้นทางนั้น กางเกงของหญิงขาดในช่วงนี้ เพราะไม่ได้ขึ้นตามเพื่อนๆ ที่กำลังปืนขึ้นเป็นงูกินหางเนื่องจากดินเริ่มร่วนซุย ทำให้ลื่นเวลาไต่ขึ้น แต่ไปเลือกเส้นทางใหม่ที่มีหินอยู่ ทำให้กางเกงไปเกี่ยวกับแง่งหิน ซึ่งอยู่ในละแวกนั้นทำให้ขาดตรงช่วงก้น ดีที่สวมเป็นเสื้อตัวยาวไปทำให้สามารถปิดได้ แต่ก็ขอรีบประกาศขอปิดท้ายขบวนทันที ให้ทุกคนขึ้นหน้าไปก่อน โดยมีศาลช่างภาพคอยเก็บภาพ แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามถ่ายติด (ก้น) ตามหลัง

กลับมาถึงวัดโดยสวัสดิภาพ และเดินทางต่อไปสู่ที่พัก ทานอาหารเย็นและไปนอนอาบน้ำร้อนกันอย่างสบายใจ ก่อนที่จะมาสนทนาธรรมกันจนดึก เลยบอกกับชาวคณะทุกท่านว่า พรุ่งนี้อนุญาตให้ตื่นสายได้ เราจะออกเดินทางไปสังขละกันเวลา ๙.๐๐ น. ขอให้ทุกคนพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มและสบายใจ

เช้าตื่นมาทานกาแฟ ขนมปัง ข้าวต้มกันเสร็จ ล้อหมุนเอาเวลา ๙.๐๐ น.ตามตาราง แวะวัดท่าขนุนไปกราบสักการะพระเขี้ยวแก้ว ที่พระอาจารย์ท่านอัญเชิญมาให้ผู้คนได้กราบไหว้ในวันมาฆบูชาเพื่อความเป็นสิริมงคล ก่อนที่จะออกเิดินทางต่อไป อ.สังขละบุรี

​

หน้าพระเขียวแก้ว

​

แวะทานอาหารกลางวันกันที่ ร้านอาหารส้มตำไก่ย่างริมแม่น้ำก่อนข้ามไปวัดวังก์วิเวการาม กราบสังขารหลวงพ่ออุตตมะ พระพุทธรูปหยก เจดีย์พุทธคยา

หลังจากนั้น ออกเดินทางต่อไปด่านเจดีย์สามองค์ และย้อนกลับมาเดินชมความงามของถ้ำแก้วสวรรค์บันดาล ถ้ำคูหาสวรรค์ ถ้ำบาดาล ถ้ำชาละวัน ถ้ำ
ฤาษี ถ้ำหยกเขียว ที่ี่สำนักสงฆ์ถ้ำแก้วสวรรค์บันดาล สภาพของถ้ำเป็นถ้ำที่ตั้งอยู่ติดต่อกันในเขาลูกเดียวกัน และภายในถ้ำเป็นสถานที่ปฎิบัติธรรมของพระสงฆ์

​

ทางขึ้นถ้ำแก้วสวรรค์บันดาล
​

ลักษณะของถ้ำแต่ละถ้ำมีความงดงามไม่เหมือนกัน และมีรูปร่างหินงอก หินย้อย สีสรรของผนังถ้ำแตกต่างกันไปตามชื่อ สร้างความตื่นตาตื่นใจกับชาวคณะ
เป็นที่สุด ใช้เวลาเดินชมถ้ำต่างๆ กันประมาณ ๑ ชม.ครึ่งและเดินทางกลับมาที่วัดท่าขนุน
มาถึงวัด คณะแยกย้ายกันช่วยงานวัดตามความตั้งใจ ส่วนหนึ่ง (พี่กร ศาล เม้ง พี่ณัฐ) สมัครใจล้างห้องน้ำ ส่วนหนึ่ง (น้องเจี๊ยบ พี่กุ๊กไก่ พี่แมน ขา) อยู่ช่วยกวาดลานวัด และส่วนหนึ่ง (หญิง กุ้ง หนึ่ง น้องฝ้าย น้องลัด น้องเมย์ น้องนนท์ นะ น้องธีร์ น้องเบญ น้องเมย์ น้องเอ๋ ฯลฯ) ขึ้นไปติดตั้งธงสามเหลี่ยมบนเขาพระพุทธเจตีย์คีรี จากการที่ได้ไปติดตั้งธงทำให้คณะเห็นว่า เสาธงเป็นเพียงลำไม้ไผ่้เก่าๆ จึงเกิดพลังศรัทธาที่จะร่วมสร้างเสาธงถวายกันอีก ๑ ต้น

