เวลาทุกข์ท้อ คุณให้กำลังใจตัวเองอย่างไร

บ้างครั้งเรารู้สึกท้อ และเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตอย่างไม่มีสาเหตุค่ะ
เราเพิ่งได้ในสิ่งที่หวังมานาน แต่มีความสุขได้ไม่นานความทุกข์ก็มาเยือน เมื่อนึกถึงเรื่องอนาคต...ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ยังไม่เกิด เรารู้

เราให้กำลังใจตัวเองจนไม่รู้จะให้อย่างไรแล้ว

อยากถามคนในห้องนี้ว่าเวลาตัวเองท้อให้กำลังใจตัวเองยังไง มีข้อคิดเด็ดๆเตือนใจตัวเองยังไงให้สู้ต่อบ้างคะ

เราเคยเป็นคนที่เข้มแข็งมาโดยตลอด แต่พอถึงจุดๆหนึ่งมันกลับจะทำท่าล้มลงซะงั้น ขอผู้มีเมตตาช่วยพยุงหัวใจ(อดีต)นางสิงห์คนนี้ให้กลับมาสู้เหมือนเดิมได้ไหมคะ

 

อัตตา อุปทาน คือ สิ่งที่ผูกมัดเราให้เกิดทุกข์อย่างที่สุด

ดฉันเองก็ยังทำได้ไม่ค่อยดีนัก สองสามวันนี้จะแวะไปไหว้อนุสาวรีย์
ท่าน ดยุ๊ค วิลเลี่ยม ขอกำลังใจให้สู้ ให้เข้มแข็ง เหมือนท่าน

ดิฉันนะเจอปัญหาน่าจะหนักยิ่งกว่าทุกๆคนในเวปนี้ก็ว่าได้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เราต้องยอมรับว่าปัญหาทุกปัญหาเราต่างเป็นผู้เลือกเอง
อันเนื่องมาจากอัตตา อุปทาน กิเลส ของเราเอง

เท้าข้างนึง แทบจะเหยียบเข้าไปในคุกก็ว่าได้ และชีวิตก็ไม่ได้มีอิสระ
ต้องทำตามการวางแผน คำสั่งของผู้อื่น อันเนื่องมาจากความดื้อ
ด้าน ดื้อรั้น ไม่ยอมทำตามระเบียบของกฏที่วางไว้
ผู้มีอำนาจ ริบบัตรประชาชน บัตรธนาคาร ทุกอย่าง
ใช้ชีวิตเหมิอนเด็กเล็กๆที่มีคนจ่ายเงินให้ซื้อของกิน
เป็นอาทิตย์ๆ และมีคนมาตรวจดูเรื่อยๆว่าทำตัวดี ไม่ดื้อรั้นแหกกฏหรือไม่

 

<iframe width="420" height="315" src="//www.youtube.com/embed/bWqvR1ucaDc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

ทุกข์ท้อ กับ สุขฮึกเหิม

ถ้าภาวนา อานาแานุสติ จนนิวรณ์สงบ
และจิตไม่หยาบจนสติขาด
จะพบว่ามันคืออันเดียวกัน

เหมือนกระจกหน้าต่าง รถหรือบ้าน
เพียงแต่ว่าอันหนึ่งอยู่ในบ้านหรือรถ อันหนึ่งอยู่นอก

เกิดจากการชินในการใช้ความสุข และฮึกเหิม
ในการปฏิบัติการต่างๆ
ตีองหัดใช้ อุปกรณ์อื่นๆ ทดแทน
เช่นความปลด ความปลง

 

เช่น ถ้าเราเล่นกีฬาที่มีความสวบสงัด
เป็นประเวณีในการแข่งขัน เป็นองประกอบในการแข่งขัน
คู่ประลองของเราดันให้ความสำคัญกับการลดทอนขวัญและกำลังใจเรา
อย่างมีนัยยะ เราเพียงแต่ปรงให้ตกว่า มันก็แค่ข้างใน กะข้างนอก

คู่แข่งเค้าปรุงให้เราเอง

มันเป็นทักษะเป็นวิชาพละ ในพระพุทธศาสนา

 

ให้คนจดจ่อว่านี้ข้างในหรือข้างนอก
ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา

 

เค้าเรียก
ทำอารมณ์ มีข้างใน ข้างนอก

 

เราเลือกที่จะไม่สู้ก็ได้นะครับ ในเมื่อเราไม่สู้ เราก็ไม่มีอะไรจะท้อ อย่าตั้งเป้าหมาย อย่าไหลลงต่ำ พยายามรักษามาตรฐานไว้ เท่านั้นก็พอ

 

สาธุ สาธุ สาธุ

ขออนุญาตแสดงความแนะนำนะครับ

ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่รู้จะแนะนำอย่างไรดี เอาเป็นประสบการณ์ของตัวผมเองดีกว่าเผื่อว่าเจ้าของกระทู้ถูกจริตกับตัวเอง

สำหรับตัวผมเองแล้วเวลาเกิดทุกข์สมัยที่ยังเด็กจนถึงยังไม่ไม่เข้าธรรมมะ ทุกๆเรื่อง ผมจะพาตัวเองออกไปอยู่กับธรรมชาติ ปลีกไปอยู่ที่เงียบๆ เช่น ใต้ต้นไม้นอกบ้าน ถ้าเป็นเด็กอยู่ก็จะคิดอะไรไปเรื่อยๆ นอนกับพื้นดินให้สัมผัสกับธรรมชาติมากที่สุด สูดลมหายใจลึกๆ เมื่อโตเป็นวัยรุ่นขึ้นมาก็ทำเช่นเดิม แต่จะคิดละเอียดมากขึ้น คิดทุกเรื่องความรัก ชีวิตที่จะดำเนินต่อไป การใช้ชีวิต เมื่อสบายใจแล้วกลับเข้าบ้านตามปกติ แต่โชคดีที่ว่าผมไม่ค่อยมีเรื่องทุกข์หนัก อาจจะเป็นที่ว่าตอนเด็กๆคิดไว้มาก เลยระมัดระวังเรื่องที่จะทุกข์เอาไว้แล้ว พอเข้าสู่วัยทำงานและมีครอบครัว จึงไม่ค่อยเจอปัญหาทุกข์เหล่านั้น เมื่อเข้าศึกษาธรรมมะจะเป็นทุกข์อีกแบบหนึ่ง ที่ไม่ใช่ทุกข์ทางโลกแต่เป็นทุกข์ทางธรรม ว่าตัวเองจะเลือกเดินทางเดินของตนเองอย่างไร กว่าจะค้นพบตัวเองก็ใช้เวลาพอสมควร เหมือนที่พระพุทธองค์สอนไว้ทางสายกลางดีสุด ตึงเกินไปก็ไม่ดี หย่อนเกินไปก็ไม่ดี

วิธีในการดับทุกข์ให้กับตนเอง ให้มองมุมตรงข้ามกับทุกข์ที่เกิด ณ ปัจจุบัน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วจะมี 2 ด้านเสมอ เราทุกข์อะไรอยู่ให้มองไปอีกด้าน แล้วใช้ปัญญาพิจารณา อย่าสรุปจนกว่าจะทำให้ทุกข์นั้นวางเฉย สิ่งแรกที่ให้มองก่อนอื่นเลยคือ พระพรหมประจำตัวเรา คือ "พ่อและแม่" หรือบุคคลที่เลี้ยงเราดูจนทำให้เราเป็นคนอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพราะท่านทั้งหลายเหล่านี้พวกท่านจะมีบารมีที่ให้ทุกอย่างครบ เมตตา กรุณา มุฑิตา และอุเบกขา ซึ่งเป็นยาชั้นดีในการเป็นอาหารเสริมของปัญญา ผมขอยกตัวอย่าง เช่น เรื่องความรัก เป็นทุกข์ยอดฮิตของปุถุชนคนธรรมดา แอบไปหลงรักเค้า แต่ว่าเค้าไม่รักเรา หรือเมื่อรักแล้วก็โดนทิ้งเมื่อหมดความสำคัญต่อเค้า ทำอย่างไรเราก็จะรักเค้าแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้น เป็นต้น ถ้าเราคิดอยู่อย่างนี้ก็จะทุกข์อยู่ร่ำไป ให้มองกลับไปหาพ่อแม่เป็นหรือบุคคลที่เลี้ยงดูเราก่อนสิ่งแรก ถึงท่านจะมีชีวิตอยู่หรือไม่มีก็ตาม ให้พิจารณาถึงความเป็นจริงที่ว่า เราเกิดมาได้ทุกวันนี้ เกิดมาได้จากใคร เติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ได้เพราะใคร ปัญญามันจะเกิดเอง คิดพิจารณาไปเรื่อยๆตั้งแต่เล็กจนถึงปัจจุบันถึงความสำคัญของพวกท่านทั้งหลายเหล่านั้น ไม่นานจิตมันก็จะถอนจากความทุกข์ลงมา

