สักแต่ว่า : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

#สักแต่ว่า

“...พวกเรามันก็สักแต่ว่าฟัง มันสักแต่ว่าฟังอย่างเดียว มันไม่ได้มีธรรมะเข้าไปในหัวใจดวงนั้นที่ว่าสักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็นแล้วก็สักแต่ว่าฟัง ฟังแล้วก็ไม่รู้เรื่องก็สักแต่ว่าอีก แต่ว่าสักแต่ว่าฟังเฉยๆที่มันละเอียดมันก็วางสักแต่ว่าฟังที่เป็นของหยาบ คือเราสักแต่ว่าฟังไม่รู้ แต่ถ้านี้สักแต่ว่าฟังแต่ตัวรู้โดดเด่น สักแต่ว่าฟังเฉยๆมันทำงานของมันภายใน ของพวกเรานี้สักแต่ว่าฟังแต่ไม่รู้เรื่อง คนละแบบนะลูกนะนี่คือแยกแยะระหว่างหยาบและละเอียด ภาวนามยปัญญามันเกิดนี่มันเป็นอีกแบบอย่าง อย่างงั้นพระอัญญาโกณฑัญญะจึงรู้จริงเห็นและมีคำพูดที่เป็นอิงสมาธิออกมาที่เรียกว่าภาวนามยปัญญาเกิดนั่นแหละ องค์ท่านจึงสามารถบรรลุมรรคผลพระนิพพานขั้นต้นได้ ก็เพราะว่าภาวนามยปัญญามันเกิด พวกเราถ้าไม่ภาวนาแล้วมันไม่เห็นนะลูก ฟังก็สักแต่ว่าฟังมันไม่รู้สักแต่ว่าฟังที่เป็นของหยาบ ใช้คำนี้สักแต่ว่าฟัง แต่ว่าเมื่อขณะฟังธรรมอยู่นั้นสักแต่ว่าฟังวางภาระคนละอย่างนะลูกนะ

สักแต่ว่าฟังมันทำงานของมันตัวนั้น รู้เห็นตัวนั้นไม่ได้เอาตัวนี้เข้าไปยุ่ง ไม่ได้เอาความว่าสักแต่ว่าเข้าไปยุ่งยิ่ง คือสักแต่ว่าที่หยาบไม่มีเป็นสักแต่ว่าที่ละเอียด จึงทำให้พระพุทธเจ้าพระองค์ทรงท้อพระทัยเพราะมันใช้ตัวเดียวกัน คือใช้มืออันเดียวกันอันนึงเป็นหน้ามืออันนึงเป็นหลังมือ อันนี้ก็สักแต่ว่าใช่สักแต่ว่าคำเดียวกันแต่มันคนละอย่าง พระองค์จึงทรงท้อพระทัยนั่นแหละ แต่ก็ลองดูเลยมาสอนพระอัญญาโกณฑัญญะก็รู้เห็นตามนั้นนั่นแหละเรามีพยานแล้ว พระอัญญาโกณฑัญญะเปร่งอุทานเลยนั่นแหละพระพุทธเจ้าจึงแน่ใจแต่ใจว่ามีผู้ที่จะรับได้ ยิ่งสอนไปเรื่อยๆสอนไปเรื่อยๆจึงทำให้ผู้ที่รู้ผู้ที่เห็นมากขึ้นๆๆ ทรงมรรคมรงผลขั้นต้นขั้นกลางขั้นสูงและสูงสุดต่อมาๆๆเรื่อยๆ จนพระพุทธเจ้าพระองค์ทรงแน่พระทัย ตอนนี้สมบูรณ์บริบูรณ์แล้วจึงตัดสินปัญหาเข้าสู่มหาปรินิพพานบั้นปลายสุดท้าย

