บารมีหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน

หลวงปู่บุดดา วัดกลางชูศรีเจริญและ หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศา ได้มาร่วมงานฉลองวิหาร ที่สำนักสงฆ์กิจห้วยต้ม ดอนเมือง กรุงเทพมหานคร เมื่อวันเสาร์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2530 ทั้งสองหลวงปู่ได้สนทนากับคณะศิษย์ถึงครูบาธรรมชัย วัดทุ่งหลวง อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ซึ่งมรณภาพ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2530

ขอเอามาบางส่วนเฉพาะบทสนทนาของหลวงปู่บุดดา ที่เกี่ยวกับหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศา
(บ) หมายถึง หลวงปู่บุดดา ถาวโร
(ว) หมายถึง หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา
(ศ) หมายถึงลูกศิษย์

............................................................

(ศ) ถ้าไม่เชื่อก็ไม่บวชครับหลวงปู่ บวชถึงมอบกายถวายชีวิตนะครับ อยู่กับพระธรรมแล้วสบายใจ
(บ) นั่นแหละ อยู่กับธรรมะก็สบายใจ มนุษยธรรมก็เป็นธรรม เทวธรรมก็เป็นธรรม พรหมธรรมก็เป็นธรรม โลกุตตรธรรมก็เป็นธรรม แล้วจะหนีจากธรรมยังไงหล่ะ มาหันหลังให้ธรรมะได้หรือ หันหน้าเข้ามาหาธรรมะซิ

(ศ) ต้องสู้กับธรรมะ
(บ) อยู่กับธรรมะซิ อยู่กับสัตว์โลกมันก็เกิดตายซิ เกิด แก่ เจ็บ ตายอยู่กับสัตว์โลก อยู่กับธรรมไม่เกิด ไม่ตาย เท่านี้แหละ #เรียนเป็นเรียนวันเดียวจบเรียนไม่เป็นแปดหมื่นปีเรียนไม่จบ

(ศ) ใช่ครับๆ #หลวงปู่ครูบาวงศ์ต้องโปรดคนอีกมากครับต้องโปรดสัตว์โลกอีกมากครับ
(บ) ก็ท่าน(ครูบาวงศ์) บอกแล้วนี่ ไปวัดอาวุธนี่ บอกว่ายอมๆๆๆ (เวลาหลวงปู่ครูบาวงศ์สวดมนต์แบบภาคเหนือ ครูบาท่านสวดเร็วมากจนฟังแทบไม่ทัน มีผู้ไปถามหลวงปู่บุดดาว่า...ครูบาวงศ์สวดมนต์ฟังรู้เรื่องไหม? หลวงปู่ท่านตอบว่า..รู้เรื่อง ถามว่ารู้อย่างไร? ท่านตอบว่า...หลวงพ่อวงศ์สวดว่ายอมๆๆ หมายความว่า อะไรก็ยอมหมด ใครจะเก่ง จะดี จะวิเศษ ก็ยอมหมด )

(ศ) #ท่านจะเป็นพระพุทธเจ้านี่ครับก็ต้องเหนื่อยหน่อย หลวงปู่บุดดาสบายแล้วครับ #หลวงปู่วงศ์ยังเหนื่อย
(บ) ก็อยากไปอยู่กับเหนื่อยก็เหนื่อยซี่ อยู่กับไม่เหนื่อยก็แล้วกัน

(ศ) #ท่านสงสารสัตว์ครับสงสารสัตว์โลก
(บ) สงสารสัตว์โลกก็อย่าเหนื่อยซี่ ไปเหนื่อยทำไมล่ะ เอารถไฟมาให้ขี่ ไปแบกรถไฟก็เหนื่อยซี่

(ศ) ครับ #ก็ท่านยอมแบกหลวงปู่ท่านอยากแบก
(บ) เอารถยนต์มาให้ขี่ ไปแบกรถยนต์ก็เหนื่อยซิ

(ศ) #ลูกหลานมากครับ
(บ) ต้องขี่รถไฟ ต้องขี่รถยนต์ซิ

(ศ) หลวงปู่บุดดารถไฟมีขบวนเดียวครับ #หลวงปู่วงศ์มีหลายร้อยขบวนครับช้าหน่อย
(บ) ร้อยขบวนเราก็ไปได้ อย่าไปแบกมันต้องให้มันแบกเรา ให้รถแบกเรา เราอย่าแบกรถ ดอยสุเทพน่ะ รถขึ้นลงได้แล้วเดี๋ยวนี้ เขาเจริญขึ้น ดอยสุเทพก็เจริญขึ้น กรุงเทพก็เจริญขึ้น ภาคนักธรรมทั้งบาลีก็เจริญขึ้น ไม่เจริญลงนี่นา ไปโง่ๆได้หรือ

 

