คาถา บูชาเสด็จเตี่ย (กรมหลวงชุมพร) - เอื้ออังกูร

ฮิฮิ... วิญญาณเร่ร่อน ว่อนมาเป็นพัก พัก...

 

เขมราฐ หมายถึง ดินแดนแห่งความเกษมสุขเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดอุบลราชธานี โดยมีที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจังหวัด มีแม่น้ำโขงเป็นแม่น้ำสายสำคัญที่ไหลผ่านบริเวณอำเภอ อำเภอเขมราฐเป็นอำเภอที่มีอาณาเขตติดกับแม่น้ำโขงเป็นระยะทางยาวกว่า 40 กิโลเมตร ลักษณะสำคัญของแม่น้ำโขงคือเป็นพรมแดนทางธรรมชาติที่สำคัญ โดยฝั่งตรงข้ามคือ เมืองสองคอน แขวงสุวรรณเขต ประเทศลาว เขมราฐเป็นเมืองที่มีทัศนียภาพแม่น้ำโขงที่สวยงาม หาดทรายที่มีชื่อเสียงคือ หาดทรายสูง ประเพณีที่สำคัญของอำเภอคือประเพณีแข่งเรือยาวซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปีในฤดูน้ำหลาก

ประวัติศาสตร์
เมื่อปี พ.ศ. 2357 อุปฮาด (ก่ำ) แห่งเมืองอุบลราชธานี ขอแยกออกมาตั้งบ้านเมืองใหม่ที่บ้านโคกก่งดงพะเนียง ต่อมาพระพรหมวรราชสุริยวงศ์ (ท้าวทิดพรหม) พระประเทศราชผู้ครองเมืองอุบลราชธานี พระองค์ที่ 2 (ต้นสกุลพรหมวงศานนท์) จึงมีใบบอกลงไปกราบบังคมทูลทรงพระกรุณาทราบพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่ 2 จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ยกฐานะบ้านโคกก่งดงพะเนียง ขึ้นเป็นเมือง พระราชทานนามว่า เขมราษฎร์ธานี ดำรงสถานะเทียบเท่าหัวเมืองชั้นเอกขึ้นตรงต่อกรุงเทพมหานคร ตามที่พระพรหมวรราชสุริยวงศ์กราบบังคมทูล และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ตั้งให้อุปฮาด (ก่ำ) ซึ่งเป็นบุตรของ พระวอ หรือ พระวรราชภักดี เป็น พระเทพวงศา (ท้าวก่ำ) ผู้ครองเมืองเขมราษฎร์ธานีพระองค์แรก (พ.ศ. 2357-2369) ปกครองเมืองเขมราษฎร์ธานีโดยร่มเย็นสืบมา

ชื่อบ้านนามเมือง เขมราษฎร์ธานี หรือ เขมราฐ แต่ก็มีความหมายเดียวกันคือ

• เขม เป็นคำมาจากภาษาบาลี หมายถึง ความเกษมสุข โดยคำที่เทียบเคียงคือคำว่า "เกษม" ที่มาจากภาษาสันสกฤต
• ราษฎร เป็นคำที่มาจากภาษาลีสันสกฤตมีความหมายตรงกับ “รัฐ” หรือ “รัฏฐ” ซึ่งมาจากภาษาบาลี หมายถึง แว่นแคว้น หรือดินแดนนั้นเอง

ดังนั้น คำว่า "เขมราษฎร์ธานี" หรือ "เขมราฐ" จึงมีความหมายรวมว่า ดินแดนแห่งความเกษมสุข

ระหว่างปี พ.ศ. 2369 เกิดศึกระหว่างกรุงเทพมหานครกับนครเวียงจันทน์ เจ้าอนุวงศ์ ได้บัญชาการให้เจ้าราชบุตรแห่งนครจำปาศักดิ์ ยกทัพมายึดเมืองเขมราษฎร์ธานี แลขอให้ พระเทพวงศา (ท้าวก่ำ) เข้าร่วมตีกรุงเทพฯ ด้วย แต่ทว่าพระเทพวงศา นั้นไม่ยินยอมจะเข้าด้วยกับแผนการ และการศึกครั้งนี้ จึงเป็นเหตุให้พระเทพวงศาถูกจับประหารชีวิต พระเทพวงศา (ท้าวก่ำ) มีบุตร และบุตรี 4 คน คือ

