พุทธศาสนาย่อมเปิดกว้างเพื่อสาธารณะชนแม้เพียงคนเดียวจะเห็นธรรม

สอนคนอื่นให้เดินให้ถูก เดินให้เป็น และเดินให้ได้ เพราะนี่คือ ความจริงอันเป็นที่สุดของความได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ทำไม่ได้คือเสียชาติเกิด

จงช่วยคนอื่นให้เป็น

 

คุณอย่าคิดอย่างนั้น คนเราเกิดมานั้นมีหน้าที่ทำต่างกัน ไม่มีใครจะสร้างโลก ให้เป็นไปตามต้องการได้ในชาติเดียว แต่ถ้าคิดจะสร้างอย่างที่ว่า ก็ไม่ใช่ความคิดของธรรมชาติที่แท้จริง ที่ผมทำได้จนถึงบัดนี้ก็สมควรแล้ว ทุกอย่างจะเป็นไปเองนะครับ อย่าได้คิดมากเลย แล้วคุณรู้หรือปล่าวว่าคุณจะอยู่บนโลกนี้อีกกี่วัน ทุกคนมีกรรมเป็นของตัว

 

เราไม่สนใจหรอกว่าเราจะอยู่ได้อีกกี่วัน แต่สิ่งที่เรารู้เราบอกหมดแล้ว บอกหมดสิ้นแล้ว ไม่มีอะไรปิดบัง ถือว่า เราไม่ติดค้างอะไรใคร

 

บางอย่างพูดไม่ได้ในที่สาธารณะ

บางอย่างพูดไม่ได้ในที่สาธารณะ วันหนึ่งท่านจะเข้าใจเองแหละครับ
ก็เพราะเราอยากบอกทุกอย่างให้ทุกคนรู้ทุกอย่างนั้นแหละ ไม่ใฃ่อยากบอก

เพียงคนหนึ่งหรือสองคน เมื่อครั้งต้นพุทธกาลธรรมชาติได้สร้างให้บอกคนใกล้ตัวก่อน แต่ปัจจุบันนี้ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะเกิดขึ้นจากปัญหาของสังคน

ทุกคนนั้นเท่าเทียนกันเป็นเดิม แต่สิ่งที่เรารู้นั้นต้องมีความศรัทธาเคารพ
เสมือนลูกเคารพพ่อแม่ จึงจะรู้ธรรมเหมือนที่เราเห็น ก็เรามีความเคารพอย่าง

นั้นจึงเห็นธรรมได้ คนอื่นก็ต้องทำอย่างนั้นเช่นกัน แล้วคุณจะทำอย่างไงถึงจะให้เขาเคารพถึงขนาดนั้นได้ ธรรมชาติหรือดินฟ้าอากาศ หรือพระพุทธ

องค์เอง เช่นคำทำนายของพระพุทธองค์ส่งถึง เข้าช่่วยอีกแรงหนึ่ง ผมนั้นไม่อยากให้ใครมาเคารพผมถึงขนาดนั้นหลอกครับ ผมพยายามหาทางอื่นให้คนเห็นธรรมให้ได้

 

คุณก็ทำถูกแล้วที่ทำเวปเอาไว้ ส่วนการจะเห็นธรรมเพราะเคารพศรัทธาด้วยใจจริง ตรงนี้จะต้องชี้ให้เขาเคารพตนเองเหมือนที่ตัวคุณเคารพในตนเองได้ก่อน ตรงนี้เรียกว่าสัมมาทิฐิ เพราะธรรมะที่แท้จริงก็คือการเข้าใจตนเองเคารพในคุณค่าของตนเองนั่นเอง

ส่วนปัจจุบันการจะเข้าถึงธรรมได้ มันไม่เหมือนที่พวกเราเข้าถึง เพราะพวกเราก้าวข้ามรูปธรรมได้ง่าย แต่คนอื่นๆที่เหลือนั้นพวกเขายังไม่มีความสามารถพอในการก้าวข้ามสัมคมวัตถุนิยมรูปธรรมเรื่องเงิน งาน การอาชีพ ได้ เพราะปัญหาเหล่านี้มันขวางกั้นมากมายเกินไป

