ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

ข้อมูลดีมากท่านอีกาจอมภู เชิงดาบล้านนารวดเร็วว่องไว เป็นดาบ 2 มือ แถวๆที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่ยังมีการตีมีดตีดาบสืบกันมาอยู่เลย แล้วใช้เตาแบบโบราณด้วยนะ วันที่ไปบ้านเขามีเลี้ยงผีบรรพบุรุษของตระกูลกัน

 

สอบถามหน่อยว่าช่วงเผากรุงศรี มีการขนทองคำออกทางชายแดนจ.ตากไหม
เมื่อสามสี่ปีก่อนเคยไปจ.ตาก นอนหลับฝันไปว่า ทองคำถูกหลอมเป็นก้อนกลมขนาดประมาณลูกเทนนิส ถูกฝังอยู่จำนวนมากโขเลย

 

สมเด็จพระนเรศวร ทรงสร้างกองทัพรูปแบบใหม่ ซึ่งผสมผสานวิทยาการให้เข้ากับปัจจุบันสมัย ตามตำราที่ทรงผูกขึ้น อันมีแบบฉบับที่มาจากทางเมืองเหนือประการหนึ่ง อีกประการหนึ่งทรงมีความเชื่อถือในวิทยาการด้านไตรเพทของพราหมณ์ตามที่พระองค์ได้เคยประทับอยู่ในหงสาวดีหลายปี อันวิทยาการของพราหมณ์ของพม่ารามัญ แต่เดิมสืบมาจากอินเดียย้อนขึ้นไปตั้งแต่สมัยอาณาจักรศรีเกษตรยังเรืองอำนาจ ก่อนที่จะมีอาณาจักรพุกามและอาณาจักรพะโค ซึ่งชนชาติทั้งหลายดังกล่าวมานั้น มีความเชื่อถืออำนาจลี้ลับเหนือธรรมชาติมาตั้งแต่บรรพกาล ถือว่าทุกที่มีผีเสื้อ (เทวดาประจำเมือง) คอยดูแลรักษาให้คุณให้โทษแก่ผู้คนในเขตขันฑสีมานั้นๆ อันเป็นที่มาของการผูกวิชาล้างอาถรรพณ์ประจำเมือง ที่สมเด็จพระนเรศวร จะทรงกระทำพิธีนี้เสียก่อนที่จะยกทัพไป หลักฐานมีบันทึกไว้ไม่มาก แต่พอที่จะเชื่อถือได้คือ ในปูมโหรที่บันทึกไว้ว่าทรงกระทำพิธีตัดไม้ข่มนาม และในพงศาวดารของเขมรว่า พระองค์ส่งทหารคนสนิทไปสืบความลับในกรุงกัมพูชาธิบดี จนสืบทราบมาว่ากรุงกัมพูชานี้มีพระพุทธปฏิมา 4 องค์ประทับยืนปางห้ามญาติ ผินพระพักตร์ไปในทิศทั้งสี่ ทรงทราบว่านี่คือศรีเมือง อันมีเทพารักษ์ทรงมเหศักดิ์ ให้การอภิบาลค้ำเศวตฉัตรกรุงกัมพูชาไว้ ซึ่งก่อนหน้านั้น แม้จะทรงยกทัพไปล้อมกรุงกัมพูชานานถึง สามเดือน ก็มิอาจหักเอาเมืองได้ จนเสบียงขาดแคลน จึงทรงยกทัพกลับ ภายหลังทรงส่งทหารมีฝีมือและทรงคุณวิทยา ไปทำการข่มอาถรรพณ์สถานที่นั้น และเมื่อยกทัพไปภายหลังจึงได้ทรงยึดสถานที่นี้เป็นที่พักทัพและทรงรื้อถอนพระปฏิมาอันเป็นศรีเมืองนี้ออก ครั้งนั้นพระองค์สามารถตีหักเอาเมืองเขมร มาเป็นประเทศราชของกรุงศรีอยุธยาได้สำเร็จ

 

