สมัยที่เริ่มฝึกหัดนั่งสมาธิ จากfbสาขาวัดหนองป่าพง

​

สมัยที่อาตมาเริ่มฝึกหัดนั่งสมาธิ เข้ากรรมฐานที่วัดเมิงมาง
จังหวัดเชียงใหม่ เป็นเวลา ๓o วัน นั่งสมาธิ เดินจงกรม สลับกัน

อย่างหนึ่งที่คิดว่าการนั่งสมาธิไม่ง่าย เพราะวัดอยู่ในเมืองใหญ่
ข้างวัดก็เป็นที่ทำเครื่องเงิน พวกคนงานก็ทำงาน ตีเครื่องมือ
เสียงดัง .. กิ๊ง กิ๊ง กิ๊ง ทั้งวัน
อีกข้างหนึ่งก็ แกะไม้สัก .. ป๊อก ป๊อก ป๊อก ทั้งวัน
ที่ห้องพักตรงข้ามก็เปิดเพลงทั้งวัน

อาตมาก็จะเป็นโรคประสาท .. กิ๊ง กิ๊ง กิ๊ง .. ป๊อก ป๊อก ป๊อก
แล้วก็ให้นั่งสมาธิอีก เออ .. มันเป็นไปไม่ได้

ก็ไปบ่นกับอาจารย์ ...
อาจารย์ก็บอกว่า .. " ท่านไม่มีหน้าที่ที่จะฟัง
ท่านมีหน้าที่กำหนดลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
ทำไมไปทำสิ่งที่ไม่ใช่หน้าที่ .. "

อาตมาก็เลย โอเค อาตมายังใหม่ กลับไปทำ ก็เหมือนเดิม
แต่ก็คอยฝึก คอยหัด พอปฏิบัติไปได้อาทิตย์กว่า ๆ

มีอยู่วันหนึ่ง เกิดความรู้สึกแปลก ..
เอ๊ะ .. ความรู้สึกเป็นอะไรหนอ อ อ ..
เป็นอะไร มันแปลกอย่างนี้ ...
เอ๊ะ .. มันเงียบจัง เงียบ คือ เงียบในจิตใจ
เราก็คอยสังเกต เออ .. " เสียงก็ยังมี แต่มันเงียบในใจ "

ถ้าเราไปฟังก็ฟังได้ แต่ไม่ทำให้รำคาญ
ถ้าเราจะไม่ฟัง เราก็ดูลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
เราสามารถที่จะแยกออก

เราดูว่า ความเงียบเป็นภาวะที่เราสามารถสัมผัสในจิตใจเราได้
ถ้าเอาเสียงมาทับอีก .. มันทำให้เสียงดัง เกิดความรำคาญ

อันนี้อยู่ที่เราเลือกของเราว่า จะใส่อะไรไว้ในจิตใจ
เป็นประสบการณ์ที่อาตมาจำได้จนทุกวันนี้ มันไม่ลืม

( ปสนฺโนภิกขุ )
หนังสือ " ฝึก ๔o ฝน "เครดิต...https://www.facebook.com/photo.php?fbid=376237909179121&set=a.182994541836793.46489.182989118504002&type=1&theater