หลวงปู่แหวนกับหลวงปูตื้อ สหธรรมิกที่ต่างอุปนิสัย

หลวงปู่แหวนกับหลวงปูตื้อ สหธรรมิกที่ต่างอุปนิสัย​

​

หลวงปู่บุญเพ็ง กปฺปโก ได้เมตตาเล่าย้อนความหลังครั้งที่ ท่านปฏิบัติภาวนาอยู่กับ หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม และหลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ

ในระหว่างพรรษาที่จังหวัดเชียงใหม่นั้น อาตมาได้ภาวนา เดินจงกรม ฝึกฝนตนเองอยู่ ณ วัดสันติธรรม อยู่กับหลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร

แต่เมื่อออกพรรษา เป็นหน้าแล้ง ก็ได้ไปอยู่บำเพ็ญภาวนา ออกเดินธุดงค์กับหลวงปู่ตื้อ และหลวงปู่แหวน

หลวงปู่ตื้อ ท่านพูดเก่งมาก ช่างพูดช่างคุย มีอะไรดีๆ ท่านก็นำมาบอกมาเล่าตลอด ไม่เคยปิดบัง และไม่เคยคิดรังเกียจที่จะสั่งสอนลูกศิษย์ลูกหาเลย

ส่วนหลวงปู่แหวน ท่านไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว สมัยนั้น ท่านไม่พูดกับคนหรอก

หลวงปู่ตื้อ ท่านเป็นพระที่พูดจริงทำจริง ท่านเอาชีวิตของท่านออกบำเพ็ญภาวนาเพื่อหาทางพ้นทุกข์อย่างแท้จริง ไม่ใช่ออกภาวนาเพื่อหาทางเอาใจญาติโยม ไม่เคยเอาใจใคร

ถ้าผิดท่านแย้งแบบฝ่ายค้าน หัวชนดังกึกเลย ไม่ยอมท้อ ไม่หวั่นเกรงอะไรเลย แต่ถ้าผิดจากวินัย ท่านไม่เอาด้วย ท่านมีปัญญาพิจารณา ถ้าไม่ควร ท่านก็ไม่พูด ไม่ยุ่งเกี่ยว ท่านออกป่า เอาบาตรคล้องคอ มือซ้ายหิ้วกาน้ำ มือขวาคว้ากลด ออกแน่วเข้าป่าไปเลย

หลวงปู่แหวนก็เหมือนกันไม่ชอบยุ่งกับคน เข้าป่าเงียบ ใจท่านดุจพญาราชสีห์ เด็ดขาดมากทั้งสองรูป

รูปหนึ่งท่านพูดไม่หยุด คือหลวงปู่ตื้อ อีกรูปหนึ่งไม่ชอบพูด เงียบสนิท คือหลวงปู่แหวน แต่การปฏิบัติที่ล้ำลึกของครูอาจารย์ทั้งสองท่านนั้นใครไม่อาจรู้ได้ นอกจากตัวของท่านเอง

 

ท่านทั้งสองเคยร่วมธุดงค์ไปยังสถานที่ต่างๆ หลายต่อหลายแห่ง ในสมัยที่ยังเป็นพระหนุ่ม

พระธุดงค์หนุ่มทั้งสองรูปได้ไปพบกันครั้งแรกที่ป่าภูพาน ขณะนั้นหลวงปู่ตื้อ จาริกธุดงค์มาจากพระบาทบัวบก จังหวัดอุดรธานี หลวงปู่ทั้งสององค์ได้สนทนาธรรมแลกเปลี่ยนความรู้กัน เป็นที่ชอบอัธยาศัยถูกใจกันยิ่งนัก

​

หลวงปู่ตื้อ และหลวงปู่แหวนในสมัยเป็นพระธุดงค์หนุ่ม ท่านมีปฏิปทาที่ตรงกัน แม้บุคลิกภายนอกจะแตกต่างกันอย่างมาก แต่ก็เข้ากันได้ดี ทั้งสองท่านเป็นพระหนุ่มฝ่ายมหานิกาย ที่ท่องธุดงค์แต่ลำพังอย่างโดดเดี่ยวกล้าหาญโดยไม่มีครูอาจารย์ฝ่ายกรรมฐานคอยกำกับชี้ทางเลย

