"วันข้าวประดับดินวันบุญข้าวกระยาสารท ตอนที่ ๒ (จบ)" : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

#วันข้าวประดับดิน_วันบุญข้าวกระยาสารท_ตอนที่ ๒ (จบ)

“...งั้นคนก็เลยทราบถึงกิตติศัพท์ของพระนางยักษ์ที่เป็นโสดาบันที่เป็นเพื่อนพระนางกุลธิดา ตอนแรกเป็นศัตรูกันฆ่ากันมาหลายภพหลายชาติไง พระพุทธเจ้าเทศน์โปรดก็เลยเป็นเพื่อนกัน ต่างคนก็ต่างไปก็เอาห่อข้าวไปห่อข้าวเป็นห่อ เป็นห่อ เป็นห่อ เอาไปให้กับนางยักษ์ พระนางยักษ์ก็ทำเป็นห่อข้าววันละ ๘ ห่อ เหมือนที่เราทำข้าวสากไปแขวนไว้นี่แหละ ใส่บาตรพระทุกวัน วันละ ๘ องค์ ๘ องค์ นี่มาหาเหตุมัน อย่างงั้นจึงเกี่ยวเนื่องกันสองวันระหว่าง แรม ๑๔ หรือ ๑๕ ค่ำ เดือน ๙ กับ เพ็ญ ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๐ อย่างงั้นชาวอีสานเรานี่ทราบแบบนี้ก็เลยว่าถ้าไม่ทำศาลหรือผีตาแฮกขึ้นไว้ที่นา ฝนฟ้าจะไม่ถูกต้องตามฤดูกาลเป็นการบวงสรวงเซ่นไหว้พระนางยักษ์ที่เป็นโสดาบันนั้นเอง คือเพ็ญ ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๐ นี่พ่อพูดให้ฟัง มันจะเกี่ยวเนื่องกันกับแรมที่ ๑๔ และ ๑๕ ค่ำ เดือน ๙ วันข้าวประดับดินไง สัตว์นรกบางจำพวกที่เบาบางด้วยบาปอกุศลก็จะอยู่จนถึงเพ็ญ ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๐ บางดวงวิญญาณนี่ที่เรารับไว้ก็ไม่กลับลงนรกอีกจุติเคลื่อนย้ายขึ้นสู่ดาวดึงส์ก็เยอะด้วยเหตุว่าเขาตั้งใจประพฤติปฏิบัติถือศีล ๘ ให้สมบูรณ์บริบูรณ์ภายในหนึ่งเดือน จุติเคลื่อนย้ายภพภูมิขึ้นสู่ดาวดึงส์มีเยอะไม่กลับคืนสู่โลกทุคติภูมิคือโรคของพวกสัตว์นรกอีกนี่มาหาเหตุไง งั้นวันนี้พวกเปรตอสุรกายกลุ่มของสัตว์นรกก็เหมือนเดิม

กลุ่มพวกกายทิพย์ เทวบุตร เทพธิดาที่อยู่ที่ทั้งหมด จัดเป็นล็อก ๆ ๆ กลุ่มนี้สัตว์นรกที่มีญาติ กลุ่มนี้ไม่มีญาติ กลุ่มนี้พวกเป็นสัมภเวสีว่ากันไป เป็นล็อก เป็นล็อก นั่งเป็นเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ข้างศาลา พวกนี้ห้ามขึ้นยกเว้นมีเหตุที่จำเป็นต้องขึ้นบนศาลาด้วยเหตุบางประการดังที่พวกเราเห็น นั่งเรียงลำดับ ถ้าพวกเรามีหูดีตาดีนี่เราจะมองไม่เห็นดินเลยมองไม่เห็นต้นไม้มองไม่เห็นก้อนเมฆหรือฟ้าเลยละเห็นแต่พวกนี้เต็มทั้งข้างบนข้างล่างมากมายขนาดนั้น งั้นวันนี้จึงเป็นวันที่พวกเขาจะได้กินอาหารพอที่จะประทังความหิวได้บ้าง บางตนที่เคยมีบุญมีกุศลมานึกถึงบุญได้ก็อิ่ม บางตนแม้ทำบุญอยู่ก็ดังที่เราเห็นไม่สามารถระลึกถึงบุญกุศลได้ก็หิวต่อไปพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่เลิศที่ประเสริฐ พวกเราไม่เข้าใจเองลูกนั่น ถ้าพวกเราเข้าใจนี่ลงสุดๆเลยนะ สมัยก่อนที่พ่อเป็นฆราวาสก็เหมือนกับพวกลูกพวกหลานนี่แหละ แต่เมื่อเข้าสู่ภาคปฏิบัติเรารู้เราเห็นสิ่งนี้ไงปิดไว้ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๓๘ ปิดไว้ตั้งแต่เป็นฆราวาสอยู่ ไม่ยอมให้ใครทราบว่าสิ่งที่เรารู้เห็นคืออะไร ตอนนี้เข้าสู่เพศบรรพชิตบรรพชาเราก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง เก็บเงียบตลอดตลอดไงลูกเข้าหาครูบาอาจารย์เราก็ไม่พูด เข้าหาหมู่คณะเราก็ไม่พูด อุบาสกอุบาสิกาเข้ามาหาเราก็ไม่พูดเพราะเราคิดว่ามันเป็นเรื่องอจิณไตยมันเหลือวิสัยของสัตว์โลกไง

