หลวงปู่ชอบ ฐานสโม พระผู้ทรงวิสุทธิคุณ ตอน เรื่องพญานาคอีกครั้ง

หลวงปู่ชอบ ฐานสโม พระผู้ทรงวิสุทธิคุณ ตอน เรื่องพญานาคอีกครั้ง

เรื่องนี้ความจริงควรจะบันทึกรวมไว้ในตอนที่ท่านวิเวกอยู่ในเขตอำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ แต่โดยที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับพญานาค จึงได้นำมาแยกบันทึกเป็นเรื่องรวม ต่อเนื่องกันไป กับชุดเกี่ยวกับพญานาค เพื่อความสะดวกในการเข้าใจ

ระยะนั้นเป็นเวลาหลังจากเสร็จสงครามโลกครั้งที่สองใหม่ ๆ ออกพรรษาแล้ว ท่านไปเที่ยววิเวกในเขตอำเภอแม่ริมกับ หลวงปู่ขาว อนาลโย บังเอิญได้พบกับ ท่านพระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ ซึ่งเคยเที่ยววิเวกกับท่าน และได้เคยจำพรรษากับท่านมาแล้ว ณ สำนักสงฆ์แม่หนองหาร ในปี พ.ศ. ๒๔๘๕ ท่านจึงชวนกันไปวิเวกตามเขาและถ้ำซึ่งอยู่ใกล้กับหมู่บ้านพอบิณฑบาตถึงได้ โดยมีพระอีกองค์หนึ่งร่วมไปด้วยรวมเป็น ๔ องค์ด้วยกัน

เขาลูกนั้นมีถ้ำอยู่ ๒ ถ้ำ แต่เป็นถ้ำที่อยู่สูงจากเชิงเขาขึ้นไปประมาณ ๑๕ วา ทางขึ้นชันมาก เวลาขึ้นไปต้องเอามือเหนี่ยวโหนต้นไม้และเถาวัลย์ขึ้นไป พระหนุ่ม ๒ องค์ คือ ท่านพระอาจารย์เหรียญและพระอีกรูปหนึ่งไปอยู่ในถ้ำ ส่วนหลวงปู่ขาว และท่านอยู่บนสันเขาชั้นล่าง ต่ำลงมาจากถ้ำหน่อยหนึ่ง

ท่านเล่าว่า การภาวนาดีมาก อากาศดีและสงัด ไม่มีอะไรรบกวน ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เขาลูกนั้น เมื่อทราบข่าวว่ามีพระธุดงคกรรมฐานมาพักบนเขาและถ้ำ ต่างก็พากันดีใจ ชักชวนกันมาทำแคร่ที่พักอาศัยให้ สำหรับน้ำใช้น้ำฉัน ก็ช่วยกันหาไม้ไผ่ขนาดลำใหญ่หน่อย มาผ่ากลาง เอาข้อออก ให้เป็นลำรางต่อกัน บนเขาลูกใหญ่นั้นมีน้ำพุผุดไหลมาออกตรงข้างเขา ชาวบ้านก็เอาลำรางไม้ไผ่นั้นไปรองรับน้ำให้ไหลมาไว้ที่หัวเขา และที่ถ้ำซึ่งพระอยู่ จัดเป็นระบบประปาธรรมชาติ ทำให้มีความสะดวก ไม่ต้องกังวลในการลงเขาขึ้นเขาไปลำเลียงน้ำใช้น้ำฉัน น้ำนั้นไหลมาแต่เขาซึ่งอุดมด้วยหินปูน จึงต้องนำมาต้มให้เดือดเสียก่อน ปล่อยให้เย็นจนตกตะกอนแล้วจึงกรองเอามาฉัน

