พบวัดพิลึก ห้ามไหว้พุทธรูป

ก่อนหน้าเคยนับถือท่านอยู่นะครับ
แต่ท่านทำแบบนี้ความศรัทธาที่มีต่อท่านอาจารย์เกษม มันหายไปหมดเลยครับบบบบบบบ......

เศร้าใจครับ....

 

ความจริงยังไม่ปรากฏ.......ทำไมผู้ปฏิบัติธรรม ใฝ่ใจธรรมถึงตามกระแสกันแบบนี้หนอ
เรื่องหลวงปู่ สื่อยังไม่หยุดนำเสนอหรอกครับ.....ต้องมีอีกแน่ ไม่เชื่อคอยดู
ถ้าท่านเป็นฝ่ายผิดตามที่หลายคนสงสัย ท่านต้องโดนเล่นงานแน่ไม่ต้องหลังความตายหรอกครับ
ต้องโดนตั้งแต่ยังมีชีวิตอยู่นี่แหละครับเพราะท่านก็ไม่ได้มี ยศ ตำแหน่ง เส้นสายใดๆทั้งสิ้น
เป็นเพราะเรื่องราวของท่านมันเป็นเรื่องแปลกสำหรับคนยุคนี้ สมัยนี้ สื่อจึงได้นำเสนอเพราะรู้ว่าขายได้


ว่าแต่เฮียปอกับคุณ Slamb พาดพิงผมเองนะ สักวันความจริงปรากฏถ้าความเชื่อผมผิด ผมจะตั้งกระทู้ขอขมาพวกคุณเอง

ถ้าสักวันคุณได้รับรู้ความจริงมากกว่านี้ คุณควรขอหัดขอขมาผู้ที่คุณล่วงเกินด้วยนะ

 

พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เดินสายกลาง การเดินสุดโต่งไม่ใช่หนทางพ้นทุกข์ ศาสนาอยู่รอดมาก็เพราะความศรัทธา การกราบไหว้ไม่น่าห้ามเพราะถ้ามองในแง่ดีสอนให้คนเราอ่อนน้อมมีสัมมาคาราวะ ส่วนเรื่องพระเครื่องวัตถุมงคลควรแยกแยะ ผมว่าพระเครื่องเป็นสัญญลักษณ์ของพระพุทธองค์นั้นไม่น่าห้ามนะ ส่วนวัตถุมงคลอย่างอื่นอาทิศิวะลึงฯลฯที่ไม่ได้เป็นสัญญลักษณ์ทางพุทธศาสนาผมเห็นด้วยกับหลวงพ่อ(น่าจะเป็นพราหมณ์และ/หรือฮินดูมากกว่าไม่ควรมาปนกันควรแยกจากกัน)

 

เรื่องนี้สื่อทําถูกมาก ที่นําเสนอให้ประชาชนรู้เพราะ
พระเกษมทําผิด ปรามาสพระพุทธเจ้าอย่างชัดเจน

 

เป็นเรื่องที่ไม่น่าทำครับ
หักล้างประเพณีวัฒนธรรมบรรพบุรุษ น่าสงสารนะครับ

ปัญญา โลกัสมิง ชาคะโร ปัญญา เป็นเครื่องตื่น ในโลก

 

39 อานิสงส์ปิดทองพระพุทธรูป

...... นัยว่าพระเจ้ามหารถราช เสวยสมบัติ ในสักกราชาวดีนคร ท้าวท่านเป็นสัมมาทิฎฐิบุคคล
คือมีความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา

ตรงกันข้ามกับ พระเจ้าปัญจาลราช กษัตริย์กรุงปัญจาลราชนคร
เป็นมิจฉาทิฎฐิบุคคล คือไม่นับถือพระพุทธศาสนา กษัตริย์ทั้งสองเป็นสหายที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลย

ครั้งหนึ่ง พระเจ้าปัญจาลราชได้ส่งผ้ารัตนกัมพลผืนหนึ่งไปถวายพระเจ้ามหารถราช
พระเจ้ามหารถราช ทอดพระเนตรเห็นผ้ารัตนกัมพล แล้วจึงตรัสว่าสหายเราส่งผ้าอันมีค่ามากมาให้เรา
เราก็ควรจัดส่งแก้วอันประเสริฐไปให้ตอบแทนพระสหาย ดังนี้ พระเจ้ามหารถจึงคิดว่า เราจะส่งแก้วสิ่ง
ใดหนอซึ่งมีค่ามากเหนือสิ่งอื่นใด พิจารณาแล้วเห็นว่า แก้วใดๆจะประเสริฐกว่าพุทธรัตนะย่อมไม่มี
จึงตกลงใจจะส่งพุทธรัตนะไปถวาย จึงสั่งให้ช่างนำแผ่นทองคำตีเป็นแผ่นบางแล้วให้เขียนรูปพระพุทธเจ้า
ลงไปในแผ่นทองคำด้วยชาตหรคุณมีขนาดองค์ประมาณ 1 ศอก
แล้วสั่งให้อำมาตย์เชิญพระพุทธรูปทองนั้นลงสู่สำเภาเพื่อนำไปถวายพระเจ้าปัญจาลราช ก่อนที่จะส่งราชทูตไป
พระองค์ยกมือขึ้นประณมถวายนมัสการ โดยทรงระลึกถึงองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า

"ข้าแต่พระองค์ผู้เป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย พระองค์มีความประสงค์จะสั่งสอนเวไนยสัตว์ในประเทศใดๆ
ขอพระองค์ทรงเสด็จไปยังประเทศนั้นๆ แล้วยังประโยชน์ให้เกิด แก่สัตว์จำพวกนั้นเถิด
พระเจ้าปัญจาลราชสหายของหม่อมฉันเป็นมิจฉาทิฎฐิ มีความเห็นผิดจากทำนองครองธรรม
มิได้มีความเชื่อความเลื่อนใสในพระองค์ ถ้าพระองค์เสด็จไปยังพระนครนั้นแล้ว
ขอพระองค์ได้โปรดแสดงปาฎิหาริย์ทรมานพระเจ้าปัณจาลราชให้ละซึ่งมิจฉาทิฎฐิด้วยเถิด"

อธิษฐานเสร็จแล้วเสด็จลงน้ำประมาณพระศอ(พระพุทธเจ้าอยู่บนเรือ
ท่านจึงลงไปในน้ำซึ่งต่ำกว่า) เพื่อส่งรูปพระพุทธเจ้านั้นไปยังเมืองปัญจาลนคร
ในขณะนั้น บรรดาแก้วอันเกิดในมหาสมุทรมีสีต่างๆก็ผุดขึ้นจากท้องมหาสมุทรลอยอยู่เหนือน้ำเพื่อบูชา
พระพุทธรูปนั้น พื้นน้ำงามวิจิตรด้วยแก้ว 7 ประการประหนึ่งพื้นแห่งภาชนะทอง ดอกปทุมทั้งหลายก็ผุดขึ้น
เหนือพื้นน้ำพญานาคทั้งหลายก็ได้พานาคบริษัทออกจากนาคพิภพขึ้นมาสักการบูชาด้วยสุคันธมาลา เทวดาทั้งหลายก็เรี่ยราย ดอกไม้ทิพย์ลงมาจากอากาศ
เมื่อราชทูตไปถึงกรุงปัญจาลนครแล้ว จึงเข้าไปถวายบังคมพระเจ้าปัญจาล แล้วกราบทูลเหตุอัศจรรย์ ให้
ทราบโดยตลอด ท้าวเธอทรงโสมนัสปรีดาในเครื่องบรรณาการเป็นยิ่งนัก ได้เสด็จออกพร้อมจตุรงคเสนารับสั่ง
ให้ชาวเมืองประโคมแตรสังข์ กังสดาล เสด็จไปยังท่าน้ำ ถวายนมัสการสักการบูชา แล้วเสด็จลงไปในน้ำประมาณพระศอ
ทอดพระเนตรเห็นพระพุทธรูปแล้วทรงยินดีทรงแสดงตนเป็นพุทธมามกะ

แล้วด้วยอำนาจความศัทธาของพระเจ้าปัญจาลราช และด้วยอำนาจอธิษฐานของพระเจ้ามหารถราช
พระพุทธรูปนั้นก็ลอยขึ้นไปบนอากาศเปล่งรัศมี 6 ประการ
จับพื้นปฐพีตลอดจนถึงพรหมโลก กลบแสงแห่งอาทิคย์ กลบแสงรัศมีเทวดาในหมื่นโลกธาตุ ณ กาลนั้น