เสาธงที่คณะสังเกตุเห็นและเตรียมสร้างเสาธงใหม่ถวาย
​

เมื่อทำงานตามพลังบุญ พลังศรัทธากันเสร็จ ทุกคนมารวมตัวกันที่ศาลาไม้ ร่วมฟังสวดและฟังธรรมจากพระอาจารย์และร่วมถวายผ้าไตรนาค ก่อนที่จะเดินทางกลับที่พักในเวลา ๒๐.๓๐ น. ช่วงก่อนเดินทางกลับ หลวงพี่หน่อยแจ้งว่าใครที่จะไปติดธงสามเหลี่ยมบนเขาพระพุทธบาทให้เตรียมตัว มาแต่เช้า ไม่เอาคนมากและขอคนที่คล่องตัวจริงๆ เพราะจะต้องใช้เวลาเดินทางไปกลับเร็ว และใช้ทางตรงในการเดินทางจะเป็นคนละเส้นทางที่เคยพาคณะของหญิงขึ้นไปในครั้งที่แล้ว (๑๐ ธค.๕๑) หญิงเลยขออาสาสมัครและแจ้งว่าขอคนที่แข็งแรงและคล่องตัวจริงๆ เพราะทางที่จะขึ้นชันและหินคมมากเนื่องจากต้องขึ้นทางตรง ก็มีอาสาสมัครยกมือแจ้งความประสงค์เข้ามาประมาณ ๖ คน

กลับถึงที่พักร่วมทานข้าว เป่าเค้กวันเกิดคนเดือน กพ. (ประมาณ ๗ คน) ก่อนที่จะไปนอนแช่อาบน้ำร้อน และกลับมาสนทนาธรรมกันตามอัธยาสัย ก่อนเข้านอนแจ้งทุกคนว่า ขอให้เก็บของเตรียมไว้เลย เพราะตอนเช้าพวกเราจะล้อหมุนเอาเวลา ๐๕.๔๐ น. เนื่องจากต้องไปให้ถึงวัดก่อนเวลาฉันเช้า

 

บันทึกการเิดินทาง ชอตต่อชอต (ตอนที่ ๗)

ยอดเขาพระพุทธบาทท่าขนุน
​

วันที่สามของการเดินทางในทริปนี้ พวกเราตื่นมาตามกำหนด และเดินทางมาถึงวัดทันตามเวลานัดหมาย ทานอาหารเช้าเป็นข้าวต้มกันที่โรงครัวและเมื่อทานเสร็จ คณะที่เดินทางไปติดธงสามเหลี่ยมบนเขาพระพุทธบาทท่าขนุนก็เตรียมตัวเดินทางขึ้นเขา โดยให้คนที่ไม่ได้ไปอยู่รอและร่วมงานที่วัด เนื่องจากเป็นวันมาฆบูชา

คณะที่เดินทางขึ้นไปติดตั้งธงประกอบด้วย หลวงพี่หน่อย หญิง กุ้ง ชไมเคิล น้องเมย์ พี่แหลม ศาล นะ น้องเบญ น้องนนท์ น้องดา และว่าที่พระวันวิสาขอีก ๒ ท่าน รวมเป็น ๑๓ คน (รอภาพประกอบจากกล้องน้องนนท์)