ดังนั้น การจะช่วยให้คนเหล่านี้เข้าใจธรรมนี้ได้ ก็ต้องช่วยชี้ให้พวกเขาหมดปัญหาทางรูปธรรมควบคู่ไปกับทางนามธรรมด้วย

 

ปัญหาทางรูปธรรมทุกวันนี้ก็คือ ความแตกต่างระหว่างคนรวยมากที่กอบโกยเอาทรัพยากรธรรมชาติไปเป็นของตัวเองแล้วดูแลธรรมนั้นให้เป็นธรรมชาติเหมือนเดิมไม่ได้ ก็กลายเป็นการทำลายธรรมชาติไป และธรรมชาตินั้นก็เกิดประโยชน์แก่สรรพสัตว์น้อยกว่าที่จะเป็น แล้วคนที่เกิดมาทีหลัง ก็ไม่สามารถมีชีวิตเข้าถึงธรรมชาติความเป็นกลางที่มีอยู่ได้ไม่ เพราะธรรมชาติทั้งหลายถูกความคิด ความเป็นเจ้าของ เจือปนกิเลสตัณหา ไปหมด ดังนั้น การบรรลุธรรมทางนามธรรมนั้นมีอยู่ แต่รูปธรรมที่จะมารองรับนามธรรมนั้นไม่มี สมัยพุทธะกาล ใครบรรลุทางนามธรรมก็มีธรรมชาติป่าเขาทางรูปธรรมรองรับอยู่ สามารถเข้าถึงธรรมได้ครบทั้งสองส่วนคือทั้งนามธรรมและรูปธรรม

แต่ปัจจุบัน ทางรูปธรรมมันไม่ไช่ธรรมชาติที่แท้จริง ปัญหาของการเข้าถึงธรรม มันอยู่ตรงนี้แหล่ะ เพราะธรรมชาติที่เป็นกลางจริงๆ มันหายาก

 

ดังนี้ปัญหาใหญ่ทางรูปธรรม เรื่องธรรมชาติของโลกที่ถูกยึดครองและทำลายไปนั้น ทำอย่างไรธรรมชาติทั้งหลายจึงจะหวนกลับคืนเป็นธรรมชาติที่บริสุทธ์ได้อีกครั้ง

ถ้าจะคิดเล่นๆก็คือ ลดจำนวนผู้ครอบครองหรือทำลายผู้ครอบครองนั่นเอง เพราะธรรมชาติของโลกไม่ได้เป็นของใครคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นของสรรพสัตว์โดยรวม
เหมือนบ้านที่เป็นสาธารณะ แค่สรรพสัตว์ต้องเรียนรู้ และเข้าถึง การอยู่กับธรรมชาติให้เป็น ตรงนี้ก็คือ มรรคแปดข้อ นั่นเอง ที่พระสมณโคดมท่าน ได้ชี้เอาไว้ให้แล้วไง

 

ผู้เข้าครอบครองธรรมชาติที่เป็นกลางของโลกนั้น เปรียบเหมือน พวกกาฝาก นั่นเอง
ที่คอยดูดกิน ทำลายความเป็นกลาง ทำลายความเป็นอิสระ ทำลายความบริสุทธิ์ของธรรมชาติไป ดังนั้นการชำระสะสางเพื่อให้โลกได้กลับคืนสู่ความบริสุทธิ์อีกครั้ง มันจึงจำเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งคนเข้าถึงธรรมทางนามธรรมเยอะๆ สุดท้ายก็ต้องไปบีบทางรูปธรรม โดยอัตโนมัติ หรือโดยธรรม เพราะธรรมชาติที่แท้จริงที่เคยมีมันก็เรียกร้องเพื่อกลับคืนมาอีกครั้งเหมือนกัน

