ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ซาเง คนรู้ใจ รีบวิ่งตามขุนสิงห์คนใจร้อนไปทันใด
สิงห์กระโดดขึ้นเรือนอย่างคนใจร้อน ระหว่างทางที่เดินกลับเรือน
ในใจก็ครุ่นคิด ดำดิ่งสู่สมาธิ

สิงห์เข้าห้อง ยืนรอที่ประตู ซาเงยืนลังเลหน้าประตู เหงื่อกาฬแตกไปทั้งร่าง

รู้สึกเหมือนเดินเข้าถ้ำเสือ ในใจคะเนว่าถ่วงเวลาซักครู่ พวกท่านขุนทั้งสามคงจักตามมา

แต่ยังไม่ทันคิดอะไร ขุนสิงห์ก็เดินออกมา " ซาเง จักเข้าไปโดยดี หรือมิเช่นนั้น
เจ้าก็จงไป อย่ามาติดตามข้าอีก"

ซาเง กลืนน้ำลาย แล้วรีบเข้าห้อง แล้วลงดาลตามประสงค์ท่านขุน

 

สิงห์คนใจร้อน สูดลมหายใจ แล้วสะกดอารมณ์
"ซาเง จงเร่งบอกมาเถิด ว่าเจ้าเป็นคนของผู้ใด มารับใช้พวกข้าเพื่อการใด
แลจงเร่งเฉลยให้แจ้งใจทีเถิด ว่าพ่อบ้าน แลพ่อหมอพราหมณ์เฒ่า
เป็นเยี่ยงใดกันแน่ แลซับซ้อน เหลือทน"

ซาเงก้มหน้าลง แล้วนั่งลงเบื้องหน้าสิงห์ ก้มลงกราบทำกิริยาคล้ายจะกราบ
สิงห์รีบก้มตัวลง แล้วห้ามสิ่งซาเงจักทำ

ซาเงยิ่งทอดถอนหายใจยาวขึ้น ดูท่าทางสุขุมแลสงบเหมือนมิใช่ซาเงที่เคยเห็น
แม้แต่ท่วงทำนองการพูด แลน้ำเสียงยังแตกต่างไป
" ข้าต้องขออภัยด้วย ท่าทางที่แสดงออก แลเรื่องที่ต้องปิดบัง เพลานี้หลายเรื่อง
ซับซ้อน มิอาจแน่ใจว่า ใครคือมิตรแลศตรู ท่านขุนก็มีอารมณ์แลวิชชาที่เหนือกว่าชน
จักให้เปิดเผยตัวเพลานี้ จักเป็นภัยมาถึงท่านขุน แลทำให้แผนการของเจ้าหอหน้า
ที่เพียรทำจักเพลี่ยงพล้ำได้"

 

สิงห์เข้าใจในทันใด ว่าซาเงคือคนที่เจ้าพี่ส่งมา ก็ให้ดีใจนักที่เจ้าพี่ยังมิลืมตน

"ส่วนเรื่องพ่อบ้านนั้น ซ่อนกลนัก เยี่ยงขุนสิงห์กล่าว หน้าที่อันสำคัญของข้า
คือการข่าว แลเป็นหูเป็นตาแทนเจ้าหอหน้า เจ้าชีวิตของข้า อันชาติกำเนิดของ
ท่านขุนมิได้เป็นความลับต่อข้า ขอท่านขุนโปรดเมตตาข้า คนป่า จักรับใช้เยี่ยงทาส
ขอให้ท่านขุน จงสะกดอารมณ์ เพื่องานใหญ่"ซาเงกล่าวอย่างชายที่สุขุม น้ำเสียง
ราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนน้อม

"ท่านขุนคงสงสัยความเป็นมาของข้า ข้าบอกได้ในเพลานี้เพียงว่า
ข้านั้นทำงานรับใช้เจ้าหอหน้ามาหลายปีดีดัก ข้านั้นตายแทนท่านได้
ชีวิตแลหัวใจ มอบไว้ให้นายเหนือหัว"

สิงห์แลซาเงคนหูไว ได้ยินเสียงกระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าด ก็หยุดการสนทนาทันที

 

