เหตุใดพุทธภูมิที่ัยังไม่ได้รับพุทธพยากรณ์ จึงยังต้องตกนรก

พุทธภูมิ ผู้ปราถนาโพธิญาณนั้น ย่อมเป็นผู้ที่มีเมตตา มีธรรมเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว แต่เหตุไฉนพุทธภูมิที่ยังไม่ได้รับพุทธพยากรณ์ ยังคงต้องลงนรกอยู่

 

ถึงรับพยากรณ์แล้ว ก็ยังมีโอกาสลงนรกได้ครับ
แต่ละภพชาติเราเจอปัจจัยต่างกัน
มีโอกาสเจอสังคมและธรรมชาติที่แปลกประหลาดได้มากมาย
อย่างเช่นในยุคนี้ ถ้าเราเกิดในสมัยสงคราม
แม้เราจะเป็นผู้มีเมตตาเพียงไร
เมื่อข้าศึกไร้เมตตาหมายจะล้างผลาญชีวิตเราและครอบครัว
เราก็ต้องปกป้องตนเองและพี่น้องครอบครัว
จนสุดท้าย ก็อาจจะทำให้มีการสูญเสีย
และจิตสุดท้ายก่อนตาย ก็มีโอกาสเศร้าหมองได้
เพราะเราฆ่าคนโดยที่ไม่เจตนา ไม่อยากจะทำ
ทำให้สำนึกผิดอย่างรุนแรง และวางไม่ลง
นั่นแหละเป็นเหตุ

คงจะมีเพียงแค่ชาติที่ใกล้จะบรรลุความเป็นพระพุทธเจ้าเท่านั้น
ที่จะได้ไปเกิดในสังคม ครอบครัว ชาติ ศาสนา ที่สงบ
ไม่เสี่ยงต่อการสร้างกรรมหนักๆ

และพระพุทธเจ้าสิบชาติที่บำเพ็ญใหญ่นั้น
มิได้เกิดสิบชาติติดต่อกัน
หากแต่ระหว่างแต่ละชาตินั้น
ก็ไปท่องเที่ยวเสียทั่วเลย

พระโพธิสัตว์นั้น ขึ้นสวรรค์ก็ช่างมัน ตกนรกก็ไม่เป็นไร
เพียงได้เกิดใหม่ ข้าจักบำเพ็ญต่อไป ก็เท่านั้นเอง

 

บุคคลที่พ้นจากนรก มีแต่ อริยเจ้า เท่านั้นครับ จขกท

ถ้านอกเหนือจาก นี้ ลงนรกได้หมดครับ

และที่สำคัญ ไม่เคยลงนรก จะเอาอะไรไปสอนได้ ได้ละครับ หึๆ

.

 

ผมชอบตรง "วางไม่ลง"

 

ต้องถามต่อไปว่า แล้วไปทำอะไรมาหละถึงได้ไปตกนรก?
หรือว่าการปรารถนาความเป็นพระพุทธเจ้าแล้วจะได้ความเป็นอภิสิทธิ์ชนเหนือกว่าสรรพสัตว์อื่นๆ

บาปกรรมบางอย่างบางทีมันก็หลงเข้าใจว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ปัญญาพิจารณาผลไม่เท่าทันก็เผลอไปได้
ก็ดังพระพุทธเจ้าเรา สมัยก่อนได้รับพุทธพยากร ก็เผลอไปผิดกาเม ก็ไปลงนรก เห็นว่านานอยู่ ขึ้นมาแล้ว ก็ต้องมาผ่านอบายภูมิอื่นกว่าจะได้มาเป็นมนุษย์ เป็นมนุษย์แล้วยังต้องใช้กรรมเป็นหญิงอีก .. นี้ผิดนิดเดียวผลกรรมใหญ่โตแค่ไหน.

หลวงพ่อฤาษี ก็เคยเล่าว่า หลวงพ่อปานบอกว่าปฏิบัติสมาธิมาไกลขนาดนี้ ก็ยังห่างนรกนิดเดียว
หลวงพ่อพุธ ก็เคยพูดประมาณว่า ฝึกสมาธิเข้าไปเถอะต่อให้สูงแค่ไหนก็เชิญเถอะก็ยังไม่พ้นนรก

ลองคิดดูพวกเราโชคดีขนาดไหน ได้พบพระพุทธศาสนา พระธรรมคำสอน และครูบาอาจารย์ต่างๆ ท่านคอยให้คำสอน.. ลองคิดดูถ้าไม่มีสิ่งเรานี้เราจะรู้ตัวรู้ตนได้ขนาดไหน ไหนจะกระแสสังคมบีบคั้นอีก รูปรสกลิ่นเสียงยศถาบรรดาศักดิ์ สิ่งภายนอกเหล่านี้เราจะต้านได้เองแค่ไหน ไม่ใช่แค่นั้นนะ โดยเฉพาะคนใกล้ตัวนี้อีกหละถ้าเค้าโดนแล้วเอามาบีบเราอีกหละ พ่อ แม่ ลูก เมีย พี่น้อง สังคม สารพัดเลย . และนี่อีกเจ้ากรรมนายเวรนี่ ถ้าเจอระดับพระเทวทัศ ละโห เป็นเรื่องเลย .. อีกจุดนี่ไม่ต้องไปดูไกล กิเลสเรานี่เอง รู้แล้วว่าไม่ดี แล้วหักห้ามใจได้มั้ย ตัวนี้สำคัญอยู่กับเราตลอด .. แบกความรู้เข้าไป กิเลสลดลงบ้างมั้ย ถ้าเราลดได้เยอะภูมิคุ้มกันเราก็เยอะ ลองคิดดูคนเราถ้าภูมิคุ้มกันมันต่ำมันจะลำบากแค่ไหน