โลก มีชีวิต จิตใจ เช่นเดียวกัน เมื่อผู้ทรงธรรมปรากฏ ความหมดจดต้องกลับคืนมาอีกครั้ง ด้วยความเป็นจริง

 

ขอเชิญพระเจ้าจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม ได้จงปรากฏตัวด้วยเถิด ข้าพเจ้าขอเชิญท่านปรากฏตัวด้วยใจที่บริสุทธิ์ของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าขอมอบ พระขรรค์แก้ว พร้อมจักรแก้ว และตัวข้าพเจ้า ขุนพลแก้ว ถวายแก่ท่านจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม พร้อมกัน ณ ที่นี้เลย

 

การแสดงธรรมกึ่งพุทธกาลปี 2553

http://youtu.be/xNSq9X0p3fk?list=UU3V_funiNl0ur5B3BHperSA

 

ที่คุณกล่าวมาผมเข้าใจ แต่โลกนิยมจะยังไม่เข้าใจผม
ผมจะเล่าไปตามลำดับ แล้วเขาจะเข้าใจเองนะครับ

การเดินไปข้างหน้าย่อมไม่ถอยหลัง ก่อนที่จะเห็นธรรม
ย่อมมีศรัทธาต่อพระพุทธองค์ เมื่อมีศรัทธาย่อมมีความเคารพรัก

พูดง่ายๆ คนเรานั้นมีความรักอันที่สุดของทุกคน แต่ความรักนั้นก็แตกต่าง กันออกไป บางคนรักพ่อแม่ บางคนรักหญิงชาย บางคนรักศาสนา เช่น รักศรัทธา

พระพุทธองค์ เช่นผมก่อนจะเห็นธรรม สิ่งใดที่เกี่ยวกับพระพุทธองค์ จะแสดงความเคารพ เช่น ต้นโพธิ์ ที่มีชื่อว่าต้นโพธิ์ที่ไหนๆ ก็คือต้นโพธิ์ต้นเดียวกัน

ฉะนั้นต้นโพธิ์ที่อื่นๆนั้นอยู่ใกล้อยู่ไกล และมีรอบทิศทางจะแสดงความเคารพ อยู่ตลอดเเวลา และไม่มีเวลาไหนจะทำอย่างอื่นได้ ดังนั้นจึงกำหนดเอาไว้ในใจ

ว่า ถ้าเวลาใดอยู่ใกล้ต้นโพธิ์ประมาณ 1 วา จะต้องยกมือไห้วก่อนทำอย่างอื่น ธรรมชาติของการมีศรัทธา จะรู้จักปฏิบัตโดยไม่ต้องมีใครบอก ในปัจจุบันนี้เรา

ท่านจะเห็นอยู่ทั่วไป ว่าไม่เคยเห็นอย่างนี้ ดังนั้นจะเห็นคนศรัทธาที่แท้จริงยาก ดังนั้นทุกคนจึงเห็นคนเหมือนๆกันไปหมด ดังนั้นโลกนิยมหาจุดหมายที่จะนำ

ความเจริญด้านจิตรใจไม่เจอ สำหรับผู้แสดงจะไม่ทำเป็นตัวอย่างอีก เสมือนจะต้องทำความเคารพต้นโพธิ์รอบทิศทางอยู่ตลอดเวลา จะไม่มีธรรมอันอื่นที่จะแสดงอีก

 

ในโลก ที่ผ่านมา การเข้าถึงมรรคแปด ยังไม่มีผู้แสดง
เรื่องโพธิอยู่ในใจ แต่กรรม มันคือปัจจุบัน เข้าใจปัจจุบัน สำคัญที่สุด
มรรคแปด หาคนเข้าถึงได้ยากยิ่ง

 