อยู่ต่อมาวันหนึ่ง ระบบประปาธรรมชาติเกิดขัดข้อง ไม่มีน้ำไหลมาตามรางน้ำ ไต่สวนได้ความว่า รางน้ำไม้ไผ่ที่ชาวบ้านต่อมาให้ใช้ยังที่พักนั้น ถูกฟันเสียหายหลายจุด ทั้งนี้เพราะไม่กี่วันก่อนหน้านั้น พระที่อยู่ในหมู่บ้านเขาพากันสึกเสียหมด พร้อมทั้งคนในหมู่บ้านเจ็บป่วยกันหลายคน กำนันในตำบลนั้นไปปรึกษากับหมอผี หมอผีบอกว่าเป็นเพราะมีพระกรรมฐานมาอยู่บนเขาและในถ้ำ ผีที่อยู่ในถ้ำกลัวบารมีพระกรรมฐานอยู่ในถ้ำไม่ได้ จึงมารบกวนชาวบ้านให้เจ็บป่วย ถ้าจะให้ชาวบ้านหายเจ็บป่วย ต้องไล่พระกรรมฐานไป กำนันตำบลนั้นจึงประกาศห้ามไม่ใช้ชาวบ้านที่หมู่บ้านของกำนันมาทำบุญตักบาตร รวมทั้งน้ำฉันน้ำใช้ก็ให้ตัดขาดหมด เป็นการบีบบังคับไล่ทางอ้อมให้พระกรรมฐานหนีไป

อย่างไรก็ดี ไม่ได้มีผู้เชื่อถือกำนันนั้นทุกคนไป วันแรกคนในหมู่บ้านของตำบลนั้นไม่กล้าใส่บาตร แต่ท่านและคณะก็ไปบิณฑบาตจากหมู่บ้านอื่นที่อยู่ใกล้เคียง ส่วนน้ำใช้นั้น พวกญาติโยมที่เลื่อมใสก็พากันไปซ่อมแซมให้ใช้ได้ดังเดิม และคอยจัดเวรยามดูแลให้ ไม่นานพวกที่หลงผิดก็รู้สึกตัว เพราะความเจ็บป่วยนั้นเป็นธรรมดาของมนุษย์ และเมื่อท่านสอนให้ชาวบ้านยึดมั่นในพระไตรสรณาคมน์ การเจ็บป่วยของชาวบ้านก็หายขาด ทำให้พากันเลื่อมใสศรัทธาดังเดิม และดูเหมือนจะมากขึ้นกว่าเดิมอีก

ท่านคงพำนักอยู่ที่สันเขาต่อไปอีกระยะหนึ่ง หลวงปู่ขาวแยกขึ้นไปวิเวกบนดอยแม้วกับท่านพระอาจารย์เหรียญ หลวงปู่ขาวอยู่บนดอยแม้วได้ ๑๐ กว่าวัน ก็กลับลงมาพักที่สันเขาดังเดิม ด้วยไม่ค่อยสบาย ไม่ถูกกับอากาศ

ระหว่างที่ท่านอยู่ที่สันเขานั้น ได้มองเห็นเขาลูกหนึ่ง ซึ่งอยู่สูงกว่าดอยแม้วที่หลวงปู่ขาวและท่านพระอาจารย์เหรียญไปพำนักมา ท่านคิดว่า บนหลังเขาลูกนี้คงจะวิเวกดี ควรแก่การบำเพ็ญเพียรภาวนา เมื่อท่านพระอาจารย์เหรียญลงมาจากดอยแม้วแล้ว ท่านจึงชวนกลับขึ้นเขาไปใหม่ โดยอธิบายว่า จุดหมายปลายทางนั้นไม่ใช่ดอยแม้ว แต่เป็นเขาอีกลูกหนึ่งซึ่งอยู่สูงกว่า

ท่านและท่านพระอาจารย์เหรียญเดินทางไปเพียง ๒ องค์ โดยไม่มีญาติโยมขึ้นไปด้วย มีแต่คนรับจ้างแบกบริขารเพียง ๒ คน ซึ่งตกลงกันว่าจะเป็นผู้จัดทำที่พักบนยอดเขาให้ด้วย การเดินทางนั้น ออกเดินทางไปตั้งแต่เช้าจนพลบค่ำ จึงถึงเขาสูงลูกที่มั่นหมายไว้นั้น พบชาวบ้านป่าปลูกกระท่อมน้อยพำนักอยู่ครอบครัวหนึ่ง

เขารู้ว่าท่านจะขึ้นไปพักภาวนาบนหลังเขาลูกนั้นก็ร้องเสียงหลง ห้ามว่า อย่าไปเลยท่าน ผีที่เขาลูกนี้ดุมาก

ท่านถามเขาว่า รู้ได้อย่างไรว่า ผีดุ

เขาตอบว่า รู้ซีท่าน ไม่รู้ได้อย่างไร ก็เมื่อไม่กี่วันมานี้ มีพวกผู้ชายแม้วมาเที่ยวเขาลูกนี้กันสามคน กลับไปได้คนเดียว

ทำไมกลับไปคนเดียว...