ท่านเป็นพระพิเศษ ท่านกลัวคนอื่นบาป
ตอนปลายๆ ชีวิตก่อนท่านจะละสังขาร ครูบาไม่ค่อยสบาย บางครั้งท่านจะหายใจเร็วเหมือนเหนื่อย เรียนถามท่านว่า..ครูบาเหนื่อยไหมครับ ท่านตอบว่า...เวลานี้ใจไหว แต่ร่างกายไม่ไหว เวลานวดขาท่านบางครั้ง เหมือนบางครั้งขาท่านบวม รู้สึกสงสารท่านต้องรับแขกโปรดญาติโยม ไม่ค่อยได้พักผ่อน มีอยู่ตอนบ่ายวันนึงจำวันที่ไม่ได้ อยู่ในห้องกับ 3 คน มีผม พี่โอภาส (ชลบุรี ) และครูบา ท่านพูดคาถาบทหนึ่งให้ฟัง ผมจดไว้ที่ถุงกระดาษ (เสียดายตอนหลังทำหายไป) วันนั้นท่านอารมณ์ดี เล่าเรื่องอะไรให้ฟังเยอะแยะ ผมกราบเรียนว่า ครูบาไปตรวจสุขภาพที่ โรงพยาบาลศิริราชไหม เพราะมีคุณหมอผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยฝากมาเรียนนิมนต์ท่านไปตรวจรักษา ปกติท่านก็จะไปรักษาที่โรงพยาบาลลานนาที่เชียงใหม่เป็นประจำ ครูบาท่านก็เฉยๆ ไม่รับปากว่าจะไป พี่โอภาสเลยพูดขึ้นมาแทนว่า ครูบาไม่ค่อยอยากไปกรุงเทพ... ท่านไม่อยากลอดสะพานลอย เดี๋ยวนี้กรุงเทพสะพานเยอะ ทางด่วนเยอะ ครูบาเราไม่เหมือนพระองค์อื่นทั่วไป ท่านเป็นพระพิเศษ ท่านกลัวคนอื่นบาป ..

ผมหันไปมองหน้าครูบา ท่านก็ยิ้มๆ ให้ผม ก็ได้แต่มองหน้ากัน ตอนหลังเลยไม่ได้คุยกับท่านเรื่องจะให้ท่านไปกรุงเทพอีกเลย

หมออั๋น เมื่อ 11-10-2007

 

หลักธรรมคำสอนของหลวงปู่
ขอให้จิตเรามั่งคงกับพระศาสนา มั่งคงกับศีลธรรม ก็เท่ากับเดินไปสู่นิพพาน ใกล้นิพพานเข้าไปทุกวัน ถ้าจิตใจไม่ยินดี บุญก็อยู่ไกล การเดินไปทุกๆวันนั้น อุปมาเหมือนก่อเรือใหญ่ทวนน้ำ ก่อไปไม่ตลอดน้ำก็พัดกลับลงมา ต้องก่อไปใหม่ น้ำก็พัดหัวเรือเหกลับมาอีก ก่ออีก เรือก็เขยิบไปได้ทีละน้อย เราไปทำบุญก็เปรียบเหมือนเราลงไปก่อเรือ เราก็เดินมาเดินไปอยู่ในเรือ ไม่ได้ออกไปนอนเรือทำบุญทุกวันๆ ก็ปรารถนาให้บุญเหมือนการก่อเรือทุกวัน ไม่หยุดสักวันย่อมนำเราไปถึงที่หมายปลายทางการทำบุญก็เช่นกัน ย่อมนำเราไปสู่แดนนิพพาน ถ้าเราไม่ทำบุญทาน รักษาศีล ภาวนา ก็เท่ากับเราไม่ได้ลงเรือ ไม่ได้ก่อเรือ ยืนอยู่บนบกก็ไปไม่ถึง ถ้าเราไม่ยินดีซึ่งบุญ ไม่ได้ยินดีในพระศาสนา พระพุทธเจ้าประกาศพระศาสนาไว้ให้เรา ได้กราบไหว้ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ได้สักการบูชา ไม่มาสะสางล้างโทษ ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต กินเหล้า เสพยา แน่นหนาไปด้วยกิเลสตัณหา เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เป็นทางนำไปสู่อบายภูมิ มีทุคติเป็นที่ไป คนมีกิเลสหนาแน่น เปรียบเหมือนตัวเองไม่สามารถช่วยตัวเองได้ ฉะนั้นจะไปผ่อนให้พ้นทุกข์ได้อย่างไร “คนที่ปฏิบัติธรรม เปรียบได้ดั่งเอาไม้ตะเคียนนั้นมาแซะตรงกลางออก ให้กลวงทำเป็นเรือเมื่อสำเร็จตัวเองก็สามารถนั่งได้ แถมยังนำไม้ที่แซะออกกลับใส่ได้อีกโดยที่เรือไม่จม”

ขออนุโมทนาเฟสบุ๊ค สรณะในดวงใจ

 

