ภาพนิมิตที่สวนสามพราน (หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม)

ภาพนิมิตที่สวนสามพราน
โดย พระธรรมสิงหบุราจารย์
(หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม)

จากหนังสือกฎแห่งกรรม
เล่มที่ ๒ ภาคกฎแห่งกรรม


๙ ธ.ค. ๓๐

อาตมาจะชี้แจงเกี่ยวกับภาพนิมิตแก่ญาติ โยม ผู้ใคร่ธรรมสัมมาปฏิบัติในที่ประชุมนี้ว่า ภาพนิมิตนี้มีความจริงอย่างไร คำว่า ภาพนิมิต มี ๒ ประการ

๑. นิมิตที่แสดงออกเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ให้เราเห็นเป็นภาพลวง

๒. ภาพแสดงธรรม ปริศนาธรรม จะเห็นนิมิตรูปสวยงามหรือจะเป็น ภูเขาลำเนาไพรในเรื่องญาณวิถีก็ตาม แต่ถ้าเรามีสติครบ ผ่านโสฬสญาณไปได้แล้ว หรือรวบรวมสติไว้มาก ถ้าเรามีจิตสงบในตอนใด สติเราดีครบ ญาณ คือ ญาณํ ความรู้เกิดปัญญารอบรู้ในเหตุผล เกิดขึ้นในดวงหทัยแล้วจะเป็นนิมิตเรื่องจริงเกิดขึ้นได้ อย่างคำว่า เห็นหนอๆๆ นี่นะ มีประโยชน์มาก อย่าคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล จะเห็นอะไรก็ตั้งสติไว้ จนกว่าเราจะได้มติของชีวิตว่า เป็นปัจจัตตังแล้ว มีความรู้ในปัญญาแล้ว

เราเห็นอะไรปัญญาจะบอกเอง แต่การฝึกเบื้องต้นนี่ต้องฝึกกันเรื่อยไป ถึงญาติโยมกลับไปบ้านไปยังเคหะสถาน หรือจะประกอบการงานของโยมก็ไม่ต้องใช้เวลาว่าง ใช้งานนั่นแหละเป็นกรรมฐาน รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ ขันธ์ ๕ รูปนามเป็นอารมณ์ ทุกขณะจิตที่มันคิดอะไร มันจะเกิดขึ้นเป็นการสะสมนี่มีประโยชน์มาก

ถ้าเราไปเห็นไม่ได้สนใจดูนะ ไม่ได้เห็นหนอ ไม่สนใจดู ไม่สนใจฟัง และเราก็ดูเรื่อยๆ ไป เหมือนคนธรรมดา การทำงานนี่มันก็เรื่องธรรมดาๆ ถ้าเราสำรวมจิตใช้สติเสียหน่อย ไม่ต้องไปเพ่ง เรากำหนดธรรมดานี่เอง เห็นหนอนี่ โยมเดินมาอย่างนี้เป็นต้น ถ้าสติเราดีรวบรวมไว้ได้ สมาธิดีในการเห็น รับรองมีนิมิตเลย นิมิตอย่างไร นิมิต แปลว่า เครื่องหมาย

บางทีเราทำงานทั้งมือทั้งเท้า ขอประทานโทษ มันก็ต้องหยิบเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา คือ รูปหยิบเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา คือรูปหยิบก็ต้องกำหนด อยากหยิบหนอ คำว่า “อยาก” คือเจตสิกอันสำคัญ มีความหมาย ถ้าเรากำหนดจนเชี่ยวชาญชำนาญแล้ว พอจะยกมือมันจะบอกเลยนะ “อยาก” มันเกิดเองอัตโนมัติ “หยิบหนอ” หยิบอะไร “หยิบแก้วน้ำชา” และ “มาหนอๆ- ดื่มหนอ-กลืนหรอ” ..... โอ้โฮ “ร้อนหนอๆ” มันก็บอกไปตามสภาวะของมัน มันเป็นธรรมชาติ นี่ราคาแพง

จะเล่าถึงภาพนิมิตของนายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ บุตรชายคุณชำนาญ ยุวบูรณ์ กับคุณหญิงวลี ยุวบูรณ์ ซึ่งปรากฏชัดแก่อาตมาที่สวนสามพราน แต่อาตมาไม่ได้เล่าให้เขาฟัง ไม่กล้าเล่าในวันนั้น อาตมารู้แล้วเพราะอะไร ขอให้ญาติโยมโปรดทราบ ที่ว่าตัดปลิโพธกังวล ไม่ไปสนใจกับใครน่ะถูกแล้ว สติจะได้มารวบรวมอยู่ที่จิตเรา ก็ดูชีวิตของเราอย่างนี้ กฎแห่งกรรมจะบอกทุกระยะ เขาบอกเราทุกคนเลย แต่เราไม่สนใจตัวเองนะ

โยมไปสนใจข้างนอก กำลังยุ่งอยู่กับงานเขียนหนังสือบ้าง หยิบโน่นหยิบนี่บ้าง ไม่ได้กำหนดเลย ตัวเราจะเกิดอะไรในชั่วโมงนี้ไม่รู้ ขอฝากไว้ด้วย ถ้าโยมมานั่งเงียบๆ สงบ มันจะเกิดขึ้นทันที ถ้าเราได้อัตโนมัติ เราสะสมหน่วยกิตใช้ชีวิตผู้มีสติตลอดเวลาแล้ว กำลังทำงานสติจะบอกทุกระยะ อย่าทำ-อย่าหยิบ-ไม่ควร-ควร สติจะบอก-บอกละเอียดด้วยนะ แหม ! มีประโยชน์เหลือเกิน แต่เรามองไม่เห็นกันขณะนี้ ขอให้ทำโดยต่อเนื่อง

บางคนบอกหลวงพ่อเจ้าขา “ดิฉันไม่มีเวลาว่างปฏิบัติ” .....บอก “ไปทำอะไร”..... “ทำงาน” “งานนั่นแหละปฏิบัติละ” หยิบอะไรก็กำหนดซิ หูเราต้องใช้ทุกวันนี้ เราต้องใช้ทุกวัน กรรมฐานที่หู..... “เสียงหนอ” ถ้ามีคนมาพูดให้เราฟังมากๆ หลายรส หลายเรื่อง นั่นแหละกรรมฐาน ตั้งสติไว้..... “เสียงหนอๆ” เดี๋ยวจะรู้อะไรแปลกๆ นี่มันอยู่ตรงนี้นะ

