เสียดาย

fficeffice" /><O></O>​

สิ่งที่อยากทำ<O></O>​

จริงๆ แล้วยังหาคำตอบไม่ได้เลยค่ะ คนทุกคนเกิดมาก็ต้องมีเป้าหมายในการดำเนินชีวิต แต่สำหรับตัวเราแล้วทำไมตอนนี้ถึงยังนึกอะไรไม่ออกซะเลยว่าจริงๆแล้ว อะไรคือสิ่งที่เราพอใจ อะไรที่เราอยากเป็น สำหรับเราแล้วตอนนี้โลกใบนี้มันช่างดูโดดเดี่ยวและอ้างว้าง เสมือนว่ากำลังดำเนินชีวิตอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ ทั้งๆที่มีคนรายล้อมมากมายแต่ก็นั้นแหละ ในเมื่อตัวเราเองยังไม่เข้าใจตัวเอง แล้วจะให้ใครมาเข้าใจเล่า สำหรับเราแล้วความรักคงเป็นของต้องห้าม ซึ่งมันก็จริงๆ นะที่เขาว่าที่ใด มีรัก ที่นั้นมัก มีทุกข์ มันคงเป็นสัจจะธรรมที่อยู่คู่โลกนี้จริงๆ ทุกๆครั้งที่มีความรักเกิดขึ้นในใจ มันมีทุกข์มากกว่าสุขทุกครั้งไป ความรักเสมือนแผดเผาให้เราทุรนทุราย กังวลสารพัน ความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันมากมายเหลือเกิน และมันก็ทุกข์มากกว่าสุขด้วยซิ ความรักแบบคู่ชีวิตมันคงไม่เหมาะกับคนแบบเรา ที่กังวล คิดมาก ระแวงคิดไปเองสารพัด และเป็นรักในแบบที่อยากครอบครองเป็นเจ้าของคนเดียว รักที่ไม่อยากแบ่งปันเขาไปให้กับใครเลย คิดมาก กระทั่งว่าเธอคุยกับใคร ที่ไหน จินตนาการไปสารพัด เราคงไม่เคยพยายามทำความเข้าใจ ว่ารักแท้จริงก็คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุขไม่ว่าเขาจะอยู่กับเราหรือไม่ ไม่ว่าเขาจะอยู่กับใครเราก็ควรจะยินดีที่เห็นเขามีความสุข มันเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ว่าเป็นสิ่งที่ดี แม้กระทั่งตัวเราเองก็รู้ แต่นั่นแหละ มันขึ้นอยู่กับว่า เรารู้แล้ว เวลาที่มันเกิดขึ้นกับเรา เราจะสามารถ ควบคุมมันได้หรือเปล่า เหมือนกับเรื่องหลายๆอย่าง ที่คนเรา รู้ดีว่าดีหรือไม่ดี แต่เวลาเกิดเรื่องหรือสถานการณ์นั้นขึ้นมาเราได้นำสิ่งที่เรารู้ว่าดีออกมาใช้หรือเปล่าเท่านั้นเอง <O></O>
มนุษย์ทุกคนเกิดมาพร้อมกับ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ทุกคนย่อมรู้ว่า สิ่งใดทำแล้วดี สิ่งใดทำแล้วไม่ดี ถ้าหากมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เชื่อว่ามนุษย์ทุกคน มีจิตใต้สำนึกที่ดีอยู่ทุกคน แต่สิ่งที่ไม่ดีก็มักจะเกิดขึ้นกับจิตใจทุกคนได้เสมอ และก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณสามารถควบคุมมันได้หรือเปล่า ซึ่งสังคมเดี๋ยวนี้ส่วนมากมักจะควบคุมกันไม่ได้ ปํญหามันถึงได้เยอะแยะมากมาย เพราะปล่อยให้กิเลสมันครอบงำ แม้แต่ตัวเราเองก็ปล่อยให้กิเลสเข้ามาอยู่ในใจอยู่ทุกขณะจิต ถ้าเผลอเมื่อไรเป็นได้ตกลงไปทุกที เดี๋ยวนี้ดีหน่อยตรงที่ตามดูตามรู้มันอยู่ว่าตอนนี้อยู่ในอารมณ์ไหน แต่ก็แค่รู้ ยังควบคุมไม่ให้แสดงออก มาไม่ได้ ยังต้องโกรธ ยังต้องน้อยใจ ยังต้องไม่พอใจ ยังด้องดีใจ หัวเราะ ร้องไห้ เวลาที่ผัสสะใดมากระทบ <O></O>
แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ก็ยังดีใจ ที่ได้เกิดมาเป็นคนพุทธ ดีใจที่ได้สัมผัสธรรมะ ดีใจที่ได้พบเจอกัลยานมิตรทางธรรม ดีใจที่ต่อไปจะได้ศึกษาธรรมะต่อไป ดีใจที่ยังมีลมหายใจทำสิ่งดีๆต่อไป ได้ศึกษาคำสอนของพุทธองค์ คนเราไม่สามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ไม่มีใครจะสามารถรู้ว่าใครจะมีชีวิตไปถึงเมื่อใด ( อาจมีบางคนทราบ แต่ก็มักไม่เป็นที่เปิดเผย ) อยากแนะนำคนที่ยังมีชีวิตอยู่ นึกถึงความตาย นึกเสียดายถ้าต้องตายก่อนที่จะได้ศึกษาธรรมะ นึกเสียดายที่แม้ ศีล ๕ ยังไม่บริสุทธิ์ เพราะสำหรับตัวเราแล้ว เราเชื่อว่าชาติหน้ามีจริง เวรกรรมมีจริง และไม่อยากตกลงไปในภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ คือ อย่างน้อยต้องรักษาศีล ๕ ให้บริบูรณ์ เพราะศีล คืออาการปกติของมนุษย์ <O></O>
ขอโลกุตระปํญญาจงบังเกิดแก่ข้าพเจ้า และทุกๆท่านที่ปราถนา พุทธภูมิ สาธุ<O></O>

​