"อยากเป็นพระพุทธเจ้า" : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

#อยากเป็นพระพุทธเจ้า

เพิ่นพูดให้ฟังว่าเพิ่นสร้างบารมีเป็นโพธิญาณ ผมอยู่กับลูกกับเมียมีความรู้สึกว่า #ต้องการที่จะเป็นพระพุทธเจ้า อาจารย์ว่าผมบ๊องส์ไหม เฮาก็เลยว่าไม่ล่ะ ถ้าบ๊องส์ก็คือความคิดมันพิเรนทร์ มันคิดอยากจะกินตับกินไตคนนั้นคนนี้ อยากจะฆ่าล้างโคตรล้างเผ่าพันธุ์ อันนั้นล่ะจิตวิปลาสมันบ้ามันบ๊องส์แน่ อย่างนี้มีความตั้งใจจริงมาแต่อดีต เป็นสัตว์เดรัจฉานก็ตาม มนุษย์ก็ตาม เป็นคนยากจนก็ตาม เป็นราชามหากษัตริย์ก็ตาม เป็นเศรษฐีกระฎุมพีผู้มั่งคั่ง อุปนิสัยเดิมมันยังอยู่เมื่ออุปนิสัยเดิมมันยังอยู่มันก็เป็นเชื้อที่ดีติดต่อกันมา หากแม้นว่าเป็นคนอยู่ในระดับไหนก็ตาม สัญญาจำได้หมายรู้ที่ตั้งปณิธานไว้แล้วเขาจะติดในจิตมา เราว่า “มันไม่ได้ผิดหรอก” เราอยู่นั่น ๗ วัน ไปตามรอยธรรมเลยได้พบกัน ไปนอนฟังเราเฉยๆนี่ เจ้านี้นะ

โอ..ผมอยู่กับครูบาอาจารย์หลายต่อหลายรูปนะ ผมว่าตุ๊เจ้าหายใจหรือเปล่านอนอยู่ใกล้ๆนี่ผมคลานเข้ามาฟังตุ๊เจ้าหายใจไหม ไม่ได้ยินเสียงแม้กระทั่งหายใจ โอ..ผมเพิ่งเห็นพระนี่แหละ

ตุ๊เจ้าองค์นี้ไม่ได้ปรารถนาโพธิญาณพ่อเลยพูดอย่างงี้ ตุ๊เจ้านี่ปรารถนามรรคปรารถนาผลปรารถนาอรหัตผลในปัจจุบัน สติมันก็เลยมากจ้องกันอยู่กับความคิดเวลามันคิดในทางไม่ดีก็บีบบังคับมันไม่ให้มันคิด เวลามันคิดทางดีก็หยุดมัน แล้วเอาหลักคำสอนของพระพุทธเจ้ามาวัดดูว่าความคิดที่ดี เราไม่เบียดเบียนคนอื่น ตัวนั้นมันผิดหลักคำสอนไหมถ้ามันผิดจากหลักคำสอนก็ไม่ทำตามมันเท่าเก่า เราก็เลยว่างั้น สติเมื่อมันมากขึ้น มากขึ้น มันจะรู้ลมเข้าลมออกทุกขณะ ทุกเวลา สติมันมากไง ใหม่ๆก็ตั้งใจอยู่เจริญสติอยู่ เวลานอนมันจะรู้ลมเข้าลมออกจนลมมันหยุด ลมมันหยุดนี่หมายถึงมันดับสัญญาตัวร่างกายนี่แต่สัญญาข้างในมันยัง เมื่อสัญญามันยังมันก็จะรู้ว่ามันเริ่มจะฝัน เริ่มแล้ว มันจะฝันตอนแรกมันจะเป็นยังไงมันก็ออกจากร่างไป เราเลยว่างั้น ลอยไปเบาไปแล้วก็ไปวางปั๊บเริ่มเดินแล้วนั่นเริ่มฝันครั้งแรกจะเป็นอย่างงั้น

โอ...ขนาดนั้นเลยเหรอตุ๊เจ้า

เอ้าก็ภาวนาเพื่อละกิเลสต้องมีสติเต็มที่รู้ต้นจิตให้ได้ ต้นจิตคือเดิมของจิต ตั้งแต่ที่เป็นฐีติจิตโน่นที่เรียก #ปภัชรจิตตัง เราก็ต้องดูมันอย่างงั้นไม่ให้มันคิดมันนึกมันตรึกมันตรองไปทางด้านที่เลว ถ้ามันนึกมันคิดมันตรึกมันตรองไปทางด้านที่เลว เฮาก็ไม่ต้องไปตามมันไม่ต้องให้มันคิด ให้มันคิดพระพุทโธ พระธัมโม พระสังโฆ ให้มันคิดอย่างงั้น เพื่อสอนมัน เอ้า...อย่างงั้นจิตมันจะมีกำลังเหรอ เอ้า...#ก็พระพุทโธเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน มีพละกำลังมากไม่มีพละกำลังไหนที่จะเทียบกับพละกำลังของพระพุทโธได้ ว่างั้น ไตรโลกธาตุกระเทือนเลื่อนลั่นด้วยกำลังของพระพุทโธกำลังไหนจะเท่า แล้วโยมที่ว่าปรารถนาเป็นโพธิญาณยังไม่รู้เรื่องของพวกนี้มันก็เป็นวิปลาสแล้วสิ