กดไลท์ไม่ขึ้น ขึ้นแต่อนุโมทนา ข้าพเจ้าทราบเพียงแต่ท่านบุเรงนองมีความสามารถในหลายๆด้าน หนึ่งในนั้นคือคาถาอาคม เรื่องการสะกดวิญญาณ ตอนนี้ยังมีผู้ที่โดนสะกดอยู่เลย แต่ทหารพระองค์ดำขอกล่าวเฉพาะเรื่องก็แล้วกัน ข้าพเจ้าทราบจากท่านอีกานี่แหละเรื่องการทำลายศรีเมือง เชื่อท่านนะ จากเหตุผลส่วนตัว แล้วตอนนี้ท่าน กฮ หายไปไหนล่ะนี่

 

ในด้านการปกครองภายใน สมเด็จพระนเรศวร ทรงเอาแบบอย่างจากราชวงศ์พระร่วงเจ้า คือ ทรงสืบทอดขนบทำเนียมการปกครองข้าราชบริพารใกล้ชิดด้วยความสนิทไว้วางใจ ด้วยใจจริง มิได้ใช้อุบายหลอกใช้หรือทำเล่ห์เพทุบายลับหลังแต่อย่างใด ไม่ทรงกล่าวร้ายให้เสียน้ำใจทั้งต่อหน้าธารกำนัล และในวงศ์พระญาติสนิท หรือใช้อุบายยักย้ายกลั่นแกล้งผู้น้อย แต่ทรงกลับมีน้ำพระทัยที่ยุติธรรม คือ ใช้ความถูกต้องทางคุณธรรมเป็นพระคุณและใช้ความยุติธรรมทางกฏหมายเป็นพระเดช แม้นจะให้คุณกับผู้ใด ผู้นั้นก็ไม่ลำพองใจและไม่มีผู้ใดคิดริษยา เพราะสิ่งที่ได้รับเป็นสิ่งที่พึงได้ตามความชอบธรรม แม้นพระองค์จะให้โทษกับผู้ใด ผู้นั้นก็น้อมรับด้วยใจยินยอม เพราะได้ทรงตัดสินตามกฏตามเนื้อผ้า สมควรแก่โทษานุโทษ ผู้ถูกลงโทษนั้นก็ไม่มีจิตพยาบาทเคืองแค้น ผู้ที่เป็นพวกพ้องก็ไม่มีความคับแค้นใจแทน จึงทำให้ตั้งแต่สมัยราชวงศ์พระร่วงเป็นต้นมา ไม่เคยเกิดกบฏจากคนใกล้ชิดหักหลังแย่งอำนาจกษัตริย์เลย มีแต่จะเป็นหูเป็นตาและช่วยในยามคับขันได้ยากทั้งสิ้น ถึงขนาดที่ว่าแม้มีภัยจากภายนอกมา ทำแผนซ้อนกลเพื่อลอบปลงพระชนม์หรือทำอุบายเพื่อตีเมือง เช่นในสมัยพระมหาธรรมราชา ก็ยังมีคนในฝ่ายของอยุธยามาสารภาพและเผยอุบายที่ถูกสั่งการมาจากพระมหินทราธิราช ให้ทรงทราบก่อนด้วยซ้ำ เช่นเดียวกันกับในสมัยของสมเด็จพระนเรศวรเอง พระองค์ก็ได้รับการเตือนจากผู้คนใกล้ชิดให้ทรงรู้พระองค์ ในแผนลอบปลงพระชนม์ของกษัตริย์พม่าจากพระสหายชาวมอญ อันเป็นที่มาของการประกาศอิสระภาพ ณ เมืองแครง นั่นเอง

 

ผู้มีอำนาจคนหนึ่งเคยบอกว่าเป็นทหารเอกพระนเรศวรน่ะ ชักจะเชื่อแล้วสิ แต่จะรอดูว่าทุกคนจะทำสำเร็จไหม เป็นกำลังใจให้ทุกท่านก็แล้วกัน

 

พอดีเมื่อวานไปบ้านเพื่อนซึ่งผันตัวเป็นช่างตีมีดตีดาบนอกเหนือจากงานประจำ รู้จักกันมายี่สิบกว่าปี เพิ่งมารู้ 2 ปีที่ผ่านมาว่าเพื่อนเราตีดาบได้ ได้วิชาตีมีดจากพ่อแล้วมาศึกษาต่อเอา กะว่าจะให้ตีดาบคู่เล็กๆ เพื่อนบอกทำยากน่าจะสัก 2 ปี

 