อีกตัวอย่างหนึ่งคือ เห็นบุคคลอื่นดีกว่าเราทางด้านวัตถุ เช่นมีบ้านหลังใหญ่กว่า มีรถที่แพงกว่า เป็นต้น แล้วทำให้จิตเราเกิดกิเลส อยากมี อยากได้ตาม เราก็หามุมที่ตัวเองชอบ นั่งคิดพิจารณาถึงบุคคลที่เค้าด้อยกว่าเรา ที่เค้าไม่มีทั้งบ้าน ทั้งรถ คิดจนกว่าจิตจะถอนจากกิเลสตรงนั้น ทำให้จิตมันวางเฉย เดี๋ยวทุกอย่างก็จะเข้าสู่ปกติ เป็นต้น

อย่าอยู่กับอดีตนาน ให้อยู่กับปัจจุบันให้เร็วที่สุด แล้วพยายามรักษาปัจจุบันให้เป็นอุเบกขา ชีวิตก็จะดีขึ้นแน่นอน โดยยึดหลักคำสอนที่พระพุทธองค์ที่เก็บเอาไว้อย่างมากมาย คำสอนใดถูกจริตกับเรา เราก็นำมาใช้ ขอยกตัวอย่างนิดนึงนะครับ บารมี 10 ทัศครับ พยายามทำทุกอย่างให้ครบ ไม่จำเป็นต้องมากข้อหนึ่งข้อใด สะสมติดตัวจิตของเราเอง ความสุขที่แท้จริงมันก็จะเป็นจุดเริ่มต้นขึ้น

"เวลามีความสุขให้มองความทุกข์ เวลามีความทุกข์ให้มองความสุข รักษาจิตให้เป็นอุเบกขา"

ด้วยอำนาจบุญบารมีแห่งพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ โปรดดลบันดาลให้บุญของข้าพเจ้ามอบให้กับครู อาจารย์ทางธรรม สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้ง ๓ ภพภูมิ เจ้ากรรมนายเวรของผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกท่านๆ จงพ้นจากวิบากกรรมต่างๆ ได้ไปสู่ยังภพภูมิที่ดียิ่งๆขึ้นไป และได้พบหนทางแห่งการปรินิพพานด้วยเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ

 

คนเราทุกข์เพราะความคาดหวัง ยิ่งจะท้อมากขึ้นเพราะสิ่งที่คาดยังไม่เกิดทันใจ จิตจะกังวลดิ้นรนเพราะอยากพ้นทุกข์ที่เกิดแล้ว..เรียกว่าตัณหาผลักดันไป ครั้นตัณหามากเข้าจนมีกำลัง ก็กลายเป็นอุปาทาน ยึดหมายว่า นั่นเรานั่นต้องเป็นของเรา เราเคยได้นั่นมาและควรจะต้องได้เช่นนั้นตลอดไป....

