มีใครฝึกกสิณแล้วเกิดปาฏิหารย์แบบผมบ้าง

ครับผมก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน ว่าแต่ทำได้ถึงณานแล้วยังครับ ?

 

ผมก็ไม่แน่ใจนักอะครับ รู้สึกว่า มือหายไป ไม่รับรู้เวทนาความเจ็บทางกาย (นั่งสี่ชั่วโมง แต่ไม่รู้สึกเจ็บตรงจุดที่กดทับ รู้สึกแค่เหมือนมีอะไรมาสัมผัสแตะผิว) แล้วก็ลมหายใจละเอียดจนจับที่จมูกไม่เจอแล้ว แต่จับที่ท้องยังได้อยู่ แล้วก็ถึงจุดที่ ความคิด ไม่เกิด เมื่อเริ่มจะมีความคิดอะไรสักอย่าง มันจะดับไปเองก่อนที่มันจะเกิดได้ เหมือนถูกถ่วง ติดสมอไว้

แต่หลังๆ มานี่ ผมเน้นวิปัสสนามากกว่า เลยไม่ได้สนใจฝึกสมถะให้ลึกลงไปกว่าเดิมครับ และพบว่า วิปัสสนา ให้ประโยชน์มากกว่าสมถะครับ

 

ห้องนี้เงียบเหงามาก ผมว่าจะเขียนเล่าประสบการณ์อยู่เหมือนกัน แต่กลัวว่าเล่าไปจะไร้คนอ่าน

 

ผมว่าเล่าก็ดีครับ มาแลกเปลี่ยนกัน เพราะสภาวะธรรมแปลกๆ ของแต่ละคน อาจจะไม่เหมือนกัน จะได้เก็บไว้เป็นความรู้เพื่อแนะนำคนอื่นต่อได้ครับ

 

ไม่รู้ว่าขั้นไหนนะไปเที่ยวมา เกาะหมาก เขาก็เที่ยวกันแต่เราก็นั่งสมาธินั่งไปก็ดูไปเรื่อยๆก็
ดีมากมีสมาธิมาก ขากลับเอาเข้าแล้ว นั่งเรือกลับแอร์ไม่เย็น พอไม่เย็นเราก็ทำสมาธิ
ทีนี้ร้อนเลย ร้อนมากคนรอบข้างหนีหมดไปนั่งหลังเรือ กับชั้นบนหมด แต่ผมก็ทนได้นะ
ถึงฝั่งกลับมานั่งรถ2ชั้น กลับเอาอีกแล้วรถแอร์ไม่เย็นไม่เป็นไรรถพึ่งเปิดแอร์มั้งเลยยังไม่เย็น
ยิ่งวิ่งนานยิ่งร้อนพอร้อนเราก็นั่งสมาธิเลยร้อนมากอีก พอรถเติมน้ำมันลงข้างล่างอากาศข้างนอกเย็นกว่าในรถรถแอร์นะก็ร้อนตลอดจนถึงบ้านละ ลืมไปรถจะร้อนแต่ชั้นบนข้างล่างเย็นดี

 

บ่อยครับเมื่อก่อนจะมาฝึกกสิณ ข้อเสียแบบนี้คือ สมาธิจะไม่ลึกจะอยู่แค่จุดๆหนึ่ง คือความรู้สึกเหมือนนอนอยู่ในเปล แกว่งไปแกว่งมา เมื่อนิ่งแล้วก็ใช้พิจารณาสังขาร คุณเคยสมาธิ(จิต)ลึกแบบจมไปเรื่อยๆแล้วหยุด และเราก็ทำให้สมาธิ(จิต)จมลึกเข้าไปอีก ลึกลงไปเรื่อยทำซ้ำๆแบบนี้จะทำให้สมาธิเราลึก
ผมไม่รู้ว่าสมาธิแบบกรรมฐานทำได้ลึกแค่ไหน และวิธีทำให้สมาธิ(จิต)ลึกอย่างไร แต่กสิณมีวิธีปู่เรียก วิธีนี้ว่า"การซ้อนกสิณ" มีคำถามอะไรเกี่ยวกับกสิณเชิญถาม คำตอบของผมจะไม่มีในตำรา หรือจากบุคคลอื่น(ที่คิดว่าเก่ง) นอกจากประสบการณ์ตรงด้วยตนเองและจากครู(ปู่)ผมเท่านั้น