ตั้งต้นจากเชิงเขาเอาเวลา ๐๖.๔๐ น. นัดคนขับรถตู้ว่าประมาณ ๑ ชม.ครึ่งให้ขับรถมารอรับ คณะใช้เส้นทางลัดตัดตรงขึ้นสู่ยอดเขาใช้เวลาประมาณ ๒๕ นาที และช่วยกันติดตั้งผืนธงจนสำเร็จ แต่เนื่องจากมุมของเสาธงที่ติดตั้งไว้ครั้งแรกเป็นมุมอับ จึงคิดกันว่าน่าที่จะย้ายที่ตั้งของเสาธงใหม่เพื่อที่จะทำให้มองเห็นได้ชัดเจนและสูงขึ้น เนื่องจากผืนธงที่นำมาถวายเป็นธงผืนใหญ่และยาว กลัวว่าปลายของผืนผ้าจะไปเกี่ยวพันกับแง่งหิน ในระหว่างนั้นพี่ชายจากคณะน้องตั๊กตามขึ้นมาสมทบอีก ๑ คนรวมเป็น ๑๔ คน

พี่แหลม ณ.จุดยอดเขากับพื้นที่การทำงานของพวกเรา
​

ช่วงที่กำลังเคลื่อนย้ายเสาธง หลวงพี่หน่อยและพี่แหลมเป็นหลัก
สำหรับการยึดฐาน คนอื่นๆ ร่วมกันยึดส่วนปลายเสาเพื่อประคองน้ำหนัก ทุกคนยืนอยู่บนส่วนยอดของเขาซึ่งเป็นแง่หิน ต่างร้องบอกกันไปมาให้ระมัดระวัง เพราะพื้นที่ในการยืนจำักัด ช่วงสุดท้ายของการวางเสาธง โคนเสาเข้าไปติดอยู่ในร่องหินที่ไม่ตรงร่องที่ต้องการวางเสา พี่แหลมเลยขยับตัวเพื่อหาที่วางตัวใหม่ จังหวะนั้นเองที่เธอพลาดทำให้พลัดตกจากที่ยืน เธอพยายามคว้ากิ่งลีลาวดีไว้แต่กิ่งรับน้ำหนักตัวเธอไม่ไหว หักทำให้ร่างของเธอร่วงลงไปกองอยู่ด้านล่างที่สูงจากจุดที่ยืนอยู่ประมาณ ๒ เมตร เสียงหลวงพี่หน่อยร้องถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติว่า ขาหัก ทุกคนอึ้ง น้องเมย์รีบลงไปช่วยหาไม้และผ้าพันขา เธอให้คนอื่นทำงานต่อจนสำเร็จและที่เหลือคือการช่วยประคองพี่แหลมลงมา

น้องเมย์ กุ้ง หญิงเป็นคนกรุยทาง เคลียร์พวกท่อนไม้ และทำทางให้เปิด โล่งที่สุดเท่าที่จะทำกันได้ กำลังของพวกเราทุกคนไม่รู้มาจากไหน คิดตรงกันว่าจะต้องพาพี่แหลมลงมาด้านล่างให้ได้และเร็วที่ีสุด ช่วงที่ีพี่แหลมตกหญิงโทรแจ้งมาทางพี่กรว่าให้เอารถมารอรับ พี่กรจัดรถมารอ และทราบว่าพี่เอ๋กับคนทางวัดนำรถกระบะมารอรับและตามขึ้นเขามาช่วยอีก ๓ คน