ครูบาธรรมชัย , ครูบาชัยวงศ์ , หลวงปู่บุดดา ขณะหลวงปู่ทั้ง ๓ รูป ร่วมพิธีบำเพ็ญกุศลศพ พระสุพรหมยานเถร (ครูบาพรหมา พฺรหฺมจกฺโก)
ณ ศาลาหลวงวัดพระพุทธบาทตากผ้า ป่าซาง ลำพูน
--------------------------------------------------
[ที่มา-หนังสือเราจะเข้าถึงธรรมได้อย่างไร]

ขอบคุณเจ้าของภาพ

 

นาย เยโพ หรือ ศักดิ์ สังวรศิลปชัย อายุ 53ปี (ในปี2559) ตอนอายุ 11ขวบเคยเป็นเด็กวัดรับใช้หลวงปู่ครูบาวงศ์หนึ่งปี เล่าให้ฟังว่าตอนอายุ 10ขวบ อยู่กับครอบครัว6คน อพยพตามหลวงปู่ครูบาวงศ์มาจากทางแม่ระมาด ฐานะยากจน สมัยนั้นวัดห้วยต้มยังเป็นป่าใหญ่ ทางเข้าวัดห้วยต้มต้องเดินเท้ามาจากเส้นก้อทุ่งหลังวัด รายได้จากรับจ้างวันละ5บาท ซื้อข้าวได้วันละ1แก้วต้มแบ่งกันรับประทานในครอบครัว มีวันหนึ่งไม่มีเงินซื้อข้าวกิน เดินไปหาญาติขอข้าวกินอยู่ทางม่วงสามปี ไม่เจอ หมดหวัง ครอบครัวอดข้าวครึ่งวัน อยู่ๆมีกระเหรี่ยงคนนึงนำข้าวสารมาให้1ถัง คนนำข้าวมาให้ กระเหรี่ยงคนนั้นบอกว่า ครูบาวงศ์ เรียกให้ไปหา ท่านบอกให้เอาข้าวสารหนึ่งถัง ไปให้บ้านท้ายหมู่บ้าน คนในบ้านกำลังอดข้าวมาครึ่งวันแล้ว ลูกศิษย์คนนั้นถามครูบาว่า ในหมู่บ้านมีตั้งร้อยหลังคาเรือนจะรู้ได้ยังไง ว่าหลังไหน ครูบาบอกว่าให้เดินไปสุดถนนหมู่บ้าน ติดป่า หลังสุดท้าย เดินไปทางขวา ให้ไปถามเอา เค้าก็เอาข้าวสารหนึ่งถังปั่นจักรยาน มาให้ สอบถามที่บ้านเยโพ ก็ไม่มีข้าวกินจริงๆ ทำให้เยโพ ซาบซึ้งครูบาวงศ์มาก มาขอเป็นขโยมวัดรับใช้ หลวงปู่ได้ประมาณหนึ่งปี ครูบาสอนให้เยโพ ตัดหินศิลาแลง ให้มาช่วยสร้างวัดสร้างเจดีย์ รับใช้ได้ปีถึงสองปี ก็มีอาการคัน ตามตัว เลยขอ กลับไปบ้าน หลังจากนั้นก็ไปค้าขายหลายที่ ก็ไปไม่รอด สุดท้ายมายึดอาชีพ ทำหินศิลาแลงขาย จนมีฐานะเลี้ยงตัวได้ เยโพ บอกว่า ครูบาเมตตารักพวกเราทุกคน แต่ก็ดุ สั่งสอน ถ้ารู้ใจท่านก็จะเข้าใจ ผมก็บอกว่า คนใกล้ชิด ต้องโดนดุ ผมก็โดนดุหลายครั้ง

นั่นแสดงว่า หลวงปู่ครูบาวงศ์ ท่านเมตตาพวกเรา ใช้ญาณตรวจดูว่าลูกหลานคนไหนลำบาก ท่านก็จะสงเคราะห์ตลอด ผมบอกเยโพว่า สิ่งที่ครูบาเมตตาสอนให้เป็นวิชาชีพเลี้ยงตัว เป็นอาชีพที่เป็นบุญกุศลทั้งนั้น เช่น สอนให้ทำยอดฉัตรแบบลุงจะโพ สอนให้ทำศิลาแลงไว้ก่อเจดีย์แบบเยโพ สอนให้สล่าต่างๆ ทำโบสถ์วิหาร หรือแกะสลัก เป็นสัมมาอาชีพ ดีกว่าไปสอนให้พวกเรา ฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต พวกเราโชคดีแล้วที่ได้เป็นลูกหลานครูบา

ขอบคุณ เรื่องจาก คุณหมออั๋น

 

โค้งขุนกัณฑ์

ในสมัยที่ครูบาศรีวิชัย ท่านรวบรวมผู้คนสร้างทางขึ้นพระธาตุดอยสุเทพ เมื่อมาถึงโค้งขุนกัน ซึ่งใครๆที่เคยขึ้นไปแล้ว คงทราบดีว่าเป็นโค้งสุดท้ายก่อนเข้าเขตวัดพระธาตุดอยสุเทพ ที่ต้องตั้งหลักรถดีๆ สมัยก่อนมีหินก้อนใหญ่ที่หนักมาก ไม่มีใครเคลื่อนได้เลย ไม่ว่าจะใช้วิธีใดๆ