1. ท้าวบุญจันทร์
2. ท้าวบุญเฮ้า
3. หลวงชำนาญไพรสณฑ์ (แดง) ต่อมาเป็นที่พระกำจรจาตุรงค์ (แดง) เจ้าเมืองวารินทร์ชำราบ คนที่ 1
4. นางหมาแพง

ปี พ.ศ. 2371 พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 3 พระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวบุญจันทร์ บุตรพระเทพวงศา (ท้าวก่ำ) เป็นที่พระเทพวงศา (บุญจันทร์) ครอง เมืองเขมราษฎร์ธานี คนที่ 2 (พ.ศ. 2371-2395) พระเทพวงศา (บุญจันทร์) ท่านมีบุตรชาย 2 คน คือ ท้าวบุญสิงห์ และท้าวบุญชัย และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เมืองโขงเจียม และเมืองเสมี๊ยะ ขึ้นตรงต่อเจ้าเมืองจำปาสัก มาขึ้นตรงต่อเมืองเขมราษฎร์ธานี

ปี พ.ศ. 2396 ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวบุญเฮ้า บุตรพระเทพวงศา (ท้าวก่ำ) เป็น พระเทพวงศา (บุญเฮ้า) เจ้าเมืองเขมราษฎร์ธานี คนที่ 3 (พ.ศ. 2396-2408)

ปี พ.ศ. 2408 ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวบุญสิงห์ บุตรพระเทพวงศา (บุญจันทร์) เป็นที่พระเทพวงศา (บุญสิงห์) เจ้าเมืองเขมราษฎร์ธานี คนที่ 4 (พ.ศ. 2408-2428) ได้ลาออกด้วย โรคชรา ในปี พ.ศ.2428 และถือเป็นต้น สกุล อมรสิน และอมรสิงห์) มีบุตร 2 คน คือ ท้าวจันทบรม (เสือ) และท้าวขัตติยะ (พ่วย)

ปี พ.ศ. 2388 พระสีหนาท และพระไชยเชษฐา นายครัวชาวผู้ไท เมืองตะโปน ได้อพยพข้ามแม่น้ำโขง มาขอ โปรดเกล้าฯ ให้ตั้งบ้านคำเมืองแก้วขึ้นเป็นเมืองคำเขื่อนแก้ว (ปัจจุบัน คือ พื้นที่ อ.ชานุมาน) ขึ้นสังกัด เมืองเขมราษฎร์ธานี

พ.ศ. 2401 ท้าวจันทบรม (เสือ อมรสิน) บุตรพระเทพวงศา ได้ขอยกบ้านค้อใหญ่ ขึ้นเป็น เมืองอำนาจเจริญ (ปัจจุบันคือ อ.ลืออำนาจ จ.อำนาจเจริญ) ให้ ท้าวจันทบรม (เสือ อมรสิน) เป็นที่ พระอมรอำนาจ เจ้าเมืองอำนาจเจริญ คนแรก โดยให้ ขึ้นตรงต่อเมืองเขมราษฎร์ธานี

พ.ศ.2422 เพียเมืองจัน กรมการเมืองเขมราษฎร์ธานี ได้ขอนำไพร่พล แยกออกไปตั้ง บ้านผะเหลา ขึ้นเป็นเมือง พนานิคม (ปัจจุบัน อ.พนานิคม จ.อำนาจเจริญ) โปรดเกล้าฯ ตั้ง เพียเมืองจัน เป็น พระจันทวงษา เจ้าเมืองคนแรก ขึ้นสังกัดเมืองอุบลราชธานี