ในคราวนั้นพระอินทร์ ได้เสด็จลงมาถวายนมัสการพร้อมด้วยเทพบริษัท มนุษย์ก็เห็นเทวดา เทวดาก็เห็นหมู่มนุษย์
พระเจ้าปัญจาลราชเห็นปาฎิหาริย์เช่นนั้น ทรงโสมนัสยินดียิ่งนักได้นำพระพุทธรูปไปประดิษฐานในพระมนเทียร

แล้วบูชาด้วยประทีปธูปเทียนชวาลา ทรงแสดงองค์เป็นอุบาสก
ในเวลาต่อมาพระองค์ได้ให้ช่างแกะรูปพระพุทธเจ้าด้วยแก่นจันทน์แล้วประดิษฐานไว้ในศาลาไม้บุณนาค
แล้วรับสั่งให้ชาวเมืองพากันมาปิดทองพระพุทธรูป ในครั้งนั้นพระโพธิสัตว์เป็นคนเข็ญใจในเมืองนั้น
เมื่อได้ยินเสียงโฆษณาดังกล่าวแล้วตัดสินใจ อำลาลูกอำลาเมียเพื่อไปขายตัวให้เป็นทาส
แล้วจะได้เงินมาซื้อทองปิดพระพุทธรูป แต่ด้วยความเห็นใจของภรรยา ภรรยาจึงยอมขายตนและลูกเป็นค่าทอง
พระโพธิสัตว์นำลูกเมียไปขายในตระกูลที่มั่งคั่งแล้วนำไปซื้อทอง
ปิดพระพุทธรูป
เมื่อทองไม่พอจึงรำพึง "ใครหนอจักทำเนื้อมนุษย์ ให้เป็นทองได้ เราจักบริจาคตน "
ในครั้งนั้นท้าวสักกเทวราชได้เสด็จลงมายืนอยู่ตรงหน้าแสดงตนเป็นช่างทอง ต่อพระโพธิสัตว์
เมื่อทราบว่าช่างทองนั้นสามารถทำเนื้อให้เป็นทองได้จึงประกาศแก่เทพเทวดาขออาวุธเชือดเลือดเนื้อตกลงมา
เมื่อได้ ศัสตราวุธแล้วพระโพธิสัตว์ก็เชือดเนื้อของตนจนตราบเท่าปิดทองสำเร็จ
เกิดความยินดีโสมนัส สลบลงแทบเท้าพระพุทธรูป
พระอินทร์ได้เยียวยาให้หายเป็นปรกติ แล้วเป็นผู้มีกายดุจสีทอง พระอินทร์ตรัสพยากร "
ท่านจัดได้เป็นพระศรีสรรเพชญ์
ในอนาคต " แล้วพระอินทร์ก็กลับสู่วิมาน
พระเจ้าปัญจาลราชพร้อมชาวเมือง ได้ทำการสักการบูชาแก่พระโพธิสัตว์ และแบ่งสมบัติให้พระโพธิสัตว์
เป็นอันมาก ครั้นดับขันธ์แล้วพระโพธิสัตว์ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิตเสวยสมบัติอันมโหฬาร

http://palungjit.org/showthread.php?t=76575&page=2

------------------------------------------------------------------

มีแต่จะหาทองมาปิด พระพุทธรูป...ไม่ใช่ทำลาย

<!-- / message -->

 

....... กรรมเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ ...............
.....ใครทำกรรมใดไว้ ย่อมได้รับผลขอกรรมที่ตนกระทำ โดยเหมาะสม....

 

อืม..รู้สึกว่าแรงไปจริง ๆ จากป้ายที่ติดไว้
เคยได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว ก็เฉย ๆ ฟังหูไว้หูครับ
เพราะทราบว่าท่านเป็นพระป่าสายหลวงปู่มั่น (น่าจะเป็นรุ่นหลานศิษย์ ซึ่งไม่ได้พบกับหลวงปู่มั่นโดยตรง) ต่อมาได้อ่านหนังสือคำสอนของท่าน ก็รู้สึกขัดกับความเชื่อความรู้สึกของเราหลาย ๆ อย่าง ก็ได้แต่พยายามวางใจให้เป็นกลางไม่คิดอะไรมาก กลัวเป็นการคิดปรามาสพระสุปฏิปันโนเข้า