มีคนกราบเรียนปรึกษาครูบาศรีวิชัย ว่าจะทำเช่นไร

ท่านตอบว่า "ให้รอพระครูบาวงศ์ฯ"

ขณะนั้นครูบาวงศ์ฯท่านอายุได้ ๒๒ ปี ท่านเดินทางกลับมาหาครูบาศรีวิชัยพร้อมกับชาวกะเหรี่ยงที่เป็นศิษย์ของท่าน เพื่อช่วยครูบาศรีวิชัยสร้างทางขึ้นดอยสุเทพในครั้งนี้ ครูบาศรีวิชัยได้เมตตาให้ท่านเป็นกำลังสำคัญทำงาน ร่วมกับครูบาขาวปี ในการควบคุมชาวเขาช่วยสร้างทางอยู่เสมอ โดยเฉพาะในช่วงที่ยากลำบาก เช่น การสร้างถนนในช่วงหักศอกก่อนที่จะถึงดอยสุเทพ (ช่วงที่คนวิพากษ์วิจารณ์ครูบาศรีวิชัยกันมากที่สร้างถนนหักศอกมากเกินไป)

ในระหว่างกำลังสร้างทางช่วงนี้ ได้มีหินก้อนใหญ่มากติดอยู่ใกล้หน้าผา จะใช้กำลังคนหรือช้างลากเช่นไร ก็ไม่ทำให้หินนั้นเคลื่อนไหวได้ ชาวกะเหรี่ยงที่ทำงานอยู่นั้นจึงไปกราบเรียนให้ ครูบาศรีวิชัยทราบ ท่านจึงให้คนไปตามหลวงพ่อซึ่งกำลังสร้างทางช่วงอื่นอยู่ เมื่อหลวงพ่อวงศ์มาถึงท่านได้ยืนพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้เดินทางไปผลักหินก้อนนั้นลงสู่หน้าผานั้นไป เหตุการณ์นี้ทำให้ ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์แปลกใจไปตามๆ กันที่เห็นท่าน #ใช้มือผลักหินนั้นโดยไม่อาศัยเครื่องมือใด ๆ ครูบาศรีวิชัยได้ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ท่านด้วยความพอใจ ในเรื่องการสร้างทางนี้ ครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนาได้บันทึกไว้ว่า

“…แล้วอยู่ถึงเดือนยี่ออก ๓ ค่ำ วันพฤหัสบดี มีครูบาเจ้าศรีวิชัยและพระชัยยะวงศา และพระยาพหลพลยุหเสนา และหลวงศรีประกาศ ภายนอกมีพ่อเจ้าแก้วนวรัตน์ เป็นประธาน พากันไปที่ตีนดอยสุเทพ ลุ่มโรงสีหลวงประกาศ”

มีครูบาเจ้าศรีวิชัยลงมือเริ่มแรกขุดทางขึ้นดอยสุเทพ และพ่อเจ้าแก้วนวรัฐลงขุดตาม พระยาพหลพลพยุหเสนาขุดตาม หลวงศรีประกาศก็ขุดตาม พระชัยยะวงศาก็ขุดตามทีละรูปทีละคน ท่านละ ๓ ครั้ง ครั้นแล้ว ก็กลับมาวัดสวนดอก ส่วนพระชัยยะวงศากับศรัทธาที่ไปด้วยกัน ก็พากันกลับเมืองตืน แล้วไปวัดจอมหมอกที่เดิม

อยู่ไปถึงเดือนยี่แรม ๔ ค่ำ พระชัยยะวงศาก็พาศรัทธายางโฮ้ง ยางดอย มากมายขึ้นไปค้ำสมภารครูบาเจ้าศรีวิชัยทำทางขึ้นดอยสุเทพ ครั้นไปถึงวัดใหม่ศรีโสดาแล้วเข้าไปนมัสการครูบาเจ้าศรีวิชัยทำทางขึ้นดอยสุเทพ ครูบาเจ้าก็บอกให้พระชัยยะวงศาว่า

“ให้ธุหาหมู่ยางขึ้นไปขุดทางตรงทัดที่ทางโค้ง ขึ้นไปหาห้วยแก้วพู้นเทอะ”

