อะไรนะ จิตสำนึก

ในการใช้ชีวิตของมนุษย์นั้น มีเวทีให้แสดงบทบาทที่หลากหลาย เช่น เวทีครอบครัว ซึ่งเป็นเวทีที่ใกล้ตัวมากที่สุด เริ่มตั้งแต่เกิดที่เดียว เวทีใหญ่อีกแห่งหนึ่งคือเวทีสถานศึกษาก็คือโรงเรียนที่เราได้ศึกษาเล่าเรียนตั้งแต่ระดับอนุบาล จนถึงอุดมศึกษา อีกเวทีหนึ่งคือเวทีทางสังคม คือการเป็นสมาชิกในชุมชน สังคม หรือประเทศ หรือระดับโลก และเวทีสุดท้ายคือเวทีการทำงานในองค์การที่เราปฎิบัติงานเพื่อดำรงชีพ ซึ่งบางคนอาจมีการเปลี่ยนสถานที่ทำงานหลายแห่งตลอดอายุการทำงาน แต่บางคนก็ทำงานที่แห่งนั้นที่เดียวจนเกษียณอายุการทำงาน


เวทีในการทำงานนี้เองที่มนุษย์มีการแสดงบทบาทอันหลากหลายและบทบาทแต่ละบทบาทก็มีนัยสำคัญต่อทั้งความสำเร็จของตนเองและองค์การที่เป็นสมาชิก ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับบทบาทที่เล่น ถ้าสวมบทบาทเป็นพนักงานระดับปฎิบัติการก็มีระดับของความเข็มข้นต่อความสำเร็จขององค์การระดับหนึ่ง แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับอีกปัจจัยคือตำแหน่งหน้าที่ความรับผิดชอบว่าทำงานด้านไหน เช่นบางคนทำงานด้านเกี่ยวกับการสร้างรายได้หรือหารายได้ เช่นการตลาด การขาย หรือบางคนทำงานสนับสนุนเช่นจัดซื้อ ธุรการ บุคคล แต่ที่มีผลกระทบอย่างยิ่งต่อความสำเร็จขององค์การมากขึ้นไปอีกก็คือ บทบาทระดับ ผู้บริหาร หรือระดับหัวหน้างาน ซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีความรู้ความสามารถ ประสบการณ์ เพียงพอในการแสดงบทบาทเพื่อบริหารหน่วยงานที่รับผิดชอบให้ประสบความสำเร็จ


การแสดงบทบาททั้งด้านการบริหาร หรือด้านระดับปฎิบัติงานก็ตามยอมต้องมีความสำนึกในหน้าที่และความรับผิดชอบที่จะเป็นผู้แสดงบทบาทที่ดี ซึ่งปกติแล้วมันเป็นสามัญสำนึกที่ปุถุชนทั่วไปยอมคำนึงถึง แต่อย่างไรก็ดีผู้เขียนขอประมวลรวบรวมไว้เพื่อเป็นกรอบแนวทางในการ คำนึงถึงของบุคลากรในองค์การ ซึ่งเรียกว่า สำนึกองค์การ 6 ประการ ดังนี้


1. สำนึกความเป็นเจ้าของ (SENSE OF BELONGING)

สำนึกแรกนี้คือการคำนึงถึงว่าองค์การที่เราทำงานนั้นก็เป็นเสมือนหนึ่งบ้านที่สองของเรา การอยู่ในบ้านนั้นก็ถือว่าเราต้องดูแลเอาใจใส่ รักษาผลประโยชน์ ไม่นิ่งดูดาย งานบางงานถ้าช่วยได้ก็คงต้องช่วยกัน ไม่เพียงแต่คิดว่าธุระไม่ใช่ และที่สำคัญต้องคิดเสมอว่าองค์การอยู่ได้เราก็อยู่ได้ กล่าวคืออะไรเป็นความสูญเสียก็ต้องหลีกเลี่ยง แต่ถ้าเป็นผลประโยชน์ต้องปกป้อง


2. สำนึกความรับผิดชอบ (SENSE OF RESPONSIBILITY)