สิงห์นึกถึงเรื่องที่ตนกับเข้มคุยค้างคากันเมื่อเพลารุ่ง ส่วนซาเง
ก็รีบผลุบหายไปจากห้องอย่างไร้ร่องรอย เป็นเข้มที่เข้ามาในห้อง
แต่เอาแต่หลบตามองพื้น ไม่มองหน้าสิงห์ พูดออกมาเบาๆ ว่า

"พี่ว่า ซาเง ดูเฝือ แลดูเจ้ากลนัก ส่วนพ่อบ้านนั้น อยากให้น้อง
รักษากิริยา กะไรเสีย พ่อบ้านก็เป็นลูกของพ่อหมอซึ่งเป็นที่เคารพ
ของชาวบ้าน แลยังเรื่องแม่บัว พี่เกรงจักทำให้เสียงานใหญ่"

 

โอยอ่านแล้วแทบจะร้องไห้

 

พี่สิงห์อยู่สุพรรณ ขอรับ ชาวกระทู้ฝัน

พอดีหยุดตรุษจีน พี่เลยมาหาแรงบันดาลใจ พี่เลยเจอเรื่องประหลาดใจขอรับ

ว่าจะมาดูงานแสง สี เสียง ที่อนุสรณ์ ดอนเจดีย์ สุพรรณบุรี

ป.ล.เรื่องสถานที่ทำยุทธหัตถีที่ทุ่มเถียงกันระหว่างสุพรรณและกาญจนบุรี
ยังไม่กล่าวถึงนะขอรับ

ตอนนี้งานจบแล้ว ตอนแรกว่าจะไปอยุธยาต่อ แต่คงได้อยู่สุพรรณต่อ เพลารุ่ง

 

เริ่มเจิม บ้านเก่า เมืองสุพรรณ ด้วย วัดมหาธาตุวรวิหาร อันเป็นตำนาน
พระผงสุพรรณบุรี

พี่ก็ไปเดินสำรวจ แล้วใช้สายตาสแกน หาภาพที่อยากชม

จนถึงบริเวณ สถูป และเจดีย์ยักษ์ แต่ด้านหน้ามีที่เก็บพระพุทธรูป พี่ก็ไปกราบไหว้ สำรวจ

 

ระหว่างไปสำรวจ พี่ก็เห็นภาพมากมาย ใจอยากรู้ ไวเท่าความคิด
เห็น พระรูปหนึ่งเดินมา เลยถามพระคุณเจ้าเคยได้ยินเสียงอะไรแปลกๆมั้ยเจ้าคะ

พระคุณเจ้าทำท่าครุ่นคิด แล้วเรียกหลวงพี่อีกรูปมาข้างๆ
การสนทนาอันแปลกพิลึก จึงเริ่มขึ้น

หลวงพี่บอกว่า เคยได้ยินเสียงทักทายว่า "เฮ้ย"
ตอนนั้นหลวงพี่บวชใหม่ๆ ไม่แน่ใจเรื่องโลกทิพย์ จึงแอบ
สบประมาทในใจว่า ถ้ามีสิ่งที่ไม่ใช่ภพมนุษย์จริง ขอให้ได้ยินเสียง
เอาแค่เฮ้ยก็พอ แล้วหลวงพี่มาเปิดที่เก็บพระ ก็ได้ยินเช่นนั้นจริงๆ

หลวงพี่เลยถามว่า "โยมเห็นอะไรหรือ โยม"

โยมถือศีลห้า เลยตอบไปว่า "โยมเห็นมากกว่าคนทั่วไปเจ้าค่ะ"

หลวงพี่เลยถามต่อว่า "เห็นมากกว่าคนอื่น ดีหรือไม่ดีโยม"

แล้วหลวงพี่ก็เล่าว่า พระในที่เก็บนี้ เมื่อก่อนอยู่รอบๆ พระปรางค์
แต่ถูกทำลายเสียมาก บ้างก็ตัดเศียร บ้างก็ถูกทุบพระอุระให้แตก
เพื่อเอาแก้วแกวนเงินทอง หรือของมีค่าที่ฝังไว้ไปขาย

โยมเลยถามต่อว่า
"แล้วพระที่เหลือไปไหนเสียล่ะเจ้าคะ เห็นมีไม่ถึงร้อยองค์เอง"

