ย้อนรอยกรรม ตอนเมื่อหลวงปู่โง่น สัมผัสวิญญาณพระสุพรรณกัลยา

<DD>เรื่อง<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา เทพ<WBR>ธิดา<WBR>ที่<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>ทาง<WBR> ฝัน<WBR>นั้น ท่าน<WBR>บอก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ขา<WBR>ท่าน<WBR>เก่ง<WBR>มาก ที่<WBR>ท่าน<WBR>ช่วย<WBR>แก้<WBR>เครื่อง<WBR>ผูก<WBR>มัด<WBR>ออก<WBR>ให้<WBR>ฉัน ฉัน<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>อิสระ<WBR>เสีย<WBR>ที ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ท่าน<WBR>ตลอด<WBR>ไป ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>อะไร<WBR>บอก<WBR>ฉัน เมื่อ<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>มา<WBR>ไหน หรือ<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>บอก<WBR>ฉัน<WBR>ด้วย ฉัน<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>แบ่ง<WBR>เบา เท่า<WBR>ที่<WBR>ความ<WBR>สามารถ<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ได้ และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>พ้น<WBR>ภัย<WBR>ภาย<WBR>ใน<WBR>เร็วๆ นี้ พอ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ตัว<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>หลับ<WBR>ฝัน ความ<WBR>ทรง<WBR>จำ<WBR>ที่<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>มโน<WBR>ทวาร ก็<WBR>ยังกัอง<WBR>กังวาล<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>หู<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ข้าง ของ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ว่า สุพรรณ<WBR>กัลยา สุพรรณ<WBR>กัลยา สุพรรณ<WBR>กัลยา อยู่<WBR>ไม่<WBR>ลืม<WBR>เลือน แม้<WBR>จะ<WBR>ลืม<WBR>ตา หลับ<WBR>ตา เดิน<WBR>ไป เดิน<WBR>มา ทาง<WBR>ตา<WBR>ก็<WBR>เห็น<WBR>รูป หู<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>ตลอด<WBR>เวลา เลย<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สุข เอิบ<WBR>อิ่ม<WBR>เบิก<WBR>บาน ยิ้ม<WBR>แย้ม<WBR>ร่า<WBR>เริง<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>เดียว ข้าว<WBR>ไม่<WBR>กิน<WBR>น้ำ<WBR>ไม่<WBR>ดื่ม เป็น<WBR>เวลา 10 คืน 10 วัน ก็<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>หิว ไม่<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>เพลีย เพราะ<WBR>อิ่ม<WBR>ใจ ไม่<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>อะไร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>มัน<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ<WBR>เอา<WBR>มากๆ จึง<WBR>นึก<WBR>ถึง<WBR>พระ<WBR> คาถา ของ<WBR>ท่าน<WBR>อาภัช<WBR>ชรา<WBR>พราหมณ์<WBR>ว่า ปี<WBR>ติภัก<WBR>สา ภะวิส<WBR>สา<WBR>มิ เท<WBR>วานัง อะภัสส<WBR>รา<WBR>ยะ<WBR>ถะ คาถา<WBR>นี้<WBR>เสก<WBR>น้ำ<WBR>กิน<WBR>บ่อย จะ<WBR>เป็น<WBR>อาหาร<WBR>ทิพย์ ไม่<WBR>ได้<WBR>กิน<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>หิว อยู่<WBR>ได้<WBR>หลายๆ วัน<WBR>แล จำ<WBR>ไว้เ<WBR>นอ จึง<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>พูด<WBR>เอง<WBR>ว่า สุข<WBR>อะไร<WBR>อย่าง<WBR>นี้ สุข<WBR>หนอ สุข<WBR>หนอ แต่<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>สังเกต<WBR>ดู<WBR>ผู้<WBR>คน คน<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>เจ้า<WBR>หน้า<WBR>ที่ ที่<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>เรา<WBR>อยู่ เขา<WBR>พูด<WBR>กัน<WBR>ว่า เรา<WBR>เร่ง<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>มาก<WBR>เกิน<WBR>ไป<WBR>เลย<WBR>เสีย<WBR>สติ คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>โรค<WBR>จิต<WBR>วิปลาส<WBR>ไป<WBR>แล้ว ขืน<WBR>ปล่อย<WBR>ไว้<WBR>นาน<WBR>ก็<WBR>บ้า<WBR>แน่ๆ บ้า<WBR>จริงๆ อย่า<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ใกล้<WBR>มัน<WBR>นะ<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ร้าย<WBR>เอา เพราะ<WBR>เขา<WBR>เห็น<WBR>เรา<WBR>นั่ง<WBR>ยิ้ม