ภาพนิมิตแห่งกุศล นิมิตแปลว่าเครื่องหมาย นิสัยแปลว่าแบบอย่าง อาตมาจะพูดเรื่อง “ภาพนิมิต” เครื่องหมายของคนนั้น ที่เราสนใจกับเขา เหมือนอย่างเราอยู่รวมกัน เราไม่สนใจกันก็ไม่เกิดประโยชน์ มันก็ไม่รู้เรื่องกัน ก็คนบ้านใกล้ชิดติดกันไม่สนใจกันไม่รู้เรื่องหรอก บ้านติดกันแท้ๆ ยังไม่สนใจกัน นี่แบบนี้ เหมือนเราไม่สนใจกับตัวของเรา จะรู้เรื่องตัวของเราหรือ เรามัวไปสนใจเรื่องคนอื่นเขา

พระพุทธเจ้าสอนอย่างนี้ให้วัดตัวเรา วัดกาย วัดวาจา วัดใจ ทุกขณะจิต อย่างที่เดินจงกรมนี่เป็นแบบฝึกหัดเพื่อให้ได้อาวุธคือปัญญา อาวุธสำคัญมากคือปัญญาเท่านั้น

เราไปสนใจกับงาน เราเลยไม่รู้ตัวเราไม่ได้สนใจกับตัวเราเลย ถ้าเรามีสติครบนะ ทำงานก็กำหนดไปด้วยเขียนหนังสือก็ใช้สติเขียน หนังสือก็จะดีด้วย แล้วจะเกิดปัญญาในการเขียน นี่กรรมฐาน อันนี้เป็นแบบฝึกหัดให้เกิดวาระจิต และจะได้มีสติไปปฏิบัติงาน ในเมื่อโยมปฏิบัติงานจะมีประสบการณ์ทันที เหมือนโยมมาเรียนวิชาแพทย์ที่หอประชุมนี้ แล้วออกไปก็ต้องปฏิบัติงานต้องรักษา จะได้รู้ว่าโรคเป็นอย่างไร รู้ตอนประสบการณ์นะ ถ้าไม่มีประสบการณ์ ญาติโยมจะไม่รู้อะไรนะ

อันนี้ภาพนิมิตสำคัญมาก บางทีโยมเกิดสนใจกับตัวโยมขึ้นมา ทำงานด้วย สนใจกำหนดไปด้วย รับรองรู้เลย จะบอกกฎแห่งกรรมทุกระยะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นิมิต เช่น เห็นหนอ ถ้าเราเกิดสนใจเขา เขาจะต้องสนใจกับเรา เดี๋ยวเราจะรู้นิมิตคนนี้เป็นอย่างไร เครื่องหมายคนนี้เป็นอย่างไร เห็นหนอๆ นิมิตบอกแล้ว..... “ตาย” ลองดูนะ เกิดได้ นี่เรามีสติดีดูแล้วรู้สภาวะ มันจะเกิดขึ้นทันที

เล่าเรื่องเหตุการณ์ในครั้งนั้นให้ฟังว่า สมัยก่อนนานมาแล้ว เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๘ เป็นเวลา ๑๘ ปีมาแล้ว เรื่องภาพนิมิตที่สวนสามพราน ที่สวนสามพรานโน้น คุณหญิงวลี กับ คุณชำนาญ ยุวบูรณ์ พร้อมด้วยนายอำเภอพระนครตอนนั้น นายเกษ ดีฤกษ์ กับคุณนายขันทอง มาอาราธนาอาตมาให้ไปแสดงธรรมที่สวนสามพราน ในวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ เวลาสองทุ่ม เรื่องความสามัคคี ให้เจ้าหน้าที่สวนสามพรานฟัง เพราะไม่ค่อยจะสามัคคีกัน งานการก็เหลาะแหละไม่สามัคคี อาราธนาหลวงพ่อพูดเรื่องสามัคคีให้จงได้

อาตมาก็รับนิมนต์ และขออาราธนาว่าให้ไปอยู่สักสองคืน พาลูกศิษย์ไปเที่ยวที่สวนสามพรานด้วย อาตมาก็ชวนลูกศิษย์ไปเยอะแยะ เอารถปิคอัพบรรทุกกันไป ๒ คัน เตรียมมุ้งที่นอนไปค้างเสร็จ ในวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ จะกลับในวันที่ ๔ มกราคม ๒๕๑๘ ตอนบ่าย จะค้างสักคืนเดียว

อาตมาก็เดินทางไปถึงสวนสามพรานในวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ ประมาณบ่าย ๔ โมง เมื่อถึงแล้ว คุณหญิงวลี มาต้อนรับ ให้ลูกศิษย์พักเรือนทรงไทยแฝดสองหลัง อาตมาพักหลังหนึ่ง ห้องน้ำมีบริการพร้อม ลูกศิษย์เตรียมขนของขึ้นจากรถไว้ที่บ้านทรงไทย และกางมุ้งกันเรียบร้อยแล้ว

อีกสักครู่หนึ่ง ประมาณ ๕ โมงเย็น คุณชำนาญ ยุวบูรณ์ กับคุณหญิงวลี พร้อมด้วยคุณทองเจือ เป็นน้องสาวของคุณหญิง พร้อมกับบุตรธิดา ได้มาคุยกับอาตมา ที่บ้านทรงไทยหลังนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกชายของคุณชำนาญ ยุวบูรณ์ ชื่อ นายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ ที่เรียกตามชื่อเล่นว่า “เปาะ” มีพี่ชายคนหนึ่งชื่อ นายโจ ชื่อจริงว่า ธนิต ยุวบูรณ์ นายเปาะเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ

เมื่อก่อนนี้เขาไปเรียนหนังสือที่กรุงวอชิงตัน เพิ่งกลับมาเยี่ยมบ้าน เมื่อวันที่ ๒๓ ธันวาคม ๒๕๑๗ ซึ่งเป็นเวลาปิดภาคเรียนและในโอกาสที่พี่ชายชื่อ แป๊ะ จะเข้าสู่พิธีมงคลสมรสในวันที่ ๕ มกราคม ๒๕๑๘ พอดี ในวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ อาตมาไปแสดงธรรมที่สวนสามพราน เขาก็มาคุยกัน ล้อมวงหมดเลยนะ ก็มีคุณชำนาญ ยุวบูรณ์ คุณหญิงวลี คุณทองเจือ พร้อมด้วยคุณโจ คุณเปาะ

คุณเปาะก็เล่าว่า จะมาแต่งงานพี่ชายชื่อ แป๊ะ ก็รออยู่ แล้วจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกต่อไป

เปาะได้ไปเรียนที่ประเทศอังกฤษเมื่ออายุ ๑๑ ปี เป็นคนเรียนเก่งมาก นิสัยดี บุคลิกลักษณะโหวงเฮ้งดีมาก ดีทุกอย่าง เมื่อคุยไปคุยมา ลูกศิษย์อาตมาก็พักกันเรียบร้อย ก็ออกเดินเที่ยวสวนสามพรานกัน
อาตมาก็นั่งคุยและถาม นายชาญศิลป์ เขาก็เล่าประวัติไปเรียนต่างประเทศ “ผมไม่เคยไปทำบุญเลย เพราะไปเรียนหนังสือตั้งแต่เล็กๆ” ตั้งแต่ชั้นอนุบาลอยู่โรงเรียนฝรั่งตลอด ศาสนาอื่นไม่ใช่ศาสนาพุทธ ดูท่าทีมารยาทและโหงวเฮ้งที่หน้าว่ามีการศึกษาสูง คนนี้มีดวงการศึกษาสูง ต้องได้ปริญญาเอกเหมือนพ่อของเขาแน่นอน ก็นึกไว้ในใจ ดูไปเรื่อยๆ เห็นหนอๆๆๆ