จากเว็บ MUAYCHAIYA.COM
เกร็ดความรู้ดาบไทย : ตั้งแต่ในอดีตชนชาติไทยมีชนเผ่าเล็กเผ่าน้อยรวมกันอยู่อย่างหลากหลาย ทุกชนเผ่าต่างมีวัฒนธรรมเป็นของตนเอง เมื่อรวมกันเป็นชนกลุ่มใหญ ่ย่อมมีศิลปะวัฒนธรรมขนบธรรมเนียมประเพณีแตกต่างกัน และในที่สุดก็ผสมกันได้อย่างกลมกลืน เช่นเดียวกับศิลปะการต่อสู้ทุกแขนงของชนชาวสยามโบราณ ล้วนมีเอกลักษณ์จุดเด่นจนร้อยเรียงเป็นตามตำราพิชัยสงคราม หรือ ตำราฉุปศาสตร์

• ดาบเหนือ (ดาบสะบัดชัย)
ดาบเหนือวิถีทางดาบไม่ต่างจากดาบอาทมาต แต่ดาบเหนือจะใช้ดาบเล็ก
และสั้นกว่าดาบทางภาคกลางเชี่ยวชาญในการปาด เฉือน ลดเลี้ยว
ตัดข้อตัดเอ็น เน้นควงดาบเป็นแบบเลข 8 ควงเป็นแนวนอนสลับซับซ้อน
วนพันรอบตัว ทั้งซ้ายขวา หน้าหลัง บิดตัว

• ดาบใต้
เคล็ดดาบใต้แนวเหมือนดาบเหนือ แต่เป็นแนวจ้วง และฟัน บนลงล่าง
วิถีดาบและแรงดั่งการเหวี่ยงลูกตุ้มเหล็กจากปลายโซ่ ตีเกี่ยวล้วง
จ้วงแทง และกดดาบปรปักษ์ได้เป็นอย่างดี

• ดาบสายกรมหลวงชุมพรฯ
วิชาที่ใช้ข้อมือสะบัดตีอย่างรวดเร็ว และแรงกว่าการควงดาบทั่วไป
เน้นตีแบบไม่ควงไม่วนดาบ หรือเรียกว่าวนข้างหน้า 12 ไม้ วิชาดาบนี้
สามารถใช้ได้ทั้งอาวุธยาว และสั้น

• ดาบอาทมาต
วิชาอาทมาตเป็นวิชาดาบแห่งนักรบชั้นสูง ดาบสองมือที่สามารถพลิก
แพลงได้รอบตัว ทิ้งกลิ้งทั้งม้วนตัว ใช้ได้ทุกอิริยาบท วิถีดาบหรือแม่ไม้
ควงวนเป็นเลข 8 ทั้งแนวตั้ง แนวนอน แนวเฉียง ทำให้เกิดมรรค หรือ
วิถีแห่งดาบอย่างไม่รู้จบสิ้น

• ดาบบ้านไชว (ชะไว)
ดาบบ้านไชว นั้นมีความคล้ายคลึงดาบสายกรมหลวงชุมพรเป็นอย่างมาก
ที่แตกต่างคือ ดาบบ้านไชว เน้นย่อต่ำมากๆ และที่สำคัญการรำดาบของ
ดาบบ้านไชวจะไม่รำเหมือนสำนักดาบทั่วๆ ไปไม่ขึ้นพรหม พอกราบรำลึก
ถึงครูบาอาจารย์เบื้องต้นเสร็จ ก็จับดาบขึ้นรำเข้าไม้ลดล่อกรายดาบ
เข้าหาปรปักษ์ตามกลดาบต่อสู้กัน

 

ด้านบนก็เอามาจากสยามยุทธ์ แต่มีผู้รู้บางท่านบอกดาบอาทมาตไม่มีจริง แต่ว่ามีบางแห่งบอกว่าดาบอาทมาตก็คือดาบเหนือนั่นเอง เพราะว่าสมัยก่อนดาบไทยสายภาคกลางอยุธยาคือเน้นความรุนแรงในการฟัน แต่ขาดความรวดเร็ว แต่ดาบเหนือนั้นมีความรวดเร็ว พระนเรศวรเอามาแก้ลำทางดาบของพม่า คือจริงๆท่านคงเอามาผสมผสานกันน่ะ เพราะท่านก็เรียนพิชัยยุทธมาจากพม่า