หลวงพี่เลยถามต่อว่า "โยมเห็นอะไรบ้าง ถึงถามแบบนี้"

ป้าเลยตอบตามที่เห็น

"เมื่อโยมเข้าไปโบราณสถาน บางแห่ง โยมจะเห็นภาพโบราณสถานนั้น
แบบที่ยังไม่พัง ที่นี้ มีทุ่งเจดีย์ กว้างใหญ่มาก มีเจดีย์น่าจะหลายร้อยองค์
พระพุทธรูปน้อยใหญ่งดงาม รายลอบเจดีย์ หลายร้อยองค์"

หลวงพี่ถอนใจ แล้วว่า
"คงต้องเชื่อที่โยมบอก เพราะไม่ใช่โยมคนแรกที่เล่าเรื่องสถานที่นี้
เมื่อก่อนอาณาเขตวัดกว้างใหญ่มาก มีฐานเจดีย์รายรอบ แม้แต่สนามฟุตบอลฝั่งตรงข้าม
ถ้าขุดไปก็มีเจดีย์ มีพระพุทธรูปที่น่าจะประมาณ 400-500 องค์"

หลวงพี่เล่าต่อว่า ตอนมาบวชใหม่ๆ มีพระพุทธรูปบางองค์ เหลือแต่เศียร บางองค์
ก็เว้าแหว่ง หลวงพี่กับเพื่อนพูดหยอกเย้ากันว่า
"เฮ้ย พระพุทธรูปหน้าแหว่ง พาไปยันฮีหน่อย จะได้สวยเหมือนเดิม"
แล้วหลวงพี่กับเพื่อนก็ป่วยแบบหาสาเหตุไม่ได้ จนต้องนำไปขอขมาจึงจะหาย

แล้วมีโยมผู้หญิงท่านหนึ่ง แก่แล้ว เห็นอิฐก้อนหนึ่งสวย จึงนำไปบูชาโดยไม่บอก
สุดท้ายต้องนำมาคืน แล้วจุดธูปสิบหกดอกขอขมา

มีเซียนพระ ท่านหนึ่ง ก็เคยพุดถึงนครเจดีย์ และยังได้ร่วมบูรณะพระพุทธรูปหลายองค์

อนุโมทนาบุญกับทุกท่าน ที่ได้บูรณะพระศาสนา

หากมีโอกาสแวะไปสุพรรณ ลองไปเยี่ยมชม วัดมหาธาตุบ้างนะคะ

 

แต่ที่ทำให้จิตใต้สำนึกของป้า สั่นสะเทือน คือ เมื่อไปยืนบนเจดีย์
ป้ารู้สึกพลังของสิ่งศักดิ์ศิษย์ เค้าว่าภายในเจดีย์ มีทางขึ้นและทางลง
แต่ถูกปิดไว้ เพราะพวกบ้าสมบัติ ป้าคิดว่าในเจดีย์ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์
อีกมาก ที่ถูกปิดผนึกไว้ ใครประพฤติดี ประพฤติชอบ ลองไปขอพร
ด้านบนเจดีย์นะคะ อุปสรรคน่าจะผ่านพ้นไป

ป้าว่าบริเวณนี้ พระนเรศน่าจะเคยเดินทัพผ่าน คุ้นตาเหลือเกิน

 

ด้านบนมีเจดีย์ และพระพุทธรูปยืน แต่จริงๆแล้ว นำมาจากด้านล่าง เพื่อปิดทางเข้าออก
แต่อธิษฐานจิตแล้ว มีพลังดีมากค่ะ โดยเฉพาะยอดเจดีย์องค์เล็ก ที่พันผ้าสามสีไว้

วัดนี้สร้างสมัยอู่ทองตอนปลาย พระพุทธรูปโบราณงามมาก บ้างว่าบางส่วน
เป็นแบบให้พระพุทธรูปที่อยุธยา ใบหน้าคล้ายศิลปะอู่ทอง และสุโขทัย พระพักตร์ยาว พระนาสิกปลายแหลม พระโอษฐ์ไม่แย้ม แต่ละองค์ต่างกันไป ลองไปใช้เวลาไล่สำรวจไปนะคะ ทุกท่าน แต่ละองค์ เหมือนมีเทวดาอารักษ์