มีพี่ที่ทำงานซึ่งศรัทธาพระป่าสายหลวงปู่มั่นพิมพ์หนังสือคำสอนของหลวงพ่อเกษมมาแจกเป็นธรรมทาน เราก็รับไว้ (จะไม่รับและบอกว่าไม่ค่อยศรัทธาแนวคำสอนของท่านก็เกรงใจ กลัวเป็นการทำลายกำลังใจของพี่เขา) อ่านนิด ๆ หน่อย ๆ ก็วาง

เคยได้อ่านประวัติของท่านมาก่อนหน้านี้ก็ยังไม่ค่อยลงใจนัก ตามประวัติบอกว่าท่านเคยไปขออยู่กับหลวงตามหาบัวฯที่วัดป่าบ้านตาด แต่หลวงตาไม่รับไว้แต่บอกให้ไปอยู่กับหลวงปู่หล้า เขมปัตโตแทน ท่านจึงไปขออยู่ศึกษากับหลวงปู่หล้า แต่ก็รู้สึกจะได้ไม่นานก็ออกจากหลวงปู่หล้ามาตั้งสำนักขึ้นที่สามแยกเพชรบูรณ์....

อ่านจากประวัติท่านแล้วก็...
อืม..ทำไมเราจึงไม่ค่อยศรัทธาแถมชอบคิดในทางลบกับท่านอีกต่างหาก พยายามห้ามใจไม่ให้คิดฟุ้งไปนัก กลัวบาปกรรม แต่พอวันนี้มีข่าวแบบนี้ขึ้นมา ก็น่าคิดเนอะ...

เฮ้อ..ฟุ้งซ่านไปแล้วเรา ..ไม่รู้จะเกี่ยวกันหรือเปล่า...
เรื่องยังไม่กระจ่าง ขอทำใจกลาง ๆ ไว้ก่อนดีกว่า..

 

ขอคันค้านพระเกษม ขอให้ทุกท่านพึงคิดและตระหนักให้ดี ว่าผู้ไม่กตัญญูต่อบุพการี สุดท้ายจะเป็นเช่นไร พุทธเจ้าเปรียบเหมือนบุพการีของเราชาวพุทธทั้งหลาย เราจึงมีวันสำคัญทางพุทธศาสนาให้ทำกิจกรรมเพื่อระลึกถึงพระองค์แม้จะล่วงเลยมานับพันๆปีแล้ว
ส่วนพระเกษมตั้งแต่ผมลองติดตามดู และลองฟังคำสอนดู ดูแล้วจะเลอะเทอะขึ้นเรื่อยๆ ก็ลองพิจารณาดูก็แล้วกัน อีกไม่นานผลของกรรมจะปรากฏ

 

อ่านเเล้วปวดใจ...

 

สึกเถอะ พระเกษม.............อายเขา

 

ประวัติของท่านบางส่วนครับ
http://palungjit.org/showthread.php?t=107349

 

ส่วนหนึ่งก็ดีไม่ให้งมงาย ในเครื่องรางของขลัง

แต่ เหมือนสายพิณที่ตึงเกินไป เสียงมันไม่เพราะ

 

ไม่ไหว้พระแบบนี้ ตาสีตาสา จบ ป4 ยังรู้ชัดรู้แจ้งมากกว่าพระแบบนี้เลย

 

ไม่ทราบว่าท่านนัีบถือศาสนาอะไร

 

ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เเต่ก่อนก็นับถือหลวงตามหาบัวมาก
เเต่ตอนนี้หันมานับถือ หลวงพี่เกษมเเล้ว...
ยังจะมาเเนะนำให้ผมขนพระพุทธรูปที่บ้านออกไปให้หมด
เเล้วชีวิดจะดีขึ้น เพราะเค้าทำมาเเล้ว ตอนนี้สวดมนต์
ก็ไม่สวด ทำบุญใส่ซอง ผ้าป่า-กฐิน ถือว่าเป็นบาปไปหมด
เห็นว่าคุยกันไม่รู้เรื่องเเล้ว...ทางใครทางมันดีกว่า...