พระชัยยะวงศาก็พายางและไตย แปลงตูบอยู่เป็นที่แล้ว ก็ขุดทางขึ้นไปได้เป็นช่วงๆ ไปเลยจนถึงน้ำบ่อเต่า ครั้งแล้วก็ลงมาช่วยครูบาอภิชัยขาวปีตัดหัวหิน เอากระเทียมกรีดชักแนว แล้วเอาน้ำมันไขวัวเจียดทาตามรอยกระเทียม แล้วหาฟืนมาถมมากๆ แล้วก็เอาไฟเผาจนไฟจะวอด แล้วให้หมู่ยางหาน้ำมารดไฟและหินร้อนนั้นพร้อมกัน หินผานั้นก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ส่วนหินแตกนั้นให้หมู่ยางขนออกก่อสร้างสะพานหินต่อ ส่วนหินผาที่ใหญ่กว้างหนามาก ครูบาเจ้าอภิชัยขาวปี กับพระชัยยะวงศาก็พาศรัทธายางและไตยพยายามเผาหินผานั้นจนหมด จนได้เป็นถนน รถเดินขึ้นไปได้ ถนนเส้นนี้ทางราชการตั้งโครงการไว้เป็นเงินงบประมาณการก่อสร้างไว้ ๕๐๐,๐๐๐ บาท ถ้าจะทำต้องใช้เวลา ๕ ปี จึงจะทำได้ตลอดไปจนถึงตีนบันไดนาคที่รถจะขึ้นลง

ครูบาเจ้าศรีวิชัยและครูบาอภิชัยขาวปี พระชัยยะวงศาพาศรัทธาทั้งยางและไตยทั่วสารทิศช่วยกันสร้างถนนเส้นนี้ ตั้งแต่ลุ่มโรงสี หลวงศรีประกาศได้ ๕ เดือน ๒๒ วัน ถึงตีนบันไดนาคดอยสุเทพ ๕ เดือนเต็มกับ ๒๒ วัน เจ๊กโหงวเอารถให้ครูบาขี่ขึ้นไปถึงลานสนามตีนดอยบันไดนาค แล้วพวกพระและเณรลูกศิษย์ครูบากับหลวงอนุสารสุนทรและขุนยุหว่า และขุนกัน อยู่ร่วมกันเป็นขบวนและครูบาอภิชัยขาวปีอีกองค์หนึ่งอยู่เป็นขบวนเดียวกัน ให้ช่างถ่ายรูปหมู่วันนี้แล แล้วครูบาเจ้าศรีวิชัยขี่รถเจ๊กโหงวลงมาวัดศรีโสดาวันนี้แล

 

"คำว่าครูบา"จริงๆของเราชาวเขา ไม่ใช่แค่เป็นพระผู้มีอายุมาก ไม่ใช่ว่าต้องเป็นพระมากด้วยพรรษา ไม่ใช่พระมากด้วยบริวารปัจจัยล้อมรอบ แต่ครูบาของหมู่เฮาคือผู้เปี่ยมด้วยศีล เต็มด้วยพระปัญญา ผู้ที่มีสมาธิ สามารถสอนให้เราพิสูจน์ในทางปฏิบัติท่านเพียงท่านชี้แนะและเป็นต้นแบบ "น้ำเปล่าจะเค็มได้ เราต้องมีเกลือเข้มข้นชั้นดี"จึงจะเปลี่ยนน้ำจืดเป็นน้ำเค็มได้ "

ยิ่งสายน้ำจากบนดอยที่หลั่งไหลลงมาหาตัวท่านคือชาวกะเหรี่ยงเรานับหมื่นๆที่ลงจากเขาจากป่ามาหาคุณธรรมจริยธรรมอันน่าเลื่อมใสของครูบา ครูบาจึงต้องถือพร้อมด้วยศีล สมาธิ ปัญญาเต็มเปี่ยมให้เค็ม เปรียบความเค็มได้กับคำสอนที่ท่านเติมลงน้ำคือใจคน คณะศิษย์หลวงปู่

 

วิหารหลวงรอยพระพุทธบาท ในวาระเข้าพรรษา
พระ ๓๖ รูป สามเณร ๑๐๕ ต๋น จำพรรษา
รวมทั้งหมด ๑๔๑ รูป/ต๋น

ณ วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน
ลงวันเสาร์ที่ ๒๘ กรกฎาคม ๒๕๖๑ เวลา ๑๙.๐๐ น.

 

ครูบาบุญชุ่ม , หลวงปู่ครูบาวงศ์ , หลวงน้ามหาอำพันวัดเทพศิรินทร์ , พระอาจารย์เปลี่ยน วัดป่าอรัญวิเวก , หลวงพ่อประสิทธิ์ วัดป่าหมู่ใหม่

ในงานสวดอภิธรรม หลวงปู่ครูบาธรรมชัย

 

ไม่มีเงินก็ทำบุญได้...ตื่นเช้าใส่ข้าวพระพุทธ..ภาวนาพุทโธ..ธัมโม..สังโฆ..ก็มีอานิสงค์นักแล

 