อ้าว ก็ผีมันทำเอาตายไปเสียสองคนน่ะซี ท่านช่างถามได้ ก็ผมบอกแล้วว่าผีดุ...ผีดุ ท่านก็ไม่เชื่อ ! ...เขาบ่น แล้วรู้ไหมท่าน แม้แต่แม้วคนที่เหลือนั้น มันต้องวิ่งมาหาผม ขอให้ผมไปพูดกับผี ให้ผมไปเจรจากับผีให้ มันจึงรอดตัวกลับไปได้ ไม่เช่นนั้น มันก็คงกลายเป็นผีเฝ้าเขาลูกนี้ต่อไป อย่างเพื่อนของมันนั่นแหละ

ท่านถามว่า พวกแม้ว ๓ คนไปทำอย่างไร จึงเกิดวิปริตขึ้น

เขาอธิบายว่า แม้วเหล่านั้นเล่นสนุก คึกคะนองกันมาก ส่งเสียงล้อเลียนกันเอะอะ แล้วยังไม่พอใจ พากันไปงัดก้อนหินใหญ่ให้กลิ้งลงมา แข่งกันว่า หินของใครจะกลิ้งตกลงไปไกลกว่ากัน เมื่อก้อนหินตกลงไปในเหวลึกข้างล่าง เสียงดังสะท้อนก้องกลับไปกลับมาในหุบเขา ดังสะเทือนเลื่อนลั่น ก็ตบมือเฮฮา ร้องเอิกเกริกแสดงความสนุกสนานเอ็ดตะโรกันทั้งเขา

ท่านพระอาจารย์เหรียญช่วยท่านชี้แจงว่า ...ก็เพราะเหตุนั้นน่ะซี จึงเกิดความวิบัติกัน เนื่องจากพวกภูตผีปีศาจที่อาศัยอยู่ตามที่นั้น เขาชอบความสงบ ใครไปทำความวุ่นวาย เขาย่อมไม่ชอบถือว่า ไม่ยำเกรงเขา ไปล่วงเกินเขา เขาจึงทำร้ายเอา พวกอาตมาเป็นพระ ตั้งใจมาอยู่อย่างสงบ เพื่อพักภาวนาหาความสงบทางจิตใจ ไม่ได้มาทำความวุ่นวายสิงคลีอะไร คงจะไม่เป็นไรหรอก

เขามีสีหน้าไม่สบายใจ ท่านก็เลยพูดสัพยอกว่า “ก็โยมรู้จักผี พูดกับผีได้ เจรจากับผีได้ ยังได้ช่วยพูดให้แม้วคนนั้นมาแล้วไงล่ะ ก็ช่วยพูดให้หน่อยซี”

เขาหัวเราะอาย ๆ “โธ่ ท่านอย่าล้อผมเลย ผมเตือนท่าน ห้ามท่านก็เพราะกลัวเรื่องจะซ้ำรอยเท่านั้น”

ท่านเห็นเขากังวลมาก จึงได้ปลอบใจว่า ไม่เป็นไรหรอก พวกเราไปอยู่ด้วยความสงบเมตตา จะได้เป็นกุศลแก่พวกภูตผีที่อยู่บริเวณนี้ และเมื่อโยมพาไปด้วย กุศลผลบุญก็จะเกิดแก่โยมผู้พาไปเช่นกัน เป็นบุญกุศลทั้งผู้อยู่ทั้งผู้พา อย่าได้วิตกไปเลย

เมื่อชาวบ้านผู้นั้นเห็นท่านไม่กลัว ก็เลยพานำทางขึ้นไป สังเกตได้ว่า เขาไม่ค่อยเต็มใจนัก มีทีท่าหวั่นหวาดอยู่ แต่ด้วยความเกรงใจก็จำใจต้องนำไป

กว่าจะไปถึงบนยอดหลังเขาก็เกือบตะวันพลบ ไม่มีเวลาจะทำเสนาสนะแต่อย่างใด ใช้ใบไม้ปูรองนอนบนพื้นดินไปชั่วคราว เช้ารุ่งขึ้น ท่านพระอาจารย์เหรียญนำทางไปบิณฑบาตยังบ้านแม้วอีกดอยหนึ่ง ซึ่งท่านเคยมาพำนักกับหลวงปู่ขาวคราวก่อนนั้น