ประมาณ ๑๘ นาฬิกาตรง มืดแล้วก็ยังคุยถึงเรื่องการศึกษา อาตมาก็คุยถึงแนวการศึกษาเล่าสู่ให้เขาฟัง เขาเกิดซึ้งใจ เกิดติดใจ เกิดพอใจ และชอบใจ ถามว่า “หลวงพ่อ วันนี้เทศน์เรื่องอะไร”

“เทศน์เรื่องความสามัคคี คุณแม่นิมนต์อาตมาเทศน์เรื่องสามัคคีนะ”

“แหม ! ผมไม่เคยคุยกับพระเลยนะครับ ผมไปเรียนต่างประเทศอยู่โรงเรียนฝรั่งตลอด นิสัยผมไม่ติดฝรั่งหรอก แต่ผมก็ไม่เคยไปฟังเทศน์ที่ไหน ยังไม่เคยฟังมาแต่ก่อนเลย เป็นครั้งแรก วันนี้จะต้องขอฟัง”

อาตมาก็ดูโฉมหน้า เห็นหนอๆๆๆ จิตมันก็แวบขึ้นศีรษะอาตมา เกิดเป็นแสงที่หน้าเขา นี่เห็นหนอๆ เพราะสติเราดีขึ้นแล้ว เกิดนิมิตภาพซ้อนขึ้นมาว่าศีรษะเขาหายไปไหน เห็นหนอ เดี๋ยวศีรษะหายไป เดี๋ยวศีรษะมาติด เอ๊ะรูปร่างไม่ใช่นายเปาะ กลายเป็นหน้าใหม่ พอเห็นหนอๆ ภาพหายไปเลย สักประเดี๋ยวปรากฏรูปร่างสวยมาก ผิดปกติทันที เอ๊ะยังไงภาพซ้อนภาพ หรือประสาทเราจะไม่ดี ก็ตั้งสติไว้ สติเราเป็นอย่างไร ทำไมเห็นอย่างนี้ ไม่เคยเห็น ตั้งแต่มีมาไม่เป็นอย่างนี้ เห็นหนอๆ

เดี๋ยวมีภาพซ้อนภาพขึ้นมาทันทีบนศีรษะ ก็มาพูดกับคุณหญิงวลีทันที ใส่ชฎา ถือพระขรรค์ มากันเยอะ มีพานดอกไม้ ธูปเทียน คล้ายๆ เทียนแพที่เราทำกัน พูดว่า “คุณหญิงๆ วันนี้มาขอลูกคืนนะ ลูกของเรากลับมาแล้ว หมดเวลา เราจะขอคืน ขอคืน เวลาตี ๑ คืนวันนี้”

อาตมาเห็นหนอๆ ก็ดูหน้า เคยเห็นหน้าที่ไหน ตาคนนี้ หน้าสีทอง ตาสีฟ้า ประกายวับจับตาเรา และมาพูดอีกครั้งว่า “คุณหญิง ลูกของเรานะ มีบุญวาสนา ก็มาช่วยส่งเสริมเจ้าพอสมควรแก่เวลา ๒๐ กาลฝนแล้ว” ท่านพูดอย่างนี้ “เราจะมารับของเราไปในวันนี้ เวลาตี ๑” และชี้มาอีกคนที่เป็นร้อยตำรวจโท “เจ้าคนนี้เอาไว้ก่อน เอาไปทีหลัง” ว่าแล้วมิทันช้าก็มานมัสการอาตมา และยิ้มหายวับไปกับตา ภาพซ้อนของนายชาญศิลป์ กลับแวบหายไปเป็นคนเดิม ผมโป่งผมยาวเหมือนผู้หญิง แต่คุณหญิงก็มัวคุยกับอาตมา สงสัยไม่ได้ยิน คุณหญิงไม่ได้สนใจกับเทวดา ถึงจะเป็นภาพเทวดาหรือไม่ก็ยังไม่ทราบ นี่เล่านิมิตให้ทราบดังนี้

อาตมาก็ย้อนกลับมาในใจว่า ชาญศิลป์ จะต้องตายจากโลกนี้ เวลาตี ๑ คืนนี้แน่นอนที่สุด นี่เห็นหนอๆ และเกิดสนใจนิมิตเครื่องหมาย แต่เขาไม่ใช่เป็นคนมาจากนรก คนมีบุญวาสนาสูง คนมีบุญวาสนา อาตมาก็บันทึกในใจไว้ว่า อ๋อ ลูกคุณหญิงวลี เป็นคนมีบุญวาสนา และให้มาอยู่กับคุณหญิง ๒๐ ปี แล้วมารับคืนกลับ มาส่งเสริมให้ครอบครัวยุวบูรณ์นี้เจริญรุ่งเรืองตลอดมา หมดเวลาแล้วต้องเอาลูกกลับคืน

อาตมาเห็นนี่จะเป็นความจริงประการใด แต่คุณหญิงก็อยู่นั่น อาตมาว่าคุณหญิงคงไม่ได้ยิน มายืนอยู่บนศีรษะลอยอยู่บนเช่นนี้ เป็นภาพนิมิตและเป็นความจริงไม่ได้หลอกลวง เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แน่นอน อาตมากำหนดอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น และได้ยินเสียงประหลาดดังอย่างนั้น และวันนี้เป็นโชคดีของนายชาญศิลป์ กับนายธนิต ยุวบูรณ์ที่จะได้ฟังเทศน์ อาตมาเห็นภาพนิมิตหาย เป็นภาพนายชาญศิลป์

ก็คุยถามปัญหาว่า หลวงพ่อครับ พุทธศาสนา มีความสำคัญอย่างไร อาตมาก็เล่าสู่กันฟังพอหมดเวลา เพราะหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว และจะต้องเดินทางไปหอประชุม ชาญศิลป์ กราบแล้วพูดว่า “หลวงพ่อครับ ผมไม่เคยคุยกับใครได้ซึ้งใจอย่างนี้” น้ำตาหล่อเบ้าเลย แต่คุยหลายเรื่องนะ ที่คุยนี่เล่าสั้นๆ “ผมเรียนคริสต์ตลอดมา เรียนฝรั่งตลอดครับ ผมไม่เคยได้รับฟังคำพ่อแม่เลย และไม่เคยเข้าวัด เพิ่งจะฟังเทศน์หลวงพ่อเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย”

