คนรุ่นใหม่ที่ไม่อาจฝากความหวัง

ตรงข้ามครับ ผมว่าที่ผ่านมา ผมอาการหนักน่าดู เข้าขั้น ไม่เต็มบาท หรือปัญญาอ่อนเลย ที่อาการไม่หนักเท่าเขาคงเพราะจิตใจมันใฝ่ดีอยู่มากหน่อยเท่านั้นเอง ส่องดูหน้าตัวเองในกระจก ก็ดูหน้าตาเหมือนคนปัญญาอ่อนล่ะครับ เคยอยากเป็นคนชั่วมาทั้งชีวิต แต่ก็ไม่เคยทำได้ลง ไม่รู้เพราะว่าเพราะเราโดนรังแกมาทั้งชีวิตเลยไม่อยากไปรังแกคนอื่นด้วยหรือเปล่า

แล้วก็ชีวิตในแต่ละวัน มันไม่ค่อบได้มีความสุขเลย ไม่ได้รับความสุขจากครอบครัว เจอแค่คนไม่จริงใจ เบื่อหน่ายกับความเละเทะของสังคม
ทำบุญทำทานก็ไม่เคยเกิดความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเลยสักครั้ง แต่ก็พอให้รู้สึกดีอยู่นิดหน่อย เรียกได้ว่าแทบจะหาความสุขจากอะไรไมไ่ด้เลยครับ คิดอยู่แต่ว่าเราก็ไม่ได้ชั่วนะ ทำไมเราไม่ได้รับอะไรดี ๆ เลย แม้แต่ความรู้สึก
คือวัตถุช่างมันเถอะ แต่เรื่องทางใจนี่ ผมรู้สึกว่ามันไม่เคยถูกเติมเต็มเลย
ความรัก ความเมตตา ความอิ่มเอิบที่ได้จากการทำดี ทำบุญ มันไม่มี
ก็เลยมีหลายวูบที่ทำให้ผมอยากเลวบ้าง แต่พอทำเลว ๆ ลงไปทีไร ก็กลับมาเสียใจทุกทีไป

ตอนนี้ก็ยังคาดหวังอยู่ ว่า อย่างน้อยขอให้เราได้รับความสุขทางใจจากการทำความดีกับเขาบ้างก็คงจะดี

 

ถ้าชีวิตนี้มันไม่มีอะไรดี .. แนะนำให้ลอง "ถวายชีวิตกับพระพุทธเจ้า" ดูครับ

แล้วสังเกตุใจตัวเองว่าเปลี่ยนไหม?

 

ผมก็สวดทุกวันครับ แต่จิตใจยังไม่นิ่ง ผมทำสมาธิไม่ค่อยได้ มีการปรามาสพระบ่อยๆด้วย
แต่ก็สวดไว้ตลอด ถือว่าอาจจะช่วยประเทศชาติได้ ถ้ามันมีทางใดทางนึงเราก็ต้องช่วย ผมอธิษฐานให้ในหลวงโดยเฉพาะให้ท่านอยู่ไปนานๆ เพราะถือว่าท่านเป็นหลักของประเทศไทย ถ้าท่านอยู่ดีไทยก็มีความหวัง และส่วนอื่นๆก็อธิษฐานตามหนังสือ อธิษฐานแผ่ไป 3 แดนโลกธาตุ

 

เสริมคุณนักรบเงานะครับ
ผมก็ใช้วิธีนี้ เหมือนกันนะครับ เป็นวิธีที่ผมนึกออกตอนเข้าใจธรรมชาติ ทีแรกมีความคิดว่า จะพิจารณาให้รู้สึกไม่สุขไม่ทุกข์กับเรื่องราวใดๆ มันก็ได้ผลดีครับ แต่พอดีว่าสภาพจิตใจเราแย่อยู่ก่อน ทำให้ สภาพจิตใจเราไม่ดีขึ้นเลย เนื่องจากไม่มีเรื่องที่ช่วยให้เรามีความสุขในหัว ครับ ดังนั้น ช่วงนี้ผมจึงกำลังพยายามมองโลกในแง่ดีอยู่ เพื่อให้จิตใจเบิกบานขึ้นครับ