พ.ศ.2423 หลวงชำนาญไพรสณฑ์ (แดง) บุตรพระเทพวงศา (ก่ำ) ได้ขอแยกออกไปตั้ง บ้านนากอนจอ ขึ้นเป็นเมือง วารินทร์ชำราบ โปรดเกล้าฯ ตั้ง หลวงชำนาญไพรสณฑ์ (แดง) เป็น พระกำจรจาตุรงค์ เจ้าเมืองคนแรก ขึ้นสังกัดเมืองจำปาศักดฺิ์ ภายหลังจึงได้ย้ายมาขึ้นสังกัด เมืองเขมราษฎร์ธานี

พ.ศ.2425 พระไชยจันดี กรมการเมืองเขมราษฎร์ธานี ได้ขอนำไพร่พล แยกออกไปตั้ง บ้านที ขึ้นเป็นเมือง เกษมสีมา (ปัจจุบัน ตำบลเกษม อ.ตระการพืชผล) โปรดเกล้าฯ ตั้ง พระไชยจันดี เป็น พระพิไชยชาญณรงค์ เจ้าเมืองคนแรก ขึ้นสังกัดเมืองอุบลราชธานี

ปี พ.ศ. 2428 โปรดเกล้าฯ ให้ท้าวขัตติยะ (พ่วย) บุตรพระเทพวงศา (บุญสิงห์) รักษาราชการ เจ้าเมืองเขมราษฎร์ธานี ลำดับที่ 5 (พ.ศ. 2428-2435) และได้ป่วยเสียชีวิต ด้วยโรคท้องร่วง ในปี พ.ศ.2435

พ.ศ.2436 เจ้าอาณานิคมฝรั่งเศส ได้เข้าครอบครองฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง เมืองเขมราฐ อยู่ในระยะ 25 กิโลเมตร จากฝั่งแม่น้ำโขง เป็นเขตปลอดทหาร

ปี พ.ศ. 2440-2442 พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงสรรพสิทธิประสงค์ ทรงโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวโพธิสาร (คำบุ) เป็นที่พระเขมรัฐเดชชนารักษ์ ผู้ตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองเขมราฐ ให้ท้าวโพธิราช (หล้า) เป็นที่พระเขมรัฐศักดิ์ชนาบาล ตำแหน่งปลัดเมือง ให้ท้าวโพธิสารราช (ห้อ) เป็นที่พระเขมรัฐกิจบริหาร ตำแหน่งยกกระบัตรเมือง และหลวงจำนงค์ (แสง) เป็นที่หลวงเขมรัฐการอุตส่าห์ ตำแหน่งผู้ช่วยผู้ว่าราชการเมือง

ปี พ.ศ. 2444 ได้เกิดเหตุการณ์ ขบวนการผู้มีบุญ หรือ ขบถผีบุญ หลายพื้นที่ในภาคอีสาน และมี องค์มั่น นำพวกเมืองโขงเจียม ราว 1,000 คน เข้าปล้น เมืองเขมราฐ ฆ่ากรมการเมือง ปล่อยนักโทษ จับตัวบังคับ พระเขมรัฐเดชชนารักษ์ (คำบุ) ผู้ว่าราชการเมืองเขมราฐ ให้เข้าร่วมขบวนการ โดยมีประชาชน เข้าร่วมเป็นจำนวนมาก ยกพวกเข้ายึด เมืองเกษมสีมา แล้วไปตั้งค่าย อยู่บ้านสะพือ เพื่อมุ่งหน้าจะเข้าตีเมืองตระการพืชผล และจะเข้ายึด เมืองอุบลราชธานี พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงสรรพสิทธิประสงค์ ข้าหลวงต่างพระองค์ ซึ่งกำกับ มณฑลลาวกาว จึงได้ส่งกองทหาร ออกมาปราบ จนเกิดการสู้รบ กันที่บ้านสะพือ ทำให้ขบวนการผู้มีบุญแตกพ่าย