ท่านพระอาจารย์เหรียญเล่าถวายท่านว่า

เมื่อแรกมาถึงดอยแม้วกับหลวงปู่ขาวนั้น ครั้งแรกต้องไปแนะนำให้เขารู้จักว่าเป็นนักบวช เป็นพระในพระพุทธศาสนา เขาบอกท่านซื่อ ๆ ว่า พวกเขาไม่รู้จักพระ เขาไม่เคยเห็นพระมาก่อนสักองค์เลย การใส่บาตรเขาก็ไม่รู้จัก ญาติโยมที่ไปกับท่านในครั้งนั้นต้องแนะนำให้ วันแรกเขาใส่บาตรแต่ข้าว วันต่อมาก็เอาเนื้อหมูที่ลวกน้ำเกลือกันเน่า ที่เก็บไว้มาใส่บาตรให้ หลวงปู่ขาวและท่านพระอาจารย์เหรียญต้องชี้ให้โยมที่ติดตามไปรับแทนไว้ให้ ไม่ให้ใส่ในบาตร เมื่อบิณฑบาตแล้วโยมผู้ติดตามต้องขอยืมหม้อกระทะขนาดเล็กของเขาไปสู่ที่พัก โยมจัดการทำให้สุก แล้วจึงถวายให้ฉันได้ วันต่อ ๆ ไป ชาวบ้านที่ติดตามไปจากข้างล่างชี้แจงเขา พวกชาวดอยแม้วจึงรู้จักทำอาหารสุกใส่บาตรให้ได้

หลวงปู่ไปบิณฑบาตกับท่านพระอาจารย์เหรียญคราวนี้ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด เพราะเขาเคยใส่บาตรหลวงปู่ขาวและท่านพระอาจารย์เหรียญแล้ว และเวลาก็เพิ่งผ่านไปไม่นานด้วย เขาจำท่านพระอาจารย์เหรียญได้ดี ถามถึงหลวงปู่ขาว เมื่อรู้ว่าหลังจากที่ท่านจากเขามา หลวงปู่ขาวไม่ค่อยสบาย เขาก็แสดงความเสียใจ บ่นว่า

ครั้งนี้ ตุ๊เจ้าน่าจะกลับมาพักยังที่พัก ซึ่งเพิ่งสร้างเตรียมไว้ให้ในคราวก่อน มาอยู่กันไม่นานเท่าไรก็จากไปเสียแล้ว

ท่านเล่าว่า ศรัทธาของชาวแม้วดีมาก แม้เขาจะเพิ่งรู้จักพระในพระพุทธศาสนาเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง แต่เขาก็ปวารณารับใช้ทุกอย่าง ท่านชี้แจงว่า เพื่อต้องการความสงัด จึงได้ขึ้นไปบำเพ็ญเพียรภาวนาบนยอดเขาลูกโน้น แต่ก็ยังขอฝากปากฝากท้องกับโยมในดอยนี้

ระยะทางจากยอดดอยที่พำนักบำเพ็ญภาวนากับดอยแม้วที่บิณฑบาตนั้น ระยะทางไกลมาก ประมาณ ๔ กิโลเมตร แถมเป็นทางขึ้นเขาลงเขา บิณฑบาตเสร็จ กว่าจะกลับถึงที่พักก็สายมาก โยม ๒ คนที่หาบของไปส่ง ก็ช่วยทำกระท่อมให้องค์ละหลัง เขาตั้งใจทำกันมาก ไม่ใช่ว่ารับจ้างมาแล้ว ก็สักแต่ว่า ทำ...ทำให้เสร็จไป เขาประดิษฐ์ประดอยทำให้เป็นอย่างดี จนสามวันจึงเสร็จ แล้วก็ลากลับบ้านไป เหลือแต่พระ ๒ องค์ ทำประโยคความเพียรบนยอดเขาเพียง ๒ องค์

คืนหนึ่ง ท่านภาวนาเสร็จแล้วก็จำวัดอยู่ในที่ของท่าน พอเคลิ้มไปเท่านั้น ก็ปรากฏว่ามีอุบาสกนุ่งขาวคนหนึ่งมากราบ บอกท่านว่า คืนนี้จะมีเสือใหญ่มา ขอท่านอย่าได้ประมาท