หลวงพี่หน่อยเข้าประคองขวา พี่ชายเข้าประคองซ้าย น้องดา น้องเบญ ประคองหน้าหลัง พี่แหลมกำลังใจดีมาก อึดเป็นที่สุด ทุกคนค่อยๆ ประคอง พากันไต่ลงมาจากยอดจนลงมาได้เกือบค่อนทาง ทางพี่เอ๋และพวกอีก ๒ คนก็ขึ้นไปถึงและช่วยกันหาทางลงจนพ้นจากส่วนของเขาที่เป็นพื้นที่หินมาสู่ช่วงที่เป็นป่าไผ่ และเล่นสไลเดอร์เขาพระพุทธบาทกันลงมาทั้งคนเจ็บ คนปกติ จนกระทั่งมาถึงครึ่งทาง คณะกู้ภัยจึงมาถึงพร้อมเปลคนเจ็บ และถอดรองเท้าถุงเท้าออกเพื่อใส่เฝือกลม จึงได้ทราบว่า นอกจากขาซ้ายที่หักช่วงข้อเท้า ขาขวายังมีบาดแผลยาวประมาณ ๑๐ ซม.ลึกถึงกระดูกอีก ๑ แผล

หลังจากนำพี่แหลมส่ง รพ.เรียบร้อยแล้ว หญิงให้น้องเมย์กับน้องเอ๋อยู่ที่ รพ.ค่อยประสานงาน หญิงเองกลับมาที่วัด เล่าเรื่องราวให้ทุกคนฟังและอยู่ร่วมบวชพระใหม่จนเสร็จ ก่อนที่จะกราบลาพระอาจารย์และหลวงพี่หน่อย เดินทางกลับ กท.เอาในเวลา ๑๖.๓๐ น. ซึ่งพระอาจารย์ได้กล่าวฝากคำเยี่ยมมาถึงพี่แหลม ส่วนหลวงพี่หน่อยได้มอบพระธาตุข้าวบิณฑ์เป็นของที่ระลึกให้กับชาวคณะทุกคน โดยที่หญิงได้นำมาฝากให้น้องเมย์ น้องเอ๋ และพี่แหลมคนละ ๑ ชุด

ระหว่างทางที่อยู่ที่วัดและเดินทางกลับ ติดต่อประสานงานกับน้องเมย์โดยตลอด ทำให้ทราบว่า ได้เคลื่อนย้ายพี่แหลมจาก รพ.ทองผาภูมิเข้า รพ.ธนกาญจน์ และในทีสุดก็เคลื่อนย้ายต่อมานอนพักรักษาตัวที่ รพ.วิชัยยุทธ และช่วงที่จะชาวคณะทานอาหารเย็นร่วมกันก่อนที่จะร่ำลากันกลับที่ร้านข้าวต้ม ก็ได้มีการพูดคุยกันถึงความรู้สึกของทุกคนในทริปนี้ ปรากฎว่าแต่ละคนยังยืนยันที่จะขอร่วมเดินทางร่วมกันอีกในทริปต่อๆ ไป โดยเฉพาะล่าสุดคือ มุดถ้ำพระธาตุใต้เขาพระพุทธบาทท่าขนุน และร่วมงานรับยันต์เกราะเพชรในวันเสาร์ที่ ๒๗ มิถุนายน ๕๒ และรวมไปถึงตามรอยพระอาจารย์ที่แม่สาน จ.สุโขทัย (ซึ่งตรงนี้หญิงต้องขออนุญาตกราบเรียนถามพระอาจารย์ก่อนว่า พวกเราจะไปกันได้หรือไม่) ถ้าได้ถึงจะรวมตัวจัดกันอีก และ่จากเหตุการณ์อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ทำให้หญิงแจ้งกับทุกคนว่า ในการเดินทางครั้งต่อไปถ้าหญิงขอชื่อ-สกุลของแต่ละคน ขอให้จัดส่งมาให้ครบ เพราะบทเรียนจากครั้งนี้ ทั้งๆ ที่จริงๆ แรกเริ่มเดิมที หญิงเองได้เตรียมการที่จะจัดทำประกันอุบัติเหตุหมู่ให้กับทุกคนแล้ว เพราะเห็นว่าเดินทางกันเป็นคณะใหญ่และเส้นทางที่เดินป่าค่อนข้างอันตราย แต่เนื่องจากตอนที่หญิงส่ง PM ขอชื่อ-สกุลของแต่ละคนไป ไม่ได้รับความร่วมมือจากทุกคนอย่างเต็มที่ในส่วนนั้น ทราบว่าบางคนก็ต้องการความเป็นส่วนตัวและไม่ต้องการเปิดเผย ทำให้การเตรียมการในส่วนนั้นต้องพลาดไปอย่างน่าเสียดาย ซึ่งก็ได้รับความร่วมมือจากทุกคนกลับมาว่า ในทริปครั้งต่อไปทุกคนยินดีที่จะให้ข้อมูลทุกอย่างเป็นอย่างดีี่ (คงเนื่องมาจากการที่ีได้กินเที่ยวอยู่รวมกันมา ๓ วันทำให้ทุกคนรู้จักนิสัยใจคอกันและกัน และอยู่ร่วมในความรู้สึกเดียวกัน จนคลายจากความเขินอายจนกล้าที่จะเปิดตัวกันมากขึ้น)