การขอขมาผมนึกขอขมาในใจเป็นภาษาไทย อยู่เป็นประจำครับ

 

ปรางเพิ่งมาเจอกระทู้นี้ อยากบอกว่าคุณไม่เคว้งแล้วค่ะ ปรางจะฆ่าตัวตายหลายหนแล้ว เคยเล่าไว้ห้องอภิญญา ปรางจึงจำเป็นต้องขอบารมีพระพุทธเจ้าคุ้มครอง และสุขภาพจิตดีขึ้นเพราะทานยาตลอด ฟังครูอ้อยบ่อยๆ ปรางว่าจิตวิทยากับธรรมะควรคู่กันไป เพราะเป็นเรื่องทางจิตใจโดยตรง ท่านองคุลีมานฆ่าคนมาเยอะยังเป็นพระอรหันต์ได้ เนื่องด้วยองค์สัมมาสัมพุทธเจ้าทรงโปรดสั่งสอน ปรางพูดตรงๆนะคะ ทุกวันนี้พระพุทธเจ้าท่านยังคงอยู่กับนักปฏิบัติธรรมเสมอ อย่างที่คุณนักรบเงาบอก ว่าต้องขอบารมีพระองค์ท่านและครูบาอาจารย์พระองค์ทรงมีพระเมตตาเปี่ยมล้นจริงๆ ปรางอยากฆ่าตัวตายบ่อยมาก เพราะทนสภาพบีบคั้นทางใจที่ขาดความรักไม่ได้ โดยเฉพาะเวลานอน มีคืนนึงคิดอยากตาย ใบหน้าสมเด็จพ่อร. 5ขึ้นมาในสำนึก สติจึงเกิด คือโรคทางจิต ต้องมีสติ มีกำลังใจ อะไรหลายๆอย่าง ถึงจะดีขึ้น แต่จะเร่งรีบปฏิบัติธรรมก้อไม่ได้นะ เพราะจิตใจเค้าจะเคร่งเครียดกับความผิดเก่าๆ จิตใจยังไม่ผ่องใสพร้อมสำหรับการปฏิบัติธรรมขั้นละเอียด ควรรักษาศีล5เป็นพื้นและสวดมนต์ก้อพอ สมัยเด็กม. ต้นปรางโดนเพื่อนทิ้ง ไม่ให้เข้ากลุ่ม โดนเพื่อนชายลวนลาม โดนผู้ชายหลอกให้รัก แต่มีเพื่อนคนนึงบอกว่าให้สวดชินบัญชร นั่นเป็นครั้งแรกของชีวิตที่ธรรมะทำให้ปรางมีจิตเป็นหนึ่ง แม้โดนทิ้งต้องกินข้าวคนเดียว จิตใจเค้าไม่รับอารมณ์มาปรุงแต่งให้เกิดทุกข์เลย ช่วงนั้นปรางสวดทุกวันวันละ9-10จบ พอมาทุกวันนี้ถึงรู้ว่าตัวเองชอบสวดมนต์มาก ไม่มีจริตด้านนั่งสมาธิกับเดินจงกลม ลพ. พุธบอกว่าการสวดมนต์ก้อคือการทำสมาธิวิธีนึง คือถ้าไม่มีธรรมะปรางอาจต้องฆ่าตัวตายหรือฆ่าพ่อตัวเอง เพราะท่านเลี้ยงปรางแบบเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามอารมณ์ ไม่ถึงขั้นตบตี แต่ด่าทอเป็นประจำ กดดันเรื่องเรียน คิดไปเองว่าเราเป็นเด็กไม่ดี มักใส่อารมณ์เสมอ พูดจาดูถูกเหยียดหยาม โดยเฉพาะเวลาเราแย่เค้าจะเหยียบซ้ำด้วย สารพัด ในบอร์ดนี้ก้อมีอีกคนห้องจิตวิทยาที่โดนพ่อทำร้ายร่างกาย ปัญหาดูเหมือนเล็กน้อย แต่อยู่กันเป็นปี เด็กจะเครียดเก็บกด เป็นซึมเศร้าอย่างปราง แต่ปรางมาด้านเจริญสติอยู่แล้ว บวกกับมีครูบาอาจารย์แผ่เมตตาช่วยบ่อยมากๆ เลยยังนั่งพิมพ์ข้อความนี้ได้