 

ดาบเหนือ หมายถึง เชิงดาบของชนชาติไตยวน (ล้านนาโบราณ) ครั้งหนึ่งเคยมีอำนาจครอบคลุมดินแดนแถบ รัฐฉาน รวมถึงจังหวัดในภาคเหนือตอนบนของประเทศไทยจรดดินแดนเวียดนาม ล้านนาสืบทอดวัฒนธรรมมาจากหลายชนชาติที่มีวัฒนธรรมเจริญมาเก่าก่อน และวิทยาการของชนชาติทั้งหลายนั้นต่างก็เคยได้รับวิทยาการที่เผยแพร่มาจากชมพูทวีปและลังกา

มีหลักฐานกล่าวอ้างในตำนานยุคต้นอาณาจักรล้านนาว่าเมื่อปี พ.ศ.1181 พระยากาฬวรรณดิศราช หรือ พญาอนิรุทธ กษัตริย์แห่ง ทวารวดี (ละโว้) ได้เสด็จขึ้นมาสนับสนุน พญาลวจักรราช ขึ้นเป็นกษัตริย์ของเวียงปรึกษา ภายหลังได้สร้างเมืองหิรัญนครเงินยาง และเมืองเชียงแสน เป็นเมืองหลวง ตามลำดับ

สมัยพระเจ้าสุริยวรมันที่ 2 กษัตริย์ขอม เมืองพระนคร (ราวพ.ศ. 1656) พระองค์ชนะชนชาติมอญ และตั้งศูนย์กลางของอาณาจักรขอม ที่เมืองละโว้ (กัมโพช) พญาเจืองฟ้าธรรมิกราช กษัตริย์เมืองพะเยา ทรงส่งกองทัพเข้าร่วมรบในกองทัพของพระเจ้าสุริยวรมันที่ 2 ในการปราบกบฏแถบดินแดนจามปาและไดเวียด (แถนหรือเวียดนามเหนือ) ขอมได้รับชัยชนะ พญาเจืองได้ครอบครองดินแดนแถบเหนือซึ่งเคยเป็นพื้นที่ครอบครองของไดเวียด ตั้งเมืองขึ้นชื่อว่า เมืองเชียงลาบ

ในรัชสมัยพญามังราย ครั้งรวบรวมบ้านเมือง รวมชนเผ่าต่างๆในภูมิภาคแถบนี้ก่อตั้งเมืองเชียงใหม่เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรล้านนา มีพลเมืองส่วนใหญ่เชื้อสาย “ไทยวน” หรือ “ลาวพวน” พญามังรายได้ศึกษาวิชาการในสำนักอิสิฤาษี ดอยด้วน เมืองพะเยา ก่อนที่จะได้เดินทางลงไปศึกษาวิชาการกับสุกกะทันตฤาษี สำนักเขาสมอคอน เมืองละโว้ พระราชมารดาของพระองค์สืบเชื้อสายมาจากพญาเจืองฟ้า ธรรมมิกราช กษัตริย์เมืองพะเยา

สมัยพญากือนามีสัมพันธ์อันดีกับสุโขทัย ทรงรับวัฒนธรรมลังกาผ่านมาทางอาณาจักรสุโขทัย ในสมัยพญาสามฝั่งแกน พระยาฮ่อลุ่มฟ้า เมืองแสนหลวง(น่านเจ้า) ส่งกองทัพมารบกับล้านนาแต่ก็พ่ายแพ้กลับไป ต่อมาหลังรัชสมัยนี้ปรากฏว่าล้านนามีศักยาภาพทางทหารเพิ่มขึ้น คือในยุคสมัยของพญาติโลกราช ล้านนาสามารถขยายดินแดนออกไปกว้างไกลมากกว่าทุกรัชสมัย ล้านนารวบรวมแพร่ น่าน สิบสองปันนา หลวงพระบางเข้าผนวกไว้ในอำนาจ ล้านนารบชนะไดเวียด