พอทราบอย่างนั้น ท่านก็รีบลุกขึ้นนั่งสมาธิคอยฟังอยู่ว่า มันจะมาอย่างไรกัน นั่งอยู่ตั้งนานไม่เห็นเสือมาสักที ก็จำวัดต่อไป ตื่นขึ้นตีสี่ นั่งทำสมาธิต่อ รอฟังอยู่ก็ไม่เห็นวี่แววของเสือตามคำเตือนในนิมิต

ตอนเช้าท่านพระอาจารย์เหรียญมาปฏิบัติท่าน แล้วก็เรียนขอโอกาสถามท่านว่า เมื่อคืนนี้ ท่านอาจารย์ได้เห็นอะไรบ้าง ครั้นท่านเล่าให้ฟัง ท่านพระอาจารย์เหรียญก็เรียนบ้างว่า ตัวท่านเอง เมื่อคืนนั้นนั่งสมาธิก็เกิดความรู้ขึ้นในจิตเหมือนกันว่า ระวัง อย่าประมาท คืนนี้เสือใหญ่จะมา ท่านก็คิดว่าได้ถวายชีวิตบูชาพระรัตนตรัยแล้วจึงมาอยู่ในที่เช่นนี้ หากกรรมเวรมีก็ขอรับกรรมไป ถ้าหากกรรมเวรไม่มีก็ขอให้ปลอดภัย ท่านนั่งสมาธิรออยู่เช่นเดียวกับหลวงปู่เหมือนกัน สงบจิตรอฟังอยู่ว่า เสือมันจะมาทำอย่างไร แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลกเกิดขึ้น

จะว่านิมิตหลอกเล่น ก็ทำไมมาเกิดตรงกัน

เพื่อพิสูจน์ความจริง ท่านจึงพากันไปสำรวจดูรอบบริเวณที่พักซึ่งเป็นป่าหญ้าแฝกล้อมรอบอยู่ ทันใดก็เห็นรอยเสือคุ้ยดินเป็นขุม ๆ เป็นระยะ ๆ ไปในป่าหญ้าแฝกนั้น รอยเท้าก็ดี รอยคุ้ยดินก็ดี เป็นขุมใหญ่มาก แสดงถึงขนาดของเจ้าของรอยทั้งหมดเป็นอย่างดี

ท่านว่า เสือคงจะมานั่งเฝ้าท่านทั้งสองอยู่อย่างเงียบ ๆ ตลอดคืน โดยไม่กระโตกกระตากหรือทำอะไรเลย

ครั้นท่านครองผ้าไปบิณฑบาต พอเดินตามทางก็เห็นรอยเสือใหญ่ปรากฏนำหน้าไปเรื่อย ๆ ลงเขาไปถึงลำธาร ปรากฏว่า น้ำในลำธารตรงที่รอยมาหยุดนั้นยังขุ่น ๆ อยู่ แสดงว่ามันล่วงหน้ามาโดยเพิ่งข้ามน้ำไปไม่นานนัก

ท่านพระอาจารย์เหรียญบ่นว่า มันข้ามน้ำไปไม่นาน อาจจะพบกันระหว่างทางนี้ก็ได้

อย่างไรก็ดี เมื่อท่านเดินไปกันถึงป่าเหล่าแก่แห่งหนึ่ง เห็นรอยเสือแวะเข้าไปในป่านั้น จึงออกปากลากันว่า เจ้าจงไปเป็นสุขเถิด อย่ากลับไปหาเราอีกเน้อ

ท่านว่า แต่วันนั้นมา ก็ไม่มีวี่แววของเสืออีกเลย

ท่านเล่าว่า หลังเขาดอยสูงแห่งนั้นเป็นที่ภาวนาได้ดีมาก มีพวกกายทิพย์มากราบคารวะท่านมาก บ้างก็ขอมาฟังธรรม

วันหนึ่ง ภาวนาไป จิตสงบลง เกิดแสงสว่างพุ่งไปสู่ทางจงกรม ขณะนั้นปรากฏเห็นพญานาคตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาที่หัวทางจงกรมนั้น

ท่านถามพญานาคว่า มาจากไหน

เขากราบเรียนท่านว่า ข้าพเจ้าอยู่ที่เขาลูกนี้เอง แต่อยู่ที่เชิงเขา แล้วก็เรียนชีแจงต่อไปว่า ในเขาลูกนี้ มีลำธารลอดมาจากใต้ภูเขา ลำธารนี้ไหลผ่านเชิงเขาแล้วไหลออกไปสู่ทุ่งนาของชาวบ้านที่อยู่เบื้องล่างโน้น พระคุณเจ้าเดินทางมาก็คงได้ผ่านข้ามลำธารนี้มาหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือ

ท่านรับคำ แล้วพญานาคก็บอกต่อไปว่า ลำธารนั้นแหละเป็นทางเดินของข้าพเจ้า

ท่านถามถึงชื่อของพญานาค

เขาก็เรียนท่านว่า “ข้าพเจ้าชื่อ เทพนาคา”

ท่านเล่าว่า พญานาคตัวนี้ เมื่อโผล่หัวขึ้นที่ทางจงกรมแล้วก็เอาหางพาดเขาอีกลูกหนึ่งให้ท่านดู รู้สึกว่าตัวใหญ่ยาวมาก ท่านบอกว่า พญานาคตัวนี้มาแสดงตัวให้ท่านดูในลักษณะของพญานาคเต็มตัว คือมีหงอนสีแดง และมีแผงเหมือนกับของม้าเช่นนั้น ลำตัวใหญ่ยาว เกล็ดเป็นสีดำมันเลื่อม

พญานาคกราบเรียนท่านว่า เขามีความสงบเย็นใจมากที่ได้มีพระกรรมฐานผู้ประเสริฐอย่างพวกท่านมาภาวนา แผ่ความสุข สงบ เมตตา ให้แก่ปวงสัตว์โลก เสียงที่ท่านสวดมนต์และเจริญเมตตานั้นทำให้เย็นอกเย็นใจ มีแต่ความสุขสงบ วันนี้อดรนทนไม่ได้ จึงขอขึ้นมากราบชมบารมี เพราะพระบรมศาสดารับสั่งไว้ว่า สมณานญฺจ ทสฺสนํ เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ การได้เห็นพระสมณะผู้ประเสริฐ เป็นมงคลอันสูงสุด

พญานาคขึ้นมาปรากฏตัว กราบแสดงคารวะและชื่นชมท่านระยะหนึ่งแล้วก็ลาจากไป ท่านว่า การลาของพญานาคครั้งนี้ มิใช่หายตัวไป หรือเหาะลอยไป แต่เป็นการจมลงไปในทางจงกรมนั้นเอง

เมื่อท่านปรารภนิมิตนี้ให้ท่านพระอาจารย์เหรียญฟัง และถามว่า มีนิมิตพญานาคไปเยี่ยมท่านด้วยหรือไม่ เพราะเป็นปกติที่ไปอยู่ในสถานที่สงัด แปลก ๆ เช่นนี้ ท่านผู้อยู่ในวงปฏิบัติด้วยกัน ก็มักจะคุยสอบทานนิมิตภาวนากันอยู่เป็นปกติ

คราวนี้ท่านพระอาจารย์เหรียญ ปฏิเสธว่า ท่านมิได้มีนิมิตตรงกับหลวงปู่ เช่น ในกรณีของเสือ อีก ๒ วันต่อมา ท่านพระอาจารย์เหรียญจึงเล่าถวายท่านว่า

คืนนั้น ท่านนั่งสมาธิรู้สึกปลอดโปร่งดีพอสมควร พออกจาสมาธิแล้วก็นอนตะแคงขวาในท่าสีหไสยาเป็นการเปลี่ยนอิริยาบถ ท่านว่า ท่านมีสติตั้งมั่นและกระแสจิตก็ผ่องใสดี แต่กลับปรากฏเหมือนมีเงามืด ไหลเข้าสู่กระแสจิตที่ผ่องใสนั้นให้มืดเข้าทีละน้อย เหมือนก้อนเมฆไหลเข้าสู่ดวงจันทร์ ฉะนั้น พอท่านบริกรรมถึงนามรูปที่เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา กระแสจิตที่มืดนั้น ก็ค่อยคลายสว่างขึ้นทีละน้อย เหมือนเมฆเคลื่อนออกจากดวงจันทร์

“หรือจะเป็นพญานาคที่หลวงปู่นิมิตเห็น มาเยี่ยม” ท่านเรียนหลวงปู่ แต่ท่านไม่มีนิสัย วาสนา บารมีแบบหลวงปู่ จึงพบเห็นได้เพียงแค่นี้
ที่มาพระพุทธรูป - วิหารทาน - สิ่งก่อสร้าง - PaLungJit.org