พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙ ๑๐. ลิตตวรรค

Kob · 22 ตุลาคม 2010

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1191388/[/MUSIC]

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑

<CENTER>๑๐. ลิตตวรรค

</CENTER><CENTER>๑. ลิตตชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยลูกสกาอาบยาพิษ
</CENTER>[๙๑] บุรุษกลืนกินลูกสกา อันย้อมด้วยยาพิษอย่างแรงกล้า ย่อมไม่รู้สึก ดูกร
เจ้าคนร้าย เจ้านักเลงชั่วช้า จงกลืนกินเถิด จงกลืนกินเถิด เมื่อท่าน
กลืนกินลูกสกาแล้ว ภายหลังยาพิษนี้จักแรงจัดขึ้น.

<CENTER>จบ ลิตตชาดกที่ ๑.

</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER><CENTER>๒. มหาสารชาดก

</CENTER><CENTER>ต้องการคนที่เหมาะกับเหตุการณ์
</CENTER>[๙๒] เมื่อสงครามเกิดขึ้น ย่อมต้องการคนกล้าหาญ เมื่อเกิดข่าวตื่นเต้นขึ้น
ย่อมต้องการคนหนักแน่น เมื่อข้าวและน้ำมีบริบูรณ์ ย่อมต้องการคนที่รัก
เมื่อข้อความลึกซึ้งเกิดขึ้น ย่อมต้องการบัณฑิต.

<CENTER>จบ มหาสารชาดกที่ ๒.
</CENTER>

</CENTER><CENTER><CENTER>๓. วิสสาสโภชนชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการไว้วางใจ
</CENTER>[๙๓] บุคคลไม่ควรไว้วางใจในผู้ที่ยังไม่คุ้นเคยกัน แม้ผู้ที่คุ้นเคยกันแล้วก็ไม่
ควรไว้วางใจ ภัยย่อมมาจากผู้ที่คุ้นเคยกัน เหมือนภัยของราชสีห์ เกิดจาก
แม่เนื้อฉะนั้น.

<CENTER>จบ วิสสาสโภชนชาดกที่ ๓.
</CENTER>

</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER>๔. โลมหังสชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการแสวงหาอย่างประเสริฐ

</CENTER><CENTER>[๙๔] เราเป็นคนเร่าร้อน มีตัวอันเปียกชุ่ม อยู่แต่ผู้เดียวในป่าที่น่ากลัว เป็น
คนเปลือยกาย ถึงแม้ความหนาวเบียดเบียนก็ไม่ผิงไฟ มุนีขวนขวาย
ด้วยการแสวงหาอย่างประเสริฐ.

</CENTER><CENTER>จบ โลมหังสชาดกที่ ๔.

</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER>

</CENTER><CENTER>๕. มหาสุทัสสนชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยสังขาร

</CENTER><CENTER>[๙๕] สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ มีความเกิดขึ้น และเสื่อมไปเป็นธรรมดา
เกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป ความที่สังขารเหล่านั้นสงบระงับเป็นสุข.

</CENTER><CENTER>จบ มหาสุทัสสนชาดกที่ ๕.
</CENTER>

<CENTER>

</CENTER><CENTER>๖. เตลปัตตชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการรักษาจิต

</CENTER><CENTER>[๙๖] บุคคลพึงประคองภาชนะอันเต็มเปี่ยมด้วยน้ำมัน ฉันใด บัณฑิตผู้ปรารถนา
จะไปสู่ทิศที่ยังไม่เคยไป ก็พึงตามรักษาจิตของตนไว้ด้วยสติ ฉันนั้น.

</CENTER><CENTER>จบ เตลปัตตชาดกที่ ๖.

</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER>

</CENTER><CENTER>๗. นามสิทธิชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยชื่อไม่เป็นของสำคัญ

</CENTER><CENTER>[๙๗] มาณพตนหนึ่งชื่อว่าปาปกะ ได้เห็นคนชื่อว่านายเป็นตายลง เห็นนางทาสี
ชื่อว่านางรวยทรัพย์จน เห็นคนชื่อว่านางทางหลงทาง แล้วก็กลับมา.

</CENTER><CENTER>จบ นามสิทธิชาดกที่ ๗.

</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER>

</CENTER><CENTER>๘. กูฏวาณิชชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยคนผู้เป็นบัณฑิต

</CENTER><CENTER>[๙๘] ธรรมดาคนที่เป็นบัณฑิตเป็นคนดี คนที่เป็นบัณฑิตเกินไปเป็นคนไม่ดี
เราถูกไฟลวกเพราะบุตรที่เป็นบัณฑิตเกินไป.

</CENTER><CENTER>จบ กูฏวาณิชชาดกที่ ๘.
</CENTER>

<CENTER>

</CENTER><CENTER>๙. ปโรสหัสสชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยคนผู้มีปัญญา

</CENTER><CENTER>[๙๙] คนโง่เขลาประชุมกัน แม้ตั้งพันคนขึ้นไป พวกเขาไม่มีปัญญาพึงคร่ำ-
ครวญอยู่ตลอดร้อยปี ผู้ใดรู้แจ้งเนื้อความแห่งภาษิต ผู้นั้นเป็นบุรุษมี
ปัญญา คนเดียวเท่านั้น ประเสริฐ.

</CENTER><CENTER>จบ ปโรสหัสสชาดก.

</CENTER><CENTER>

</CENTER><CENTER><CENTER>๑๐. อสาตรูปชาดก

</CENTER><CENTER>สิ่งที่ครอบงำคนประมาท
</CENTER>[๑๐๐] สิ่งที่ไม่เป็นที่พอใจ สิ่งที่ไม่เป็นที่รัก สิ่งที่เป็นทุกข์ ย่อมครอบงำ
ผู้ประมาทด้วยสิ่งเป็นที่พอใจ สิ่งเป็นที่รัก และสิ่งที่เป็นสุข.

<CENTER>จบ อสาตรูปชาดก.

</CENTER><CENTER>จบ ลิตตวรรคที่ ๑๐.

</CENTER><CENTER>จบ มัชฌิมปัณณาสก์.

</CENTER><CENTER class=l>-----------------------------------------------------

</CENTER><CENTER>รวมชาดกที่มีในวรรคนี้ คือ
</CENTER>๑. ลิตตชาดก ๒. มหาสารชาดก
๓. วิสสาสโภชนชาดก ๔. โลมหังสชาดก
๕. มหาสุทัสสนชาดก ๖. เตลปัตตชาดก
๗. นามสิทธิชาดก ๘. กูฏวาณิชชาดก
๙. ปโรสหัสสชาดก ๑๐. อสาถูปชาดก.

</CENTER><CENTER>ที่มา
</CENTER>