ล้านนาสั่งสมประสบการณ์และวิทยาการมายาวนาน แต่ทั้งหมดทั้งมวลจากประวัติศาสตร์ ทำให้มองเห็นว่า วิทยาการของล้านนาล้วนมาจากรากเหง้าเดียวกันกับสยามและลาว แต่สิ่งที่ทำให้ทางดาบเหนือต่างไปจากทางดาบของดาบใต้ ตามที่เราได้เห็นกันในปัจจุบันก็เพราะ วิชาเหล่านี้เป็นวัฒนธรรมของชาวใหญ่ ที่ได้เข้ามามีอิทธิพลในวิถีชีวิตของผู้คนในล้านนา ซึ่งผู้คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงล้านนา(เชียงใหม่)และ ลำพูน เป็นชาวไทใหญ่ (ไต)ที่ถูกกวาดต้อนเข้ามาในสมัยพระเจ้ากาวิละ ผู้คนชาวไทใหญ่มีความวัฒนธรรมต่างกับคนเมือง ("ไทยวน" คนพื้นเมืองเดิมที่สืบเชื้อสายชาวล้านนาโบราณ) ไทใหญ่จะมีความคล้ายกับพม่ามาก เพราะไทใหญ่ อดีตมีเมืองหลวงอยู่ในรัฐฉานซึ่งติดกับอังวะ จึงไม่ต้องแปลกใจที่ทางดาบของเหนือที่เราเห็นกันจะต่างกับทางดาบใต้ เพราะวิชาดาบเหล่านี้เป็นวิชาการเดียวกันกับของพม่า (ไม่เชื่อก็ไปถามคนยองได้ครับ เพราะเขาเรียกคนเมืองว่า "ลาว" เขาว่าคนเมือง "อู้ลาว")

 

ตามนั้นข้างบ้านก็เป็นยองลำพูน ตอนอยู่พิดโลกเพื่อนเรียกคนเหนือว่าลาวเหนือ สมัยก่อนสังเกตกันที่รอยสัก ลาวพุงขาว ลาวพุงดำน่ะท่าน ตอนนี้คนหนุ่มก็บ่สักกันแล้ว ข้อมูลมาเต็มดีแท้ นับถือนับถือ ข้าพเจ้าก็ขี้เกียจพิมพ์ ส่วนใหญ่ก็ไปพิสูจน์ยังสถานที่นั้นๆเลย ถ้ามีวาสนาเราคงได้เห็น เช่น ข้าพเจ้าก็ไปยืนพิจารณากองกำลังของขุนเจืองว่านุ่งชุด(เครื่องแต่งกาย)ต่างอย่างไรกับกองกำลังจากละโว้ในการยกทัพไปช่วย(ร่วมมือ)กับพระเจ้าสุริยวรมันที่2 ตอนนั้นคิดในใจทำไมชุดดูแบบชาวเกาะมาก ไกด์บอกผิดหรือเปล่า ก็ต้องหาหนังสือมาอ่านดู หรือขึ้นไปนมัสการพระธาตุจอมแว่เมืองพาน ตรงลานพระยืนเราจะเห็นจุดที่เป็นดอยด้วนของพะเยาชัดเจนมาก ส่วนวัฒนธรรมที่ผู้อื่นสัมผัสของเชียงใหม่น่ะมันเมืองใหม่ ของเก่าก็เชียงราย พะเยา เรื่องเล่าของขุนเจืองแพร่กระจายไปในหลายพื้นที่ จึงเป็นตำนาน ขุนเจืองวีรบุรุษสองฝั่งโขง

 