หลวงปู่แหวน ท่านเคยเข้ากราบ ได้ถวายตัวเป็นศิษย์และได้รับคำชี้แนะจากหลวงปู่มั่นมาก่อนแล้ว ในครั้งที่หลวงปู่มั่นท่องธุดงค์อยู่แถวจังหวัดอุดรธานี ครั้งที่หลวงปู่แหวนยังเป็นสามเณรอยู่

แต่พอหลวงปู่มั่นท่านไปธุดงค์ทางภาคเหนือ หลวงปู่แหวนก็ไม่มีครูบาอาจารย์กรรมฐานคอยชี้แนะท่านอีก ต้องดั้นด้นฝึกฝนปฏิบัติอยู่ตามป่าเขาตามลำพัง ด้วยตัวของท่านเอง

ทางด้านหลวงปู่ตื้อ ก็ใฝ่ใจปรารถนาอยากจะพบพระอาจารย์มั่นภูริทตฺโต ให้ได้เหมือนกัน เพราะได้ยินกิตติศัพท์เลื่องลือเกี่ยวกับปฏิปทา จริยาวัตร ของพระอาจารย์มั่นมามาก แต่ก็ยังไม่ได้พบท่านสมใจหวังสักที

ทั้งหลวงปู่ตื้อ และหลวงปู่แหวน ต่างก็ปรารถนาที่จะได้พบและได้รับการชี้แนะจากหลวงปู่มั่น พระอาจารย์ใหญ่สายกรรมฐาน

หลวงปู่ทั้งสองตกลงกันว่า หากวาสนายังมีคงจะได้พบกับพระอาจารย์ใหญ่สมใจหวัง “เราอย่าเร่งรัดตัวเองและกาลเวลาเลย ถ้าไม่ตายเสียก่อน จะต้องได้สดับธรรมจากพระอาจารย์มั่นเป็นแม่นมั่น ในระหว่างนี้เราควรจะจาริกธุดงค์ไปตามมรรคาของเราก่อน”

หลวงปู่ตื้อ และหลวงปู่แหวน เริ่มต้นเดินธุดงค์เข้าไปทางฝั่งลาว ทางด้านอำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย พอข้ามแม่น้ำโขงไปแล้วก็พบแต่ป่าทึบ ต้องเดินมุดป่าไปเรื่อยๆ เป้าหมายอยู่ที่เมืองหลวงพระบาง

ในการเดินทางเท้านั้น ตลอดทางหลวงปู่ทั้งสองได้พบสัตว์ป่าจำนวนมาก อาศัยเดินมุดป่าไปตามรอยช้างไปเรื่อยๆ เพราะสะดวกสบายกว่าบุกเข้าไปในป่าที่รกชัฏ

 

หาเรือข้ามแม่น้ำโขง

ตอนที่หลวงปู่ตื้อกับหลวงปู่แหวนพบกัน และเริ่มออกธุดงค์ด้วยกันใหม่ๆ ทั้งสององค์ได้มุ่งหน้าข้ามแม่น้ำโขงไปทางสุวรรณเขต ในประเทศลาว และตอนจะข้ามแม่น้ำโขง หลวงปู่ตื้อได้แสดงอะไรบางอย่างให้หลวงปู่แหวนดู

เรื่องมีอยู่ว่าทั้งสององค์หาเรือข้ามฟากไม่ได้ แม่น้ำโขงก็ไหลเชี่ยวจัด เพราะเป็นคุ้งน้ำไหลผ่านช่องเขาค่อนข้างแคบ หมู่บ้านใกล้สุดก็อยู่ห่างออกไปไม่น้อยกว่าหนึ่งกิโลเมตร มองไม่เห็นเรือนแพอยู่แถวนั้นเลย