 

อาการของคุณ แค่สมาธิ(จิต)สงบนิ่งเท่านั้น ไม่ได้พิเศษอะไร สมาธิเข้าถือเป็นเรื่องปกติธรรมดามาก แต่จะทำอย่างไรให้มีความรู้สึกในร่างกายเราตลอดเวลา ถึงไม่ได้นั่งสมาธิก็ตาม นั่นแหละที่เรียกว่าฌาน(สมาธิจะคงอยู่ตลอดเวลาสัมผัสได้ทั้งร่างกายและจิต แม้ไม่ได้นั่งสมาธิ)

 

อันนั้นไม่ได้เรียกว่า ฌาน ครับ อันนั้นเรียก ญาณ และเจริญวิปัสสนา เจริญสติ พัฒนาข้อนี้ได้ดีกว่านั่งสมาธิเข้าฌาน ครับ

 

ผลักประตูเบาเบา แต่แรงมากคนเขาว่าเราทำใส่เขา
ยกของหนักปกติจะยก2คน เขาบอกให้เอาไปเก็ยกสองคนนะจะขึ้น
เรากลับยกคนเดียวไปเฉยเลย

 

แล้วมีใครรู้จักไฟศิวะบ้าง

 

โมธนากับ จขกด ด้วยครับ ผมอ่านมาเยอะ เพึ่งเคยได้ยินเรื่องแบบนี้เกิดกับคนที่ไม่ได้เป็นพระสงค์ ผมยังไม่มีอะไรขนาดนี้เลย

 

ผมก็ได้แค่จุดๆ หนึ่งๆ แกว่งไปแกว่งมา จะทำอย่างไรถึงจะลึก ลงไปอีก หรือต้องเพ่ง เพ่งเยอะๆ บางทีผมจับเพ่งเยอะๆ แล้วปวดหัว หรือควรจับสบายๆ พอรู้ จะถูกแล้ว บางครั้งผมเหมือนวูบจะหลับ แต่ประครองไว้ บางครั้งลมหายใจหยุด แต่ก็ไม่ได้หยุดตลอด อยากฟังคำแนะนำเพิ่มเติมครับ

บางทีผมไปดูบางที่สอนกษิณ มีผู้ฝึกมากมาย ผมเชื่อลึกๆ ว่าสอนไม่ถูก เพราะผมลองทำแล้ว รู้สึกว่าไม่น่าจะใช่เลย ไม่เห็นมีใครทำอะไรได้เลย ส่วนตัวก็อยากจะลองฝึกที่มันถูก ที่มันเห็นผลเหมือนกัน ขอบคุณครับ

 