ส่วนนายธนิต นั้นเฉยๆ ได้เวลา ๒ ทุ่มแล้ว พี่น้องทุกคนก็เข้าหอประชุมหมด คนงานก็เข้าฟังหมด ที่หอประชุมเต็ม เขามาเรียกแล้ว อาตมาเดินออกไป ก็บอกกับคุณชำนาญ ยุวบูรณ์ ว่า “ออกไปก่อน เดี๋ยวอาตมาเข้าห้องน้ำแล้วจะตามไป ท่านลงไปก่อน”


คุณชำนาญ เดินทางไปแล้ว พอดีนายอำเภอเกษ ดีฤกษ์ กับคุณนายขันทอง ตอนนั้นดำรงตำแหน่งเป็นนายอำเภอพระนครก็เตรียมมาพร้อม อาตมาก็เข้าห้องน้ำ เขาก็ออกกันไปหมดแล้ว อาตมาก็ประชุมลูกศิษย์เรียกรวมเลย บอกให้คนหนึ่งไปตามลูกศิษย์อาตมามาที มาพร้อมกันเดี๋ยวนี้

“หลวงพ่อมีอะไรเหรอครับ”

“เฉยๆ ให้เขาไปกันเสียก่อน” พอไปแล้วก็บอกกับลูกศิษย์ว่า “ถ้าอาตมาเข้าหอประชุมนะ มีเจ้าหน้าที่เฝ้าบ้านทรงไทยอยู่บอกเขา เตรียมเก็บของให้หมดขึ้นรถกลับวันนี้ ไม่ค้าง”

“อ้าว ! หลวงพ่อ ผมจะดูช้าง ดูโน่น ดูนี่หน่อย ยังไม่ได้ดูเลย”

“เตรียม อยู่ไม่ได้ ที่วัดมีงาน”

“แหม ! หลวงพ่อ ผมยังไม่ทันเที่ยวเลย”

“เฉยๆ เถอะน่า เชื่อหลวงพ่อไว้หน่อยนะ ถ้าเทศน์จบ เตรียมรถจอดหน้าหอประชุมนะ”

พอบอกแล้ว อาตมาก็เดินไปหอประชุม ไปถึงหอประชุม เรียกนายอำเภอเกษ ดีฤกษ์ มาพบเป็นส่วนตัว แล้วบอกว่า “ท่านนายอำเภอ อันเทปที่เทศน์ไว้ แล้วเอากล้องมาถ่ายภาพที่กำลังฟังเทศน์ ในวันนี้ให้จงได้”

“ครับกระผม” ว่าแล้วก็ขับรถไปตามช่างภาพมา และบอกคุณนายขันทอง ศรีภรรยา ผู้เป็นมือขวาของคุณหญิงวลี ไปเอาเทปมา เป็นอันเรียบร้อยทุกประการ

พอได้เวลาสองทุ่มตรง อาตมาก็ขึ้นธรรมาสน์ อาราธนาศีลพร้อมกันที่สวนสามพราน แล้วอาราธนาธรรม ลีลาแบบแสดงธรรมไม่ได้บรรยาย คุณหญิงก็บอกว่าให้เทศน์เรื่อง สามัคคีสัก ๑ ชั่วโมงก็พอ ให้สามัคคีให้รักกันหน่อยก็พอ ก็ตั้งใจอย่างนั้น พอดีคุณเปาะ ชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ นั่งฟังข้างหน้าเลยคุณป๋า คุณแม่ฟังหน้า พี่น้องทุกคนนั่งฟังที่สวนสามพราน

คุณเปาะฟังเต็มที่ ไม่มีกระดุกกระดิกตลอด ๑ ชั่วโมง ฟังเทศน์ตลอดและบอก “คุณป๋าครับ ผมเป็นเจ้าภาพเอง” คุณชำนาญตกใจ เอ๊ะเจ้านี่ไม่เคยฟังเทศน์ ไม่เคยกระตือรือร้นนี่ และบอกกับคุณหญิงวลีว่า “คุณแม่ครับ ผมขอประเคนเอง”

คุณหญิงบอก “หนูไม่ต้องประเคนหรอก เดี๋ยวป๋าประเคนเอง”

“ผมขอไม่ได้เหรอ ผมขอเป็นเจ้าภาพในวันนี้” แต่คุณป๋ากับคุณหญิงไม่ทราบว่าเขาบริจาคเท่าไร เขาเดินถือเอาขันไปรอบหอประชุมสวนสามพราน พวกสวนสามพรานเห็นเด็กคนนี้ไม่เคยฟังเทศน์ เลยควักเงินทำบุญกันเป็นหมื่น ชาญศิลป์ทำบุญออกนำคนเดียวเลย ๕๐๐ บาท

พอเขาเอาขันมาประเคนบอกว่า “หลวงพ่อครับ ชื่นใจมากไม่มีวันไหนชื่นใจเหมือนวันนี้เลยนะครับ ผมฟังโดยตลอด”

แต่คุณหญิงแปลกใจ นิมนต์เทศน์เรื่องสามัคคี กลับไปเทศน์เรื่องอะไรก็ไม่รู้ ก็เทศน์เรื่องตั้งแต่พ่อแม่เลี้ยงลูก จนกว่าจะมีหลักฐานมีงานทำ ลำบากลำบนก็ว่ากันไป เทศน์ผิดเรื่องหน่อย ก็ให้เหมาะสมกับงานศพทำนองนี้

ชี้ให้เห็นได้ชัดแล้ว นี่นิมิตเครื่องหมาย บอกให้เรารู้ด้วยกันทุกคน แต่เราไม่สนใจกับนิมิตนี้ในตัวของเรา จึงไม่รู้เรื่องของเรา อาตมาก็เห็นหนออย่างนี้ คุยกันไปเรื่อยๆ สัมผัสไปเรื่อยๆ สัมผัสๆๆๆ ตลอดเกิดจิต เกิดปัญญา เหมือนหูสัมผัสกับเสียง ตาสัมผัสกับรูปฉะนั้น กายสัมผัสร้อนหนาว อ่อนแข็ง อย่างนี้ โยมโปรดจำไว้ ตั้งใจทำเรื่อยๆ ไปเถอะ มีประโยชน์เหลือเกินนะ

ชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ เป็นคนเรียนเก่งมาก เป็นคนกตัญญู เขาซึ้งใจในการฟังเทศน์ ตอนตายนี่ตรงตามนิมิตเลย อายุ ๒๐ ปี ๓ เดือน กับ ๒๗ วัน ตรงตามที่เทวดาบอก เขาบอก “ได้ ๒๐ กาลฝน” เทวดาพูดเป็น ๒๐ กาลฝน เขาไม่ได้บอก ๒๐ ปี ในวันนั้น หลังการแสดงธรรมที่หอประชุมสวนสามพรานแล้ว เวลา ๔ ทุ่มก็แยกย้ายกันไป คุณโจกับคุณเปาะก็ขับรถไป อาตมาพอเทศน์จบออกมา รถจอดคอยอยู่แล้วหน้าหอประชุม อาตมาก็ขอเจริญพรลา