ปี พ.ศ. 2445 ทางราชการได้ปรับลดฐานะเมืองโขงเจียม เมืองคำเขื่อนแก้ว เมืองอำนาจเจริญ และเมืองวารินทร์ชำราบ ที่เคยขึ้นตรงต่อเมืองเขมราฐ ให้เป็นอำเภอแต่คงให้ขึ้นตรงต่อเมืองเขมราฐเช่นเดิม ส่วนเมืองเขมราฐให้แบ่งออกเป็น 2 อำเภอคือ อำเภออุไทยเขมราฐ และอำเภอปจิมเขมราฐ มี * พระเขมรัฐเดชชนารักษ์ (คำบุ) เป็นผู้ว่าราชการเมืองเขมราฐ

• พระเขมรัฐศักดิ์ชนาบาล (หล้า) เป็นปลัดเมือง
• พระเขมรัฐกิจบริหาร (ห้อ) เป็นยกระบัตรเมือง
• ท้าวสิทธิกุมาร รักษาการแทนนายอำเภออุไทยเขมราฐ
• ท้าวมหามนตรี รักษาการแทนนายอำเภอปจิมเขมราฐ
• หลวงธรรโมภาสพัฒนเดช (ทอง) รักษาการแทนนายอำเภออำนาจเจริญ
• ท้าวจารจำปา รักษาการแทนนายอำเภอคำเขื่อนแก้ว
• ท้าวสน รักษาการแทนนายอำเภอโขงเจียม
• ราชวงศ์ (บุญ) รักษาการแทนนายอำเภอวารินทร์ชำราบ

อันมีอำนาจปกครอง 6 อำเภอ แสดงให้เห็นว่าเมืองเขมราฐยังเป็นเมืองที่มีความสำคัญมาก

ครั้นในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงปฏิรูปการปกครองครั้งใหญ่ ปรับปรุงการปกครองส่วนภูมิภาคครั้งใหญ่ เพื่อให้บังเกิดผลตามที่กำหนดใน “พระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ ร.ศ. 116” มณฑลอีสานถูกแบ่งออกเป็น 8 บริเวณ สำหรับเมืองอุบลราชธานี มีอยู่ 3 เมือง คือ เมืองอุบลราชธานี เมืองยโสธร และเมืองเขมราฐ

ต่อมาในปี พ.ศ. 2452 ทางราชการได้ยุบอำเภอปจิมเขมราฐ และอำเภอคำเขื่อนแก้ว โดยให้ไปรวมกับอำเภออุไทยเขมราฐ และในปลายปี พ.ศ. 2452 ทางราชการได้ถูกลดฐานะเมืองเขมราฐลงเป็นอำเภอเขมราฐ ส่วนอำเภอที่เคยขึ้นตรงต่อก็ให้โอนไปอยู่ในเขตการปกครองของเมืองยโสธร จังหวัดอุบลราชธานี

ปี พ.ศ. พ.ศ. 2455 อำเภอเขมราฐจึงถูกโอนย้ายมาขึ้นกับจังหวัดอุบลราชธานีจนถึงกระทั่งปัจจุบัน โดยมีพระเกษมสำราญรัฐ (แสง จารุเกษม) เป็นนายอำเภอคนแรก