 

มีอะไรในใจก้อเขียนเล่าในบอร์ดนี้ค่ะ เพราะมีข้อดีคือไม่มีใครรู้จักตัวจริง จึงไม่มีใครกลัวเอาความลับไปนินทา ทำให้กล้าเล่าเรื่องต่างๆที่ปกติไม่ไว้ใจใคร คนแสดงความเห็นก้อเหมือนได้ทำบุญโดยการให้คำแนะนำให้กำลังใจ เหมือนคนยากไร้ออกสื่อและมีการระดมทรัพย์มาช่วยจากทุกสารทิศ ทั้งๆที่ไม่ใช่ญาติกันด้วยซ้ำ แต่ได้รับความปรารถนาดีมากมาย ต้องขอบคุณทุกท่านด้วยค่ะ

 

ครับเมื่อก่อนเคว้งมาก แม้จะปรารถณาพุทธภูมิก็เคว้ง ไม่มีกำลังใจ แต่ พอได้เข้าใจธรรมชาติ ก็เริ่มหายเคว้ง เพราะรู้จักมองโลกมากขึ้น และรู้ว่าตัวเองควรแก้เรื่องที่ทำให้เราทุกข์ใจตรงไหน (ตรงนี้เป็นวิธีแก้ปมในใจที่ผมทำอยู่คนเดียวนะครับ เป็นปัจจัตตัง)
ตอนนี้ก็ค่อย ๆ แก้ไขสภาพจิตใจตัวเองไปทีละเปราะๆ ที่ทำอยู่ก็ประมาณว่า ยืมหลักการของสติปัฏฐาน 4 มาใช้ ต่างกันที่สติปัฏฐาน แก้ให้จบที่ปัจุบันขณะ แต่ของผมจะเป็น ดักจับความทุกข์ที่เกิดจากอดีตที่แว้บเข้ามาในใจ เอามาพิจารณา แล้วค่อยแก้
คอยสังเกตตัวเองทีละนิด ๆ ครับ เจออะไรไม่สบายใจก็แก้ไปทีละเรื่องๆ โดยยังไม่พึ่งอาณาปาณสติและพิจารณาให้เห็นไตรลักษณ์ เพราะยังทำไม่ได้ ถึงเราจะทำได้แต่เรื่องที่เราทุกข์ใจมันก็มีอิทธิพลกับใจเรามากอยู่ดี ก็เลยต้องแก้ความทุกข์เสียก่อน โดยพิจารณาให้เห็นความธรรมดาของมัน ยังไม่ต้องรู้ก็ได้แค่ให้เข้าใจว่าความทุกข์นี้มันเกิดมาจากสาเหตุอะไร เป็นไปอย่างไร แล้วมันเป็นเรื่องธรรมดาตรงไหน ที่สำคัญต้องพิจารณาเรื่องราวต่าง ๆ โดยมีพื้นฐานจากความเป็นจริง ผมได้วิชานี้มาเนื่องจากโดนแฟนทิ้งครับ

ตอนนั้น ผมโดนแฟนทิ้ง ร้องไห้อยู่เป็นปี นึกถึงเรื่องที่แฟนทำกับเราเมื่อไร ก็เจ็บปวดที่หัวใจทุกครั้ง พูดง่าย ๆ ก็คือ ตรอมใจ
จนในที่สุดก็ทนไม่ได้ มันแว้บมาทีไร ก็ปวดใจเจ็บจี๊ดทุกที ต้องหาทางแก้
ก็นึกถึงเรื่องที่เรียนมา คนเรามี ราคะโทสะโมหะอยู่ในตัวนะ มีการปรุงแต่งไปตามกิเลศที่มีอยู่ในตัวนะ แฟนเรากำลังเป็นนักศึกษานะ เป็นพวกฟุ้งเฟ้อนะตามกระแสนิยม เป็นคนอัธยาศัยดีนะ ดังนั้นเธออยากสวยอยากงาม อยากกินดีอยู่ดีมีตังใช้ มีผู้ชายมารุมล้อม