วันหลังอาจได้ไปอีกเจ้าค่ะ

ตอนที่ขึ้นไปถ่ายรูปบนเจดีย์ น้องที่ถ่ายรูปให้บอกว่า มือสั่น
เหมือนคนที่ยิ้มกลับมาในรูป เป็นผญ ผมยาวหน้าหวาน อีกคน
เหมือนผญ โบราณ น้องบอกอยากลากลับบ้าน ยิ่งไปฟังพี่ขวัญ
คุยกับหลวงพี่ น้องผู้หญิงบอก พี่ขวัญหลอน กลางวันแสกๆ

 

ป้าก็ไปหลายวัด ต่อไป ห่มผ้าหลวงพ่อโต วัดป่าเลไลย ไปเรือนขุนแผนวัดแค
เลยได้ไปถ่ายรูปบ้านทรงไทย คุ้มขุนแผนเค้า มีรูปนึงแปลกตา อยากให้ลองชมดูค่ะ

เค้าว่า เรือนขุนแผนเป็นคุกเก่า??/
สงสัยมีใครมาทักทาย คิดถึงขุนสิงห์กระมั้ง

 

และไปจบที่วัดลาดสิงห์ เพื่อสักการะ พระบรมรูป ของทั้งสามพระองค์
พระนเรศวรมหาราช สมเด็จพระเอกาทศรส สมเด็จพระพี่นางสุพรณกัลยา

ก็ไปไหว้ รู้สึกวัดสงบดี เคยเป็นที่พักทัพหลวง ตำนานเล่าว่า
เดิมชื่อ “วัดราชสิงห์” มีคำเล่าสืบทอดกันมาว่า สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงสร้างวัดนี้ขึ้นมาภายหลังจากที่ประสบชัยชนะใน สงครามยุทธหัตถีและทรงทราบข่าวว่า พระสุพรรณกัลยาที่เป็นตัวประกันอยู่ที่เมืองพม่าถูกประหารชีวิตเป็นการล้างแค้นที่ พระมหาอุปราชสิ้นพระชนม์ด้วยพระแสงของ้าว พระองค์จึงทรงสร้างวัดเพื่ออุทิศพระกุศลให้แด่พระสุพรรณกัลยา ปัจจุบันวัดยังมีร่องรอยประวัติศาสตร์ ที่กล่าวถึงคือ “หลวงพ่อองคดำ” พระพุทธรูปศิลาแลง ปางสะดุ้งมาร (มารวิชัย) เกตุบัวตูม อายุประมาณ 500 ปี

รู้สึกประทับใจ

ตอนเดินไป เห็นพระรูปหนึ่งอยู่ไกลๆ ทันใด ก็เห็นแสงจีวรของท่านสว่างวาบขึ้นทันใด
ก็ให้แปลกใจ แต่ด้วยอยู่ไกล จึงเดินไปไหว้พระบรมรูปก่อน

พอไหว้เสร็จ ได้ยินเสียงพระตีระฆัง เรียกให้ทำวัดหกโมงเย็น

ก็คิดว่า พลาดเสียแล้ว ท่านคงขึ้นสวดบนหอสวด เห็นพระหลายรูปเดินขึ้นหอ จีวรสีส้มสะท้อน

แต่ให้แปลกใจ พอเดินลงมา พระอาจารย์ ยืนห่างไปไม่ไกล ท่านเรียก "โยม"
ป้ารีบยกมือไหว้ แล้วรีบเดินไปย่อตัวกราบไกล้ๆ

ใจอยากถามตั้งมาก กำลังคิด พระอาจารย์ ก็ถามว่า
"โยมมาทำอะไรกัน"
ป้าตอบ "มากราบพระนเรศเจ้าค่ะ ทั้งสามพระองค์เลย"

แล้วท่านก็ยิ้มให้ "ดีแล้ว มีอะไรจะถามอาตมามั้ย"

โยมก็เลยถามเรื่องเจดีย์ สนทนานิดหน่อย ก็ขอตัว เพราะเห็นว่า
ท่านน่าจะไปสวดมนต์

แต่ติดใจในสายตา แววตาของท่าน ช่างประหลาดใจนัก
ระหว่างทางขับรถไปดอนเจดีย์ ใจก็คิดคำนึงอยู่

แล้วน้องที่ไปด้วยก็บอกว่า พี่ขวัญ หนูว่าพระอาจารย์ท่านเหมือน.....

 

เราก็งง อ้าวเฮ้ย น้องก็รู้สึกด้วยแฮะ แปลกดี
น้องพยายามอธิบาย สรุปว่า รู้สึกเหมือนรอยยิ้มของท่านแปลก
เหมือนยิ้มแล้วจ้องเข้าไปในตาท่านเอง จนตอนนี้ยังเห็นรูปพระองค์นั้น
ลอยติดมา คล้ายโดนสะกด

เราสองคนเลยอยากถามให้สิ้นสงสัย เลยว่าพรุ่งนี้จะไปใส่บาตรท่าน
แล้วทดสอบว่าพวกเราคิดไปเองมั้ย แล้วจะกราบอนุเสารีย์พระเนรศวร
ที่ดอนเจดีย์อีกที

โปรแกรมตอนแรก พรุ่งนี้ขากลับ จะกลับทางอยุธยา แต่คงกำหนดไม่ได้เสียแล้ว
แล้วแต่บุญนำพา

 

อีกเรื่องคือ ที่วัดลาดสิงห์ ที่บริเวณบูชาพระบรมรูป ยังไม่มีป้ายหินอ่อน
พระคาถาบูชาทั้งสามพระองค์ เลยอยากจะจัดทำ พรุ่งนี้ว่าจะไปสอบถาม
พระอาจารย์อีกที

อย่างไรเสีย ขาดเหลือประการใด ขอชาวกระทู้ช่วยด้วยนะคะ

 

มาเล่าต่อค่ะ พอวันรุ่งขึ้นเลยไปวัดลาดสิงห์ อีกครั้ง ถวายเพลหลวงพ่อ
และได้โอกาสสนทนากับหลวงพ่อ เจ้าคณะอำเภอสามชุก ท่านเมตตา
เล่าให้ฟังเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ในสมัยกรุงศรีอยุธยา ท่านเล่าว่า
ท่านตามรอยประวัติศาสตร์พระนเรศวร พม่า ไทยใหญ่ ไปแม่น้ำสะโตง
ตามรอยว่าสามารถยิงข้ามแม่น้ำได้จริงไหม

ท่านยังแนะนำเรื่องต่างๆ อีกมาก รู้สึกประทับใจ ท่านยังเล่าถึงที่มาของภาพ
พระสุพรรณกัลยา ว่าท่านได้เชิญคนที่มีจิตสัมผัส มา 20 คนถ่ายทอด ให้ศิลปิน
เขียนรูป ถ้าเห็นตรงกัน 17 คนก็แสดงว่า เหมือนองค์จริง เลยได้รูปที่เรานำมาบูชา
จนทุกวันนี้

พระอาจารย์ อายุมาก แต่ดูกระฉับกระเฉงมากค่ะ ท่านยังแนะนำให้ไปกราบ
หลวงพ่อสิริ สิริวัฒโณ วัดดอนตาล ท่านบอกกสิณไฟ เป็นหนึ่ง

เลยถามท่านว่า ท่านมีญานของพระนเรศหรือเจ้าคะ

ท่านตอบว่า ห้ามถามพระแบบนี้นะโยม ถึงกับอาบัติปาราชิก
พระมีแต่ ยาน พา หะ นะ (ยานพาหนะ) ที่พาไปที่ต่างๆได้

เลยถามท่านว่า มานั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรมได้มั้ยเจ้าคะ
ท่านว่า มาได้ แต่ไม่ค้าง เพราะไม่มีสถานที่รับรอง
มันไม่งามนะโยม

วัดท่านสะอาด สมถะมาก

ท่านยังเล่าถึงหลายท่าน ที่อุทิศตนตามรอยพระนเรศและเขียนหนังสือ มากมาย
ท่านว่าเก็บไว้หลายเล่ม ถ้าโยมมาอีก จะนำมาให้อ่านให้ชม