ปี พ.ศ. 2511 แบ่งพื้นที่อำเภอเขมราฐจัดตั้งเป็นอำเภอชานุมาน

พ.ศ. 2525 แบ่งพื้นที่อำเภอเขมราฐจัดตั้งเป็นอำเภอโพธิ์ไทร

พ.ศ. 2537 แบ่งพื้นที่อำเภอเขมราฐจัดตั้งเป็นอำเภอนาตาล

กรณีจัดตั้งจังหวัดเขมราษฎร์ธานี
การยกฐานะอำเภอเขมราฐขึ้นเป็นจังหวัดเขมราษฏร์ธานี โดยอ้างอิงถึงหนังสือของผู้ว่าราชการจังหวัดอุบลราชธานี นายสฤษดิ์ วิฑูรย์ ลงวันที่ 8 พฤศจิกายน 2561 ถึงนายอำเภอตระการพืชผล อำเภอศรีเมืองใหม่ อำเภอโขงเจียม อำเภอโพธิ์ไทร อำเภอกุดข้าวปุ้น และนายอำเภอนาตาล โดยข้อความในหนังสือ มีดังนี้ ด้วยจังหวัดอุบลราชธานี ได้รับรายงานจากอำเภอเขมราฐว่า มีความประสงค์จะจัดตั้งจังหวัดขึ้นใหม่ เป็นจังหวัดเขมราษฎร์ธานี โดยมีอำเภอในเขตการปกครอง จำนวน 7 อำเภอ ประกอบด้วย เขมราฐ ตระการพืชผล ศรีเมืองใหม่ โขงเจียม โพธิ์ไทร กุดข้าวปุ้น และนาตาล แต่ยังไม่เป็นที่แน่ชัดในทุกๆ ด้า

ที่มา : https://th.wikipedia.org/wiki/อำเภอเขมราฐ

 

ทายสิ? ได้สักเม็ดไหม... ไปขวาก่อนรึซ้ายดี เอาไงดีๆ ๆ

 

วันนี้อยากเล่า
พอดีเมื่อคืนวานได้ฟังธรรมะพร้อมปฏิบัติสมาธิ ฟังแล้วใจตอบว่า ใช่ ใช่ ใช่ ทุกประโยคเลยทีเดียว ท่านว่าตอนนี้ธรรมะบอกให้เรารู้ว่าไม่มีอะไรแน่นอน ให้เห็นแล้วพวกเราเห็นกันหรือยัง แน่นอนหากคิดแบบโลกๆ จะมองไปอีกทางคือตรงข้ามกับทางธรรม

ความแก่เราว่าอย่าคิดว่าอายุเท่าไหร่แค่นั้น เราต้องคิดว่าอายุเราจะเหลืออีกเท่าไร (ซึ่งไม่มีใครรู้ในข้อนี้) หากเหลือน้อยก็คือเราแก่มาก ทีนี้ในเมื่อเราไม่รู้ว่าเราจะเหลืออายุอีกเท่าไหร่ ลองทบทวนดูนะว่าเราประมาทอยู่หรือไม่ สำหรับตัวเรา เราว่าประมาทอยู่เหมือนกันเพราะเราปฏิบัติยังถือว่าน้อยมาก หากหวังจะบรรลุธรรมนะ แต่หากเทียบกับคนทั่วไปเราว่าก็ไม่น้อย

หากทุกท่านได้ปฏิบัติ ไม่ใช่ฟังอย่างเดียวนะ เรียกว่าทำความเพียรดีกว่า ท่านจะรู้ว่าทางที่เราเดินไป อะไรทำให้เรามีกำลังใจในการทำความเพียร เพราะมีดอกไม้หอมพอให้ชื่นใจข้างทางนะสิ สิ่งที่ทำให้เรารู้ด้วยตนเองว่าสิ่งที่เราทำนั้นมาถูกทางแล้ว (ขั้นแรกต้องหาครูดีก่อนนะ เดินทางให้ถูกทางก่อน) อย่างที่บอกเราเลือกหาวิธีปฏิบัติจากพระสายปฏิบัติโชคดีที่มี youtube สายหลวงปู่มั่นเป็นหลัก

คำว่าผู้กล้า เด็ดเดี่ยว มั่นคง ใจอาจหาญ ในความคิดของทุกท่านคือใคร สำหรับเรานะ ต้องพระปฏิบัติ พระธุดงค์ สูงสุดเลยคือพระพุทธเจ้า คิดดูนะว่าพวกเราๆ เนี่ยยังมีตัวอย่างเพื่อนำทาง รู้ว่าทางข้างหน้าเนี่ยหากเราทำได้จริง เราต้องได้รับรางวัลอย่างแน่นอน แต่พระพุทธเจ้าคือไม่ใช่เช่นนั้นนะ แต่ขั้นแรกท่านตัดก่อนเลย ตัดกิเลสขั้นต้น ความสุขสบาย อาหารอันโอชะ คือก้าวหน้าสู่ความลำบาก ทั้งๆ ยังไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะมีดอกไม้หอมหรือจะพบกับความยากลำบากจนสุดท้ายของชีวิต