พอมีเรา คราวนี้ all hells ก็broke loseทันทีเพราะคิดว่าเราย่อมสามารถบังคับบัญชาอะไรๆให้เกิดมีหรืออยู่กับเราได้ตลอดกาล ..แต่ในความจริงสิ่งทั้งปวงไม่อยู่ในอำนาจบังคับอะไรของใครเลย.....มีได้ก็หมดได้ หายได้ และก็มามีใหม่อีก ปรากฏอีก เพื่อที่จะหมดและหายอีก ด้วยอำนาจประชุมพร้อมของเหตุปัจจัยจำนวนมากมายที่เหมาะสมที่ไม่อยู่ในอำนาจการควบคุมของเรา...แม้ปัจจัยเหล่านั้นต่างก็มีความไม่มั่นคงยั่งยืนอะไร มีความแปรปรวนตลอดเวลา เขาประชุมกันแล้วก็ชั่วระยะหนึ่ง จากนั้นก็เลิกรากันไป เรียกว่าแปรไปแ้ล้วทันทีที่ประชุมเสร็จนั่นแหละ...แต่เพราะความเห็นผิดของเราต่างหากที่หลอกเราเสมอว่า...ไม่ได้นะ มันต้องเป็นอย่างนี้แหละเสมอตลอดกาล..
แล้วสิ่งนั้นเชื่อเราใหม?..เปล่าเลย ..มันก็เคลื่อนคล้อยบ่ายหายไปนั่นเเหละ ปล่อยให้เราโทมนัสนักหนาเพราะเรายึดแน่นด้วยความหลงผิดนั่นเอง..

จึงต้องทราบความจริงตามจริงว่า ...ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่างหรอก..ไอ้ที่ว่าดูดีสวยงามนักหนา ไม่นานก็เหี่ยวเฉาด้วยกาลเวลา หรือวิบากกรรมซัดให้พินาศโดยอาการต่างๆ ถ้าเป็นทรัพย์ก็อาจกลายเป็นเหตุให้ถูกแย่งชิงต่อสู้จนวิบัติกันไปไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่ง...เป็นธรรมดาเยี่ยงนี้...จึงควรเผื่อใจให้เป็นว่า...เออ นี่นะ เวลานี้ไอ้นี่เราได้มา แต่ไม่นานมันก็ต้องจากไป...เหมือนแก้วน้ำ...ที่สุดของมันคือแตกกระจายเพื่อไปรวมกับขยะอื่นในถังในเวลาใดเวลาหนึ่ง.หรือหายไปเพราะถูกคนขโมย(ก็มันสวยน่ะ)..เอาละ เราเมื่อมีอยู่ก็ระวังรักษาใช้ แต่ถึงจะรักษามันเช่นไร ไม่เราหรือใครอื่นก็คงทำมันแตกไป หรือหายไปได้ เพราะมันเเตกหรือหายได้!..

....แล้วยอมรับการหายไปของมันเสียตั้งแต่มันยังมีอยู่นั่นแหละ...ทีนี้ถ้ามันแตกหายไปจริง ก็ไม่เศร้านักเพราะ บอกตนเองได้ว่า ....กรูว่าแล้วว่าสักวันมันต้องพังหรือหายไป...ไม่คร่ำครวญรำพันโศกถามหาเหตุผลหรือเที่ยวตามหาจนสติเพลีย...แต่ไปหาแก้วใหม่ที่ถูกใจมาใช้ตามปรกติ....แม้ไม่ได้แก้ว ก็อาจพบขันที่ใช้ประโยชน์ได้เช่นกัน ชีวิตย่อมหมดความเดือดร้อนทุรนเพราะแก้วใบโปรดจากไปตลอดกาล...

สิ่งทั้งปวงไม่เที่ยง ไม่แน่นอน จึงไม่พึงผูกตนยึดติดกับสิ่งใดจนลืมความจริงนี้....ท่านจขกท แม้เวลานี้จะรู้สึกเบื่ออะไรๆก็อย่าได้มั่นหมายว่าจะจริงเช่นนั้น....เพราะเมื่อก่อนท่านยังไม่เบื่ออะไรเลย แต่เพราะเหตุแห่งทุกข์ปรากฏชัดเวลานี้เท่านั้นจึงเกิดเบื่อ....นี้เปนเพียงกิเลสคือโทสะและตัณหาที่มาบงการอยู่...ครั้นกลับได้สิ่งสมปรารถนา ครานั้นความเบื่อจะหมดไปเองโดยไม่้ต้องสงสัย..มันไม่แน่หรอก ไม่แน่เลยสักสักอย่างเดียว.....