พระสงฆ์ในปัจจุบันนี้ไม่ว่ารูปไหน ก็ไม่เกิดแบบนี้หรอกครับ พระสงฆ์ทุกรูปล้วนแล้วแต่อาศัยปู่ฤาษีในการประกอบพิธีกรรมเท่านั้น คุณไม่สังเกตุบางหรือ ว่าฆารวาสหรือพระที่บูชาปู่ฤาษีหรือร่างทรงปู่ฤาษีทำไมปู่ฤาษีไม่ช่วยฝึกหรือสอนกสิณ นั้นเพราะเค้าสอนไม่ได้และไม่รู้วิธีฝึกกสิณนั่นเอง
ผู้ฝึกกสิณที่ถูกวิธีจะต้องเกิดเป็นบุญ-บารมีและปาฏิหารย์ควบคู่กันไป ถ้าคิดจะฝึกอย่างจริงจังต้องทำทุกวัน ต่อเนื่องสม่ำเสมอ แต่ต้องขอบอกก่อนว่ากสิณที่สามารถเกิดได้ถึงขนาดนี้จะต้องมีครู เพราะอะไร ? 1.เราสามารถขออนุญาตครูโดยใช้บุญ-บารมี นี้ได้(ถ้าของเรายังไม่เกิด) 2.สามารถสัมผัสกับครูเราได้แม้อยู่ห่างไกลกัน เช่น วันนี้เราเพ่งกสิณ แต่วันนี้แปลกไปจากเดิมมาก (นั่งเพ่งทุกครั้งก็มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาอยู่แล้ว) 3.สามารถทดลองฤทธิ์ของครูเราได้ เช่น ถวายน้ำให้ครูเรา และขอให้ครูแสดงบารมี-ฤทธิ์ ว่าถ้ายังมีอยู่จริงให้ยกแก้วน้ำไม่ขึ้น เมื่อไม่ขึ้นแล้วก็ขออนุญาตให้น้ำในแก้วนี้ เปลี่ยนเป็นบุญ-บารมี-ฤทธิ์-โชคลาภ และเมื่อดื่มน้ำแก้วนี้แล้วขอให้น้ำนี้ร้อนหรือเย็นมากสามารถรับรู้ได้จากร่างกายเรา 4.เมื่อครูเกิดเจ็บป่วย เช่น ตัวร้อน-เกิดแผล ส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกาย เราก็จะเป็นด้วย......แค่นี้ก่อนนึกไม่ออกแล้ว แต่ที่เขียนมานี้ได้เกิดขึ้นจริงกับตัวข้าพเจ้าเองแล้ว ถึงได้เขียนออกมาได้ เมื่อฝึกไปเรื่อยๆญาณเราจะมีการเปลี่ยนแปลง ซึ่งการเปลี่ยนนี้จะมีผลกับร่างกายเรา มีผลอย่างไรกับร่างกายเมื่อมีการเปลี่ยนญาณ ข้าพเจ้ายังไม่บอกอยากให้คุณลอง ทดสอบด้วยตนเองดีกว่า ปาฏิหารย์มีมากมายเกือบทุกวัน ข้าพเจ้าลืมบอกไปเกี่ยวกับการฝึกกสิณ กสิณคือการทรมานร่างกายสังขารเรา (แต่มีความสุข สุขอย่างไรคุณต้องลองเอง เล่าไปคุณอาจไม่เชื่อ ซึ่งแตกต่างกับกรรมฐานมากมาย)

 

หากยังไม่มีกระบวนการเพื่อการละอัตตา ในอีกสิบชาติ ผู้ฝึกกสิณได้ถึงขั้นสูงสุด จะได้หลุดพ้นจากวัฏฏะ หรือไม่ครับ

 

คำถามของคุณ ผมอยากให้เป็นคำพูดที่เข้าใจง่ายๆได้ไหม อย่าใช้คำพระหรือคำบาลีมาถาม บอกตรงๆไม่เข้าใจและขี้เกียจหาคำแปล อย่างไงช่วยแปลใจความมาด้วยผมจะได้ตอบให้ตรงจุด

 

ผมฝึกกสิณลมเพ่งกิ่งไม้ ทรมาณมาก ปวดตา ปวดหัว ตอนนี้เปลี่ยนมาทำอานาปนสติแล้ว รู้สึกว่าถูกจริต

 

ฝึกกสิณ ทำให้นิพพานได้หรือไม่ ครับ?

 

อย่าใช้คำว่านิพานดีกว่า ควรใช้คำว่า กสิณสามารถไม่กลับมาเกิดอีกก็ได้ กสิณเรียนรู้ไม่จบสิ้น ไม่มีคำว่าสำเร็จมีแต่คำว่าจะเข้าใจกสิณได้มากแค่ไหน

 

กสิณที่ทำให้ไม่สามารถกลับมาเกิดใหม่ได้อีก ฝึกอย่างไรหรือครับ เป็นส่วนของกสิณเลยใช่ไหมครับ ไม่ใช่ส่วนของธรรมอื่น?

 

นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ ที่คนฝึกกสิณกลัว กลัวอะไรกลัวการที่ไม่รู้ กลัวที่จะไม่กล้าที่จะฝึกต่อ และไม่มีใครแนะนำที่ถูกวิธี