หลวงปู่ตื้อบอกว่า “ท่านแหวนไม่ต้องวิตก เดี๋ยวก็มีเรือมารับเราข้ามฟากไป” แล้วท่านก็ยืนนิ่งหลับตา บริกรรมคาถา เพียงอึดใจใหญ่ๆ ก็ลืมตาขึ้น พูดยิ้มๆ ว่า “เดี๋ยวเรือจะมารับ”

​

อีกสักพักก็มีเรือหาปลาพายผ่านมา พอเห็นพระหนุ่มทั้งสองรูปยืนอยู่ที่ท่าน้ำ ก็พายเรือเข้ามารับพาข้ามฟาก

ชายคนนั้นบอกว่า ขณะที่เขาหาปลาอยู่ กลางแม่น้ำรู้สึกสังหรณ์ใจว่ามีพระกำลังรอเรือข้ามฟาก จึงได้พายเรือมาดู ก็พบพระคุณเจ้าทั้งสองจริง นับว่าน่าอัศจรรย์มาก

หลวงปู่ตื้อ พูดยิ้มๆ ว่า “โยมได้บุญกองใหญ่แล้วคราวนี้ ที่เอาเรือมารับเราข้ามฟาก ขอให้หมั่นทำความดีไว้ ถ้าจะเลิกจับปลาฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเลยได้ก็จะดีมาก”

คนหาปลาถามว่า “ถ้าไม่จับปลา แล้วจะให้ข้าน้อยทำมาหากินอะไร?”
หลวงปู่ตื้อ บอกว่า ทำไร่ทำนาหากินโดยสุจริตก็ดีแล้ว ต่อไปชีวิตครอบครัวจะเจริญรุ่งเรืองอยู่ดีกินดี อาตมาขอให้พร”

คนหาปลามีความศรัทธาพระธุดงค์ทั้งสององค์เป็นอย่างมาก ต่อมาภายหลังทราบว่าเขาได้เลิกหาปลา แล้วหันมาทำนาทำไร่ เลิกการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ชีวิตครอบครัวเขามีความเจริญรุ่งเรืองทำมาค้าขายขึ้นจนมั่งมีเงินทอง สามารถสร้างวัดได้ ๒-๓ แห่ง
ทั้งนี้

คงเป็นด้วยอานิสงส์ผลบุญที่เขาเอาเรือมารับพระภิกษุผู้ครองศีลบริสุทธิ์ข้ามแม่น้ำ ตนเองเชื่อมั่นในพรที่พระท่านให้ และเลิกฆ่าสัตว์ตัดชีวิตโดยแท้จริง

 

หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ และหลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม ร่วมเดินทางธุดงค์ไปจนถึงเมืองหลวงพระบาง แต่ก็ไม่ได้ไปด้วยกันโดยตลอด บางช่วงท่านก็แยกกันไป และบางโอกาสก็มาพักปักกลดด้วยกัน รวมทั้งบางโอกาสก็จำพรรษาร่วมกัน

ทั้งสององค์จัดเป็นคู่อรรถคู่ธรรมที่แปลกมาก กล่าวคือทั้งสององค์ มีอุปนิสัยภายนอกที่แตกต่างกันอย่างมาก แต่ท่านก็ร่วมเป็นสหธรรมิกที่ไปด้วยกันได้เป็นอย่างดี

ทางด้านหลวงปู่ตื้อท่านเป็นพระที่ชอบพูด ชอบเทศน์ มีปฏิปทาผาดโผน พูดเสียงดัง ตรงไปตรงมาชนิดที่ไม่กลัวเกรงใคร

ทางด้าน หลวงปู่แหวน กลับเป็นพระที่พูดน้อย เสียงเบา ชอบอยู่เงียบๆ ท่านไม่ชอบเทศน์ มีแต่ให้ข้อธรรมสั้นๆ มีปฏิปทาเรียบง่าย ไม่โลดโผน

แม้หลวงปู่ทั้งสององค์ท่านมีอุปนิสัยภายนอกที่แตกต่างกัน แต่ท่านก็ร่วมเดินทางและเกื้อกูลซึ่งกันและกันได้เป็นอย่างดี จัดเป็นสหธรรมิกที่มีความใกล้ชิดกันที่สุด