รอยยิ้มที่เมตตาของครูบาอาจารย์ ทุกๆเช้าทุกๆวันครูบาอาจารย์นั้น หลังจากที่สวดมนต์ทำวัตรแล้ว ท่านก็แผ่เมตตาให้เราทุกๆคนจงพบแต่ความสุขความเจริญ คิดสิ่งใดจงเจริญพบแต่ความสมปรารถนา ให้เราพ้นจากความทุกข์ยากลำบากเสมอ คือความเมตตาที่ให้กับลูกหลาน ขอให้คณะศิษย์พร้อมด้วยท่านผู้อ่านจงได้รับมรรคผลด้วยบารมีครูบาอาจารย์ได้ให้พร สาธุ สาธุ สาธุ

ภาพหลวงปู่ครูบาพรรณ (เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน)วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม

 

“พระดีแบบครูบาวงศ์ไม่มีอีกแล้ว หาได้ยาก…..พวกลูกมีบุญมากและโชคดีที่มาพบพระระดับหลวงพ่อวงศ์ซึ่งเป็นพระปฏิบัติดี มีคุณธรรมสูง หลวงพ่อได้อะไรหลวงพ่อวงศ์ก็ได้เช่นเดียวกัน ไม่ด้อยไปกว่ากันเลย…. อย่าเสียทีที่เกิดมามีบุญ ได้พบพระระดับหลวงพ่อวงศ์”

หลวงปู่ครูบาพรหมจักร วัดพระพุทธบาทตากผ้า จ. ลำพูน

 

บันทึกไว้ เรื่องหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ..

ตอนบ่าย ครูบานั่งรับแขกที่กุฏิ ผู้บันทึกนั่งข้างล่างช่วยครูบา เพื่ออำนวยความสะดวกญาติโยมที่มาทำบุญ

พอหมดแขก ครูบานั่งพักผ่อน ผู้บันทึกมองเห็นรูปหลวงพ่อฤาษีลิงดำที่ข้างฝา ลูกศิษย์ท่านเอามาถวาย

ผู้บันทึก... ครูบาเคยเป็นอะไรกับหลวงพ่อฤาษี

ครูบาท่านตอบ.... ตอนที่เจอกัน หลวงพ่อฤาษีบอกครูบาวงศ์ ว่า ท่านเป็นพี่ ส่วนครูบาวงศ์ เป็นน้อง

ผู้บันทึก.. เคยเกิดเป็นอะไรมาเยอะเหรอครับ

ครูบาตอบ... ก็เยอะ (ทำเสียงเยอะ) ก็เวียนว่ายนับไม่ถ้วน

 

"พระบาทห้วยต้ม" ชุมชนแห่งนักบุญเมืองลี้ หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งชื่อตามรอยพระพุทธบาทที่ตั้งอยู่บริเวณในวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม มีวิถีชีวิตความเป็นอยู่อันงดงามของ “ชาวปาเกอะญอ” ที่เชื้อเชิญให้เราเข้าไปสัมผัสกับความศรัทธาในพระพุทธศาสนาอย่างแรงกล้าของพวกเขา


ชุมชนพระบาทห้วยต้มถือกำเนิดขึ้นในปีพ.ศ. 2514 จากศรัทธาของ“ชาวปาเกอะญอ” หรือชาวกะเหรี่ยง อพยพจากต.แม่ตื่น อ.แม่ระมาด จ.ตาก เพื่อมาอาศัยอยู่ใกล้กับหลวงปู่ครูบาวงศ์ หรือครูบาชัยยะวงศาพัฒนา และปฏิบัติธรรมตามหลักพระพุทธศาสนากับหลวงปู่แทนการนับถือผีอย่างชาวเขาเผ่าอื่น ปัจจุบันชุมชนนี้กลายเป็นชุมชนชาวปกากะญอขนาดใหญ่ ซึ่งทั้งหมดยังคงยึดถือแนวทางการปฏิบัติตนตามคำสอนของหลวงปู่ครูบาวงศ์อย่างเคร่งครัด จนกลายเป็นเสน่ห์ของชุมชนแห่งนี้

 

วันที่หลวงปู่มรณภาพวันนั้นทั้งหมู่บ้านเงียบ เงียบแบบได้ยินเสียงลมหายใจและแล้ววันที่ทุกคนไม่อยากพบเจอก็มาถึง วันวิสาขบูชาที่ 17 พฤษภาคม 2543 ความเศร้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ หมู่บ้านที่เคยครึกครื้นมีแต่รอยยิ้ม กลับเงียบสนิท ทุกคนต่างมุ่งหน้ามายังวัดพระบาทห้วยต้มเพื่อรอรับสรีระของหลวงปู่ครูบาวงศ์ศูนย์รวมจิตใจ และเคารพศรัทธาที่พวกเขายกให้หลวงปู่เป็น “พระพุทธเจ้าน้อย” ของชาวปาเกอะญอ

 

รัตนาภรณ์ คลองศักดิ์สกุล ชาวปาเกอะญอ เล่าถึงวินาทีที่ทราบข่าวว่าเขาสูญเสียหลักใจผู้ที่มีพระคุณกับเขาและชาวปาเกอะญอ เขายอมทิ้งทุกอย่างในวันนั้นขอแค่ให้ได้มาทำอะไรสักอย่างเพื่อหลวงปู่ครูบาวงศ์


“วันที่หลวงปู่มรณภาพ เป็นวันที่เราจะไปเรียนหนังสือ พอทราบข่าว เราไม่สนใจเรารีบนั่งรถกลับบ้านทันที จนมีเพื่อนถามเราว่า


“หลวงปู่สำคัญกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ?”