ต้องท้อก่อนนะลูกเพราะว่ามันใช้ตัวเดียวกัน แต่มันละเอียดกับหยาบ มันใช้ตัวเดียวกันแต่มันไม่ใช่ พวกเรามันไม่รู้มันไม่เห็นมันก็พูดยาก ใช้ตัวเดียวกันแต่มันไม่ใช่ ตัวหนึ่งเป็นตัวมีความต้องการอีกตัวหนึ่งเป็นตัวมีความไม่ต้องการ แต่ใช้ตัวเดียวกันคือส่งผลอันเดียวกันที่หยาบและอันเดียวกันที่ละเอียด นี่แหละและจะไม่ให้ใครที่บอกว่าท้อใจได้ยังไงใช่ไหมล่ะ ที่พ่อแม่ครูอาจารย์ที่ไม่พูดก็เพราะเรื่องนี้แหละ ไม่เทศน์ดีกว่าท้อ ไม่ท้อได้ยังไงมันใช้ตัวเดียวกันนั่นแหละแต่อีกหนึ่งหยาบอีกหนึ่งละเอียด พูดกลับไปพูดกับมาเหมือนพลิกฝ่ามือนะ มืออันเดียวกันอันหนึ่งเป็นข้างในอันหนึ่งเป็นข้างนอก มันก็พูดยากอีกใช่ไหมล่ะ อย่างงั้นแต่รูปแต่ละองค์ท่านก็เลยไม่พูดไม่พูดดีกว่า พอทรงมรรคทรงผลแล้วไม่พูดดีกว่าเฉยเหมือนหลวงปู่ลี กุสลธโร ท่านไม่พูดขี้เกียจพูด ถ้าว่าขี้เกียจนี่เป็นเพียงสมมตินะลูกเพราะท้อตรงนั้นแหละ เพราะว่ามันเหนือวิสัยของสัตว์โลกคิดว่าอย่างงั้น ผู้ที่จะรู้ได้เห็นได้ก็ผู้นั้นสร้างบุญสร้างกุศลเต็มเม็ดเต็มหน่วย แม้นองค์ท่านไม่สอนผู้นั้นก็สามารถทรงมรรคทรงผลได้เมื่อได้ยินได้ฟังกัณฑ์เทศน์จากพระรูปใดรูปหนึ่ง หรือศึกษาหาความรู้ในหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าผู้นั้นก็แจ้งแทงตลอดได้ องค์ท่านก็เลยไม่สอนเลย อย่างงั้นผู้รู้ในระดับนั้นจึงเกิดท้อใจ พ่อแม่ครูอาจารย์จึงท้อใจ ท้อ...โอ้ยไม่พูดดีกว่าไม่เทศน์เงียบสงบอยู่ไปตามกรรมนี่แหละถึงเวลาตายก็ตายไป พวกนี้มันจะรู้เองสอนก็ได้แค่นั้นแหละเพราะมันเป็นสิ่งที่ยากแต่ทำไมหลวงปู่จึงสอนเนี่ยสอนเพราะคิดว่าย่อมที่จะมีผู้มีปัญญาหลงเหลืออยู่

ถ้าว่าไม่มีปัญญาเลยแล้วเรารู้ได้ยังไง ระหว่างสิ่งนี้ที่เป็นหยาบและละเอียด สิ่งที่หยาบภาวนาตามตำรานั้นๆสิ่งที่ละเอียดก็คือภาวนามยปัญญาย่อมที่จะเกิดได้นี่นั่นถึงจะพูดวกไปเวียนมาแต่ก็เป็นภาวนามัยปัญญามันเกิดได้มันรู้ได้มันเห็นได้ มันก็ทิ้งการวกไปเวียนมา มันก็เอาแต่ภาวนามยปัญญาบั้นปลายสดท้าย มันเป็นอย่างงั้นตำราย่อมที่จะวกไปเวียนมา ผู้นี้ได้สดับมาอย่างงี้ผู้นั้นได้สดับมาอย่างงั้น ผู้นี้สดับมาแล้วอย่างงี้ปัญญาเกิดขึ้นอย่างงี้ ผู้นี้สดับมาอย่างงี้เกิดขึ้นอย่างงี้ ผู้นี้จะเรียนมาอย่างงี้ปัญญาแตกฉานมาอย่างงี้แต่มันก็แตกฉานในความหยาบ มันไม่ได้แตกฉานในการที่บอกว่าละเอียดที่เป็นภาวนามยปัญญา...”

พระธรรมเทศนา : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๕