ในเรื่องนี้หลวงพ่อเปลี่ยน ปญฺญาปทีโปท่านว่า "พวกภูตผีปีศาจกลัวหลวงปู่ตื้อ พวกงูและสัตว์เลื้อยคลานต่าง ๆ กลัวหลวงปู่แหวน ส่วนเรื่องอาหารการขบฉัน หลวงปู่ตื้อ ไม่ชอบฉันกล้วย แต่หลวงปู่แหวนท่านชอบฉันกล้วย หลวงปู่ทั้งสององค์ท่านจึงไปด้วยกันได้เป็นอย่างดี"

แม้ในภายหลัง เมื่อหลวงปู่มั่นได้เดินทางกลับไปภาคอีสานแล้ว หลวงปู่ทั้งสององค์ก็ยังพำนักอยู่ในภาคเหนือต่อไป จนเข้าสู่วัยชราภาพ สถานที่ที่องค์ท่านทั้งสองพำนักอยู่ก็ไม่ห่างไกลกัน พอไปมาหาสู่และถามไถ่ถึงกันได้ตลอด

 

จากประวัติของหลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ ซึ่งเรียบเรียงโดยอตฺถวโรภิกขุ (พระอาจารย์นาค) แห่งวัดสัมพันธวงศ์ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๕ ได้บันทึกการเดินธุดงค์ของหลวงปู่แหวนที่เกี่ยวเนื่องกับหลวงปู่ตื้อ ดังต่อไปนี้ : -

“เมื่อสมัยหลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ ยังหนุ่ม ท่านชอบเที่ยวธุดงค์จาริกไปตามสถานที่ต่างๆ ทั้งในประเทศและนอกประเทศ เท่าที่จะสามารถเดินไปได้ สมัยก่อน การคมนาคมยังไม่สะดวก จะไปไหนไม่ต้องกังวลเรื่องรถเรื่องเรือ ทางสะดวกมีอยู่ทางเดียวคือ เดินไปแล้วก็เดินกลับ”

“ในเขตภาคอิสาน นอกจากอุบลราชธานีแล้ว หลวงปู่แหวนท่านพำนักอยู่ที่อุดรธานีเป็นส่วนใหญ่ เช่นเมื่อครั้งไปตามหาท่านอาจารย์หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ที่บ้านค้อ ดงมะไฟ และเคยไปจำพรรษาที่นาหมี นายูง...

ต่อมาหลวงปู่ ไปจำพรรษาที่พระบาทบัวบก และเมื่อออกพรรษาก็ไปพักที่พระบาทหอนาง หรือพระบาทนางอุษา ซึ่งอยู่คนละฟากเขากับพระบาทบัวบก ส่วนเขตแดนอิสานอื่นก็มีที่ อำเภอท่าลี่ จังหวัดเลย

เมื่อหลวงปู่กลับมาพักผ่อนหลังจากจาริกไปลาว ทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง ๑๔ วัน ตั้งใจจะเที่ยวตามเมืองต่างๆ จนถึงสิบสองปันนา สิบสองจุไท ทางเหนือ แต่ทหารฝรั่งเศสไม่ให้ไป จึงไปพักที่วัดใต้หลวงพระบางระยะหนึ่ง แล้วก็กลับพร้อมด้วยหลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม”

“หลังจากพักหายเหนื่อย จึงปรึกษากับหลวงปู่ตื้อ มุ่งเดินทางไปทางภาคเหนือ...เดินไปค่ำไหนก็นอนที่นั่น และไม่มีลูกศิษย์เล็กให้เป็นห่วง

หลวงปู่ทั้งสองท่านออกจากท่าลี่ จังหวัดเลย ไปออกด่านซ้าย ข้ามป่าเข้าไปอำเภอน้ำปาด ผ่านเขตอำเภอนครไทย ไปถึงอำเภอท่าปลา จังหวัดอุตรดิตถ์ แล้วตัดไปอำเภอนาน้อย แพร่ ผ่านหมู่บ้านชาวเขาเผ่าเย้า แล้วลงมาพักกับหมู่บ้านคนเมืองตามคำนิมนต์ จากนั้นจึงเดินทางต่อไปสูงเม่น เด่นชัย เดินไปตามทางรถไฟจนถึงลำปาง