จนผลสุดท้ายรูปสิ่งนี้ก็เกิดขึ้นที่วัดป่าห้วยรินถิ่นมหัศจรรย์ ไม่พูดไม่แสดงใช่ไหมถ้าไม่แสดงพวกลูกจะแสดงเองให้คนได้ทราบว่านี่หลวงปู่เห็นจริง ท่านเห็นตั้งแต่เป็นฆราวาสโน่น ปิดไว้ทำไมสอนคนบ้างสิ หัดพูดบ้างสิหัดสอนบางสิ เพราะพ่อไม่ชอบพูดไงนิสัยพ่อ ทั้งวันพ่อก็ไม่พูดแต่เดี๋ยวนี้นั่นแหละลูกมันเป็นมหาเหตุ จำเป็นต้องอธิบายให้พวกเราทราบสมเหตุสมผลลูกนั่น เพราะสงสาร ขำ พ่อพูดถึงตั้งแต่เริ่มต้นว่าเป็นไงเป็นขำสัตว์โลก สงสารพวกเราก็เลยเป็นขำ ว่าทำไมหนอสัตว์โลกจึงงี่เง่าโง่เขาเบาปัญญาแท้หนอ ทำไมจึงไม่ฉลาดหลักแหลมคิดว่าตัวเองฉลาดแต่กลับเป็นคนโง่ มิน่าพุทธเจ้าจึงตรัสว่าสัตว์โลกนี่ในไตรโลกธาตุส่วนมากหูหนวกตาบอด ผู้หูดีตาดีก็เป็นพวกอุคติตัญญู วิปติตัญญู เนยยะ พวกปทปรมะถือว่าเป็นพวกหูหนวกตาบอดรับธรรมไม่ได้นี่มหาเหตุ

วันนี้จึงถือว่าเป็นวันแห่งสมมติที่พวกจิตวิญาณที่เป็นสัตว์นรกหรือเป็นสัมภเวสีผีไม่มีญาติหรือเป็นวิญญาณต่างๆที่คอยบุญกุศลจากวงศาคณาญาติอยู่มารวมกัน พอมีสัญญาจำได้หมายรู้ที่ไหนก็ไป บนนั้นอำเภอนั้นจังหวัดนั้น บ้านชื่อนี้ อำเภอชื่อนี้ จังหวัดชื่อนี้ พวกนี้จะไปไปตามสัญญาจำได้หมายรู้ของเขา เมื่อไปแล้วไม่เจอญาติก็ร้องไห้คร่ำครวญถามเพื่อนที่เป็นวิญญาณด้วยกันว่าเห็นญาติเราไหม ญาติเราชื่อนั้นชื่อนี้ตอนนั้นอยู่ที่นี่ไม่รู้หายไปไหนๆ ญาติก็บอกว่าไม่เห็นสัตว์นรกก็ร้องไห้คร่ำครวญ ถ้าจะพูดถึงทางโลกก็ว่าร้องไห้จนสลบแล้วสลบอีก เพราะคิดว่าจะได้กินอาหารอิ่มสักมื้อก็ไม่ได้แตะได้ต้องเพราะไม่มีญาติ พวกมีญาติก็พอได้อยู่ได้กินพอที่จะได้บริโภคอาหารพอที่จะมีความรู้สึกนึกคิดว่าอิ่มหรือพอรองท้องไว้บ้าง นี่มหาเหตุพ่อก็เลยมีความรู้สึกว่าขำ ขำสัตว์โลกที่หูหนวกตาบอดไม่รู้บุญไม่รู้บาปไง ช่วงที่ยังเป็นมนุษย์อยู่ยังไม่ตายน่าจะสร้างบุญสร้างกุศลก็พอมี พอไป พอถูไถอยู่แล้วทำไมจึงไม่สร้างบุญสร้างกุศลเล่า...”

โอวาทธรรม: องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
๙ กันยายน ๒๕๖๑