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม การปรารถนาความเป็นพระพุทธเจ้า ก็มีอานิสงค์ เพราะว่าเป็นการปรารถนาพระนิพพานไปด้วย
อย่างไรเสียบุญกรรมก็จะอำนวยมาทางนี้ในที่สุด ดีกว่าอยู่เฉยว่างเปล่าจากอรรถธรรมเป็นไหนๆ ส่วนถ้าใครจะบวชอันนั้นยิ่งขออนุโมทนาเพราะว่าเป็นทางตรงทางลัดที่สุด

 

หญ้าคาที่จับไม่ดีย่อมบาดมือผู้จับฉันใด ธรรมที่บุคคลประพฤติไม่ดีย่อมฉุดคราดลงนรกได้ฉันนั้น

 

พระโสดาปัตติผล ขึ้นไปเท่านั้นนะคับที่จะไม่ลง นรก นอกนั้นไม่ว่าใคร จะเป็นพระโพธิสัตว์ที่ได้รับพระยากรณ์แล้วหรือยังไม่ได้รับก็ตาม ก็มีโอกาสลง นรก เหมือนกันหมด ยิ่งพระโพธิสัตว์ด้วยแล้วยิ่งมีภพชาติยาวนาน ความเสี่ยงก็เพิ่มมากขึ้น และต้องโดนทดลองต่างๆนาๆ โอกาสพลาดก็ยิ่งเยอะตามไปด้วย เรื่องลงนรกก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะต้องได้สัมผัสเองในเรื่องต่างๆถึงจะรู้ชัดรู้จริง ทุกอย่างของพระโพธิสัตว์เป็นไปเพื่อปัญญาทั้งนั้น ต้องเป็นเอง รู้เอง เข้าใจเอง หาทางแก้เอง เพื่อสั่งสมปัจจัยแห่ง สัพพัญญุตญาณ นะคับ

 

ขณะเป็นพระโพธิสัตว์ที่ยังไม่ได้รับพุทธพยากรณ์ ก็เวียนว่ายตายเกิดในนรก จนหมดทุกขุมแล้ว เพื่อให้ตนเองได้รับและนำมาสั่งสอนสรรพสัตว์ จนวันหนึ่งได้รับพุทธพยากรณ์ มีจิตใจแน่วแน่ต่อโพธิญาณแล้ว เป็นเหตุให้ปิดประตูอเวจีมหานรก และ โลกันตนรก แล้ว เหตุใดผู้ได้รับพุทธพยากรณ์จึงยังทำผิดพลาด และไปลงนรกอีก

 

เมื่อได้รับพุทธพยากรณ์แล้ว ก็จะไม่เผลอทำผิดข้อกาเมอีกใช่หรือไม่ เพราะเมื่อได้รับพุทธพยากรณ์แล้ว จะเกิดเป็นชายเท่านั้น พระนิตยโพธิสัตว์ทั้งหลาย มีเหตุใดที่ต้องทำพลาดและลงนรกบ้าง

 

ผมยังไม่มีญาณหยั่งรู้ซึ่งไม่ขอฟันธงแต่อย่างใด .. แต่จะยกตัวอย่างให้กรณีหนึ่ง

พระโมคคัลลนะ ซึ่งเป็นผู้ที่ได้รับพุทธพยากรณ์ว่าจะได้สำเร็จอรหัตผลแน่ในสองอสงไขยข้างหน้า ในระหว่างนั้นท่านยังเคยพลาดไปตกนรกเลยครับ .. ส่วนท่านที่ไม่พลาดไม่พลาดเพราะอะไรอันนั้นผมไม่ขอวินิจฉัยคับ

แต่ถ้าท่านตั้งใจจะเป็นนักท่องข้ามภพข้ามชาติ การมีแผนการเตรียมไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ

 

ถ้าผู้ปฏิบัติ ตามมรรคของพระพุทธเจ้า เน้น ตามพระพุทธเจ้าเท่านั้น จนได้อริยะบุคล อย่างต่ำโสดาบัน ผู้ปฏิบัตินั้น เวลาตายไปก็ไม่ไปอบายภูมิแล้ว แต่จะเวียนตาย เวียนเกิดอยู่ในโลกมนุษย์ และสวรรค์ ไม่เกิน 7 ชาติ ก็จะเข้านิพพาน ผู้จะเป็นโสดาบันต้อง ศรัทธา เชื่อมั่นในองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างมั่นคงไม่หวั่นไหว รู้ในอริยสัจจ์ มีศีลที่บริสุทธิ์ เชื่อเรื่องบุญ บาป และผลกรรมมีจริง