นอน<WBR>ยิ้ม<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>เดียว แล้ว<WBR>ก็<WBR>พูด<WBR>พึม<WBR>พำ<WBR>ว่า<WBR>สุข<WBR>หนอๆ (อย่าง<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>บ้า<WBR>ละ<WBR>ซี) พอ<WBR>ถึง<WBR>วัน<WBR>ที่ 25 พฤศจิ<WBR>กายน เดือน<WBR>เดียว<WBR>กัน พวก<WBR>เจ้า<WBR>หน้า<WBR>ที่ ที่<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อยู่ มา<WBR>ตะโกน<WBR>ดังๆ บอก<WBR>ว่า<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>บ้า<WBR>หรอก เลิก<WBR>บ้า<WBR>เสีย<WBR>ที ท่าน<WBR>พ้น<WBR>โทษ พ้น<WBR>ข้อ<WBR>กล่าว<WBR>หา<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>แล้ว ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>ทาง<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย คือ<WBR>ท่าน<WBR>จอม<WBR>พล ป. พิบูล<WBR> สงคราม ได้<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>ให้<WBR>นายก<WBR>อุนุ ปลด<WBR>ปล่อย<WBR>ท่าน<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>ก็<WBR>ไป ท่าน<WBR>เป็น<WBR>อิสระ<WBR>แก่<WBR>ตัว<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>แล้ว เมื่อ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>เข้า<WBR>ก็<WBR>ยิ้ม ยิ้ม<WBR>แล้ว<WBR>ยิ้ม<WBR>อีก ยิ้ม<WBR>ไม่<WBR>เลิก ยิ้ม<WBR>เรื่อยๆ เขา<WBR>ก็<WBR>ยิ่ง<WBR>หา<WBR>ว่า<WBR>บ้า<WBR>หนัก<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>อีก ถึง<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>ดี อัน<WBR>ภาพ<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR> วิญญาณ มัน<WBR>บันดาล<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ อิ่ม<WBR>ใจ<WBR>มากๆ จึง ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ใครๆ เขา<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ว่า<WBR>บ้า<WBR>ก็<WBR>เอา (อัน<WBR>ความ<WBR>ยิ้ม<WBR>แย้ม<WBR>แจ่ม<WBR>ใส จิต<WBR>ใจ ร่า<WBR>เริง<WBR>เบิก<WBR>บาน ไม่<WBR>มี<WBR>ทุกข์ เป็น<WBR>ยา<WBR>รักษา<WBR>โรค<WBR>ขนาน<WBR>เอก) จำ<WBR>ไว้<WBR>เน้อ
<DD>เมื่อ<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>ตอน<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน อ่าน<WBR>แล้ว<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>นึก<WBR>ว่า<WBR>เรื่อง<WBR>นี้ มัน<WBR>เป็น unbelievable นี่<WBR>หว่า แต่<WBR>ข้าพเจ้า ก็<WBR>เชื่อ<WBR>ของ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อย่าง<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย หรือ<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>มัน<WBR>เป็น nearly Impossible แต่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ก็<WBR>เห็น<WBR>ว่า มัน<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>และ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>แล้ว เพราะ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ค้น<WBR>คว้า และ<WBR>เขียน<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>ขึ้น<WBR>มา เพียง<WBR>เพื่อ<WBR>เสนอ<WBR>แนว<WBR>คิด<WBR>ใน<WBR>แง่<WBR>มุม<WBR>ต่างๆ ที่<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>ตน<WBR>เอง ทั้ง<WBR>ด้าน<WBR>นาม<WBR>ธรรม และ<WBR>ด้าน<WBR>รูป<WBR>ธรรม มิ<WBR>ใช่<WBR>จะ<WBR>กะ<WBR>เกณฑ์<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เชื่อ<WBR>หรอก ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า<WBR>อัน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เชื่อ<WBR>อะไร<WBR>ง่ายๆ และ<WBR>ปฏิเสธ<WBR>อะไร<WBR>ง่ายๆ โดย<WBR>ไม่<WBR>ดู<WBR>เหตุ<WBR>ผล (คือ<WBR>คน<WBR>โง่) เพราะ<WBR>สิ่ง<WBR>เร้น<WBR>ลับ<WBR>ซับ<WBR>ซ้อน<WBR>ต่างๆ ที่<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>ใต้<WBR>หล้า<WBR>ฟ้า<WBR>กว้าง<WBR>ใน<WBR>โลก<WBR>นี้ ซึ่ง<WBR>มนุษย์<WBR>ยัง<WBR>ค้น<WBR>ไม่<WBR>พบ ยัง<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>เหลือ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พรรณนา สิ่ง<WBR>นั้น<WBR>คือ<WBR>เรื่อง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ
<DD>อัน<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>ท่าน<WBR>บอก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ธิดา<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ ใน<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา<WBR>นั้น เป็น<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ เพราะ<WBR>แต่<WBR>ไหน<WBR>แต่<WBR>ไร<WBR>มา<WBR>แล้ว ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เอา<WBR>ใจ<WBR>ใส่ ไม่<WBR>ได้<WBR>สน<WBR>ใจ ใน<WBR>เรื่อง<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>เจ้าๆ จักรๆ วงศ์ๆ อะไร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>เหตุ<WBR>ว่า<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>มี config ติด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>กำเนิด คือ<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR>เจ้า เพราะ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อยู่<WBR>ไม่<WBR>ว่า<WBR>ที่<WBR>ใด จะ<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>จาก<WBR>หมู่<WBR>บ้าน<WBR>ของ<WBR>พวก<WBR>คณะ<WBR>ลิเก อัน<WBR>คน<WBR>จำพวก<WBR>นั้น<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ซ้อม มัน<WBR>จะ<WBR>แสดง มัน<WBR>จะ<WBR>สอน<WBR>กัน<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>เจ้า จักรๆ วงศ์ๆ ทุกวี่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>เป็น<WBR>ประจำ หนวก<WBR>หู<WBR>จะ<WBR>ตาย เลย<WBR>เกิด<WBR>โรค<WBR>ความ<WBR>เกลียด ความ<WBR>ชัง<WBR>ใน<WBR>ระบบ<WBR>เจ้า ของ<WBR>พวก<WBR>ลิเก<WBR>ขึ้น<WBR>มา เมื่อ<WBR>พวก<WBR>มัน<WBR>เลิก<WBR>เล่น เลิก<WBR>แสดง มัน<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>กิน<WBR>ข้าว กับ<WBR>หัว<WBR>ปลา<WBR>ทู<WBR>กรอบๆ กับ<WBR>หมา<WBR>อีก นี่<WBR>แหละ<WBR>หนา<WBR>โลก<WBR>แห่ง<WBR>มายา โลก<WBR>แห่ง<WBR>การ<WBR>สมมุติ แต่<WBR>มนุษย์<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มา<WBR>ยึด<WBR>ติด<WBR>กับ<WBR>มัน อนิจจัง<WBR>อนิจจา<WBR>น่า<WBR>ทุเรศ<WBR>แท้ๆ แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>ตลอด<WBR>นี้ ท่าน<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>ประเภท<WBR>ไหน ทำไม<WBR>จึง<WBR>เป็น<WBR>ภาพ<WBR>ที่<WBR>ติด<WBR>ตา ตรึง<WBR>ใจ ใน<WBR>ห้วง<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด ของ<WBR>เรา<WBR>ตลอด<WBR>เวลา ก็<WBR>เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>นำ<WBR>พา ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>เข้า<WBR>ถึง ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>เรื่อง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ ใน<WBR>คราว<WBR>ที่<WBR>ชีวิต<WBR>ตก<WBR>อับ<WBR>คับ<WBR>ขัน จะ<WBR>หัน<WBR>หน้า<WBR>ไป<WBR>พึ่ง<WBR>ใครๆ มนุษย์<WBR>หน้า<WBR>ไหน<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>อีก<WBR>แล้ว ขณะ<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ผ่อง<WBR>แผ้ว เข้า<WBR>สู่<WBR>ภวังค์<WBR>ได้<WBR>หยั่ง<WBR>รู้ หยั่ง<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>อุป<WBR>ทาย<WBR>รูป อัน<WBR>เลอ<WBR>โฉม<WBR>ของ<WBR>ท่าน และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR> มิติ<WBR>เก่าๆ ที่<WBR>เป็น<WBR>อดีต<WBR>กาล ซึ่ง<WBR>ผ่าน<WBR>มา<WBR>แล้ว แม้<WBR>จะ<WBR>นาน<WBR>แสน<WBR>นาน ก็<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>เหตุ<WBR>การณ์<WBR>ต่างๆ ดัง<WBR>ได้<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป อัน<WBR>มิติ<WBR>สภาวะ<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ลี้<WBR>ลับ<WBR>แห่ง<WBR>หนึ่ง ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>สภาวะ<WBR>ที่<WBR>โปร่ง<WBR>ใส ไม่<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>อาทิตย์ ไม่<WBR>มี<WBR>แสง<WBR>จันทร์ แต่<WBR>มัน<WBR>สว่าง เนื้อ<WBR>ตัว<WBR>ก็<WBR>เบา