กายวัชระ หรือกายทิพย์ขั้นเพชร และการบำเพ็ญอาวุธทิพย์ชั้นเพชร

ตรงจุดนั้น ก็นะ
เอาเป็นว่าผมเข้าใจล่ะกัน
วันที่ คนจะคุยกันด้วยจิต มันมี
แต่ไม่รู้จะเมื่อไหร่ ผมไม่รอนะ
เอาขณะนี้ เพียวๆ ถึงตอนนั้น จะมี ไม่มี ก็รู้อยู่ดี

 

ไฟนอล เคาท์ดาว...12 วัน

นับจากนี้ เตรียม เครือง ชาร์ตโทรศัพท์ ทั่วโลก อาจไม่มี ภัยพ้าไซ้ แย้ว

เย้.........โลก จะมืด แย้ว....อิอิ

พะยามังราย ที่มาเกิดเป็นภูหยิง...เตือนมา...อาจไม่มีอะไรก็ได้..อิอิ

ฮ่วย แล้วจะ ชร์าต ทำไม สงสัยต้อง ส่ง จดหมาย กัน เช่นเดิม อิอิ

 

แน่ใจ ใน ตนเอง จังเลยนะครับ

อิอิ...ขอให้ ท่าน สมความปรารถนา นะครับ

 

เฮ้อ อะไร จะเกิด มันก็ต้องเกิด ล่ะนะ

แค่ ทำใจ ยอมรับ กับ ทุกสิ่ง ที่ มันจะเกิด ให้ได้ก็พอ....อึด ทะลุ จักรวาล....อิอิ

12 ราตรี ที่ ดี กำลัง จะ ผ่านไป....เอาเป็นว่า ...ยังไง ก็ตาม เรา ไม่ตาย ก็ อยู่

ใครไม่อยู่ ก็ตาย...เท่านั้นเอง

ขอ โบกมือ ลา กับ ท่าน ผู้จะล่วงหน้า ไปก่อน นะครับ..บาย ขอให้ ไปสู่ที่ชอบ ที่ ชอบเถอะ อิอิ

 

นิ่งดู นิ่งรู้ นิ่งสังเกตุ พิจารณาให้ดี ไม่ช้าไม่นานสภาวะมาร
จะปรากฏให้รู้ ให้เห็น เพิ่มความสังเกต พิจารณาลงไปในสภาวะนั้น ก็จักได้เห็น
ใจที่เป็นกู ผุดปรากฏขึ้นมาบงการ สั่งใจให้ทำตามที่ กู ปราถนาตามความต้องการให้เป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้อย่าง กู จะให้เป็น
น่าเสียดายตัว ปัญญา ที่ไปรับ ไปรู้ ก็กลับยอมจำนนทำ ตามใจ ตามอารมณ์ ที่เป็นของๆ กู


พลังจากสิ่งนี้สินะ ที่ต้องการกัน

 

ANUMOTANA SATU..THANK YOU SO MUCH..

 

ผมรู้น้อยครับแต่อยากจะถามเพื่อเป็นความรู้..แล้วถ้าเป็นพรหมที่เป็นอนาคามีแต่คิดจะลงมาทำบารมีอีกที่โลกนี้..ซึ่งใช้เวลาไม่มากก็สามารถทำให้ได้เท่ากับชาติที่ตนเองเคยบำเพ็ญมาแล้วต้องทำไงต่อครับ...แล้วอีกอย่างพรหมองค์นี้เป็นภาคแบ่งของมหาเทพอีกด้วยแล้วมันจะเป็นไงต่อไปละครับๆ..แล้วอีกอย่างปฏิบัติไปของบางสิ่งบางอย่างมันเริ่มรูสึกและปรากฏเช่นนั่งไปๆมันเหมือนอะไรจะปูดออกมาตรงกลางหน้าผากรู้ทันทีเลยว่าตาดวงที่3อีกหลายอย่างต่อมิอะไรหรือแม้กระทั่งคนนี้อีกไม่นานก็ตายและก็ตายแม้แต่ไปทักคนอื่นถ้าไม่ตายคงได้เจอกันอีกซึ่งไม่เคยทักใครไม่กี่วันก็ได้ข่าวว่าตายมานคือไรครับ..งงงแล้วความคิดที่มันมีแต่ธรรมะล่ะครับยิ่งสื่อสารกับเทวดาด้วย..ที่ติดตัวมาตั้งแต่ตอนตอนจุติอีกถามทีไรมีแต่ธรรมะทุกทีสอนแต่ธรรมะแต่อย่างที่ท่านบอกคืออยากสลัดทิ้งหมดทุกอย่างไม่อยากได้อยากมีอยากเป็นมันวุ่นวายคือรู้ว่ามันหลอกลวงที่มีที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เหมือนเล่นละครสวมบทบาทกันทั้งนั้นแม้แต่ยามร่างนี้มันพักผ่อนแล้วก็จะเป็นคนไม่จำหันหลังก็ลืมและฝันไรก็จำไม่ได้อะไรที่อยู่ต่อหน้าถ้าไม่ทำให้มันจบก็จะลืม..แล้วอนาคตไม่เคยคิดไม่มีให้นึกเหมือนชาวบ้าน..รู้แต่ว่าถ้าเราหลับตาลงไม่ตื่นก็คือไม่มีอะไรต้องให้เป็นกังวลต่อไปและนี่คือที่เป็นอยู่

 

หนทางที่เร้นลับ

แนวทางนี้ยากที่ใครจะเข้าใจได้ง่ายๆ ตามที่คุณ frozen flower ได้กล่าวมา คงต้องทำใจรับสภาพและเดินต่อไป ผู้ที่เดินวิถีนี้ย่อมพิสดารกว่าปกติ เสมือนถูกกำหนดไว้แล้วมิอาจฝ่าฝืน หากดำเนินผิดทางสภาพแวดล้อมทั้งหลายจะบีบคั้นอย่างหนักหน่วงบวกกับความมุ่งมั่นอันเร้นลับภายในดึงให้กลับมาเดินตามวิถี

 

ลืมไปอีกอย่าง

หมอดูที่ดูดวงไม่มีหมอไหนดูแล้วเป็นไปตามที่หมอทักซักคน..แต่เคยดูหมดดูกลับ
เล่นเอาหมอบอกไม่เคยมีใครดูหมอแบบนี้คนแรก..ก็เขามีคนนุ่งขาวช่วยเขาดูอยู่ข้างๆเรารู้เราทักไปเขาบอกใช่ชื่อไรมะรุจำมะได้น้องเขาเป็นร่างอยู่ที่เชียงใหม่แต่เขามาตั้งโต๊ะดูอยู่ที่ข้างโรงพยาบาลกลางกรุงเทพ..มันแปลกไหมล่ะลืมบอกว่าเดินสายสมาธิมา20กว่าปีและฌาญหรือญาณนิได้ตั้งแต่เป็นสามเณรจนพระบอกว่าทำตัวเหมือนพระทั้งที่เป็นเณร...ก็คนต้องรักษาอารมณ์นิจะไปเอะอะมะเทิ่งได้ไงเดียวกิเลสเข้าแทรกหมดเข้าใกล้ใครปัญญามันก็บอกมีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้นนิก็ทั้งวัดไม่มีใครทำเอาเรื่องไม่ได้แถมเราต้องไปอาศัยอยู่ในส้วมเก่าที่ทำเป็นห้องอีก
พออากาศร้อนกลิ่นมันกะขึ้นมานิแต่เฉยๆทนอยู่จนเทวดาไม่ไหวเลยมีเรื่องให้ย้ายวัดเพราะส้วมเรื่องราวของผมมีเยอะครับบอกทั้งวันทั้งคืนก็ไม่จบไหนจะเรื่องอดีตชาติอีกทีเกี่ยวกับสมบัติสมัยอยุธยาตอนปลายรู้แล้วก็ไม่อยากไปวุ่นวายกับมันน่าเบื่อรวมถึงวันเดือนปีเกิดและเวลาตกฝากที่ไม่ธรรมดาอีก....ถึงขนาดที่เคยไปลองทั้งที่รู้แล้วกับแม่ชี..วัดพิชัยญาติว่าจะตรงกันมั้ยก็โอเคตรงตามที่เรารู้เขาบอกว่าไม่ใช่คนธรรมดาเมื่อชาติที่แล้วเราก็รู้แล้วว่าเราเป็นใคร..ไม่สงสัยมันเกี่ยวข้องกับกองสมบัติทุกวันนี้ก็รู้ว่าอยู่ที่ไหนและมีคนพยายามจะเอาแต่ไม่เคยได้ขุดจนพรุนไปหมด..เราได้เสวยมาพอและไม่เห็นจะดีตรงไหนมีแต่ทุกข์รวมถึงพวกที่มันเฝ้าอยู่ด้วยคนมีเวรกรรมมากก็เป็นแบบนี้แหละครับ

 

ดิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง การตัดสินคนอื่น สอนคนอื่น.โดยที่เค้ามีวิถีทางไม่เหมือนเรา มันเป็นเรื่องที่เสียเวลา เพราะพูดยังไงมันไม่มีทางที่เค้าจะเป็นดั่งใจคุณต้องการ...ทุกคนต่างมีวิถีของตัวเอง มีวันเวลาที่จะเรียนรู้ด้วยตัวของเขาเอง..
มันก็เป็นเช่นนั้นเอง.. ฝากไว้พิจารณา..

 

น่าสนใจๆ...ความแตกต่างระหว่างเรื่องฝึกเอาบารมี กับฝึกเอานิพพานมันแตกต่างอย่างไร แบบใหนบ้างอ่ะท่าน เล่าให้ฟังบ้างดิ่ ....ถือว่าเป็น
วิทยาทานแล้วกัน เผื่อจะมีอะไร...เอามาใช้ประโยนช์ได้บ้าง

 

คุณตอบได้เหมือนตาเห็นครับ

คือผมเคยฝืนมันครับแต่ต้องกลับมาทุกครั้งครับ..ไม่มีใครแกล้งครับเขาบอกว่ามันถูกกำหนดมาแบบนี้ผมเคยพยายามจะหนีหน้าที่หรือแม้แต่ฆ่าตัวตาย..เขาก็บอกว่าถ้ายังไม่ได้ทำหน้าที่ดูสิใครจะกล้ามารับ..เราซึ่งตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่นอยู่ก็ร้องไห้สิครับตามประสาวัยรุ่นแต่ตอนนี้ปลงแล้วครับผมไม่เคยเรียนวิชาที่ไหนคนถูดลมเพลมพัดสามารถเรียกออกจนเท้าหายบวมได้แม้แต่แมลงป่องต่อยแก้มคนอื่นผมก็เป่าให้หายปวดได้ทั้งที่ไม่เคยไปเรียนวิชานี้มาจากที่ไหน..อย่างที่คุณบอกมันบีบรัดให้เรากลับมาเดินตามสิ่งที่มันควรจะเป็นๆ

 

คนที่ไม่เจอเข้ากับตัวเอง ย่อมไม่มีวันเข้าใจ อย่างดีก็แค่จินตนาการ ซึ่งไม่มีวันเหมือนจริง โปรดเห็นใจคนที่เค้ามีวิถีไม่เหมือนเราเถอะนะ..ต้องเปิดใจให้กว้างสุดขีดดดด กว้างจริงๆถึงจะเห็นทุกอย่างตามที่มันเป็น
(ไม่ใช่แค่ดูเหมือน เท่านั้น)

ดิฉันมีเพื่อนที่มีวิถีไม่เหมือนเรา ฟังเรื่องที่เขาเล่ามา ล้วนเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ แต่ดิฉันเชื่อว่า เรื่องจริง

 

ประวัติของผมยาวมากครับ

ตั้งแต่ยังไม่รู้ด้วยอะไรเป็นอะไรแล้วก็มีเทพเข้ามาเกี่ยวข้องชักจูงให้เริ่มรักษาศีลหัดนั่งสมาธิและกำหนดอารมณ์...เริ่มก็คือตอนที่ผมเป็นเด็กไม่ชอบไปโรงเรียนหนีเรียนแถวบ้านนั่นแหละอยู่กับแม่พอทิ้งไปตั้งแต่2ขวบ..ความที่เป็นเด็กมีบ้านหลังหนึ่งเขาเป็นร่างทรงเราก็เข้าไปคลุกอยู่ที่นั่น...วันหนึ่งเขาก็เรียกเราเข้าไปเขาก็ดูให้แล้วเขาก็จะอาบน้ำมนต์ให้แต่เราไม่เอาเรากลับบ้านไปอาบเองเขาก็ทักว่าเรามีของดีแต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร..แล้วก็บอกว่าที่บ้านแม่หลวงพ่อเสือที่เป็นญาณท่านมาอยู่...เราก็ไปพาแม่มาหาแล้วเสือก็เข้าแม่น้ำลายไหลยืดเหมือนเสือเลยแล้วก็รับขันธ์มาจากนั้นเสือก็มาบ่อยอยู่ไปๆมันไม่ใช้แล้วนะสิ..เสือนี่เป็นบริวารของมหาเทพ..นานไปที่มาถัดจากเสือคือพ่อวิษณุกรรมลืมบอกไปว่าที่บ้านไม่มีใครเป็นแบบแม่ร่างทรงยายบอกตระกูลนี้ไม่เคยมีใครเป็นมีแม่คนเดียวที่เป็น..เราเป็นคนไม่เชื่ออะไรง่ายๆถ้าไม่ได้พิสูจน์เลยลองโขมบุหรี่มาสูบก็โดนทำให้ปากเจ็บเคยด่าแม่ก็โดนเลือดกลบปากเลยต้องไปโรงพยาบาล..กินเหล้ากฌโดนทำให้ก้นมีเนื้องอกออกมาเหมือนริดสีดวงคือลองว่ามีจริงมั้ยหรือแม้กระทั่งว่าอายุเท่านี้เดือนนี้ให้ระวังจะโดนเคราะห์กรรมโดนจริงๆต้นไม้ล้มใส่แต่ไม่ตายแค่มองไปทางไหนก็ฟ้าเหลือง...เข้าเรื่องต่อเลยนะครับพอพระวิษณุกรรมท่านก็บอกว่าที่บ้านเกิดแม่หนะมีสมบัติอยู่..7กอง..กองใหญ่2กองกอลเล็ก5กองก่อนตายได้นำมาฝั่งไว้ซึ่งจะเล่าต่อไปว่ามันเกี่ยวข้องยังไงท่านมา..ท่านก็ช่วยคนไม่คิดค่าอะไร...แล้วที่บ้านก็จัดผ้าป่าไปทอดที่วัดบ้านเกิดแม่เราก็เลยได้บวชนับตั้งแต่นั้นบวชเป็นเณรทีนี้ถึงคราวเขาสึกกันหมด...เราไม่ได้สึกต้องอยู่ต่อแม่บอกเลี้ยงไม่ไหวเลยไปเรียนนักธรรมอยู่ที่ดอนเจดีย์และได้ส่งมาที่วัดป่าเลย์ไลย์ก็วนเวียนมาเรื่อยจนได้นักธรรมเอก..ระหว่างที่เราวนเวียนอยู่องค์ท่านก็สอนให้เราเริ่มรักษาศีลท่าบอกจะได้ร๔้อะไรที่มันไม่เหมือนคนทั่วไป..และเริ่มให้หัดภาวนา..พุท..โธ..

 

ทำไมไม่ถามคนที่ท่านเชื่อถือ คนที่รู้จริงล่ะ...ผมไม่มีคำตอบ และผมไม่จำเป็นต้องไปรู้โดยว่ากรรมที่ให้ผลกับทุกคนเกิดจากอะไรเป้นเหตุ และผมนิยมเรื่องการบรรลุธรรมแบบไม่รู้อะไรเลย ไม่ชอบที่มีคนบอกว่าอรหันต์แล้ว
ทั้งๆที่ยังมีผีอยู่ในตัวอยู่เลย อย่ามาเสียเวลากับผมเลย...

 

ถ้าตอบตามหลักของเหตุและผลนะครับ

เกิดจากอารมณ์ที่เข้ามากระทบจิตหรือเรียกว่าวิญาณที่เข้ามากระทบตามอายตะ
ทำให้เราเกิดการปรุงที่เรียกว่า..การยึดมั่นถือมั่น..อุปาทานนั่นแหละครับพอมีอุปาทานแล้วมันก็วิ่งไปทำกรรมตามที่มันพอใจและไม่พอใจ..พอเราเข้าไปยินดียินร้ายกับมันมันก็จะจดจำสุขบ้างทุกข์บ้างตามจริตของแต่ละคนไม่เท่ากันบางคนอาจจะพอใจกับเสียงนี้ รูปนี้ สัมผัสนี้ รสนี้แต่บางคนก็ไม่พอใจมากน้อยไม่เท่ากันมันก็ดิ้นรนไปทำกรรม..ที่ไม่เท่ากันเพราะจริตที่แตกต่างกัน...เพราะกรรมอันจำแนกอัธยาและทิกฐิให้แตกต่างกันออกไปคนเราจึงทำอะไรไม่เหมือนกัน

 

คนที่จะตอบผมเขาไม่มาและครับอยู่ข้างบนลงมาเก็บแม่ซึ่งเป็นชาติสุดท้าย

เขาได้แต่สั่งเสียว่า..ต่อไปนี้ไม่มีพ่อจะทำอะไรให้ใช้สติปัญญาของตนเองให้ดีเพราะอะไรเจ้าก็รู้หมดแล้ว..ไม่ต้องไปหาใครที่ไหนไม่ต้องไปสำนักไหนถึงเวลาเป็นเองๆ..เขาบอกเท่านี้

 

ฉะนั้น ทุกสิ่งแม้จะ มีคม และ มีทื่อ แต่ว่า ...

ใน ความคม และ ความทื่อ ท่านก็ต้อง ....

มีปัญญารู้จัก ใช้ให้เกิดประโยชน์สูงที่สุด

จงอย่าเหยียบย่ำ สิ่งหนึ่งสิ่งใด เพื่อให้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง ...... บังเกิดขึ้นมาแทนที่ ​

กว่าถั่วจะสุก งาก็ไหม้ ดำปิ๊ดปี๋
หมายเอาน้ำ บ่อหน้า ต้องมีแน่
อย่านอนแช่ ทุกข์ตรม ให้หม่นไหม้
ไม่สิ้นไร้ ไม้ตอก เพียรสร้างไป
เหนื่อยเหลือใจ ก็เพียงพัก ฟื้นกำลัง

หมายเอาน้ำ บ่อหน้า พาสิ้นหวัง
ไม่ระวัง ประมาทพลาด ยากจักสู้
มิวางแผน ไม่เตรียมพร้อม ลุยเลยตู
สีข้างถู มีหวังตาย ดาบหน้าเอย

 

ต่อนะครับ

พอท่านสอนการนั่งสมาธิ..นั่งใหม่ๆมันทั้งเมื่อยทั้งกลัวอะไรจะมาอยู่ข้างหลังเราคนที่เริ่มนั่งพอกล่าวคำขอ.ที่ว่าอิมาหังภันเต ภะควา เรื่อยไปๆจนแผ่เมตตาแล้วก็นั่ง
ท่านบอกท้าวจาตุมจะส่งบริวารมาดูและ..เราก็โล่งใจไปหน่อยท่านก็สอนให้จับจุดลมเข้าลมออกตามตำแหน่ง..แล้วบอกว่าพอจิตเป็นสมาธิแล้วให้กำหนดพิจารณาเลย..ตั้งแจ่นามรูป..ขันธ์5....ตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้าขึ้นลง..ลงแล้วก็ขึ้นตรงไหนที่มันเป็นทุกข์อันไหนที่ว่ามันสุขดูมันเข้าไป..รูปเป็นอย่างไรอะไรคือรูป..นามละรูปคือธาตุ4..สังขารละก็ธาตุ4...เวทนาละสัญญาละวิญาณละมันเปงไงเกิดๆดับๆมันมีแค่นี้หรือนิวรณ์ละมีไรตอนนี้เรามีตัวไหนรู้สึกยังไงพละ5ละอันไหนมันแก่กล้าไปอันไหนมันอ่อนไปแต่ถ้าเรานั่งหลับท่านจะบอกว่าไม่ต้องนั่งไม่เกิดประโยชน์..แล้วแม่ผมจบป.4นอกนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลยเขาจะบอกจะสอนเราได้ไงไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ..เราคิดว่าอยู่ในนี้หัวก็โลนไม่ยาวเหมือนคนอื่นเจอหน้าท่านก็บอกทรงนี้ดีแล้วไปได้ทั่ว...คิดถึงเรื่องสามีกับภรรยาเวลามีอะไรกันเราคิดอยู่ว่ามันเป็นกรรมต่อกันหรือเปล่าเจอท่าน..ท่านก็บอกว่าถือว่าล่วงเกินด้วยกายมีกรรมต่อกัน..คืออะไรที่เาคิดพอมาหาท่านที่บ้านท่านจะบอกก่อนเลยโดยที่เราไม่ต้องถามท่านพูดลอยๆมาเลย..ท่านบอกอยู่ในนี้แหละดีแล้วผ้าเหลืองเป็นสีธงชัย..สีแห่งชัยชนะ...ดึกแล้วขอนอนก่อนนะพรุ่งนี้จะมาต่ออีกยาวกว่าจะเช้าใจอะไรต่อมิอะไรจนถึงเข้าไปสัมผัสพวกอทิสมานกายท่านจะเรียกพวกนี้ว่าอทิสมานกาย..ผีนั่นแหละ

 

ลืมบอกไปครับ..อจินตรัย

คนเราบางทีอะไรที่มันสุดวิสัยในวิถีมรรควิถีญาณ...เหมือนเรากำทรายถ้าคนมาถามว่าทรายที่เรากำมีกี่เม็ดเราคงตอบไม่ได้..แต่ที่เรารู้แน่มันคือทราย..ส่วนคนที่จะนับเม็ดทรายได้มีครับเหมือนกาลรู้อดีตชาติที่สาวกไม่รู้...จนถึงรู้แต่ก็ไม่เท่าพระพุทธเจ้าที่รู้มากกว่า..เหมือนผู้ที่นับเม็ดทรายได้