คุณชำนาญกับคุณหญิงบอก “อ้าว หลวงพ่อค้างนี่นะ พรุ่งนี้ถวายสังฆทาน จะถวายของ อาหารเตรียมแล้ว สั่งแม่ครัวแล้วทำอย่างดี หลวงพ่อทำไมจะหนีเล่า”

“ขออภัย อาตมานึกได้ที่วัดมีงาน” อยู่ได้ยังไงล่ะ ตี ๑ จะเป็นอย่างนี้แล้ว เขาจะไปทางโน้นกันหมด เราก็แพ้วนะซี นี่เรื่องราวเป็นอย่างนี้ เลยก็บอกว่า “อาตมาขอลา” ถึงวัดตี ๑ พอถึงแล้วรีบแผ่เมตตา นั่งสวดมนต์ภาวนาเจริญวิปัสสนา แผ่ส่วนกุศลให้คุณโจกับคุณเปาะต่อไป

อาตมาถึงได้รู้ตายตอนนั้น และอยู่ที่วัดก็รู้ รู้ได้อย่างไร สติบอกว่าเขาขับรถไปชนคน และชนเสาไฟฟ้า ไฟลุกไหม้ คุณเปาะ ชาญศิลป์ ตายและเอาไปโรงพยาบาล คุณโจ คือ คุณธนิต ยุวบูรณ์ สมองเปิดหมดเลย ไม่มีเหลือเลยต้องเอาพลาสติกมาครอบ แล้วไปนอนแพ้วอยู่ที่โรงพยาบาล หายใจแม่บๆ แล้วศพของคุณเปาะ ชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ ได้นำเอาไปไว้วัดธาตุทอง

อาตมาอยู่ที่วัดรู้แล้ว พรุ่งนี้จะไปวัดธาตุทองแน่ ไปอาบน้ำศพกันต่อไป อาตมาไปไม่ทันเขามืดแล้ว และเข้าไปกราบท่านเจ้าคุณธรรมรัตนากร สมัยโน้นภายหลังได้เป็น “พระธรรมปัญญาบดี” ท่านเคยเลี้ยงคุณชำนาญมา เป็นเจ้าอาวาสวัดมหาธาตุ ท่านบอก “ขอจับมือ เก่งมาก ดีมาก ท่านพระครูดีมาก ท่านพระครูไปเทศน์ผมดีใจมาก คนที่ตายเขาได้ฟังเทศน์” ท่านชำนาญ กับคุณหญิงก็สลดใจมากมาย แต่ก็ดีใจที่ลูกได้ฟังเทศน์ แล้วก็สังหรณ์ใจว่า ทำไมท่านไม่เทศน์เรื่องสามัคคี เทศน์เสร็จแล้วก็ลากลับ และท่านมองแหงนไปตรงโน้นตรงนี้

อาตมาเห็นคุณหญิงคุณนายร้องไห้กันมากมาย ส่วนท่านชำนาญบอกกับอาตมาว่า “หลวงพ่อครับ เจ้าโจนี้ยังลูกผีลูกคน แพทย์ยังไม่รับรอง เพราะสมองระเบิด ต้องเอาพลาสติกหุ้มไว้หมด”

อาตมาบอก “ไม่เป็นไร ให้งานศพชาญศิลป์ ผ่านไปก่อน” อาตมาให้นายอำเภอเกษ ดีฤกษ์ อัดเทป ถ่ายภาพ ก็ได้มีโอกาสถอดเทปในวันรุ่งขึ้น และภาพถ่ายก็รีบล้างเลย นำมาพิมพ์เป็นรูปเล่ม แจกงานศพ ๑๕ มกราคม ๒๕๑๘ พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษ ๑ ชุด ภาษาไทย ๑ ชุด ภาษาอังกฤษให้เพื่อนเขาที่ต่างประเทศ ไม่พอแจกเลย





อาตมาได้ไปเยี่ยมที่บ้านหลังจากทำศพเรียบร้อยแล้ว ก็บอกอยากให้คุณโจ รอดไหม ถ้าอยากให้รอด ขอบิณฑบาต ๒ ข้อ จะเชื่ออาตมาหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ก็ต้องเชื่อเราเพราะเหตุการณ์มันเป็นจริงเช่นดังกล่าวมา อาตมาขอเจริญพรท่านชำนาญ ดังนี้

(๑) ขอยุติการเมือง ท่านอย่าเล่นต่อไป เชื่ออาตมานะ

(๒) สองคนตายายสวดพุทธคุณ เจริญกรรมฐาน อย่างต่ำสวดเท่าอายุ พาหุงมหาการุณิโก อุทิศส่วนกุศลให้ลูกคือ เจ้าโจ เจ้าเปาะไม่เป็นไรแล้ว เขาไปสบายแล้ว เขารับคืนลูกเขาไปแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ อย่าเสียใจเลย

คุณหญิงกล่าวว่า “โอ ! หลวงพ่อเจ้าขา โจคนนี้นะฉันห่วง เรียนเก่ง จิตใจดี อารีอารอบพี่น้องเหลือเกิน เสียดายจิตใจเขาเป็นกุศล รับงานอะไรเขาต้องทำให้เสร็จ แล้วเรียนเก่งด้วย”

“เรียนเก่งซิ ลูกเทวดาไม่เก่งอย่างไร ต้องเก่ง คุณหญิงอย่าเสียใจ เอาอย่างที่ขอบิณฑบาตแล้วกัน”

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว สองคนตายายก็นั่งสวดมนต์กันใหญ่ อิติปิโส ภควา..... เมื่อก่อนไม่ได้สวด สวดเล็กๆ น้อยๆ คุณชำนาญ ถามว่า “เพราะเหตุใดครับ ถึงไม่ให้ผมเล่นการเมือง”

“คิดเอาเอง” อาตมาพูดสั้นๆ “ท่านเป็นถึงดอกเตอร์”

ทั้งสองคนก็ทราบ ยอมรับตั้งแต่นี้ไป ผมจะสวดพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ พาหุงมหากาฯ และย้อนสวดพุทธคุณเท่าอายุเกินกว่าหนึ่ง และต่อไปนี้ผมจะไม่เล่นการเมืองอีกต่อไป อีกวันหนึ่งอาตมาไปเยี่ยมนายโจ อยู่ในห้องคนไข้ มีนางพยาบาลนางหนึ่งอยู่ใกล้ๆ อาตมาก็มองดู เห็นหนอๆ แล้วก็รู้ว่าพยาบาลนี่ไม่ช้าได้แต่งงานกัน แล้วแต่งจริงๆ เลย