บัดนี้ ท่านจขกท พึงทราบว่า สิ่งน่ารันทดนี้จะผ่านไปอีกวาระหนึ่ง แม้สิ่งดีๆที่น่ารักย่อมเวียนมาอีก แม้จะไม่ใช่สิ่งเดียวกับที่เคยเสียไป แต่ก็น่ารักน่าปรารถนาเช่นกัน..โลกมีธรรมดาหมุนเวียนไปด้วยธรรม๘อย่างเสมอ คือ...

ขอให้ท่านจขกท พิจารณาด้วยดีด้วยปัญญานะครับ....เป็นกำลังใจให้ผ่านทุกข์ไปได้อีกวาระครับ
จำไว้ว่า......
THIS TOO SHALL PASS!

 

วันเป็นแค่ช่วงเวลา เวลานี้มันหนักมากมาย แต่ถ้าสามารถรอดชีวิตไปได้ เวลามันจะผ่านไปแล้ว ก็จะแก้ไขไปได้เอง บางเวลา ปัญหามันแก้ได้ ด้วยเวลา เพราะฉะนั้น ใจเย็นๆ ถ้าอยู่นิ่งๆได้ ไม่รับไม่รู้อะไรได้ ก็จะดี เรื่องที่เค้าถึงชอบให้ไปปฎิบัติธรรม ไปอยู่แบบเงียบๆสักพัก อาจจะ 3 วัน 7 วัน 1เดือน 3 เดือน 6 เดือน 1 ปี 3ปี หรือ 5 ปี 10 ปี ก็แล้วแต่กาลเวลา ใจนิ่งๆๆๆ ไว้ ไปอยู่ไหนที่มันนิ่งๆไม่ต้องคิดอะไรมาก ใจเย็นๆไว้

 

ขอบคุณทุกคำแนะนำมากๆค่ะ ดีจริงๆ ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่ยังอุตส่าห์ช่วย

ขอบคุณมากเลยค่ะ

 

สักวันแล้วมันจะผ่านไปค่ะ เอาเพลงนี้มาฝากนะคะ ขอให้เจ้าของกระทู้ผ่านพ้นเรื่องไม่ดีไปได้โดยพลัน กำลังใจจากตัวเองสำคัญต่อเราที่สุดแล้วค่ะ ส่วนกำลังใจจากท่านอื่นช่วยเสริมพลังให้เรารู้สึกดีขึ้น เราเองคนหนึ่งก็เป็นเหมือนคุณค่ะ

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=G82bUOavP1s]สักวัน..แล้วมันก็ผ่านไป - โต๋ (Thai Lyric Video) - YouTube[/ame]

อดีตผ่านไปแล้ว อนาคตยังมาไม่ถึง คิดไปก็ฟุ้งซ่านค่ะ ให้ความสำคัญกับการทำปัจจุบันให้ดีแล้วชีวิตเราจะดีค่ะ

 

วิธีของเราอาจจะไม่ตรงตามคำสอนของศาสนาพุทธหรอกนะ แต่ก็มีบางอย่างเฉียดๆ ฉิวๆ แต่เรื่องของเรื่องคือ เราทำแล้วเราสบายใจน่ะ

- เวลามีเรื่องที่แบบทำดีแล้วไม่ได้ดี เราก็จะแบบ นั่งปลงก่อน แล้วคิด มันเป็นกรรมของเรานะ เวรกรรมกำลังทำงานอยู่ กรรมคงแสดงผลแป๊บเดียวเองน่า...อดทนหน่อยนะจ๊ะหนูเหมียว จุ๊กกรู้ว์สู้เค้าๆ เหมือนคุยกับตัวเอง พูดคนเดียว พอความน้อยใจค่อยๆ เฟดหายไป เราก็กลับมาร่าเริงบันเทิงใจเหมือนเดิม แล้วบอกตัวเองอีกครั้งนึงว่า ซักวัน ชาตินี้แหล่ะ เราต้องได้ดี จะร้องเพลงนี้ไปด้วยก็ได้ เราติดเวอร์ชั่นพี่เต๋อ(คุณอสุนีบาตเกิดทันได้ฟังไม๊เนี่ย)
- เวลาทะเลากับคนอื่น แล้วเราไม่ได้เป็นคนผิด อารมณ์ตอนนั้นมันมาคุสุดๆ เราก็จะนั่งนิ่งๆ ไม่คุยกับใคร ถ้ามีอาหารหรือขนมอยู่แถวนั้น ก็จะหยิบมากินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ระหว่างกิน ก็จะนึกถึงเรื่องเวรกรรม ทำกรรมอย่างนี้จะได้อย่างไหน พออารมณ์มาคุเฟดหายไป ตัวเราเนี่ย ก็จะทุกข์ คือ ท้องอืดเพราะกินเยอะ ละจะรู้สึกผิดที่เมื่อกี้นึกถึงเรื่องผลกรรมต่างๆ ของคนที่เราทะเลาะด้วย คือ มันก็เพิ่มกรรมต่อกันไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้นซักสินะ ไม่น่าไปโมโหเลย บลาๆๆๆ แล้วก็พูดในใจอีกว่า เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจนะ บลาๆๆๆ แล้วก็ทำเนียนกับคนที่ทะเลาะด้วย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอ่ะ

