สวดคาถาบาลีควรคำนึงถึงเสียงมคธ14,คาถาโสสาเตปิดท้ายวรรค17ในคาถาพระอาการวัตตาสูตร

การสวดมนต์ คาถา ต่างๆที่เป็นบาลีนั้น ผู้สวดควรฝึกหัด สอบถามผู้รู้ ในการออกเสียงให้ได้ตามต้นฉบับ อย่าหัวเราะ หรือทำเป็นขบขัน เมื่อเจอผู้สวดท่านอื่นหรือผู้นำสวด ที่พยายามทำเสียงให้ได้ตามต้นฉบับ โดยเฉพาะสำเนียงภาษามคธ 10เสียงที่ต่างจากสำเนียงภาษาไทย และอีก4เสียงที่ออกเสียงทางจมูกหรือนาสิก ทั้งนี้ก็เพื่อความหมายที่ถูกต้อง จะได้เข้มขลังขึ้นไปอีก
ทั้งหมดนี้ก็เป็นคำแนะนำเล็กๆน้อยๆจากจขกท.ซึ่งรับทราบข้อมูลต่อมาอีกทีหนึ่งซึ่งบางท่านอาจจะมองว่าจขกท.เก่งนักหรือไง ถึงมาเขียนกระทู้ ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ว่าจขกท.สนใจในเรื่องนั้นๆก็ศึกษาหาข้อมูลไปพร้อมๆกัน เพราะตัวจขกท.เองเมื่อมีเวลา ก็สวดมนต์ธรรมดาตั้งนะโมสามจบ อะระหังสัมมาฯ แผ่เมตตา ไปตามลำดับแค่นี้เอง

 

(เพื่อให้นึกภาพออก จึงนำช่วงท้ายมาลง)

ส่วนคาถาโสสาเต ปิดท้ายคาถาพระอาการวัตตาสูตร หลังบทที่17นั้น จขกท.จะคุ้นเคยกับคำว่า สวดบทโสอัตถะลัทโธฯ จขกท.จะเคยเห็นพระสงฆ์ใช้บทนี้สำหรับ สวดอวยพรให้พระที่บวชใหม่ บางท่านที่บวชใหม่แล้วมานั่งอันดับ ก็อาจสับสน เช่นตรงไหนสวด อะโรโค ตรงไหน อะโรคา ตรงไหน โหหิ ตรงไหน โหถะ

 

บางสำนักก็เรียกว่าบทหรือคาถา โสสาเต อาจจะให้ง่ายในการจดจำ ปกติคาถาโสสาเต จะไม่มี ภะวะตุสัพฯ ต่อท้าย จขกท.เคยได้ยินพระสงฆ์คุยกันว่า หากงานไหน ถ้ามีภะวะตุสัพฯ ต่อท้ายหรือปิดท้ายบทสวดนั้นๆ หมายถึงว่ามีพิธีการบางอย่าง เช่นมีการสวดมนต์ที่บ้าน มีการทำน้ำมนต์ เป็นต้น ถ้ามีบท ภะวะตุสัพฯ เหมือนกับเป็นการเพิ่มความสำคัญให้กับงานพิธีนั้นๆ

 

่ส่วนคาถามงคลจักรวาลน้อยนั้น เมื่อวันพระใหญ่ หรือมีผู้มาทำบุญที่วัดจำนวนมากกว่าปกติ เจ้าอาวาสวัดแห่งนั้นก็มักจะนำสวด ส่วนท่านที่ไม่คุ้นเคย พระบวชใหม่ หรือแม้แต่ผู้นำสวดที่ มีภาระต่างๆมารบกวนในหัวสมองมากๆ ก็อาจจะหลงลืมโดยเฉพาะช่วง ภะวะตุสัพ ฯที่ผู้สวดจะรอจังหวะ บางครั้ง ลืมเอาบทสุดท้าย คือบทสังฆานุภาเวนะ หายไป หรือแม้แต่การตั้งนะโม ตั้งเอาแค่ สองจบก็เคยมีมาแล้ว บางครั้งทางทายกก็ต้องทักท้วงกัน หรือเลยตามเลย

 

ภาคผนวก บทที่17





ถัดจากคาถาทั้ง17วรรคและคาถาโสสาเตนี้ไปก็จะเป็นคาถาอาการวัตตาสูตรอีก5วรรค ซึ่งนำมาลงไว้แล้วในกระทู้ถัดไป