เห็นไหมนี่เห็นหนอนี่มีประโยชน์อย่างนี้นะ อย่าไปเห็นที่ไม่เข้าเรื่องเข้านะ คุณชำนาญเล่าเรื่องการเมือง เรื่องที่ทำมาแล้วให้อาตมาฟังยังงี้เลยคุณโยม ใสแจ๋วเลย แต่ไม่ทำ ไม่เอา บอกไม่ให้ทำ อาตมาไปเยี่ยมที่บ้าน มากันเป็นแถวเลย เดี๋ยวพรรคโน้นมา พรรคนี้มา “ใต้เท้าครับช่วยเป็นหัวหน้าพรรคหน่อย”

คุณชำนาญ มองดูอาตมา อาตมาเลยยิ้ม และบอก “ตามใจท่านซิ”

ท่านก็บอกว่า “ขอเรียนพวกเราทุกคน ขอตัวต่อไปนี้เราจะไม่เล่นการเมืองแล้ว ขอให้ลูกเรารอดปลอดภัยเถิด” ในที่สุดไม่เอาจริงๆ ไปถามท่านชำนาญดู ดูซิคุณชำนาญเล่นการเมืองไหมตั้งแต่นั้นมา สองตายายก็นั่งเจริญกรรมฐาน เข้าวัดเข้าวา หนักเข้าคุณโจก็ดีขึ้น เป็นเรื่องที่แปลกมาก

นายแพทย์บอกไม่น่าหาย แต่แขนไม่ดีหน่อยเท่านั้นเอง เลยหนักเข้าก็ยังเอาพลาสติกใส่อยู่เดี๋ยวนี้เป็นปกติแล้ว ผลสุดท้ายก็ได้แต่งงานกับพยาบาล มีบุตร ๒ คน อาตมายังไม่ได้พบอีกเลย คุณชำนาญก็ขอปวารณา “หลวงพ่อต้องการอะไร นิมนต์ที่บ้านนี้”

อาตมาก็กล่าวว่า “สาธุ อนุโมทนามิ” ขอบพระคุณท่านมากไม่รบกวน ไม่แจกฎีกาด้วย ไม่ใช่พระแจกฎีกา เขาก็เชื่อถืออาตมามาตามลำดับ

เมื่อสองวันมานี้ นายธนศักดิ์ ยุวบูรณ์ ผู้ว่าราชการจังหวัดสิงห์บุรี อายุ ๔๔ ย่าง ท่านไปเที่ยวทัศนศึกษาในเขตสิงห์บุรีไปช่วยราษฎร พวกราษฎร พวกข้าราชการเขาบอกว่า “เจ้าประคู้น เจ้าเมืองหนุ่มจังเลย เพิ่ง ๔๐ กว่าเท่านั้นเองหรือนี่”

คุณธนศักดิ์ ยุวบูรณ์ พูดว่า “คุณป้า คุณน้า คุณอา ท่านทั้งหลายเอ๋ย พ่อกระผมเป็นผู้ว่าหนุ่มกว่าผม ผมเป็นผู้ว่าเมื่ออายุมากกว่าพ่อ” อาตมาถึงทราบ คุณชำนาญเป็นผู้ว่าฯ อายุไม่ถึง ๔๐ ดูเหมือนจะ ๓๘ พวกราษฎรเขามาเล่าให้อาตมาฟัง

ในที่สุด คุณโจ ธนิต ยุวบูรณ์ หายวันหายคืนด้วยอำนาจบารมีของพ่อแม่ สองคนตายาย สวดแผ่เมตตา สวดพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ เจริญวิปัสสนากรรมฐาน ตอนหลังก็ดีขึ้นมาหมด ไปนั่งวิปัสสนากับคุณแม่สิริ กรินชัย เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๖

ท่านผู้ว่าฯ บอกว่า “หลวงพ่อครับ ตั้งแต่คุณพ่อ คุณแม่เจริญกรรมฐาน สวนสามพรานก็ดีขึ้นมา อย่างอื่นที่มันขัดข้องหายไปหมดเลยครับ”

ขอฝากภาพนิมิตที่สวนสามพรานนี้ไว้เป็นนิทัศนอุทาหรณ์ เพื่อการศึกษาสืบไป เพื่อให้เรื่อง “ภาพนิมิตที่สวนสามพราน” ของท่านพระครูภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม) เป็นรายงานเรื่องวิญญาณที่เพียบพร้อมด้วยหลักฐานและสักขีพยานมากที่สุด คณะผู้จัดทำจึงขอนำหลักฐานเอกสารจากหนังสือแจกในงานศพของนายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ เฉพาะเรื่องสำคัญบางเรื่อง มาลงพิมพ์ประกอบเรื่องไว้ท้ายนี้ด้วย



ต่อไปนี้เป็นข้อความจากหนังสืออนุสรณ์งานศพ นายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ ซึ่งขอคัดมาประกอบเรื่องภาพนิมิตที่สวนสามพราน เพียงบางตอนคือ


คำนำ

ในการพิมพ์หนังสือเพื่อแจกในวันฌาปนกิจศพนายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ นี้เจ้าภาพได้เลือกพิมพ์คำเทศน์ของพระครูภาวนาวิสุทธิ์ วัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี เหตุที่เลือกพิมพ์คำเทศน์นี้ก็เนื่องจาก ทางสวนสามพรานได้นิมนต์พระคุณเจ้าองค์นี้มาแสดงพระธรรมเทศนาให้แก่พนักงาน เจ้าหน้าที่ และคนงานในสวนฯ เมื่อวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ เริ่มแต่เวลา ๒๐.๐๐ นาฬิกา เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม

แต่เพื่อความสะดวกของท่านที่ไม่มีเวลาอ่านคำเทศน์ตัวจริง เราจึงขอให้ ดร.ทวีรัสมิ์ ธนาคม ย่อให้รวบรัดลงในท้ายเล่ม ผู้ถึงแก่กรรมได้ร่วมฟังพระธรรมเทศนาโดยตลอด และเมื่อจบแล้ว พนักงานเจ้าหน้าที่และคนงานได้บริจาคปัจจัยสมทบกับทางสวนฯ ร่วมทำบุญด้วยหลังจากเทศน์แล้ว ผู้ถึงแก่กรรมได้บอกกับพี่สาวว่า พระท่านเทศน์ดีเหลือเกิน

ก่อนถึงแก่กรรมเล็กน้อย ยังได้พูดกับเพื่อนว่า “วันนี้สบายใจจัง และได้ทำบุญพระเทศน์ไป ๕๐๐ บาท ทางครอบครัวจึงทราบว่า นายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ ได้บริจาคเงินของตนเองร่วมทำการกุศลกับพนักงานเจ้าหน้าที่และคนงาน ทางเจ้าภาพเห็นว่านายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ มีศรัทธาเลื่อมใสในคำเทศน์นี้ จึงได้นำมาพิมพ์ไว้เป็นอนุสรณ์แก่ผู้ถึงแก่กรรม