คนอาจจะสงสัยว่าคำว่าดอกไม้หอมข้างทางของเราคืออะไรใช่ไหม หากท่านไหนปฏิบัติความเพียรอยู่ คงพอจะประสบพบกับความรู้สึกนี้ เรียกว่าปัจจัตตัง รู้เห็นเฉพาะตน หากเราเห็นเองเราจึงเชื่อจริงไหม ต่อให้เราบอกหากคนไม่เคยเห็นก็ไม่เชื่อหรอก แต่ประเด็นว่าไม่เชื่อแถมไม่ทำนี่สิ จนชาตินี้จบต่อชาติหน้าคิดแบบนี้อีก แน่นอนย่อมคิดว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีจริง

สิ่งเหล่านี้ทุกวันนี้เรายังต้องเลือกคนที่จะพูด แต่เอาจริงนะแวดล้อมเราน้อยคนมาก (แทบไม่มี) ที่คิดแบบเดียวกับเรา แต่ไม่เป็นไรนะ เราก็ไม่พร้อมที่จะเพียรพูดให้ใครเชื่อเพราะเวลาเราก็ไม่มาก เอาตัวเองยังจะไม่รอดเลยว่าไหมล่ะ

เล่าเสียยืดยาว เพียงเพราะอยากเป็นกำลังใจให้กันสำหรับคนที่กำลังทำความเพียร ต้องทะเลาะกับตัวเองทุกวัน สนุกไหมล่ะ ฮิฮิ

 

ไม่รักก็ไม่ต้องมองมา อะไรนะ? มองคนข้างหลัง... โกรธจนผมม้ากระดิก

 

หญิงสาวนับพัน...เธออย่าได้แล เออ..เง้อ...เอย
อะไรนะ...ไม่แลเหรอ ฮิฮิ ห๊า..อะไรนะรวมเราด้วยเหรอ พูดงี้สวยไม่ยอมนะ

 

นี่พวกเธอ!!!! ปีใหม่แล้วยังรวมตัวกันนินทาเราอยู่อีกเหรอ เผลอไม่ได้เลยนะ.. แต่ไม่เป็นไรวันนี้เราใจดี

 

ฮืม...ใครเรียกอ้วนนนนน ชักรมย์เสียล่ะ อย่านะคะ อย่านะค้าาาาา
โห ป๊าดดด พาพวกมา 4 คน ใส่เกียร์หมาก่อน

 

"อนาคตเราไม่รู้ ถึงไม่รู้ก็ต้องเดินไป"
พระท่านว่าให้เราคิดเฉพาะปัจจุบัน กาลข้างหน้ายังมาไม่ถึงเกินการคาดเดา คาดคะเน อดีตก็ผ่านมาแล้วคำว่า "เมื่อกี้" ผ่านเพียงชั่ววินาทีก็คืออดีตจริงไหม ต่อให้คิดเสียดายหรือทุกข์ใจหรือดีใจเหลือแสน มันก็เป็นอดีตอยู่ดี มิอาจแก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย รู้ทั้งรู้แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดๆๆ นานเชียวกว่าจะรู้ตัวว่า จะคิดไปไยหากคิดไม่ออก ก็หยุดคิดก่อนนะพวกเรา

ในชีวิตที่ผ่านมาของเรา ชะตาชีวิตพาไปต้องพูดเช่นนี้ เพราะบางสิ่งเส้นทางเดินก็บังคับให้เดินทางที่เขาเรียกว่าแล้วแต่โชคชะตานั่นแหละ แต่ตอนนี้เรามีสิ่งที่เราไตร่ตรองทบทวนทุกวัน คือการเปลี่ยนชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ จึงต้องใช้เวลานานนิดนึงอ่ะนะ ใครเป็นอย่างเราตอนนี้บ้าง ขอให้พบทางออกในเร็ววันนะ (ตัวเราเองด้วย)

ใครอ่านอยู่ขอให้หน้าตาดี มีเงินใช้นะ อิอิ