โอ...อย่างงั้นผมก็ผิดไป ผมจะตั้งใจใหม่

ให้ปรารถนาจริงแล้วก็ปฏิบัติจริง ถ้าปรารถนาเป็นโพธิญาณนี่ ต้องเข้าใจเรื่องการปรารถนาภพภูมิ #เธอต้องทานตานับเท่าดวงดาวในท้องฟ้า #เธอต้องทานหัวใจควักหัวใจออกทานนับลูกมะพร้าวในโลกมนุษย์ #กรีดเลือดออกทานเท่ากับสี่ท้องมหาสมุทร #เอาเนื้อเอาหนังออกทานนี่ชั่งหนักเท่ากับแผ่นดิน #จึงจะสามารถบรรลุเป็นโพธิญาณได้ ต้องทานทุกสิ่งอย่างตับไตไส้พุง คือชนิดที่บอกว่าไม่เหลือแม้แต่อณูและปรมาณู จึงจะสามารถบรรลุเป็นโพธิญาณได้

โอ...มันขนาดนั้นเชียวเหรอตุ๊เจ้า

ใช่ ขนาดนั้น ตุ๊เจ้าก็เลยเบื่อหน่ายก็เลยคิดที่จะเข้าสู่พระนิพพาน เป็นที่ดับแห่งกองทุกข์ทั้งหลาย ทานชาตินี้ก็เป็นทานชาติสุดท้าย รักษาศีลก็เป็นการรักษาศีลชาติสุดท้าย ภาวนาสุดๆ ก็เป็นภาวนาสุดๆครั้งสุดท้าย ทุกข์ก็ทุกข์ครั้งสุดท้ายไม่ทุกข์อีก นั่น

โอ...ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้าทานมากขนาดนั้น ผมจะปรารถนาใหม่หรอก ผมจะเข้าสู่พระนิพพานหรอก เพิ่นว่าอย่างงั้น

พอเราบิณฑบาตสิ อ้าวไหนว่าตั้งใจปรารถนาเป็นโพธิญาณ ไปซื้อปลากำลังดิ้นกุกกักๆมา อ้าว...ก็ไหนว่าปรารถนาเป็นโพธิญาณยังไม่มีศีลธรรมอะไร โยมปรารถนาเป็นโพธิญาณศีลของโยมจะต้องไม่ด่างพร้อยจึงจะปรารถนาได้ ไม่ใช่ว่าไปฆ่าสัตว์ตัดชีวิตทำปาณาติบาต

โอ...อย่างงั้นผมก็ผิดหมดสิ

เออ ก็ผิดหมดไม่สามารถได้มรรคได้ผลได้สมปรารถนาแห่งโพธิญาณ ตั้งใจใหม่ซะ ถ้าไม่ตั้งใจใหม่มันก็ไม่ได้ผล

ถ้ามันยากขนาดนั้นผมไม่ไปไหนหรอก ผมก็ทำตามผมอย่างงี้แหละ

นั่นลูก การปรารถนาโพธิญาณที่แท้ มันจะต้องรู้พื้นเพของตัวเองตั้งใจจริง ต้องยอมสละร่างกาย สละลูก สละเมีย จึงจะสามารรถถึงมรรคถึงผลขั้นสูงสุด แล้วตรัสรู้เป็นโพธิญาณได้ แต่ถ้าผู้ที่สร้างบารมีเพื่ออรหัตผลโดยถ่ายเดียวมันก็ไม่ยากเพียงหนึ่งอสงไขยแสนมหากัป ทานธรรมดาถึงขั้นกลางไม่ต้องถึงขั้นปรมัตถ์ คือ บารมี ๑๐ อย่าง ต้องทำให้ครบธรรมดาๆไม่ต้องถึงขั้นกลางและไม่ต้องถึงขั้นปรมัตถ์ คือบารมี ๑๐ อย่างเดียวไง ไม่ใช่บารมี ๓๐ ทัศ ถ้าบารมี ๓๐ ทัศ ของพระพุทธเจ้า มีอย่างกลาง และขั้นสูงสุดขั้นปรมัตถ์ นั่น แต่หลวงปู่ปรารถนาแห่งความสำเร็จสิมันก็เลยไม่เหมือนหมู่ ในอดีตเราเคยสร้างบารมีถึงขั้นปรมัตถ์เรื่องการรักษาศีลขั้นปรมัตถ์ และเมตตาขั้นปรมัตถ์ เรื่องของเรื่องมัน อย่างงั้นศีลของพ่อจึงไม่ด่างพร้อยไงที่อยู่ในป่าในเขาจนถึงปัจจุบัน ไม่ได้ด่างพร้อย ความเมตตาขั้นปรมัตถ์มันจึงกระเทือนเลื่อนลั่นในไตรโลกธาตุ พวกเทวดาก็เลยแซ่ซ้องสรรเสริญสาธุการมากที่สุด

โอวาทธรรม: องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
๑๑ มกราคม ๒๕๖๒