ประวัติ

นายชาญศิลป์ ยุวบูรณ์ (เปาะ) เกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ ๖ กันยายน พ.ศ. ๒๔๙๗ ณ โรงพยาบาลศิริราช อ.บางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร เป็นบุตรของนายชำนาญ และ คุณหญิงวลี ยุวบูรณ์

เปาะเป็นเด็กดีที่น่ารักของครอบครัวมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ในฐานะที่เป็นลูกชายคนเล็ก และมีอายุอ่อนกว่าพี่ๆ มากสักหน่อย จึงทำให้รู้สึกว่าเปาะเป็นเด็กเล็กๆ อยู่เสมอ ซึ่งเปาะเองก็พอใจ ต่อเมื่อเปาะอยู่กับปุ้มน้องสาวคนเดียว เปาะจึงเป็นพี่ชายที่น้องกลัวและเกรงมากที่สุดทั้งที่วัยก็ใกล้เคียงกันมาก เมื่อเล็กเปาะเริ่มเรียนอนุบาลที่โรงเรียนวัฒนาวิทยาลัย เพราะเนื่องจากพี่สาวเป็นนักเรียนวัฒนาฯ อยู่แล้วจึงตามพี่สาวไปเรียนด้วยจนจบชั้นที่เด็กผู้ชายจะเรียนได้คือ ชั้นประถมปีที่ ๒

จากนั้นจึงไปต่อที่โรงเรียนศรีวิกรม์ จนจบชั้นประถมปีที่ ๔ และได้ไปเรียนต่อที่โรงเรียน Aymestrey, Worcester และที่ Rendcomb College, Gloncester ประเทศอังกฤษ ตั้งแต่ปี ๒๕๐๘ จนถึงปี พ.ศ. ๒๕๑๖ จึงได้กลับมาประเทศไทย และคิดว่าจะไปเรียนต่อชั้นมหาวิทยาลัยที่สหรัฐอเมริกา แต่เมื่อมาถึงบ้านแล้ว เนื่องจากกิจการของครอบครัวซึ่งต้องอาศัยการพูดภาษาและการบริการเป็นส่วน สำคัญ และเปาะก็เข้ารับหน้าที่นี้โดยเต็มใจ และทำได้เป็นอย่างดีที่สุด ซึ่งทำให้พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง ปลื้มใจในตัวเปาะมาก

เปาะได้ทำงานให้กับครอบครัวทั้งในและนอกประเทศ ถึงหนึ่งปีเต็มๆ จึงได้กลับไปเรียนต่อที่ American University ที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ในสาขา Political Science ซึ่งตรงกับอุปนิสัยและใจคอของเปาะมาก เมื่อเดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๕๑๗ นี้เอง และได้กลับมาเยี่ยมบ้านเมื่อวันที่ ๒๓ ธันวาคม ๒๕๑๗ ซึ่งเป็นเวลาปิดภาคเรียนและเป็นโอกาสที่พี่ชาย (แป๊ะ) จะเข้าสู่พิธีสมรสในวันที่ ๕ มกราคมด้วย และตั้งใจว่าจะกลับไปเรียนต่อในวันที่ ๑๘ มกราคม ๒๕๑๘

เปาะเป็นเด็กน่ารักมาตั้งแต่ยังเล็ก มิใช่แต่เฉพาะในครอบครัวเท่านั้น ทั้งญาติและพี่น้องและเพื่อนฝูงของพี่ๆ ก็รักและเอ็นดูเปาะแทบทุกคน เปาะเป็นคนรักสวย รักงาม ชอบแต่งตัวดีและพูดเพราะอยู่เสมอ ซึ่งคุณหญิงผู้เป็นมารดาเรียกอยู่เสมอว่าเป็น “น้ำเย็นของแม่” เมื่อพ่อ แม่ พี่ๆ และญาติ จะพูดจาตักเตือนทักท้วงบางอย่าง เปาะก็ยิ้มรับไม่เคยแสดงกิริยาโต้ตอบใดๆ

ใครจะใช้สอยไหว้วานเปาะก็ไม่รังเกียจ ถ้าทำได้ก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ เปาะเป็นอย่างนี้เสมอมาตั้งแต่เล็กจนโต จนเมื่อเปาะกลับมาคราวนี้รู้สึกว่าเปาะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก รักโรงเรียนและการเรียน ชอบพูดคุยเป็นเรื่องเป็นราวและมีความคิดอ่านมากขึ้น และคิดว่าจะไม่กลับบ้านในเวลาหยุดภาคฤดูร้อน เพื่อจะรีบเรียนให้จบในระยะ ๓ ปีครึ่ง

จนวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ ที่สวนสามพรานได้นิมนต์พระครูภาวนาวิสุทธิ์ เจ้าอาวาสวัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี มาเทศน์ให้เจ้าพนักงานของสวนฯ ฟัง เปาะก็ได้มีโอกาสเข้าร่วมฟังด้วย พร้อมกับครอบครัวโดยสงบตั้งแต่ต้น เวลาประมาณสองทุ่ม จนจบซึ่งเป็นเวลาประมาณ ๔ ทุ่มเศษ จึงได้แยกย้ายกันกลับเข้ากรุงเทพฯ โดยเปาะแยกกลับมาก่อนพร้อมด้วยพี่ชายโจ (ธนิต ยุวบูรณ์) จนเวลา ๓ นาฬิกาจึงได้ทราบข่าวว่า เปาะได้ถึงแก่กรรมแล้วที่โรงพยาบาลตำรวจ นับอายุได้ ๒๐ ปี ๓ เดือน กับ ๒๗ วัน


คำเทศนาของพระครูภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม) โดยย่อ

คุณชำนาญ และคุณหญิงวลี ยุวบูรณ์ รู้จักท่านพระครูภาวนาวิสุทธิ์ เจ้าอาวาสวัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี โดยนายเกษ ดีฤกษ์ ซึ่งเคยเป็นนายอำเภอพรหมบุรี เป็นผู้แนะนำ ท่านพระครูมาชมสวนสามพราน และติดใจความงามความสะอาดมีระเบียบเรียบร้อยของสวนสามพรานมาก จึงมาดูเป็นครั้งที่ ๒ ก่อนหน้าที่คุณชำนาญ ยุวบูรณ์ จะนิมนต์ท่านมาเทศน์ให้เจ้าหน้าที่และคนงานของสวนฟัง ที่สวนสามพราน เมื่อวันที่ ๓ มกราคม ๒๕๑๘ ในโอกาสวันขึ้นปีใหม่