ประการหนึ่ง คนล้านนาโบราณ(ยุคก่อนเสียเอกราช) ผู้ที่จะมีดาบใช้ติดตัวไปไหนมาไหนมักจะมีวิชาติดตัว เพราะหากสะพายดาบให้คนเห็นแล้วบางครั้งอาจมีการลองของกันขึ้น โดยเฉพาะคนไม่รู้จักกันเกิดเขม่นกัน การมีดาบติดตัวจึงขึ้นชื่อว่าได้ผ่านการเข้าสังกัดมาก่อนเช่นกัน คนจรหมอนหมิ่นที่ไร้วิชาจะมีดาบคู่กายล้วนเป็นไปได้ยาก แต่หากเป็นดาบสืบทอดจากบรรพบุรุษ ผู้ถือดาบมักได้รับการถ่ายทอดวิชาดาบจากผู้ครอบครองดาบคนก่อน หากไม่ได้รับการถ่ายทอดวิชาดาบก็จะนำไปเก็บไว้ในที่ลับตาคน เพื่อใช้ในยามฉุกเฉินเท่านั้น เพราะเหตุที่ดาบเป็นของหายาก เปรียบได้กับอาวุธปืนในปัจจุบัน คนทั่วไปจะมีดาบได้จะต้องเข้าสังกัดมูลนาย หรือผ่านสนามรบมาแล้ว เพราะจะได้อาวุธมาจากสังกัดกรมกองมูลนายที่ตั้งขึ้นโดยราชสำนัก หรือการปล้น ขโมยมาเท่านั้น การจะหาซื้อมาเก็บมาใช้อย่างในปัจจุบันจะเป็นไปไม่ได้ และจะเป็นที่สังเกตของสายลับจากราชสำนัก เนื่องจากดาบมีไว้เพื่อการต่อสู้รบ มิใช่เครื่องใช้ในครัวเรือน หากไม่มีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยหรือไม่ใช่ทหาร แต่มีสถานะเป็นชาวบ้านธรรมดา การถือดาบและรวมกลุ่มของผู้มีดาบอาจต้องสงสัยว่าริอ่านคิดการใหญ่ได้ ส่วนในกรณีหากมีสงครามเกิดขึ้น ทางหัวหมู่จะได้รับอาวุธมาจากทางราชสำนักไว้แจกในกรมกอง ในคราวรวบรวมไพร่พลเข้าสังกัดเสร็จแล้วเท่านั้น ปกติอาวุธต่างๆจะมีอยู่ในคลังพระแสง การมีดาบจะมีไว้ติดบ้านเรือนคนทั่วไปย่อมผิดวิสัยคนสามัญ อีกอย่างการตีดาบขึ้นใช้ได้นั้นจะต้องมีช่างตีเหล็กที่มีฝีมือ และยังต้องมีแร่เหล็กเนื้อดีเป็นวัตถุดิบด้วย อีกอย่างแหล่งบ่อแร่เหล็กก็เป็นของหลวง คนทั่วไปจะขุดหามาใช้เองไม่ได้

หลักฐานทางประวัติศาสตร์ในสมัยรัชกาลพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว กล่าวว่าได้กวาดต้อนผู้คนจากอาณาจักรล้านช้าง สมัยปราบกบฎเจ้าอนุวงค์ และผู้คนส่วนหนึ่งที่เป็นลาวล้านช้าง ก็คือช่างตีดาบที่เป็นบรรพบุรุษของช่างตีเหล็กชาวอรัญญิกนั่นเอง สอดคล้องกับประวัติศาตร์ยุคก่อนเสียเอกราชที่บันทึกว่า พระไชยเชษฐาธิราช ย้ายราชธานีเชียงใหม่ไปอยู่หลวงพระบางและเวียงจันทน์ก่อนการเสียเอกราชของเมืองเชียงใหม่ในสมัยพระเมกุฎิ (เจ้าฟ้าเมืองนาย) จึงเป็นไปได้ว่าวิทยาการของล้านนาได้ถูกเคลื่อนย้ายไปแล้ว ก่อนที่จะเสียเอกราชของเมืองเชียงใหม่ แม้แต่บันทึกตำราวัชรเป็ก ของราชสำนักเขลางค์นคร มีอายุในยุคที่ล้านนายังเป็นเอกราช ก็ยังมีบันทึกว่า มีบ่อเหล็กอยู่เมืองลอง (อำเภอหนึ่งของจังหวัดแพร่ในปัจุบัน) ระบุว่า บ่อเหล็กเมืองลอง เป็นแหล่งแร่เหล็กคุณภาพดี ขึ้นชื่อในสมัยโบราณ และบริเวณบ้านปิน อำเภอลอง จังหวัดแพร่ อีกเช่นกัน ที่พบชุมชนโบราณและแหล่งหลอมโลหะ รวมถึงวัดวาอาราม (วัดในที่บริเวณนี้พบพระยอดขุนพลบ้านปิน พิมพ์เดียวกับพระยอดขุนพล กรุศาลเจ้า เมืองเชียงใหม่) ซึ่งทั้งสองแหล่งนี้ อยู่ในอำนาจของเมืองเขลางค์นคร (ลำปาง) เป็นเมืองหน้าด่านของล้านนาโบราณ จึงเชื่อว่าสมัยนั้นล้านนาโบราณยุคก่อนเสียเอกราชผลิตอาวุธใช้เอง