"เราไม่พูด แต่เราคิดในใจว่าเธอไม่เข้าใจเราในแบบที่เรารู้สึกหรอก ใครจะว่าเรายังย่างไงก็ช่าง แต่หลวงปู่ของเราสำคัญที่สุด รู้อย่างเดียวว่าในวันที่ท่านจากไป เราต้องกลับมาทำอะไรซักอย่างให้ท่าน เพราะตอนที่ท่านอยู่ ท่านให้เรามากมายเหลือเกิน และจนถึงวันนี้เรามีคำตอบให้เพื่อนแล้วว่า หลวงปู่เป็นบุคคนสำคัญไม่ใช่แค่กับเราแต่กับชาวบ้านที่นี่ก็เช่นกัน ไม่มีใครที่ทำให้เราได้มากขนาดนี้ ในชีวิตนี้ไม่มีอีกแล้ว ทุกวันนี้เราทำเพื่อท่านสานต่อสิ่งที่ท่านสร้างและวางรากฐานไว้ เราจะรักษาสิ่งนี้ให้คงอยู่คู่กับชุมชนพระบาทห้วยต้มต่อไป” รัตนาภรณ์ พูดเหมือนภาพในวันนั้นยังคงจำได้ไม่เคยลืมเลือน สังเกตได้จากแววตาของเธอที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาในเวลาที่พูดถึงหลวงปู่ครูบาวงศ์

 

ล่วงเลยมาเป็นเวลา 18ปีพอดีที่ ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา มรณภาพแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ หลักธรรมคำสอน หรือความเคารพศรัทธาที่เหล่าศิษยานุศิษย์มีต่อท่านลดน้อยลงแม้แต่นิดเดียว และยิ่งเป็นที่กล่าวถึงไปทั่วว่า สรีระศพของหลวงปู่ไม่มีการเน่าเปื่อยจึงยิ่งเป็นที่เลื่อมใสศรัทธา ครูบาชัยยะวงษาพัฒนา เป็นผู้ที่มีความสำคัญทางพระพุทธศาสนา ที่ชาวเขาเผ่าปกาเกอะญอ ในตำบล นาทราย และทั่วภาคเหนือตอนบน รวมทั้งพุทธศาสนนิกชนจากทั่วประเทศให้ความเคารพยิ่ง

สำหรับเหล่าศิษยานุศิษย์เป็นที่รู้กันดีว่าในวันที่ 15-17 พฤษภาคมของทุกปี ชาวปาเกอะญอ และผู้ที่มีจิตศรัทธาต่อครูบาชัยยะวงศาพัฒนา จะมารวมตัวกันที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน เพื่อร่วมพิธีสำคัญนั้นก็คือการเปลี่ยนผ้าครองสรีระสังขาร โดยในวันแรกจะเป็นการเตรียมสถานที่ให้พร้อมสำหรับรองรับผู้ที่หลั่งไหลเข้ามาร่วมงานซึ่งเพิ่มขึ้นทุกๆปี และในวันต่อมา จะเป็นการแห่ต้นไทยทาน ที่มีความสูงถึง 15 เมตร ที่ชาวบ้านนำอาหารและสิ่งของเครื่องใช้มาผูกไว้ แห่ไปตามถนนสายหลักรอบชุมชน นำด้วยขบวนตุง ขบวนเครื่องสักการะ เสลี่ยงพระเถระชั้นผู้ใหญ่ และขบวนเครื่องตานแทนตานใช้หรือต้นไทยทาน โดยวันนี้ชาวบ้านส่วนใหญ่จะพร้อมเพรียงกันแต่งกายด้วยชุดปาเกอญออย่างสวยงาม

และวันที่ทุกคนรอคอย นั่นก็คือวันที่ 17 พฤษภาคมซึ่งตรงกับวันที่หลวงปู่ครูบาวงศ์มรณภาพ มีพิธีเปลี่ยนผ้าครองสรีระ ครูบาวงศ์ ซึ่งเปรียบดั่งศูนย์รวมจิตใจของชาวชุมชนพระบาทห้วยต้ม ในช่วงบ่ายชาวบ้านและศิษยานุศิษย์จากทั่วสารทิศหลั่งไหลเข้าร่วมพิธีสำคัญ ในการอัญเชิญองค์สรีระทิพย์ของหลวงปู่ครูบาวงศ์สู่ศาลาพิธีเพื่อเปลี่ยนผ้าครอง ซึ่งเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์เพราะตั้งแต่หลวงปู่ล่วงลับไป สังขารของท่านไม่เคยเน่าเปื่อย