ผมกล่าวไปนั้นครอคลุมหมดแล้ว คุณพยายามเข้าไปให้ลึกๆ
คุณเห็นพระสารีบุตรไหม ธรรมดานั้นท่านรู้เหมือนกัน
และรู้หน้าที่ของตนเหมือนกัน ก็ด้วยความเคารพนั้นแหละครับ
ถ้าท่านเกืดในยุคนี้ ท่านจะต้องทำอย่างไรนั้น
มีแต่พระพุทธองค์เท่านั้นที่รู้ได้

 

ผมเคยเห็นแต่พระโมคคัลลานะ ที่แตกต่างเพราะ คำว่า ศาสดากับคำว่าสาวก แต่ทุกวันนี้ พระพุทธเจ้าพระองค์เดิมท่านก็มาปูทางเพื่อพระศรีอาริย์ เป็นไปตามธรรม ดังนั้น ถ้าพูดว่ามีแต่พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่รู้ได้ และพระพุทธเจ้าก็ทำได้ด้วย และปัจจุบัน ท่านมาทำอีกแบบหนึ่ง เหตุผลเพราะเพื่อเข้าสู่ยุคพระศรีอาริย์นั่นเอง

เหมือนศีลอริยะเวทไตรของท่านด้วยไง
หรือ มรรคแปดที่เป็นที่สุดของธรรมของโลกของมนุษย์โลก

 

อันนี้เป็นความเห็นของคุณ แต่ความเห็นของคนที่ไม่ได้พูดที่นี่มีมาก ถ้าคิดตามตอบทุกคนคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นผมจะตอบโดยรวม ถ้าพระโมคคัลลานะ และพระสารีบุตรไปเกิดยุคอื่น ก็ไม่ได้ชื่อเดิม และพ่อแม่และอื่นๆจะเปลี่ยนไป จะไม่

เหมือนเดิม เขาเรียกว่าเป็นกรรมที่จะต้องได้รับ และทำต่อไป คุณดูตัวอย่างในยุคนี้เขาเปิดสอนการเหาะเหินเดินอากาศหรือขับเครื่องบิน ไม่มีใครสอนให้เหาะด้วยตนเอง ความเป็นจริงเป็นอย่างไรใครๆเขาก็รู้ ในโลกนี้ย่อมมีการทดลอง ว่า

คุณจะทำอย่างที่เขารู้มาได้จริงหรือปล่าว คนทั่วไปนั้นมีทั้งรู้จริง และไม่จริง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตำราว่าสอนผิดหรือสอนถูก คนที่กำลังศึกษาคือคนที่ไม่รู้ คนที่รู้จะไม่ศึกษา

 

สอนให้คนอื่นรู้ความจริง คือสอนให้เขาพ้นออกจากทุกข์ให้ได้ ไม่ไช่สอนให้ใครเหาะแต่อย่างใด เพราะคนทั้งหลายยังมีอวิชชาอยู่ และนับวันความทุกข์จะทับถมมากยิ่งขึ้น
ยิ่งเมื่ออาหารหมด พลังงานหมด ทรัพยากรหมด ศีลธรรมหมด นั่นแหล่ะ ถึงจะพากันฉุกคิดหาทางแก้ไข เจอสาเหตุแห่งทุกข์ที่แท้จริง

 

การแสดงธรรมกึ่งพุทธกาล (1 ถึง 11 นี้บอกเอาไว้แล้วทั้งหมด ผมไม่ได้มีหน้าที่มานั่งพร่ำสอนเหมือนพระพุทธองค์ ขอให้มีความสุข

การแสดงธรรมกึ่งพุทธกาล(1 - YouTube

 

ยุคนั่งสอน มันผ่านมาแล้ว
ยุคนี้ต้องลงมือพาทำ เท่านั้น ไม่ไช่รู้คนเดียวแต่ไม่พาคนอื่นทำ มันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร เชิญคุณตามสบายเถอะ

 

ผมรู้ว่าใครคือเจ้าชายสิทธัตถะมาก่อน
เขาอยู่เชียงใหม่

 

ที่ผมเข้าถึงธรรมความจริงได้ ก็เพราะท่านผู้นี้แหล่ะครับ