แต่เหตุไฉนในตำราดาบของล้านนายุคฟื้นม่าน(ที่เผยแพร่ในปัจจุบัน) กล่าวกันว่าไม่พบตำราการตีดาบในล้านนา พบแต่เพียงตำราการเลือกซื้อดาบให้ต้องโฉลกเท่านั้น ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะต้องการชี้ให้เห็นว่า คนที่ถูกกวาดต้อนเข้ามาแทนที่คนล้านนาโบราณนั้น เป็นคนละกลุ่มกับไทยวน ลาวพวน เพราะพวกเขาไม่มีตำราผลิตอาวุธ(ตำรามหาศาตราคมแบบชาวสยามแต่ไทยวน ลาวพวน มีตำรามหาศาตรคมแบบเดียวกันกับของชาวสยามโบราณ)และเชื่อได้ว่าไม่ได้สืบทอดวัฒนธรรมล้านนาโบราณ ไทยวน ลาวพวนที่เคยเจริญรุ่งเรืองในยุคราชวงศ์มังราย

 

ตำราตีดาบล้านนานี่เป็นเรื่องที่ต้องเสาะหากันต่อไป แต่ช่างดาบที่ข้าพเจ้าเคยไปบ้านเขากำลังเลี้ยงผีกันอยู่นั้นเขาก็มีต้นตระกูลมาจากลำปาง ส่วนเพื่อนข้าพเจ้านั้นสืบมาจากพ่อของตนเป็นการตีมีดแล้วก็มาพัฒนาเป็นดาบ และเมื่อข้าพเจ้าไปอุตรดิตถ์ก็ได้ทราบว่าการตีดาบโดยใช้เหล็กน้ำพี้แบบโบราณจริงๆนั้นคนปัจจุบันไม่ได้สูตรนั้นมา คนแต่ก่อนจะเรียนวิชาใดๆได้นั้นครูบาอาจารย์แต่ละท่านจะมีข้อกำหนดของตน บางคนก็สอนเฉพาะลูกหลานบางครั้งลูกหลานก็ทำไม่ได้ วิชาเลยสูญหายน่าเสียดาย

 

ใช่ครับ คนที่สืบสายวิชาก็ยังมีและสูญหายไปก็มาก เพราะแผ่นดินล้านนายังมีเชื้อสายไทยวน ลาวพวนที่สืบมาจากคนอาณาจักรล้านนาโบราณอยู่ แต่ทุกวันนี้นั้น ข่าวประชาสัมพันธ์กลับสับสนและไปยึดเอาวัฒนธรรมไทใหญ่มาชู จนคนทั่วไปรับรู้ต่างไปจากความเป็นจริงมาก

 

@อีกาจอมภู อยากทราบทัศนะ เกี่ยวกับ รูปทรงของดาบอาทมาฎค่ะ

 

เคยทราบมาว่าวิชาดาบอาทมาฎ เป็นชื่อที่คิดค้น แต่งขึ้นในยุคของเรานี่เอง ประวัติผู้ถ่ายทอดก็อ้างว่าเป็นวิชาดาบที่สืบมาจากพระนเรศวร ฉะนั้นรูปทรงดาบจึงไม่อาจระบุชัดว่ารูปทรงใด ขึ้นอยู่กับว่า ใคร? ใช้ดาบทรงไหนเรียนวิชาที่ว่านี้ครับ

 

งั้นคงมีทัศนะต่างกันมาก เชื่อว่าพระนเรศมีเพลงดาบที่ท่านคิดค้นมาแก้เพลงดาบพม่าแลมอญ
แต่จะเรียกว่าอันใดนั้นไม่สำคัญ แลมีดาบที่ทรงคิดค้นขึ้น ทดลองเองหลายเพลา การตีดาบ
แลอาวุธ การตีเหล็ก เป็นวิชชาที่ศึกษากันในกองทัพ รวมทั้งการทำอาวุธ ไม้ที่ทำด้ามอาวุธ
การบรรจุยันต์ หรือ วัตถุธาตุกายสิทธิ์ ลงในด้ามอาวุธ มีเรื่องราวอีกมากมาย มิใช่แค่ ตีดาบให้แข็ง
แรงเท่านั้นค่ะ ในประวัติศาสตร์ มีเขียนถึงการปลุกเสกอาวุธเป็นขวัญกำลังใจให้ทหารก่อนรบ
บางที่ก็มีอาวุธที่โดนทิ้งไว้ เป็นอาวุธที่ไม่ผ่านการทดสอบ โดยการฟันดาบจริง ซ้อมรบจริง