โยมเลยรับปากไปอย่าง งง งง ว่า ไปแน่เจ้าค่ะ

 

อ้อ อีกเรื่องแผ่นป้ายบูชา หลวงพ่อให้ข้อคิดว่า ไม่อยากให้ทำ
อยากให้สื่อจิตกับท่านโดยตรงมากกว่า เพราะคำสวดก็เป็นภาษาแต่งใหม่

สาธุ สาธุ สาธุ

 

หลังจากไปสุพรรณ ก็มีเทียบเชิญไป กาญจนบุรี
พร้อมสินน้ำใจ ข้าวเที่ยงหนึ่งมื้อ แลคนชวนก็เป็นอดีต
ทหารใกล้ชิดของท่าน ที่ยังมิเคยพบตัวจริงกันมาก่อน

ป้าเลยว่าจะไปพิสูจน์ อนุสรณ์ดอนเจดีย์ ณ.พนมทวนอีกครา

รอเงินก่อนนะ 555

 

สิงห์ได้แต่ตอบว่า "ขอรับ พี่เข้ม"

เข้มเอ่ยต่อไปเบาๆอีกว่า "พี่วานพวกชาวบ้าน จัดหาตุ่มใส่น้ำ ให้ขุนสิงห์อาบใต้เรือน
พวกพี่จักจัดการหาบน้ำ ไม่เห็นสมที่เพลาค่ำ เจ้าจักไปอาบน้ำเล่นที่ลำธาร ขอขุนสิงห์
อย่าขัดพวกพี่เลย เพลาล่วงมาเพียงนี้ ขุนสิงห์เดินกลับไปที่พิธีเสียเถิด พวกชาวบ้านจัด
ขันโตกไว้รอ อย่าให้เสียน้ำใจ แม่บัวอาสาจักมาตามขุนสิงห์ พี่ปรามไว้ให้รอที่ใต้ถุนเรือน
เพลาต่อจากนี้ พี่ได้บอกพ่อหมอหากเพลาขุนทั้งสี่ อยู่บนเรือน ไม่อนุญาตให้สตรีขึ้นเรือน
หวังว่าขุนสิงห์ คงจักมิขัดพี่อีก หากยังเห็นพี่เป็นพี่"

สิงห์ได้แต่เดินตามพี่ขุนเข้มไป ที่ปรัมพิธีอีกครา

 

พ่อหมอนั่งขันโตก พร้อมด้วยพ่อบ้าน สิงห์เมื่อใจเย็นสุขุมลงแล้ว
กลับเห็นพ่อบ้านช่างดูแปลกตานัก ไม่มีท่าทีหยันโลก ท่วงท่าองอาจนัก
ราวกับทหารหลวง หลังตั้งตรง ก้มหน้านิดๆ สายตาทอดมองต่ำ สองแขน
กำเป็นหมัดหลวมๆ ขนาบไปกับหัวเข่าทั้งสองข้าง พ่อหมอเฒ่าก็มิต่างกัน
ดูสำรวม แม้ชรานัก แต่ดูองอาจ สิงห์มองเลยไป พอจักจำหน้าพวกที่ล้อมวง
ในขันโตกที่ขนาบไปเป็นชายฉกรรจ์ท่วงท่ากำยำ สักลายตามตัว มิสวมเสื้อ
แต่ท่าทีสำรวม ทุกคนนั่งขัดสมาธิ แต่แขนแลแผ่นหลังตั้งตรง แม้เป็นเพียง
การนั่งล้อมวง แต่ดูสำรวมนัก พวกโจรป่า ที่สิงห์เคยดูหมิ่น เพลานี้สิงห์รู้สึก
เหมือนเดินเข้าไปในกองทหารก็มิปาน

 

โลกที่เราเคยเห็น อาจมิเป็นอย่างที่เห็น เพียงเราใช้ใจวัดใจ มิใช่เพียงสายตา
บางเพลาจักต้องใช้ โจรสู้กับโจร บางเพลาอาจต้องใช้ทหาร บางเพลา
แม้นไม่สามารถใช้บุรุษอาชาไนย จงใช้สตรีอันบอบบาง