กว่าจะเริ่มต้นบำเพ็ญบารมี

กว่าจะเริ่มต้นบำเพ็ญบารมี

เออ..นึกถึงชีวิตของพวกเรา พวกเรานี่กว่าจะรู้สึกว่าการเกิดมันเป็นทุกข์ ไม่รู้ว่าเกิดมากี่อสงไขยกัป สบายมาก ชาติก่อนๆ เราฉลาดทุกชาติ กูจะเกิดใหม่ทุกชาติ ไอ้คนที่ไม่ต้องการเกิดมันโง่ เกิดใหม่ขึ้นมา กูจะต้องรวยกว่านี้ ดีไม่ดีซวยไปกว่านี้ คิดอย่างนั้น

ไอ้ที่กว่าจะมีอารมณ์ได้ถึงขนาดนี้นะ ถ้าใช้ปุพเพนิวาสานุสติญาณถอยหลัง อย่างคนอื่นฉันไม่รู้ว่าเท่าไร แต่ตัวเองกว่าจะรู้สึกว่าเริ่มทำความดี จะรู้สึกว่าบาปบุญคุณโทษประโยชน์มิใช่ประโยชน์ ก็ 16 อสงไขยกับแสนกัป และที่อารมณ์ยังเลวอยู่มันยังมากกว่าอารมณ์ที่รู้บาปบุญคุณโทษ ประโยชน์มิใช่ประโยชน์ มิใช่จะรู้เรื่องการทำบุญอย่างเดียวนะ สั่งสมบารมีมาเยอะ ฆ่าคน ฆ่าสัตว์มาเยอะ รู้แล้วยังทำ ขึ้นชื่อว่าบุญยังพอรู้อยู่บ้าง เริ่มต้นทีเดียวมันต้องชั่วมากกว่าดี ไอ้ความดีเรายังมีโอกาสทำ แต่ว่าก่อนนั้นจริงๆ เราไม่มีโอกาสทำ

ก่อนจะเข้าถึงมุมต้น มุมต้นที่เข้าถึงจริงก็ต้องพบพระพุทธเจ้า คือถ้าไม่พบพระพุทธเจ้าจริงๆ อารมณ์มันก็เกาะจริงๆไม่ได้

ถ้าถามว่า "คนที่ไม่เคยพบพระพุทธเจ้า ไม่เคยทำความดีเลยใช่ไหม...?"

ก็ต้องขอตอบว่า เคยทำความดีมา แต่ว่าสถานเบา มันเป็นความดีเล็กๆน้อยๆ กำลังมันไม่สูง

อย่างอังกุระเทพบุตร นี่ท่านอุตส่าห์ตั้งโรงทาน 80 โรง 1 โยชน์ตั้ง 1 โรง เลี้ยงคนกำพร้า คนเดินทาง ทั้งกลางวันและกลางคืน และใช้เวลาถึง 20,000 ปี แต่ว่าเวลานั้นคนไร้ศีลไร้ธรรมตายแล้ว ไปเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เป็นเทวดาที่มีบุญน้อยที่สุด

แต่ว่าท่านอินทกะเทพบุตร เป็นคนยากจนถวายสังฆทานครั้งเดียวในชีวิต ไม่มีการเตรียมตัว พระท่านเดินมาครบ 4 รูปขึ้นไปก็นิมนต์ ในชีวิตของท่านได้ทำบุญครั้งนั้นครั้งเดียว เกิดเป็นเทวดาที่มีอานุภาพมากที่สุดนอกจากพระอินทร์ นี่การทำความดีนอกเขตพระพุทธศาสนา

ความดีเราอาจจะทำแต่ผลเบามาก มันก็ไม่สามารถจะเกื้อกูล ไม่เข้าดุลกับอบายภูมิ

ทีนี้ตอนหลังจะปักใจได้จริงๆ พวกเราต้องพบพระพุทธเจ้าก่อน ชาติใดชาติหนึ่งพบพระพุทธเจ้า แล้วความมั่นใจเกิดขึ้น ยอมรับนับถือ

อันดับแรกที่เรายอมรับนับถือ บารมีต้นมันยังไม่เต็ม คลานด๊อกแด๊กๆ เดินไปข้างหน้า 2 ก้าว ถอยหลังไป 5 ก้าว ก็ยังดีกว่าสมัยก่อนๆ ถอยหลังไม่มีเดินหน้า กว่าจะเข้าเขตถึงจุดความดีได้มันก็แสนลำบาก


(จากธัมมวิโมกข์ ปีที่ 5 ฉบับที่ 45 หน้า 128)