หลังจากเดินทางกลับมาถึง กท. หญิง พี่กร พี่ณัฐ ศาล น้องดา น้องนนท์ นะ จิ๋ม ได้เดินทางไปเยี่ยมพี่แหลมที่ รพ. แต่ทราบว่าเธออยูุ่่ในห้องผ่าตัดและจะออกมาประมาณ ๒๓.๐๐ น. คณะจึงได้แต่นำคำฝากและของฝากจากพระอาจารย์และหลวงพี่หน่อยมาให้ และทราบมาว่า วันรุ่งขึ้นพระอาจารย์และหลวงพี่หน่อยต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ มาที่พุทธมณฑล และอาจจะเข้ามาเยี่ยมเนื่องจากท่านได้สอบถาม รพ. ชื่อและห้องกับหญิงไว้แล้ว

วันนี้ตอนเที่ยงก่อนที่หญิงจะเข้ามาอัพข้อมูล หญิงได้โทรสอบถามอาการกับพี่แหลม ทราบว่า พระอาจารย์ได้มอบหมายให้หลวงพี่หน่อยเป็นตัวแทนเข้าไปเยี่ยมมาเมื่อตอนสายๆ ของวันนี้ และพี่แหลมฝากมาแจ้งว่า ขอให้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงเนื่องจากตอนตกพี่แหลมเธอรู้ตัว เธอเอาขาลง คือยืนลงในท่าสองขาเพียงแต่ข้อเท้าเข้าไปขัดอยู่ในร่องหิน อาการตอนนี้ปลอดภัยดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรผิดปกตินอกจากกระดูกข้อเท้าหัก หลังผ่าตัดก็เพียงแต่รอพักฟื้นก่อนกลับบ้าน ตอนนี้เธอนอนพักฟื้นอยู่ที่ตึกเหนือ รพ.วิชัยยุทธ ห้อง ๑๔๒๗ และขอขอบคุณในความห่วงใยของกัลยาณมิตรทุกๆ ท่าน รอให้หายเมื่อไหร่จะขอไปร่วมทริปกันอีกอย่างแน่นอน

หญิงจึงขอจบการบันทึกการเดินทางในทริปร่วมบุญวันมาฆบูชา และร่วมตามรอยพระอาจารย์ ณ.บึงลับแลไว้เพียงเท่านี้ สำหรับค่าใช้จ่ายหญิงจะสรุปยอดทั้งหมดก่อนที่จะนำมาแจ้งให้ทราบอีกครั้งหนึ่งว่า คณะเราจะยังมีเงินบริจาคร่วมทำบุญอีกเท่าไร แต่ที่แน่ๆ คิดว่าเพียงพอสำหรับสั่งทำเสาธงที่สำหรับติดตั้งบนเขาพระุพุทธเจตีย์คีรีได้อย่างแน่นอนค่ะ