ในการทำงานตามหน้าที่และความรับผิดชอบถือเป็นสิ่งที่แต่ละคนควรยึดถือให้ดีที่สุด แต่ที่ สำคัญการทำงานในยุคใหม่นั้นความรับผิดชอบเพียงประการเดียวไม่เพียงพออาจจะต้องมีความรู้ความสามารถ และต้องมีความเชี่ยวชาญโดยคำกล่าวที่น่าสนใจคือไม่ใช่เพียงแต่ทำงานเป็นอาชีพ แต่ต้องทำงานอย่างมืออาชีพ(Professional)


3. สำนึกความสัมพันธ์อันดี ( SENSE OF RELATIONSHIP )

ในธุรกิจย่อมมีการแข่งขัน แต่อย่างไรก็ตามความร่วมมือเป็นสิ่งควรสร้างให้เกิดขึ้น โดยความ สำนึกในความร่วมมือกันคงมีใน 3 มิติ คือมิติด้านบุคคลคือการมีความสัมพันธ์อันดีระหว่างเพื่อนร่วมงาน มิติที่สองคือการประสาน ระหว่างหน่วยงานในองค์การและมิติสุดท้ายการคำนึงถึงการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างองค์การ ซึ่งปัจจุบันเน้นการเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจระหว่างกัน


4. สำนึกความขบขัน(SENSE OF HUMOUR)

การทำงานที่เคร่งเครียด และจริงจังเกินไปอาจทำให้เกิดความเสียหายต่อทั้งสุขภาพตนเอง และ สุขภาพองค์การ ในยุคปัจจุบันมีการแข่งขันในทางธุรกิจอย่างเข็มข้น พนักงานก็เกิดความเครียดด้านเป้าหมายและความต้องการขององค์การ ดังนั้นสิ่งใดที่จะช่วยผ่อนคลายความเครียดให้กลายเป็นความสุข เช่นมีการมองโลกในแง่ดี หรือไม่วิตกกังวลกับเรื่องงานจนเกินไป มีอารมขันบ้าง มีการสร้างบรรยากาศความเป็นกันเอง และมีการสังสรรค์กันบ้าง เพื่อให้การทำงานมีความสุขมากขึ้น


3. สำนึกเชิงกลยุทธ์(SENSE OF STRATEGY)

เป้าหมายขององค์การเป็นสิ่งที่ทุกคนในองค์การต้องทราบและยึดถือในการทำงานซึ่งองค์การ ยุคใหม่มักมีแผนกลยุทธ์ หรือแผนยุทธศาสตร์เป็นกรอบในการดำเนินงาน ดังนั้นสิ่งที่เป็นเป้าหมายขององค์การในแผนที่กล่าวนั้นคือ วิสัยทัศน์(VISION) ซึ่งถือเป็นธงไชยที่พนักงานทุกคนต้องคำนึงถึง เช่นถ้าองค์การเรามุ่งเน้นการบริการ เราต้องใส่ใจในเรื่องการบริการทั้งต่อลูกค้าภายในและลูกค้าภายนอก นั่นคือการแสดงความสำนึกในกลยุทธ์


5. สำนึกความซื่อสัตย์ (SENSE OF INTEGRETY)

ในบทบาทสุดท้ายนี้เป็นสิ่งที่ปุถุชนคนดีพึงกระทำคือความมีคุณธรรม จริยธรรมในการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นในระดับปฎิบัติหรือระดับบริหาร ทั้งนี้กรอบในการปฎิบัติงานอย่างซื่อสัตย์ก็คงเป็น กรอบในส่วนเกี่ยวกับกฎ ระเบียบข้อบังคับ กฎหมายในการทำงานซึ่งควรยึดถือและปฎิบัติอย่างเคร่งครัด และกรอบใหญ่ที่แสดงความเป็นคนดีทั้งในองค์การและสังคมคือ ศีลธรรม ซึ่งก็คงเป็นไปตามหลักการของศาสนาของแต่ละบุคคลนั่นเอง


เก็บเรื่องมาจาก : http://onlymis/dcomnet2007/DcomVarity/workplace24.asp

 

ขอบคุณค่ะ
ทุกคนต้องมีสำนึกกันบ้างล่ะ

 

ขอบคุณค่ะ
ทุกคนต้องมีสำนึกกันบ้างล่ะ