"ใช้ปัญญาส่งผลให้ตัวจุดตัวต่อมนั้นค่อยละลายไป" : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

#ใช้ปัญญาส่งผลให้ตัวจุดตัวต่อมนั้นค่อยละลายไป

“...ทิฐิมานะตัวนี้มันอยู่ในหนังสือมันก็เป็นอีกเรื่องนึง แต่ถ้ามันอยู่ในใจนี่ โห...โลกทั้งโลกมันจะเหยียบไปเลยเหมือนกับมันจะทำลายโลกธาตุเลย แล้วถ้าตายคานั้นล่ะมันจะเป็นยังไง ตัวภพตรวจชาติตัวนี้จะไม่เกิดเป็นพวกสัตว์เดรัจฉานเหรอ เอ้า...ก็ตายคาสมาธิ คุณรู้ได้ยังไง คุณตายคาฐิติมานะ คุณไม่ได้ตายคาสมาธิคุณรู้ได้ไงว่าเป็นสมาธิ เอ้า...คุณก็เพ่งอยู่ ใช่แต่จุดที่เพ่งนั้นคุณไม่สามารถทำให้เป็นสมาธิคือใจตั้งมั่นเหนือเวทนาตัวเพ่งได้นั่น ก็เหมือนคุณเห็นงู งูจะฉกคุณแต่คุณกลับกลัวกลับวิ่งหนี คุณไม่กล้าตั้งใจให้มั่นยอมตายให้งูฉกนี่อุปมาอุปไม นี่มันง่ายดี อันนี้พอเห็นทิฐิมานะมันเกิด โห...เราว่าโลกทั้งโลกนี่ถ้าคนทั้งโลกข้ามตัวนี้ได้เลิศนะ ความเมตตาจึงจะเกิด

แต่หลวงปู่นี่ไปได้อย่างรวดเร็วเพราะว่าเรานี่ชอบใช้ปัญญาของเรา อือ..มันไม่ใช่ ถ้าใช่ทำไมมันจึงเป็นอย่างงี้ มันจึงไปรังเกียจรังงอนคนนั้นคนนี้ ไม่พึงพอใจคนนั้นคนนี้ด้วยเหตุอันใดนา...มึงเป็นบ้าหรือไงเราก็ซัดตรงนี้ลงที่ใจของเรา ซัดไปๆๆ ดูไป เอ้า..มึงตายซะถ้ามึงงี่เง่าโง่เขลาเบาปัญญา จะซัดลงอยู่ที่ใจมันนั่นมันก็เลยส่งผลให้ตัวจุดตัวต่อมนั้นค่อยละลายไปๆๆๆ โฮ้...ช่วงที่ละลายไปเหมือนกับภูเขาเนี่ยภูเขาจมๆๆๆๆลงไปในท้องมหาสมุทร เห็นแต่ท้องสมหาสมุทรพรึบนี่ทำนองนั้นแหละลูกโห...มันไม่เคยพบเคยเห็นลูก เวลาเหมือนกับภูเขาอย่างงี้แล้ว ทีนี้มันก็จมลงไปๆๆหายเงียบไปเหลือแต่ท้องมหาสมุทรแต่ท้องมหาสมุทรไม่มีคลื่นนะ เงียบไปนิ่งทำนองนี้แหละ นี่แหละคือการที่ทำลายทิฐิมานะ พอตัวนี้มันลงปั๊บถ้าตัวเมตตามันขึ้นมันจะเกิดเหมือนกับจุดต่อมของน้ำที่มีวัตถุบางสิ่งบางอย่างทำให้มันเกิดฟองขึ้นตรงนั้นปั๊บตัวนั้นแหละ ตัวนี้มันจะเกิดขึ้นตัวใหม่

ในขณะนั้นนี่ถ้าหลวงปู่ไม่มีปัญญานะ เราก็ไม่ทราบว่าเราจะไปยังไง เพราะเราจ้องมันอยู่เวลามันขึ้น เวลาตัวนี้มันละลายไปเหมือนกับท้องมหาสมุทรที่นิ่ง ทีนี้เวลาตัวนี้ที่มันขึ้นมามันปั๊บขึ้นมามันเป็นจุดสว่างขึ้นมา เรากลับยิ้ม อ๋อ..ตัวนี้แสงสว่างเกิดแล้วนี่แหละไอ้ตัวยิ้มทั้งภายนอกและภายในตัวนั้นมันเลยส่งผลให้จุดต่อมตัวนั้นเกิดความเมตตาขึ้น นี่ตัวนั้นละนี่มันเห็นอยู่ ใช่ไหมล่ะมันก็จะบอกว่ายังไงเวลาที่ตัวนี้มันส่งผลขึ้นมามันสว่างเหมือนกับจุดต่อมตัวนั้นเหมือนกับดวงอาทิตย์กำลังจะโผล่ขึ้นในแม่น้ำที่นิ่งนี่แหละ

เราก็เห็นความสว่าง ตอนนั้นมันเงียบมันนิ่งมันก็อยู่ในความมืดแล้วเราก็เลยเกิดความรู้สึกว่ามันต้องการสิ่งหนึ่ง ที่เกิดขึ้นแล้วมีความสุขเนี่ย ช่วงที่มันจะเป็น แล้วมันก็เกิดขึ้นสิ่งนั้นก็คือความสว่างเป็นจุดปั๋งขึ้นมาสว่างขึ้นสว่างขึ้นมันก็ยิ้มว่ามันเจอกับความสุขแล้ว นั่นแหละความเมตตามันจึงเกิด สำหรับหลวงปู่เป็นอย่างงั้น พอจับความเมตตาปึ๊บ พอเห็นความเมตตามันยังไม่สว่างสูงสุดมันอยู่อย่างนั้นแหละ เราก็ยิ้มของเราก็จ้องของเราเห็นของเราอยู่อย่างงั้นมันไม่ได้โผล่ขึ้นมาโดยที่ว่าเป็นครั้งเดียวแล้วสว่างเลย มันก็จ้องมันอยู่มันไม่หนีจากจุดนั้นเลย มันจ้องกันอยู่ตลอดเลยทำเพียรตลอดเวลา เดินจงกรม นั่งภาวนา มันออกจากจุดสว่างที่ขึ้นจากท้องมหาสมุทรตัวนั้น นี่เรื่องของเรื่องมันก่อนที่มันจะปรับสภาพความเมตตาที่มันเกิดรวมเป็นพลังแห่งความบริสุทธิ์…”

โอวาทธรรม: องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
๘ มีนาคม ๒๕๖๓ (ตอนเย็น)