ท่านพระครูสรรเสริญเจ้าภาพในฐานะที่เป็นผู้มีความคิดริเริ่มจัดทำสวนสามพราน ขึ้น และได้บริหารงานชิ้นนี้จนสำเร็จลงด้วยดี ความประทับใจในสวนสามพรานของท่านเป็นปกติวิสัยของมนุษย์ทุกรูปทุกนามที่อยาก รวย อยากสวย อยากดี ความงามก็เป็นความดีอย่างหนึ่ง

ฉะนั้น เมื่อท่านได้ความคิดจากสวนสามพราน จึงนำไปพัฒนาวัดอัมพวัน ทำให้วัดเป็นสวนสามพรานย่อยขึ้น ความจริงความงาม ความมีระเบียบ ความสะอาด ในวัดเป็นตัวประกอบสำคัญของบรรยากาศ ความสงบในวัดไม่ควรจะขาดในวัดใด
พรปีใหม่สำหรับผู้ฟังเทศน์ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ทุกคนอยากอายุยืน อยากสวย อยากมีสุขภาพดี มีความเจริญ แต่ผู้ที่จะรับพรนี้จะต้องมีของดีรับ คือต้องเป็นคนมีความเคารพนบนอบ และ ต้องบูชาคน ๓ ประเภท คือ ชาติวุฒิ วัยวุฒิ คุณวุฒิ คือผู้ที่เกิดมาดีอยู่มาเป็นเวลานานและมีคุณสมบัติ ความเคารพแสดงออกได้ทางกาย ทางวาจา ทางใจ คือมีจิตนบนอบยำเกรง ทั้งต่อหน้าและลับหลัง นอกจากนี้จะต้องมีความกตัญญูกตเวที รู้พระคุณและสนองพระคุณของผู้มีคุณ

การเคารพจะต้องประกอบด้วยหลัก ๕ ประการ คือ สักการะ เคารพ บูชา นับถือ และเชื่อฟัง......สักการะ หมายถึง จุดธูปเทียนหรือเอาใจใส่ , เคารพนอกจากหมายถึงไหว้ คำนับ ยังหมายถึงมั่นคงต่อผู้มีคุณ ถือในคำ , บูชา หมายถึง ให้ด้วยความนับถือ หรือแสดงความเคารพเทิดทูน มี ๒ อย่างคือ อามิสบูชาและปฏิบัติบูชา , นับถือ หมายถึง ยึดเหนี่ยวหลักข้อปฏิบัติของบุคคลที่ดีไว้เป็นแบบอย่าง เช่นเอาอย่างผู้ที่ทำงานดี เรียบร้อย งานมีผลสำเร็จผ่านพ้นไปด้วยดีตามความมุ่งหมาย เมื่อเรานับถือคนเช่นนี้ เราก็จะนำหลักการปฏิบัติของเขามาใช้ , การเชื่อฟัง หมายถึง การปฏิบัติตามคำสั่งของผู้มีพระคุณ เราจะได้รับพรอันประเสริฐได้นั้นต้องเป็นผู้รู้พระคุณ

ผู้มีพระคุณจำแนกออกเป็น ๔ ประเภท คือ คน สัตว์ ชาติภูมิ (มาตุภูมิ) เครื่องอุปกรณ์ หรือเครื่องใช้ไม้สอย คนต้องพึ่งพาอาศัยกัน แม้แต่อวัยวะต่างๆ ในตัวคนก็ต้องทำงานด้วย เช่นเวลาหยิบต้องใช้ทั้งห้านิ้วจึงจะหยิบได้ กายกับจิตก็ต้องทำงานด้วยกัน

คนทุกคนมีคุณค่า มีสิทธิมนุษยชนเหมือนกัน ต่างกันตรงที่บางคนมีบารมี บางคนไม่มีบารมี คือ ไม่มีความเพียร ความเพียรช่วยให้งานการสำเร็จลงได้ สัตว์ก็มีหัวใจ มีเจ้าของทำประโยชน์ให้คน บ้านเมืองของเรามีคุณต่อเรา เพราะช่วยให้เรามีการงานทำ เราจึงมีความสุข ข้าวของเครื่องใช้ก็ให้ความสะดวกสบาย ถ้าเสียก็ไม่มีใช้ ทั้งหมดนี้นับว่ามีคุณแก่เรา

นอกจากรู้คุณสี่ข้อนี้แล้ว เราจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างมีความหวัง อย่าทำงานอย่างสักแต่ว่าทำให้เสร็จๆ ไป ผลงานทั้งดีและเลวตกอยู่ที่ตัวเรา ฉะนั้น จะต้องทำอย่างสุดความสามารถให้คนเห็นฝีมือ ประโยชน์จากงานที่เราทำนั้น คือทุนของเรา ทุนมิได้หมายถึงทรัพย์อย่างเดียว หมายถึงชื่อเสียง ตลอดจนความรัก ถ้าไม่มีชื่อเสียงว่าทำงานดี ก็จะไม่มีใครเขาให้งานทำ และต้องมีความรักจึงจะไปทำงานร่วม อยู่ร่วมกับคนอื่นได้อย่างสะดวกสบาย ทุนทั้งสามอย่างนี้จะต้องสร้างสมไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชื่อเสียงจะสร้างชื่อได้ต้องมีสัจจะ มีวาจาสัตย์ ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่

พระพุทธเจ้าสอนให้คนขยันหมั่นเพียร บางคนชอบแต่จะพักผ่อน อย่าลืมว่ามีดยิ่งลับยิ่งคม สมองยิ่งใช้ยิงคล่อง ส่วนการพักนั้นยิ่งพักจะยิ่งทำให้ปัญญาทึบ คนยิ่งทำงานยิ่งจะอายุยืน งานที่ทำจะยิ่งช่วยให้สติปัญญาแตกฉาน หลักที่ควรจำคือ “ขยันเอาการ งานสะอาด ฉลาดรอบคอบ ชอบระวัง ตั้งใจตรง ทรงศีลธรรม นำถูกทาง ปลูกสติ ดำริชอบ” ถ้าทำได้ทั้งเก้าข้อนี้ จะก้าวไปสู่ความเจริญและประสบผลสำเร็จ จะได้งานได้การเป็นกำไรของชีวิต

ความเจริญของคนมาจากการบูชาผู้มีอุปการคุณต่อตน ทำงานเหมือนกันทั้งต่อหน้าลับหลังนายจ้าง กิจการของสวนสามพรานจึงจะเจริญ กิจการเจริญ ผู้ทำกิจการก็จะสบายด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ขอให้ทุกคนใช้เวลาดำเนินชีวิตไปสู่ความสำเร็จ ทำได้ดังนี้ เมื่อใด เมื่อนั้น เราก็จะได้รับพร ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ



ที่มา::

 

สาธุ ขอบคุณเจ้าของกระทู้นำเรื่องราวที่ดีมาให้ได้อ่าน