อะไรก็ว่าไป

เพราะเธอมีความต้องการอย่างนี้ เธอเลยทำอย่างนั้น เพื่อให้ได้สิ่งนั้นนะ
เพราะเธอต้องการอย่างนี้ เธอเลยมาหลอกเรา เพราะต้องการอย่างนี้
เพราะเธอเป็นคนแบบนี้ เธอเลยทำอย่างนั้นทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้

เพราะเธอมีกิเลศในตัว เป็นผลให้เธอทำอย่างนั้นอย่างโน้นอย่างนี้ลงไป
มนุษย์ทุกคนมีกิเลศกันทั้งนั้น โดยเฉพาะคนในยุคปัจจุบันที่เห็นว่าศาสนางมงาย
ทุกคนทำอย่างนี้กับคนอื่นเป็นเรื่องธรรมดา โดยเฉพาะคนในยุคปัจจุบันที่เห็นว่าศาสนางมงาย และที่ทำไปเพราะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน

สิ่งที่เธอทำกับเราเป็นแค่เรื่องธรรมดาที่คนที่ตกเป็นทาสกิเลศของตัวเองเขาทำกัน แล้วเราทำไมต้องไปทุกข์ใจกับเรื่องที่เรารู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องธรรมดาด้วยเล่า ไม่รู้ทำไมเมื่อพิจารณามาลงตรงนี้ มัน บู้ม แล้วเกิดเป็นโกโก้ครั้นช์ ครับ เรื่องที่เคยทุกข์จ หายหมดเลย ไม่มีอาการปวดหัวใจเมื่อความทรงจำเรื่องเธอผผุดขึ้นมาในหัวอีกต่อไป

เมื่อพิจารณามาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมผมรู้สึกตัวเองคล้ายจะรู้สึกถึงกระแสของคนที่ถูกชักนำโดยกิเลสก็ไม่รู้ครับ รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น(เพราะยังมีกิเลสอยู่) แต่เมื่อรู้ดังนี้แล้ว คล้าย ๆ กับว่าตัวเองจะหลุดพ้นจากตรงนั้นเลยก็ว่าได้แต่ก็ทำได้แค่ ปากทางของคำว่าหลุดพ้นครับ ตัวเรายังร่วมเดินในกระแสกับเขาไปเป็นพัก ๆ บางทีก็ ขึ้นไปยืนพักบนฟุตบาตแล้วมองดูผู้คนเขาเดินตามกระแสกิเลศไปเรื่อย ๆ อะไรประมาณนั้น ยังนึกอยู่ว่า ถ้าเราสามารถทำอาณาปาณสติได้เราจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เราเพิ่งได้รู้ในครั้งนั้นเมื่อตอนนั้น
อันนี้เป็นวิธีเคร่า ๆ นะครับ

ตอนนี้ก็พยายามแก้ปมในใจต่าง ๆ ด้วยวิธีนั้นอยู่ ที่เหลือก็ต้องระวังตัวว่า อะไรที่ตัวเองยังทำไม่ได้ก็เอาไว้ทำทีหลังดีกว่า พลาดมาอีกเดี๋ยวจะจ๋อยอีก

 

palungjit.org/.13/เรื่องจริตเป็นเรื่องที่เปลี่ยนไม่ได้จริงๆ-567585.html

ผมเจอทางแก้อาการของผมแล้วครับ ลึกซึ้งหน่อยนะ

 

ยินดีด้วยครับ

 

โดนลบไป สงสัยมีอะไรไม่เหมาะสม งั้นก็ขอบพระคุณที่ลบก็แล้วกันครับ

 

อะไรโดนลบหรือครับ

 

ขอโทษครับผมดูผิดกระทู้ 555