สรุป...มีทุกข์ >>>คร่ำครวญในเรื่องของเวรกรรม >>>อยู่นิ่งๆ หรือทำกิจกรรมอย่างอื่นที่เราชอบอย่างสงบ >>>มันก็แค่นี้เอง...แล้วความสุขก็จะกลับมา

 

ปกติก็จะหาสาเหตุที่ทำให้เราทุกข์
เพราะถ้าไม่รู้สาเหตุ เราก็ไม่อาจแก้ปัญหาหรือแก้ทุกข์ได้
แม้บางครั้ง รู้สาเหตุแล้วก็แก้ปัญหาไม่ได้ก็มี คือแก้ได้แต่อาจต้องใช้เวลา เนื่องจากบางปัญหา เหตุมันมีหลายเหตุ ผูกปมกันยุ่งไปหมด ต้องค่อยๆ สางไปเรื่อยๆ
คิดเสมอว่าชีวิตคนเราเปลี่ยนได้เสมอ ถ้าอยากได้ผลแบบไหนเราก็ต้องทำเหตุให้ตรง
แต่บางเรื่องบางอย่าง อาจต้องใช้เวลา และอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิต
แต่ถ้ามัวแต่ท้อ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมานิ
พักให้หายเหนื่อย แล้วค่อยลุกขึ้นสู้ต่อ

 

ถ้าผมภวาวนาตามที่ผมได้อธิบายได้สำเร็จ
คือนีวณได้ดับไป และยัดเยียดกรือไม่ยอมรับ
ว่าคนที่จดจ่อว่านี่เราอยู่ในหรือนอกกระจกได้สำ้ร็จ
เราจะพบว่าเราอยฟุู่ ในพิกัดที่เรา
ท"ไม่รู่" ว่านี่ข้างในหรือข้างนอกกระจก
เรียกความ ฎไม่รู้" นี้ว่า "อวิชชา"
ให้ สนใจจดจ่อว่าเรา สุูข หรือ ทุกข์ แทน

 

แหม่...สำนวนท่านบุญยงก็อ่านเข้าใจยากอยู่แล้วนะ
เจอภาษาต่างดาวเข้าไป เนี่ยข้าพเจ้า งง สองต่อเลย ^ ^

 

ขออำภัยใช้โทรศัพท์พิมพ์ คอมพัง โศกสลด

คือ ธรรมชาติคนจะยัดเยียดของที่เราไม่ชอบใจให้อะำรอื่นๆ
ที่ไม่ใช่เราไม่ของเรา
ปรกติภาวนาจนนีวณสงบ
สุขจะอยู่กะเราถ้ามี ทุกข์จะอยู่ข้างนอก

 

มีแต่ภาวนาจนนีวณสงบ
เราจึงจทราบว่า เรามองกระจกบานเดิม
แต่ไม่ยอมรับว่า นั่นทุกข์
พบนีวณกลับมา เราก็ว่ากระจกสุข เราทุกข์

 

ง่ายๆครับ ก็หาแฟนสักคน คนที่รักและเข้าใจเรา คอยให้กำลังใจ ร่วมทุกข์ร่วมสุข ไม่จากไปไหน

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=cdRVEsRjWv4]ขอตายในอ้อมกอดเธอ ฺBY Nry mouse - YouTube[/ame]