 

โอ๊ยๆๆๆๆกรี๊ดดดดดดดดดดไขว้เขว

 

พระท่านกำลังถูกทดสอบอยู่ครับ
ว่าท่านนั้น มีความศรัทธา ตั้งมั่นอย่างแท้จริง
ท่านก็จะไม่หลงกลมาร ที่ทำให้เกิดความเห็นผิด
แต่น่าเสียดาย มารประสบความสำเร็จ

ผมเกรงว่า อบายภูมิ จะถามหาน่ะซิครับ

 

ทุกศาสนา ต้องมีทั้งเปลือก ทั้งกะพี้และแก่น จึงสามารถรักษาคุณภาพไว้ได้นาน ศาสดาผู้ตั้งศาสนาต้องเล็งเห็นว่า ผู้นับถือศาสนานั้นมีหลายระดับ มีความฉลาดไม่เท่ากันคนมีสติปัญญาน้อย ก็สอนระดับหนึ่ง คนฉลาดปัญญาไวก็สอนอีกระดับหนึ่ง โดยเฉพาะพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ใช้ของที่มีอยู่ให้เป็นสาระแก่ตนเองให้มากที่สุด เช่น
เงินทองเป็นของกลางมีอยู่ในมือของเราแล้ว จงรีบทำให้เป็นประโยชน์ด้วยการสละแบ่งปันส่วนที่เหลือใช้ให้แก่ผู้ขัดสนไม่มีอันจะกิน เมื่อเราได้แบ่งปันสิ่งของ ของเราให้แก่คนอื่นด้วยจิตเมตตาได้ชื่อว่านำเอาทรัพย์ที่ไม่มีแก่นสาร ทำให้เป็นแก่นสาร เพราะทรัพย์สมบัติเป็นของสาธารณะ สมบัติอันนั้นกลับเข้ามาอยู่ในใจของตน คือความอิ่มใจ พอใจ
หรือที่เรียกว่า บุญ บุญนี่แหละเป็นยอดปรารถนาของผู้มีศรัทธา ที่หาทรัพย์มาได้แล้วมารวมลงในบุญนี้ทั้งสิ้น เมื่อตั้งมั่นในบุญกุศลแล้ว ทำสิ่งใดก็มีแต่บุญกุศลเท่านั้น บางคนเขาหาว่าบ้าบุญ บ้าบุญยังดีกว่าบ้าบาป คนบ้าบุญนี่แหละ ใจจะตั้งมั่นสร้างแต่ความดีไม่มีโทษ ทำประโยชน์แก่ตนและบ้านเมือง เมื่อจิตของตนเองตั้งมั่นในเมตตา
เป็นพื้นฐานอยู่อย่างนี้ จึงเรียกว่า พรหมวิหารญาณหรือพรหมวิหารสมาธิ แล้วแต่จะพูดกัน

จิตที่ตั้งมั่นอยู่ภายในเช่นนี้จะค้นคิดเฉพาะใจ ถึงเรื่องสาระของกายว่า เป็นการประกอบพร้อมด้วย ธาตุ ๔ ดิน น้ำ ไฟ ลม มีอันสลายในที่สุด เมื่อพิจารณาอยู่อย่างนี้ก็หาสาระไม่ได้ เกิดแล้วก็ดับไป เหลือแต่ความรู้สึกในใจไม่มีอะไร ว่างไปหมด
ความรู้ว่าว่างและสิ่งที่ว่างกับทั้งของที่ไม่ว่างเป็นไปพร้อม ๆ กัน นั้นแลเป็นสาระของคน
เปลือกของศาสนา คือ ทาน ศีล และพิธีกรรมต่างๆ ถ้าทำถูกต้องแล้วจะกลายเป็นกะพี้คือทำจิตให้เบิกบาน
ยิ้มแย้มแจ่มใส จนเกิดปิติอิ่มใจ ทานศีลนั้นจะเข้ามาภายในใจ หล่อเลี้ยงน้ำใจให้แช่มชื่นอยู่เป็นนิจ นี้ได้ชื่อว่า ทำเปลือกให้เป็นกะพี้ เมื่อพิจารณาไปถึงความอิ่มและความแช่มชื่น
เบิกบานของใจ ก็เห็นแต่ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดจากปัจจัยคือความพอใจเป็นเหตุ เมื่อความพอใจหายไปสิ่งเหล่านั้นดับไปเป็นของไม่เที่ยงเป็นธรรมดา เราจะยึดเอาไว้เป็นของตัวตนไม่ได้ เป็นอนัตตาไม่มีใครเป็นใหญ่เป็นอิสระแล้วก็ ปล่อยวาง เป็นสภาพตามความเป็นจริง เมื่อพิจารณาถูกอย่างนี้ได้ชื่อว่า
ทำกะพี้ให้เป็นแก่นสาร
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี