เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

"พิภพวานร"-หนังคลาสสิคขึ้นหิ้ง
ดูหลายรอบไม่เคยเบื่อหน่ายเลย
ส่วนเพลง ผมก็ฟังจนเบื่อตั้งแต่เด็ก
บ้านอยู่ใกล้โรงหนังในตลาด หนังเลิก
จะต้องเปิดเพลงนี้กึกก้องไล่คนกลับ
กล่อมคนบ้านอยู่ใกล้ให้นอนไปในตัว

ขอบคุณการทำให้นึกถึงความหลังสวยงาม
ทั้งหนังดีและเพลงดัง รับรุ่งอรุณเมืองไทย

 

กวีศรีบูรพา มาจากน้องเรย์ยามเช้า
ให้วันนี้ เป็นวันเปิดงานอันรื่นรมย์
ขอบคุณ ในความพยายามมากจ้า

 

อีกหนึ่งกวี-กระวาด มุ่งมาด ตรงมาจากน้องชาติ
ผมไม่ตอบอะไรมาก ปล่อยอักษรสาส์นทำงานไป
แต่กล่าว ขอบคุณ ตอบแทนน้ำใจที่แสนอบอุ่นก็พอ

 

คุยกับผู้อ่านไป หูฟัง ตามอง ประกวด"นางงามจักรวาล"
ปีนี้ สาวไทยมีลุ้น เสียดายมาไกลสุดแค่ 6คนสุดท้าย
เหลืออีก "สองก้าวเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่" ก็ถึงฝั่งฝัน
แต่มาได้ขนาดนี้ ก็จัดว่ายอดเยี่ยมกระเทียมไทย

ลากันไปก่อน พบอีกทีช่วงเย็นย่ำค่ำนี้ครับ

 

ไม่ได้เข้าเวป 3 วัน ขออวยพรให้ท่านวัน และสมาชิกทุกๆท่าน โชคดี มีความสุข ตลอดไปค่ะ ซินเจียยู่อี่ ซินนี่ฮวดใช้ เฮงๆรวยๆ ค่ะ

 

สวัสดีครับคุณอา นายทหารกับคุณนงคงต้องเผชิญกับฝูงลิงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ต้องหาทางรับมือกับมันน่ากลัวมาก ตามต่อครับว่าจะเป็นไงต่อไป..

 

ท่านพี่ที่เหลือทิ้งบนหิ้งขว้างมาให้น้องๆได้ชมสักองค์ครับ

 

วันนี้จัดส่งพระ 7รายการ พรุ่งนี้ลงเลขและส่งเพิ่ม
ตอนนี้มาเข้าเรื่องตะนาวศรีก่อนครับ รอจิ้มตามเคย

 

สมเด็จจิตรดา รับจากพระบาทสมเด็จพระปรมินทร์ฯ หรือเปล่าครับ. ยินดีด้วยครับน้าสุธรรมฯ

 

สวัสดีครับอาวันวิ รักษาสุขภาพด้วยน่ะครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ผมจะคิดผิดหรือถูก?...ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมอบรางวัลถ้าถูก...แต่เป็นวิธีคิดที่ตั้งบนหนทางแห่งความไม่ประมาท ไม่เผลอพลาดพลั้งให้อายหมา...เอ้ย ลิงต่างหาก...!
________________________________________________

เราเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น แต่ในป่าใหญ่อุปสรรคขวางกั้นมือเท้ามีมากมาย การบุกไปในพงรกก็ต้องระวังเจ้าตัวร้าย ไร้กระดูกสันหลัง แสงสว่างเบื้องบนก็ไม่ค่อยเป็นใจนัก

สุดท้ายก็พบที่พัก...เหมือนมะงุมมะงาหราในอุโมงค์ที่มืดมิด แล้วพานพบแสงที่ปลายทาง

เป็นธารน้ำกว้างเอาเรื่อง เกือบเป็นร่องน้ำใหญ่ แต่ไม่ลึกมาก เพียงแค่หัวเข่า เดินข้ามฝั่งได้ด้วยระยะไม่เกิน 10ก้าว ทำให้นึกถึงต้นธารตะนาวศรี สภาพคล้ายกันมาก แต่ไม่มีตะพักหินใหญ่ริมน้ำ

มันมีถ้ำเป็นเขาโขด โผล่ขึ้นมาขวางหน้าเราดื้อๆ เป็นถ้ำที่เสมือนเจ้าป่า เจ้าเขา เทพารักษ์ประทาน ปากถ้ำกว้างพอลอดได้

ผมรีบจูงคุณนงมุดเข้าสำรวจ ด้านในกว้างขวางสะอาด มีทางทอดขึ้นบนเพดานถ้ำ กับทางเดินข้างล่างขนานกันไป

ถ้ำใหญ่นี้ไม่มีต้นไม้กีดขวางด้านหน้า ด้านบนก็เป็นต้นหญ้าคลุมไม่มีที่ซุ่มซ่อน เจ้าพวกลิงต้องเผยโฉมทุกตัว หากจะบุกเข้ามาใกล้

ผมรีบตรวจทางขึ้นด้านบน ตันตรงเพดานถ้ำ มีรูเล็กให้แสงสว่างแทงเข้ามาได้เป็นรูระบายอากาศในตัว ทางเดินด้านในไม่ต้องรีบร้อน ถ้าผมปิดปากถ้ำนี้ได้ก่อน ก็ปลอดภัย

เราเก็บเศษไม้ ท่อนไม้แห้งทุกท่อนที่เห็นบนพื้น เอามีดเฉาะตัดกิ่งแห้งร่องแร่งคาต้นไม้ พักเดียวได้ฟืนกองโต แต่ผมยังไม่พอ ต้องรีบตัดไม้ท่อนตามที่คิดไว้ ให้คุณนงหาฟืน

เหงื่อโซมกาย อาบเหงื่อต่างน้ำทั้งคู่ เราไม่สนใจ สายตานับสิบคู่ บนต้นไม้ที่แอบดูอยู่ทั้งลับล่อ และเปิดเผย

คุณนงเดินเก็บไม้ฟืนเพลิน ผมมัวเอามีดเฉาะฟันท่อนไม้กำลังเหมาะ เธอห่างไปหลายสิบหลา ต้นไม้ใหญ่บัง ผมได้ยินเสียงหวีดร้องดังลั่น...

"ว้าย ไอ้บ้า นี่แนะ"

ผมโยนมีด คว้าปืนที่พื้นตรงเท้า พุ่งไปทางเสียง เห็นคุณนงกำลังเอาดุ้นฟืนไล่ฟาดเจ้าลิงใหญ่พัลวัน มีสองตัว แต่มันไม่ยักกะรุม เพราะตัวนึงยืนอยู่ห่างๆ มองคุณนงไล่หวดพวกมัน

เจ้าตัวถูกหวด หลบไม้ฟืนในมือคุณนงพ้น ตัวมันใหญ่พอกับเธอ พุ่งโถมรวบร่างล้มกลิ้งกับพื้นป่า คุณนงดิ้นสู้หญ้าราบเป็นทาง ผมพุ่งถึงตัวพอดี ไม่อยากยิงให้เปลืองกระสุน งัดพานท้ายปืนเสยเปรี้ยงเข้าเต็มหน้า

หวดด้วยท่าเบสิคของทหาร ยามใช้ดาบปลายปืนเข้าสู้ประชิดตัว!

ลิงยักษ์ร้องอ๊อกเหมือนไก่ชนในสังเวียน ถูกเดือยเสียบเข้าจุดตาย ร่วงสลบเหมือดข้างตัวคุณนง ร่างบางส่วนยังพาดที่ขา เธอถีบมันหลุดพ้นตัวอย่างขยะแขยง

เจ้าตัวยืนมอง เลิกทำเป็นสุภาพบุรุษลิง ร้องคำรามแยกเขี้ยวยาว ขาววับเต็มปาก มองแล้วสุดสยองเสียวคอหอย โถมเข้าใส่ผมทันควัน

ผมลั่นลูกซองห้านัดสวนเข้ากลางอก ตีลังกาหงายท้อง ไม่ร้องสักแอะเดียว

กระสุนนัดแรก เหมือนน้ำผึ้งหยดเดียว เปิดสงคราม...!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

ฝูงลิงบนต้นไม้ ร้องเจี๊ยกจ๊ากโกรธลั่นสนั่นป่า ผมกับคุณนงยืนถือปืนจ้องสูงหมุนไปรอบตัวเป็นวงกลม เรายืนอยู่ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยว เคียดแค้นบนไม้ใหญ่รายรอบ

ไม่มีตัวไหนพุ่งจากต้นไม้ลงมาต่อกรเอาคืน แก้แค้นให้ ร่างที่นอนฟุบกับพื้นสองร่าง หนึ่งสลบ หนึ่งตาย

แต่พวกมันทั้งเขย่า กระโดดโลดเต้น แค้นเคืองเต็มที่ หักกิ่งไม้ ใบไม้เป็นพุ่ม ลูกไม้ป่า ขว้างปาลงมาเป็นห่าฝน ผมคว้าแขนคุณนงวิ่งออกห่างจากสมรภูมิย่อยๆ

"อย่าแยกกันอีกนะ ผมตัดไม้ คุณนงถือปืนไว้ เอ้า..."

ภาระการสร้างป้อมค่ายที่คิดไว้ในสมองคร่าวๆยังไม่จบ โชคดีที่การรบ ประกาศศึกเรียกน้ำย่อย ไม่มียกสอง พวกลิงใหญ่เห็นอานุภาพไม้ยาวในมือผมแล้ว มันได้แต่เฝ้ามองจากยอดไม้ คำรามในลำคอดุดัน โกรธา เป็นระยะ

คุณนงเล่าว่า มัวเก็บฟืนเพลินๆ มันเข้ามาข้างหลัง โอบเอวอุ้มตัวลอย แต่เสียงร้องเธอทำมันตกใจปล่อยวงแขน เธอจึงเอาไม้ฟืนในมือไล่ฟาด

"แปลกเหมือนกัน มันไม่กัดนงนะ...อีกตัวก็ยืนดูเฉย"

"คุณนงเสน่ห์แรง มันคงอยากกอด"...ผมเย้าให้คลายบรรยากาศตึงเครียดที่โอบล้อมรอบตัว...คนงามทำหน้าดุ ปากขมุบขมิบ"บ้า" แล้วเปลี่ยนเป็นอมยิ้ม ผู้หญิงถูกชมว่าสวย มีเสน่ห์ ชอบทุกราย!

แต่คุณนงก็งามจริง รังสีความงามส่งรุนแรงจนเจ้าลิงยอมตาย เสี่ยงลงจากยอดไม้มาอุ้มเธอ...ผมก็ไม่รู้ว่า ถ้าลิงลักอุ้ม พาตัวเธอได้สำเร็จ

มันจะเอาเธอไปเป็นแม่ย่านางประจำฝูงหรือเปล่าหนอ?...คิดบ้าบอให้หายเหนื่อย พอได้อมยิ้มกับตัวเอง

ตะวันเดินทางไม่มีคอฟฟี่ เบรค ชักรถผ่านทิวไม้ไปมาก ผมไม่วางใจ รีบเร่งมือตัดไม้ให้ได้ทุกขนาดตามตั้งใจ คุณนงยืนถือปืนคุมแจ

บางครั้งเธอแกล้งยกประทับบ่า ส่องไปทางยอดไม้ ที่พวกมันโผล่ออกมานั่งดู...

พอปากกระบอกปืน วาดเป้าเล็งไปตรงตัวไหน มันกระโจนหลบวูบวาบ แอบหลังลำต้นทันที!

เจ้าลิงยักษ์เรียนรู้รวดเร็วมาก รู้ว่าเราสองคนมีความตายให้พวกมันด้วย ไม้ยาวพิกลส่งเสียงคำราม ดังยังกับฟ้าผ่า ยิ่งกว่าฟ้าร้อง ที่มันเพิ่งเคยพบเห็นเป็นครั้งแรก

"พวกแกฉลาดจัง มายุ่งกับชั้นทำไม"?...

คุณนงบ่นกะปอดกะแปด ผมได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง เพราะกำลังหูอื้อกับความเหนื่อย...!

 

พรดีปีใหม่ รีบรับไว้ทันใจและเต็มใจ
พร้อมส่งคืนให้คุณสบว รับไปมากยิ่งกว่า

ห่างไปสามวัน ได้อ่านมากหน่อย ก็ดีครับ

 

ติดตามได้แล้วครับ คุณคมฯ
ศึกนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด

 

สวัสดีครับพี่ Wanwi

มาเกาะติดขอบสังเวียนเลือดเลยครับ บัวขาวสู้ๆ เอ๊ย! พรานเอ็กซ์สู้ๆ

 

ท่านบก.มีสุดยอดแห่งความล้ำค่า หายาก
สมควรแล้วที่รักเดียว ใจเดียว

แต่เพื่อนผม มีแบบนี้ตั้งห้า-หกองค์
ก็ยังคงไม่เลิกเสาะหาสะสม สรุปว่า
คนเราใจไม่เท่ากัน บางคนรักจริง-ใจเดียว
บางคนก็สุดแสนหลายใจ-ฮ่า

 

โอ ใครเหลือก็ติดต่อกันเองนะครับ
แต่เรื่องทิ้ง คงไม่มีใครกล้าทำ-ฮ่า