หลังจากพิธีเปลี่ยนผ้าครองเสร็จสิ้น สรีรังคารของหลวงปู่ครูบาวงศ์ห่อหุ้มด้วยทองคำเปลวและผ้าไตรชุดใหม่ จะถูกอัญเชิญขึ้นยืนและหันสรีระไปรอบๆ จังหวะนี้คือห้วงเวลาที่ทุกคนรอคอย เพราะพวกเขาเชื่อว่า เพียงเสี้ยววินาทีที่สรีระของหลวงปู่หันมาทางพวกเขา คือช่วงที่จะสามารถส่งความศรัทธาหรือขอพรจากหลวงปู่ และหลังจากนั้นจะมีการแห่สักการะรอบวิหารรอยพระพุทธบาทและเจดีย์ 84,000 พระธัมมขันธ์ พร้อมกับชาวบ้านที่ตั้งขบวนรอร่วมตั้งจิตอธิษฐานรำลึกถึงคุณความดีของหลวงปู่

 

“ความรักความศรัทธาที่คนพระบาทห้วยต้ม และชาวปาเกอะญอ มีต่อหลวงปู่นั้นมากมายยิ่งนัก เพราะหลวงปู่ท่านเห็นว่าชาวปาเกอะญอเป็นเพชรเม็ดหนึ่ง ที่ยังมีเหลี่ยมมีคนมีมุมมีแสงสว่าง ท่านนำมาเจียรนัยให้พวกเขางดงามขึ้น จากอดีตที่เคยอยู่ตามป่าเขา ล่าสัตว์ นับสือในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง หลวงปู่นำหลักธรรมศาสนาไปสอน จึงทำให้พวกเขาหันมานับถือศาสนาและประกอบอาชีพสุจริตจนถึงทุกวันนี้” วิมล สุขแดง ประธานกลุ่มท่องเที่ยวชุมชนห้วยต้ม เล่าด้วยสายตาเปล่งประกายกับเรื่องราวที่คงอยู่ในความทรงจำหลวงปู่ครูบาวงศ์ยังได้สร้างศาสนวัตถุ ศาสนสถานไว้มากมาย เช่น วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม

 

พระมหาธาตุเจดีย์ศรีเวียงชัย ยังเผยแพร่คำสอนทางพระพุทธศาสนาให้แก่ชาวบ้าน สอนให้ชาวบ้านเลิกฆ่าสัตว์ กลายเป็นชุมชนมังสวิรัติ และเป็นผู้ริเริ่มหมู่บ้านรักษา ศีล 5 แห่งแรกของประเทศไทย จนกระทั่งได้ถือเป็นแนวปฏบัติอยู่ในปัจจุบัน

อนุกุล กุลสัมพันธ์ชัย ชาวปาเกอะญอ อีกหนึ่งชาวปาเกอะญอที่ได้รับฟังเรื่องราวจากรุ่นพ่อมาสู่รุ่นตัวเองที่ตั้งใจสานต่อทุกสิ่งที่หลวงปู่ได้วางรากฐานไว้

“หลวงปู่ครูบาวงศ์เปรียบเสมือนเสาหลักและหนังสือเล่มหนึ่งที่คอยบันทึกเรื่องราว คอยชี้นำว่าให้เราทำแบบไหนปฏิบัติตนอย่างไร ถนนต้องสร้างแบบนี้ เจดีย์ต้องสร้างอย่างไร และที่สำคัญหลวงปู่สอนให้เราอยู่ร่วมกับสังคมภายนอกให้ได้ท่ามกลางการพัฒนาไปข้างหน้า แต่ชุมชนของเราก็ยังคงรักษาขนบธรรมเนียมเช่นเดิมตลอดมาที่เห็นชัดก็คือการที่ชุมชนนี้ยังคงเป็นชุมชนที่ไม่กินเนื้อสัตว์มาจนถึงปัจจุบัน”

ด้วยพลังแห่งความสามัคคีและความกตัญญูต่อพระคุณของหลวงปู่ผู้เคยบันดาลชีวิตชาวป่าชาวเขาให้กลายเป็นคนมีศีลมีธรรม มีเกียรติภูมิแห่งคุณงามความดีที่จะยืนอยู่บนแผ่นดินนี้ พวกเขาจึงยังคงยึดถือคำสอนของหลวงปู่ตลอดระยะเวลา 18 ปี ชุมชนแห่งนี้จึงเปรียบเสมือนเมืองที่ถูกซ่อนหลบออกจากโลกสมัยใหม่ เป็นดินแดนที่บริสุทธิ์และสงบสุขที่รอเชื้อเชิญให้คุณเข้ามารู้จัก แล้วคุณจะได้สัมผัสกับพลังแห่งศรัทธาที่จะทำให้เรามีพลังบวกในการดำเนินชีวิตต่อไป