ขอเชิญพี่ๆน้องๆ ที่ศรัทธา หลวงปู่โต๊ะ มาพูดคุยกันหน่อยครับ

ฟอร์มพระอย่างนี้ไม่น่าเก๊นะพี่ตี๋ เนื้อจัดมาก

 

สุดยอดเลยครับ

 

ศรัทธา หลวงปู่โต๊ะ ด้วยเช่นกัน ครับ.....ทุกวันนี้ คล้องสีวลี กับ เสาร์5 หลวงปู่โต๊ะ มีแต่เรื่องดีๆๆ เข้ามาตลอด แถมมีโชคลาภเล็กๆๆน้อยๆๆ จากการเสี่ยงโชค คับ ฮิๆๆ (deejai)

 

เคยได้ยินไหมครับ ผมอ่านที่ไหนไม่รู้ว่า พระสีวลีของเกจิสุดยอดในเมืองไทยมี 3 ท่าน ถ้าจำไม่ผิดมี 3 ท่านคือ

1) หลวงพ่อกวย วัดบ้านแค
2) หลวงปู่โต๊ะ วัดประดู่ฉิมพลี
3) หลวงปู่แฉ่ง วัดบางพัง

 

แน่นอน จิงๆๆ

 

แต่แถวฝั่งธนบุรี เห็นเขาบอกว่า พระสีวลี หลวงปู่นาค วัดระฆัง ก็สุดยอดครับ ไม่เคยใช้เลย แขวนแต่สมเด็จของท่าน

 

ผมก็ว่างั้นสุดยอดเยอะ ที่ผมอ่านเขาหมายถึงคนในวงการยอมรับ แต่จริง ๆ อาจจะมีสุดยอดของสุดยอดกว่าที่ยังไม่ดังก็ได้ครับ

 

แม่นแล้วครับ..........

 

อย่างผมเคยได้ยินครูบาอาจารย์ทางสาย ลป.มั่นบางท่านบอกว่า มี ลป.ท่านหนึ่งเก่งพอ ๆ กับ ลป.มั่นเอง คือเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เก่งรอบด้าน แต่พระเครื่องของท่านหลักร้อย จนถึงหลักพันกลาง ๆ เอง

 

ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน พระหลายรูปท่านก็บอกว่า พระสมเด็จของหลวงปู่นาค พุทธคุณไม่ต่างกับสมเด็จวัดระฆังเลย ใช้แทนกันได้เลย ท่านสำเร็จแล้ว

แต่เราก็มิวาย ไขว่คว้า หาสมเด็จวัดระฆังมาครอบครองกัน เพื่อค่านิยม

เป็นอย่างนี้ดีแล้วครับ จะได้มีของดีราคาถูกไว้ใช้กัน เดี๋ยวจะแพงหมดซะทุกอย่าง ยุ่งเลยครับผม

 

...........ผมก็ว่างั้นครับ

 

ถ้าเรื่องจับพลัง เคยมีคนเอาไปพระชุดสามไตรมาสทั้งหมดไปให้จับ พลังเทียบเท่าพระสมเด็จ

 

เชื่อครับ ผมเคยเหมือนกัน นางพญา 2472 นี่แหละ จับปุ๊บ ท่านเสกไม่ได้ สะท้อน เต็มหมด อัดไม่ได้เลย สายธรรยุติท่านก็บอกว่า หลวงปู่โต๊ะสำเร็จธรรมแล้ว พระท่านแรงจริง.....ไม่เป็นรองใครแน่นอน

 

งั้นพิมพ์บัวตัดแช่น้ำมนต์ก็พอแล้วมั๊งคงไม่ต้องไปขวนขวายอดมื้อกินมื้อไปไขว่คว้านะครับ (นอกจากมีโชคลาภค่อยไปหา)

 

คิดแบบนี้ถูกแล้วครับ 13พิมพ์เป็นพระที่หลวงปู่ตั้งใจทำตั้งใจเสก ผมยังไม่มีเลย เก็บเงินรอหาขาโต๊ะอย่างเดียวพอ

 

เอาของคุณศิษย์ปลายแถวมาให้อ่าน
หลวงปู่โต๊ะกับชีวิตของผม

ศิษย์ปลายแถว


“พุทโธ สพฺพญฺญุตญาโณ มหาชนานุกมฺปโก ธมฺโม โลกุตตโร วโรสงฺโฆ มคฺคผลตฺโถ จ อินทสุวณฺณ เถโร จ อิจเจตํ รตนตยํ เอตสฺส อานุภาเวน สพฺพทุกขา อุปทฺทวา อนฺตรายา จ นสฺสนฺตุ ปุญญลาภ มหาเตโช สิทธิกิจจํ สิทธิลาโภ สพฺพโสตถี ภวนฺตุเม ติ”

นับเป็นครั้งที่กี่พันหรือกี่หมื่นก็เกินจะจดจำที่ผมภาวนาคาถา “แก้วสารพัดนึก” อย่างย่อบทนี้ ทุกครั้งที่ผมขับขี่พาหนะข้ามสะพานลอยข้ามแยกท่าพระ ผ่านหน้าซอยวัดประดู่ฉิมพลี (ซอยเพชรเกษม 15) ครั้งยังใช้รถจักรยานยนต์ จนมีรถยนต์ส่วนตัวทุกวันนี้ ตั้งแต่ประมาณปี 2538 จวบจนถึงปัจจุบันมิได้ละเลย จะมีข้อแตกต่างบ้างก็เพียงเมื่อมีรถยนต์ใช้ ก็ยังพอละมือจากพวงมาลัยขึ้นประนมนบนอบผินหน้าไปทางวัดประดู่ฉิมพลีได้ แต่ช่วงที่ยังขี่รถจักรยานยนต์เป็นเรื่องยากเกินความสามารถ

ทำไมศรัทธาของผมที่มีต่อพระเดชพระคุณหลวงปู่โต๊ะจึงมีมากขนาดนั้น ?

 

ปฐมกาล

ผมไม่ได้เป็นพุทธศาสนิกชนมาแต่กำเนิด ผมเกิดในปี 2510 เกิดมาในขณะที่หลวงปู่เจริญอายุได้ 80 ปี แล้ว ก็เหมือนเด็ก ๆ ทั่วไป บิดามารดานับถือศาสนาใดก็ต้องนับถือตามไป ในวัยเยาว์ยังไม่มีความคิดใดแปลกแยก ด้วยสภาพของถิ่นกำเนิด ด้วยสภาพแวดล้อมกลมกลืน ผมก็ไม่มีโอกาสได้เรียนรู้เนื้อแท้แก่นธรรมของศาสนาอื่น ถูกบ่มเพาะให้รังเกียจแยกเขาแยกเราระหว่างศาสนาที่ต้องนับถือกับพุทธศาสนาซะด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่เกิดอยู่ในเมืองไทย

จวบจนได้รับการศึกษาทางโลกสูงขึ้น ผมเริ่มรู้จักคิดรู้จักใช้เหตุผล มีข้อสงสัยหลายประการในศาสนาประจำตัว แต่ก็จำเป็นต้องเก็บงำความรู้สึกความสงสัยนั้นไว้ ด้วยเกรงใจต่อบุพการี เกรงกลัวการติฉินของญาติพี่น้อง ซึ่งอาจจะส่งผลเสียใหญ่หลวงต่อชีวิตของผมทุก ๆ ด้าน
ผมก็ไม่สนใจค้นหาเหตุผลหรือหาคำตอบในความสงสัยนั้นมากนัก ได้แต่ใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ ตามปกติ ลดความเคร่งครัดทางศาสนาลงโดยไม่มีใครรู้ แต่ก็ไม่เคยออกตัวว่าที่จริงไม่อยากนับถือแล้ว

 

ปวารณาเป็นชาวพุทธ

ประมาณปี 2536 ผมได้เริ่มคบหากับภรรยาที่เป็นคู่ชีวิตในปัจจุบัน บ้านของเธออยู่ย่านบางแค คุณแม่ (แม่ยายของผม) เป็นคนเชื้อสายจีนที่นับถือศาสนาพุทธ มีจิตกุศล ฝักใฝ่การทำบุญเป็นนิจ แรกทีเดียวผมก็ยังไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก (ผมต้องเก็บความลับไว้ด้วยว่าผมไม่ใช่ชาวพุทธ) จนเวลาผ่านไประยะหนึ่ง ผมเริ่มเกิดคำถามขึ้นในใจอีกว่า ศาสนาพุทธมีดีอย่างไร? พระพุทธเจ้าเป็นใคร? พระธรรมคืออะไร? และคนเราบวชเป็นพระภิกษุทำไม?

คบกันมาจนถึงปี 2538 ผมเริ่มเข้านอกออกในบ้านของภรรยาเป็นปกติ ในบ้านมีหนังสือที่เกี่ยวเนื่องกับศาสนาพุทธอยู่หลายเล่ม ทั้งหนังสือธรรมะ หนังสือที่ระลึกงานศพ คำสอน คำเทศนา หลาย ๆ เล่ม ตลอดจนหนังสือพระเครื่องประปราย ผมยังคงจำได้แม่นยำ วันนั้นแม่ของภรรยาผมเปิดเทปบทสวดสรรเสริญพระโพธิสัตว์กวนอิมตั้งแต่เช้า ผมฟังผ่าน ๆ หู แต่รู้สึกว่ามีความไพเราะฟังแล้วสงบเยือกเย็นอย่างน่าประหลาด ผมตัดสินใจเดินไปแถว ๆ กองหนังสือ เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งแล้วหยิบขึ้นมา เป็นหนังสือเล่มเล็กปกสีเหลือง หน้าปกมีภาพพระภิกษุชราอยู่รูปหนึ่ง (ผมมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่ภาพถ่ายองค์จริงแต่เป็นภาพถ่ายหุ่นขี้ผึ้ง) หน้าปกระบุว่า “ประวัติ คำสอน การปฏิบัติกัมมัฏฐาน และการสร้างพระเครื่อง ของพระราชสังวราภิมณฑ์ (หลวงปู่โต๊ะ) วัดประดู่ฉิมพลี กทม.” เป็นหนังสือที่จัดพิมพ์โดยวัดประดู่ฉิมพลี

ผมเปิดอ่านทีละหน้าอย่างสนใจ ณ เวลานั้นดูเหมือนความสว่างเกิดขึ้นในดวงตา ระคนกับเสียงบทสวดในโสตประสาท ผมรู้สึกถึงความสงบ ร่มเย็นในจิตใจอย่างบอกไม่ถูก พร้อม ๆ กับคำถามที่เกิดขึ้นในใจว่า หลวงปู่โต๊ะเป็นใคร?

 

ผมตัดสินใจหาโอกาสไปวัดประดู่ฉิมพลี บอกกับภรรยาว่าจากที่ดูที่อยู่หน้าปกหนังสือ น่าจะอยู่ไม่ไกลนัก ภรรยาผมแรก ๆ ก็ดูจะงง ๆ ว่าผมเป็นอะไร คิดอะไรอยู่ จู่ ๆ มาชวนไปวัด ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยสนใจ ผมบอกว่าไปเถอะ อยากรู้ อยากเป็นชาวพุทธแล้ว ภรรยาผมก็ตอบตกลง เมื่อไปถึงวัดประดู่ฉิมพลีครั้งแรกผมก็ยังงง ๆ ทำตัวไม่ถูก อาศัยว่าเมื่อเกิดในเมืองไทยก็ต้องได้เคยเห็นพิธีการ ได้ซึมซับเอาขนบธรรมเนียมต่าง ๆ ไว้บ้าง เคยเข้าวัดมาบ้างแต่ก็แบบผ่าน ๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดใด ๆ ลึกซึ้ง แต่วันนั้นด้วยความตั้งใจเป็นพิเศษ หลังจากผ่านถนนแคบ ๆ ของซอยเพชรเกษม 15 เข้าไปถึงวัดแล้ว ที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ริมรั้วริมคลองนั่นคือ “ศาลาราชสังวราภิมณฑ์” ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องสะดุดสายตาอยู่ตรงหน้าบันของศาลา นั่นคือพระปรมาธิไธยย่อ “ภปร” และ “สก” ของล้นเกล้าฯ ทั้งสองพระองค์ประดับอยู่ ผมเกิดความสงสัยขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ได้คำตอบในเวลาต่อมาภายหลังซึ่งเป็นที่ทราบโดยทั่วกันอยู่แล้ว

 

วันนั้นผมได้กราบพระพุทธรูปเป็นครั้งแรก (พระพุทธชินราชในศาลาฯ) ได้กราบรูปหล่อของพระอริยสงฆ์รูปสำคัญของเมืองไทยท่านหนึ่งเป็นครั้งแรก ได้ทำบุญถวายปัจจัยต่าง ๆ ได้ปิดทอง ฯลฯ ทุกอย่างล้วนเป็นครั้งแรก แต่ถ้าจะถามว่า ณ ตอนนั้นผมเป็นชาวพุทธโดยสมบูรณ์หรือยัง ความคิดเองเออเองตอนนั้นผมก็คงตอบว่ายัง ซึ่งเหตุผลที่ว่ายังนั้นเดี๋ยวผมจะเฉลยให้ฟัง เพราะเป็นเหตุผลแย่ ๆ ที่นำผมสู่กองกิเลสที่สร้างความเดือดร้อนแสนสาหัสให้ตัวเองในเวลาต่อมา

ตอนที่ใช้เวลาอยู่ในศาลาราชสังวราภิมณฑ์วันนั้น ผมเหลือบไปเห็นหุ่นขี้ผึ้งขนาดเท่าองค์จริงในห้องกระจกบนศาลา ซึ่งประกอบไปด้วยสิ่งของเครื่องใช้อัฐบริขารที่ท่านเคยใช้ในระหว่างมีชีวิตอยู่ เป็นหุ่นขี้ผึ้งที่เป็นภาพหน้าปกหนังสือนั่นเอง ผมกราบหุ่นขี้ผึ้งแล้วเงยหน้าขึ้นพนมมือตั้งจิตอธิษฐานบอกท่านว่า ผมขอกราบฝากตนเป็นศิษย์ ถึงแม้ผมจะเกิดทันท่านแต่ก็ไม่ได้เคยกราบองค์จริงของท่าน มาวันนี้ผมขอปวารณาตนเป็นชาวพุทธ ผมพอทราบเลา ๆ ว่า พระภิกษุมีหน้าที่เผยแผ่พระธรรม ผมไม่ทราบวิธีและไม่กล้าฝากตนเป็นศิษย์กับพระภิกษุใด ๆ ที่ผมสามารถพบเจอได้ ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี สมัยเด็ก ๆ เคยเดินผ่านวัด มีหลวงตาแก่ ๆ รูปหนึ่งเรียกให้ผมประเคนภัตตาหารให้ทีท่านจะได้ฉันได้ ผมก็งง ๆ จนท่านเอ่ยปากว่า “ไม่รู้เรื่อง”