ท่านเจ้าคุณพระอุบาลีคุณูปมาจารย์​

ส่วนหลวงปู่ตื้อท่านแยกตัวไปพักที่อำเภอเถิน หลวงปู่แหวนเดินทางต่อไปยังเชียงใหม่ เที่ยวดูภูมิประเทศโดยรอบ ทั้งบนดอยสุเทพและที่อื่นๆ แล้วจึงเดินทางกลับมาพบหลวงปู่ตื้อ ที่ลำปาง”

หลังจากนั้น ในปี พ.ศ ๒๔๖๔ หลวงปู่ทั้งสองก็แยกทางกัน หลวงปู่แหวน ลงไปกรุงเทพฯ เพื่อรับฟังธรรมอบรมจากท่านเจ้าคุณพระอุบาลีคุณูปมาจารย์ที่วัดบรมนิวาส แล้วท่านก็จาริกไปพม่าและอินเดีย

ในตอนหลังทั้งหลวงปู่แหวน และหลวงปู่ตื้อ ได้ไปกราบหลวงปู่มั่น ที่เชียงใหม่ โดยหลวงปู่แหวน ได้ญัตติเป็นธรรมยุตก่อน ต่อจากนั้นทั้งสององค์ก็ท่องเที่ยวธุดงค์ติดตามหลวงปู่มั่น ไปยังที่ต่างๆ ในภาคเหนือติดต่อกันหลายปี

����ѵ� ��ǧ������� �Ũ���� 02

 

อ่านตั้งแต่แรกยันจบได้ความรู้ดี ๆ มากครับ

คือหากปราถณาจะบรรลุธรรมเบื้องสูงก็อย่าย่อท้อ

ต่ออุปสรรคที่จะพบเจอ และการได้เจอกับกัณยาณมิตร

ในทางธรรมที่ดีถือว่าเป็นความประเสริฐหนึ่งในชีวิต

ขอบคุณมากครับ

 

ใช่ค่ะ.....ถ้าดูจากข้อวัตรปฏิปทาของครูบาอาจารย์สายกรรมฐานแทบจะทุกองค์
ท่านมีธรรมที่เป็นไปเพื่อประโยชน์แห่งการขจัดขัดเกลากิเลสของท่านตามที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้แทบทุกประการ

อันได้แก่

"....ความไม่ประมาท เป็นผู้ปรารภความเพียร เป็นผู้มักน้อย เป็นผู้สันโดษ การพิจารณาโดยรอบคอบ

ความรู้ตัว ความมีมิตรดี และการประกอบกุศลเนืองๆ....”

 

คิดไว้อยู่เหมือนกันค่ะ (ที่ผ่านมา ยังไม่ค่อยทราบข้อมูล) เอาไว้อยากหาโอกาสเหมาะ ๆ ขึ้นไปซักที
เพราะที่เชียงใหม่ ถ้าออกไปเส้นทางนั้น ตั้งใจว่าจะไปกราบ พระพุทธบาทสี่รอย แล้วก็วัดครูบาอาจารย์สายกรรมฐานอีกหลายๆวัด
ตั้งแต่วัดป่าดาราภิรมย์ วัดป่าอาจารย์ตื้อ วัดถ้ำผาปล่อง ไม่ทราบว่าถ้าจากเส้นอ.แม่ริม แม่แตง จะเลยไปอ.พร้าว ได้รึป่าว
เพราะไหนๆ ไปแล้วก็อยากไปวัดดอยแม่ปั๋ง กับวัดป่าอาจารย์มั่นด้วย

 