 

คนที่ตกนรกมี2อย่าง 1.ทำบาป 2.จิตเศร้าหมองก่อนตาย ทีนี้คนที่เกิดมาบนโลกไม่มีใครที่ไม่เคยทำบาปแค่คิดชั่วก็เป็นบาปแล้ว ทำใจไว้เลยประตูนรกมีสำหรับทุกคน แล้วถ้าไม่อยากตกทำยังไง ก็ทำดีให้เยอะๆบาปทำน้อยๆ บุญเล็กบุญน้อยอย่ามองข้ามทำให้มากๆยิ่งบุญใหญ่อย่าพลาด เพื่อให้ผลของกรรมดีมันมาอยู่หัวแถวกรรมชั่วไปอยู่ท้ายๆ ศึกษาวิธีทำบุญให้ดีอย่าเมาบุญ ก็เหลือฝึกสติ วิปัสนา ปล่อยวางเรื่องต่างๆเพื่อไม่ให้จิตเศร้าหมองก่อนตาย ชาตินี้โชคดีเกิดในพุทธศาสนามีแบบเรียน แต่ชาติหน้าถ้ามาิเกิดตอนหมดพระศาสนาไม่มีใครสอนอาจซวยได้ ก็ใช้อธิษฐานบารมีพุทธภูมิมีกันอยู่แล้วทุกคน อธิษฐานขอให้ได้ฟังธรรมจากบัณทิตผู้รู้หรือพระปัจเจกพุทธเจ้า วิธีนี้น่าจะช่วยได้ อีกอย่าง ฝึกศีลลานุสสติกรรมฐานให้เยอะๆ เพราะศีลเป็นตระข่ายกันนรกได้ชั้นนึง ไม่ใช่แค่รักษาศีลอย่างเดียวน่ะทำให้เป็นกรรมฐานเลย เคยอ่านเจอมีแม่ชีท่านนึงเกิดในครอบครัวยากจน ชาวไร่ชาวนานี้ต้องจับปลาฆ่าสัตว์เป็นปกติท่านถูกใช้ให้ไปฆ่าปลาเอาไปทำแกง ท่านไม่ทำโดนแม่ตีก้นลายก็ไม่ยอมทำ เรื่องลักเล็กขโมยน้อยเพื่อนท่านทำเป็นปกติแต่ท่านไม่เอาด้วย สรุปคือท่านรักษาศีล5 โดยที่ยังไม่รู้ศีล5ว่าคืออะไร อันนี้คิดว่าน่าจะเป็นจากชาติก่อนๆที่ท่านปฏิบัติศีลลานุสติกรรมฐานไว้มาก ส่วนท่านเป็นใครไม่รู้จริงๆเพราะอ่านผ่านๆ

 

ยังไม่หมดกิเลส ก็มีโอกาสที่จะผิดพลาดได้

 

..... ท่านพระเดชพระคุณหลวงปู่พระราชพรหมยาน ท่านเคยสอนเอาไว้ว่า

... พระโพธิสัตว์นี่ถ้าเข้าถึงขั้นปรมัตถบารมีแล้วก็ไม่ลงนรก ตอนนี้เข้าขั้นตัดนรก

... แต่ถ้าอุปบารมีนี่ยังลูกผีลูกคนยังแยกไปได้สองทาง

... ถ้าปรมัตถบารมีต้องบำเพ็ญสิบชาติ พอถึงชาติสุดท้ายตีรวมบารมีเลยพอเข้มข้นหมดเต็มอัตราปั๊บ ท่านก็ยิ้มไปรออยู่ชั้นดุสิต รอจนกว่าถึงวาระตรัสเป็นพระพุทธเจ้า

... พอถึงวาระแล้วต้องลงมาเกิดเป็นคน ก็ต้องบำเพ็ญบารมีอีกรวบรวมกำลังบารมีแล้วก็ตรัสรู้บรรลุพระอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ คือ บรรลุเป็นพระอรหันต์ด้วยตนเอง

... ทุกท่านคงพอคลายความสงกาได้บ้างนะครับ

 

ดูพระเตมีย์ นี่เป็นชาติที่ได้รับพุทธพยากรณ์มานานแล้ว บารมีก็หนาแน่นแล้ว แต่ชาติก่อนหน้านี้เป็นพระราชาสั่งลงโทษนักโทษที่กระทำิิผิดด้วยวิธีการรุนแรง แม้ทำตามหน้าที่ยังต้องไปตกนรกอยู่ตั้งนาน

 

ตอบกลับ

ตราบใดที่ยังมีกิเลสที่สามารถทำให้ตกนรกได้ ก็ยังมีโอกาสตกนรกอยู่นั่นหล่ะครับ