 

ที่กล่าวมาก็ยังไม่ระบุชัดเรื่องรูปทรงดาบอย่างที่ถามนะครับ รูปทรงที่ถามถ้าให้ตอบก็จะตอบว่า(ถ้ารู้นะครับ) เช่น ดาบรูปทรงหน้าลูกไก่ ซึ่งเป็นดาบอยุธยา ดาบรูปทรงใบข้าว เป็นทรงดาบลาว พม่า ดาบปลายเปียง เป็นดาบไทใหญ่ เป็นต้น

 

ทัศนะเรื่องเพลงดาบของพระนเรศวร แล้ววิชาที่พระนเรศวร คิดค้นขึ้นมาใหม่ คือวิชาไหนครับ ชื่ออะไร และถ้าเพลงดาบที่แก้ทางดาบพม่ามีอยู่จริง ทำไมก่อนกรุงศรีอยุธยาแตกครั้งที่2 ทัพกรุงศรีฯถึงรบแพ้พม่าตลอดจนเสียกรุง

 

ต่างจากประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ราชอาณาจักรล้านช้าง เคยแพ้พม่าแค่สมัยหลังพระไชยเชษฐาธิราชหายสาปสูญ และตามคำเล่าขานสืบต่อกันมาของชาวลาวล้านช้าง การหายสาปสูญของพระไชยเชษฐาธิราช เหตุเพราะพระองค์ถูกปลงพระชนม์ ที่ๆทรงสิ้นพระชนม์คือ เมืององการ แขวงอัดตะปือ ประเทศลาว สาเหตุการถูกปลงพระชนม์ก็เพราะ เชื้อพระวงค์เดียวกันกับพระองค์ที่มีอำนาจไม่น้อยได้วางแผนลอบปลงพระชนม์เพื่อชิงเอาราชสมบัติ ลอบไสช้างชนช้างพระที่นั่งที่พระไชยเชษฐาธิราชกำลังทรงอยู่ โดยที่พระองค์ไม่รู้ตัว(เล่นตอนเผลอ) จากเหตุการณ์นี้เป็นเหตุให้อาณาจักรล้านช้างต้องแตกออกจนอ่อนแอ เมื่อพระเจ้าบุเรงนองทรงทราบการหายสาปสูญของพระไชยเชษฐาธิราช พระองค์จึงนำทัพมาตีล้านช้างได้สำเร็จ

แต่หลังสิ้นพระเจ้าบุเรงนอง อาณาจักรล้านช้างกลับไม่ถูกกล่าวถึงอีกในพงศาวดารอยุธยา นอกจากมีครั้งหนึ่งที่บันทึกว่า พระเจ้าล้านช้างทรงยกกองทัพมาตั้งทัพที่เมืองละโว้ แต่ทางฝ่ายอยุธยาได้นำทัพที่มีกำลังพลเหนือกว่าเข้าต้านทานได้สำเร็จ อันเนื่องมาจากการช่วยเหลือของทหารต่างชาติ(ฝรั่ง)ที่มีปืนใหญ่อานุภาพทำลายล้างสูง ซึ่งทั้งนี้ทัพล้านช้างยกทัพกลับเพราะเสียเปรียบทางยุทโธปรณ์และกำลังพล ใช่ว่าแพ้ทางดาบ และอยุธยาหรือพม่าเองก็ไม่ได้เป็นเจ้าประเทศราชอาณาจักรล้านช้างในเวลานั้นด้วย เพราะว่า หลังแผ่นดินเปลี่ยนหลังพระเอกาทศรถสวรรคต ครั้งนั้นพระมหาธรรมราชา(เจ้าฟ้าธนะ) พระราชโอรสพระองค์โต ในสมเด็จพระนเรศวร เป็นผู้ขอกำลังจากล้านาช้าง ยกทัพมาได้ไกลถึงละโว้เพื่อชิงบัลลังค์จากพระราชโอรสของสมเด็จพระเอกาทศรถ