เคลื่อน<WBR>ย้าย<WBR>ไป<WBR>มา<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>ก้าว<WBR>ขา ก็<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>ทัน<WBR>ใจ นึก<WBR>อยาก<WBR>ได้<WBR>อะไร สิ่ง<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>ถึง อัน<WBR>สถาน<WBR>บ้าน<WBR>เรือน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ดู เรา<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ตา ว่า<WBR>มี<WBR>สภาพ<WBR>ชำรุด<WBR>ทรุด<WBR>โทรม<WBR>นั้น กลับ<WBR>เห็น<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>ยัง<WBR>ใหม่<WBR>เช่น<WBR>เดิม แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>นำ<WBR>พาก<WBR>ลับ<WBR>เข้า<WBR>ไป ดู<WBR>ภาวะ<WBR>การณ์<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>และ<WBR>เรา ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>นั้น ก็<WBR>เห็น<WBR>ว่า เรา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ชาย<WBR>มี<WBR>อายุ<WBR>กลาง<WBR>คน<WBR>แล้ว และ<WBR>มี<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>แข็ง<WBR>แรง เป็น<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>อายุ<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ท่าน และ<WBR>ยัง<WBR>ได้<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ท่าน<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ขอ<WBR>ร้อง แม้<WBR>แต่<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ของ<WBR>ท่าน คือ<WBR>ท่าน<WBR>องค์<WBR>ดำ และ<WBR>องค์<WBR>ขาว ก็<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>เด็ก จน<WBR>โต<WBR>เป็น<WBR>หนุ่ม<WBR>แน่น และ<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สาม<WBR>องค์ อยู่ กิน นอน ด้วย<WBR>กัน<WBR>ตลอด<WBR>เวลา และ<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง ท่าน<WBR>ก็<WBR>ใฝ่<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>ศึกษา<WBR>ศิลปศาสตร์<WBR>ทุก<WBR>สาขา และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>เมตตา<WBR>ต่อ<WBR>เรา<WBR>เอา<WBR>มากๆ และ<WBR>บาง<WBR>ครั้ง<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>รับ<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>แทน<WBR>ท่าน อัน<WBR>เป็น<WBR>งาน<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ถนัด เพราะ<WBR>พวก<WBR>ที่<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>นั้น คน<WBR>ทุก<WBR>ชั้น<WBR>ก็<WBR>คือ<WBR>เชลย<WBR>หมด จึง<WBR>หมด<WBR>ภาวะ<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>นาย เป็น<WBR>บ่าว<WBR>กัน<WBR>แล้ว แต่<WBR>เรา<WBR>เก่ง<WBR>ทาง<WBR>สร้าง<WBR>บ้าน สร้าง<WBR>เรือน เรา<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า ขุน<WBR>อนุรักษ์ ศักดิ์<WBR>เสนา อัน<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>สัมผัส ด้วย<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>อีก<WBR>มิติ<WBR>หนึ่ง มิติ<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>มิติ<WBR>ที่<WBR>ละเอียด<WBR>มาก ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ตัว<WBR>พลัง<WBR>นั่น<WBR>เอง ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>อยู่<WBR>ได้<WBR>นาน เพราะ<WBR>ภาวะ<WBR>การ<WBR>ของ<WBR>จิต มัน<WBR>จะ<WBR>ถอย<WBR>ออก<WBR>มา อยู่<WBR>สู่<WBR>มิติ<WBR>ทาง<WBR>สัมผัส<WBR>ด้วย<WBR>ใจ<WBR>อีก<WBR>ต่อ<WBR>ไป จาก<WBR>นั้น<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>เล่า<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>ว่า พวก<WBR>เรา<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน มา<WBR>เป็น<WBR>เชลย จน<WBR>ฉัน<WBR>โต<WBR>เป็น<WBR>สาว ดัง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>เห็น<WBR>อยู่<WBR>นี้ อายุ<WBR>ราวๆ เบญจ<WBR>เพศ ไอ้<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง มัน<WBR>ก็<WBR>ปอง<WBR>รัก จะ<WBR>หัก<WBR>ด้าม<WBR>พร้า<WBR>ด้วย<WBR>เข่า เอา<WBR>ฉัน<WBR>ทำ<WBR>เมีย มัน<WBR>ทำ<WBR>ระ<WBR>ร่ำ ระ<WBR>เห<WBR>รี่ย<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>มายา แต่<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ไม่<WBR>ยิน<WBR>ยอม และ<WBR>ตัว<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>ด้วย ดัง<WBR>นั้น<WBR>จึง<WBR>พร้อม<WBR>กัน<WBR>ออก<WBR>อุบาย<WBR>ว่า ขอ<WBR>ให้<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>อนุญาต จาก<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า คือ<WBR>บิดา<WBR>มารดา<WBR>เสีย<WBR>ก่อน เพราะ<WBR>ประเพณี<WBR>ของ<WBR>ไทย ถ้า<WBR>ผู้<WBR>ใด<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ก่อน<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>อนุญาต จะ<WBR>อายุ<WBR>สั้น เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>มัน<WBR>ตา<WBR>ฝาด ด้วย<WBR>อำนาจ<WBR>กิเลส<WBR>ตัณหา จึง<WBR>จัด<WBR>แจง<WBR>โยธา<WBR>ไพร่<WBR>พล พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>ตัว<WBR>เขา และ<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ฉัน และ<WBR>ตัว<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย แต่<WBR>การ<WBR>ไป<WBR>ของ<WBR>ท่าน เขา<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>แค่<WBR>เขต<WBR>แดน แล้ว<WBR>เขา<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>สร้าง<WBR>บ้าน<WBR>เรือน อยู่<WBR>ตรง<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ริด และ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ก็<WBR>เกรง<WBR>ใจ<WBR>ท่าน<WBR>มาก เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ เรียก<WBR>ว่า<WBR>มือ<WBR>ชั้น<WBR>ครู มี<WBR>บาง<WBR>คน<WBR>คง<WBR>สงสัย<WBR>ว่า ฉัน<WBR>เอง<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ทำไม เพราะ<WBR>ปกติ<WBR>ข้าศึก จะ<WBR>ไม่<WBR>จับ<WBR>เอา<WBR>ผู้<WBR>หญิง<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>พ้น<WBR>นิติ<WBR>ภาวะ ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย จึง<WBR>ขอ<WBR>ตอบ<WBR>ว่า เหตุ<WBR>ที่<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>เพราะ น้อง<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์ เขา<WBR>ติด<WBR>พัน<WBR>ฉัน<WBR>มาก ฉัน<WBR>เป็น<WBR>ทั้ง<WBR>พี่<WBR>จริง และ<WBR>พี่<WBR>เลี้ยง ฉัน<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เยาว์<WBR>วัย ใน<WBR>คราว<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ร่อน<WBR>เร่<WBR>มา อย่าง<WBR>เมื่อย<WBR>ล้า น้อง<WBR>คน<WBR>เล็ก<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เดิน ฉัน<WBR>ต้อง<WBR>อุ้ม<WBR>กระเตง<WBR>คน<WBR>เล็ก ไว้<WBR>ที่<WBR>เอว<WBR>ข้าง<WBR>ขวา จูง<WBR>คน<WBR>โต<WBR>ด้วย<WBR>มือ<WBR>ซ้าย ตอน<WBR>ข้าม<WBR>น้ำ ท่าน<WBR>ยัง<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>ขำ<WBR>แท้ๆ ท่าน<WBR>จึง<WBR>ทำ<WBR>จำ<WBR>แลง แกะ<WBR>สลัก<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>อุ้ม<WBR>น้อง เพื่อ<WBR>ล้อ<WBR>เลียน<WBR>ไว้<WBR>ดู<WBR>เล่น ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>นะ เอา<WBR>ไว้<WBR>ไป<WBR>ดู<WBR>เล่น<WBR>เป็น<WBR>ขวัญ<WBR>ตา และ<WBR>ของ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เคารพ<WBR>บูชา ที่<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>เก็บ<WBR>ไว้ ก่อน<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลับ คือ พระ<WBR>นารายณ์ และ<WBR>พระ<WBR>แม่<WBR>อุ<WBR>มา ที่<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ<WBR>บูชา ก็<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย และ<WBR>ของ<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ข้าพเจ้า<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เก็บ<WBR>รักษา<WBR>ไว้ เท่า<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ นี่<WBR>แหละ<WBR>คือ<WBR>สักขี<WBR>พยาน ใน<WBR>ด้าน<WBR>รูป<WBR>ธรรม<WBR>ที่<WBR>พอ<WBR>ยืน<WBR>ยัน<WBR>ได้ ....</DD><DD></DD><DD>ที่มา http://members.fortunecity.com/saney/kalaya/tumnan2.htm</DD><DD> </DD>