มันก็ยุ่งยากพอควรนะครับ แต่สามารถทำได้โดย
1.ท่านออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ตามเส้นทาง ชม.-ฝาง(เดินทางขึ้นทิศเหนือ) พอไปถึงอ.แม่ริม ก็แวะเข้าด้านซ้ายไปวัดป่าดาราภิรมย์
2.หลังจากแวะวัดป่าดาราภิรมย์ ก็ให้ออกไปทางเส้นทาง ชม.-ฝาง ต่อ(ขึ้นเหนือ) ก่อนจะถึงบ้านปากทางสลวง อ.แม่ริม จะมีทางให้แวะไปทางด้านซ้ายประมาณ 18 กิโลเมตร(ไปทางทิศตะวันตก) เป็นวัดพระพุทธบาทสี่รอย ซึ่งจะมีช่วงใกล้ๆวัดเป็นทางขึ้นเขา
3.หลังจากนั้นก็ออกมาตามเส้นทางเดิม ออกไปเส้นทาง ชม.-ฝาง ต่อไปจนถึงอ.แม่แตง เลยไปอีกก่อนถึงแยกเขื่อนแม่งัด หมู่บ้านปากทาง ต้องไปยูเทิร์นที่ 3แยกปากทางเขื่อนแม่งัดกลับมาแล้วเลี้ยวซ้ายซึ่งจะเป็นวัดป่าอาจารย์ตื้อ(ถ้าเดินทางขึ้นเหนือวัดป่าอาจารย์ตื้อจะอยู่ด้านขวามือ)
4.หลังจากไปวัดป่าอาจารย์ตื้อแล้วก็วกกลับออกมายูเทิร์นกลับไปทางฝางอีก คราวนี้ให้เลี้ยวขวาเข้าไปทางเขื่อนแม่งัดเลยครับ(ทิศตะวันออก) ประมาณ 3 กิโล ตรงข้ามสนามกีฬาเทศบาลเมืองแกน จะมีทางด้านซ้ายไปวัดป่าอรัญญวิเวก (พระอ.เปลี่ยน)
5.หลังจากออกจากวัดป่าอรัญวิเวกแล้ววกกลับออกมาเดินทางตรงไปทางเขื่อนเลยครับ(ทิศตะวันออก) จนสุดทางจะเขื่อนจะอยู่ด้านซ้าย แต่ทางจะบีบบังคับให้ไปทางขวาออกห่างเขื่อนไปจนสุดจะเจอถนนเส้น ชม.-พร้าว ให้เลี้ยวซ้ายไป จนเริ่มเข้าอ.พร้าว(ซึ่งอยู่ทิศตะวันออก)ก็จะมีป้าย ทางไปวัดดอยแม่ปั๋ง
6.หลังจากวัดดอยแม่ปั๋งแล้วก็ขับรถขึ้นเหนือไปอีกจะมีทางลัดไปทางซ้ายไปอ.เชียงดาว(กลับมาทิศตะวันตก)ก็ให้ไปตามเส้นทางพร้าว-อ.เชียงดาว ไปจนถึงถนน ชม.-ฝางดังเดิม แต่คราวนี้ให้เลี้ยวซ้ายกลับไปทางอ.เชียงดาว(ลงทิศใต้) พอถึงทางเลี่ยงเมืองก็ให้ไปทางเลี่ยงเมืองที่จะอยู่ด้านขวามือ ไปเรื่อยๆ ดอยหลวงเชียงดาวจะอยู่ขวามือ ไปจนถึงสี่แยกใหญ่จะมีทางบอกว่าไปถ้ำเชียงดาว นั่นแหละให้เลี้ยวขวาที่สี่แยกนั้น เข้าหาดอยหลวงเลย แล้วก็ไปจนสนถนนเส้นนั้นก็จะไปถึงวัดถ้ำผาปล่องครับ
หลังจากนั้นทางก็ออกมาจากเส้นเดิมแต่เลี้ยวขวา มุ่งตรงเข้าเมืองเชียงใหม่ต่อไป
เส้นทางขาไป-กลับจะเป็นแบบนี้ครับ
อ.เมืองเชียงใหม่-อ.แม่ริม-อ.แม่แตง-อ.พร้าว-อ.เชียงดาว-อ.แม่แตง-อ.แม่ริม-อ.เมือง

ขอบอกว่าถ้าไปวันเดียวกลับบ้านมา สลบเหมือดแน่นอนครับ